คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : HOST NO.1
HOST NO.1
“เฮ้ออออ”
“ถอนหายใจทำไมว่ะ”
ชายหนุ่มหน้าตี๋ในเชิ้ตดำปลดกระดุมเม็ดบนจนเห็นแผงอกกับกางเกงเดฟสีดำเข้ารูปยืนพิงเคาต์เตอร์บาร์ มือหนึ่งยกมาการิต้าขึ้นจรดปากแล้วเอ่ยตอบ
“โหย พี่บี้ ใครจะไปคิดว่าเปิดร้านแปปเดียวลูกค้าจะเยอะขนาดนี้”
“อ้าว ก็ดีแล้วนี่ไอ้โน่ เนอะฮั่น ฮ่าฮา”
บี้เอ่ยตอบอย่างอารมณ์ดีที่กิจการของร้านเป็นไปได้สวย เรียกได้ว่าวันนี้ชายหนุ่มแต่งกายได้ตรงข้ามกับโตโน่อย่างสิ้นเชิง เพราะทั้งเสื้อและกางเกงของเขานั้นเป็นสีขาว มันไม่ได้ทำให้เขาดูจืดกลับทำให้มีสเน่ห์มากขึ้นด้วยซ้ำ
“ผมเหนื่อยว่ะพี่ ต้องเอาใจน้าๆป้าๆ ถึงจะปิดร้านเร็วก็เหอะ ผมว่าเราต้องจำกัดคนเข้าแล้วล่ะ”
“อืมม งั้นหรอ...”
“แล้วดูป๋าดิ่ ทำไมว่างอยู่คนเดียวทิ้งผมกะไอ้ฮั่นวิ่งหัวหมุนเลย”
‘ป๋า’ ที่โตโน่เรียกนั้นหันขวับมามองด้วยสายตาคมกริบ แต่ก็เปลี่ยนไปโดยเร็ว มือหนากลับไปคลอเคลียกับสายกีตาร์ แถมยังเคาะเท้าประกอบจังหวะอย่างไม่ใส่ใจ
“อาร์”
“....”
“ไอ้อาร์”
“...”
“เชี่ยอาร์”
“โว้ยย พูดมาสิวะ เรียกอยู่ได้”
“ไอ้อาร์!! ….. โน่เคลียร์หลังร้านก่อน ส่วนฮั่นกลับได้เลย”
นัยน์ตาวาววับของหนุ่มเจ้าของร้านที่มองไปยังอาร์ทำให้โตโน่รู้ทันทีว่า พลาด ซะแล้ว ไอ้โน่เอ้ย มึงทนมาได้เกือบสองเดือนมาหลุดอะไรเอาตอนนี้ว่ะ.....แต่มันก็น่าบ่นนี่หว่า จริงๆพี่อาร์ก็โอเคแต่ชอบทำตัวห่างไกลคำว่า ดูดี ทำให้งานหนักต้องมาตกกับเขาและฮั่น ไอ้ฮั่นถึงมันจะไม่พูด แต่ท่าทีเงียบขรึมของมันก็เท่บาดใจสาวๆได้อย่าง เอาอยู่
“ครับ” คำเดียวสั้นๆของฮั่นทำให้โตโน่ได้สติ วางแก้วที่อยู่ในมือแล้วสาวเท้าไปหลังร้านพร้อมกับฮั่นที่หมุนตัวแยกไปคนละทาง
.....ตอนนี้ เหลือแค่ชายหนุ่มสองคน คนหนึ่งลี้ดสายกีตาร์เมามันอย่างต้องการจะกวนอารมณ์ใครบางคนให้ขุ่นมากขึ้นไปอีก ส่วนอีกคนก็ยืนจ้องหน้านิ่งสวนทางกับความรู้สึกที่เป็น....ถ้ามันต้องการจะกวนประสาท เออ ยอมรับเลยมันได้ผลเพราะตอนนี้เขาจวนจะระเบิดได้อยู่แล้ว
“ทำไมมึงไม่ช่วยน้อง” ร่างบางกว่าเปิดประเด็นอย่างมีอารมณ์
“กูก็ช่วย”
“ยังไง”
