คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter1
รถสปอร์ตสีดำสุดหรูกำลังแล่นอยู่บนท้องถนนด้วยความเร็วค่อนข้างสูง ดวงตาคมยังคงจับจ้องอยู่บนท้องถนนอย่างไม่ละ เพราะคนข้างๆของเขากำลังนั่งนิ่งพูดอะไรสักอย่าง ไม่ร้องไห้ ไม่ต่อว่า ไม่ถาม ไม่สนใจเขาเลย จนร่างสูงต้องหักรถเข้าข้างทางเพื่อจอดคุยกับแจบอมเพราะทนอึดอัดไม่ไหว
“พูดกับฉันหน่อยสิ”
ร่างเล็กเม้มปากแน่นและยังคงไม่พูดอะไร เพราะถ้าพูดน้ำตาคงต้องไหลออกมาพร้อมกับการขยับปากพูดเป็นแน่ เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ยังทำให้เขารู้สึกแย่ไม่หาย
แจบอมได้ยินข่าวที่คนรอบๆตัวเล่าให้ฟังมาบ่อยครั้ง ว่าแฟนของหรือแทคยอนชอบไปนั่นดื่มกับผู้ชายชื่อนิชคุณบ่อยๆ เคยถามแทคยอนไปแล้วว่านิชคุณเป็นใคร และเป็นอะไรกับเขา แทคยอนตอบว่าเป็นเพียงแค่เพื่อนเท่านั้น แจบอมก็ได้แต่เชื่อใจ
แต่วันนี้ที่แจบอมตามแทคยอนออกมาก็เพราะเขาชักจะได้ยินเรื่องนี้บ่อยเกินไปแล้ว ได้ยินจนหมดความอดทน และจะมาดูให้เห็นกับตาว่าการมาดื่มกับเพื่อนทำไมทุกคนต้องคอยมายุแหย่ด้วย หรือการดื่มพวกเขาจะดูเกินเลยกันไปหน่อยจนทำให้คนอื่นเข้าใจผิด...
แต่ความจริงแล้ว แจบอมต่างหาก ที่เข้าใจผิด...
แจบอมตามแทคเข้าไปในคลับแห่งหนึ่งที่มีโต๊ะสนุ๊กด้วย ภาพที่เห็นก็คือพอร่างสูงเดินเข้าไปถึงโต๊ะสนุ๊กปุ๊บนิชคุณที่ดูเหมือนตั้งใจมารอแทคก็เดินเข้ามาหาทันที พอเดินเข้าไปถึงตัวแทคยอนร่างสูงก็คว้าเอวบางมาโอบไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนที่ผู้ชายที่ชื่อนิชคุณจะรินเครื่องดื่มให้แล้วก็ป้อนแทคยอนเป็นการต้อนรับด้วย จากนั้นแทคยอนจึงเริ่มเล่นสนุ๊กแล้วก็กอดไป โอบไป หอมไป หัวเราะต่อกระซิกกันอย่างมีความสุขน่าดู นี่น่ะเหรอ เพื่อน...
ร่างเล็กเดินตรงเข้าไปหาแทคยอนก่อนจะกระชากแก้วเหล้าจากมือนิชคุณ รั้งไหล่แทคยอนให้หันหน้ามาหาเขาแล้วสาดใส่หน้าแทคยอนจากนั้นก็ปาแก้วเปล่านั้นใส่หน้าอกแทคอย่างแรงด้วยความโมโหจนแก้วแตกทันทีที่กระแทกกับหน้าอกแกร่ง เหตุการณ์มันมาคุจนคนรอบข้างเขาต่างพากันมองกันเป็นตาเดียวด้วยความสนใจ
‘จ...เจย์’
ใบหน้าเข้มดูตกใจมากที่เห็นแจบอมที่นี่และที่สำคัญไม่เคยเห็นแฟนของเขาโมโหมากขนาดนี้ด้วย แม้ว่าจะเจ็บมากแต่ความเจ็บกลับค่อยๆชาลงและแทนที่ด้วยความกลัวเสียมากกว่า ไม่ใช่ไม่รู้ว่าทำผิด... แต่ก็ไม่คิดเช่นกันว่าตัวเองจะหลงปล่อยตัวไปกับนิชคุณได้มากขนาดนี้ ความเป็นเพื่อนของเขากับนิชคุณเริ่มเปลี่ยนแปลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้ รู้แต่เพียงการที่เค้าทำแบบนี้กับนิชคุณทั้งที่ยังคบกับแจบอมอยู่มันผิดมากจริงๆ
‘เพื่อน...’
