คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1st : Social Network
Title : Social Network
Author : oO..นุ่มนิ่มจัง..Oo
Couple : 2JUN [DuJun & JunHyung]
Rate : PG 15
ในสภาวะที่โลกในการดำเนินชีวิตนั้นมันดูน่าเบื่อ ผู้คนต่างขวนขวายหาความสุข ความผ่อนคลายจากแหล่งต่างๆ กลุ่มคนที่พอจะมีเงินมากหน่อยก็เลือกที่จะเดินทาง แต่สำหรับกลุ่มคนที่ยังอยู่วัยศึกษา คงไม่มีอะไรที่จะผ่อนคลายไปมากกว่าการพึ่งพา โซเชี่ยลเน็ตเวิร์ก แต่ถ้าการพึ่งพานั้นมากเกินกว่าความจำเป็น ก็ควรจะเพลาๆลงเสียบ้าง
“กูขอให้มึงมือหงิก”
เสียงหวานที่ดังมาแต่ไกลเรียกความสนใจจาก “ยงจุนฮยอง” ได้ไม่น้อย ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มพร้อมส่งเสียง ฮึ ในลำคอ ไม่เจอกันตั้งหลายวัน ทักกันให้ดีกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไงนะ?
“นี่ มึงก็ไม่ต่างจากกูหรอกฮยอนซึง นั่น ข้อความเข้าอีกแล้ว” ใบหน้าขาวพยักเพยิดไปที่ไอโฟนเครื่องสวยที่ห้อยอยู่ที่คอของเพื่อน อีกฝ่ายทำหน้ายู่ใส่ก่อนจะรีบเปิดข้อความดู รอยยิ้มหวานถูกฉาบขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ยิ้มเข้าไปสิ หน้าแบบนี้แม่งไม่เคยให้กูเห็นซักที เฮ๊ ให้ความสำคัญกับเพื่อนมึงบ้าง” ว่าจบก็หันไปสนใจเครื่องมือสื่อสารในมือตัวเองต่อ ฮยอนซึงกดยิกๆในมือถือเพียงครู่ก่อนจะเอ่ย
“มึงไม่ต้องมาพูดเลย มึงก็หัดยิ้มให้คนรอบตัวมึงบ้าง กูไม่หวังให้มึงยิ้มให้กูหรอก โน่น มาโน่นแล้ว คนที่อยากเห็นรอยยิ้มมึงน่ะ” ฮยอนซึงทำปากยื่นไปอีกฝั่งของสนาม
ยูนดูจุน
“หวัดดี ฮยอนซึง ... นี่ทำไมมึงไม่ตอบข้อความกูวะจุนฮยอง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนที่ตัวจะมาถึงเสียอีก จนฮยอนซึงหัวเราะคิกคักออกมา ใบหน้าขาวของคนที่ถูกถามหันขวับไปมองเพื่อนอย่างหมั่นไส้
“ก็แม่งมัวแต่ตอบสาวๆไงมึง” คนสวยว่าเข้าให้ ดูจุนหน้าหมองลงทันที
“สาวๆอะไร กีกวังมันถามเรื่องงานเว้ย” พูดสวนกลับไป
“เหรอออออออ เรื่องงานกูบอกกีกวังหมดแล้ว อย่ามาตอแหลว่ะมึง” คนสวยเบะปากพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ยี่หระสายตาจิกกัดของอีกคนแม้แต่น้อย
“งั้นเอาไปดูเลยไป กูคุยกับกีวังจริงๆ” ไอโฟนเครื่องงามถูกยื่นไปให้คนที่กำลังยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆ
“ถ้าเข้าใจแล้วกรุณาเลิกทำหน้าหมาหงอยได้แล้ว กูขี้เกียจง้อ” แขนเรียวถูกนำมากอดอก ขายาวไขว่ห้างขึ้นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่
“กูไม่ได้งอนนะจุนฮยองอา ...” ดูจุนพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะลงไปนั่งลงที่ว่างข้างจุนฮยอง
“ไม่ได้งอนอะไร หน้ามึงแม่ง บูดยิ่งกว่าตูดลิง ไปเชื่ออะไรคำพูดฮยอนซึงวะ” คนง้อที่เข้าสู่โหมดคนงอนแทนระเบิดคำพูดออกมา โดยที่คนถูกพาดพิงอย่างฮยอนซึงก็เริ่มหัวเราะออกมาเสียดัง
“หัวเราะอะไร ย้ายตูดมึงไปหากีกวังได้แล้ว รกลูกตากู” จุนฮยองว่าพร้อมสะบัดมือไล่
“ไล่กูเป็นมดเป็นยุงเชียวนะมึง เอ๊อ กูไปก็ได้ นั่นสินะ เพื่อนอย่างกูไม่สำคัญนี่หว่า” ทำตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จใส่ ก่อนจะโบกมือหยอยๆแล้ววิ่งจากไป
“จุนฮยองอา ... ไม่งอนนะครับคนดี ไม่งอนนะ” มือหนาจับเข้าที่ไหล่ลาดก่อนนะเขย่าเบาๆ โดยที่อีกคนก็ไหวไหล่หนี ใบหน้าหวานที่บูดบึ้งเริ่มผ่อนคลายลง มีรอยยิ้มเล็กแต้มอยู่ที่มุมปาก
“หายงอนแล้วใช่ป่ะ? ไปกินข้าวเช้ากัน” ใบหน้าคมเลื่อนเข้ามาใกล้ ใกล้เกินไปนะโว้ย
“เอาหน้ามึงออกไปไกลๆเลยดูจุน” ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้มีท่าทางที่เข้ากับคำพูดซักนิด
“ขอหอมหน่อยได้ไหม?”
