คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คำประกาศโง่ๆของนายโรคจิต
คำประกาศโง่ๆของนายโรคจิต
ฟิ้งงงง!
ทันทีที่แบคฮยอนไป ใบหน้าหล่อๆของคริสก็หันขวับมายังตัวต้นเหตุที่ยืนก้มหน้านิ่ง จะให้แก้ตัวก็คงไม่ทันแล้วสินะ แถมสายตาคมดุๆนั่นยิ่งทำให้ชานยอลยิ่งอยากหายตัวไปจากตรงนี้อย่างเร็วที่สุด
ถึงใบหน้าพี่คริสตอนโกรธจะดูหล่อและเท่ห์มากมายก็เถอะ แต่นะจุดนี้ชานยอลไม่อาจทนอยู่ในสภาวะอันร้อนลุ่มและน่ากลัวนี้ได้จริงจริ๊งงงงงงงง T[]T//
“ที่เพื่อนนายบอกฉัน เรื่องจริงหรอ?” คริสเอ่ยถามเสียงเรียบ
“อ...เอ่อ...ม..ไม่--”
“นายนี่มันโรคจิตชะมัด -_-^”
ร...
โรคจิต
โรคจิต
โรคจิต O[]O;;;;;;
“พี่ว่าผมหรอ ผมไม่ใช่โรคจิตสักหน่อยนะ TOT”
“ถึงฉันจะชินเรื่องที่มีคนมาชอบมาตื๊อตามบ่อยๆ แต่แบบนายนี่ไม่ไหวจริงๆ”
ตึง!
“..........” จุกเลยครับ เจอประโยคนี้เข้าให้ TOT
“ถ้าอยากให้ฉันสนใจนาย ก็ช่วยหาวิธีที่มันฉลาดกว่านี้หน่อยนะ”
ตึง!
“..........” โดนไปอีกดอก T[]T
“แต่ฉันว่านายคงทำไม่ได้หรอก เพราะท่าทางของนายดูโง่และซื่อบื้อเกินไปที่จะเข้าใจ”
ตึง!
“..........” โอ้ย เจ็บ.. เจ็บจุงเบยยยยยยยย!!!! T[][[][]][]T;;;;
“หึ!”
คริสปล่อยข้อมือที่เขาจับไว้ของชานยอลก่อนจะหันหลังเดินกลับออกไปอย่างไม่สนใจปล่อยให้อีกคนยืนเจ็บใจกับคำพูดแสนร้ายกาจของเขา ก็ที่เขาพูดมันก็เรื่องจริงนี่หน่า ไม่มีคนฉลาดที่ไหนกล้าเอาของไร้สาระมาใช้กับเขาแบบนี้หรอก -_-^
“ที่พี่พูดมา ก็หมายความว่า..ผมยังชอบพี่ได้ใช่ไหม”
กึกก!
“............” ฝีเท้าที่เพิ่งก้าวได้ไม่นานหยุดชะงักทันทีที่เสียงของคนที่เขาเพิ่งเมินไปพูดขึ้น
“พี่ไม่ได้ปฏิเสธให้ผมเลิกหาวิธีที่ทำให้พี่สนใจผมใช่ป่ะ”
“............”
“พี่ยังเปิดโอกาสให้ผมอยู่สินะ”
“............”
“ถ้างั้น ผมขอประกาศไว้ที่นี่ว่า....”
“............”
“ผมจะทำให้พี่คริสมาชอบ ปาร์ค ชานยอลคนนี้ให้ได้!”
ชานยอลเอ่ยลั่นให้คนที่ยืนหันหลังให้เขา ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆ ถึงกล้าพูดประโยคนี้ออกไปกัน นี่นายคิดจะทำเรื่องโง่ๆอีกแล้วหรอเนี่ยชานยอล =_=*
“หึ!” คริสยกยิ้มมุมปากแล้วก้าวเดินต่อไปทันที ปล่อยให้ชานยอลยืนมองแผ่นหลังตามอย่างท้อใจ เขาก้มหน้าลงพร้อมนัยน์ตากลมสีน้ำตามเข้มเริ่มก่อตัวความชื้นขึ้นมานิดๆ
นายจะมาเป็นเด็กขี้แยตอนนี้ไม่ได้นะชานยอล
พี่คริสไม่ได้บอกให้นายเลิกชอบเขาซะหน่อย
นายยังไม่ได้อกหักนะชานยอล
เพราะงั้น....
