Love Happens ระวัง! ความรักกำลังพุ่งชนคุณ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 : อาถรรพ์ไม่เข้ากับอารมณ์

© Tenpoints !

“กรี๊ดดดด!!! พี่กาแฟขอฉันเป็นแฟน >O<” 

เพล้ง!

ฉันมองแก้วที่แตกสลายอยู่ที่พื้นใต้โต๊ะไม้สีขาวด้วยตาที่โตเพราะความตกใจ ใครบางคนวิ่งเข้ามาในโรงอาหารแล้วตะโกนเสียงดังลั่นจนถึงโต๊ะที่แก้มแดงกับฉันกำลังนั่งอยู่ แก้มแดงเลิกคิ้วเล็กน้อยขณะที่ละสายตาจากหนังสือเรียน ผู้หญิงที่เป็นสาเหตุจึงวิ่งเข้ามาหาฉันด้วยความเป็นห่วง

“เวียนนาเป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงอ่อนหวานของเธอทำให้ฉันต้องหยุดความนิ่งเงียบในสมองแล้วหันไปสบตากลมโตนั้น พยายามไม่ให้น้ำตามันใหญ่ออกมาจากเบ้า

“เอ่อ... สบายดี เขาขอ... เมื่อไหร่” ฉันถามตะกุกตะกัก ทำให้ผู้หญิงเกือบทุกคนในโรงอาหารอยากวิ่งเข้ามาเรียกคะแนนความเป็นเพื่อนฉันกันเข้าไปใหญ่ ส่วนผู้ชายก็อยากแสดงบทสุภาพบุรุษให้ฉันหลงรัก ถ้าหากว่าตอนนี้ข่าวที่กำลังได้ยินสำคัญกว่า 

ก็มันคนที่หกแล้วนี่

“เมื่อกี้นี้ ฉันยังไม่ได้ตอบ แค่อยากมาถามเธอก่อน ฉันรู้ว่าเธอชอบเขาอยู่ ฉันคบกับเขา จะดีเหรอ ฉันควรบอกปฏิเสธไหม” ปาณาถามด้วยเสียงอ่อนหวานของเธอ ทำให้ฉันไม่รู้สึกโกรธเธอเลยสักนิด ไม่แม้แต่จะคิด และที่สำคัญ ฉันไม่อยากให้เพื่อนฉันไม่มีความสุข ถ้าฉันเอาแต่ใจทั้งๆที่มันก็ไม่ใช่ของฉัน

“เหอะ ไม่มีปัญหา ฉันไม่ชอบพี่เขาตั้งนานแล้วนี่ ^^” ฉันฝืนยิ้มด้วยความพยายามสุดชีวิต ทำให้ปาณายิ้มอย่างมีความสุขแล้วหันไปยิ้มให้แก้มแดงต่อ ก่อนจะวิ่งอย่างบ้าคลั่งและมีความสุขกลับไปตามทางที่เธอวิ่งมา แก้มแดงมองหน้าฉันนิดหน่อยก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นจากโต๊ะ แล้วออกเดินออกไปนอกโรงอาหาร ทิ้งคำพูดของแก้มแดงที่พูดตามหลังฉันไปให้มันกรออยู่ในหัว 

“เธอน่าจะตอบไม่นะ”

ใช่ ฉันน่าจะตอบไม่

“ฮือๆๆๆๆฮือๆๆๆ TT[]TT” 

ฉันกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นในสวนอนุสรณ์เทพีเซรีน่า เธอเป็นเทพีประจำโรงเรียนนี้ ฉันร้องไห้ได้อย่างเต็มปากเพราะที่นี่ติดกับสระน้ำของโรงเรียนซึ่งไม่มีใครอยากเข้าใกล้เพราะตำนานอะไรบางอย่าง ฉันจึงมาร้องไห้ที่นี่ประจำ หรือว่ามาปรับความคิดที่นี่ และผู้ชายหน้าหล่อที่กำลังลูบหลังฉันด้วยความสมเพชคือกูเกิล เพื่อนชายคนเดียวที่ฉันหาได้ เขาแน่นอนว่าเป็นคนเดียวในโรงเรียนที่ไม่หวังให้ฉันแอบชอบเขาตามอาถรรพ์สุดเลวร้าย หรือว่าคือคำสาปของพระผู้เป็นเจ้าก็ไม่แน่ใจ 

