คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : UMBRELLA - Before the story
1
Before the story
บางทีอาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญกับการพบกันของเรา
การเจอกับชเวซีวอนของโจคยูฮยอนไม่ใช่ครั้งแรก
ชเวซีวอนอาจไม่รู้ถึงตัวตนของโจคยูฮยอนเลยซักนิด
โจคยูฮยอนรู้จักชเวซีวอนมาก บางทีอาจจะมากเกินไปรึเปล่านะ?
เขาเคยเป็นแอดมินเพจในเฟสบุ๊คของโรงเรียนเพจหนึ่งซึ่งอัพเกี่ยวกับวงดนตรีชื่อดังของโรงเรียนซึ่งชเวซีวอนเป็นมือกีตาร์สุดหล่อของวง คยูฮยอนแอบชอบซีวอนตั้งแต่อยู่ชั้นม.1
"ฮื้ออออ ชางมินมึงดูดิ TVT" คยูฮยอนว่าพลางชักดิ้นชักงอตอนนี้เขาก็อยู่ม.3แล้ว อีกไม่นานชเวซีวอนเองก็จะจบแล้วเหมือนกันเพราะตอนนี้ซีวอนเรียนอุดมศึกษาปีสุดท้าย
"พี่ซีวอนสอบตรงถาปัตย์ได้แล้ว T///V///T" ว่าพลางกดบีบีตนเองอัพข่าวสารอย่างเมามัน
"มึงมีอีเวนท์อะไรอีกล่ะ? -_-" ชางมินว่า เวลาซีวอนทำชื่อเสียงเกียรติคุณทีไร คยูฮยอนแม่งชอบทำตัวเหมือนบ้านแฟนคลับทำของขวัญให้ทุกที แล้วลงนามในชื่อบ้านทูซีวอนอะไรของมันซักอย่าง
"ฮือออ งบหมด ;//////;"
"อ้าว ไอ้สัด -_-;"
"กูขอตังค์หน่อยสิ*___*"
"ฝันไปเถอะ!ไปแดกข้าวได้แล้ว!" ชางมินโวยวาย นี่มันเวลาพักแล้วยังไม่ได้ไปกินข้าวเสียทีเพราะไอ้บ้าคยูฮยอนมัวแต่พร่ำเพ้อพรรณนาถึงพี่ซีวอนของมัน
ร่างโปร่งหน้าเบ้เดินออกจากห้องเรียนพร้อมเพื่อนสนิทและเดินลงจากตึกเรียน
แต่ให้ตายเถอะ...
แค่เพียงชั่ววินาทีเป็นอะไรที่ใกล้ชิดที่สุดเท่าที่เคยเจอเลยล่ะ ดวงตากลมมองตามชายหนุ่มร่างสูงในเครื่องแบบกีฬาที่เดินผ่านระหว่างที่เจ้าตัวจะไปเล่นบาสเกตบอล
พี่ซีวอนกับเสื้อกล้ามคืออะร๊ายยยยยยย T///V///T
ชางมินหันไปมองเพื่อนสนิทเชิงดุ ส่งสายตาประมาณว่า ถ้ามึงไม่ก้าวขาไปแดกข้าวตามกู กูจะโกรธมึงแล้วนะ สัด
"มึง... กลิ่นพี่ซีวอนโคตรแมนอ่ะ ฮืออ T__T" สุดท้ายเจ้าตัวป่วนคยูฮยอนก็โดนลากมากินข้าวจนได้ แต่ไม่วายจะเลือกทำเลที่มองสนามบาสอย่างใกล้ที่สุด มือเรียวลูบกล้องตัวเก่งที่ไว้ใช้ถ่ายซีวอนอย่างทะนุถนอม
เขายกกล้องขึ้นมาถ่ายภาพชเวซีวอนเกือบทุกกระบวนท่า คยูฮยอนทำแววตาเพ้อฝันอย่างสุดๆจนแทบจะปาดน้ำตาแห่งความปลื้มปีติ(?)
"เห็นเขาว่ามังกี้แพนท์จะขึ้นพิธีจบเหมือนกันนี่" ชางมินพูด แววตาของคยูฮยอนลู่ลงทันที
เพราะหลังจากนั้นพี่ซีวอนจะขึ้นมหาลัย..
ส่วนเขาต้องไปเรียนไฮสคูลที่เมืองนอกตามคำสั่งของแม่..
