คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อดีตฝังลึก...
"ทั้งคิดมาก ทั้งปากเสียแบบนี้ยังไงล่ะ! พี่อายาโนะเค้าถึงเสียใจจนไปฆ่าตัวตายไงล่ะ!!"
'!!!'
เครื่องหมายนี้ปราฏในสมองของทุกผู้ ณ ขณะนี้ ทั้งคนที่รู้เรื่องทั้งหมดดี ทั้งคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรซักอย่างด้วย แต่ที่แน่ๆคือ...
มันไม่ใช่สัญญาณที่ดีแน่!
"..." บักนีทเงียบ
"..." เอเนะเงียบ (แต่ตายังแป๋วอยู่ **)
"..." คุณน้องก็เงียบ
"...(x3)" ไอสามตัวที่เหลือก็เงียบ
สรุป...ตอนนี้เงียบหมดทั้งห้อง!! เงียบจนได้ยินเสียงลมพัดไปมาเลยล่ะ! //วิ้วๆ...
"นายท่าน..."
เอเนะเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบที่เข้าครอบงำเมคาคุชิดันมาเป็นเวลา 5 นาทีเห็นจะได้(เว่อร์!) เนื่องจากรับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากข้างในมือถือ
เก็บตกพวกหลังห้อง(ตามเคย)
คาโนะ : เน่ ยัยอายาโนะนั่นมันใครอะ รู้ปะคิโดะ?
คิโดะ : ถ้ารู้คงไม่มายืนกับพวกแกตรงนี้หรอก... //กัดฟัน
คาโนะ : ฉันว่าต้องเป็น 'แฟน' ของเจ้าเบอร์เจ็ดแน่ๆ //กระตุกยิ้ม
เซโตะ : เอ๋...? ผมเพิ่งรู้นะครับเนี่ย ว่าฮิคกี้สมัยนี้ก็มีแฟนกับเค้าได้ '0' ไม่งั้นคงหมกตัวอยู่แต่กับบ้านแบบชินทาโร่ แล้วมีซักคนไปนานแล้ว...
คิโดะ : เอ็งก็พอๆกับเจ้าคาโนะเลย! อยากโดน after shock(?) จาก 'มารี' รึไง
เซโตะ : เปล่านะคร้าบ...!
ย-แย่ล่ะสิ...นี่เราพูดอะไรออกไปบ้างเนี่ย... โมโมะคิดในใจ แล้วเริ่มหน้าถอดสี
"พ-พี่ชาย..."
ปึ้ก!
"โอ๊ย!"
ไม่ทันที่น้องแกจะพูดอะไร คุณพี่ชินทาโร่แกก็ขว้างมือถือในมือใส่โมโมะเต็มๆ จนเธอถึงกับล้มลงกับพื้น พวกคิโดะที่กำลังโต้เถียงเรื่องอายาโนะอยู่ ต่างก็พากันสะดุ้งเป็นแถบๆ
"เอ่อ...ขอโทษนะคะที่กลับมาช้า"
เด็กหญิงที่ดูอ่อนเยาว์กว่าพวกคิโดะโผล่หน้าออกมาจากหลังประตูที่เปิดแง้มไว้ เธอมีผมสีครีมยาว ดวงตาสีแดงราวเลือด แต่กลับมีแววไร้เดียงสาขัดกันอย่างน่าประหลาด
" 'มารี' ..." นามของเด็กคนนี้คือ 'โคซากุระ มารี' ลูกครึ่งเมดูซ่า สมาชิกคนที่สี่ของเมคาคุชิดันนั่นเอง
"เอ่อ...มีอะไรกันรึเปล่าคะ...!!" เด็กหญิงกวาดสายตาไปรอบๆบริเวณ ทว่าเมื่อถึงโมโมะก็มีท่าทีดังนี้...
รูม่านตาขยาย! หน้าซีด! วิงเวียน! คล้ายจะเป็นลม! //ไอหลังๆนี่เติมเอง- -
"ม-โมโมะจัง...ล-ล-ล-เลือด!!!"
โครม!