ปากบางว่าก่อนจะเม้มไว้แน่นเพราะพยายามกลั้นน้ำตาไว้ แล้วหลบตาจากการมองตาแทคยอนไปมองที่แขนของเขาที่มีมือบางของนิชคุณเกาะกุมไว้แทน และดูเหมือนเจ้าตัวจะเกาะกันจนเป็นเรื่องปกติ แม้แต่สถานการณ์แบบนี้เค้าก็ยังไม่ปล่อยแขนจากกันเลย
แจบอมตรงเข้าไปหาแล้วกระชากมือนิชคุณออกจากแขนแทคยอนก่อนจะผลักอกนิชคุณอย่างแรงด้วยความโมโหจนร่างบางเซถลาแบบไม่ทันตั้งตัวไปกระแทกกับโต๊ะสนุ๊กเข้าอย่างแรงทันที
‘คุณ! เจ็บหรือป่าว’
แทคยอนทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่วิ่งไปประครองนิชคุณเอาไว้แล้ว นิชคุณส่ายหน้าเบาๆเป็นการบอกว่าไม่เป็นไรแล้วลุกขึ้นยืนอีกครั้ง พอหันกลับไปอีกทีแจบอมก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นเสียแล้ว ก็แน่ล่ะสิ ไม่มีใครอยู่มองแฟนตัวเองวิ่งไปประครองคนอื่นหรอก
‘ตามเค้าไปเถอะ ฉันไม่เป็นไร’
นิชคุณบอกเพียงแค่นั้นแทคยอนก็ทิ้งเขาแล้ววิ่งออกมาตามแจบอมทันที
ร่างเล็กเดินปาดน้ำตาออกไปจากคลับอย่างแทบจะเดินไม่ไหว ไม่ตื้อไปหมด เหมือนโดนหักหลังกันแบบทั้งที่ยังดีๆกันอยู่ งั้นเหรอ...? ยังรักกันดีอยู่จริงๆเหรอ?
‘เจย์’
แทคยอนตะโกนเรียกแจบอมไว้ร่างเล็กพอได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งเร่งเดินเข้าไป แต่ก็ไม่เร็วพอที่ร่างสูงจะไม่สามารถตามทันได้ แขนแกร่งรีบเข้ามาโอบรัดร่างบางทันทีก่อนจะกอดไว้แน่นแล้วน้ำตาทั้งคู่ก็เริ่มไหลออกมา พัคแจบอมพูดอะไรไม่ออก ส่วนแทคยอนก็พอจะรู้ พูดอะไรไปตอนนี้ก็คงไม่มีประโยชน์ เพราะถ้าพูดความจริงอาจจะทำร้ายแจบอม แต่ถ้าอยากให้แจบอมสบายใจก็คงต้องโกหก
...ใช่...เขานอกใจแจบอมอยู่
‘ฉันจะไม่โกหก และฉันจะไม่อธิบาย ฉันรู้ว่าฉันผิด ขอโทษ’
‘...’
‘กลับบ้านเราก่อนนะ’
แทคยอนพูดด้วยเสียงที่ค่อนข้างอ่อนโยนก่อนจะพาร่างบางเดินมาขึ้นรถซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรหรือ แต่บรรยากาศในรถกลับแย่กว่าการถูกต่อว่าเสียอีก ร่างเล็กเอาแต่นั่งนิ่งเงียบอยู่บนเบาะข้างคนขับ เหมือนเค้าเสียใจมากจนพูดอะไรไม่ออกเลย
“นายหักหลังฉัน”
ร่างเล็กที่นั่งนิ่งมานานในที่สุดก็ยอมพูดเสียที ถึงจะเป็นการต่อว่า ก็ยังดีกว่านิ่งเงียบจนน่าอึดอัด
“ขอโทษ”
แทคยอนคิดว่าไม่มีคำพูดใดแสดงความรู้สึกของเขาได้ดีไปกว่าคำว่าขอโทษอีกแล้ว เขาผิด...ใช่ เขาผิด ทำผิดก็ควรขอโทษ
“โกหกฉันทำไม” น้ำตาหยดเล็กๆค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาเรียวก่อนที่เจ้าตัวจะปาดมันออกอย่างไม่ต้องการให้มันไหลออกมาเพื่อแสดงความอ่อนแอ “แค่นายบอกฉันว่านายมีคนอื่นแล้ว ฉันก็ยินดีจะเลิกกับนาย อย่าหักหลังฉันโดยการแอบไปมีคนอื่นทั้งที่ยังคบฉันอยู่แบบนี้”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ... ฉันไม่เคยคิดจะนอกใจนาย แต่ทุกอย่าง...มันเป็นไปเอง”
“ไม่ได้คิด? เพราะไม่ได้คิดไงนายเลยทำร้ายฉันแบบนี้!!”
