BoyFriend Experience - WonKyu

ลำดับตอนที่ #2 : HOMEMATES2

 

 

 

 

 

 

 

เปลือกตาบางลืมตาขึ้นอย่างัวเงียก่อนจะยกมือขึ้นขยี้ตาตัวเองเบา ๆ เสียงกีตาร์พร้อมกับส่งเสียงร้องโวกเวกอยู่ที่ด้านล่างทำหน้าที่คล้ายนาฬิกาปลุกส่งเสียงเรียกให้คยูฮยอนตื่นขึ้นมาทั้งที่เจ้าตัวยังอยากจะนอนหลับต่อให้สบายใจสมกับเป็นวันหยุด

 

 

 

 

 

" นี่ !!!!!!!!!!! เรายังอยากนอนอยู่เลย " เสียงใสตะโกนโวยวายลงไปยังชั้นล่างที่เห็นซีวอนนั่งเกากีตาร์อยู่ที่ชานหน้าบ้านแต่คนตัวสูงกลับทำแค่เงยหน้าขึ้นมามองยักไหล่ให้อย่างไม่สนใจเท่านั้นเอง ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรงก่อนจะหันหลังเดินกระแทกเท้ากลับเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง หยิบตุ๊กตาหมีที่วางไว้บนหัวเตียงขึ้นมาบีบคอแล้วเขย่าไปมาระบายอารมณ์

 

 

 

 

 

" นี่ !!!!! ตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมเจ้านายแกเป็นแบบนะโยเย ! "

 

 

 

 

 

 

เสียงก่นด่ายังคงดังออกมาอีกเป็นระลอกพร้อมกับตัวตุ๊กตาที่คยูฮยอนรัวฟาดไปที่เตียงอีกหลายต่อหลายครั้ง ซีวอนที่นั่งฟังอยู่ทางด้านล่างได้ยินทั้งคำด่าทั้งเสียงเล็กที่โวยวายอยู่ตลอดเวลา ก็พอจะเดาออกว่าตุ๊กตาเจ้ากรรมมันคงจะโดนคยูฮยอนทำร้ายร่างกายอย่างแน่นอนก็หลุดขำออกมาไม่ได้ 

 

 

 

 

" โอ๊ย ! "

 

 

 

ร่างสูงก้มลงหยิบตุ๊กตาหมีตัวสีน้ำตาลเข้มที่ถูกโยนลงมากระแทกหัวตัวเองขึ้นมาจากพื้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนตัวเล็กที่ยืนเกาะราวระเบียงมองตัวเองด้วยสายตาจิกกัดมาจากทางด้านบน ไม่นานคยูฮยอนก็เดินกระแทกเท้ากลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง ร่างสูงเดินกลับเข้ามาในห้องนอนของตัวเองเอื้อมมือไปหยิบตุ๊กตาหมีที่รูปทรงเหมือนกันต่างกันแค่สีน้ำตาลอ่อนและเข้มเท่านั้นมาถือไว้ในมืออมยิ้มกับตัวเองจนเผยให้เห็นลักยิ้มที่ข้างแก้มออกเดินขึ้นบันไดตรงมายังห้องของคยูฮยอนทันที

 

 

 

 

" คยูฮยอน "

 

 

 

 

" เปิดประตูหน่อย "

 

 

 

 

เรียกเท่าไหร่ไอคนตัวเล็กก็ไม่มีทีท่าว่าจะเปิดประตูห้องให้สักทีลองบิดประตูดูเห็นว่าไม่ได้ลอคซีวอนถึงได้ถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องเอง ใบหน้าเนียนใสในห้วงนิทราที่พ้นเลยมาจากชายผ้านวมผืนใหญ่เรียกรอยยิ้มกว้างให้ขึ้นมาประดับที่โครงหน้าคมอีกครั้งก่อนจะก้าวขาออกเดินอย่างแผ่วเบาทรุดตัวลงนั่งที่พื้นข้างเตียง

 

 

 

 

