คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The Dangerous ... : ตัวซวย
" อื้ม!~ " ผมครางเบาๆก่อนจะยกมือขึ้นขยี้ตาเล็กน้อย เนื่องจากแสงที่รอดจากผ้าม่านเข้ามากระทบที่เปลือกตาผมเป็นสัญญาณของเช้าวันใหม่ ผมแหงนมองนาฬิกาตั้งโต๊ะข้างๆชี้บอกเวลา 6:30
" พึ่งหกโมงเองหรอ " ผมเปรยเบาๆ ก่อนชันตัวลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำอย่างสลึมสลือ ไม่ลืมที่จะคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าไปด้วย ผมใช้เวลาประมาณ 15 นาทีได้ ผมอาศัยอยู่อพาร์มเม้นท์เก่าๆแห่งนี้ แล้วถ้าถามว่าผมมีพ่อแม่มั้ยนะหรอ?....
มี... ผมมีสิ
แต่....
แขว๊ะ!
ผมฉีกกล่องอาหารเช้าของผมเทลงถ้วยสีขาวเติมนมใส่ลงไป ผมที่อยู่ในชุดฟอร์มเรียบร้อยทิ้งตัวลงนั่งเกาอี้ไม้ในมุมห้องทานอาหาร เนื่องจากห้องที่ผมเช่ามันมีขนาดเล็กเอามาก พื้นที่จึงค่อนข้างแออัดไปซะทุกส่วน ใช่เวลาไม่นานผมก็จัดการกับอาหารตรงหน้าเสร็จสิ้น ก่อนจะนำไปแช่น้ำไว้ที่อ่าง ตอนเย็นกลับมาจากโรงเรียนจึงค่อยล้าง
ผมถูกทิ้ง...
ใช่... ผมโดนทิ้งตั้งแต่ 5 ขวบ...
ข้างถนน....
ตอนนั้น..มันหนาว...ทั้งหิว...
ทำไมผมถึงโดนทิ้งนะหรอ..?
ปัง!
ผมปิดประตูห้องพร้อมล็อกเสร็จสรรพ ผมเดินลงมาข้างล่าง ชั้นที่ผมอยู่เป็นชั้นที่ 2 จึงเดินลงบรรได ไม่ลืมที่จะทักทายคุณป้าเจ้าของอพาร์มเม้นท์
" ไปก่อนนะฮะ "
" อ้าว! ไปแต่เช้าเลยนะ จ๊ะ! โชคดีนะ "
" ครับ!! "
ผมเดินไปยังโรงเรียนอย่างไม่ค่อยรีบร้อน เนื่องจากผมตื่นเช้าจึงไม่ค่อยจะรีบร้อนเหมือนทุกเช้าที่ผมตื่นส่าย
ตื๊ด! ตื๊ด!
เสียงสั่นของโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมเปิดไปก็เจอข้อความจากคนคนนั้น
วันนี้ฉันคงไม่ได้เดินมาส่งนายที่โรงเรียนนะ เดินไปก่อนเลยก็ได้ แล้วอย่าเข้าใกล้เจ้าสัตว์กินพืชตัวไหนอีกเป็นอันขาดละ... เพราะฉันไม่ปล่อยมันไว้แน่
ฮิบาริ เคียวยะ
ปิ๊ด!
" เฮ้อ... " เริ่มประโยคที่ผมอ่านผมแอบยิ้มบางๆในความหวงใยเสมอต้นเสมอปลายของคนคนนี้ก็จริงเถอะ แต่สุดท้ายก็ลงเอยแบบนี้ทุกที... ผมเริ่มจะสงสัยแล้วสิ... ที่เขาคบกับผม เพราะอะไรกันแน่? รัก?...หรือสงสาร? ผมสลัดความคิดก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าไปยังโรงเรียน ไม่นานผมก็มาถึงนาริโมริ ผมเดินเอากระเป๋าไปเก็บในห้องเหมือนทุกๆวัน แต่วันนี้ ใจผมมันร้อนรุมแปลกๆ กังวล และ ค้างคา...
ใช่...
คนคนนั้น...ผมต้องรีบไปขอโทษ ...
แต่ผมตามหาทั้งเช้าก็ไม่พบเลย เมื่อกริงโรงเรียนดังผมจึงต้องเดินกลับเข้าไปเรียนภาคเช้าอย่างช่วยไม่ได้...ไว้ช่วงกลางวันก็แล้วกัน
คลืนนน!!
ผมเปิดประตูห้องไป เจอกับอาจารย์ที่ยื่นสอนอยู่ อาจารย์ทีแรกดูจากท่าทางแล้วกำลังจะตะคอกด่านักเรียนที่มาเข้าเรียนช้า แต่เมื่อเห็นผมท่าทีแทบจะลุกลนเต็มทน
" เอ่อ...ขอโทษฮะที่มาส่าย "
" อะ...อืม ปะ..ไปนั่งที่ได้ วันหลังก็อย่ามาส่ายก็แล้วกัน " ผมโค้งก่อนจะเดินไปนั่งที่เดิม ผมแอบเห็นสายตานักเรียนจำนวนหนึ่งที่มองมายังผมอย่างหวาดๆ ผมพอได้ยินเสียงซุบซิบเบาๆ
' อะไรกัน! ทีฉันมาส่ายแค่ 2 นาทีโดนบ่นจนหูชา ! แต่ไหงซาวาดะถึงไม่โดนว่าอะไรเลย! ไม่ยุติธรรม!! '
อึก!
