[Fic] The lost prince...(เจ้าชายหลงยุค) NakaYama>>HeysayJump

ลำดับตอนที่ #2 : [Fic] The lost prince...(เจ้าชายหลงยุค) EP :: 1

[Fic] The lost prince...(เจ้าชายหลงยุค)

 

EP :: 1

 

Main :: NakaYama

 

Story :: PG

 

>>>>แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิง(ใจ) เท่านั้น ไม่ใช่เรื่องจริงแต่ประการใด<<<<

 

 

 

"ท่านพ่อคิดอะไรอยู่ ข้าไม่ยอมอภิเสกกับบุตรชายของเศรษฐีชิงุแน่"

 

"เจ้าต้องทำ เพื่อบ้านเมือง!!" เสียงแหบทุ้มตะโกนขึ้น ภายในห้องบรรทมของตน

 

"เพื่อบ้านเมืองงั้นหรือ   ข้าว่า เพื่อตัวท่านเองมากกว่า!!!"

 

"เจ้า!!!"

 

"ให้ตายยังไง ข้าก็ไม่ทำตามพระบัญชาเป็นแน่"เสียงหวานดังขึ้นตัดพ้อ ก่อนจะลุกขึ้นยืน

 

"....."ชายผุ้เป็นพ่อถอนหายใจเบาๆ

 

"ท่าน...ไม่ใช่บิดาที่แท้จริงของข้า ท่านคิดทำการอันไดอยู่ อย่าคิดว่า ข้าไม่รู้"พูดแล้วสแยะยิ้ม ก่อนหนุ่มน้อยในชุดยูกาตะสีส้มอ่อนจะเดินออกจากตำหนักไป

 

"เจ้า.."

 

..................................

 

"ว่ายังไงนะ....บุตรชายฝ่าบาทปฏิเสธงั้นหรือ"

 

"ใช่"

 

"แสดงว่า หม่อมชั้นคงต้องใช้แผนสองสินะ ฝ่าบาท"

 

"แผนอันใด...อั่ก"จู่ๆเลือดสีแดงสด ก็ทะลักออกจากปากของผู้เป็นเจ้าเมือง

 

"ลอบปวงพระชนม์ยังไงล่ะ....พวกเจ้า ไปเอาตัวองค์รัชทายาทมาหาข้า!!!"เสียงทุ้มของเศรษฐีชิงุพูดขึ้น ก่อนจะลุกยืนขึ้นมองร่องที่จมไปด้วยกอลเลือดของฝ่าบาท

 

"..เจ้า อั่ก....พวกเจ้า"

 

"ฝ่าบาท ท  พระองค์มิต้องเกรงกลัวไปหรอก  เดี๋ยวก็ทรงสบายแล้ว  ฮ๋าฮ่าฮ่า"เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมกับเหล่านินจาที่มุ่งไปยังตำหนักขององ์รัชทายาทเพียงหนึ่งเดียวคือ องค์ชายเรียวสุเกะ

 

"เพียงแค่องค์รัชทายาทลงพระนามมอบอำนาจให้กระหม่อมแล้ว เมืองนี้ ก็จะมีฝ่าบาทพระองค์ใหม่  เอ๊ะ แต่ถึงยังไง ท่านก็ต้องตายอยู่ดี ฮ่าฮ่าฮ่า"เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างน่ากลัว

 พร้อมกับลมที่เริ่มพัดแรงขึ้น เสียงฟ้าเริ่มร้องอึกทึก

 

"ท่านเศรษฐี  อง์รัชทายาทหนีไปแล้ว ขณะนี้ กองกำลังอีกฝั่งกำลังไล่ตามอยู่ขอรับ" 

 

"เจ้าว่าอย่างไรนะ หนีงั้นหรอ  "

 

"ขอรับ เหมือนจะวางแผนไว้ตั้งแต่แรก เพราะองค์รัชทายาททรงวางกับดักไว้ภายในตำหนัก"ข้ารับใช้กล่าวอย่างหวาดกลัวในความผิด

 

"ฉาดนักนะ องค์รัชทายาท....."