" โยเยงอแงงอนแกแล้วล่ะ ทำไงกันล่ะทีนี้ "

 

 

 

 

" งอแงอา .. พาโยเยมาง้อแล้วนะ " เสียงทุ้มว่าพร้อมกับเอาตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลเข้มที่คยูฮยอนโยนลงมาใส่หัวตัวเองเมื่อเช้าสอดเข้าไปใต้ผ้าห่มดึงมือเล็กมากอดตัวตุ๊กตาอาไว้เรียวนิ้วหนาสอดเกี่ยวก้อยกับนิ้วก้อยของคยูฮยอนพลางกดริมฝีปากจูบที่แก้มเนียนใสนิ่งเนิ่นนาน ถึงได้ถอยออกมาพร้อมกับตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลอ่อนในมือ

 

 

 

 

" เจ้านายของงอแงนี่ไม่ไหวเลยนะ .. ซื่อบื้อตลอด "

 

 

 

 

แผ่นหลังกว้างเอนพิงกับกำแพงหน้าห้องของคยูฮยอนพร้อมกับชูตุ๊กตาให้ขึ้นมาเท่าระดับหน้าตัวเอง ' โยเยกับงอแง ' ตุ๊กตาหมีสองตัวที่เขาทั้งสองคนแยกกันเก็บเอาไว้คนละตัว เริ่มจากซีวอนที่เป็นคนตั้งชื่อให้ตุ๊กตาหมีขนสีน้ำตาลเข้มว่างอแง .. หลังจากนั้นคยูฮยอนก็ตั้งชื่อตุ๊กตาอีกตัวที่ซีวอนยกให้เป็นเจ้าของว่าโยเย มือหนาโคลงมือโยกตุ๊กตาให้ขยับไปมาพร้อมกับรอยยิ้มที่กว้างขึ้นทุกที

 

 

 

 

 

- one year ago

 

 

 

 

ซีวอนจำได้ดีว่าวันนี้เป็นวันเกิดของตัวเองและเป็นวันที่เขาต้องเตรียมตัวต้อนรับเพื่อนโฮมเมทร่วมบ้านคนใหม่ หลังจากที่พาเด็กผู้ชายที่เดินทางมาจากต่างจังหวัดขึ้นไปดูห้องพักชั้นบนที่เจ้าตัวตกลงไว้กับทางป้าของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้วซีวอนก็เดินกลับลงมาที่ห้องของตัวเองตามเดิม แต่เสียงเรียกกับเสียงวิ่งรัวเร็วมาตามขั้นบันไดไม้กลับฉุดเรียกให้ซีวอนชะงักหันหลังกลับไปมองอีกครั้ง

 

 

 

 

" คือ .. คือ คุณป้าเจ้าของบ้านบอกเราว่าวันนี้วันเกิดนายหรอ "

 

 

 

 

" อืม วันเกิดเราเอง "

 

 

 

 

" เรา เราให้ " เด็กผู้ชายคนนั้นพูดพร้อมกับยื่นตุ๊กตาหมีตัวขนาดกลางใส่เสื้อผ้าพอดีตัวมาให้ซีวอนทั้งที่ยังยืนก้มหน้าอยู่แบบนั้น เรียวคิ้วหนาเลิกขึ้นมองอย่างแปลกใจแต่ก็ยื่นมือออกไปรับของขวัญจากเพื่อนใหม่อย่างยินดี

 

 

 

 

" ขอบใจนะ "

 

 

 

 

" ไม่เป็นไรหรอก  งั้นเราไปก่อนนะ "

 

 

 

 