"อย่าได้เศร้าไปเลยมึง"
"กูคงคิดถึงพี่เขามากแน่ๆ" คยูฮยอนพูดพลางมองหน้าจอบีบีตนเองที่มีรูปซีวอนตั้งเป็นหน้าจอแถมเป็นภาพที่เขาถ่ายเอง เป็นมุมที่ซีวอนหันมายิ้มให้พอดี
"อีกสามปีกูจะกลับมา"
"กลับมาตามความรักของกู"
และแล้วก็ถึงวันสุดท้ายของการศึกษา เจ้าชางมินมองเขาแล้วแทบร้องห่มร้องไห้ เพื่อนสนิทของเขาเองก็ยังคงนั่งแหง่วอยู่เกาหลีต่อไปเพราะทางผู้ปกครองไม่อนุญาติ
"กูอยากตามมึงไป ;___________;" ชางมินว่าพลางกอดคยูฮยอนไว้แน่น คยูฮยอนมองเพื่อนสนิทพลางตบหัวมันทีหนึ่ง
"จะเศร้าอะไร เดี๋ยวกูก็กลับมาแล้ว"
"..."
"มึงอยู่นี่เฝ้าจับตาดูพี่ซีวอนให้กู แล้วส่งข่าวมา โอเค๊"
"มึงมันบ้าผู้ชาย ;___;"
"เดี๋ยวกูเตะ มังกี้แพนท์มาแล้ว" คยูฮยอนพูดพลางมองไปยังเวทีที่ข้างบนมีวงดนตรีซึ่งรวบรวมหนุ่มหล่อของโรงเรียนไว้อยู่ห้าคน
ดวงตากลมจ้องมองด้วยความชื่นชม ตื่นเต้นระคนกับความเศร้าที่จุกอยู่เต็มอก
และซักวันเขาจะถามให้ได้ว่า... เหตุใดถึงตั้งชื่อวงว่า 'กางเกงลิง'เวอร์ชั่นภาษาอังกฤษกะหลั่วแดกได้ขนาดนี้
และแล้วคยูฮยอนคนนี้ก็ได้กลับมาตามสัญญาที่ให้ไว้กับหัวใจตนเองได้สำเร็จ
เขากลับมาจากแอลเอเพื่อสอบตรงคณะสถาปัตย์มหาวิทยาลัยเดียวกับซีวอนได้ ในวันนั้นคยูฮยอนได้จ้องมองรายชื่อตนเองบนหน้าจอโน้ตบุ้คอย่างตื่นเต้น
กูอยู่แผ่นดินเดียวกับชเวซีวอนแล้ว เขร้.. TVT
"คยูฮยอนมายืนรออะไรตรงนี้เนี่ย" ซีวอนกล่าวอย่างตกใจเมื่อเห็นร่างโปร่งยืนจ้องเขาอยู่หน้าห้องเขียนแบบ ใบหน้าเฉยชาเหมือนลูกแมวมองไปยังชายร่างสูงกว่าตนเองนิดหน่อย
"มารอพี่นั่นแหละ"
"เฮ้ย! ซีวอน! มึงหอบเด็กน่ารักคนนี้มาจากไหนวะ" เสียงหนึ่งดังขึ้น น้ำเสียงนุ่มกวนๆ ใบหน้าหล่อเหลาขี้เล่นนั่นทำให้หลายๆคนสะดุดตาได้โดยง่าย ติดที่เจ้าตัวส่วนสูงน้อยเท่านั้นแหละ แต่ร่างกายกำยำมากๆจนสาวๆแทบสลบทุกราย
ผู้ชายคนนี้ชื่อ อีทงเฮ
"รุ่นน้องน่า อยู่ห้องใกล้กัน"
"แหน่ะ... มีซัมติงแน่ๆ"
"เดี๋ยวมึงได้แดกตีนน้องเขาหรอก นี่คยูฮยอน พี่คนนี้อีทงเฮ" ซีวอนว่าพลางแนะนำตัวเพื่อนสนิทหน้าทะเล้น
"ผมรู้จักพี่เขาอยู่แล้วแหละ เดือนคณะเลยนี่ครับ" คยูฮยอนว่าพลางหัวเราะเล็กๆ
"นี่กูดังขนาด" ทงเฮพูดพลางชี้หน้าตัวเองอย่างทึ่งๆ แน่ล่ะ เดือนคณะสถาปัตย์นี่ติดท็อปไฟว์คนหล่อของม.เลยด้วยซ้ำ
"เพจคิวท์เกิร์ล คูลบอยมีรูปมึงตั้งเยอะตั้งแยะ" ซีวอนกล่าวอย่างหมั่นไส้เพื่อนสนิท เขาเองไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้เท่าไรนักจึงไม่ลงสมัครเดือนคณะด้วย
"แล้วทำไมยังไม่กลับอีกล่ะเรา?" ซีวอนถามคยูฮยอน
"ก็บอกแล้วไงครับว่ารอพี่ จะได้กลับพร้อมกันอยู่ใกล้กันนิดเดียว" คยูฮยอนว่าพลางยิ้มกว้าง
"และอีกอย่างเผื่อพี่ใจดีออกค่ารถเมล์ให้ผมด้วยนะครับ"
นางฟ้าลูกแมวหลับ...