ฉัน เวียนนา สาวผู้โชคร้ายที่เมื่อฉันชอบใคร คนนั้นก็ต้องลงเอยกับเพื่อนสนิทของฉัน ขนาดชอบดารา เพื่อนฉันยังได้ดาราเป็นแฟนเลยคิดดู เป็นคำสาปที่โหดร้ายมากสำหรับฉัน การตามหาเพื่อนผู้ชายมันก็ยากมาก ฉันผิดนักหรือไงที่ชอบผู้ชาย ทำไมพระเจ้าต้องลงโทษกันอย่างนี้ด้วย

ทำไมกัน 

“แงๆ ฉันชอบเขามาตั้งหนึ่งปี ทำไมเขาถึงได้ชอบปาณา แงๆๆ” ฉันร้องไห้ซบเข่าตัวเองขณะที่ไอ้ผู้ชายอกสามศอกข้างๆก็ไม่เคยคิดจะช่วยกัน นอกจากมองด้วยสายตาสมเพชเวทนาที่สุดเท่าที่จะให้ได้ 

ใช่สิ! แกเคยชอบใครบ้างล่ะ 

“ร้องไห้ที่นี่กี่ครั้งแล้วเนี่ย ไม่จำอีกว่าการชอบใครสักคนมันเป็นบาปหนัก” กูเกิลพูดด้วยสายตาดูถูกสภาพของฉันเต็มที่ทำให้ฉันได้แต่ร้องไห้ด้วยความเศร้าขึ้นไปอีก

“แงๆ ท่านเทพีเซรีน่าไม่เคยเห็นใจฉัน ช่วยฉันหน่อยก็ไม่ได้” ฉันใคร่ครวญต่อ

“เทพีเขาเกี่ยวอะไรไม่ทราบ - -*” กูเกิลปลอบ (?)

เกี่ยวเซ่ เขาเป็นเทพีของโรงเรียนฉันนะ ไม่ช่วยฉันจะไปช่วยหมาที่ไหนเล่า T^T

“ท่านจะช่วยให้รักของฉันสมหวังสักครั้งไม่ได้หรือยังไง มันเหนื่อยมากนักหรอที่ช่วยผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวเนี่ย ใช่ไหม กูเกิล ฉันพยายามเป็นคนดี พยายามมีเพื่อนผู้ชายแล้วนะ ต่อไปแก้มแดงคงมีแฟนเป็นรายต่อไปสินะ แล้วก็ตามด้วยแก กูเกิล ระวังตัว แกอาจจะชอบผู้ชายด้วยก็ได้ เพราะแกเป็นเพื่อนกับคนดวงซวยอย่างฉัน แงๆๆๆๆ TOT” ฉันร้องไห้ไม่เลิก ทำให้กูเกิลสะดุ้งโหยง ก่อนจะลุกขึ้นยืน

แกจะทิ้งฉันอีกคนหรอ  แง๊! T^T

“เอาน้ำใบบัวบกไหม แก้ช้ำใน” กูเกิลอาสา

แงๆๆๆ ฉันกำลังช้ำใน แงๆๆ

“ขอสอง” ฉันพูดขณะที่น้ำตามันร่วงรินไหล 

กูเกิลจึงส่ายหัวเบาๆก่อนจะเดินออกจากสวนไปซื้อน้ำให้ฉัน ฉันจึงร้องไห้อยู่คนเดียวต่อไป ฉันมองสระน้ำที่แสนกว้างใหญ่ มันช่างกว้างดีแท้ เหมือนความจริงที่ว่าฉันจะไม่มีวันเป็นแฟนพี่กาแฟหรือใครๆ เพราะฉันมันอาถรรพ์กินหัว แล้วหันมามองเทพีที่ล้อมรอบด้วยม้านั่ง 

