ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1
1
ติ๊งต่อง ~
เสียงกริ่งที่หน้าประตูดังขึ้น เป็นสัญญาญว่าร้านกาแฟเล็กๆร้านนี้กำลังจะมีลูกค้ามาใหม่อีกแล้ว คุณที่กำลังก้มหน้าก้มตาเคลียบิลลูกค้าคนก่อนอยู่เอ่ยทักผู้ที่มาใหม่อย่างสุภาพ
" ยินดีต้อนรับค่ะ รับอะไรดีค่ะ" คุณเอ่ยทักก่อนที่จะเลิกสนใจเครื่องคิดเลขที่อยู่ในมือ
" ผมขอกาแฟร้อนๆที่หนึ่งแล้วกันครับ "
" ดะ ... " คุณเงยหน้าขึ้นมารับออเดอร์ แต่ก็ต้องสะดุดเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าคุณคือ หนึ่งในสมาชิกบอยแบนด์ดังจากเกาะอังกฤษ ที่คุณคุ้นหน้าคุ้น
ตาดี
" ซะ ซะ เซน !!!" คุณอึ้งพลางพูดไม่ออก เขาหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นท่าทางของคุณ
" เดี๋ยวผมไปนั่งรอที่โต๊ะนั้นนะครับ " เขาชี้ไปยังโต๊ะที่อยู่ในสุดของร้าน คุณพยักหน้าอย่างช้าๆ สายตาจับจ้องไปที่เซน เขากำลังเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวที่เขาชี้เมื่อครู่ คุณแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองและไม่คิดว่าจะได้เจอเขาที่นี่ 10 นาทีผ่านไป
" เอ่อ .. นี่กาแฟของคุณค่ะ " คุณพูด พลางหยิบแก้ววางที่โต๊ะ คุณพยายามเลี่ยงที่จะไม่มองหน้าเซน เขาขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะเอ่ยถามคุณอย่างสงสัย
" นี่เราเคยเจอกันที่ไหนรึป่าวครับ"
" ป่าวค่ะ..!!! " คุณสวนขึ้นมาทันที
" แล้วคุณหลบหน้าผมทำไม " เขาหัวเราะเบาๆในลำคอ ระหว่างที่คุณจะเดินกลับไปนั่งที่เคาเตอร์นั้นเอง หมับ ~ ข้อมือของคุณถูกรั้งไว้ คุณหันหน้ากลับไปมองช้าๆ
" นี่คุณช่วยนั่งคุยเป็นเพื่อนผมหน่อยได้มั้ย " คุณมองหน้าเซน ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งตรงข้ามกันกับเขา " คุณชื่ออะไร "
" ( ชื่อคุณ )"
" ฟังดูแปลกๆ คุณไม่ใช่คนอังกฤษใช่มั้ย "
" ค่ะ ... ฉันเป็นคนไทย "
" ผมว่าแล้วไง... ดูแค่หน้าคุณก็รู้ หน้าตาน่ารักเชียว แล้วทำไมคุณถึงได้มาอยู่ที่นี่หล่ะครับ " คุณยิ้มให้เขาก่อนจะตอบ
" พ่อกับแม่ฉันเสียหน่ะค่ะ เลยย้ายมาอยู่กับญาติที่นี่ "
" เอ่อ...ผม เสียใจด้วยนะ ว่าแต่คุณเป็นเจ้าของร้านนี้เหรอครับ " เซนถามพลางหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาดื่ม
" ป่าวค่ะ เป็นร้านของคุณป้าฉันเอง พอดีวันนี้ท่านมีธุระ ฉันเลยต้องมาดูแลร้านนี้คนเดียว "
" วันนี้คุณคงเหนื่อยแย่เลย ว่าแต่ร้านคุณมันดูเงียบๆดีนะครับ "
