ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เดอะ แบชเลอร์ นายโสดที่รัก

    ลำดับตอนที่ #2 : นกที่จากรัง

    • อัปเดตล่าสุด 13 ก.ย. 48


            







            ท้องฟ้าสีครึ้มสายลมพัดหวีดหวิวพาก้อนแมฆสีเทาเข้มลอยผ่านอย่างรวดเร็ว  ใบไม้แห้งสีเหลืองจนถึงสีน้ำตาลเข้มร่วงหล่นลงมาราวกับสายฝน  ฝุ่นที่พื้นกระจายไปทั่วบริเวณ  หญิงสาวร่างเล็กในชุดลำลองสีดำสะพายย่ามสีตุ่นเดินช้าๆไปที่พระพุทธรูปองค์ใหม่สะอาดตาที่ตั้งไว้กลางแจ้ง  มีแท่นปูนสีขาวรองรับ  หล่อนนั่งคุกเข่าลงอย่างไร้เรี่ยวแรง  เก็บใบไม้ที่ร่วงลงมาออกไปบ้าง  ลูบแท่นหินอย่างเบามือไปตามรูปภาพขาวดำเล็กๆ 2 รูป  เรื่อยลงมาที่วันชาตะ มรณะ

        

            เพียงไม่กี่วันนี้เองที่พ่อและแม่ของจุฑาพรโบกมืออย่างร่าเริงให้กับหล่อนก่อนที่จะขับรถออกไปลับซอยบ้านที่จุฑาพรมองจนลับตา



    \"พ่อมีอะไรจะบอก\"  



    \"อะไรหรือคะพ่อ\" จุฑาพรเงยหน้าขึ้นจากกองหนังสือภาษาอังกฤษตรงหน้า  ที่เตรียมพร้อมสำหรับการสอบวัดระดับภาษาอังกฤษที่จะมีขึ้นในอีกไม่กี่วัน



    \"มะรืนนี้เป็นวันครบรอบแต่งงาน 25 ปีของพ่อกับแม่...\" จุฑาพรยิ้มน้อยๆอย่างขำๆเพียงเพราะคิดว่าคนอายุป่านนี้ยังจะมีแกใจสวีทหวานแหววราวกับหนุ่มสาว



    \"แล้วไงคะพ่อ\"



    \"ก็...ฮ่าๆๆๆ  พูดยากแฮะ\"  พ่อของหล่อนหัวเราะแก้เขิน  ลากเก้าอี้อีกตัวนั่งลงข้างลูกสาว



    \"พ่อจะพาแม่ไปฮันนีมูนรอบสอง\"



    \"หา...พ่อจะไปฮันนีมูนหรอ\"  จุฑาพรทำตาโตตะโกนเสียงดัง พ่อของหล่อนรีบลุกขึ้นมาปิดปาก



    \"จุ๊ๆ  อย่าเอ็ดไป\"



    \"แอ๊วอำไออ้องไอ้ไอ้เอี๋ยงอังอ้วยอ่ะอ้อ\"  



    \"การ์ตูนว่าอะไรนะ\"



    \"อ้ออ้อเอาอือออกอ่อนอิอ้ะ\"  จุฑาพรชี้ไปที่มือใหญ่ที่ปิดปากและจมูกของหล่อนไว้  แต่ตัวพ่อนั้นดูเหมือนจะไม่ได้สนใจ



    \"หา...ว่าอะไรพ่อฟังเราไม่รู้เรื่อง\"  



    \"อื้ออออออ........\"  จุฑาพรร้องเสียงหลงพร้อมสะบัดตัวหนีหนี  ทำให้กระดาษบนโต๊ะกระจายไปทั่ว  ส่วนตัวของจุฑาพรก็หล่นโครมลงมาจากเก้าอี้



    \"โอ๊ยยยย\"  จุฑาพรลุกขึ้นมาพร้อมคลำรอยกระแทกที่บั้นท้าย  



    \"อ้อ..แค่นี้บอกกันก็ได้  ไม่เห็นต้องรุนแรงเลยนี่นา\"  หล่อนเชิดหน้าหนี  เพราะคำแก้ตัวของพ่ออย่างไรก็ฟังไม่ขึ้น