ร่างเล็กตะโกนต่อว่าแทคยอนก่อนที่ทั้งรถจะตกอยู่ในความเงียบและสงบลงอีกครั้ง แจบอมต่อว่าเพียงเท่า ส่วนแทคยอนก็ไม่มีคำแก้ตัว
“นายอยากให้ฉันทำอะไรหรือป่าว”
แทคยอนไม่รู้จะชดใช้ความผิดครั้งนี้อย่างไร และก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงให้พัคแจอมหายโกรธ เลยให้แจบอมตัดสินใจเอง
“ฉันน่ะ...” เหมือนร่างเล็กจะตอบคำถาม แต่ก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “ไม่ได้มีนายเป็นคนแรกหรอก ก่อนหน้านี้ฉันก็เจอสถานการณ์แบบนี้ ฉันไม่เข้าใจว่าฉันมันน่าเบื่อนักเหรอ คนที่ฉันคบด้วยถึงมักจะต้องไปมีคนอื่น”
“ไม่ใช่หรอก ฉันไม่ดีเอง”
“งั้นหรอ... ถ้าถามว่าฉันจะให้นายทำอะไรหรือป่าวน่ะเหรอ... ก่อนหน้านี้ฉันเคยอกให้แฟนเก่าฉันเลิกยุ่งกับคนนั้นแล้วฉันก็ให้โอกาสเค้าใหม่อีกครั้ง แต่นายเชื่อมั้ย... อยู่ๆความรู้สึกหลายๆอย่างของเราก็เริ่มจืดจางกันลงไปเอง เค้าทำอย่างที่สัญญาไม่ได้ ฉันเองก็เริ่มเฉยชาและไม่รู้สึกอะไรจนเลิกกันในที่สุด ฉะนั้นต่อให้ฉันบอกให้นายทำอะไร ถ้านายจะไม่รักฉัน หรือฉันไม่รักนายแล้ว ยังไงสุดท้ายก็ต้องจบด้วยการเลิกกันอยู่ดี”
แจบอมร่ายยาวและมาจบลงเอาซะดื้อๆจนคนฟังอย่างแทคยอนรู้สึกใจหายและหวาดหวั่นขึ้นมา แจบอมกำลังจะบอกว่ายังไงพวกเขาก็ต้องเลิกกันอยู่ดีน่ะเหรอ... เรื่องแค่นี้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเชียวหรือ
“นายกำลังจะบอกอะไรฉัน...”
เพราะเรื่องนี้มันไม่ใช่แค่ครั้งเดียวหรือเป็นเพียงการที่แฟนมีกิ๊กธรรมดา หลายคนที่มาเล่าเรื่องนี้ให้ฟังก็เล่ากันมานานแล้ว แปลว่าแทคยอนเป็นแบบนี้มานานแล้วเช่นกัน แต่เพราะความเชื่อใจเลยไม่คิดจะตามเขาเลย และพอถึงวันนี้วันที่สุดจะทนและลองไปดูเข้าจริงๆ กลับรู้สึกเหมือนโดนหักหลังมาตลอด เค้าสองคนไม่ดูเหมือนกิ๊กหรืออารมณ์เสี่ยเลี้ยงเด็กหรืออะไรทั้งนั้น พวกเขาดูเหมือนคนรักมากกว่าและดูสายตาที่พวกเขามองกันมีแต่ความจริงใจและเหมือนความรักจริงๆ ถ้าพวกเขาสองคนเป็นนี้ ไม่แคล้วต่อไปยังไงก็ต้องพัฒนาความสัมพันธ์กันไปเรื่อยๆเป็นแน่ แล้วจะมีประโยชน์อะไรที่เขาจะคบกันต่อ คบกันไปเดี๋ยวก็เลิก งั้นก็เลิกมันซะตอนนี้เลยแล้วกัน...
“เราเลิกกันเถอะ”
.........................................................................................
“ไงวะ ยัยมุตา ไปยั่วเขาถึงไหนแล้วถึงกลับเร็วขนาดนี้”
มินจุนที่กำลังจัดเสื้อผ้า เซ็ทผมอยู่หน้ากระจกเพื่อเตรียมจะไปทำงานทักนิชคุณทันทีที่เห็นว่ารูมเมธของตนกลับเร็วกว่าปกติ นี่เพิ่งทุ่มกว่าๆเอง เขายังไม่ออกไปทำงานด้วยซ้ำ คนอย่างนิชคุณไม่น่าจะกลับมาได้
“อย่าพูดแบบนั้นนะเว่ย... ฉันยิ่งรู้สึกผิดอยู่”
“ทำไมวะ”
มินจุนหยุดทำธุระตัวเองแล้วหมุนเก้าอี้มามองทันทีเพราะเพื่อนดูมีใบหน้ากังวลผิดปกติ ทั้งที่ปกติเค้าจะเป็นคนสดใสตลอด
“แฟนแทคมา เห็นฉันกับแทค ดีนะแค่ที่คลับ...ถ้ามาช้ากว่านี้คงตามยันโรงแรม ฉันไม่รู้ว่าแทคยอนจะเป็นยังไงบ้างว่ะ”
“ตกลงแกเป็นคนยังไงของแกวะ เหมือนแกอยากจะแย่ง แต่พอเข้าจริง แกก็กลัวว่าพวกเค้าจะเลิกกันงั้นเหรอ?”
