Fic NO HE RO

ลำดับตอนที่ #2 : 1 I’m Defarzo Eternal

1

I’m Defarzo Eternal

ฉันลุกขึ้นมาจากเตียงพลางไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะไปเตรียมตะกร้าเพื่อไปจ่ายตลาด เนื่องจากอาทิตย์ยามเย็นไม่มีแสงที่แรงมากพอทำให้ฉันแสบผิวได้ ฉันจึงตัดสินใจใส่ชุดเสื้อแขนยาวขายาวแบบบางๆ มากกว่าที่จะใส่อะไรหลายชั้น เพราะช่วงนี้อากาศร้อนมาก ถ้าอยู่แต่ในบ้านล่ะก็ น่ากลัวว่าฉันจะใส่แค่กางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามซะมากกว่า

ฉันเดินไปตามทางบนถนน ทำตัวให้กลมกลืนกับผู้คนให้มากที่สุด แม้ว่าฉันจะทำตัว ‘กลมกลืน’ ได้ไม่มากเท่าพี่สาวของฉันก็เถอะ ฉันเดินไปที่ตลาดสดยามเย็นซึ่งที่นั่นมีของสดมากมายพอจะให้ฉันซื้อไปทำอาหารให้ ‘เลย์’ กิน เลย์เป็น ‘พรายน้ำ’ แต่ฉันเป็น ‘แวมไพร์’ ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเลย์ชอบกินอะไรเป็นพิเศษ...ปลาล่ะมั้ง ฉันเดินไปดูที่แผงขายปลาก่อนจะเลือกปลาสดๆมาตัวหนึ่ง...ก็กินอยู่คนเดียว ไม่สิ ‘ตนเดียว’ จะให้ฉันซื้อไปทำไมมากมาย ไม่จำเป็นหรอก ฉันเดินไปเรื่อยๆพลางมองหาเรื่องปรุงและเครื่องเทศต่างๆ ก่อนสายตาจะไปสะดุดกับ ‘มะเขือเทศ’ สีสดใสและสุดท้ายฉันก็ซื้อมันมา

กึก...กึก...

แวมไพร์ ?

อะไรกันความรู้สึกนี้ แม้จะจางมากแต่ฉันก็รับรู้ได้ มันคือสัญลักษณ์ที่ทำให้ฉันรู้ว่าเป็นเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์เดียวกันกับฉัน แวมไพร์มาจ่ายตลาด? ฉันมองไปตามความรู้สึกก่อนจะเห็นร่างสูงโปร่งที่ประดับรอยยิ้มสดใสกำลัง ‘ต่อราคา’ กับแม่ค้าหมูอยู่ ฉันคิดว่าเซนส์ฉันคงเพี้ยนแล้วล่ะ ฉันซื้อมะเขือเทศเสร็จก็คิดว่าจะตรงกลับบ้านเลย

อะไรกัน! ฉันหันขวับไปทางรูปร่างสูงโปร่ง ผมสีดำยาวถูกมัดรวบอย่างดี นัยน์ตาสีเขียว แถมยังมีรอยยิ้มอันแสนจะอบอุ่น แวมไพร์จริงๆน่ะเหรอ? เขาหันมายิ้มน้อยๆให้ฉันก่อนจะเดินจากไป ทำไม...ฉันรู้สึกว่าเขามีอะไรที่มันพิเศษอยู่กันนะ! ผู้ชายผมสีดำตาสีเขียว...เป็นแวมไพร์แต่มาจ่ายตลาด... ฉันเดินครุ่นคิดไปตามทางก่อนจะพบว่าตัวเองใจลอยเดินเหม่อมาผิดทาง นี่มันทางตรงข้ามคอนโดฯเรานี่!! ฉันหมายจะหันหลังกลับแต่ก็พบว่ามีผู้ชายสองคนและผู้หญิงอีกหนึ่งคนท่าทางกร่างๆมาดักตรงหน้า

