คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พี่และน้อง
ผมเลื่อนรถคันสีดำเงาช้าๆก่อนจะค่อยๆจอดเรียบหน้าบ้าน ก่อนคุซาคาเบะจะลงมาเปิดประตูรถให้ผมอย่างรู้งาน ผมก้าวฉับขึ้นบันไดบ้าน ภายในบ้านถูกตกแต่งอย่างสวยงามข้างๆทางเดินเต็มไปด้วยรูปปั้นโรมันเนื่องจากท่านพ่อของผมเป็นคนเชื่อสายทางยุโรป ส่วนท่านแม่เป็นคนญี่ปุ่นแท้ๆ ผมสลัดความคิด
ก่อนจะเดินขึ้นบันไดใหญ่ทางขึ้นไปชั้นบน ก่อนจะเดินมาหยุดหน้าห้องห้องนึ่ง ผมเปิดประตูเข้าไปอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะกวาดสายตามองรอบๆห้องแต่หลับไม่พบเงาของคนที่ผมมองหาทั้งๆที่เวลาป่านนี้คงจะนอนอยู่บนเตียงแล้วแท้ๆ
ปัง
ผมปิดประตูห้อง ก่อนจะตะโกนเสียงดัง
“ แม่บ้าน!!!! “ ก่อนจะกรูกันมานับสิบ หน้าตื่นๆ
“ คะ...คะนายน้อย? “
“ สึนะอยู่ไหน ? “
“ เอ่อ...คือ “
“ หรือว่ายังไม่กลับ ? “
“ นะ..นายน้อยกลับมาแล้วคะ แต่..เอ่อ “
“ มั่วแต่สั่นอยู่ได้! ฉันถามว่าน้องฉันไปไหน!!? “ ผมตวาดเสียงดัง ทำให้คนใช้ที่ยื่นเรียงหน้ากระดานสะดุ้งไปตามๆกัน
“ คุณหนู..อะ..ออกไปข้างนอกคะ ! “
“ ไปไหน? “
“ ไม่ทราบคะ...คุณหนูไม่ได้บอกไว้ “
“ คุซาเบะ!!!!! “ ก่อนจะตะโกนเรียกคนสนิทของผม
“ คะ..ครับ? “
“ เอารถออก !!! “
“ ไปไหนครับ? “
“ ฉันจะไปตามตัวสึนะกลับมา “
โคลม!!! เอี๊ยด!!!!
“ ผมว่าคงไม่ต้องแล้วมั่งครับ “ คุซาเบะพูด ก่อนจะมองหน้าผม ผมพยักหน้าก่อนจะเดินลงไปหน้าบ้าน
รถคันสีขาวหรูราคาเยียบล้าน จอดเอี๊ยดหน้าบ้านก่อนที่ร่างตัวตนเหตุจะเดินลงมาจากรถ การเดินโซเซไปมา บวกกับสีหน้าแดงกล่ำด้วนฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดูท่าจะดื่มไปเยอะทีเดียว
“ ไปไหนมา? “ ผมกดเสียงต่ำถาม ก่อนเจ้าตัวจะเงยหน้าขึ้นสบกับผม พร้อมกับเบี่ยงหน้าหนีออกเซ็งๆ เตรียมจะเดินผ่านตัวแสร้งเหมือนไม่มีผมยื่นอยู่ตรงนี้
“ พี่ถามว่าไปไหนมา!! “ ผมคว้าข้อมือเล็ก ก่อนจะกระชากเข้ามาใกล้
“ เจ็บ...ปล่อย! “ สึนะไม่ตอบ แต่กลับพยายามบิดข้อมืออกจากผ่ามือผม
“ แล้วนี้อะไร! กลับมาบ้านตอนตี 2 กว่านี้นะ! “
“ แล้วยังไง? “ หยุดความพยายามแกะผ่ามือผมออก แต่กลับเงยหน้าขึ้นสบตากับผมจังๆ
“ ไปหามันอีกแล้วใช่มั้ย “
“ แล้วพี่มายุ่งอะไรด้วย!? “
“ สึนะ!!! “
“ ทำไม? ผมจะทำอะไร จะเป็นยังไงแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ พี่ไม่ต้องมายุ่งย่ามกับเรื่องของผม ผมโตแล้ว ผมคิดเป็น “
“ หึ! โต...โตแล้วหรอ? คนที่คิดเป็นเขาไม่ไปยุ่งกับคนที่มีเจ้าของแล้วหรอก ! นอกจากเด็กไม่รู้จักโตอย่างนาย!! “
“ มันจะมากไปแล้วนะ!!! นี่ถึงขนาดตามสืบเลยหรอ? หึ!...จะทำฉากบังหน้าว่าเป็นคนดียังไงสุดท้าย มาเฟียก็คือมาเฟีย ว่าไงละ วันนี้ได้ข่าวว่าไปฆ่าลูกหนี้ที่เบี้ยวเงินมาหรอ? “ ผมกระตุกวูบ ก่อนจะเผลอกดแรงบีบที่ข้อมือบางนั้นอย่างลืมตัว
“ โอ๊ะ...โอ๊ย!!!! “
“ มันจะมากไปแล้วนะ อย่างน้อยไอ้มาเฟียคนนี้แหละที่หาเลี้ยงส่งนายจนเรียนจบแบบนี้! “
“ ผม..ไม่..ได้ขอ!!! “ เน้นย้ำที่ละคำก่อนจะผลักผมจนหลุดจากผ่ามือพร้อมกับเดินตึงตังขึ้นไปบนห้อง
“ ให้ตายสิ!!! “
แอ๊ด...ปัง!!!
