คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การตัดสินใจของบัว
45 46 47 48 49 50 แบงก์พันห้าสิบใบในมือของหญิงสาวชื่อ “บัว” ถูกวางลงบนฟูกนอนในพื้นที่ส่วนตัวของเธอ
“ห้าหมื่น ไม่เป็นไร… เดี๋ยวเก็บใหม่” บัวตัดสินใจถอนเงินที่สะสมมาตั้งแต่สมัยอยู่สุรินทร์ออกมาเกือบทั้งหมด ตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะเอาไปให้ “โดม” เพื่อนชายคนสนิทของเธอ เพราะความช่วยเหลือที่ทำให้เธอรอดพ้นจากการโดนทำลายความสาวจากคนเลวในหมู่บ้านตอนเด็กๆ เธอจึงตัดสินใจแบบนี้
เธอไม่สามารถกลับไปซ่อมอดีตที่เลวร้ายของตัวเองได้ แต่สามารถสร้างอนาคตที่ดีได้ บัวไม่เคยคิดว่าโดมเป็นคนอื่น เธอคิดเสมอว่าเพื่อนคนนี้เป็นคนในครอบครัวมาโดยตลอด และยังแอบคิดต่อไปอีกว่า สักวันเธอจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์กับเพื่อนคนนี้ เรื่องเงินห้าหมื่นที่โดมยืมไปลงทุนเปิดร้านขายเสื้อผ้า จึงไม่ใช่เรื่องลำบากใจสำหรับเธอ เพราะมันก็ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งที่จะทำให้อนาคตระหว่างเธอกับโดมดีขึ้นด้วย บัวคิด มือกำเงินห้าหมื่นไว้แน่น
เป็นอีกเช้าที่เหมือนกับทุกวันที่หญิงสาวต้องแกล้งทำเป็นแต่งชุดนักศึกษาและนั่งรถเมล์ ไปมหาวิทยาลัยของเพื่อนชาย เธอลงรถเมล์ตรงไปที่ร้านกาแฟร้านประจำ เธอนั่งรอโดมด้วยใจที่ฉ่ำไปด้วยหวัง หวังว่าจะเห็นรอยยิ้มของโดม โดมจะได้เลิกเครียดเรื่องเงินซะที
ซองน้ำตาลถูกวางลงบนโต๊ะในร้านกาแฟร้านประจำ โดมรีบหยิบซองเงินที่วางอยู่บนโต๊ะมาเปิดดูอย่างไม่มีพิธีการ
“ขอบใจมากนะบัว พ่อโอนเงินมาให้เราเมื่อไร เราจะรีบเอามาใช้คืนเลยนะ แล้วบัวไปพูดกับแม่ยังไงล่ะ แม่ถึงให้เงินมาน่ะ”
“อ๋อ… แม่บัวไม่ได้ว่าอะไรหรอก ก็แค่ถามเฉยๆ ว่าจะเอาไปทำอะไร บัวก็บอกไปว่าจะเอาไปลงทุนกับเพื่อน ช่างมันเหอะ ไม่เป็นไรหรอก มีเมื่อไรก็ค่อยเอามาคืนก็ได้”
บัวทำทีว่าเงินในซองนั้นเป็นของแม่ ทั้งที่เงินเก็บก้อนนี้บัวตั้งใจไว้ว่าจะเอาไว้ลงทุนทำอะไรสักอย่าง เพื่อจะได้ออกจากกรงขังในร้านข้าวมันไก่ของแม่สักที
“เออ… งั้นโดมไปเรียนก่อนนะ ขอบใจมากนะบัว เดี๋ยวเราโทรหา” โดมเก็บซองเงินใส่กระเป๋าสะพายแล้วลุกเดินออกไป
บัวนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก่อนที่จะลุกออกจากร้าน
“น้องคะ… น้อง…” เสียงหญิงวัยกลางคนไล่หลังมา บัวหันหลังกลับไปมอง
เจ้าของต้นเสียงยื่นนามบัตรให้
“น้องคะ คือพี่กำลังหาพริตตี้อยู่น่ะ น้องสนใจไหม?”
