รักอลเวงของยัยแม่มดจอมจุ้น

ลำดับตอนที่ #2 : #1

#1

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ภายใต้ท้องฟ้าอันสดใสและงดงามที่แสนสงบของโลกเวทย์มนต์ยังมีเสียงเอะอะโวยวายของคนกลุ่มหนึ่งดังมาจากหลังปราสาทของขุนนางนาม “อาเมท”

“หยุดก่อนครับคุณหนูทั้งสอง”เสียงของชายผู้เป็นคนรับใช้ตะโกนรอบ

ปราสาท

 “ฮ่าฮ่าฮ่าเรื่องอะไรข้าจะหยุดเล่าอิอิอิแน่จริงจับพวกข้าให้ได้สิ”เสียงของสาวน้อยคนหนึ่งท้าทายชายคนรับใช้

“โอยยยผมไม่ไหวแล้วครับคุณหนูแฮ่กแฮ่ก”ชายรับใช้ยอมแพ้พร้อมทำเสียงเหนื่อยหอบ

“ฮ่าฮ่าฮ่าช่างสนุกจริงจริง”สาวน้อยหัวเราะอย่างร่าเริง

“แหมท่านจีเซลและท่านฟลร่าเนี่ยท่าจะไปสร้างวรีกรรมไว้เยอะนะครับเนี่ยฮ่าฮ่า”ชายหนุ่มเอ่ยถาม

‘อืมนั่นนะสิเราไปสร้างวรีกรรมไว้หลายอย่างเลยนี่นาวันก่อนก็ไปทำลายสวนดอกไม้เมื่อวานนี้ก็ทะเลาะกับอีตาทหารกระจอกวันนี้ก็ลักลอบเข้าวังไปทีหนึ่ง...เอ.....พรุ่งนี้ทำอะไรดีน้า.....อิอิอิ’สาวน้อยนามจีเซลครุ่นคิดวีรกรรมของตัวเองสักพักสาวใช้คนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นมาหาจีเซลและฟลอร่า

“ท่านทั้งสองเจ้าค่ะท่านอาเมทให้มาตามตัวไปพบเจ้าค่ะ”สาวใช้บอกอย่างร้อนรน

“อืมจะไปเดี๋ยวนี้แหละไปกันเถอะฟลอร่า”จีเซลเอ่ยพร้อมกับจูงมือฟลอร่ากลับเข้าไปในตัวปราสาท

“เข้าไปนะค่ะ”ฟลอร่าเอ่ยพร้อมกับเดินนำหน้าเข้ามาภายในห้อง

“มีอะไรงั้นหรือท่านพ่อเรียกตัวพวกข้ามาทำไมกัน”จีเซลยิงคำถามแรกไปยังท่านอาเมท

“เมื่อกี้นี้มีสารจากปราสาทของราชินีว่าให้พวกเจ้าทั้งสองเข้าไปพบ”ท่านอาเมทตอบอย่างเรียบเฉย

ไม่มีอะไรอีกแล้วใช่ไหมค่ะไปนะค่ะ”จีเซลเอ่ยถามก่อนออกจากห้องไป

“อ้อ อย่าลืมเก็บของที่จำเป็นไปด้วยนะ”ท่านอาเมทเอ่ยตามหลัง

พอก้าวออกมาจากห้องจีเซลสังเกตเห็นสายตาของทุกคนดูเศร้าสรอย

. ‘อะไรหน่ะทุกคนทำไมดูเศร้าๆจังเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ’ จีเซลคิดในใจ

“ไปเร็วไม่มีเวลาแล้วจีเซล”ฟลอร่าร้องเรียกจีเซลเพราะใกล้ถึงเวลาแล้ว

เมื่อทั้งสองนำของที่จำเป็นเก็บใส่กระเป๋าสะพายเวทย์แล้วจึงรีบขี่ไม้กวาดตรงไปยังปราสาททันทีโดยหารู้ไม่ว่าจะต้องรับรู้เรื่องร้ายบางอย่างจนต้องทำตัวไม่ถูกทีเดียว

…………………………………………………………………………………………………………………………….

……………………………………….

ณ ปราสาท

“มากันแล้วหรือจีเซลฟลอร่า”ราชินีเอ่ยทักทั้งสอง

“เพคะเรียกตัวพวกเรามีอะไรเหรอเพคะ”จีเซลเอ่ยพร้อมยิงคำถามทันที

“ข้ามีเรื่องให้พวกเจ้าทำ”ราชินีกล่าวอย่างสุขุม

“เรื่องอะไรเพคะ”คราวนี้ฟลอร่าเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ข้าขอส่งพวกเจ้าทั้งสองไปยังโลกมนุษย์150วัน”ราชินีเอ่ยอย่างเรียบๆ

“หา!! O.o อะไรนะเพคะต้องไปอยืที่นั่น150วันเหรอไม่นะ”จีเซลทั้งตะลึงอึ้งทึ่งเสียว(เอ่อมันเสียวตรงไหนมิทราบ:จอมเวทย์)

“พวกเจ้าคงเตรียมของมาครบแล้วใช่ไหม”ราชินีไม่ฟังอะไร

“เดี๋ยวเพคะ”จีเซลร้องทักแต่ไม่ทันเสียแล้วราชินีร่ายคาถาแล้ว

“พรึ่บวิ้งวับ”เสียงของเวทย์มนต์นำร่างทั้งสองหายไปในห้วงมิติอันแสนมืดมิดจีเซลและฟลอร่าได้เฝ้าภาวนาว่าให้ผ่านการเดินทางไปได้ด้วยดีเท่านั้นเอง

...................................................................................................................................

...........................................

พอร่างของทั้งสองหายไปท่านอาเมทจึงได้แต่เฝ้าภาวนาให้ทั้งสองเดินทางอย่างปลอดภัยและพูดในใจว่า ‘ลาก่อนลูกรักของพ่อและหลานรักของน้า’ พอพูดอย่างนี้แล้วน้ำตาของผ็เป็นพ่อและน้าไหลรินอย่างไม่ขาดสาย Y-Y

……………………………………………………………………….

…………………………………………………

…………………………………..

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

T[]T จบอย่างซึ้งคงไม่โดนใจเท่าไหรนะค่ะ

ต้องขอโทษด้วยค่ะที่เปลี่ยนเรื่องบ่อยๆเพิ่งแต่งเลยบ้าๆบอๆอย่างนี้แหละค่ะแฮ่แฮ่ไปนอนแล้วนะเจ้าค่ะ