“กูช่วยแล้ว แต่ลูกค้าเขาไม่เรียกกูเอง จะให้ทำไงว่ะ”
ร่างสูงตอบส่งๆอย่างกวนๆ ไม่ใช่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแค่เพราะลุคส์ของเขาในตอนนี้ไม่ใช่พิมพ์นิยมที่สาวๆชอบกัน แต่จะสนใจไปทำไมในเมื่อมันนอกเหนือ หน้าที่ ที่เขาต้องทำ
“ก็ช่วยเปลี่ยนสารรูปมึงบ้างสิ เถื่อนแบบนี้ใครเขาจะชอบ กูยังไม่ชอบเลย”
“กูไม่ได้หวังให้มึงมาชอบ” อาร์ตะคอกกลับอย่างรุนแรงจนอีกคนสะดุ้งน้อยๆ แต่บี้ก็กลับมาเป็นปกติได้อย่างรวดเร็วพร้อมยิงคำถามกลับ
"ทำไมมึงถึงได้กวนตีนนักว่ะ"
"มันก็เรื่องของกูไม่ใช่หรอ"
"มึงว่ากูเสือกว่างั้น"
"....."
"มึงพูดเองนะ กูจะเสือกเรื่องของมึงทุกเรื่องเลยคอยดู"
“เชี่ยเอ๊ย” ชายหนุ่มผู้รับหน้าที่ผู้จัดการร้านเดินหนีออกมาทันทีพูดจบ เขาสบถกับตัวเองดังๆอย่างขัดใจ ทำไมต้องกวน ทำไมต้องหาเรื่อง แต่ลึกๆก็ไม่เข้าใจตัวเองมากกว่าว่าทำไมต้องอารมณ์เสียกับมัน ทั้งๆที่ปกติเขาเป็นคนใจเย็น... ความสัมพันธ์แบบแปลกๆของเขาทั้งสี่เป็นเรื่องชวนปวดหัว ความเคลือบแคลงใจยังคงมี ความห่างเหินก็ยังเห็นได้ชัด ทั้งๆที่รู้จักกันมาเกือบสองเดือนแล้วแท้ๆ.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หลังร้านโฮสต์คลับลือชื่อ มีดวงไฟเปิดสลัวแค่ดวงเดียว ประกอบกับเสียงเกมส์จากโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ดังแทรกเป็นระยะจนกระทั่ง....
“อะฮะ จบเกมยูเดธ” เสียงตะโกนก้องสะท้อนไปมาในห้องแคบ
“เฮ้ย ตีสี่แล้ว ชิบหายล่ะ กะเล่นเกมเดียว ไอ้โน่เอ๊ยทำไมเป็นคนแบบนี้ ฮะ แบบนี้” ร่างสูงพูดเองเออเองคนเดียว แถมยกมือเขกหัวตามจังหวะซะอีก
“แต่ยังไงก็เคลียร์บอสผ่านล่ะวะ” เขากวาดของอื่นลงกระเป๋า อมยิ้มอย่างอารมณ์ดีที่จัดการเกมโหดที่ปราบเซียนเกมเมอร์มานักต่อนักได้ไปอีกขั้นหนึ่ง
หลังจากตรวจสอบว่าลงกลอนแน่นหนาแล้วร่างสูงเอากระเป่าพาดบ่า มืออีกข้างล้วงกระเป่ากางเกงเดฟ ผิวปากอย่างอารมณ์ดี ในหัวคิดแต่เรื่องเคลียร์เกมส์ด่านต่อไป ...ยังไงดีนะ จะคิลมันวิธีไหนดี?
“อ้ากกกกกกกก”
เห้ยย เสียงบ้าอะไรว่ะแม่ง เขาเกือบคิดวิธีฆ่าบอสออกแล้วเชียว โธ่
“จะไปไหน มึงทำกูแสบนะ”
....อั่กกกกก....