“...สวัสดีน้องสาว มาคนเดียวเหรอจ๊ะ?” ชายคนหนึ่งถามขึ้น

“เปล่าหรอก...มา ‘ตน’ เดียวต่างหาก” ฉันยิ้มหวานกลับ

“ฮ่าๆๆๆ ยัยบ้านี่จี้ดีว่ะ! ค้นดิ๊! ท่าทางจะคนรวยไม่หยอก!!” ผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มผู้ขึ้น

“จัดการเลยพวก!!” หลังจบประโยค ทั้งสามคนก็กรูกันมาหาฉัน ฉันยืนยิ้มนิ่งๆก่อนจะมองทั้งสามที่กรูกันเข้ามาหาฉัน ด้วยความเร็วแค่นั้น ฉันจึงเรียกง้าวออกมาก่อนจะใช้สันง้าวเหวี่ยงทำให้ทั้งสามเสียการทรงตัวและลงไปนอนแอ้งแม้งบนถนน แต่ถ้าเป็นมนุษย์ธรรมดามอง น่ากลัวว่าจะมองเห็นเพียงฉันยืนยิ้มอยู่แล้วทั้งสามคนก็ลงไปนอนด้วยตัวเองมากกว่า ฉันเดินผ่านทั้งสามไปก่อนทั้งสามจะลุกขึ้นได้แล้ววิ่งหนีไป

ฉันเป็นแวมไพร์ที่มีความสามารถพิเศษอย่างหนึ่งคือสามารถเรียกพลังเลือดได้อย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องเค้นพลัง ซึ่งพลังนี้ฉันได้ฝึกจนคล่องตอนอายุ 500 กว่าปีแล้ว ฉันถนัดในการเรียกอาวุธและเก็บอาวุธอย่างรวดเร็วมากที่สุด เพราะเป็นการปกปิดฐานะ ‘แวมไพร์’ ได้ดีทีเดียวล่ะนะ

ฉันกลับถึงคอนโดฯก็ประมาณห้าโมงเย็นกว่าๆ ฉันรีบทำอาหารเพราะไม่รู้ว่าเลย์จะกลับมาตอนกี่โมง อาจจะเป็นหกโมงกว่าหรือสักทุ่ม พี่สาวฉันก็เอาแต่สนใจมะเขือเทศลูกโตๆ สีสวยที่ฉันซื้อมาก่อนจะกัดไปคำหนึ่งและทำหน้าอย่างกับจะละลายลงไป

เอ๊ะ!!

“ท่านพี่ ล้างมะเขือเทศรึยังน่ะ?” ฉันถามด้วยความสะกิดใจ

“อะ...เอ๋? ตะ...ต้องล้างด้วยเหรอ?” ท่านพี่ทำหน้าซื่อตาใสมาทางฉัน ขณะที่กินมะเขือเทศหมดไปแล้วหนึ่งลูก ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเคยมีแวมไพร์ตายด้วย ‘มะเขือเทศอาบสารแคมี’ รึป่าวน่ะ อาจจะใกล้มีแล้วก็ได้ถ้าฉันยังยืนอยู่เฉยๆ

“เฮ้อ...!!” ฉันอดที่จะเดินไปเอามะเขือเทศบนโต๊ะมาล้างไม่ได้ฉันแช่น้ำอยู่ประมาณห้านาทีพลางถูกจ้องด้วยสายตาโอดครวญ ให้ความรู้สึกประมาณว่า ‘มะเขือเทศเค้าน้า เมื่อไหร่จะได้กินงะO^O’ อะไรแบบนี้

หลังจากที่ล้างเสร็จฉันก็จัดใส่จานไปให้ท่านพี่ตามเดิม มือเรียวเล็กคว้าแทบจะทันทีตอนที่ฉันวางจานลง ฉันกลับไปทำอาหารต่อโดยไม่สนใจ ‘แวมไพร์กินมะเขือเทศ’ ที่อยู่เบื้องหลังอีกเลย

แกร๊ก!

เลย์กลับมาแล้วสินะ...หึหึหึ

===========================================================================
จัดไปอีกตอนนะครับ...ไหนๆก้ดองมานานแว้ว ^^  รอเม้น+ โวตเหมือนเคยจ้าาาาา ><