" แบบนี้หล่ะค่ะ คุณอย่าลืมสิว่านี่เป็นแค่เมืองเล็กๆ คนส่วนใหญ่พอหัวค่ำเขาก็เข้านอนกันหมดแล้ว คนน้อยๆแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดา "
" แล้วคิดยังไง ทำไมคุณถึงมาเปิดร้านกาแฟในเมืองเล็กๆแบบนี้หล่ะครับ " เซนพูดพลางมองไปรอบๆก่อนสายตาของเขาจะมาหยุดที่หน้าคุณ พร้อมยิ้มให้เชิงรอคำตอบ
" ฉัน .. เอ่อ .. แค่อยากจะหนีออกมาจากความวุ่นวายหน่ะค่ะ " คุณยิ้ม
" ครับ " เซนยิ้มรับอย่างอ่อนโยน
สิ้นเสียงของเขา ความเงียบก็เริ่มเข้ามา คุณตัดสินใจเป็นคนตั้งคำถามก่อนบ้าง
" เซน...คุณ..เอ่อ..คุณมาทำอะไรที่นี่ค่ะ " เค้ามองที่คุณ ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ
" ผมมาถ่ายเอ็มวีตัวใหม่อ่ะครับ ^^ " เซนพูดก่อนจะเหม่อมองไปที่นอกกระจกราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ
" เอ่อ... คุณ... คุณสบายดีนะค่ะ ?? "
" ผมสบายดี ดีมาก เฮ้อออ ~ " เซนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ " จะให้พูดยังไงดี เมื่อกี้ผมเพิ่งทะเลาะกับแฟนมา ฮะๆ ไร้สาระสิ้นดี " เขาส่าย
หัวไปมา
" แฟนคุณ ...? "
" ใช่.... คุณคงเคยได้ยินข่าวผมมาบ้างใช่มั้ย " คุณพยักหน้าเป็นคำตอบ
" ค่ะ ... ฉันเองก็เป็นไดเรคชั่นเนอร์นะค่ะ "
" จริงเหรอครับ ??! ผมไม่เคยนั่งคุยกับแฟนคลับแบบใกล้ชิดแบบนี้เลยนะเนี๊ย ฮะๆ " เซนหัวเราะเบาๆ
" พวกคุณทะเลาะอะไรกันเหรอค่ะ ..... เอ่อโทษที ถ้าคุณไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบก็ได้ "
" เราทะเลาะกันเรื่องไร้สาระอ่ะครับ ... ทำไมผู้หญิงถึงเข้าใจยากแบบนี้นะ เธอหาว่าผมไม่รักเธอ ชอบทำตัวเจ้าชู้ไปจีบคนนู้นคนนี้...... " คุณยิ้ม
มุมปากเบาๆ พลางมองไปที่หน้าของเซน คุณเองก็รู้ดีเรื่องความเจ้าชู้ของเขาไม่น้อยไปกว่าคนอื่นเลย " ...ถึงผมจะเจ้าชู้ แต่ผมก็รักเธอแค่คนเดียวนะครับ รักมากที่สุดเลยก็ว่าได้ เธอเป็นคนเดียวที่อยู่กับผมไม่ว่าผมจะเจอเรื่องร้ายๆหรือเรื่องดีๆ"
เซนพูดด้วยท่าทางจริงจัง คำพูดของเซน ทำให้คุณเจ็บแปลบไปถึงหัวใจ คุณรู้สึกอึดอัดในอกจนพูดอะไรไม่ออก น้ำใสๆเอ่อล้นออกมาจากตาของคุณโดยไม่รู้ตัว คุณรีบเช็ดน้ำตาเพราะกลัวชายหนุ่มที่นั่งข้างหน้าจะสังเกตุเห็นอาการของคุณในตอนนี้
" แล้วนี่ผมมาเล่าอะไรให้คุณฟังเนี๊ย ! ฮะๆ "
" ผู้หญิงอ่ะเข้าใจไม่ยากหรอกค่ะ แค่คุณแสดงให้เธอรู้ว่าคุณรักเธอมากแค่ไหน ผู้หญิงง้อนิดหน่อยก็หายแล้ว อย่าไปคิดมากเลย กลับไปก็กอดเธอแล้วบอกว่าคุณรักเธอมากกว่าใครก็พอค่ะ ผู้ชายกับความเจ้าชู้เป็นของคู่กัน ถ้าเค้ารักคุณจริงเค้าต้องรับจุดนี้ได้ แต่คุณเองก็ต้องเพลาๆบ้างนะค่ะเรื่องเจ้าชู้หน่ะ ไม่มีผู้หญิงคนไหนเค้าชอบที่แฟนตัวเองไปกิ๊กกั๊กกับคนอื่นหรอกนะค่ะ "