เป็นความโชคดีที่วันนี้ได้นั่งสบายๆ น้องนางฟ้าเลยหลับสบายคาไหล่หนาๆของเขา
เหมือนคู่รักเลยเนอะ..
ชเวซีวอนจ้องใบหน้าขาวใสของนางฟ้าลูกแมวอย่างพินิจ ทำไมถึงได้ขาวจังนะ ดวงตากลมๆที่หลับตาพริ้ม ไหนจะริมฝีปากแดงๆนั่นอีก เขาใช้มือทัดผมที่ปรกหน้าอีกคนเพื่อจ้องมองใบหน้าขาวดวงนี้อย่างชัดเจน
ทำไมรู้สึกอยากจะกดจมูกลงกับแก้มนวลนี้จังเลยนะ
"คยูฮยอน ถึงแล้ว" ซีวอนกระซิบเสียงเบา เมื่ออีกคนตื่นและรู้ตัวว่าตนเองเผลอหลับคาไหล่ของเขาอีกครั้งก็ก้มหน้าลงทันที
เขาเหลือบเห็นนะว่าพวงแก้มนั่นน่ะแดงเห่อเลยล่ะ
โครก..
เสียงแรกเมื่อลงจากรถโดยสาร พวกเขาสองคนมองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย
"ไปหาอะไรทานกันเถอะครับ" คยูฮยอนออกปากชวนจึงลากซีวอนไปยังมินิมาร์ทใกล้ๆเพื่อซื้อรามยอนไปต้มกินที่ห้อง
"พี่เองก็หิวเหมือนกัน งั้นไปทานพร้อมกันที่ห้องผมเลยแล้วกัน" พูดพลางหยิบของใส่ตะกร้าเรื่อยๆ ซีวอนมองคยูฮยอนเล็กน้อยและเริ่มหวาดผวาว่า รถเมล์ก็ต้องจ่าย แล้วนี่ต้องจ่ายอีกรึเปล่า..
ไม่ได้งกนะ จริงจริ๊งงงงง
เมื่อเลือกของเสร็จก็เดินไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์แต่ผิดคาดที่อาหารมื้อนี้คยูฮยอนเป็นคนเลี้ยงเขาเอง ไม่รู้ว่าเขาจะสบายใจหรือจะละอายใจดีเหมือนกัน ยังไงซะคยูฮยอนเองก็ผู้ชายเหมือนๆกันแหละ
และพวกเขาก็ถึงที่หมายคือห้องของคยูฮยอน หอของม.ค่อนข้างจะใหญ่ ห้องเองก็ใหญ่พอสมควรเหมือนกัน มีแยกห้องนอน ห้องน้ำ แต่ห้องนั่งเล่นกับครัวติดต่อกัน คยูฮยอนวานซีวอนกางโต๊ะพับให้ก่อนจะเดินเข้าครัวไปต้มรามยอน
ซีวอนแอบมีความคิดประหลาด คยูฮยอนจะทำอาหารเป็นรึเปล่า
แต่ก็นะ... แค่รามยอนเอง อ่านข้างซองเอาก็ได้ เด็กประถมยังทำได้เลย
คยูฮยอนยกหม้อรามยอนออกมาก่อนจะวางบนโต๊ะก่อนจะไปหยิบช้อน ตะเกียบและกิมจิให้อีกคน ซีวอนมองไปรอบๆห้องของคยูฮยอน เป็นห้องที่ค่อนข้างเรียบง่ายตามแบบนักศึกษาทั่วไป
เมื่อคยูฮยอนลงมานั่งพร้อมกับอาวุธในการกินเรียบร้อยแล้วนั้นก็เริ่มรับประทาน คยูฮยอนขี้เกียจจะหยิบชามเล็กๆมารองไว้เพราะขี้เกียจล้างจาน ซีวอนเลยไม่ท้วงแล้วแต่เจ้าของห้องไป
"กินได้ไหมครับ"