“ใช่ ฉันไม่ควรทำแบบนี้ว่ะ อย่างน้อยรอตอนเค้าทะเลาะกัน แทคมาหาฉันแล้วฉันปลอบใจมันก็ไม่น่าเกลียดใช่ไหม แต่นี่กลายเป็นตัวฉันเองที่ทำให้พวกเค้าทะเลาะกัน ฉันไม่รู้จะรู้สึกยังไงกับตัวเองว่ะ ฉันจะเกลียดตัวเอง หรือจะสมเพชตัวเองดี?”
มินจุนเองก็ไม่มีคำตอบให้เช่นกัน จะดูยังไงทั้งนิชคุณและแทคยอนก็ผิดกันทั้งคู่ ทางนี้ก็รักเค้าทั้งที่รู้ว่าเค้ามีแฟน ทางโน้นก็ชอบเทคแคร์ทั้งที่แฟนตัวเองก็ยังมีอยู่ ไม่รู้จะพูดอะไรกับทั้งสองคนเลย ว่ามันเลวกันทั้งคู่
“อย่างมากก็แค่เลิกกัน แกก็รู้นี่ ว่ามันนิสัยเรื่อยๆกับชีวิต มันเลิกกับคนนี้เดี๋ยวมันก็มีคนใหม่ ซึ่งคนใหม่น่าจะเป็นแก”
“พูดอย่างนั้นก็ยิ่งรู้สึกแย่ว่ะ แต่จริงๆแล้ว... ฉันรู้จักแทคยอนแล้วก็เป็นเพื่อนกับมันมา6-7ปีแล้วเนอะ รู้จักก่อนแฟนมันอีกแกนั่นแหละแนะนำให้ฉันให้รู้จักมัน จนพวกเราสนิทกันมากเลยเนอะ”
“อย่าใช้คำว่าเรา ฉันกับแทคแค่รู้จักกัน แล้วก็เป็นเพื่อนที่ไม่เคยสนิท ส่วนแกน่ะ โดนมันตีสนิทล้ำหน้าฉันมานานแล้ว ก็อย่างว่าแหละ แกหน้าตากว่าฉัน ยังไงมันก็ต้องสนใจแกมากกว่า”
มินจนพูดทำนองน้อยใจเบาๆแล้วก็ยิ้มกลบเกลื่อนความน้อยใจตรงนั้นประมาณว่าแซวเล่น ทั้งที่ความจริงแล้ว มินจุนคิดแบบที่พูดทุกอย่าง
“ไม่ต้องมายิ้มเลยแก แกคิดว่าหน้าตัวเองแย่ขนาดนั้นเลยหรอ ที่แกไม่สนิทกับมันเพราะแกไม่ชอบคุยกับมันต่างหาก เจอทีไรก็ชอบเลี่ยงชอบหลบ เป็นอะไรก็ไม่รู้ ส่วนหมอนั่นก็ถามถึงแกจากฉัน ฉันละไม่เข้าใจแกเลยจริงๆ”
“จริงหรอ... มันถามถึงฉันด้วยหรอ?”
ตาเรียวดูเป็นประกายขึ้นมาทันทีที่เพื่อนบอกว่าแทคยอนถามถึงเค้าด้วย เค้าคิดมาตลอดว่าแทคยอนชอบคนที่หน้าตา การที่เค้ามีเพื่อนหน้าตาดีอย่างนิชคุณทำให้เค้าดูดร็อปและแทคยอนคงอยากคุยกับเพื่อนตัวเองมากกว่า การที่อยู่ตรงนั้นต่อไปคงทำให้เค้ากลายเป็นส่วนเกินแน่ เลยเลือกเดินหนีจะดีกว่า
“ทำไมต้องทำตาวิ้งๆขนาดนั้นดั๊วะ?”
“ก็ฉันไม่คิดนี่ว่ามันจะถามถึงฉันด้วย”
“แปลกหรอ ก็พวกแกรู้จักกันมาก่อนก็ต้องถามถึงกันเป็นธรรมดา แทคมันไม่แปลกหรอก แต่แกนั่นแหละที่แปลก”
นั่นสิเนอะ...ใช่สิ รู้จักกันก็ต้องถามถึงกันเป็นมารยาท ทำตื่นเต้นไปได้...
“เออ ช่างมันเถอะ แต่ฉันยังสงสัยพวกแกไม่หายเลย เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานทำไมเพิ่งนึกพิเลนอยากจะเป็นมากกว่าเพื่อนเอาตอนนี้ ตอนที่มันทีแฟนแล้วเนี่ยนะ?”