" ฮะๆ ถ้าเพอร์รี่เค้าเข้าใจผมอย่างคุณตอนนี้ก็ดีหน่ะสิ ...ว่าแต่คุณเถอะ น่ารักแบบนี้แฟนคุณไม่หวงคุณแย่ครับ " เซนยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม
" ฉันไม่มีแฟนหรอกค่ะ เคยมี แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว "
" อะไรนะ,, น่ารักๆอย่างคุณอ่ะนะไม่มีแฟน ผมไม่เชื่อคุณหรอก อย่ามาอำผมเลย ฮ่ะๆ " เซนหัวเราะก่อนจะสังเกตุได้ถึงแววตาของคุณที่บอกเขาว่าคุณไม่ได้โกหก
" ผู้ชายคนนั่นมันโง่ที่ทิ้งคุณไป ผู้หญิงน่ารักๆ แล้วก็แสนดี แถมยังคุยสนุกอย่างคุณกลับมาทิ้งกันได้ เอางี้ดีกว่า เมื่อกี้คุณบอกว่าเป็นไดเรคชั่นเนอร์ใช่มั้ย งั้นคุณบอกผมมาหน่อยสิ ว่าในบรรดาสมาชิกทั้งหมดคุณชอบใคร " เซนถามอย่างตั้งใจ
" เอ่อ ฉัน ... ฉันชอบ .. แฮร์รี่ค่ะ " คุณตอบโดยไม่ได้คิดอะไร
" ผมว่าแล้วเชียว...งั้นเพื่อตอบแทนที่คุณอยู่คุยเป็นเพื่อนผมทำให้ผมสบายใจขึ้นมาบ้าง ผมจะช่วยให้คุณกับแฮร์รี่ใกล้กันเอง " คุณยิ้มรับอย่างเจือนๆ
" โทดนะ .. ห้องน้ำไปทางไหนเมื่อกี้ผมดื่มน้ำเยอะไปหน่อย ฮ่าๆ" คุณชี้ไปทางหลังร้าน เซนรีบวิ่งไปทันที
คุณมองดูร่างสูงที่ดูคุณตาวิ่งเข้าห้องน้ำไป ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตื๊ด ... ตื๊ด ๆ โทรศัพท์ที่เซนลืมไว้บนโต๊ะสั่นอย่างต่อเนื่อง คุณช่างใจก่อนจะหยิบขึ้นมาดู โทรเข้า : เพอร์รี่ คุณถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะวางมือถือไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม
ติ๊งต่อง ~
" เฮ้ย !!! พวกแกรู้ได้ไงว่าฉันอยู่นี่ " เซนที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำพูดขึ้นอย่างตกใจ เมื่อเห็นไนออล ลูอิส เลียมและแฮรรี่เปิดประตูร้านเข้ามา
" ก็แกบอกว่าจะไปหากาแฟกินแก้เซง แล้วที่นี่ก็มีร้านนี้อยู่ร้านเดียว " เลียมพูดขึ้น
คุณที่มองดูเหตุการพยายามหลบเข้าไปในมุมมืดร้านเพื่อไม่ให้ หนุ่มๆที่มาใหม่สังเกตุเห็นคุณได้ แต่มันคงสายไปซะแล้วเพราะ เซนพาเพื่อนๆของเขาเดินเข้ามาหาคุณ
" นี่ฉันมีคนอยากจะแนะนำให้รู้จัก เดินตามมาทางนี้เร็วๆกันหน่อยได้มั้ย " เซนเดินมาหยุดตรงหน้าคุณ " เธอชื่อ ( ชื่อคุณ ) เป็นคนดูแลร้านนี้ และที่สำคัญเธอเป็นแฟนคลับพวกเราด้วยนะ" เซนพูดพลางผายมือมาที่คุณ
คุณค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ และยิ้มให้พวกหนุ่มๆที่มาใหม่ " เฮ้ย! / อ้าว! / เฮ้ย !/เฮ้ย! " ก่อนที่พวกเขาจะพูดอะไรออกมา คุณรีบส่ายหน้าให้พวกเขาเป็นเชิงว่า ' พวกนายอย่าพูดอะไรออกมานะ ' ทุกคนเข้าใจภาษากายของคุณ และพร้อมที่จะทำตาม