“หืม? เอาไปทำไม อยากกินแฮมเบอร์เกอร์หรือไง?”
“=[]=” นี่คือหน้าดูจุน
“ดูทำหน้าเข้า .... แปลกใจเฉยๆ ปกติไม่เห็นจะขอก่อน” เสียงหวานเอ่ยเพียงเท่านั้น พร้อมกับเอียงเสี้ยวหน้าด้านขวาให้ หลังจากนั้นก็เอียงใบหน้าด้านซ้ายให้
“กูรู้ว่าถ้าไม่ได้หอมสองข้างมึงจะลงแดงตาย” เสียงหวานเจื้อยแจ้วไปเรื่อย แต่แก้มขาวนั้นเริ่มแดงขึ้น จนคนมองต้องยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู
“น่ารักว่ะ น่ารักโคตรๆเลยแฟนกู”
แฟน .... เออ ก็แฟนไง ..... ไม่รู้จักแฟน? ..... โอ๊ะ มาจะกล่าวบทไป ชะเอิงเอย~
สวัสดีครับ (โค้ง 90 องศาเดี๊ยะ) ผมชื่อ ยูนดูจุน เป็นแฟนของยงจุนฮยองครับ มีเพื่อนสนิทชื่อจางฮยอนซึงและลีกีกวังครับ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ผมรักแฟนผมครับ ถึงแม้แฟนผมจะกวนตีน แต่ผมก็รักครับ รักด้วยลำแข้งของผมครับ ... โว๊ะ ไม่ใช่ครับ มีแต่ผมนี่แหนะที่โดนลำแข้ง T_T
แต่ที่สำคัญ แฟนผมครับ แฟนผมน่ารัก น่ารัก มว๊ากกกกกก ที่สุดในโลกเลยครับ ทำไมผมต้องวิบัติ ก็เพราะ ... แฟนผมน่ารักโคตรๆเลยอ่ะดิครับ แต่บางทีความกวนตีนของแฟนผม มันจะทำให้ผมกับแฟนผมมีปัญหากันก็เถอะ
ย้อนไป 3 วันก่อน
สิบนาที ..... ยี่สิบนาที .... ครึ่งชั่วโมง ..... สี่สิบนาที
“โว้ยยยยยยยย มึงจะสนใจอะไรนักหนากับมือถือมึงวะ!!!” ผมตวาดออกไปสุดเสียงพร้อมกับทุบโต๊ะไปด้วย ดวงตาคมช้อนมองเพียงครู่ ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มาให้ผม
.
.
.
ออมม่า : ย่าห์ เจ้าลูกชายทำอะไรอยู่?
ยงพัลลี : ติวหนังสือกับดูจุนครับแม่
ออมม่า : ดูจุนเหรอ? ฝากบอกหน่อยว่าแม่คิดถึง แล้วเราน่ะ เมื่อไหร่จะกลับบ้าน
ยงพัลลี : ถามแบบนี้อยากให้ผมกลับบ้านหรืออยากเห็นหน้าดูจุนกันแน่ครับแม่?
ออมม่า : ก็ .. ทั้งสองอย่างแหละลูก พาดูจุนมาด้วยนะ ห้ามลืมเด็ดขาด
.
.
.
“สงสัยอะไรอีกไหม?” มือขาวเอื้อมมาหยิบโทรศัพท์จากมือของผม ฮี่ๆ ไม่ปล่อยหรอก ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าหน้าตัวเองเป็นแบบไหน แต่ก็พอจะเข้าใจว่าทำไมหน้าจุนฮยองถึงดูไม่พอใจ ทั้งๆที่แก้มขาวๆนั่นเริ่มแดงขึ้นน่ะซี ...