"กินได้สิ มันใช้ได้เลยล่ะ" ซีวอนพูดพลางยิ้มกว้างออกมาจนคยูฮยอนเผลอยิ้มออกมาบางๆ
"ก็เห็นสั่งอาหารข้างนอกบ่อยๆ"
"ก็ขี้เกียจน่ะ ย่าห์! ฉันทำอาหารเป็นนะ" ร่างสูงท้วงทั้งที่รามยอนเต็มปากจนอีกคนหัวเราะคิกคัก
แต่ความบังเอิญหรืออย่างไรไม่มีใครอาจรู้ เส้นรามยอนของทั้งคู่บังเอิญติดกันโดยทั้งคู่ได้เอาเข้าปากอย่างไม่รู้เลย ทั้งคู่ดูดเส้นจนเหลือแค่เส้นเดียวซึ่งด้านปลายอยู่ที่ริมฝีปากของทั้งคู่และสบตากัน
เหมือนกับมีอะไรดึงดูดระหว่างดวงตากลมใสๆนั่นกับดวงตาคมของอีกคน
ซีวอนขยับริมฝีปากเข้าไปเรื่อยๆ มือหนาทัดผมที่ปรกใบหน้าขาวไว้ก่อนจะเอียงคอปรับองศาเข้าไป คยูฮยอนที่นิ่งค้างแทบหลับตาปี๋เมื่ออีกคนเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นคยูฮยอนจึงตัดสินใจกัดเส้นนั่นทันที แต่ใบหน้าของซีวอนยังคงอยู่ใกล้ๆกับใบหน้าของเขาอยู่อย่างนั้น
ทั้งคู่จ้องตากันตอนนี้คยูฮยอนเต็มไปด้วยความประหม่า จึงตัดสินใจร่นตัวเองถอยห่างออกมา ใบหน้าขาวขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด ดวงตากลมหลบสายตาอีกคนเล็กน้อย
ให้ตายเถอะ! โจคยูฮยอน!
"อ เอ่อ พี่ขอโทษนะ" ซีวอนพูดเสียงหงอย นี่เขาทำอะไรลงไป เขาแทบพรากความบริสุทธิ์ของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง! (?)
"ม ไม่เป็นไรครับ" คยูฮยอนว่าพลางหัวเราะแก้เก้อแล้วเก็บหม้อรามยอนนั่นแต่โชคไม่ดีขาของคยูฮยอนก้าวพลาด
หมับ!
ซีวอนคว้าเอวของเขาไว้ได้ทันท่วงที คยูฮยอนสบถออกมาอย่างหัวเสียเล็กน้อยว่าทำไมถึงได้ซุ่มซ่ามอย่างนี้
"ระวังหน่อยสิ" ร่างสูงว่าเล็กน้อย แต่น้ำเสียงนั่นกลับใกล้ใบหูของคยูฮยอนเอามากๆ
อย่านะ!พี่ซีวอน! พี่มีอิทธิพลกับหัวใจผมมากไปแล้วนะ! ;////;
"ข ขอบคุณครับ" ตอนนี้ใบหน้าของคยูฮยอนแดงซ่านจนถึงใบหูแล้วจึงรีบเดินให้หลุดจากอ้อมแขนอีกคน
"งั้นพี่กลับก่อนนะ" ซีวอนว่าพลางเดินออกจากห้องไป คยูฮยอนงุดหน้าลงไปจนคอหดก่อนจะเอาตัวพิงกับผนังครัวไว้
ชเวซีวอนมีอิทธิพลกับหัวใจโจคยูฮยอนมากเกินไป
ในขณะที่ชเวซีวอนเองก็คิด
โจคยูฮยอนเริ่มมีอิทธิพลกับหัวใจเขาทีละนิดจนบางที...อาจจะมากขึ้นเรื่อยๆก็ได้
Talk:3
ไม่มีอะไรจะบรรยายอ่ะ... 55555555555555555
ความคิดเห็น