" สวัสดีค่ะ พวกคุณเชิญนั่งกันตามสบายนะค่ะ เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้ " ทั้งหมดเดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างเงียบๆ
" แฮร์รี่ !! แกไปช่วยเธอถือไป เร็วๆ " เซนที่ยังไม่นั่ง ฉุดมือแฮร์รี่ขึ้น พลางขยั้นขยอให้แฮร์รี่มาช่วยคุณถือน้ำ คุณหันหลังกลับไปมองเซน เขาพลักแฮร์รี่ให้มาชนกับคุณก่อนจะหัวเราะชอบใจ คุณมองหน้าแฮร์รี่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ยิ้มบางๆให้เขาและเดินเข้าครัวไปด้วยกัน คุณเปิดตู้เย็นหยิบน้ำผลไม้ออกมาสี่ชนิด
" นี่คุณยังจำได้อยู่อีกเหรอ ว่าพวกเราชอบอะไร " แฮร์รี่ถามพลางหยิบแก้ว
" มันก็ไม่ได้ยากเกินไป ใครๆเค้าก็รู้ว่าพวกคุณชอบกินอะไร ทำอะไร ไปเที่ยวที่ไหนบ่อยๆ ในเน็ตเยอะแยะไป " คุณตอบอย่างไม่ได้สนใจ
แฮร์รี่มองหน้าคุณแล้วเม้มปาก
" บอกผมมาสิ ว่าคุณมาทำอะไรที่นี่ คุณรู้มั้ยว่าพวกเราตามหาคุณแทบผลิกแผ่นดินกันอยู่แล้ว 1 ปีที่ผ่านมาคุณทำพวกเราแทบบ้า !!! "
" คุณช่วยยกน้ำออกไปเสริฟที รบกวนหน่อยนะค่ะ "
" มันไม่ใช่ความผิดของคุณนะ " แฮร์รี่พูดพลางดึงตัวคุณเข้ามา " ( ชื่อคุณ ) มองหน้าผมนะ กลับไปกับเรา แล้วผมจะดูแลคุณเองผมสัญญา "
" แฮร์รี่... ฉันขอร้อง ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันอยู่ได้ คุณก็เห็น ว่าชีวิตฉันตอนนี้ก็สุขสบายดี ... เอาหล่ะเราเลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะ " คุณพูดก่อนจะยกถาดแก้วน้ำขึ้น แต่โดนแฮร์รี่ขวางไว้
" ไม่ !! พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ ผมไม่ปล่อยให้คุณอยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว ( ชื่อคุณ ) ผมขอร้องนะ คุณทำอย่างนี้ผมไม่สบายใจเลย " พอแฮร์รี่พูดจบ คุณหันหลังกลับไปคิดทบทวนในสิ่งที่เขาพูด
" ฉันไม่อยากกลับไปเจอเขาอีกแล้วแฮช " คุณปล่อยโฮออกมา " เขาจำฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ และถ้าฉันกลับไปมันจะยิ่งทำให้ชีวิตของพวกคุณยุ่งยากมากขึ้น แล้วแบบนี้คุณยังจะให้ฉันกลับไปหาพวกคุณอยู่อีกรึไง ! " แฮร์รี่ไม่พูดอะไร เขาดึงตัวคุณเข้าไปกอดอย่างอบอุ่นพลางลูบที่หัวคุณเบาๆ " คุณไม่สงสารฉันรึไงแฮช เซนเค้ามีเพอร์รี่อยู่แล้วทั้งคนนะ ฉันจะเข้าหน้าพวกเขายังไง ฉันจะต้องทำยังไง ฮือ ๆ " คุณปล่อยความเศร้าทั้งหมดที่มีออกมา " ผมขอโทษนะ ผมขอโทษ " แฮร์รี่ลูบและจูบที่หัวคุณเบาๆ