...นั่นไง ไรท์คนนี้เคยพยากรณ์มั่วซะที่ไหน! ขณะนี้โคซากุระ มารีได้เป็นลมล้มพับไปเรียบร้อยแล้วครับท่านผู้อ่าน แต่ไม่ต้องเป็นห่วง...เพราะไรท์ไม่เคยใจร้าย(เรอะ!) ส่งพระรอง(จำเป็น)อย่างเซโตะไปรับตัวทันเวลาแล้วขอรับ
"ไอหยา! คิซารากิจัง เลือดออกแหนะ!" คาโนะแหกปากพร้อมชี้ไปที่หน้าผากด้านขวาของโมโมะ ซึ่งคนเจ็บเองก็ดูเหมือนจะรู้ตัวเองดี...
"...อา...จริงด้วย..." แต่เหมือนสติของชีจะไปแล้วมากกว่า
"คิซารากิ! นี่นาย...!" คิโดะที่เงียบมานาน ตอนนี้ถึงคราวเลือดขึ้นหน้า สมาชิกทำร้ายกันเองแบบนี้ใครมันจะนิ่งเฉยได้เล่า! แล้วจะมีหัวหน้าไว้ประดับฉากหรือยังไงกัน! แบบนี้มันก็ต้องมีเคลียร์สิขอรับ!
และคนที่จะโดนคนแรกก็เป็นใครไปไม่ได้...นอกจากบักชินของเรานั่นแหละ
"ไปให้พ้น..."
"นี่แก! ฟังฉันพูดอยู่รึเปล่า...!"
"ผมบอกให้ออกไปกันไงเล่า!! ผมอยากอยู่คนเดียว!!"
ปัง! //ปิดประตู
.............................................
.....................................
..........................
...........
.....
"เรียบร้อยแล้วค่ะ เท่านี้เลือดก็ไม่ไหลแล้ว"
"อืม! ขอบใจมากนะมารีจัง"
มารีจังนี่เก่งจริงๆเลยนะ งานบ้านก็ทำเป็น งานครัวก็ไปรอด เรื่องปฐมพยาบาลก็ทำได้ แบบนี้ใครได้เป็นภรรยาคงกินดีอยู่ไปตลอดชีวิตแน่เลย //ก็ไอเซโตะยังไงเล่าหนูจ๋า
"ไม่เป็นไรใช่มั๊ย โมโมะ" คิโดะซังถาม
"ค่ะ แค่นี้ฉันไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอกค่ะ^^"
"ให้ฉันไปลากพี่ชายของเธอ ออกมาคุกเข่าขอโทษให้เอามั๊ย" หวา! คิโดะซังท่าทางเอาจริงน่าดูเลย! ไม่ได้ๆๆๆๆ
"ม-ไม่ต้องหรอกค่ะ! อย่าใช้กำลังเลยนะคะ!"
"แต่คิดไม่ถึงเลยนะ ว่าชินทาโร่จะเป็นพวกหัวรุนแรง ก้าวร้าว ได้ขนาดนี้" เซโตะคุงออกความเห็น พร้อมเอามือถูคางเป็นท่าประกอบ "ตอนเห็นครั้งแรกยังคิดว่าเป็นพวกปวกเปียก ทำอะไรไม่เป็นนอกจากเล่นเกมส์ด้วยซ้ำ"
"พอเลยไอเซโตะ เจ้านั่นมันไม่ได้เป็นอัมพาตนะเว้ย! มันยังเคยช่วยพวกฉันออกจากเหตุระเบิดห้างนั่นได้เลย(ข้อมูลจากมังงะ)" ที่คาโนะคุงพูดก็ถูก ที่จริงพี่เก่งมากจริงๆ ไอคิวนี่เหมือนไอน์สไตน์ลงมาจุติใหม่ก็ไม่ปาน
"ฉันว่านะ เพราะว่าอยู่กับหน้าจอคอมพ์มากเกินแน่ๆ เคยได้ยินมาเหมือนกันว่าเด็กประเภทนี้ จะมีพฤติกรรมคล้ายๆพี่ชายของคิซารากิจัง อืมๆ"
ทุกคน(ยกเว้นโมโมะ): .................. //มองคาโนะ
คาโนะ :ม-มองแบบนั้นหมายความว่าไงวะ!
คิโดะ :ไม่น่าเชื่อ...