มาทำภารกิจให้พี่คริสชอบเราให้ได้กันเถอะ ^O^
คริสเดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องน้ำชายภายในโรงเรียน เขายืนหน้าอ่างล้างหน้าก่อนจะเปิดก๊อกน้ำแล้วใช้มือรองน้ำมาชำระบนใบหน้าของตัวเองทันที เขามองตัวเองผ่านกระจกต้องหน้าพลางนึกโกรธเด็กชายร่างโปร่งคนนั้นที่ทำให้เขาต้องเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ทั้งเรื่องที่เอาน้ำมันบ้าบออะไรนั่นมาราดเขา และก็เรื่องที่ประกาศว่าจะทำให้เขาหลงรักเด็กนั่นให้ได้
ช่างโง่เขลาสิ้นดีแท้...หึ!
คิดหรอว่าสิ่งที่นายกำลังจะเริ่มทำมันง่ายขนาดนั้น
นายกล้ามากเลยนะที่เอาเรื่องแบบนี้มาประกาศให้คนที่ตัวเองชอบรู้
นายนี่มันซื่อบื้อกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลยนะ เด็กโง่...
“พยอน แบคฮย๊อนนนนนน!!!!!”
เสียงตะโกนเรียกชื่อเพื่อนซี้ของชานยอลดังมาแต่ไกล แบคฮยอนที่กำลังนั่งเล่นไพ่ยูกิกับ โด คยองซู เพื่อนร่วมกลุ่มเดียวกัน ได้ยินเสียงของชานยอลก็ตกใจรีบหาที่หลบซ่อนทันที
“แบคฮยอนลงไปใต้โต๊ะทำไมอ่ะ? หรือว่านายจะกลัวอิทธิฤทธิ์พลังการ์ดของฉัน O3O//” คยองซูถามทันทีที่เห็นเพื่อนตัวเล็กมุดลงไปใต้โต๊ะ
“แบคฮยอน นายอยู่ที่ไหนออกมาเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงเรียกของชานยอลยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ
“คยองซู นายห้ามบอกชานยอลนะว่าฉันอยู่ตรงนี้” แบคฮยอนกำชับบอกกับผู้ชายตาโตที่นั่งบนเก้าอี้ข้างๆที่ที่เขาหลบซ่อน
“ทำไมอ่ะ O.O?”
“นายไม่ต้องรู้หรอก..อย่ามองมาทางฉันเซ่ เดี๋ยวมันก็สงสัยมาเห็นฉันพอดีหรอก!”
“คยองซู!!!” แบคฮยอนเบิกตากว้างเมื่อได้ยินเสียงชานยอลพร้อมเดินตรงมาที่เด็กชายตาโตซึ่งเขากำลังซ่อนอยู่ใกล้ๆนั่นเอง
“ห..ห้ะ มีอะไรหรอชานยอล? O.O”
“นายเห็นแบคฮยอนไหมอ่ะ?”
“บ..แบคฮยอนหรอ” คยองซูทวนชื่อก่อนจะเหลือบมองอีกคนที่หลบตัวสั่นหงิงๆเหมือนลูกหมาหนีเจ้าของออกมา
“ม..ไม่เห็นนี่ ฉ..ฉันยังไม่เห็น..น..นายนั่นเข้ามา..น..ในห้องเลย”
“งั้นหรอ..”
“อ..อืม”
“ทำไมคยองซูพูดติดๆขัดๆจัง แปลกแห้ะ”
“อ..อ้อ..เอ่อ..คือ...สงสัยเป็นเพราะ..อ..อากาศหนาวล่ะมั้ง”
“หนาว? อุณหภูมิ 37 องศาเนี่ยนะ =_=^”
“อ..อื้อ” คยองซูพยักหน้ารัว ในใจก็หวั่นกลัวคนตรงหน้ากับไอ้คนข้างล่างที่หลบอยู่แต่เสือกเหยียบตีนของเขาโดนเล็บขบที่เพิ่งเป็นไม่นานพอดีเป๊ะ T^T
“ถ้านายเห็นแบคฮยอนอย่าลืมบอกฉันนะ ยังไงวันนี้มันต้องไม่รอดแน่...คอยดูเถอะ ทุกครั้งที่ฉันซื้อขนม ฉันจะไม่ให้มันกิน ทามาก็อตที่ฉันซื้อให้ตอนวันเกิดฉันก็จะเอาคืน และก็จะเอาเรื่องที่มันโดดเรียนหนีตามรุ่นน้องม.4ไปจู๋จี๋ที่หลังเซเว่นไปฟ้องหม่อมแม่พยอนของมันด้วย!”