ติ๊งต่อง ~
เสียงกริ่งที่หน้าประตูดังขึ้น เป็นสัญญาญว่าร้านกาแฟเล็กๆร้านนี้กำลังจะมีลูกค้ามาใหม่อีกแล้ว คุณที่กำลังก้มหน้าก้มตาเคลียบิลลูกค้าคนก่อนอยู่เอ่ยทักผู้ที่มาใหม่อย่างสุภาพ
" ยินดีต้อนรับค่ะ รับอะไรดีค่ะ" คุณเอ่ยทักก่อนที่จะเลิกสนใจเครื่องคิดเลขที่อยู่ในมือ
" ผมขอกาแฟร้อนๆที่หนึ่งแล้วกันครับ "
" ดะ ... " คุณเงยหน้าขึ้นมารับออเดอร์ แต่ก็ต้องสะดุดเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าคุณคือ หนึ่งในสมาชิกบอยแบนด์ดังจากเกาะอังกฤษ ที่คุณคุ้นหน้าคุ้น
ตาดี
" ซะ ซะ เซน !!!" คุณอึ้งพลางพูดไม่ออก เขาหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นท่าทางของคุณ
" เดี๋ยวผมไปนั่งรอที่โต๊ะนั้นนะครับ " เขาชี้ไปยังโต๊ะที่อยู่ในสุดของร้าน คุณพยักหน้าอย่างช้าๆ สายตาจับจ้องไปที่เซน เขากำลังเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวที่เขาชี้เมื่อครู่ คุณแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองและไม่คิดว่าจะได้เจอเขาที่นี่ 10 นาทีผ่านไป
" เอ่อ .. นี่กาแฟของคุณค่ะ " คุณพูด พลางหยิบแก้ววางที่โต๊ะ คุณพยายามเลี่ยงที่จะไม่มองหน้าเซน เขาขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะเอ่ยถามคุณอย่างสงสัย
" นี่เราเคยเจอกันที่ไหนรึป่าวครับ"
" ป่าวค่ะ..!!! " คุณสวนขึ้นมาทันที
" แล้วคุณหลบหน้าผมทำไม " เขาหัวเราะเบาๆในลำคอ ระหว่างที่คุณจะเดินกลับไปนั่งที่เคาเตอร์นั้นเอง หมับ ~ ข้อมือของคุณถูกรั้งไว้ คุณหันหน้ากลับไปมองช้าๆ
" นี่คุณช่วยนั่งคุยเป็นเพื่อนผมหน่อยได้มั้ย " คุณมองหน้าเซน ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งตรงข้ามกันกับเขา " คุณชื่ออะไร "
" ( ชื่อคุณ )"
" ฟังดูแปลกๆ คุณไม่ใช่คนอังกฤษใช่มั้ย "
" ค่ะ ... ฉันเป็นคนไทย "
" ผมว่าแล้วไง... ดูแค่หน้าคุณก็รู้ หน้าตาน่ารักเชียว แล้วทำไมคุณถึงได้มาอยู่ที่นี่หล่ะครับ " คุณยิ้มให้เขาก่อนจะตอบ
" พ่อกับแม่ฉันเสียหน่ะค่ะ เลยย้ายมาอยู่กับญาติที่นี่ "
" เอ่อ...ผม เสียใจด้วยนะ ว่าแต่คุณเป็นเจ้าของร้านนี้เหรอครับ " เซนถามพลางหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาดื่ม
" ป่าวค่ะ เป็นร้านของคุณป้าฉันเอง พอดีวันนี้ท่านมีธุระ ฉันเลยต้องมาดูแลร้านนี้คนเดียว "
" วันนี้คุณคงเหนื่อยแย่เลย ว่าแต่ร้านคุณมันดูเงียบๆดีนะครับ "
" แบบนี้หล่ะค่ะ คุณอย่าลืมสิว่านี่เป็นแค่เมืองเล็กๆ คนส่วนใหญ่พอหัวค่ำเขาก็เข้านอนกันหมดแล้ว คนน้อยๆแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดา "
" แล้วคิดยังไง ทำไมคุณถึงมาเปิดร้านกาแฟในเมืองเล็กๆแบบนี้หล่ะครับ " เซนพูดพลางมองไปรอบๆก่อนสายตาของเขาจะมาหยุดที่หน้าคุณ พร้อมยิ้มให้เชิงรอคำตอบ
" ฉัน .. เอ่อ .. แค่อยากจะหนีออกมาจากความวุ่นวายหน่ะค่ะ " คุณยิ้ม
" ครับ " เซนยิ้มรับอย่างอ่อนโยน
สิ้นเสียงของเขา ความเงียบก็เริ่มเข้ามา คุณตัดสินใจเป็นคนตั้งคำถามก่อนบ้าง
" เซน...คุณ..เอ่อ..คุณมาทำอะไรที่นี่ค่ะ " เค้ามองที่คุณ ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ
" ผมมาถ่ายเอ็มวีตัวใหม่อ่ะครับ ^^ " เซนพูดก่อนจะเหม่อมองไปที่นอกกระจกราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ
" เอ่อ... คุณ... คุณสบายดีนะค่ะ ?? "
" ผมสบายดี ดีมาก เฮ้อออ ~ " เซนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ " จะให้พูดยังไงดี เมื่อกี้ผมเพิ่งทะเลาะกับแฟนมา ฮะๆ ไร้สาระสิ้นดี " เขาส่าย
หัวไปมา
" แฟนคุณ ...? "
" ใช่.... คุณคงเคยได้ยินข่าวผมมาบ้างใช่มั้ย " คุณพยักหน้าเป็นคำตอบ
" ค่ะ ... ฉันเองก็เป็นไดเรคชั่นเนอร์นะค่ะ "
" จริงเหรอครับ ??! ผมไม่เคยนั่งคุยกับแฟนคลับแบบใกล้ชิดแบบนี้เลยนะเนี๊ย ฮะๆ " เซนหัวเราะเบาๆ
" พวกคุณทะเลาะอะไรกันเหรอค่ะ ..... เอ่อโทษที ถ้าคุณไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบก็ได้ "
" เราทะเลาะกันเรื่องไร้สาระอ่ะครับ ... ทำไมผู้หญิงถึงเข้าใจยากแบบนี้นะ เธอหาว่าผมไม่รักเธอ ชอบทำตัวเจ้าชู้ไปจีบคนนู้นคนนี้...... " คุณยิ้ม
มุมปากเบาๆ พลางมองไปที่หน้าของเซน คุณเองก็รู้ดีเรื่องความเจ้าชู้ของเขาไม่น้อยไปกว่าคนอื่นเลย " ...ถึงผมจะเจ้าชู้ แต่ผมก็รักเธอแค่คนเดียวนะครับ รักมากที่สุดเลยก็ว่าได้ เธอเป็นคนเดียวที่อยู่กับผมไม่ว่าผมจะเจอเรื่องร้ายๆหรือเรื่องดีๆ"
เซนพูดด้วยท่าทางจริงจัง คำพูดของเซน ทำให้คุณเจ็บแปลบไปถึงหัวใจ คุณรู้สึกอึดอัดในอกจนพูดอะไรไม่ออก น้ำใสๆเอ่อล้นออกมาจากตาของคุณโดยไม่รู้ตัว คุณรีบเช็ดน้ำตาเพราะกลัวชายหนุ่มที่นั่งข้างหน้าจะสังเกตุเห็นอาการของคุณในตอนนี้
" แล้วนี่ผมมาเล่าอะไรให้คุณฟังเนี๊ย ! ฮะๆ "
" ผู้หญิงอ่ะเข้าใจไม่ยากหรอกค่ะ แค่คุณแสดงให้เธอรู้ว่าคุณรักเธอมากแค่ไหน ผู้หญิงง้อนิดหน่อยก็หายแล้ว อย่าไปคิดมากเลย กลับไปก็กอดเธอแล้วบอกว่าคุณรักเธอมากกว่าใครก็พอค่ะ ผู้ชายกับความเจ้าชู้เป็นของคู่กัน ถ้าเค้ารักคุณจริงเค้าต้องรับจุดนี้ได้ แต่คุณเองก็ต้องเพลาๆบ้างนะค่ะเรื่องเจ้าชู้หน่ะ ไม่มีผู้หญิงคนไหนเค้าชอบที่แฟนตัวเองไปกิ๊กกั๊กกับคนอื่นหรอกนะค่ะ "