“ไม่ได้นึก แต่ยิ่งสนิทกันมากเข้าๆ ทุกอย่างที่ทำไปมันก็เป็นไปเองอ่ะ ฉันรู้สึกมีความสุขตอนอยู่กับมัน ฉันแฮปปี้ มันเทคแคร์ฉัน ฉันก็ดูแลมัน ทุกอย่างค่อยๆเป็นค่อยๆไป ทั้งที่รู้ว่ามันมีแฟนแล้ว”
“พวกแกมันก็เลวกันทั้งคู่นั่นแหละ เฮ้ย!! ไอคุณ ไอบ้าเอ๊ย อีก5นาทีสองทุ่ม สายแล้วฉัน ไปแล้วนะเว่ย แกทำฉันสายอีกแล้ว”
มินจุนโวยวายรีบคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกจากห้องทันที แต่ก็ชะงักนิดหน่อยเมื่อพ่อตัวดีตัวต้นเรื่องที่ทำให้เค้าไปทำงานสายกำลังเดินมาที่ห้องเค้า
“มินจุน ไปทำงานหรอ?”
ทั้งๆที่รีบอยู่แท้ๆแต่แค่แทคยอนเรียกถามนิดเดียวร่างบางก็หันมายืนยิ้มแล้วตอบคำถามแล้ว
“อื้ม”
“ตั้งใจทำงานนะ แล้วเจอกัน”
ถึงน้ำเสียงแทคยอนจะไม่ค่อยลั้นลาเท่าไหร่เพราะคงเจอเรื่องไม่ดีมา แต่นี่ก็เป็นกำลังใจกำลังกายที่ยิ่งใหญ่และสุดยอดเลยล่ะ แม้ว่าเจ้าตัวพอพูดจบก็เดินเข้าห้องไปแล้ว แต่มินจุนก็ยังคงค้างอยู่ตรงนั้นไปหลายวิกว่าจะหันกลับไปกระตือรือร้นกับการไปทำงานต่อ
“ว่าไง เป็นไงบ้าง”
นิชคุณไถ่ถามทันทีที่เห็นร่างสูงเดินเข้าห้องของเขามาด้วยใบหน้าที่ค่อนข้างแย่ แทคยอนไม่ได้ตอบคำถามของร่างบางและทำเพียงดึงหมอนอิงบนตักนิชคุณที่นั่งอยู่บนโซฟาออกแล้วแทนที่ด้วยหัวตัวเอง และย้ายร่างทั้งร่างไปอยู่บนโซฟายาว ก่อนจะหลับตาพริ้มและต่อจากนั้นเพียงไม่กี่วินาทีน้ำใสๆก็ไหลจากดวงตาคมที่ยังคงหลับตาอยู่
มือเล็กไล่เกลี่ยผมของชายที่รักออกจากใบหน้าคมที่ตอนนี้ดูหม่นหมองเอามากๆ นิ้วเรียวค่อยๆบรรจงเช็ดน้ำตาออกจากแก้มตอบอย่างเบามือก่อนที่ปากบางจะเคลื่อนลงมาจุมพิตเบาๆบนเปลือกตาที่ยังคงหลับอยู่
“แย่มากเลยหรอ?”
“เค้าบอกเลิกฉัน”
ร่างบางนิ่งไปทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น เค้าควรจะรู้สึกยังไงกันแน่นะ? ต้องดีใจสิที่เค้าเลิกกัน ต่อไปเค้าจะได้เลิกรู้สึกผิดเสียทีเวลาที่มีความสุขกับแทคยอน
“ไปง้อสิ”
นิชคุณแนะนำออกไปแบบที่สวนกับใจสุดๆ ไม่ได้อยากดูเป็นนางเอกหรือคนดีแต่อย่างไร แค่พูดออกไปในสิ่งที่ควรพูด และหวังว่าแทคยอนจะไม่ทำตาม
“ฉันต้องทำยังไงดีล่ะ?”
หยดน้ำตาล่วงลงมาจากดวงตากลมทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นของแทคยอน
นายรักใครกันแน่แทคยอน ฉันบอกให้ตามไปนายก็ทั้งฉันเอาซะดื้อๆ พอฉันบอกให้ไปง้อนายยังมาถามอีกเหรอว่าต้องทำยังไง ต้องให้ฉันพูดว่าพวกแกเลิกกันก็ดีแล้วหรือไง นายถึงจะเลิกทึ่มและเข้าใจเสียทีว่าฉันก็รอนายอยู่เหมือนกัน
“นายร้องไห้หรอ”
คิ้วเข้มขมวดลงเล็กน้อยทันทีที่รับรู้ถึงหยดน้ำตาที่หล่นมากระทบกับแก้มของเขา ดวงตาคมที่ลืมขึ้นมาก็ค่อนข้างพร่ามัวเพราะน้ำตาที่เสียไปหลายหยดเมื่อครู่ เลยทำให้มองใบหน้าเรียวเล็กตรงหน้าไม่ชัดนัก
“ป่าว... แค่ดูนายร้องไห้ก็แย่พอแล้ว ฉันจะร้องเองทำไม อย่าสนใจฉันเลย”
“หรอ... นายว่าฉันจะง้อเค้ายังไงดี ฉันรู้สึกผิดมากเลยนะ”
“รู้สึกผิดแต่นายก็ยังมาหาฉัน ทั้งที่ฉันนี่แหละ เป็นตัวที่ทำให้แฟนนายไม่พอใจเลย”
“ฉันนึกถึงนายเป็นคนแรกแล้วก็คนเดียวเลยน่ะสิ”
ต้องดีใจกับคำพูดของแทคยอนไหม? เหมือนจะดีแต่... มันคงไม่ดีหรอก
“ฉันต้องดีใจกับพูดนายด้วยมั้ย?”