เพราะท่านเทพีคนเดียว! >^<

“ท่านเทพี ท่านควรจะดูแลนักเรียนทุกคนสิ ไม่ใช่แค่คนใดคนหนึ่งเท่านั้น ทำไมเทพีลำเอียงอย่างนี้ล่ะค่ะ” ฉันลุกขึ้นก่อนที่จะตะโกนอย่างดาลเดือดใส่ท่านเทพีที่กำลังทำหน้าสวยอยู่ที่อนุสรณ์ ฉันเดินไปที่หน้าของอนุสรณ์แล้วชี้หน้าท่านเทพีอย่างหาเรื่อง

“ท่านเทพีไม่คิดว่าฉันควรจะได้รับความรักที่ฉันควรจะได้บ้างหรือค่ะ หรือเพราะฉันไม่มีหน้าตาเหมือนท่านเทพีจึงไม่มีสิทธิ์ที่จะมีรักเหมือนอย่างคนอื่น ใครมันจะไปสวยเหมือนเทพีอย่างนั้นแหละ เทพีนิสัยไม่ดีเลย ทำไมต้องทำให้หนูชอบคนหลายคนแล้วเขาต้องไปชอบเพื่อนสนิทหนูทุกคนด้วย ท่านเทพีลำเอียง นิสัยไม่ดี นิสัยแย่ นิสัยไม่ได้ดั่งใจเลย ท่านได้ดูแลแค่โรงเรียนนี้เพราะความจริงท่านโดนปลดขั้นเพราะนิสัยใช่ไหมค่ะ นิสัยแย่ๆอย่างเทพีใครมันจะไปอยากให้ทำงานสูงๆ ดูและนักเรียนทุกคนยังไม่ได้เลย” ฉันตะโกนใส่เทพีด้วยความโมโหโทโส ทั้งยังพาลเกินกำลัง ฉันเดินตรงไปที่อนุสรณ์ก่อนจะเตะอย่างบ้าคลั่งเหมือนคนบ้า และได้แต่มองหน้ารูปปั้นที่ยังคงยิ้มกวนประสาทฉัน

“ใช่สิ เทพีเป็นคนสวยก็เลยเข้าข้างแต่คนสวย แต่ทำไมต้องเพื่อนสนิทของหนู คนที่หนูไว้ใจ กับคนที่หนูกำลังชอบด้วยล่ะค่ะ ทำไมเทพีให้เป็นคนอื่นไม่ได้ ตอนนี้หนูกลายเป็นว่า หนูไม่มีเพื่อนที่แท้จริงเลยแม้แต่คนเดียว ถ้าให้มันยุติธรรม หนูชอบคนไปทั้งหมด หกคน แล้วก็ผิดหวังทั้งหกคน ท่านเทพีต้องทำให้คนมาชอบหนูหกคน มันจะได้ยุติธรรม หรือว่าท่านเทพีเห็นใจแต่คนสวยกันค่ะ หนูผิดหรอที่มีหน้าตาธรรมดาไม่ได้วิเศษวิโสอย่างใครเขา ผิดเองที่นิสัยไม่เข้าตาท่านเทพี ผิดเองที่หนูใช่ม้ายยยยย~???” ฉันตะโกนทั้งน้ำตา สุดท้ายเหมือนมองอนุสรณ์ รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นก้อนหินแต่ก็ยังจะเอาความ เพราะความโกรธ ความเกรงใจ และความดีที่เคยมีในละเลือนหายกลายเป็นความแค้น ฉันเอาหินปาอนุสรณ์ ปาแล้วปาอีก ผมที่มัดแกละไว้ก็ปล่อยออกมาไม่เป็นทรง ทั้งยุ่งเหยิงเพราะน้ำตาไหลตามเส้นผม เมื่อร้องจนหมดแรง ฉันจึงค่อยทรุดตัวลงตรงม้านั่งข้างๆอนุสรณ์ 