" ฮะๆ ถ้าเพอร์รี่เค้าเข้าใจผมอย่างคุณตอนนี้ก็ดีหน่ะสิ ...ว่าแต่คุณเถอะ น่ารักแบบนี้แฟนคุณไม่หวงคุณแย่ครับ " เซนยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม
" ฉันไม่มีแฟนหรอกค่ะ เคยมี แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว "
" อะไรนะ,, น่ารักๆอย่างคุณอ่ะนะไม่มีแฟน ผมไม่เชื่อคุณหรอก อย่ามาอำผมเลย ฮ่ะๆ " เซนหัวเราะก่อนจะสังเกตุได้ถึงแววตาของคุณที่บอกเขาว่าคุณไม่ได้โกหก
" ผู้ชายคนนั่นมันโง่ที่ทิ้งคุณไป ผู้หญิงน่ารักๆ แล้วก็แสนดี แถมยังคุยสนุกอย่างคุณกลับมาทิ้งกันได้ เอางี้ดีกว่า เมื่อกี้คุณบอกว่าเป็นไดเรคชั่นเนอร์ใช่มั้ย งั้นคุณบอกผมมาหน่อยสิ ว่าในบรรดาสมาชิกทั้งหมดคุณชอบใคร " เซนถามอย่างตั้งใจ
" เอ่อ ฉัน ... ฉันชอบ .. แฮร์รี่ค่ะ " คุณตอบโดยไม่ได้คิดอะไร
" ผมว่าแล้วเชียว...งั้นเพื่อตอบแทนที่คุณอยู่คุยเป็นเพื่อนผมทำให้ผมสบายใจขึ้นมาบ้าง ผมจะช่วยให้คุณกับแฮร์รี่ใกล้กันเอง " คุณยิ้มรับอย่างเจือนๆ
" โทดนะ .. ห้องน้ำไปทางไหนเมื่อกี้ผมดื่มน้ำเยอะไปหน่อย ฮ่าๆ" คุณชี้ไปทางหลังร้าน เซนรีบวิ่งไปทันที
คุณมองดูร่างสูงที่ดูคุณตาวิ่งเข้าห้องน้ำไป ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตื๊ด ... ตื๊ด ๆ โทรศัพท์ที่เซนลืมไว้บนโต๊ะสั่นอย่างต่อเนื่อง คุณช่างใจก่อนจะหยิบขึ้นมาดู โทรเข้า : เพอร์รี่ คุณถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะวางมือถือไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม
ติ๊งต่อง ~
" เฮ้ย !!! พวกแกรู้ได้ไงว่าฉันอยู่นี่ " เซนที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำพูดขึ้นอย่างตกใจ เมื่อเห็นไนออล ลูอิส เลียมและแฮรรี่เปิดประตูร้านเข้ามา
" ก็แกบอกว่าจะไปหากาแฟกินแก้เซง แล้วที่นี่ก็มีร้านนี้อยู่ร้านเดียว " เลียมพูดขึ้น
คุณที่มองดูเหตุการพยายามหลบเข้าไปในมุมมืดร้านเพื่อไม่ให้ หนุ่มๆที่มาใหม่สังเกตุเห็นคุณได้ แต่มันคงสายไปซะแล้วเพราะ เซนพาเพื่อนๆของเขาเดินเข้ามาหาคุณ
" นี่ฉันมีคนอยากจะแนะนำให้รู้จัก เดินตามมาทางนี้เร็วๆกันหน่อยได้มั้ย " เซนเดินมาหยุดตรงหน้าคุณ " เธอชื่อ ( ชื่อคุณ ) เป็นคนดูแลร้านนี้ และที่สำคัญเธอเป็นแฟนคลับพวกเราด้วยนะ" เซนพูดพลางผายมือมาที่คุณ
คุณค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ และยิ้มให้พวกหนุ่มๆที่มาใหม่ " เฮ้ย! / อ้าว! / เฮ้ย !/เฮ้ย! " ก่อนที่พวกเขาจะพูดอะไรออกมา คุณรีบส่ายหน้าให้พวกเขาเป็นเชิงว่า ' พวกนายอย่าพูดอะไรออกมานะ ' ทุกคนเข้าใจภาษากายของคุณ และพร้อมที่จะทำตาม