ซีวอนไม่ได้เอ่ยทักท้วงหรือรั้งอะไรเลยทำแค่มองแผ่นหลังเนียนกับขาเรียวยาวก้าววิ่งขึ้นบันไดบ้านไปอย่างรวดเร็วเท่านั้นเอง หลังจากนั้นตุ๊กตาที่ชื่อโยเยก้วางอยู่บนที่นอนข้างตัวของซีวอนทุกคืนแต่จะให้เค้าเอามันมากอดอย่างที่คยูฮยอนชอบเอาอะไรมากอดตอนนอนน่ะหรอ ? ไม่มีทางหรอก ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่พัฒนาไปอย่างเรียบง่ายจากที่ไม่ค่อยสนิทกันก็เริ่มที่จะมีเรื่องคุยกันได้มากขึ้น จากที่อยู่กันแบบตัวใครตัวมัน ก็เริ่มมีความห่วงหาอาทรที่สอดแทรกซึมเข้ามาในชีวิตประจำวันอย่างแนบเนียน

 

 

 

 

" วันนี้วันคริสมาสต์แล้วเนอะ เราตื่นเต้นจังง ~ "

 

 

 

 

" แล้วยังไง "

 

 

 

 

" วันคริสมาสต์ก็ต้องมีของขวัญไง "

 

 

 

 

" ไม่เห็นจำเป็นเลย "

 

 

 

 

บทสนทนาในระหว่างที่ทั้งสองคนตกลงกันว่าจะอยู่ด้วยกันในคืนเคาท์ดาวน์วันคริสมาสต์แค่เพราะเหตุผลที่ว่าไม่รู้จะไปไหนกับใคร โต๊ะญี่ปุ่นตัวขนาดกลางที่ตั้งอยู่กลางห้องมีหม้อสุกี้ขนาดเล็กวางอยู่รายล้อมไปด้วยเนื้อสัตว์และผักมากมายที่ซีวอนกับคยูฮยอนไปมาเตรียมจะทำสุกี้กินกันในระหว่างที่นั่งดูซีรีย์ไปด้วย

 

 

 

 

" ซีวอนไม่อยากไปเที่ยวกับแฟนบ้างหรอ "

 

 

 

 

" เราไม่มีแฟนหรอก "

 

 

 

 

" แล้วคนที่ชอบล่ะ ไม่มีหรอ "

 

 

 

 

บางทีคนที่ถามอาจจะไม่คิดอะไร , แต่คนที่ฟัง และคนที่โดนถามอาจจะคิดจนเลยไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ได้

 

 

 

 

ดวงตาคมเงยขึ้นจ้องมองคนตัวเล็กนี่นั่งคีบอะไรกินอย่างสนุกปากก่อนจะยืดตัวลุกขึ้นเล็กน้อยพลางโน้มตัวเข้าไปใกล้คยูฮยอนวางปลายนิ้วลงเช็ดคราบที่มุมปากริมฝีปากอิ่มอย่างเบามือ

 

 

 

 

" เรา .. มีคนที่ชอบ "

 

 

 

 

" แล้วอย่าลืมพามาเที่ยวที่บ้านบ้างนะ "

 

 

 

 

คยูฮยอนก็ยังเป็นคยูฮยอนอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ

ซื่อยังไงก็ซื่ออย่างนั้น ~

 

 

 

 

" มันจะไม่เมาหรอ "

 

 

 

 

" ไม่หรอกน่า นิดเดียวเอง "

 

 

 

 

คยูฮยอนมองกระป๋องเบียร์ในมือที่ซีวอนส่งมาให้ถือคนละกระป๋องอย่างชั่งใจก่อนจะค่อย ๆ รินของเหลวสีเหลืองอ่อนเข้าสู่โพรงปาก ดวงตากลมใสหลับตาแน่นเมื่อรับรู้ถึงความขมของเบียร์ แต่พอมองไปยังคนตัวสูงที่นั่งซดเอาซดเอาก็เกิดความรู้สึกอยากกินขึ้นมาบ้างถึงได้ยกกระป๋องขึ้นกินแข่งบ้าง รสชาติขมในตอนแรกกลับแปรเปลี่ยนเป็นหวานในคราวหลัง ดวงตากลมใสเริ่มพร่าเบลอมองเห็นอะไรเลือนลางก่อนจะเอนหัวพิงเข้ากับไหล่กว้างเมื่อการทรงตัวเริ่มทำงานได้น้อยลง

