คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1.2 แกล้ง ^^~
(--ต่อจากตอนที่แล้ว--)
“ว้าววววว OoO!! เห็นวิวทะเลชัดด้วย สุดยอดเลย” ฮุนร้องลั่นเมื่อเปิดม่านออก เขาเปิดประตูระเบียงแล้วออกไปสูดอากาศ แม้จะเหนียวตัวไปหน่อยแต่ก็ทำให้เขาสดชื่นจริงๆ
“เอ้า มัวแต่ตื่นเต้นอยู่ได้ มาจัดเสื้อผ้านายได้แล้ว จะได้ไปหาอะไรกิน จะห้าโมงเย็นอยู่แล้วยังไม่ได้กินอะไรเลยเนี่ย” ไอร์ร้องเรียกเจ้าเด็กซนเสียงเขียว
“กินอีกแล้วเหรอ วันๆพี่คิดแต่เรื่องกินใช่มั้ยเนี่ย บรรยากาศกำลังดี พี่นี่ตัวทำลายมันเลยจริงๆ” ฮุนบ่นอุบ แต่ก็กลับเข้ามารื้อเสื้อผ้าของตัวเองเข้าตู้บ้าง
“หรือนายจะไม่กินล่ะ ข้าวเย็นน่ะ - O -!”
“กินสิ ผมไม่ยอมให้พี่กินหมดคนเดียวหรอก” ปากก็เถียงไปในขณะที่มือก็จัดเสื้อผ้าไปด้วย โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้คนที่เขากำลังเถียงอยู่เดินเข้าห้องน้ำไปนานแล้ว
ความเงียบทำให้ฮุนหันมามองตรงที่ไอร์เคยยืนอยู่แต่ก็พบกับความว่างเปล่า นึกจะหายเงียบก็หายไปเลย ไม่บอกกันสักคำ ฮุนนึกเคืองอยู่คนเดียว ก่อนหันกลับไปจัดเสื้อผ้าต่อ
“อ้าว นี่นายยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าอีกเหรอ ไหนบอกอยากเล่นน้ำไง กินข้าวเสร็จจะได้ไปเล่นน้ำกัน” ไอร์นิ่วหน้ามองฮุนที่ยังคงเลือกกางเกงอยู่
“เอ่อ... ผมไม่มีกางเกงขาสั้นมาเลยอ่ะ ขอยืมของพี่หน่อยดิ ^^//” ฮุนยิ้มเห่ย พลางยัดกางแกงที่เลือกอยู่กลับเข้าตู้ ไอร์มองรอยยิ้มอายๆของคนตรงหน้า แล้วความคิดบางอย่างก็แล่นเข้ามา เจ้าเด็กซน เสร็จเขาแน่...
“พี่ไอร์ฮะ... ตกลงว่าพี่จะให้ผมใส่กางเกงตัวนี้จริงๆเหรอ -___-;;”
ฮุนมองขากางเกงที่สั้นมาถึงหน้าขาอย่างจิตตก กางเกงที่ไอร์เลือกให้เขามันสั้นเกินที่เขาคาดไว้เกินไปหน่อยหรือเปล่าเนี่ย ขณะที่คนถามยังคงคิดหนัก ฝั่งเจ้าของกางเกงกลับหัวเราะคิกคักอย่างสุขใจ แต่พอเงยหน้าไปสบสายตาเอาเรื่องของฮุน ไอร์ก็รีบกลืนเสียงหัวเราะลงคอทันที
“อะแฮ่ม... แต่ตอนที่ฉันใส่มันไม่ได้สั้นขนาดนี้นะ ^^”
“แน่สิ ก็พี่เตี้ยนี่ ใส่ตัวนี้ไปก็สั้นแค่เข่าพี่อยู่ดี ~3~;;;”
