คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : FIC : : [POPPY X FANG X TOMO] : : CHAPTER I (100%)
CHAPTER I
TOMO : Talk
อ๊ากกก!!! ผมกำลังจะบ้าตาย! ไอ้แก้วมันบอกผมว่ายัยน้องสาวตัวแสบของผมกำลังจะกลับมา หลังจากที่ยัยนั้นหนีผมไปเรียนที่’เมกาตั้งนาน ผมจะทำยังไงดี!!
“ โทโมะ! นายเป็นอะไรหรือเปล่า? ปวดหัวไหม? ” ฟางถามผมขึ้นมาทันทีที่แก้วเดินออกไป แล้วผมก็ทำตัวแปลกๆออกมา
“ เปล่า เราไม่เป็นอะไร! ”
“ แล้วทำไมถึงไปเป็นลมกลางสนามบาสล่ะโมโมะ! ” ป๊อปปี้ถามตามมาอีกคน แต่ตอนนี้ผมไม่มีกะจิตกะใจอยากจะตอบอะไรใครทั้งนั้น ผมล้มตัวนอน ก่อนจะหันหลังให้กับเพื่อนทั้งสองคน
“ เราอยากอยู่คนเดียว! ”
“ แต่จะดีหรอ ให้ฟางอยู่เป็นเพื่อนไหม? ” อย่าทำแบบนี้ฟาง แค่นี้เราก็เจ็บแล้ว
“ ไม่ต้องหรอก เราอยากอยู่คนเดียว! ” ผมพูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่จะได้ยินเสียงคนเดินออกไป พร้อมกับประตูที่ปิดลง
~ เธอไม่เคยเข้าใจ เข้าใจ ก็เธอไม่เคยถามว่าฉันรู้สึกเช่นไร ถามไม่ตรองคำตอบที่มีข้างใน ข้างใน แอบมีคำหนึ่งคำที่รอเธออยู่ รู้ไหม~ เมื่อไรเธอจะรู้ตัว ~
“ ฮัลโหล มารับได้ไหม อยู่ที่ห้องพยาบาลน่ะ!! ”
“ นี้! ไปทำอะไรมาถึงได้ไปนอนซมที่ห้องพยาบาลอ่ะ! ” เสียงใสดังขึ้นมาปลุกให้ผมที่กำลังจะหลับเพราะฤทธิ์ยาที่ผมกินไว้ก่อนหน้านี้ ต้องตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ ไม่รู้สิ! เล่นบาสอยู่ดีๆ ก็เป็นลมไป ” ผมเอ่ยตอมเสียงยานเหมือนคนใกล้ง่วงเต็มที ก่อนจะรับรู้ถึงแรงสัมผัสที่ใบหน้าเบาๆ
“ ไปหาหมอไหม? หรือว่าจะให้เขาตามหมอมาดูให้! ” เสียงใสดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับสัมผัสบริเวณหน้าผาก ผมยิ้มเล็กน้องในกับความขี้เป็นห่วงของคนตรงหน้า
“ ไม่เป็นไร เดี๋ยวเขาก็หาย / ไม่! เดี๋ยวเขาโทรตามอาหมอมาดูให้ ตัวเองอย่าพึ่งหลับล่ะ! ” ผมยังพูดไม่ทันจบ เสียงใสก็พูดขัดขึ้นมาก่อน เสียงฝีเท้าที่เดินออกไป ก่อนที่จะเงียบลง ผมพยายามประคับประคองสติที่เหลืออยู่อันน้อยนิดให้รู้สึก แต่ดูเหมือนว่ายาที่ผมกินเข้าไปมันจะแรงน่าดูเลยแหะ
“ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แค่อ่อนเพลีย ยังไงช่วยนี้ก็ให้คุณหนูเขาพักผ่อนให้ดีล่ะ แล้วก็อย่าลืมกินยาตามที่อาสั่งด้วยด้วยล่ะหนูเล็ก ถ้าเกิดมีอะไรก็โทรเรียกอาได้ตลอกเวลานะ อาขอตัวก่อน ” เสียงแผ่วเบาดังขึ้นมา เรียกสติของผมให้กลับ ก่อนจะค่อยๆลืมตาที่หนักอื้อของตัวเองขึ้น
“ ใครมาหรอ? เขาได้ยินเสียงตัวคุยกับใครนะ! ” ผมพูดเสียงแหบออกไป รู้สึกว่าตัวเองจะเป็นไข้แล้วซะสิ
“ อาหมอนะ เขาตามให้มาตรวจอาการตัว! ” เสียงใสพูดขึ้นก่อนที่จะทรุดลงมานั่งข้างผม ผมหลับตาลงก่อนที่จะเอ่ยถามออกไป
“ แล้วนี้มาถึงนานยัง?! ” ผมเอ่ยถามออกไปทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ไม่ไหวแล้วครับ มันง่วงนอนอีกแล้ว
“ ตัวเองพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวค่อยมาถามเขาก็ได้ ” และหลังจากนั้นผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย
04 : 15 AM
ผมตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกหนักบริเวณที่หน้าท้อง ก่อนที่จะก้มลงไปดูก็พบกับแขนของใครคนหนึ่งที่พาดหน้าท้องผมอยู่