จะทำยังไงล่ะ มันเป็นแค่หินนี่นา Y.Y

“แม่หนูจ๊ะ เป็นอะไรหรือเปล่า” 

เสียงหนึ่งปลุกฉันจากภวังค์ ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างอ่อนหล้า มีมือหนึ่งกำลังเช็ดหน้าฉันให้ด้วยผ้าเช็ดหน้าสีขาว เธอเป็นหญิงแก่แปลกหน้าคนหนึ่ง จมูกของเธององุ้มอย่างน่ากลัว ผมสีขาวของเธอยาวระเสื้อคลุมสีดำของเธอ เธอดูเหมือนแม่มดในเรื่องสโนไวท์มากๆแต่แววตากลับดูใจดีกว่าที่ฉันคิดมาก ฉันมองตะกร้าแอปเปิลที่คล้องที่แขนของเธอ

“หนูมั่นใจหรือเปล่า” เธอเอ่ยทำฉันขณะที่กำลังเช็ดหน้าของฉัน 

อะ อะ เอ๋ O.O

“เรื่องที่หนูเพิ่งขอไป หนูต้องการมันแน่ๆหรอ” หญิงถามย้ำอีกครั้ง ฉันมองหน้าหญิงแก่ด้วยความตกใจนิดๆ 

เธอได้ยินที่ฉันพูดออกไปหมดเลยหรือเนี่ย >o<

“เอ่อ... ค่ะ มันคงยุติธรรมที่สุด หนูไม่เคยได้ความรักตอบเลยนี่ค่ะ” ฉันมองลงพื้นอย่างเศร้าสร้อย หญิงชรามองฉันอย่างใคร่ครวญก่อนจะนั่งลงข้างๆฉัน มือของเธอยื่นของบางอย่างให้กับฉัน

“แอปเปิลไหม หนูดูท่าจะหิว” หญิงแก่ถาม ฉันมองหน้าของเธออย่างงงๆ แต่ฉันก็หยิบแอปเปิลมา แม้ว่ามันจะเป็นแอปเปิลอาบยาพิษ แต่การปฏิเสธหญิงชราคนนี้ช่างเป็นวิ่งที่ยากเหลือเกิน ใบหน้าของเธอช่างอ่อนหวานกับฉัน มันยากสำหรับฉันที่จะปฏิเสธ ฉันมองแอปเปิลสีแดงเข้มในมือก่อนจะตัดสินใจเอามันเข้าปาก ถ้าไม่มีมือของใครมาขวางไว้ก่อนนะ

“อย่าเพิ่งรีบสิ เอาไว้กินกับคนพิเศษมันอร่อยกว่านะ” หญิงชราคว้าอีกมือของฉันมากุมแอปเปิลในมือให้แน่น ก่อนจะยิ้มน่ากลัวสยดสยองที่สุดให้ฉัน พร้อมกับประโยคหนึ่งก่อนที่ทำให้ฉันจำมันได้ 

“ระวังสิ่งที่ขอให้ดีๆ ” 

“อะ อะ อะไรนะค่ะ” ฉันถามยังไม่ได้คำตอบ เสียงเรียกของกูเกิลก็ทำให้ฉันละสายตาจากเธอ ในมือของเขามีน้ำใบบัวบกที่ชูขึ้นเหนือหัว เมื่อฉันหันกลับมาหาหญิงชรา 

...เธอก็หายไปเสียแล้ว

อะ อะ เอ๋ O_o

“มีอะไรหรอ” กูเกิลถามขณะที่กำลังกินน้ำใบบัวบกแก้วหนึ่งพร้อมทั้งส่งอีกแก้วมาให้ฉัน ฉันมองไปทางซ้ายทางขวาเพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้อยู่แถวๆนี้ ก่อนจะมองแอปเปิลในมือด้วยความงุนงง ก่อนจะตอบคำถามเสียงแผ่วเบา

“ปะ ปะ เปล่า”