“เฮือกก..” แบคฮยอนกลืนน้ำลายแทบไม่ทันเมื่อได้ยินคำขู่ของชานยอล ไอ้เรื่องขนมกับทามาก็อตเขาไม่กลัวหรอก แต่เรื่องที่จะไปฟ้องหม่อมแม่ของเขาว่าเขาโดดเรียนนี่น่ากลัวจนแทบฉี่เล็ดเลยนะ TOT
“แห่ะๆ ^^;;;” คยองซูหัวเราะแห้งๆ เหงื่อเริ่มออกมานิดๆ ไหนบอกว่าหนาวไงฟ่ะคยองซู =_=*
“ชานยอล!” เสียงเรียกจากผู้ชายอีกคนดังขัดจังหวะขึ้น
“หืม..มีอะไรหรอแดฮยอน?” ชานยอลหันไปถามเพื่อนผู้ชายที่เพิ่งเรียกเขา
“แฮ่กๆ..เมื่อกี้อาจารย์คยูฮยอนบอกฉันว่าให้มาตามนายไปห้องพักครู เห็นว่าจะคุยกับนายเรื่องที่นายติด 0 วิชาพละอ่ะ” แดฮยอนบอกพลางหอบหายใจพลาง แม่ม..กูอยู่ตึกสามแต่เสือกให้กูมาตามเด็กตึกเจ็ดเนี่ยนะ อาจารย์แกคิดอะไรอยู่ว่ะ =_=^
“อ๋อ โอเค” ชานยอลพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินตามแดฮยอนออกไปทันที
“แบคฮยอน แบคฮยอน..ชานยอลไปแล้ว” คยองซูสะกิดเรียกคนที่อยู่ใต้โต๊ะ
“ฟู่ววววว...โล่ง -O-;” แบคฮยอนลุกขึ้นยืนเต็มตัวพร้อมบิดตัวไปมา หลบใต้โต๊ะนี่มันเมื่อยชะมัดเลย -_-
“เอาล่ะ เรามาเล่นไพ่ยูกิต่อกันเถอะแบคฮยอน ^O^”
“เฮ้อ..ทำไมฉันต้องเกิดมาโง่ด้วยเนี่ย ขนาดวิชาพละยังติดศูนย์เลย..เซ็งชะมัด - -+” ชานยอลบ่นไปเดินไประหว่างทางไปห้องพักครู
“ขออนุญาตครับ” ชานยอลเปิดประตูห้องพักครูแล้วเดินเข้าไปหาอาจารย์คยูฮยอนผู้เป็นทั้งครูสอนวิชาพละและครูที่ปรึกษาของห้องประจำของชานยอล
“อาจารย์เรียกผมมา มีอะไรรึเปล่าครับ?” ชานยอลถามบุคคลที่กำลังนั่งเล่นเกมส์กดอย่างเมามันส์ -_-
“ฉันจะบอกเรื่องวิธีแก้ศูนย์วิชาพละของเธอหน่ะ” คยูฮยอนตอบแต่สายตายังจดจ่อกับเกมส์กดในมือ
“อาจารย์จะให้ผมทำอะไรหรอครับ”
“พอดีว่าสนามบาสของโรงเรียนเรามักสกปรกทุกครั้งเวลาที่มีนักเรียนชมรมบาสมาใช้งาน ทั้งๆที่ตั้งเวรประจำให้แล้วแต่ก็ยังมีคนแหกกฎ..” คยูฮยอนอธิบายพร้อมวางเกมส์กดลงบนโต๊ะแล้วมองหน้าชานยอลที่ยืนฟังอยู่ตรงหน้า
“เพราะฉะนั้น..ฉันจะให้เธอไปทำความสะอาดสนามบาสทุกวันหลังเลิกเรียนเป็นเวลาสามเดือน”
“ท..ทุกวัน..ส..สามเดือน O[]O;” ชานยอลแทบช็อคเมื่อได้ยินวิธีแก้ศูนย์ของเขา
“แต่ถ้าเธอปฏิเสธ เรื่องที่เธอติดศูนย์ก็คงต้องถึงหูผู้ปกครองนะชานยอล”