“อย่าประชดฉันสิ นายเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉันเลยนะ”
ร่างบางนิ่งไปครู่หนึ่งกับคำพูดที่ไม่ได้คิดหรือคิดแล้วแต่พูดออกมาตรงเกินไปของแทคยอน รู้ทั้งรู้ว่านิชคุณรู้สึกยังไงกับเค้า แต่พูดออกมาราวกับไม่รู้เรื่องและไม่รักษาน้ำใจกันเลย
“ฉันว่านายควรกับไปหาเค้า ขอโทษอย่างจริงจังและจริงใจ ขอโอกาสแก้ตัวใหม่ แล้วอย่ายุ่งกับฉันอีก”
“จ...จะบ้าหรอ”
ร่างสูงผุดลุกขึ้นนั่งทันทีที่ได้ยินคำแนะนำแบบนั้นจากนิชคุณ มือหนารีบขยี้ตาให้ความมัวหายไปเสียทีและพอเห็นหน้าคนรักชัดๆก็จึงรู้ว่าดวงตากลมกำลังแดงก่ำและกำลังจ้องแทคยอนเหมือนกำลังตัดพ้อเขาอยู่
“ตรงๆเลยนะแทค นายจะเลือกใครระหว่างเค้ากับฉัน นายไม่สามารถมีคนรักทีเดียวสองคนพร้อมกันได้หรอก ถ้าเลือกเค้าก็อย่ามายุ่งกับฉัน ถ้าเลือกฉันก็เลิกพูดถึงเขาสักที!!!”
นิชคุณสุดจะทนและหมดคาบนางเอกเสียแล้ว แทคยอนจะโลภมากเกินไปหรือป่าว คิดว่าตัวเองเป็นใครกันถึงคิดจะคบแฟนทีเดียว2คน
“น...นายเป็นเพื่อนฉันไม่ใช่หรอคุณ”
แทคยอนค่อนข้างตกใจกับอาการที่นิชคุณเป็น เขาดูโมโหแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน นิชคุณไม่เคยพูดถึงหรือทวงถามความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับแทคยอน แม้ว่าจะค่อยๆเป็นมากกว่าเพื่อนทีละนิดๆ แต่แทคยอนก็แค่เคลิ้ม และคิดว่าตัวเองมีแฟนเพียงคนเดียวคือพัคแจบอม
“ว่าไงนะ”
ร่างเล็กว่าเสียงสั่นเครือก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมามากกว่าเดิมแล้วลุกขึ้นยืนมองคนที่คิดว่าเป็นคนรักของตัวเองด้วยสายตาโกรธเคืองและตัดพ้อต่อว่า
“...”
แทคยอนเงียบไปแล้วเริ่มรู้สึกสับสนกับตัวเอง ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองก็รักนิชคุณเช่นกัน ส่วนนิชคุณรักแทคยอนมาตลอดตั้งแต่แทคยอนมีแฟนก็เริ่มรู้ทันทีว่าตัวเองคิดกับแทคมากกว่าเพื่อน และรู้สึกเสียดายมากที่ไม่รู้ตัวให้เร็วกว่านี้จนปล่อยให้คนอื่นคาบไปกิน และพยายามสนิทกับแทคยอนมาตลอด ส่วนแทคยอน...นิชคุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดและสนิทที่สุด เพื่อน...? แม้ว่าการกระทำของพวกเขาจะเกินเลยไปไกลมากกว่าคำว่าเพื่อน แต่แทคยอนคิดว่าตัวเองมีแฟนแล้ว นิชคุณเป็นแค่เพื่อนจริงๆ ทั้งที่ความรู้สึกมันไม่ใช่เลย คำว่าเพื่อนมันอยู่แค่ในความคิดเท่านั้น
“กลับไปซะ ฉันเป็นแค่เพื่อนนาย อย่ามาที่นี่อีก เดี๋ยวแฟนนายจะโกรธเอา”
ร่างบางว่าก่อนจะเดินหนีเข้าห้องตัวเองเพื่อรอให้แทคยอนออกไปจากที่นี่เสียที แต่แทคยอนกลับไม่คิดจะกลับ ในหัวไม่ได้คิดอะไรเลยด้วยซ้ำ อยู่ๆแค่เห็นนิชคุณหันหลังให้ร่างกายเค้าก็เคลื่อนไปโอบกอดนิชคุณไว้เสียแล้ว ร่างสูงตรงเข้าไปโอบกอดร่างบางไว้ก่อนจะซุกหน้าไว้ที่ซอกคอขาวที่เค้าเคยหอมเคยจูบอยู่ทุกวัน
“ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้หรอกว่าระหว่างเราคืออะไร ในความคิดฉันคิดว่านายคือเพื่อน แต่ในความรู้สึก...ฉันไม่รู้จริงๆ”
ร่างสูงว่าก่อนจะค่อยๆเปิดประตูเข้าห้องนอนแล้วพาร่างเล็กในอ้อมกอดลงไปนอนบนเตียงด้วยกัน แทคยอนซุกตัวเข้าหานิชคุณบนเตียงส่วนร่างบางก็ทำได้เพียงแต่ใจอ่อนและยอมให้แทคยอนซุกตัวเข้าหาตนเองส่วนมือบางก็ควบคุมไม่อยู่จนเอาไปโอบแทคยอนไว้แล้วลูบแผ่นหลังกว้างเบาๆเป็นการปลอบใจเขา
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องมารักนายตอนนายมีแฟนแล้ว นายคงรักแฟนนายมากเหมือนที่ฉันรักนายนี่แหละ ฉันเข้าใจถ้านายไม่สมหวังในความรักกับแฟนนาย นายคงเจ็บปวดเหมือนที่ฉันไม่สมหวังนายความรักกับนายนี่แหละ หึ... นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันนะ”
นิชคุณไม่เข้าใจว่าใครเล่นตลกอะไรกับความรู้สึกของเขา เขารักแทคยอนมาก แต่แทคยอนคงรักแฟนมากเช่นกัน นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน
“ฉันรักแฟนหรอ... ไม่รู้สิ ฉันไม่รู้อะไรสักอย่าง รู้แต่ว่าเวลาอยู่กับนายแล้วฉันมีความสุข นายเข้าใจฉัน นายเป็นเพื่อนฉันมาก่อนและเรารู้ใจกันดีทุกอย่าง แต่ความรู้สึกฉันกับแจบอมน่ะ... ฉันก็พูดไม่ถูกหรอก”
มือหนากระชับกอดร่างเล็กบ้างแล้วซุกหน้าลงบนหน้าอกบางอย่างเหนื่อยล้า เขาปวดหัวกับความสัมพันธ์สุดวุ่นวายของตนเองและความรู้สึกที่ไม่เคยเข้าใจเลยว่าอะไรคืออะไร อะไรคือรัก อะไรคือรู้สึกดี และอะไรคือใช่
“ถ้ามันวุ่นวายนักก็อย่าไปคิดให้ปวดหัวเลย”
ปากบางว่าก่อนจะประทับจูบลงบนหน้าผากของใบหน้าคมเข้มที่ยังคงดูเคร่งเครียดอยู่ มือเรียวไล้ลงบนหน้าผากลงไปแก้ม ต้นคอ แผงอกแกร่ง กล้ามท้องจนไปถึงซิปกางเกงยีนที่ร่างสูงใส่อยู่แล้วรูดมันลงก่อนจะปลดหัวเข็มขัดออกอย่างเบามือ
มือบางไล้กลับขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อจากเม็ดล่างขึ้นบนไปเรื่อยๆจนถึงเม็ดสุดท้ายแล้วค่อยๆดึงเสื้อเชิ้ตเนื้อดีออกอย่างระมัดระวังจนเผยผิวเข้มดูสุขภาพดีแบบนักกีฬาที่ชวนน่าหลงใหล ผิวสีแทนที่เป็นที่นิยมและมันเข้ากันได้ดีกับร่างสูงตรงหน้าและยิ่งทำให้ดูมีเสน่ห์ไปกันใหญ่ เขาหลงรักแทคยอน ไม่ใช่แค่เพราะนิสัยเพียงอย่างเดียว เขายอมรับเลยมันเป็นเพราะบุคลิกและรูปร่างหน้าตานี่แหละ แทคยอนจึงเป็นคนน่ามองและมีเสน่ห์ดึงดูดสุดๆ ดวงตากลมทอดมองร่างกายที่เขาหลงใหลเป็นนักหนาได้ครู่หนึ่งก็ค่อยๆกดเม้มริมฝีปากเพื่อฝากรอยไว้บนแผงอกแกร่งแล้วซบหน้าลงบนนั้นราวกับว่าไม่อยากให้ร่างนี้เป็นของใครเลย พวกเขาทำแบบนี้กันมานานแล้ว หลังจากแทคยอนคบกับแฟนได้สามเดือนนิชคุณก็ค่อยๆเพิ่มความสนิทกับแทคยอนทีละนิดๆโดยที่แฟนเค้าไม่รู้ตัว และเริ่มทำแบบนี้ครั้งแรกตอนที่แทคยอนคบกับแจบอมได้สี่เดือน จนตอนนี้แทคยอนกับแฟนคบกันมาได้ปีกว่าแล้ว ดังนั้นความสัมพันธ์ของพวกเค้าควรจะเรียกว่าประมาณไหน