บัวรับนามบัตรมา “ผู้จัดการฝ่ายการตลาด… ให้หนูทำอะไรนะคะ” บัวทำหน้าสงสัย
“ก็เป็นพริตตี้ คอยยืนแนะนำโทรศัพท์มือถือน่ะ พี่ว่าอย่างน้องทำได้สบายเลยล่ะ เจ็ดวัน พี่ให้ค่าเหนื่อยวันละสองพัน” บัวยกนามบัตรขึ้นมาดูแต่ยังไม่พูดหรือตอบอะไรออกไป
“ไม่เป็นไร ถ้าสนใจก็โทรหาพี่เลยนะคะ แต่ภายในวันนี้ล่ะ” แล้วหญิงเจ้าของนามบัตรนั้นก็เดินผ่านบัวออกไป บัวยังคงดูนามบัตรในมือแต่ไม่ได้สนใจชื่อหรือตัวหนังสือในนามบัตรนั้น ที่เธอกำลังสนใจคือจำนวนตัวเลขค่าเหนื่อยที่เพิ่งได้ยินมา
“วันละสองพัน เจ็ดวัน… ไม่น้อยเลยนะ ได้มากกว่าค่าแรงร้านข้าวมันไก่ที่แม่ให้ทั้งเดือนเลยนะนั่น แล้วมันจริงไหมนะ? หรือเราจะโดนหลอก? แต่ไม่หรอกน่า นามบัตรพี่เขาก็มีเบอร์โทร เดี๋ยวลองโทรไปเช็คที่ทำงานพี่เขาดูก็ได้” มือไวกว่าความคิด บัวหยิบมือถือออกมากดเบอร์ตรงไปบริษัทตามนามบัตรในมือ
บัวตกลงรับงานนี้ทันทีหลังจากที่โทรไปเช็คกับทางบริษัทและกำหนดการงานก็มีอยู่จริง แล้วจะบอกแม่ยังไงดี ใครจะเก็บร้าน ล้างจาน แม่ด่าตายเลย บัวคิดวนไปวนมาตลอดทางระหว่างกลับบ้าน
“แม่… !!! โรงพยาบาลที่สุรินทร์โทรมาบอกว่ายายโดนรถชน ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล ไม่รู้เป็นไงบ้าง บัวจะกลับไปดูยายหน่อย”
“เอ้า!! แล้วใครจะช่วยฉันล้างจาน เก็บร้านล่ะนังบัว”
“แม่หักเงินเดือนบัวไปจ้างเด็กมาช่วยก็ได้นะ บัวว่าจะกลับไปอยู่เป็นเพื่อนยายสักอาทิตย์หนึ่งน่ะ”
“เออ… งั้นก็ได้ ถ้าแกจะไม่กลับมาก็โทรมาบอกด้วยล่ะกัน ฉันจะได้หาคนงานใหม่เลย ฉันทำคนเดียวไม่ไหวหรอก”
บัวทำท่าร้อนใจขึ้นบ้านไปเก็บกระเป๋า แล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกจากบ้านไป
“เดี๋ยวน้องยืนอยู่แถวหน้าบูธนะ พอเวลามีลูกค้าเดินผ่านมาน้องก็ยิ้มแล้วยื่นโบว์ชัวร์์มือถือนี้ให้เขา ชวนลูกค้าเข้ามาในบูธเรา คอยแนะนำการใช้งานต่างๆ ให้ลูกค้าด้วยล่ะ ยิ้มเข้าไว้นะคะ”
บัวแต่งตัวสวยด้วยชุดกระโปรงยาวเกาะอกสีส้ม ขับให้ผิวสีน้ำผึ้งของเธอดูเด่น เซ็กซี่มีเสน่ห์ขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ ใบหน้าที่ถูกเติมสีสันลงมากที่สุดในชีวิตเท่าที่เคย ใบหน้าของบัวดูสวยคมอย่างกับหนังสามมิติ
ผู้คนมากมายเดินผ่านเข้าออกบูธโทรศัพท์มือถือที่บัวอยู่ตลอดทั้งวัน บัวแนะนำลูกค้า เชียร์ขายมือถืออย่างกับเธอเองมีส่วนแบ่งยอดขายด้วย ยิ้มยาวนานอย่างที่ไม่เคยมาก่อน
“น้องบัวคะ… วันนี้ดีมากเลย พรุ่งนี้เจอกันเก้าโมงเหมือนเดิมนะคะ” บัวยิ้มตอบพร้อมกับเก็บของ ภายใต้รอยยิ้มของเธอมีความกังวลใจปนอยู่ บัวเพิ่งโกหกแม่เพื่อที่จะรับงานนี้
