ตำนานอสูรดาบโลหิต

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ช่างเหล็กไร้นาม

"นายช่าง มีดที่ข้าสั่งไว้ได้แล้วหรือยัง" นายช่างน้อยเมื่อได้ยินดังนั้นก็เข้าไปหลังร้านและหยิบกล่องไม้ชิ้นหนึ่งออกมา

ขุนนางหนุ่มเปิดกล้องไม้ขึ้นมาดู และรู้สึกทึ้งกับสิ่งที่ได้เห็น ใบดาบสีเงินแวววาว ด้ามและฝักทำจากงาช้าง ประดับไปด้วยเพชรนินจินดา

"งดงามยิ่งนัก!"ขุนนางหนุ่มอุทานขึ้น

นายช่างน้อย ยิ้มแย้มด้วยสีหน้ายินดีที่มีผู้ชื่นชมผลงานของเขา

"นายช่าง เจ้าอายุยังน้อยแต่กลับมีฝีมือขนาดนี้ ทำไมจึงมาเป็นช่างเหล็กไร้นาม ขายของตามตลาดเช่นนี้ละ"

"หามิได้นายท่าน ข้าเป็นเพียงช่างตีดาบผู้ต่ำต้อยไม่ได้มีฝีมือเช่นท่านว่าหรอก"

"เช่นนั้นหรอกหรือ.. ท่านถ่อมตัวเกินไปหน่อยแล้วกระมัง หากว่าข้าแนะนำเจ้าให้กับท่านเสนาละก็"สีหน้าของนายช่างน้อยเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่หมนหมองทันที

"อย่าเลยขอรับ ข้าน้อยเป็นเพียงช่างต่ำต้อย ที่มีดสั้นที่เห็นว่าสวยสดงดงามนี้นั้น ก็เป็นเพียงแค่เปลือกนอก หากจะวัดด้วยฝีมือการทำมีดแล้ว ท่านควรจะวัดจากการใช้งานจริงเสียมากกว่า"

ขุนนางหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่ง

"แต่มีดที่งดงามเช่นนี้ คงมิได้ใช้ในการศึก เป็นได้แค่ของประดับตกแต่งเท่านั้น"

"ใช่แล้วขอรับนายท่าน"

"งั้นซักวันข้าจะใช้มันในการศึก"

ยังไม่ทันจะพูดขัดเรื่องเอามีดสั้นไปออกรบ ขุนนางหนุ่มโยนถุงใส่ทองใบหนึ่งให้นายช่างน้อย

"นายท่าน มีดแค่เล่มเดียววัตถุดิบส่วนหนึ่งท่านก็เป็นคนเอามาให้ข้า ทำไมท่านถึงได้ให้ทองข้ามากมายขนาดนี้"

"ถือว่าเป็นสินน้ำใจก็แล้วกัน สายตาท่านอาจจะเห็นข้าเป็นเพียงขุนนางหนุ่มธรรมดา แต่ข้าก็พอจะมีความรู้เรื่องการตีเหล็กมามิใช่น้อย"

ขุนนางหนุ่มเดินไปที่ทั่งตีเหล็กที่อยู่ภายในร้าน แล้วเสียบมีดปักลงไปยังทั่งตีเหล็กอย่างเต็มแรง ผลปรกฎว่ามีดนั้นปักเข้าไปในทั้งตีเหล็กจนมิดด้าม ขุนนางหนุ่มอึ้งไปด้วยความตะลึงเพราะประสิทธิภาพของมีดนั้นเกินกว่าที่เขาคาดการไว้หลายเท่า

"นายช่างน้อย! นี่มัน!"

เสียงของขุนนางหนุ่มดังขึ้น จนคนทั้งตลาดหันมามองที่ร้านตีเหล็ก แต่เนื่องจากว่าร้านเหล็กนั้นมีกำแพงอยู่ทุกคนเลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วก็พากันละสายตาไป นายช่างน้อยเดินเข้าไปในร้านด้วยท่าทีนิ่งเฉยราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น มากระซิบที่ข้างหูของขุนนางหนุ่ม ที่กำลังตกตลึง

"ใต้เท้า... กรุณาเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับได้ไหมขอรับ มีดที่ข้าสร้างให้ท่านขึ้นมานี้เป็นการตีชั้นสูงอย่างที่ท่านคาดไว้ ข้ามิประสงค์มอบมันแก่สงคราม เพราะมันจะคร่าชีวิตผู้คนจำนวนมาก"

"ท...ทะ...ทำไมถึง"