 

 

 

 

" .. อืออ เราง่วงแล้ว "

 

 

 

 

" ไหนบอกอยากได้ของขวัญไง "

 

 

 

 

" จะนอน "

 

 

 

 

ซีวอนส่ายหัวไปมาพลางกลั้วหัวเราะในลำคอก่อนจะพยุงตัวคยูฮยอนให้ลุกขึ้นยืนระยะทางที่ต้องเดินขึ้นบันไดคงจะดูไกลไปสำหรับคยูฮยอนที่เอาแต่งอแงจะนอนท่าเดียวไปในตอนนี้ ซีวอนถึงได้เลือกจะประคองคยูฮยอนให้เดินเข้ามาในห้องตัวเองที่อยู่ถัดจากห้องนั่งเล่นไม่เท่าไหร่แทนวงแขนแกร่งปล่อยร่างบางให้นอนลงบนที่นอนที่ปูด้วยผ้าปูสีดำสนิทเข้าชุดกับผ้านวมและหมอนหนุน ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งบนที่ว่างข้างเตียงโน้มหน้าลงมองใบหน้าเนียนใสชิดใกล้พร้อมกับลากปลายนิ้วไล้ไปตามริมฝีปากที่ขึ้นสีเรื่ออย่างเบามือ

 

 

 

 

 

" คยูฮยอนไม่อยากได้ของขวัญของเราแล้วหรอ "

 

 

 

 

 

PRESS HERE

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ที่ถามเราว่าเรามีคนชอบที่ชอบรึเปล่า "

 

 

 

 

 

" .. เรา ชอบคยูฮยอนนะ " เสียงทุ้มแนบกระซิบข้างใบหูเล็กที่เจ้าของร่างกายหลับสนิทเข้าสู่ห้วงนิทราด้วยความเหนื่อยอ่อนแต่เพียงเท่านั้นก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มกระชับร่างกายของคยูฮยอน ก่อนจะลุกขึ้นหยิบของที่วางอยู่บนโซฟาตัวเล็กในห้องเดินขึ้นไปยังห้องชั้นบนที่เป็นห้องของคยูฮยอนทันที ใบหน้าคมก้มลงมองตุ๊กตาหมีตัวสีน้ำตาลอ่อนในมือแล้วสอดใส่เข้าไปในถุงเท้าสำหรับคืนวันคริสต์มาสที่คยูฮยอนเอามาแขวนไว้ที่หน้าห้อง

 

 

 

 

" merry chrismas my boyfriend "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

- HOMEMATE BOY -

 

 

 

 

 

หลังจากเหตุการณ์นั้นซีวอนก็ลุ้นจนตัวโก่งว่าคยูฮยอนจะจำอะไรได้สักนิดรึเปล่า โชคดีที่คยูฮยอนจำอะไรไม่ได้เลยสักนิดแถมยังมาบ่นให้ฟังอีกว่านอนห้องของซีวอนแล้วฝันอะไรแปลก ๆ แต่เหตุการณ์ตอนนี้ต่างหากที่ทำให้ซีวอนอยู่ไม่ค่อยติดเท่าไหร่ช่วงสองสามวันที่ผ่านมาคยูฮยอนดูจะหลบหน้าหลบตาซีวอนอย่างที่ไม่เคยทำ

 

 

 

 

หรือบางทีคยูฮยอนอาจจะรู้ว่าซีวอนคิดอะไร

 

 

 

 

" ซีวอน เราไปเรียนก่อนนะ "

 

 

 

 

" ไม่ไปกับเราหรอ "

 

 

 

 

" อื้อ เราอยากลองไปคนเดียวบ้าง "

 

 

 

 

" งั้น ระวังตัวนะ "

 

 

 

 