' นี้! ยัยบ้า! ไม่รู้หรอไงว่าซาวาดะคบกับคุณฮิบาริอยู่นะ เดี๋ยวหมอนั้นเอาเรื่องไปฟ้องไม่สวยแน่ๆ พวกอาจารย์ต่างก็เกรงใจกันทั้งนั้นแหละ...เธอก็รู้คุณฮิบาริหน้ากลัวแค่ไหน '
' จะ..จริงอะ! อันตราย! อันตรายไปแล้ว... อย่าเข้าใกล้ซาวาดะดีกว่านะพวกเรา เดี๋ยวโดนหารเลขไปด้วย ! '
ผมกำมือแน่น ได้เพียงแต่เก็บความน้อยใจไว้ในสุดของเบื้องลึกเท่านั้น...แต่ก็ไม่กล้าทำอะไร ใช่... ทุกคนกลัวผม ไม่สิ กลัวคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคำรักผมต่างหาก...แม้แต่อาจารย์ยังไม่เคยมีใครกล้าต่อว่าผมแรงๆ หรือสั่งงานเยอะเลยสักนิด ไม่รู้จะดีใจได้รึเปล่านะ... ผมยิ้มกับตัวเองเงียบๆ
ครืน !!
เสียงเปิดประตูห้องเรียนอีกครั้ง ผมเงยไปมองบุคคลที่มา ก่อนจะยิ้มกว้างอย่างดีใจ... เจอแล้ว...หาตั้งนาน
" อ้าว !! มาโมโต้ ทำไมมาส่าย แล้วหัวไปโดนอะไรมานะฮะ!? " อาจารย์หันไปถาม ใจผมกระตุบวูบเบาๆเมื่อมองที่หัวที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผล ยังเห็นเลือดซึมๆอยู่เลย
" ห้กลมนิดหน่อยครับอาจารย์ " เขาตอบ โกหกชัดๆ... แต่..ถึงจะบอกความจริงไป อาจารย์ก็ใช่จะทำอะไรได้ สู่เงียบๆให้เรื่องจบไปจะดีกว่า..มั่ง
" อ่า !! ไปนั่งที่ได้ วันหลังก็ระวังๆหน่อยละ "
" ครับ " เขาขานรับก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะเรียน ผมสบตามองเขาก่อนจะยิ้มให้ แต่...
ควับ!
ผมถูกเมิน.... เข้าเห็นหน้าผมก่อนจะลุกลีลุกลนหันหน้าหนีผม ถูกเกลียด...แล้วหรอเนี๊ยเรา...
กริ๊ง!
กริงพักเที่ยงดัง ก่อนอาจารย์จะปล่อยไปกินข้าว นักเรียนทุกคนต่างถยอยกันออกไป เขาคนนั้นก็ด้วย ถึงจะถูกเมินก็เถอะ...ยังไงก็ต้องไปขอโทษ
" เอ่อ... " ผมเดินเข้าไปจะพูด แต่เขาก็รีบลุกเดินผ่านผมไป
"...."
" ดะ..เดี๋ยวสิ ผมแค่จะมาถามว่าเป็นอะไรมากมั้ย ? "
" ก็ไม่เป็นอะไรมาก "
" ตะ...แต่ " ผมที่กำลังเอื้อมมือไปแตะที่แผลเขาเบาๆ
ตอนผมถูกทิ้ง....ประโยคที่พอจะได้ยินและจำได้เลือนลาง...
ผลั๊ก!!
" อย่ามายุ่งกับฉัน!!! ทำไม!! ทำร้ายแค่ฉันไม่ว่า แต่ทำไมต้องทำกับครอบครัวของฉันด้วย!! "
" .....!! "
" เขาทำให้พ่อของฉันตกงาน!! ทั้งๆที่พึ่งจะฉลองเลื่อนขั้นไปได้ไม่กี่วัน!! ข้างบ้านก็ไม่สามาคมด้วย!! "
"....!!! " ผมจุกจนพูดไม่ออก ทำไม...
" เขาโทรมาขู่กับฉันว่า !! อย่าเข้าใกล้นายอีก!!! "
"....."
" เพราะงัน!! เลิกยุ่งกับฉันซะที!! รู้ไว้ซะ นายมันตัวซวย!!!! "
ประโยคสุดท้าย ที่หลุดออกมาจากปากของแม่ผม...
' เพราะแก!! ตั้งแต่ฉันคลอดแกออกมา บริษัทที่ฉันและพ่อของแกที่สร้างมันขึ้นมากับมือก็ขาดทุนย่อยยับจนไม่เหลืออะไร! ทำอะไรก็ตกต่ำ! เพราะแก! ชีวิตของฉันถึงได้ดิ่งลงเหวแบบนี้!! แล้วไหนพ่อแกก็มาเสียไปอีก..ฮึก!! "
" ฮึกๆ ผะ..ผมขอโทษ! อย่าทิ้งผมนะฮะแม่! ไม่เอานะแม่! อย่าทิ้งผมไป " ผมร้องไห้คล่ำครวญกับแม่ทั้งกอดเท้าแม่ไม่ให้ทิ้งผมไป
" ปล่อย!! แกมันตัวซวย!!! ไอ้เด็กตัวซวย!!! "
" เพราะงัน!! อย่ามายุ่งกับฉัน!! " เขาเอยเสียงดัง ก่อนจะเดินออกไปทิ้งผมให้จ่มอยู่ที่เดิม อดีตเก่าๆเริ่มกัดกินผมเลื่อยๆ
" อึก!! ถ้าเลือก...ได้ ฉัน! ก็ไม่ยาก..จะเป็น..ตัวซวยของใครสักหน่อย ฮึก! "
___________________________
หายไปนาน กลับมาอัพแล้วนะคะ
อย่าพึ่งหนีหายไปหมดนะค้า !! TOT
ความคิดเห็น