“ค..ครับ T^T” อาจารย์คยูฮยอนโหดชะมัด จะเลือกทางไหนก็โหดเท่ากันหมด ทำไมโลกของชานยอลมันช่างมืดมัวเช่นนี้
“ฉันมีเรื่องพูดแค่นี้แหละ เชิญเธอจะไปไหนก็ไปเถอะ” คยูฮยอนโบกมือไล่นักเรียนคนนี้พร้อมหยิบเกมส์กดมาเล่นต่อ...น่าหมั่นไส้ชะมัด =_=^
ชานยอลเดินออกมาจากห้องพักครูด้วยสีหน้าที่อยากร้องไห้ที่สุด ต้องไปทำความสะอาดสนามบาสคนเดียวตั้งสามเดือน โห แล้วไอ้พวกภารโรงของโรงเรียนมันหายไปไหนกันหมด ทำไมไม่เอามันมาใช้งานล่ะครับ มาใช้ชานยอลทำไม แม่งงง...T^T
แต่เอ๊ะ?.. พวกที่มาใช้สนามบาสบ่อยๆก็คือ พวกคนในชมรมบาสนี่
พี่คริสของเราก็อยู่ชมรมบาสนี่หน่า
งั้นก็หมายความว่า.....
พี่คริสต้องมาที่สนามบาสทุกวันล่ะสิ...เหยดดดดดดดดดดดด!!!!! >O<
“ให้ตายเถอะ ทำไมฉันเพิ่งมารู้ตัวได้ว่าพี่คริสต้องมาสนามบาสทุกวัน แบบนี้ก็เข้าทางฉันเลยล่ะสิ ” ชานยอลพึมพำกับตัวเองอย่างดีอกดีใจ แบบนี้ต้องขอบคุณอาจารย์คยูฮยอนที่ชี้ทางสว่างของชานยอลให้ > <
“อาจารย์คยูฮยอน ขอบคุณนะครับ!” ชานยอลวิ่งกลับเข้าไปในห้องพักครูอีกครั้งพร้อมกระโดดคยูฮยอนที่กำลังเหวอกับการกระทำของเด็กนักเรียนคนนี้
“อะไรของเธอห้ะชานยอล เป็นบ้าอะไรเนี่ย =_=^”
“ถ้าอาจารย์จะให้ผมไปทำความสะอาดสนามบาสทั้งปี ผมก็ยอม >/<”
“เออๆ” คยูฮยอนพยักหน้าไปตามคำพูดของร่างโปร่งที่กำลังเขย่าตัวเขาอย่างเมามัน ฉันไม่ใช่ยาคูลท์นะเขย่าอยู่ได้เด็กบ้า -_-//
“งั้นผมขอตัวล่ะ ผมรักอาจารย์ที่สุดเลย” ชานยอลบอกพร้อมรอยยิ้มแล้วเดินออกไปจากห้องพักครูทันที
สงสัยเด็กนักเรียน ปาร์ค ชานยอลมันจะบ้าไปแล้วจริงๆนั่นแหละ =_______=*
TBC.
อัพตอนที่หนึ่งครบแล้ว เย้ๆ > <///
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่บิวคิดว่าน่าจะเวิร์ค
กว่าเรื่องที่แล้ว เพราะพล็อตมันคล้ายๆ
กับตัวบิวเอง -_-^ ส่วนอีกเรื่องมีคนบอกว่า
อย่าเพิ่งทิ้งนะ..บิวไม่ทิ้งหรอก แต่แค่ยิ่งคิด
ตอนต่อไปของเรื่องไม่ได้ =_= ยังไงก็คั่นเรื่องนี้
ไป่กอนนะ อีกเรื่องไว้คิดตอนออกก็จะต่อทันที
อ่านแล้วเม้นด้วยนะ จะได้รู้ว่ามีคนสนใจฟิคเรื่องนี้
มากน้อยแค่ไหนนนน -3-
ความคิดเห็น