Baek Dongsu Yaoi

ลำดับตอนที่ #2 : ค่ายนักรบ

เมื่อมาถึงทั้งสามก็เจอกับค่ายแห่งหนึ่ง มีเด็กรุ่นๆพวกเขากำลังทำการฝึกยุทธ์ซึ่งเป็นสิ่งที่ทงซูอยากเรียนมาก ซาโมพาเด็กน้อยทั้งสองไปในตัวเรือนก่อนจะพูดคุยกับครูฝึกที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เป็นองครักษ์ให้กับรัชทายาทซาโด

“นี่น่ะเหรอลูกของเพคซากยองกับยอโชแชง” ครูฝึกว่าก่อนจะมองเด็กทั้งสอง เมื่อได้ฟังรายละเอียดจากซาโมก็พอจะรู้ข้อมูลมาบ้าง

หลังจากซาโมมาส่งและทงซูก็ได้ล่ำลาบ้างแล้วพวกเขาก็ถูกนำตัวไปยังโรงอาหารของพวกเด็กที่เป็นนักรบด้วยกัน ทุกคนต่างพากันจ้องเด็กใหม่ทั้งสองแต่ยออุนกลับเป็นจุดสนใจของอีกหลายคน

“หน้าหวานยังกะเป็นผู้หญิง”

เสียงพูดจอแจแต่ไม่ได้ทำให้ยออุนหวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย เขานั่งลงตรงที่ๆว่างตามมาด้วยทงซู ทงซูเมื่อเห็นอาหารเข้าก็ตาลายก็เพราะมันดูน่ากินมากเลยทำให้เขาเผลอใช้มือจะดึงเนื้อตรงน่องไก่ ทำให้ผู้คุมที่ยืนมองอยู่ใช้ไม้เรียวหวดเข้าที่มือนั่นทันที

“โอ้ย”

“เจ้าต้องใช้มือซ้ายเท่านั้นกินข้าว” ผู้คุมกล่าว นั่นทำให้ทงซูมองมือทุกคนทันที

“นี่..ใครเหรอ” เสียงคนที่นั่งตรงข้ามถามเขา ทงซูเงยหน้ามามองก็พบเด็กคนหนึ่งสวมแว่นตา เขาเหล่มองยออุนที่กำลังกินอยู่

“อันยอง” ยออุนทัก ทงซูพ่นลมออกจากจมูกก่อนจะหันมากล่าวกับเด็กสวมแว่นข้างหน้า

“ไม่ต้องไปสนใจเจ้านั่นหรอก ว่าแต่เจ้าชื่ออะไร ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ”

“ยางโชริบ เพราะข้าน่ะอยากเป็นช่างตีเหล็กที่เก่งที่สุดของโชซอนน่ะสิ แล้วเจ้าล่ะ”  เด็กหนุ่มตอบ

“หึ ข้าน่ะเหรอ ข้าจะเป็นนักดาบที่เก่งที่สุดที่ชื่อว่าเพค ทง ซู ยังไงล่ะ” ขาดคำทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั่นก็หัวเราะออกมาทันที

“ทำไม” ทงซูมองทุกคนที่หัวเราะเขาและเห็นเขาเหมือนพวกเพ้อฝัน

ตกดึกเด็กหนุ่มสองคนลุกจากที่นอนตรงมายังที่ที่ยออุนนอนอยู่ ก่อนจะเตะแรงๆให้ตื่น

“เจ้า ข้ารู้มาว่าเจ้ามีทักษะบางอย่าง ออกไปข้างนอก”

“ทำไม เจ้าจะทดสอบข้าเหรอ”

ทงซูที่ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรก็ตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะเสียงโหวกเหวกก่อนจะพบว่าข้างกายเขาแทบไม่มีใครอยู่เลยก็เดินออกมาดูข้างนอก ก็พบว่าเห็นเด็กสองคนกำลังสู้กันและนั่นก็มียออุนอยู่บนสังเวียนด้วย คนที่ได้เปรียบเป็นยออุน ที่กำลังเตะอีกฝ่ายเสียจนกระเด็นไม่เป็นท่า ท่าทางเขาดูรำคาญที่มีคนมาปลุกตอนเขานอน ยออุนเดินลงจากสังเวียนมากระแทกไหล่ทงซูเสียแรงก่อนจะเหลือบมองอย่างรำคาญ

สักพักคนที่อยู่บนสังเวียนก็เป็นทงซูกับยออุนเสียเอง ทงซูดูมั่นใจอย่างเคยก่อนจะพูดว่า

“ขอโทษที ข้ามันไม่เคยแพ้ใครอยู่แล้ว”

“เจ้าไม่เคยแพ้ใครงั้นเหรอ” น้ำเสียงดูถูกเหยียดหยามที่ถูกส่งมาจากปากบางนั่นทำเอาทงซูแทบคลั่ง

“เจ้า...”