“แล้วทำไมไม่บอกว่าคุณแม่อยากเจอลูกเขยละ” ผมจับมือจุนฮยองเอาไว้ก่อนจะดึงเข้าหาตัว
“ไม่ ไม่อยากให้มึงได้ใจ” ไม่เลย ไม่มีขัดขืนซักนิด นอกจากนั้น ยังเลื่อนตัวมานอนทับอยู่บนตัวผมอีกต่างหาก คิคิ ชอบจังเลยนะท่านี้ ฮ่าๆ
“อ้าว ไม่ใช่ได้มาแล้วเหรอใจน่ะ?” ผมหัวเราะออกมาเบาๆก่อนนะฉวยหอมแก้มคนตรงหน้าไปหลายที คนจุนฮยองเริ่มยู่หน้า
“หุบปากไปเลย พูดอะไรก็ไม่รู้”
“ถ้าไม่มีอะไรปิดปาก ก็พูดไปได้เรื่อยๆนะจุนฮยองา” แหม ตาเขียวปั๊ดเลยนะคนสวย แต่ก็เท่านั้นแหละ
ไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าจุนฮยองปิดปากช่างเจรจาของผมยังไง? ^^
กลับมา ณ ปัจจุบัน
หลังจากนั่งทานอาหารเช้าจนเสร็จทั้งคู่ก็เดินขึ้นไปบนอาคารเรียน ภายในห้องยังไม่ค่อยมีนักศึกษาเท่าไหร่นัก อาจจะเพราะมันยังเช้าเกินไป เกินที่พวกนักศึกษาคนอื่นจะเข้ามาเรียน
“นี่จุนฮยอง อีกไม่กี่วันก็วันวาเลนไทน์แล้วนะ เราไปฉลองที่ไหนกันดี?”
“ไม่รู้สิ ไปบ้านกูไหม?”
“ไปสิ! จะไปสวัสดีคุณแม่ยายด้วย คิดถึงไม่ได้เจอนานแล้ว”
“ดีใจเวอร์ไปดูจุน ลดๆลงหน่อย มึงไม่อายแต่กูอายนะ”
“ไม่ลดหรอก ไหนๆก็มีมึงอายให้แล้วกูจะอายอีกทำไม”
“=o=” นี่คือหน้าจุนฮยอง
“มึงนี่มัน .... หูย น่าเอาหน้าไปสร้างถนน ท่าทางจะทนทานนานปี”
“ถ้ากูไม่เป็นแบบนี้ มึงคงไม่มารักกูหรอกใช่ไหมจุนฮยองอา?”
“เออ คงงั้น มึงมันหน้าด้านไง ... แม่ง มาเอาหัวใจกูไปด้านๆ มึงมันน่าเกลียด ชิ” เสียงที่ถูกเปล่งออกมาอาจจะฟังดูประชดประชัน แต่คนฟังกลับยิ้มแฉ่งจนหน้าหมั่นไส้
“กูว่าพวกมึงทั้งคู่แหละเพลาๆลงหน่อย พวกกูจะเป็นเบาหวานตายกันหมดแล้ว” เสียงของ ลีจุนโฮ เพื่อนร่วมคลาสตะโกนมาจากหน้าห้อง ก่อนเพื่อนกลุ่มของจุนโฮจะปรบมือเห็นด้วยอย่างพร้อมเพรียง
ดูจุนเหลือบตามองคนข้างกายที่เอาแต่ก้มหน้างุดๆไม่ต่อล้อต่อเถียงอะไรกับเพื่อนพวกนั้น เขาเองก็ได้แต่ยิ้ม ตอนนี้มีความสุขดี ไม่อยากจะนึกถึงถ้าหากวันไหนเกิดมีอะไรที่ทำให้ความสัมพันธ์เปลี่ยนไป ดูจุนสะบัดหัวสองสามที ก่อนจะกระแอม
“พวกมึงเงียบไปเหอะน่า”
“โธ่ แซวแค่นี้ทำเป็นโมโห พวกมึงนั่นแหละหัดลดความหวานลงมั่ง อิจฉาโว้ยอิจฉา”
“ฮ่ะๆ” ดูจุนได้แต่หัวเราะเบาเบาออกมา ยิ่งพอหันกลับมาเจอหน้าจุนฮยองเท่านั้นละ รู้สึกอยากจะขอบคุณลีจุนโฮซะจริงๆที่ทำให้คนน่ารักน่าหยิกของเขา(?)นั่งหน้าแดงยิ่งกว่าตูดลิงได้ขนาดนี้
ไม่ว่าต่อไปจะเกิดเรื่องยังไงมันก็เป็นอนาคตละนะ ปัจจุบันวันนี้ที่มีกันอยู่ ก็จะทำให้ดีที่สุดก็แล้วกัน
“เขยิบไปดิ๊ นั่งด้วย” กำลังจะหย่อนตูดลงไปนั่งด้วยแล้วแท้ๆ แหม ก็ดันมาพูดให้ยิ้มหน้าบานอย่างนี้ได้ไงครับคุณยงจุนฮยอง!!!
“แค่นั่งในใจกูยังไม่พอหรือไง”
อ๊ากกกกกกกกกกกก ยูนดูจุนฟิน!!!!!!!!!!
--
โฮรววววววววววววว ด้วยความที่ไปเจอจากแฟลชไดรฟ์มาเลยมาลงไว้ ใครที่หลงมาอ่านก็ขอบคุณมากนะคะที่หลงมา หุหุ สนุกไม่สนุกอย่างไรบอกได้นะจ๊ะ
ปล(ปิ้นลุง). น้องพลอยไม่ต้องบอกเขานะลูกว่าพี่บังคับมา (เอร๋?)
ความคิดเห็น