มารี :คุณคาโนะ...
เซโตะ :พูดมีสาระครั้งแรกในเรื่อง!!
คาโนะ : พูดแบบนี้จะหาว่าตรูพูดแต่เรื่องไร้สาระรึไง!!! //เพิ่งรู้ตัว- -?
"พี่เค้าไม่ได้เป็นเด็กติดเกมส์เหมือนที่คาโนะคุงพูดหรอกค่ะ"
"หืมม์?"
"หมายความว่าไง เล่ามาให้ละเอียดเลยนะ"
หลังจากนั้น ทุกคนก็ได้รู้เรื่องที่พี่เก็บซ่อนไว้ในใจมาตลอด...
ตอนพี่เรียนอยู่ปีแรก พี่มีเพื่อนสนิทคนหนึ่งชื่อว่า 'ทาเทยามะ อายาโนะ' เป็นลูกสาวของอาจารย์ในโรงเรียน ซึ่งอาจารย์คนนี้ก็เป็นที่ปรึกษาเรื่องคะแนนให้ฉัน แต่พี่อายาโนะที่เป็นลูกสาวแท้ๆกลับได้คะแนนต่ำมาก พี่ชายก็เลยเป็นติวเตอร์ส่วนตัวให้ แต่มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลยซักนิด...
และสุดท้าย...
"วันต่อมา พวกเพื่อนๆของเธอก็พากันมาร้องไห้ที่โต๊ะเรียนของเธอ"
นั่นเป็นเครื่องหมายบ่งบอกว่า อายาโนะได้ตายไปจากโลกนี้... ไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย นี่ถ้ายัยเอเนะไม่ถามล่ะก็ ผมคงไม่มีวันเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังส่งๆหรอก
"แล้วทำไมนายท่านไม่ห้ามไว้ล่ะ! ทำไมเธอต้องทำแบบนั้นด้วย!"
"เธอคงเครียดจัดที่โดนอาจารย์เคนจิโร่ต่อว่าล่ะมั๊ง แล้วฉันจะไปรู้ได้ไงเล่าว่าอายาโนะจะคิดสั้นแบบนี้! ไม่อย่างนั้นคงห้ามกันไปแต่เนิ่นๆแล้ว!"
"นายท่านนี่ไม่มีเซ้นส์ด้านผู้หญิงเลยจริงๆ!"
"วันนั้นพี่เอาแต่ร้องไห้ในห้องคนเดียวทั้งวันเลย ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน พูดกล่อมก็ไม่ฟัง หลังจากนั้นก็เก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน ไม่ไปโรงเรียนหรือที่ไหนเลยตั้งสองปี"
"...น่าสงสารพี่ชายของโมโมะจังนะคะ" มารีจัง
"ผู้หญิงที่ชื่ออายาโนะนั่น คงมีอิทธิพลต่อชินทาโร่มากเลยสินะ ไม่งั้นคงไม่ทำขนาดนี้หรอก" เซโตะคุง
"แล้วเธอจะเอาไงต่อล่ะ โมโมะ" คิโดะซัง
"นายท่านควรจะไปขอโทษท่านน้อง(โมโมะ)นะคะ อย่างน้อยก็เป็นน้องสาวแท้ๆของนายท่านนะคะ"
ที่เอเนะพูดก็ถูก ถึงที่ยัยโมโมะพูดมันจะดูเกินเลยไป แต่ตัวผมก็ทำรุนแรงเกินไป ไม่น่าไปขว้างมือถือใส่จนหน้าผากแตกแบบนี้เลย...
"ก็คิดจะทำอยู่หรอก แต่ว่า..."
"ฉันคิดว่าจะไปขอโทษพี่เค้าค่ะ ฉันผิดเองแหละค่ะที่ไปรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆมาถกเถียงกัน โดยเฉพาะเรื่องนั้น..."
"ถ้าคิดได้ก็ทำซะเลยสิ" คาโนะคุง
"ก็คิดจะทำอยู่หรอก แต่ว่า..."
"แต่ถ้ายัยโมโมะ/พี่ชายเค้าไม่ยกโทษให้ทำยังไงดีล่ะ(คะ) //ก็เค้ากลัวนิ..."
ความคิดเห็น