    \"มีอะไรตะกี๊นี้\"



    \"ทำ ไม ต้อง ไม่ ให้ เสียง ดัง ด้วย\"  หล่อนเน้นชัดถ้อยชัดคำด้วยเสียงที่เบาราวสายลม



    \"อ่อ...ให้แม่เขาเซอร์ไพรส์เล็กๆ\"



    \"ยังไงพ่อก็ต้องพาแม่ไปให้แม่เตรียมของอยู่ดี  ไม่บอกแม่จะได้ยังไง\"  จุฑาพรก้มลงเก็บแผ่นกระดาษที่กระจายเต็มพื้นขึ้นมาเรียงใหม่



    \"ก็บอกว่าพ่อไปดูงาน  ให้แม่ไปด้วยก็เท่านั้น\"



    \"ก็ยังแปลกอยู่ดีล่ะพ่อ  พ่อไปดูงานทีไรเคยพาแม่ไปด้วยที่ไหน\"



    \"นั่นสิ...งั้น  ทำไงดีล่ะการ์ตูน\"  พ่อลูบผมสีเทาดำที่ไม่ค่อยจะมีไปมา



    \"ก็บอกแม่ไปก็เท่านั้น\"  หล่อนพูดอย่างไม่ใส่ใจ



    \"งั้นแม่ก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ\"



    \"พ่อกับแม่แก่แล้วนะ  ต๊กก๊ะใจกันขึ้นมาล่ะยุ่ง  ไขข้ออักเสบจะก๊ำเริบ\" หล่อนขึ้นเสียงสูงล้อเลียน



    \"แล้วมันเกี่ยวกันยังไง\"



    \"ไม่เกี่ยวหรอกพ่อ  พูดไปอย่างนั้นแหละ\"  หญิงสาวหันมายิ้มตาหยีให้กับผู้เป็นพ่อซึ่งง้างมือออกจะตบลงที่บั้นท้าย



    \"ทำร้ายร่างกายบาปนะพ่อ\"  ว่าแล้วจุฑาพรก็รวบของบนโต๊ะอุ้มวิ่งหนีไป  พร้อมกับเสียงที่ลอยมาตามทางเดิน



    \"บอกแม่เขาไปเหอะพ่อ  เชื่อการ์ตูนเท๊อะ\"



            หลังจากนั้นเพียง 2 วันพ่อกับแม่ของหล่อนก็พร้อมอยู่ในรถ



    \"พ่อไป 2 วันเดี๋ยวกลับมา\"



    \"จ้าพ่อ  ซื้อของที่หนองมลมาฝากด้วยเน้อออ\"



    \"พรุ่งนี้สอบแล้วโชคดีนะลูก\"  ใบหน้าอวบอิ่มโผล่พ้นขอบหน้าต่างออกมา  จุฑาพรก้มลงรับจูบเบาๆ



            เสียงรถแล่นหายไป  หญิงสาวรู้สึกใจหายบอกไม่ถูก



            วันต่อมาหล่อนออกจากบ้านไปสอบแต่เช้า  ตอนเย็นก็อยู่เลี้ยงสังสรรค์กับเพื่อนฝูงที่ไม่ได้เจอะหน้ากันนาน  กว่าจะกลับถึงบ้านก็ค่ำ



            แสงสีแดงกระพริบที่เครื่องตอบรับ  จุฑาพรเดินไปกดแล้วเดินไปรินน้ำเย็นพลางเงี่ยหูฟังข้อความจากพ่อและแม่



    ข้อความแรก  เพื่อนของหล่อนโทรมาจากอเมริกา  ต่อว่าที่เธอไม่ยอมรับโทรศัพท์  และไม่ยอมซื้อมือถือไว้ใช้



    ข้อความที่สอง  โทรมาจากบริษัทท่อน้ำแห่งหนึ่งนัดวันที่จะเข้ามาซ่อมในวันพรุ่งนี้



    ข้อความที่สาม  เสียงร้อนรนดังให้หล่อนติดต่อกลับไปที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งโดยด่วน



    ข้อความสุดท้าย  เสียงป้าของหล่อนดังกรีดร้องมาจากโทรศัพท์  พูดอะไรจับความไม่ได้  เสียงสัญญานบอกว่าหมดข้อความดังขึ้น