ผมกระแทกปิดประตูห้องสีดำ ก่อนจะเดินล้มตัวแรงๆลงปลายเตียงอย่างเหนื่อยๆ นี้ก็ถือเป็นเรื่องปกติประจำซะด้วยซ้ำที่ผมกับพี่ทะเลาะกันแบบนี้ กลายเป็นภาพคุ้นตาของทุกคนในบ้านซะแล้วสิ ผมชื่อ ฮิบาริ สึนะโยชิ เป็นน้องคนเล็กของตระกลูฮิบาริที่สืบเชื้อสายมาจากมาเฟียทั้งโคตร...เหอะ ! จะภูมิใจดีมั้ยนะ
ผมกับพี่ไม่ค่อยจะได้คุยกันดีๆซักเท่าไหร่ ถึงจะพูดกันดีๆก็ไม่ถึง 2 ประโยคด้วยซ้ำ ไม่นานก็ทะเลาะกันจนได้ พ่อกับแม่ไปทำงานที่ต่างประเทศ อย่างที่บอกตระกลูผมมันเป็นมาเฟีย พ่อของผมเลยมีอิทธิพลสูงอยู่อิตาลีกับแม่ นานๆทีจะบินมาเยี่ยมผมกับพี่ที่ญี่ปุ่น ผมรักพ่อกับแม่มาก เชื่อฟังท่านทุกอย่าง แต่กับพี่ผมจะทำสวนทางทุกอย่าง
อย่างวันนี้ผมก็หนีเที่ยวเหมือนๆทุกวัน แล้วก็ทะเลาะกับพี่เหมือนๆทุกวันเช่นกัน
“ เฮ้อ... “ ผมลุกขึ้นนั่งก่อนจะคว้าโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดออกจากกระเป๋ากางเกงพร้อมกับกดเบอร์โทรออกไป
“ ฮัลโหล “ ปลายสายตอบกลับมา ผมยิ้มออกมา
“ ยามาโมโตะหรอ? ฉันสึนะเองนะ “
“ สึนะหรอ มีอะไร? โทรมาซะดึกเชียว “
“ คะ..คือฉัน “ ยังไม่ทันจบประโยค ก็มีเสียงปลายสายแทรกขึ้นมา
“ ใครหรอ..ทาเคชิ? “ ผมกระตุกวูบ ก่อนจะเงียบฟังเสียงนั้น
“ ฉันทำให้นายตื่นหรอ? ฮายาโตะ... “ ยามาโมโตะหันไปพูดกับเสียงคนคนนั้นอย่างห่วงใย ยิ่งฟังมันก็ยิ่งบีบใจเข้าไปเรื่อยๆ ผมบีบโทรศัพท์มือถือแน่นก่อนจะกดตัดสาย พร้อมกับเคว้งมือถือติดผนังห้องอย่างไม่แยแส้
“ ฉันจะทวงของของฉันคืนมาให้ได้! “
_________________________
ขออภัยอย่างสูงงงงงงค่า!!!
ที่นางไรท์คนนี้หายตัวเข้ากรีบเมฆมานานแส๊นนาน >แต่อย่างพึ่งเคือนกันนะตัว แหะๆ สัญญาว่าจะรีบอัพทุกเรื่องให้เลยคะ สัญญาๆ
ความคิดเห็น