ห้องพักรายวัน ตลอดอาทิตย์นี้ช่วงที่บัวรับงาน เธอต้องนอนที่นี่ แสงไฟสลัวๆ ทำให้ทางเดินแคบๆ มองเห็นประตูห้องเรียงตัวยาวไปจนสุดทาง ห้องของบัวอยู่สุดทางนั่น
“แ ก ร๊ ก แ ก ร๊ ก แ ก ร๊ ก ๆ ๆ ๆ” เสียงรองเท้าส้นสูงแว่วตามหลังเธอมาจากชั้นล่าง เสียงนั้นเดินตามมาจนรู้สึกว่าอยู่ข้างหลัง หญิงสาวในชุดนักศึกษาเดินผ่านบัวไป กระโปรงสั้นฟิตหุ่นพอดีตัว ผมยาวสลวย มือซ้ายจับสายกระเป๋าที่สะพายอยู่ ในมือขวากดโทรศัพท์ แสงจากหน้าจอโทรศัพท์ทำให้เห็นใบหน้าสวยของผู้หญิงคนนั้น เธอเดินแทรกตัวผ่านบัวไป แล้วหยุดอยู่ที่ประตูก่อนหน้าห้องของบัว บัวแอบชื่นชมความสวยของเพื่อนข้างห้อง
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของงาน คนเลยมากเป็นพิเศษ บัวยังยืนยิ้มและคอยยื่นโบว์ชัวร์แนะนำสินค้าโทรศัพท์มือถือให้กับผู้คนที่ผ่านไปผ่านมา
“รุ่นนี้มีโปรฯ ยังไงมั่งอ่ะ” บัวหันหน้าตามที่มาของเสียงสวย
“รุ่นนี้ลด 50% คะ ขายพร้อมแพ็กเกจ รายเดือน…” เอ๊ะ! ผู้หญิงคนนี้อยู่ข้างห้องเรานี่ บัวจำวงหน้าสวยของเธอได้ บัวยื่นโบว์ชัวร์พร้อมแนะนำรายละเอียดต่างๆ ให้เธอฟัง
“โดม โดม ก้อยอยากได้รุ่นนี้แหละ ที่ดู ไว้น่ะ” เธอเรียกแฟนหนุ่มที่ยืนรออยู่ข้างหลังให้หันมาสนใจ บัวละสายตาจากตารางรายการ ในมือเงยหน้าขึ้นมาตามเสียง
“ไหน รุ่นไหน เอาซิ เท่าไรล่ะ เดี๋ยวโดมซื้อให้”
“โดม โดม” บัวเรียกชื่อเพื่อนชาย
“อ้าว บัวเหรอ… สวยจัง จำไม่ได้เลยอ่ะ”
“อืม พี่เขาชวนมาทำงานด้วยน่ะ วันนี้วันสุดท้ายแล้วล่ะ โดมมาหาซื้อโทรศัพท์เหรอ”
“เปล่า มาเดินเล่นน่ะ”
“โดม โดมรู้จักคนขายด้วยเหรอ ให้เขาแถมของแถมให้ด้วยนะ” ก้อยเขย่าแขนโดมเบาๆ
“ร้านขายเสื้อของโดมไปถึงไหนล่ะ เปิดหรือยัง”
“อ๋อ… เร็วๆ นี่ล่ะ โดมไปก่อนนะ เดี๋ยวเราโทรหา ไปล่ะ” โดมดึงมือก้อยให้รีบเดินออกจากพื้นที่ ก้อยเอี้ยวคอหันกลับมามองบัว
“ผู้หญิงที่ขายมือถือนั่นเพื่อนโดมเหรอ”
“อืม เพื่อนสมัยเด็กๆ น่ะ ไม่ค่อยสนิทเท่าไรหรอก”
“ก้อย คุ้นๆ หน้าเพื่อนโดมนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน แต่จำไม่ได้”
“ที่มหา’ลัยมั้ง บัวเขาเรียนที่เดียวกับเรานี่”
“อ้าว… แล้วไหนจะซื้อมือถือให้ก้อย ทำเนียนเลยน๊าาาา…”
“โอเค เดี๋ยวไปดูบูธอื่นล่ะกัน โดมขี้เกียจคุยกับเพื่อนน่ะ” โดมจูงมือแฟนสาวเดินหายไปในกลุ่มคนที่เดินอยู่ภายในงาน
“โดมมีแฟนแล้วเหรอ? ทำไมเราไม่เคยรู้เลย ทำไมโดมไม่เห็นเคยบอกเรา แล้วทำไมต้องรีบไปขนาดนั้น” บัวตั้งคำถามมากมาย คำถามที่บัวเองก็ไม่มีคำตอบ ยิ้มกว้างที่บัวโปรยให้กับคนที่เดินผ่านไปผ่านมา หุบลงเหลือแค่ยิ้มที่มุมปาก รอเวลาที่เหลือของวันนี้ให้หมดไป
“น้องบัว นี่ค่าแรงนะจ๊ะ” บัวยิ้มรับซองเงินมาแล้วยกมือไหว้ขอบคุณ
“พี่มีงานต่ออาทิตย์หน้าห้าวัน บัวว่างไหม?”