 

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

 

"แฮ่กๆๆ   ..."เสียงหอบหายใจของร่างเล็กที่อยู่ในชุดยูกาตะดังขึ้นเบาๆจากการวิ่งอย่างเร็ว

 

"....." แกร๊ก.........เสียงบางอย่างดังขึ้น ทำให้ร่างที่วิ่งอยู่ หยุดชะงัก ก่อนจะหันมาตามเสียง สิ่งที่พบคือ เหล่านินจาที่ยืนอยู่หลายคน

 

"พวกท่าน..."ร่างเล็กก้มลงมองเข็มทิศที่ตนถือมา  ก่อนจะวิ่งไปตามที่เข็มชี้ แต่ก็ช้าไป เมื่อหนึ่งในนินจาวิ่งมาดักหน้าไว้

 

"อย่าหนีอีกเลย องค์รัชทายาท"ดาบคมถูกยื่นมาใกล้คอ

 

"พวกท่าน  เห็นแก่บ้านเมือง ปล่อยเราไปเถิด"องค์ชายอ้อนวอนเหล่านินจา เพราะรู้ว่า คนพวกนี้เอง ก็ไม่ได้อยากทำการเช่นนี้ แต่หากทำไปเพราะความจะเป็น

 

"พวกข้าเองก็จงรักภักดีต่อราชวงศ์และพระบิดาของท่านมาตลอดแต่เมื่อ พระราชินีทรงแต่งตั้งชายผู้นั้นมาครองแผ่นดินนี้ 

ประชากรก็พากันทุกยาก ในขณะที่พระราชาองค์ใหม่ เอาแต่หาความสุขสำราญเข้าตัว จนเงินพระคลังหมดไป กลับมาเก็บเงินภาษีเพิ่ม ทั้งๆที่

ประชาชนพากันอดอยาก"

 

"เจ้าเห็นแก่พระบิดาของข้าก็ได้ แม้พระบิดาจะทรงสวรรคตไปแล้ว แต่ข้าเองก็เชื่อว่า..."

 

"ท่ามิต้องทรงตรัสสิ่งใดอกมาแล้ว เพราะตอนนี้ ท่านต้องไปกับพวกข้า"เหล่านินจาเริ่มเดินมาล้ององค์ชายไว้

 

"พระบิดา พระมารดา ช่วยลูกด้วย"

 

"เปรี๊ยงๆ!!" เสียฟ้าผ่าดังขึ้นอย่าแรง ทำให้เหล่านินจาที่ไม่ทันตั้งตัวตกใจ เมื่อได้โอกาส ร่างที่ถูกไล่ตามก็วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต

 

...เพียงแค่ข้ารอดไปได้สินะ  เเค่ข้าหนีไป ก็จะไม่มีใครสามารถลงอักขระมอบอำนาจได้ บ้านเมืองก็ไม่ต้องตกเป็นของเศรษฐีชิงุ แต่..

จะตกเป็นของเชื้อพระวงศ์องค์อื่นแทน ข้าต้องหนี...ข้าต้องหนี

 

"เปรี๊ยง ง !!" 

 

"อ้ะ!!  "ร่างที่วิ่งมาโดยไม่ดู หยุดชะงักที่หน้าผาสูง หน้าผาแห่งตำนาน

 

"องค์รัชทายาท ทรงหยุดเถอะพะย่ะค่ะ มิเช่นนั้น พระองค์จะตกไปที่นั่น"เสียงนินจาที่ตามมาทันเอ่ย

 

"แฮ่ก ๆ ๆ"....ไม่ได้ เรา  หยุดไม่ได้ บ้านเมืองที่ท่านพ่อทรงกอบกู้มา ถูกชายคนใหม่ของพระมารดาทำพัง ข้า...ข้าต้องทำอะไรสักอย่าง

 

..ใช่  เพียงแค่ข้าไม่กลับไป....เพียงแค่ข้า....

 

     องค์รัชทายาท ทรงก้าวพระบาทถอยหลังไปยังหน้าผาชัน พระเนตรสวยเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว พระหัตถ์กำไว้แน่นเพื่อรวมความกล้า

 

"องค์รัชทายาท  อย่าเดินออกไป  อย่าทรงก้าวออกไป"

 

"พระบิดา พระมารดา   ข้า ...ข้าทำเช่นนี้ เพื่อปกป้องแผ่นดิน ตัวข้า....ขอมอบให้ แผ่นดิน"  องค์รัชทายาท ทรงทิ้งพระองค์ลงมาจากหน้าผาสูง

 หน้าผาที่ไม่ว่าใครที่ตกลงมา ก็ไม่เคยมีผู้ใดพบศพ

 

.