“อ้าว!! ทำไมมาว่ากันงี้เนี่ย แรงนะเว้ย ~O~!! งดเล่นน้ำไปเลยเย็นนี้น่ะ ไปได้แล้ว” คนโดนว่าเดินปึงปังออกไปจากห้อง ปล่อยให้ฮุนเขกหัวตัวเองที่เผลอล้อเรื่องไม่ควรออกไป
ฮุนมองคนที่นั่งกินเอา~กินเอา โดยไม่เงยหน้ามามองรอบข้างอย่างไม่รู้จะพูดอะไร ขณะที่แป้งก็ชวนเขาคุยไม่หยุด เขาได้แต่พยักหน้าเออออไปกับแป้ง ทั้งที่ไม่ได้เข้าใจสิ่งที่แป้งพูดเท่าไหร่ บรรยากาศร้านอาหารริมทะเลสวยอย่างที่เขาเคยดูในรูป แต่อารมณ์ในตอนนี้กลับอึมครึมจนน่าอึดอัด ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ แต่ก็ไม่มีใครที่คิดจะพูดเรื่องเล่นน้ำสักคน เขาอยากวิ่งลงทะเลเต็มทนแล้วนะ แต่เพราะความผิดเมื่อเย็นทำให้ฮุนได้แต่นั่งนิ่งอยู่กับที่ เขาอยากเล่นน้ำจริงๆนะ -__-;;
“จริงสิ เราไปดูของที่ถนนคนเดินกันมั้ย อยากไปมั้ยแดฮุน ^O^” แป้งหันมาชวนฮุน และใช้ศอกสะกิดสีข้างไอร์เบาๆ ทำให้คนที่เอาแต่กินหันมาถลึงตาใส่
“จะไปไหนก็ตามใจเหอะ แต่ที่แน่ๆ วันนี้ไม่ได้เล่นน้ำแล้วกัน เพราะมันมืดแล้ว” ไอร์เหล่มองฮุนเหมือนจะเป็นการบอกว่าพูดประชดเขา
“ก็ดีนะฮะ ไปกับคุณแป้ง ผมว่าคงไม่หลงเหมือนไปกับคนบางคน” ฮุนสวนกลับไอร์เสียงเรียบ
“เอ่อ... นายสองคนเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย ท่าทางเหมือนงอนกันอยู่เลย -__-;;” แป้งมองหน้าไอร์กับฮุนสลับไปมา
“เปล่า!!! ไม่ได้งอน” สองคนพูดพร้อมกัน ก่อนจะหันมามองกันแล้วเมินหน้าไปคนละทาง คำพูดกับท่าทางช่างไม่ตรงกันเอาซะเลย
ณ ถนนคนเดิน
ภาพตรงหน้าผิดจากที่ฮุนคาดเล็กน้อย เพราะที่นี่คนน้อยกว่าตลาดที่ไอร์พาเขาไปอย่างเห็นได้ชัด แบบนี้ค่อยน่าเดินหน่อย ฮุนถอนหายใจอย่างโล่งอก หันไปมองคนข้างๆที่ยังคงทำหน้าบึ้งอยู่ งอนได้งอนไปเขาไม่ง้อหรอก ฮุนนึกหมั่นไส้คนขี้งอนในใจ แต่แล้วใครบางคนก็ดึงมือเขาให้เดินห่างออกไปไกลจากไอร์ แรงดึงทำให้ฮุนเซถลาเดินตามไปโดยไม่ทันได้เรียกใคร จนสุดท้ายไอร์ก็หายไปจากสายตาเขา และคนที่ดึงเขามาก็หันมาพูดภาษาแปลกๆใส่เขา ก่อนจะพบว่าคนที่ตัวเองดึงมือมานั้นไม่ใช่คนที่รู้จัก หญิงสาวคนนั้นกล่าวขอโทษเขาก่อนจะเดินจากไปอย่างอายๆ และตอนนี้ก็เป็นอีกครั้งที่เขาหลงทาง...