“ทำแบบเดิมแบบนี้หรือเปล่าคะพี่”
“ก็คล้ายๆ นะ แต่งานนี้สินค้าเป็นอ่างอาบน้ำ บัวต้องเดินโชว์ แล้วก็สาธิตการใช้จริงด้วย”
“หาาา… อะไรนะพี่”
“เปล่าๆ ก็เป็นโชว์เล็กๆ น่ะ ลูกค้าเขาอยากได้พริตตี้เดินโชว์แล้วลงไปเล่นน้ำในอ่างให้ตากล้องถ่ายรูปน่ะ พี่ว่าบัวถ่ายรูปขึ้น หุ่นก็ใช้ได้…”
“โหพี่… บัวไม่กล้าหรอก คนเยอะแยะ อายเขา”
“งานนี้พี่ให้วันละสี่พันเลยนะ ยังไงก็โทรหาพี่ล่ะกัน”
แสงไฟสีส้มจากห้องน้ำรอดผ่านประตูที่เปิดแง้มออกมา เสียงทีวีที่ปลายเตียงส่งเสียงเป็นเพื่อนแก้เหงา บัวนั่งอยู่บนเตียงนับเงินค่าจ้างที่เพิ่งได้รับมา
“ก๊ อ ก ก๊ อ ก ก๊ อ ก” เสียงเคาะประตูห้องได้ยินชัดเป็นปกติของตึกที่มีทางเดินแคบๆ
“ก๊ อ ก ก๊ อ ก ก๊ อ ก” เสียงเคาะปะตูยังดังอยู่เป็นระยะ
“ก๊ อ ก ก๊ อ ก ก๊ อ ก” และยังคงดังอยู่อย่างนั้น จนบัวชักเริ่มรู้สึกรำคาญ เธอลุกขึ้นเดินตรงไปที่ประตูห้อง คิดว่าจะเปิดประตูไปให้ไอ้คนที่เคาะประตูมันเกรงใจห้องอื่นสักหน่อย
“ก๊ อ ก ก๊ อ ก ก๊ อ ก”
“ก้อย ก้อย” เสียงชายหนุ่มขานเรียกชื่อคนในห้อง เสียงนั้นที่แท้เป็นเสียงผู้มาเยือนของห้องข้างๆ บัว
“โ ด ม” บัวหยุดชะงัก มือจับค้างอยู่ที่ลูกบิดประตู เธอยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนมีใครกดปุ่ม stop ค้างไว้ เสียงเคาะประตูเงียบไป
“แ อ๊ ด ด กึ ก” เสียงประตูห้องข้างๆ ถูกเปิดและปิดลง ทุกอย่างเงียบลง บัวไม่ได้ยินเสียงอะไร นอกจากเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นอยู่ มันดัง ชัด รัว กว่าที่บัวเคยรู้สึก แสงไฟสลัวในห้องมืดลงทั้งที่สวิตซ์ยังไม่ถูกปิดลง
เพื่อความแน่ใจบัวเดินกลับไปที่เตียงหยิบโทรศัพท์แล้วกดไปที่เบอร์ของโดม บัวเอาหูแนบที่กำแพงข้างห้อง
. . . เสียงเพลงรอสายในเครื่องของบัวดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นในห้องข้างๆ แล้วก็ตัดไป
“ไม่มีสัญญาณจากหมายเลขที่ท่านเรียก”
เสียงโทรศัพท์จากข้างห้องก็เงียบเสียงลง
บัวทรุดลงที่ตรงนั้น นั่งอยู่อย่างนั้น จนไม่รู้เวลาผ่านไปกี่นาน เธอคิดอะไรไปต่างๆ นานา ความผูกพันธ์ในวัยเด็ก เพื่อนที่เธอ (แอบ) รักมาตลอด 10 ปี เพื่อนที่เธอยอมทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้ใกล้ชิด ตอนนี้ “โดม” เพื่อนชายที่“บัว” แอบรัก นอนอยู่ห้องข้างๆ กับผู้หญิงอีกคน
หญิงสาวนั่งอยู่อย่างนั้นจนแสงอาทิตย์จากระเบียงผ่านผ้าม่านเข้ามาปลุกเธอ บัวลุกขึ้นยืน มือจับไปที่ลูกบิดแล้วเปิดประตู เธอชะโงกหน้าออกไปดูที่ประตูห้องข้างๆ
“เ อา ไ ง ดี วะ ”
{ บั ว ต้ อ ง ตั ด สิ น ใ จ }
อ่านต่อตอนต่อไป
ความคิดเห็น