ภาพที่เขาเห็นคือผู้ชายโคตรถึก หัวเปื้อนเลือดคลานอยู่ที่พื้นกำลังดึงขาของผู้ชายร่างเล็กอีกคนหนึ่งไว้ เขาเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“ไอ้เหี้ยย ปล่อยกูสิวะ ปล่อย” ร่างบางถีบย้ำๆซ้ำๆไปอย่างนั้น อื้อหือ ความกล้านี่ให้เกินร้อย แต่ถ้าความแรงดูท่าจะติดลบ
.....พลั่กกกกก.
“ก็เขาบอกให้มึงปล่อยไง” โตโน่เอ่ยอย่างเรียบๆหลังจากเตะเสยคางทีเดียว น็อค หึหึ ง่ายชะมัด คิลบอสยังยากกว่านี้เลย....
“อะ...” ร่างเล็กทำตาโตมองคนที่มาช่วย มองไอ้เศษเดนที่น็อคไปแล้วด้วยความงุนงง ทีตัวเองทั้งถีบทั้งแตะทั้งต่อย ไม่เห็นจะมีอะไรระคายผิวมัน แล้วไอ้หน้าตี๋คนนี้....เตะทีเดียวจอด!!
“นี่นาย”
“หึหึ” ร่างสูงยังคงหัวเราะอยู่อย่างงั้น ในหัวไม่มีอะไรอื่นนอกจากหลุดไปในโลกของเกมส์
“นาย!!”
“หะ ว่าไงนะ” หันมาถามแบบไม่รู้เรื่อง เมื่อกี๊เขาทำอะไรนะ อ่อ เพิ่งช่วยผู้ชายคนหนึ่งไว้นี่นา เออ แต่พอมองใกล้ๆ....แสงสีส้มจากเสาไฟกระทบใบหน้าคนตัวเล็ก.....ผู้ชายอะไรว่ะ แม่งโคตรน่ารัก!!!
“.....”
“ถ้าจะขอบคุณไม่เป็นไรกูเต็มใจ แต่กูเซ็งที่มึงทำกูลืมวิธีเคลียร์บอส มึงจะรับผิดชอบยังไง อ่อกูชื่อโตโน่แล้วมึงล่ะ”
“....” ร่างเล็กมึนงง นอกจากจะดวงซวยโดนแท็กซี่ทิ้งกลางทางเพราะไม่มีเงืนจ่าย มาเจอไอ้วิปริตความถึกเข้าให้ นี่ยังมาเจอคนบ้าหน้าหล่ออีกหรอว่ะเนี่ย???
“เห้ย มึงเป็นใบ้ไปแล้วหรอ กูเปล่าทำอะไรมึงนะ”
“ประสาทหรือเปล่า พูดได้อยู่เว้ย”
“อ้าว หรอ ทำไมไม่ตอบล่ะ” เขายิ้มเก้อๆ ก็นะ ถามแล้วไม่ตอบนี่หว่า ใครจะไปรู้
“ไม่รู้หรอกนะว่านายจะให้รับผิดชอบอะไร แต่ยังไงก็ขอบใจ” ร่างเล็กพูดจบก็หันหลังทำท่าจะไป ทิ้งให้ร่างสูงยืนงง
“อ๊า ลืมไป เมื่อกี๊นายถามชื่อเรานี่”
“....” ยังจะหันกลับมาบอกอีก ช้าไปไหมวะเนี่ย
“เรานะชื่อ ริท” ชายหนุ่มชื่อริทหันหลังกลับอีกรอบ ทิ้งให้โตโน่ยืนงงหนักกว่าเดิม แต่เดินไปได้สองสามก้าวก็...
“อ๊ะ...นายโน่”
คนถูกเรียกชื่อเลิกคิ้วข้างหนึ่งอย่างสงสัย จำชื่อเขาได้ด้วยแฮะ แนะนำตัวรอบเดียวเอง
“มีไรอ่ะ”
“ก็..... ไปส่งบ้านหน่อยสิ หะหะ ไม่มีตังค์อ่ะ”
ความคิดเห็น