 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 

     เมื่อท้องนภาที่เคยพยศ แปลเปลี่ยนเป็นนิ่สงบ ก็ปรากฏแสงจันทราที่สว่าง

นับแต่นั้น ก็ไม่มีผุ้ใด พบพระศพขององค์รัชทายาทอีกเลย มีเพียงแค่...ความลับ

                      ความลับของแสงจันทราในคืนเดือนมืด 

              ที่ผู้ใดก็มิเคยพบเจอ....แสงสว่างจ้า ในคือนเดือนมืด

      มันคือปาฏิหาร หรือเป็นเพียงปรากฏการณ์แปลกของธรรมชาติ

 

"นักศึกษา อาจารย์จบไว้ที่หัวข้อนี้นะ กลับบ้านได้" เสียงที่ดังผ่านไมโครโฟนดังขึ้นในห้องบรรยายกว้าง ณ มหาวิทยาลัยชื่อดัง

 

"เฮ้ย..เคย์ แกว่า องค์ชายนั่น ไปอยู่ไหนว่ะ"เสียงชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยกับเพื่อนขณะที่เดินออกจากห้องบรรยาย 

 

"ไม่รู้สินะ...."เพื่อนนามว่า เคย์ ตอบเรียบๆตามสไตล์คนพูดน้อยออกไป ก่อนจะมองเพื่อนอีกคนที่ตัวสูงกว่า

 

"เฮ้อ อ............."ถอนหายใจยาวๆออกไป ก่อนจะเดินไปพร้อมกับเพื่อนของตน

 

"ยูโตะ   เดี๋ยวนายกลับบ้านไปก่อนนะ ชั้นจะไปที่สวนสักแป้บ เดี๋ยวกลับ.."เคย์หันไปพูดกับเพื่อนที่ดูสูงกว่าเค้า

 

"อืม....งั้นซื้ออะไรเข้ามากินด้วยนะ กูไปล่ะ"ยูโตะเดินกลับบ้าน....

 

     องค์รัชทายาทหรอ...ตกกหน้าผาสูงขนาดนั้น  ไม่เหลือซากหรอกมั้ง  แหม่ ปาฏิหาร  คิดกันไปนั่น

ถ้ามีปาฏิหารย์จริงๆ  ที่หน้าผานั้น  ยามะจังคงกลับมาหาเค้าสินะ...........

 

"เอี๊ยด ด ด  เฮ้ย ย  เดินระวังหน่อยสิ ดูไฟด้วยสิ เอ้อ  เด็กสมัยนี้"  จู่ๆก็มีเสียงหนึ้ง ทำให้ผมหยุดคิดเรื่องไร้สาระ แล้วหันไปดูเหตุการณ์

ที่ส่งเสียงรบกวนความคิดของเค้า..................นั่นมัน..

 

"ยะ  ยามะจัง........"

 

.

 

.

.

.

 

นี่คือปาฏิหารย์ที่เกิดขึ้นจริงแล้วหรอ  นี่ผมไม่ได้ตาฝาดใช่มั้ย

 

มัน...มันคือเรื่องจริง....เรื่องจริงใช่มั้ย

 

เพียงแค่คิด แต่ขายาวก็ดันก้าวเดินไปตรงนั้น  ตรงที่ๆมีชายหน้าหวาน ในชุดยูกาตะสีส้มอ่อนๆ นั่งอยู่ที่พื้นถนน

 

ใช่....ยิ่งมองใกล้ๆ มันก็ยิ่งชัด

 

ยามะจัง...ตายไปแล้วไม่ใช่หรอ  ทำไม    เค้าเรียกว่า ปาฏิหารย์ใช่มั้ย?

 

"ยามะจัง..."ผมเรียกชื่อนั้นออกมาจากปากเบาๆ ใบหน้าที่ดูหวาดกลัวนั้นหันกลับมา ยิ่งทำให้ความสงสัยของผมชัดขึ้น

 

"....." ร่างเล็กในชุดยูกาตะ หันมาจ้องมองผมด้วยสายตา งง 

 

"ยามะจัง เรา กลับบ้านกันนะ"ผมรีบเดินไปโอบคนตัวเล็กที่นั่งขวางถนนอยู่

 

"เจ้าเป็นใครกัน ถึงกล้ามาถูกตัวข้า!!" เสียงหวานพูดขึ้นก่อนจะสะบัดตัวออกจากร่างสูง แต่ด้วยความอ่อนล้า จู่ๆ ร่างเล็ก

ก็ล้มวูบลง

 

"ยามะจังๆ..."ผมพยายามเรียกให้เค้าตื่น...แต่ก็คงยาก ผมอุ้มร่างบางนั้นขึ้น แล้วมองชัดๆ  ยังไงก็คือ ยามะจังแน่นอน

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.........นี่ข้า ตายแล้วใช่มั้ย    พระบิดา พระมารดา ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน..............