คยูฮยอนรีบพยักหน้ารับคำสวมรองเท้านักเรียนให้เรียบร้อยแล้วเดินออกมาจากบ้านทันที ขาเรียวยาวก้าวออกเดินไปตามท้องถนนในวันที่อากาศตอนเช้าเป็นใจมีสายลมอ่อนช่วยให้คยูฮยอนมีเวลาคิดทบทวนอะไรได้มากขึ้นพลางยกมือขึ้นแตะที่แก้มตัวเองอย่างแผ่วเบาพร้อมกับเสียงจังหวะหัวใจที่เต้นรัวดังขึ้นทุกขณะ

 

 

 

 

 

คยูฮยอนรู้ตัวดี ไม่ได้มีอาการง่วงนอนเลยสักนิด

แต่ที่ทำเป็นหลับเพราะรู้ว่าซีวอนจะขึ้นมากวนตัวเองต่างหาก

แต่กลับกลายเป็นความรู้สึกแปลกประหลาดที่ก่อตัวขึ้นระหว่างคนสองคนแทน

 

 

 

 

ซีวอนเดินตามคยูฮยอนอย่างทิ้งระยะห่างไม่ก้าวเข้าไปกระชั้นชิดแต่ก็ไม่ได้ปล่อยให้คลาดสายตาเช่นกัน สถานีรถไฟในตอนเช้าดูจะพลุกพล่านเกินไปจนซีวอนต้องก้าวขาให้ยาวขึ้นกันไม่ให้ตัวเองพลัดหลงกับคยูฮยอนซะก่อนเนื่องจากทั้งสองคนมีตั๋วรายเดือนสำหรับนักเรียนอยู่แล้วเลยไม่จำเป็นต้องเข้าแถวยาวเหยียดเพื่อรอซื้อตั๋วรถไฟในเที่ยวปกติอย่างที่หลายคนจำเป็นต้องทำ ร่างสูงแทรกตัวผ่านผู้คนที่เดินวิ่งขวักไขว่ไปมาเพื่อให้ทันขึ้นรถขบวนเดียวกับคยูฮยอน จำนวนผู้โดยสารที่แน่นขนัดเบียดเสียดจอแจวุ่นวายทำให้ซีวอนต้องเพ่งสายตามองหาคยูฮยอนให้มากกว่าปกติจนเจอคนตัวเล็กยืนอยู่เการาวรถไฟอยู่ที่ปลายขบวนห่างไปจากจุดที่ตัวเองยืนอยู่นิดหน่อย ไวเท่าความคิดซีวอนค่อย ๆ แทรกตัวผ่านคนที่ขวางระหว่างเขาทั้งสองคนไปอย่างเชื่องช้าและมองคยูฮยอนอยู่ตลอดเวลา คยูฮยอนไม่ได้หันมามองซีวอน ไม่สิ ต้องเรียกว่าไม่เอะใจอะไรเลยต่างหาก เมื่อเห็นว่าคยูฮยอนคงจะไม่ย้ายที่ไปไหนแน่แล้วซีวอนถึงได้หยิบหนังสือออกมาอ่านพลางเอนหลังพิงไปกับตัวขบวนรถบ้าง เสียงประกาศสถานีที่บ่งบอกว่าพวกเขาเดินทางมาได้ถึงครึ่งทางปลุกซีวอนที่มัวแต่อ่านหนังสือให้กลับมามองคยูฮยอนอีกครั้งถึงได้เห็นคนตัวเล็กที่อวดดีจะไปโรงเรียนคนเดียวยืนพิงผนังขบวนรถหลับจะล้มไม่ล้มแหล่ แต่นั่นคงไม่ใช่ประเด็น .. ประเด็นมันอยู่ตรงที่ผู้ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างหน้ามองมาที่คยูฮยอนด้วยสายตาที่ผู้ชายด้วยกันก็ดูออกว่ามันกำลังโลมเลียเพื่อนของซีวอนด้วยสายตาชัด ๆ ไหนจะมือที่เนียนเอามาวางไว้บนเอวของคยูฮยอนนั่นอีก

 

 

 

 

ไอคนหลับก็หลับไม่รู้สึกตัว

ไอคนคอยระวังก็ต้องระวังให้จนเหนื่อย 

คยูฮยอนน่ะไม่ใช่คนใสซื่อหรอก .. เป็นคนที่รู้อะไรดี ฉลาดในหลายเรื่อง และเข้าใจอะไรง่ายพอตัว

ไม่ใช่คนใสซื่อ .. แต่โครตซื่อบื้อ ไม่ใช่คนโง่ .. แต่เป็นคนที่ไม่เคยระวังตัวอะไรเลย

เกิดเป็นซีวอนนี่โครตมีกรรม !