" สวัสดีค่ะ พวกคุณเชิญนั่งกันตามสบายนะค่ะ เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้ " ทั้งหมดเดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างเงียบๆ
" แฮร์รี่ !! แกไปช่วยเธอถือไป เร็วๆ " เซนที่ยังไม่นั่ง ฉุดมือแฮร์รี่ขึ้น พลางขยั้นขยอให้แฮร์รี่มาช่วยคุณถือน้ำ คุณหันหลังกลับไปมองเซน เขาพลักแฮร์รี่ให้มาชนกับคุณก่อนจะหัวเราะชอบใจ คุณมองหน้าแฮร์รี่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ยิ้มบางๆให้เขาและเดินเข้าครัวไปด้วยกัน คุณเปิดตู้เย็นหยิบน้ำผลไม้ออกมาสี่ชนิด
" นี่คุณยังจำได้อยู่อีกเหรอ ว่าพวกเราชอบอะไร " แฮร์รี่ถามพลางหยิบแก้ว
" มันก็ไม่ได้ยากเกินไป ใครๆเค้าก็รู้ว่าพวกคุณชอบกินอะไร ทำอะไร ไปเที่ยวที่ไหนบ่อยๆ ในเน็ตเยอะแยะไป " คุณตอบอย่างไม่ได้สนใจ
แฮร์รี่มองหน้าคุณแล้วเม้มปาก
" บอกผมมาสิ ว่าคุณมาทำอะไรที่นี่ คุณรู้มั้ยว่าพวกเราตามหาคุณแทบผลิกแผ่นดินกันอยู่แล้ว 1 ปีที่ผ่านมาคุณทำพวกเราแทบบ้า !!! "
" คุณช่วยยกน้ำออกไปเสริฟที รบกวนหน่อยนะค่ะ "
" มันไม่ใช่ความผิดของคุณนะ " แฮร์รี่พูดพลางดึงตัวคุณเข้ามา " ( ชื่อคุณ ) มองหน้าผมนะ กลับไปกับเรา แล้วผมจะดูแลคุณเองผมสัญญา "
" แฮร์รี่... ฉันขอร้อง ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันอยู่ได้ คุณก็เห็น ว่าชีวิตฉันตอนนี้ก็สุขสบายดี ... เอาหล่ะเราเลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะ " คุณพูดก่อนจะยกถาดแก้วน้ำขึ้น แต่โดนแฮร์รี่ขวางไว้
" ไม่ !! พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ ผมไม่ปล่อยให้คุณอยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว ( ชื่อคุณ ) ผมขอร้องนะ คุณทำอย่างนี้ผมไม่สบายใจเลย " พอแฮร์รี่พูดจบ คุณหันหลังกลับไปคิดทบทวนในสิ่งที่เขาพูด
" ฉันไม่อยากกลับไปเจอเขาอีกแล้วแฮช " คุณปล่อยโฮออกมา " เขาจำฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ และถ้าฉันกลับไปมันจะยิ่งทำให้ชีวิตของพวกคุณยุ่งยากมากขึ้น แล้วแบบนี้คุณยังจะให้ฉันกลับไปหาพวกคุณอยู่อีกรึไง ! " แฮร์รี่ไม่พูดอะไร เขาดึงตัวคุณเข้าไปกอดอย่างอบอุ่นพลางลูบที่หัวคุณเบาๆ " คุณไม่สงสารฉันรึไงแฮช เซนเค้ามีเพอร์รี่อยู่แล้วทั้งคนนะ ฉันจะเข้าหน้าพวกเขายังไง ฉันจะต้องทำยังไง ฮือ ๆ " คุณปล่อยความเศร้าทั้งหมดที่มีออกมา " ผมขอโทษนะ ผมขอโทษ " แฮร์รี่ลูบและจูบที่หัวคุณเบาๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น