“เอาล่ะ ข้าก็เบื่อเต็มทน มารีบทำให้จบๆไปเลยดีกว่า” ยออุนกล่าวก่อนจะกวักมือเป็นการเชื้อเชิญอีกฝ่าย ทงซูไม่รอช้าก็กระโจนเข้าหาอีกฝ่ายทันที หมัดหลายหมัดถูกส่งออกไปให้โดนแต่ทว่ายออุนกลับหลบได้ทุกครั้ง ก่อนจะเตะเข้ากลางลำตัวจนทงซูล้มลงไป

“ให้ตายสิ ทำไมหินมันถึงเยอะขนาดนี้นะ” ทงซูบ่นก่อนจะลุกขึ้นมาแล้วพุ่งเข้าปล่อยหมัดใส่ยออุนอีกครั้งแล้วก็ได้ผล หมัดนั่นโดนใบหน้าหวานเข้าอย่างจังแต่ยออุนก็พลิกมาเป็นฝ่ายได้เปรียบอยู่ดี เขาอัดซะจนทงซูตัวลอยจนกระทั่งทงซูสลบไปแน่จึงหันกายจะผละจากไปก่อนไปก็ทิ้งท้ายเอาไว้ว่า

“อย่ามาปลุกข้าตอนนอนอีก” ทุกคนที่เห็นก็ไม่มีใครกล้าลองตัวต่อตัวกับยออุนอีก จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับที่พัก โชริบเดินมาที่ที่ทงซูนอนสลบก่อนจะแบกเขาเข้าห้องไป

‘มาด้วยกันทำไมไม่รู้ว่าเขาแกร่งขนาดนั้นแล้วยังไปหาเรื่องเจ้านั่นอีก’

หลังจากเรื่องเมื่อคืนผ่านไปทงซูที่ตื่นมาตอนเช้าก็ปวดแปลบไปทั้งตัว เขาเห็นยออุนแต่งตัวเสร็จแล้วจะเดินออกไปก็วิ่งตาม วันนี้เป็นการฝึกวันโดยวิ่งแล้วแบกสัมภาระที่หนักอึ้งไว้บนหลัง เด็กๆอีกหลายสิบคนกำลังวิ่งอย่างรวดเร็วเพื่อจะได้ไปถึงจุดหมายเป็นอันดับต้นๆ

“โชริบอา ถ้าไปสายจะเป็นไงเหรอ”ทงซูวิ่งมาอย่างกระหืดหอบมาถามโชริบ

“ก็จะถูกคัดออกแล้วก็ไม่ได้กินข้าวเย็นน่ะสิ” อีกฝ่ายก็หอบไม่แพ้กัน

สุดท้ายแล้วคนที่มาถึงก่อนก็คือยออุน เกือบที่โหล่ก็เป็นทงซูกับโชริบ ผู้คุมพาเด็กๆไปทำภารกิจต่อไปคือว่ายน้ำข้ามไปเกาะที่มีครูฝึกอยู่ โชริบเริ่มกลัวขึ้นมาเพราะว่ายน้ำไม่เป็น

“ทำไงดีข้าว่ายน้ำไม่เป็นซะด้วย ข้าจะขออดตายที่นี่ดีกว่า”

“ให้ตาย นี่เรื่องจริงเหรอเนี่ย” ทงซูกล่าวพร้อมมองไปยังทะเลเบื้องหน้าอย่างหวาดหวั่น

“อุนนา ทำไงดีล่ะ” โชริบหันไปเขย่าแขนยออุนพร้อมกับกล่าวสีหน้ากลัวอย่างเห็นได้ชัด ยออุนเพียงแค่ยิ้มมุมปากก่อนจะพูดว่า

“ทำไงได้ล่ะ” จากนั้นก็ก้าวเดินออกไปข้างหน้าคนแรกอย่างไม่รู้สึกกลัว จากนั้นเด็กที่เหลือก็เดินตามเขาไปทีละคนสองคนจนตอนนี้เหลืออยู่เพียงทงซูกับโชริบที่หน้าซีดเผือดเท่านั้น

“ข้ายอมอดตายเสียยังจะดีกว่า” โชริบว่า แต่แล้วก็ถูกแรงกระชากจากทงซู

“มาเถอะน่า ไม่ตายหรอก”

“ไม่..ไม่เอานะ” ทงซูกระชากโชริบที่ขืนตัวอย่างสุดชีวิต “ถ้าเจ้าอยู่นี่ก็ตายเหมือนกันนั่นแหละ มา..ตามข้ามา”

สุดท้ายก็ต้องไปจนได้เพราะไม่มีทางเลือกแม้จะกลัวมากก็ตาม ยออุนที่ว่ายออกไปไกลก็เอี้ยวตัวมามองทั้งคู่ที่ว่ายตามมาอย่างอดห่วงไม่ได้เช่นกัน แต่เขาเองก็ต้องการไปให้ถึงอีกฝั่ง