 

 

 

 

ซีวอนสอดหนังสือในมือเก็บเข้ากระเป๋าตามเดิมก่อนจะรีบแทรกตัวเดินผ่านคนในขบวนที่กำลังเบียดกันได้ที่มาจนหยุดอยู่ตรงหน้าคยูฮยอนกับผู้ชายคนนั้นจนได้ ดวงตาคมจ้องมองมือของคนแปลกหน้าที่วางอยู่บนเอวของคยูฮยอนก่อนจะดึงออกจงใจพูดเน้นเสียงทีละคำให้อีกฝ่ายได้ยินอย่างชัดเจน

 

 

 

 

" อย่ายุ่งกับคนของกู "

 

 

 

 

ร่างสูงขยับตัวเข้ามายืนแทรกคั่นกลางระหว่างตัวคยูฮยอนกับผู้ชายคนนั้นเท้าแขนทั้งสองลงกับกำแพงขบวนรถเหนือหัวของคยูฮยอนขึ้นไปนิดหน่อยพลางเอนหัวของคนตัวเล็กให้พิงเข้ากับไหล่ตัวเองแทน

 

 

 

 

" อ้าว ! ซีวอนนี่ "

 

 

 

 

" อือ "

 

 

 

 

" ทำไมไม่ขี่มอไซค์ไปเรียนล่ะ "

 

 

 

 

" ขี้เกียจ "

 

 

 

 

คยูฮยอนพยักหน้ารับพร้อมกับรีบถอยตัวออกมาให้ห่างซีวอนแต่เพราะแขนของคนตัวโตที่วางกั้นอยู่ทั้งสองด้านทำให้หนีไปไหนไม่ได้ถึงทำได้แค่ยืนก้มหน้าก้มตาขยำชายเสื้อตัวเองเท่านั้นเอง ขบวนรถที่หยุดนิ่งเริ่มเคลื่อนขยับอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงที่เซเล็กน้อยจนปลายจมูกเฉียดแก้มใสโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจ สายตาของทั้งสองคนสบมองกันเนิ่นนานจนขบวนรถแล่นมาถึงสถานีถัดมาพร้อมกับประตูที่เปิดออกเพื่อรับผู้โดยสารให้ขึ้นมาเบียดกันมากขึ้น จำนวนคนโดยสารเพิ่มจำนวนมากขึ้นช่องว่างระหว่างคยูฮยอนกับซีวอนก็ดูจะลดน้อยลงตามลงไป แรงกระแทกมาจากทางด้านหลังทำให้ซีวอนที่ยืนอยู่ทางด้านนอกเสียหลักจนร่างกายแนบชิดกับร่างกายของคยูฮยอนจนไม่เหลือที่ว่างระหว่างร่างกาย ไม่มีคำพูดของใครที่เริ่มเปิดบทสนทนาขึ้นมาก่อนมีแต่เพียงผิวแก้มของคนทั้งสองคนเท่านั้นที่ยังคงแนบสนิทคลอเคลียกัน 

 

 

 

 

" ถึงแล้ว " ซีวอนพูดพร้อมกับถอยตัวออกห่างคยูฮยอนเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงประกาศเตือนสถานีที่พวกเขาจะลง เพื่อเดินต่อไปที่โรงเรียนของแต่ละคนคยูฮยอนรีบพยักหน้ารัวเร็วแต่ก็ยังไม่ยอมก้าวขาออกเดินตามมาอยู่ดี จนซีวอนต้องหันหลังไปคว้ามือของคยูฮยอนมาจูงเดินออกมาจากขบวนรถด้วยกัน