ฉันจ้องมองแอปเปิ้ลในมือด้วยความประหลาดใจ คุณป้าหายตัวไปได้ยังไงและทำไมด้วย นั่นคือสิ่งที่สำคัญ ไม่มีทางงที่ใครจะวิ่งเร็วได้ขนาดนั้น ฉันมองแอปเปิ้ลในมืออย่างชั่งใจก่อนที่จะตัดสินใจโยนมันไปข้างหลัง

ก่อนที่ฉันจะเดินลงไปข้างล่างบ้าน แม่ของฉันกำลังนั่งอ่านหนังสือนิยายอยู่เงียบๆก่อนจะหันมามองฉันที่เพิ่งเดินลงมา ฉันเดินผ่านแม่เพื่อไปหยิบของที่อยู่ในตู้เย็น ก่อนจะหยิบช็อกโกแลตมากิน ฉันนั่งลงข้างๆแม่แล้วถอนหายใจแรงทำให้แม่หันมามอง

“เป็นอะไรเนี่ยเรา” แม่ถาม 

ขนาดแม่ยังหน้าตาดีกว่าฉันเลย YoY

“พี่กาแฟขอปาณาเป็นแฟนแหละ” ฉันพูดก่อนที่จะกัดช็อกโกแลตอย่างแรง แม่หันมามองฉันนิดๆก่อนจะหันไปสนใจหนังสือของตัวเองอยู่เงียบๆ

“อีกแล้วหรอ” 

ใช่ไหม อีกแล้วหรอเนี่ย

“มันเป็นคำสาปแน่ๆเลยแม่” ฉันพูดกระแทกเสียงก่อนจะกัดช็อกโกแลตอีกคำ

แม่หรี่ตามมองฉันนิดๆก่อนจะพูด

“ไม่ใช่แกที่คบเพื่อนสวยเองหรอ” 

โอ๊ย เจ็บใจ ฉันผิดเองที่คบเพื่อนสวย ไม่น่าเลยเรา ฉันเลือกเพื่อนไม่เก่งใช่ไหมเนี่ย หรือว่าเพื่อนฉันอัธยาศัยดี แต่ว่าทำไมถึงได้เป็นเฉพาะกับคนที่ฉันชอบเท่านั้นล่ะ น่าแปลกใจ 

“ก็หนูมันไม่สวยเองนี่ ฮึ” 

งอนแม่ T^T

“ใครบอก ไม่มีใครที่ได้รับการถ่ายทอดยีนจากฉันแล้วไม่สวยหรอก จะบอกให้ โฮะๆ” เสียงของแม่ทำให้ฉันหรี่ตามองแม่เงียบๆ 

มันใช่หรอแม่ - -*

“แม่อยากมีคนชอบเยอะๆไหมอ่ะ” ฉันถามแม่ที่กำลังกลับไปสนใจหนังสือ แม่จึงหันมามองหน้าฉันก่อนที่จะตัดสินใจคิด
“ไม่อ่ะ” 

O.O

“แม่มีพ่อของลูกคนเดียวก็พอแล้ว คนชอบเยอะจนชินแล้วนะลูก เบื่อๆยังไงก็ไม่รู้ ><” แม่ตอบด้วยน้ำเสียงไม่จริงจัง ทำให้ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะกัดช็อกโกแลตอีกตำ

โปรดส่งใครมารักฉันที T^T

ในห้องนอนของเวียนนา มีบางสิ่งกำลังสั่นเป็นเจ้าเข้า บางสิ่งที่อาจเปลี่ยนชีวิตของเวียนนาไปตลอดกาล นั่นก็คือโทรศัพท์ที่สั่นไม่หยุดราวกับมีแผ่นดินไหวครั้งรุนแรง สั่นครั้งแล้วครั้งเล่าแม้ว่าจะผ่านเวลามาเพียงไม่นาน สายที่เธอไม่ได้รับประมาณสิบกว่าสายปรากฎอยู่บนหน้าจอ ก่อนที่มันจะสั่นอีก สั่นอีกและอีกครั้ง เพราะบางอย่าง...

กำลังจะเปลี่ยนชีวิตของเวียนนาไปตลาดกาล