"ก็เพราะท่านเป็นคนดีเป็นขุนนางดีมีชื่อในด้านดี มีดสั้นนี้แม้จะไม่สามารถใช้สังหารผู้ใดได้ถนัด แต่อย่างน้อยมันคงช่วยท่านได้ในยามวิกฤต"

"แต่เมื่อเจ้ามีฝีมือเช่นนี้ ข้าก็คงปล่อยเจ้าไปไม่ได้ หากเจ้าตกอยู่ในมือของศัตรู จะเป็นภัยแก่บ้านเมือง"

"ตัวข้าสำหรับสายตาของชาวบ้าน ข้าเป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่ง เป็นแค่ช่างตีมีดไร้ชื่อ ไม่ใช่ช่างตีดาบผู้ใดเล่าจะสนใจ"

ขุนนางหนุ่มดึงมีดออกจากทั่งตีเหล็ก แล้วถอยห่างจากนายช่างน้อยทันที

"ที่ข้าลองให้เจ้าตีมีดให้ เพราะข้ารู้สึกแปลกใจ ว่าทำไมเด็กอย่างเจ้าถึงได้ทำอาชีพตีมีด ทั้งๆที่มันเป็นงานที่เด็กไม่สามารถทำได้! แต่คิดไม่ถึงว่า เจ้าจะมีฝีมือขนาดนี้ เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่!!"

"เป็นช่างตีเหล็กธรรมดาขอรับ"

เด็กน้อยตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"แล้วทำไมถึงได้มีวิชาตีดาบระดับนี้ได้ จริงๆแล้วเจ้าอายุเท่าไรกันแน่" นายช่างน้อยนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วตอบว่า

"พ่อข้าเคยเป็นช่างตีเหล็กมีชื่อ แต่ตอนเกิดสงครามก็ถูกสังหาร ทั้งพ่อข้าและแม่ข้า ต่างตายในสงคราม ตัวข้าได้คอยช่วยงานของพ่อข้า ... "

เขาเอาผ้าขาวที่พันมือออกเผยให้เห็นมือที่แตกเลือดไหลซิบๆออกมาจากบาดแผล

"นี่คือแผลที่เกิดขึ้นจากการที่ข้าจับค้อนตีเหล็ก ข้าไม่มีความรู้อื่นใด มิสามารถทำสิ่งใดได้นอกเหนือจากการตีเหล็ก แม้ว่าร่างกายจะไม่อำนวยแต่ไม่ทำก็จักไม่มีกิน"

ขุนนางหนุ่มน้ำตาคลอเมื่อได้ยินเรื่องที่นายช่างเล่า

"บิดาข้าเองก็ตายในสงครามเช่นกัน ตัวข้าซึ่งเป็นบุตร จึงได้รับตำแหน่งแทน หากมีสิ่งใดให้ข้าช่วยเจ้าได้ละก็ โปรดบอกข้าเถิด"

"ถ่าเช่นนั้น โปรดช่วยลืมเรื่องทั้งหมดนี้ได้หรือไม่ขอรับ"

ขุนนางหนุ่มมองดูหน้าของนายช่างน้อย ที่กำลังก้มหน้ากลั้นน้ำตา แล้วเดินออกจากร้าน

 "วางใจเถิด นายช่างน้อย ข้าจะมิบอกเรื่องนี้ให้กับผู้ใด หากมีเรื่องอันใด ข้ายินดีที่จะให้ความช่วยเหลือเจ้า หากเจ้าถูกผู้อื่นข่มเหงรังแก หรือมีเรื่องเดือดร้อนละก็ มาหาข้าได้ทุกเมื่อ"

"ขอรับ"

นายช่างน้อยตอบด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มอีกครั้ง

"แต่ทว่าหากวันใด ข้ารู้ว่าเจ้า ตีดาบเพื่อใช้ในการสังหาร ให้กับศัตรู ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ใด ข้าจะตามหาเจ้าจนพบเจอ"

"ใต้เท้าโปรดวางใจ บิดาข้าทำงานให้กับกองทัพหลวงมาก่อน ตัวข้านั้นมิอาจลืมคุณแผ่นดินได้ แต่ตัวข้านั้นก็มิอยากจะสงเสริมสงคราม จึงเป็นช่างตีเหล็กไร้นามเช่นนี้ แต่หากวันใดข้าคิดคดทรยศ ก็เชิญท่านมากุดหัวของข้าได้เลย"

"ตกลงตามนั้น"

แล้วจากวันนั้นมา ขุนนางหนุ่มก็ไม่ได้กลับมาที่ร้านตีเหล็กอีกเลย

 โดยไม่รู้ว่าสิ่งที่นายช่างน้อยพูดนั้น จริงเท็จมากน้อยเพียงไร....