            จุฑาพรใจเสีย  ตัดสินใจติดต่อไปที่โรงพยาบาล



    \"คุณพ่อและคุณแม่ของคุณประสบอุบัติเหตุเมื่อช่วงเช้าของวันนี้  ขณะนี้ได้ย้ายไปที่โรงพยาบาลที่กรุงเทพแล้วค่ะ\"



    \"พ่อ...แม่!!!\"  หญิงสาวตกใจปล่อยหูโทรศัพท์ทิ้ง  เมื่อตั้งสติได้จึงรับขึ้นมาใหม่สอบถามโรงพยาบาลแล้วรีบออกจากบ้าน



            ไอเย็นและกลิ่นยาลอยมาปะทะจมูกของหญิงสาวทันทีที่ประตูกระจกอัตโนมัตเปิดออก  หญิงสาววิ่งอย่างร้อนรนเข้าไปสอบถามพนักงานที่เคาน์เตอร์  และไปตามทางที่พนักงานชี้บอก



            ป้าย ICU สว่างอยู่  ชายวัยกลางคนในชุดกาวน์สีขาวเดินออก



    \"คุณคงเป็น...\"



    \"ลูกสาวค่ะ  ดิฉันเป็นลูกสาว  พ่อกับแม่เป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ  ปลอดภัยดีแล้วใช่มั้ยคะ\"  หล่อนร้องถามเสียงหลง  ไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำตาได้ไหลทะลักออกมา



    \"ผม...เสียใจด้วยครับ  ท่านเพิ่งจะเสียชีวิตเมื่อสักครู่นี้เอง\"  ทันใดนั้นโลกก็หมุนคว้างและมืดลง



            แสงสีขาวพร่าแสบตาจนหล่อนต้องหลับตาไว้อีกครั้ง  แล้วค่อยลืมตาขึ้นมาใหม่อย่างยากเย็น  กลิ่นไอยาที่คละคลุ้งยังคงอยู่  เสียงคนพูดคุยกันจ๊อกแจ๊ก  \"เมื่อกี๊เราฝันร้าย  ฝันร้ายเหลือเกิน\" หล่อนคิด  \"ใครหนอมาทำเสียงดังวุ่นวายอยู่ในนี้\"



    \"ต้องทามกงเต๊ก  ทามฮวงซุ้ย  อั๊วมีเพื่องทามฮวงซุ้ยอยู่ที่ชงบุรี  อีว่ามีที่มังกองเหลืออยู่\"



    \"งั้นลื้อก็ไปทำเองสิ  อะเฮงตายโหง  เผาๆไปก็จบ\"  \"ตายโหง\"  ใครตายโหง  หล่อนผุดลุกขึ้นนั่ง  ที่แท้ก็บรรดาญาติทางพ่อของหล่อนนี่เอง  ทั้งตั่วโก  อาแปะ อาเจ็ก อาอี๊ทั้งหลายที่หล่อนไม่เคยคิดจะจำลำดับญาติเหล่านี้เลย



    \"อ้าว  อาเง็กตื่งเลี้ยว\"  เสียงของป้าของหล่อนดังขึ้นมา  \"อาเง็ก\"  เป็นชื่อที่ป้าของหล่อนเรียกเสมอ



    \"พ่อ...แม่ล่ะคะ\"  จุฑาพรมองไปรอบห้องเพื่อรอคำตอบ  แต่ทุกคนกลับปิดปากเงียบ  ความจริงค่อยๆซึมลึกเข้าสู่หัวใจ  กลั่นออกมาเป็นหยดน้ำตาที่ค่อยๆหลั่งริน



    \"เรากำลังปรึกษาเรื่องงานของอะเฮงกับแม่เธออยู่\"  ลุงของเธอเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ



    \"หนู...ได้ยินแล้วค่ะ\"



    \"อั๊วว่า...\"



    \"หนูจะให้พ่อกับแม่ทำพิธีแบบไทยค่ะ\"  หญิงแก่ตาหยีเบิกตากว้างที่สุดเท่าที่เคยทำมา



    \"อาเง็กจาทามแบบนั้นด้ายยังงาย...เลาเป็งคงจีน  ต้องทามแบบจีน\"