 

 

 

 

" เรา เรา เดี๋ยวเราไปเรียนก่อนนะซีวอน "

 

 

 

 

" จะไปก็ไป "

 

 

 

 

คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมามองซีวอนแค่แวบเดียวก็รีบกอดกระเป๋านักเรียนตัวเองแน่นเดินก้มหน้าห่างออกไปทันที ร่างสูงรอจนคนตัวเล็กเดินห่างตัวเองออกไปพอสมควรถึงได้เริ่มก้าวออกเดินมือหนาสอดล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างที่ชอบทำเป็นประจำพลางทอดขาเดินไม่ช้าไม่เร็วเกินไป ถ้าเร็วเกินไป .. ก็คงจะตามคยูฮยอนทัน ถ้าช้าเกินไป .. ก็คงจะตามไม่ทันอยู่ดี จังหวะเดินแบบนี้แหละเหมาะสมที่สุดแล้ว

 

 

 

 

" คยูฮยอง ! "

 

 

 

 

คยูฮยอนหยุดขาที่เดินก่อนจะหันกลับมามองต้นเสียง พอเห็นว่าเป็นมินโฮรุ่นน้องในชมรมก็ส่งยิ้มกลับไปให้ยืนรอจนมินโฮเดินมาถึงตัวเองเพื่อที่จะเดินเข้าโรงเรียนไปด้วยกัน ส่วนซีวอนพอเห็นท่าคยูฮยอนทำเหมือนจะหันมองมาที่ตัวเองก็รีบหันหลังทำเป็นค้นหาอะไรในกระเป๋าทันที 

 

 

 

 

" เดี๋ยวนี้มีนัดมารับกันหน้าโรงเรียนด้วยรึไง " ร่างสูงพูดพร้อมกับมองยังทั้งสองคนที่เดินเข้าใกล้โรงเรียนเข้าไปทุกทีก่อนจะหยิบหนังสือมาถือในมือก้มเก็บก้อนหินขนาดพอประมาณออกแรงเขวี้ยงไปให้โดนหัวของมินโฮอย่างพอดิบพอดี พอเห็นคยูฮยอนกับมินโฮหันมามองก็แกล้งทำเป็นเดินก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ พอเดินตามมาถึงหน้าโรงเรียนก็ยืนพิงกำแพงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับประตูโรงเรียนมองจนคยูฮยอนเดินเข้าไปถึงในตัวตึกจนมองไม่เห็นแล้วนั่นแหละซีวอนถึงได้เดินไปโรงเรียนของตัวเองบ้าง

 

 

" เหี้ยวอนมึงทำไรวะ "

 

 

 

 

" เรื่องของกู " 

 

 

 

 

ซีวอนตัดบทคิบอมอย่างไม่ใส่ใจพลางใส่ซิมการ์ดเข้าไปในโทรศัพท์ให้เรียบร้อยกดเปิดเครื่องแล้วพิมพ์ข้อความส่งไปยังเบอร์เลขหมายปลายทางที่ทำได้ขึ้นใจทันที

 

 

 

 

SEND : - งอแง -

คิดถึงนะ .

 

 

 

คยูฮยอนก้มหน้าลงใต้โต๊ะพร้อมกับแอบหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเปิดอ่านเนื้อหาข้อความสั้น ๆ เรียกรอยยิ้มเล็กน้อยจากริมฝีปากอิ่มได้เป็นอย่างดีแม้จะไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งมา แต่การได้รับข้อความแบบนี้ในทุก ๆ วัน เป็นใครก้ต้องรู้สึกดีแหละน่า ~

 

 

 

 

 

 

_____

 

เห็นมีคนถามว่าตอนเดียวจบรึเปล่า ? ไม่ใช่ค่ะ

เรื่องนึงจะมีประมาณ 7 - 8 ตอนถึงจบ