“ หวาย! ทำไมมานอนตรงนี้ล่ะ! ” ผมเอ่ยถามน้องสาวตัวดี หวายสะลึมสะลือขึ้นมาก่อนที่จะหันมามองหน้าผม
“ ก็เขากลัวว่าตัวจะเป็นอะไรนะสิ เขาก็เลยมานอนเฝ้า! แล้วตัวเป็นอย่างไรบ้าง! ” น้องสาวตัวดีเอ่ยถามผมอีกครั้ง ผมพยักหน้าสองสามทีก่อนที่จะหยุดลง อ๊า ปวดหัวซะมัดเลย
“ ปวดหัวนิดหน่อยนะ แต่คงไม่เป็นอะไรมากมั่ง ”
“ ตัวอย่ามาโกหกเขาเลย ปวดมากก็บอกมาเหอะ! เดี๋ยวเขาลงไปทำอาหารมาให้ตัวทานดีกว่า ตัวจะได้ทานยาด้วย! ” ว่าแล้วยัยน้องสาวตัวแสบก็เดินออกไปจากห้องโดยไม่ยอมฟังคำขัดขานจากตัวผมเลย เฮ้อ! บ้างครั้งมีน้องอย่างยัยแสบก็ดี แต่บางครั้งก็ไม่ดีเหมือนกัน เพราะยัยแสบนี้มันชอบแกล้งผม
“ โทโมะ! แกเป็นไงบ้างว่ะ! ” เสียงห้าวแบบนี้ไม่ใช่ใครหรอกครับ มีคนเดียวครับผม
“ ไอ้แก้ว! แกมาได้ไงว่ะ? พึ่งตี4 กว่าๆเอง ” ผมหันไปถามมันอย่างตกใจ ไอ้แก้วมันมองหน้าผมก่อนจะยิ้มที่มุมปากที่คิดว่าเท่ตามแบบฉบับของมัน แต่สำหรับผมมันเป็นยิ้มที่สยองครับ
“ กูขับรถมา! จะตี3 ตี4 หรือตี5 ถ้ากูจะมา มันก็ไม่มีปัญหา!! ” ไอ้แก้วพูดขึ้นมาพร้อมกับหยักคิ้วกวนตีนให้กับผม ผมส่ายหน้าให้มันเล็กน้อย ไม่อยากจะเถียงกับมันหรอกครับ มันเหนื่อย!!!
“ แล้วนี้มึงจะไปโรงเรียนไหวไหมว่ะ! ” ไอ้แก้วมันถามผมขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ผมหันไปมองหน้ามันก่อนที่จะตอบเสียงแหบออกไป
“ ไม่ไหวก็ต้องไหวว่ะ! กูไม่อยากขาด!! ” ผมพูดออกมาอีกครั้งพร้อมกับหลับตาลง
“ ตัวไม่ต้องไปเลย เดี๋ยวเขาไปลาอาจารย์ให้!! ” เสียงยัยน้องสาวตัวแสบดังขึ้นมา ทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
“ เขาจะไป!! / เขาไม่ให้ไป! ถ้าตัวไปเขาจะฟ้องป๊ากับม๊า!! ” จุกเลยครับ เมื่อผมเถียงอะไรยัยน้องสาวตัวแสบไม่ได้เลย
“ เอานี้! เขาทำข้าวต้มกุ้งมาให้ ตัวลุกขึ้นมากินข้าวเลยจะได้กินยา! ” ยัยน้องสาวตัวแสบพูดขึ้นก่อนจะเลื่อนถาดข้าวเข้ามาใกล้ๆผม โดยมีแก้วช่วยพยุงให้ผมลุกขึ้นนั่ง
“ ขอบใจนะยัยน้องสาว! ฉันขอบใจแกด้วยแก้ว!! ” ผมพูดก่อนที่จะตักข้าวทาน แต่เหมือนกับว่ามือผมมันไม่ประสานงานกันมั่ง แค่ช้อนยังจับไมไหวเลย ผมเงยหน้ามองยัยน้องสาวกับแก้วอย่างงงๆ
“ นี้เขาเป็นอะไร? ”
“ อาหมอพอว่าตัวอ่อนเพลีย ช่วงนี้ไห้ดูแลตัวไห้ดีๆ เพราะฉะนั้นอย่าพึ่งไปโรงเรียนเลย รอให้ร่างกายแข็งแรงก่อนค่อยไป! ” อ่อนเพลียหรอ?
“ อืม ฉันเห็นด้วยกับยัยหวาย แกอย่าพึ่งไปเลย ส่วนเรื่องเรียนเดี๋ยวฉันจักการให้!! ” แก้วพูดขึ้นมาพร้อมกับพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับยัยน้องสาว ผมจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากตามใจของเขาทั้งสองคน แต่สิ่งที่ผมยังสงสัยอยู่นั้นก็คือ ผมอ่อนเพลีย? ทำไม?!!
______________________________________________________________________________________
อ๊ากกกก โทโมะอ่อนเพลีย!! โมโมะเป็นอะไรไปเนี้ยะ!! (ถ้าแกยังไม่รู้ แล้วพวกตรูจะรู้ไหมเนี้ยะ > คนอ่าน)
มาแล้วกับตอนที่สอง นานไปหน่อย ต้องขอโทษด้วยนะ -/\-
แต่ก็มาอัพให้ตามสัญญา แต่ว่าปริศนาเรื่องที่โทโมะป่วยก็ยังคงเป็นปริศนาต่อไป
หวังว่าคงไม่ป่วยเป็นอะไรที่ร้ายแรงมั่งนะ 555555
เอาเป็นว่า ถ้าอยากรู้ คงต้องติดตามตอนต่อไป
เม้ม+โหวด = อัพ+ลดโลกร้อน!!!(เกี่ยวกับตรู > โลก)
บะบาย ใต้ฝุ่น
ความคิดเห็น