    \"แต่แม่ของหนูเป็นคนไทย  แล้ว...หนูก็ไม่มีเงินพอสำหรับซื้อภูเขาทั้งลูกหรอกนะคะ\"  น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวตัดรอนอย่างไม่กลัวเสียมรรยาท



    \"ชะ...นังนี่  นังลูกอะกะตังยู  อั๊วม่ายพูกกะลื้อเลี้ยว  อยากทามรายก็ทามปาย\"  ร่างอวบอ้วนในชุดผ้าไหมจีนเดินสะบัดออกไปจากห้อง  จุฑาพรเพิ่งสังเกตุได้ว่าหล่อนนั้นอยู่ที่โรงพยาบาล  ลุงของหล่อนเดินมาลูบศีรษะแผ่วเบา



    \"ท่านไปดีแล้วนะ  อะเฮงเป็นคนดี แม่ของการ์ตูนก็เป็นคนใจบุญ  ท่านต้องไปดีแน่ๆ\"



            วันนั้นลุงของจุฑาพรก็รับเป็นธุระจัดการทุกสิ่ง  ประตูเหล็กปิดลงอย่างช้าๆ  ปล่องไฟพ่นควันสีขาวลอยละลิ่วขึ้นสูงไปเรื่อยๆ



    \"พ่อจ๋า..แม่จ๋า...อย่าทิ้งการ์ตูนไปไหนนะ  คอยการ์ตูนอยู่ที่ท้องฟ้านะจ๊ะ\"



            

            จุฑาพรวางพวงมาลัยสีขาวบนแท่น  ปักธุปลงบนผืนดินและกราบลง  หล่อนแนบใบหน้ากับพื้นปูนที่เย็นเฉียบ



    \"พ่อจ๋า...แม่จ๋า...การ์ตูนมาลา  การ์ตูนจะไปอยู่กับเพื่อนที่อเมริกา  ...การ์ตูนขายบ้านไปพ่อกับแม่ไม่โกรธนะคะ  การ์ตูนเก็บของไว้นิดหน่อย  ที่เหลือเอาไปบริจาค  การ์ตูนจะไปตั้งตัวใหม่  แล้วการ์ตูนจะกลับมาดูแลหลุมศพนะคะ...\"  น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง  หล่อนใช้หลังมือป้าย  เงยหน้ามองบนฟ้าครึ้ม



    \"พ่อกับแม่อยู่บนฟ้า  ส่งใจลงมาเป็นเพื่อนการ์ตูนหน่อยนะ\"



            ละอองฝนตกกระทบใบหน้า  หยดน้ำใหญ่ขึ้นเรื่อยๆปะปนไปกับหยดน้ำตา  จุฑาพรยิ้มรับ



    \"ขอบคุณสำหรับน้ำมนต์จ๊ะ\"



            

            ประตูกั้นผู้โดยสารขาออก  หลายคนเดินอย่างรีบเร่งเพื่อไปให้ทันหมายกำหนดการ  หลายคนโอบกอดคนที่รักก่อนผละจากไป  จุฑาพรลากกระเป๋าใบเล็กไปอย่างช้าๆ  ขึ้นไปนั่งที่ริมหน้าต่างตามที่แอร์โฮสเตสคนสวยบอก  เครื่องบินเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ  และเร็วขึ้น เร็วขึ้น  แรงสั่นสะเทือนภายนอกยังมีไม่เท่าแรงสะเทือนใจภายในอกของหญิงสาว  หล่อนนึกถึงเพลงกล่อมที่ผู้เป็นแม่มักจะร้องให้ฟังบ่อยๆ



                                                             \"ที่จากเรือนเหมือนนกที่จากรัง  คนข้างหลังก็จะแลชะแง้คอย\"

        

            หล่อนจากเรือนมากแล้ว  แต่คนข้างหลังเล่า...ไม่มีใครชะแง้คอยหา  ไม่เห็นจะเป็นไร  พ่อกับแม่อยู่บนนู้นยังไงก็มองเห็นเราอยู่ดี  เดี๋ยวเครื่องบินบินสูง  เราจะได้เจอท่านบ้างไหมหนอ...





    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×