“แป้ง ฮุนไปไหนแล้วล่ะ” ไอร์ที่เลิกสนใจเสื้อยืด หันมามองหาเจ้าเด็กปากดี แต่กลับไม่เจอแม้แต่เงา
“ไม่รู้ดิ ฉันมัวแต่ดูต่างหู เลยไม่ทันได้มอง แล้วเขาหายไปไหนกันล่ะเนี่ย”
“หลงไปทางไหนอีกล่ะเนี่ย เดี๋ยวก็ได้ร้องไห้เป็นเด็กขี้แยอีกหรอก” ไอร์บ่นอุบ แต่ก็ออกเดินตามหาฮุนอย่างร้อนใจ โดยมีแป้งเดินตามงงๆ
ไอร์เดินถามหาฮุนไปทั่วทุกร้าน และคอยปฏิเสธสาวๆที่จำเขาได้และขอถ่ายรูปไปตลอดทาง จนโดนแป้งแซวอยู่หลายครั้ง ไอร์กวาดตามองหาฮุนท่ามกลางผู้คนที่เดินสวนไปมา จนกระทั้งพบกับร่างสูงเด่น ที่ยืนทำหน้ามึนๆอยู่ที่ร้านขายกางเกง ห่างจากที่เขายืนอยู่ไปสองร้าน ไอร์เดินจ้ำเข้าไปสะกิดหลังคนที่เดินตามหาอยู่นานสองนานเบาๆ ฮุนหันขวับมาอย่างตกใจ แต่ก็ต้องเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าคนที่สะกิดเขาเป็นไอร์
“ตกใจหมดเลย นึกว่าจะหาพี่ไม่เจอซะแล้ว ^O^”
“นายอาจจจะหาฉันไม่เจอ แต่ความสูงของนายน่ะ พานายเด่นพอที่ฉันจะหานายเจอ ทำไมชอบเดินหลงไปทางอื่นนักนะ” ไอร์บ่นเป็นคนแก่ แต่การบ่นยาวๆของเขาก็ทำให้ฮุนดีใจจนยิ้มไม่หุบ
“พี่ไอร์ หายโกรธผมแล้วเหรอฮะ ^^~”
“ใครโกรธนาย คิดไปเองอีกแล้วนะ แป้ง... ไปดูกางเกงกันดีกว่า -__-//” ไอร์ดึงคอเสื้อแป้งเข้าไปในร้านขายกางเกง ฮุนหัวเราะเบาๆกับการแถของไอร์ก่อนเดินตามเข้าไปในร้าน
“นายอยากเปลี่ยนกางเกงมั้ย??” ไอร์ยื่นกางเกงขาสั้นสีส้มไปให้ฮุน เขาทำหน้าเหวอๆ แต่สายตาดุแกมบังคับของไอร์ก็ทำให้เขาต้องไปเปลี่ยนกางเกงอย่างช่วยไม่ได้
“พวกนายนี่ทำตัวเหมือนคู่รักจังเลยนะ คุยกันซะลืมว่าฉันก็มาด้วย” แป้งเอ่ยติดตลก แต่ก็ทำให้คนที่กำลังจะเดินเข้าไปเปลี่ยนกางเกงชะงักทันที
“พูดอะไร แป้ง อย่ามาตลก เดี๋ยวก็โดนหรอก ~O~**” ไอร์ถลึงตาใส่เพื่อน ทำให้แป้งระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดัง กับท่าทางเขินของคนทั้งคู่
ฮุนจัดการเปลี่ยนกางเกงทั้งที่หัวใจเต้นแรงแปลกๆ ก่อนจะออกมาจากห้องเปลี่ยนกางเกงพร้อมกับการปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ ทั้งสามเดินออกจากร้าน โดยมีฮุนที่พยายามถามราคากางเกงจากไอร์อย่างเอาเป็นเอาตาย แม้ไอร์จะบอกว่าซื้อให้เท่าไหร่ แต่เด็กซนอย่างฮุนก็ไม่ละความพยายาม
“เลิกถามเหอะน่า ถ้านายนี่บอกจะซื้อให้แล้ว ต่อให้นายเอาเงินยัดใส่กระเป๋ากางเกง ไอร์ก็ไม่เอาอยู่ดี” แป้งหันมาบอกฮุนยิ้มๆ
“เฮ้ออออ... ผมเลิกถามก็ได้ แล้วนี่เราจะไปไหนต่อฮะ” ฮุนถอนหายใจเหนื่อยๆ เขาเหนื่อยจริงๆนะตอนนี้ สงสัยจะเป็นเพราะการเดินทางที่ทำให้เขาเหนื่อยขนาดนี้
“ฉันว่าเรากลับดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยเที่ยวกันต่อ ยังมีหลายที่ที่นายต้องอยากไปแน่” ไอร์ยิ้มกว้างก่อนจะเดินนำทุกคนไปที่รถ ทั้งที่คนขับยังเดินรั้งท้ายอยู่เลย เขาอยากให้เด็กคนนี้ได้พักผ่อนก่อนจะทรุดเพราะความไฮเปอร์
จบไปแล้ว1ตอนนนน เย้ๆๆๆ
ตอนที่2 จะพาไปดูพี่ไอร์ตอนนอนหลับนะคะ
เอ๊ะ แล้วน้องฮุนจะนอนที่ไหนกันนะเนี่ยยย ><///
ความคิดเห็น