“เพราะนายเป็นแบบนี้ไง ฉันถึงไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง”
แทคยอนว่าก่อนจะค่อยๆปลดเสื้อให้ร่างบางบ้างแล้วประทับรอยจูบคืนเช่นกัน ร่างบางมีผิวที่ขาวและค่อนข้างเป็นกระกายมาก สำหรับเขา สิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นอะไรที่ชวนน่าหลงใหลสุดๆ ต่างคนต่างหลงใหลซึ่งกันและกัน ทุกอย่างระหว่างเขาสองคนดูเข้ากันได้ดีไปเสียหมด แล้วเพราะอะไรแทคยอนถึงยังรักและภักดีต่อแจบอม หรือเพราะแค่ความรู้สึกดีๆ ความห่วงใยเอาใจใส่ การที่เคยทำดีต่อกันไว้มากๆ และความสุขที่เค้าเคยทำอะไรร่วมกันมันค้ำคอแทคยอนอยู่ เขาเลยไม่กล้าปักใจเชื่อว่าเขากำลังรักนิชคุณและกำลังหักหลังแจบอมอยู่
“เลิกกับเค้าซะ ฉันรักนายนะ”
ถึงมันจะดูเลวไปหน่อยที่ยุให้คนเค้าเลิกกันและออดอ้อนออเซาะแทคยอนไม่เว้นวัน แต่นิชคุณรู้จักแทคยอนก่อนและรักมาก่อนเสียอีก แม้จะพึ่งรู้ตัวตอนที่แทคยอนตกลงปลงใจคบกับแจบอมเป็นแฟนแล้ว แต่มันก็คงไม่สายเกินไปหรอก ถ้านิชคุณแย่งกลับมาได้สำเร็จ จริงไหม...?
“อ...อื้ม”
ร่างสูงรับปากไม่เต็มเสียงเพราะกำลังเคลิ้มกับสิ่งที่ร่างเล็กทำให้อยู่ ปากบางบรรจงเลียก้อนเนื้อส่วนล่างของแทคยอนและอมมันไว้เบาๆทันทีที่พูดจบ เขาอมมันจนมิดแล้วเพิ่มออฟชันความสุขให้แทคยอนอย่างเต็มที่ และพยายามทำในสิ่งที่คิดว่าคนอย่างแฟนแทคยอนจะไม่ชอบทำให้เขา สิ่งเหล่านี้ผู้ชายคนนั้นอาจจะทำเป็นและทำได้ แต่เหมือนเขาจะไม่ออดอ้อนเอาใจแทคเท่าที่นิชคุณทำหรอก ไม่งั้นแทคยอนคงไม่ติดใจขนาดนี้
เพียงไม่กี่นาทีต่อมาร่างทั้งสองก็เปลือยเปล่าและไม่เหลือเสื้อผ้าติดตัวกันสักชิ้น ร่างเล็กพยายามบริการร่างสูงอย่างเต็มที่เพื่อให้การตัดสินใจของแทคยอนง่ายขึ้น เสียดายเหมือนกันที่อุตส่าห์ปั้นหน้านางเอกตั้งนานแต่ต้องมาดีแตกเอาวันนี้ วันที่เป็นการทำศึกครั้งสำคัญ แทคยอนจะเลือกเขาหรือไม่ ก็ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายของความพยายามแล้วกัน ถ้าทำขนาดนี้แล้วแทคยอนยังสองจิตสองใจ เขาคิดว่าแทคยอนคงเป็นคนไม่น่าคบเสียแล้ว
ร่างเล็กค่อมร่างสูงไว้ทั้งร่างแล้วเล้าโลมเอาใจสารพัด คมฟันสลับลิ้นชื้นค่อยๆบริการไปตามจุดต่างๆตั้งแต่ต้นคอ แผงอก จมูกโด่งมนก็ค่อยๆกดไล้มาจนถึงใต้สะดือพร้อมกับคมฟันที่หยอกล้อกับร่างสูงอยู่ตลอด แทคยอนคงพอใจกับการบริการครั้งนี้มากสินะ เค้าดูมีความสุขและลืมเรื่องเครียดเมื่อสักครู่นี้ไปเลย
NC
เรื่องนี้เอ็นซีมาเร็วเวอร์
กลัวรีดเดอร์รำคาญไงว่าไรเตอร์เวิ่นเยอะเหลือเกิน ฉันรำคาญไรงิ
ส่วนการขอเอ็นซีก็คอมเม้นตั้งแต่อินโทรนะจ๊ะ ง่ายๆ เพราะพึ่งเริ่มเอง
เรื่องนี้ไม่ค่อยฮานะขอบอก
แล้วก็จะดำเนินเรื่องค่อนข้างเร็วด้วย
แล้วก็ดรามามากด้วยขอเตือน คึคึ
ส่วนใครจะดีจะร้ายตามอินโทรเวิ่นไว้ ต้องTBCนะจ๊ะ
ความคิดเห็น