คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1
1
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไม่เคยคิดเคยฝันมาก่อนเลยว่าจะโดนเพื่อนสมัยเด็กที่รู้จักกันมาตั้งแต่นมยาน มาจูบแบบนี้ แถมยังเป็น....ผู้ชาย
โอ้ววว ม่ายยยยย
“เป็นไงล่ะ ชั้นก็จูบนายได้เหมือนกัน”
เคลวินถอนจบออกอย่างช้าๆแล้วมองหน้าผมไม่กระดิก ตาจ้องตา แต่อย่าจ้องต่ำเกินไปล่ะ
เรา2คนตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงสายลมพัดใบไม้ดังแกรกๆ
หน้าเคลวินไม่กระดิกซักนิด ส่วนหน้าผมนั้นเหวอ และแดงก่ำยิ่งกว่ามะเขือเทศสุกเสียอีก
“นะ...นาย” ผม
“ทีนี้จะเลิกยุ่งกับหมอนั่นได้หรือยัง?”
“ฮึก....ฮึก”
“เห้ย !! เป็นอะไรไป อย่าร้องไห้สิ O_o”
ผมทรุดตัวลงกับพื้น แข้งขา มือไม้อ่อนปวกเปียก ไม่มีเรี่ยวแรง น้ำตาผมคลอเบ้าและล้นออกมา ก็ไม่ได้เสียใจอะไรหรอก แต่ไม่รู้สิ ทำไม ทำไมกันนะ....
“ฮึก....ฮือ ”
“ดะ...เดี๋ยวก่อนสิเป็นอะไรไปน่ะ?”
เคลวินนั่งยองๆข้างๆผมแล้วทำท่าเลิ่กลั่ก
“ชะ...ชั้นไม่รู้ ไม่รู้เลย ฮืออออ”
“อย่าร้องไห้สิ โอ๋เอ๋ๆ นะ”
เคลวินเอามือมาลูบหัวผมแล้วกอดผมไว้
“ชั้นอยาก กลับ...บ้าน”
ผมลุกขึ้นยืนแล้วก้มหน้า พูดเสียงแผ่วเบา
“อืม ก็ได้งั้นชั้นไปเอาเสื้อกันหนาวก่อนนะ นายไปรอตรงน้ำพุแล้วกัน”
“อืม..”
ผมเดินเหมือนคนไร้วิญญาณจนมถึงน้ำพุ พอนั่งลงได้ซักพักหิมะก็ตกลงมา ตกลงมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ ผมเริ่มรู้สึกหนาว เสื้อกันหนาวกับถุงมือก็ไม่ได้เอามาซะด้วยสิ
“ฟู่ๆ”
ผมนั่งเป่ามือแล้วเอามือมาถูกันซึ่งเหมือนกับว่มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย-*-
“มาแล้วๆ ”
เคลวินที่วิ่งมาพร้อมกับใส่เสื่อโค้ท ขนสัตว์สีน้ำตาลที่ยาวไปถึงต้นขา แล้วก็ถุงมือสีดำ1คู่
“หนาวเหรอ ตัวสั่นเลยนะเนี่ย”
“อะ..อื้ม”
“เอ้านี่”
เคลวินปลดกระดุมเสื้อโค้ทออกแล้วผายออก เหมือนเป็นการเชิญชวนเลยแฮะ
“เอ้ามาสิ หนาวไม่ใช่เหรอ”
“ก็ได้”
ผมแทรกตัวเข้าไปในเสื้อแล้วเอามาคลุมตัว อุ่นดีจัง แล้วก็ หอมด้วย..
“อุ่นมั้ย?”
“อืม แต่มือยังเย็นอยู่เลย”
“...”
“???”
“เอ้านี่ ”
เคลวินถอดถุงมือด้านซ้ายออกแล้วยื่นมาให้ผม
“แต่อีกข้างมัน....”
“นั่นแหละ เพราะงั้น”
หมับ...
เคลวินเอามาซ้ายมาจับมือขวาผม ผมรู้สึกอุ่นขึ้นทันที หน้าแดงแปร๊ด
ไม่เคยทำแบบนี้กับเคลวินเลยแฮะ รู้สึกดีชะมัด
“เป็นไงบ้าง อุ่นขึ้นมั้ย ??”เคลวิน
“อะ..อืม”
“ดีแล้วล่ะ ^^”
“-////-”
เราสองคนเดินออกมาจากรั้วโรงเรียน ซึ่งท้องฟ้ามือสนิท หิมะยังคงตกอยู่ตลอดเวลา เรา2คนเดินจับมือกันโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกันเลย จนมาถึงหน้าปากซอยที่มีซุปเปอร์มาร์เก็ตอยู่ตรงทางเข้า
“จะซื้ออะไรไปกินที่บ้านหน่อยมั้ย??”เคลวินถาม
“เอาสิ ที่บ้านก็ไม่ค่อยมีอะไรกินด้วยดิ -0-”
เคลวินถอดเสื้อคลุมและถุงมือให้ผม แล้วเดินนำหน้าเข้าซุปเปอร์ฯ
“อืม...รู้สึกอยากกินปลาแฮะ งั้นเอานี่ละกัน”เคลวิน
เคลวินเดินบ่นพึมพำอยู่คนเดียว แล้วบรรจงหยิบโน่นหยิบนี่ใส่ตะกร้า สิ่งของที่ซื้อมาล้วนจำเป็นต่อการดำรงชีพ เพราะตู้เย็นบ้านผมมันว่างมา 2อาทิตย์ได้ เพราะความขี้เกียจ จึงได้แต่ไปกินข้าวที่โรงเรียนมื้อเดียว ส่วนวันหยุดก็ซื้อพวกขนมขบเคี้ยวมากิน เป็นรอบแรกของหลายๆปีที่ได้มาซื้อของกัน2คน ปกติเราจะแยกย้ายกันไปซื้อของที่ตัวเองต้องการ แต่วันนี้ผมกลับเดินตามก้นเคลวินต้อยๆ เพราะอะไรไม่รู้ถึงได้รู้สึกแปลกๆแบบนี้นะ
“ทั้งหมด 1250 เยนค่ะ -0-”
ซื้อของกันเสร็จก็ต้องมาจ่ายตังดิ ไม่ที่ไหนเค้าไม่จ่ายตังกันบ้างล่ะ เออ -*- (อะไรของแก??)
“วันนี้ซื้อมาซะเยอะเลยแฮะ ก็คิดๆดูอยู่ว่ามันเว่อร์ไปรึป่าว ตั้ง4ถุงเนี่ย ??”
“ไม่..รู้สิ”
“รุ่นพี่”
ระหว่างที่เราสนทนากันอยู่ก็มีเสียงๆนึงแทรกขึ้นมา ซึ่งมันอยู่ไม่ห่างเราซักเท่าไหร่ เราหยุดเดินและมองไปทางที่เสียงถูกส่งอกมา โยชิยูกิ เฮ้ยยยย อะไรวะเนี่ย มาดักรองั้นเหรอ ไม่ดีแว๊ววววววววววววววววววววว
ความคิดเห็น