 แต่....ทำไมข้ารู้สึกว่า มีอะไรเย็นมาถูกผิวข้ากันนะ.....

 

"............."ที่นี่ที่ใดกัน  แปลกนัก

 

"......." ไม่มีลม แต่อากาศกลับเย็นสบายเช่นนี้ ข้ายังไม่ตายงั้นหรือ?

 

"ยามะจัง..."เสียงของผู้ใด แล้วชื่อใคร ช่างพิกลนัก

 

  ร่างเล็กที่นอนบนเตียงหนาเริ่มลืมตาช้าๆ กระพริบตาเล็กน้อยเพื่อปรับม่านตาให้รับกับแสงสว่างตรงหน้า

 

"ยะ  ยามะจัง  ยามะจัง"ร่างสูงที่เช็ดตัวให้คนตัวเล็กรีบวางผ้าลงในกะละมังอย่างเร็ว ก่อนจะเข้าไปใกล้คนที่นอนอยู่

 

"ท่าน...ท่านเป็นใครกัน"คนตัวเล็กมีท่าทีหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

 

"ยูโตะไง  ยูโตะ...."

 

"ข้า..ข้าไม่รู้จักท่าน  แล้วท่านกล้าดียังไงมาถูกกายข้า!!"คนตัวเล็กสะบัดตัวก่อนจะถอยติดปลายเตียง

 

".....ยามะจัง..."เสียงต่ำเอ่ยออกมาเบาๆอย่างตกใจ

 

"ทหาร....ทหาร!! มาพาบุรุษผู้นี้ออกจากตำหนักข้าบัดเดี๋ยวนี้!!" คนตัวเล็กตะโกนลั่นห้อง

 

"ยามะจัง  ใจเย็นๆ นี่...นี่ยูโตะเอง.."คนตัวสูงพยายามเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก

 

"ข้าหาใช่ผู้ที่ชื่อยามะจังของเจ้าไม่...ข้าคือ องค์รัชทายาทแห่งยุคนาระ"ร่างเล็กเอ่ยออกมา ก่อนจะมองไปรอบๆ

 

"อง์รัชทายาท..."

 

"ที่นี่คือที่ใด.....เจ้าจับข้ามาไว้ที่ใดกัน"ร่างเล็กเดินลงจากเตียงหนาก่อนจัะก้าวเท้าเล็กมาหยุดยังหน้าต่างบานใหญ่

 

"............"ยูโตะเงียบไปจากอาการแปลกๆของคนรัก

 

"......."ที่นี่มัน โลกใหนกัน  ข้ามิเคยพบมาก่อน แสงไฟพวกนั้น มาจากที่ใด

 

"ที่นี่ โตเกียวไง..."

 

"เจ้าพูดถึงอะไร  ข้ามิเคยได้ยินมาก่อน แล้วนี่ ยุคสมัยของผู้ใดกัน"ร่างเล็กเดินอย่างสง่าเข้ามาหาร่างสูงที่ยืนอยู่

 

"ตอนนี้ ปีเฮเซ ที่นี่ คือโตเกียว เมืองหลวงของญี่ปุ่น"

 

"...........เจ้าเล่นกลอะไรกันแน่..."

 

"....เกิดอะไรขึ้นกับยามะจัง..นี่ตั้งสตหน่อยสิ ยามะจัง"ยูโตะรีบเดินไปเย่าคนตัวเล็ก

 

"เพี๊ยะ  เจ้า  บังอาจมาถูกตัวข้า......."มือเล็กตบไปที่หน้าคมของอีกฝ่ายอย่างแรง

 

".............."เกิดอะไรขึ้นกันแน่

 

"ข้าได้บอกเจ้าไปแล้ว ว่าข้าคือ องค์ชายเรียวสุเกะ องค์รัชทายาทเพียงหนึ่งเดียวแห่งนาระ......."

 

"................"เกิดอะไรขึ้นกับนาย ยามะจัง

 

"ข้าจะกลับวัง  พาข้ากลับไปเดี๋ยวนี้!!".............................

 

       ..........................................................

 

TBC

 

ติดตามต่อตอนที่สองนะค่ะ

v____v