คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หมายเลข 808 Code 2 : รหัสที่ ๒ หมายเลขที่ชื่อ 'ออกัซ' ร้อยละ 6
เด็กนั่นเข้ามาในโรงเรียนนี้ได้ยังไง?
แค่รหัสชื่อที่จะเรียกกันยังมองไม่เห็น?
แถมไม่มีพลังอะไรสักอย่าง?
ออกัซเงยหน้ามองอาทิตย์อัสดงสีส้มแดงราวกับไข่ต้มที่เธอเพิ่งรับประทานไปเมื่อตอนเที่ยงวัน แสงจ้าแต่ก็ดูสวยงามสำหรับเธอ เด็กสาวถอนหายใจอีกครั้งและดูเหมือนจะลืมไปแล้วด้วยว่าได้กระทำเช่นนี้เป็นรอบที่เท่าใดของวัน ก่อนจะก้มลงมามองเสื้อนักเรียนยับย่นและถูกป้ายด้วยสารพัดคราบสีจนมอมแมม เด็กสาวสลัดมันไปมาแล้วเริ่มเปิดน้ำก๊อกในอ่างล้างหน้าข้างสนามกีฬาโรงเรียนก่อนจะลงมือขยี้เครื่องแบบที่ดูอย่างไรก็ไม่น่าจะใช้การมันได้อีก
ถูกรังแก
บุรุษหนุ่มที่ตามติดเธอแทบทุกฝีก้าวได้แต่ยืนมองรอยคราบที่เด็กสาวลงแรงขยี้เท่าใดก็ไร้ผล เขาตระหนักดีเรื่องความลำบากลำบนของเด็กสาว และนี่มิใช่คราวแรกที่เธอถูกจองเวรจากทุกชีวิตในโรงเรียน ผู้ติดตามทำได้เพียงจ้องมองฝ่ามือเล็กๆ คู่นั้นด้วยสายตาหม่นหมอง
“นายว่าเพราะไหม ชื่อออกัซที่อาจารย์ตั้งให้”
“ท่านชอบหรือเปล่าครับ” บุรุษทรงโฉมเหยียดยิ้มกว้าง รอยยิ้มนั้นหวานและงดงามราวกับพระจันทร์ในราตรีกาลที่ไร้แสงดาว โดดเด่นและทรงเสน่ห์ บ่อยครั้งที่เด็กสาวเผลอจ้องมองรอยยิ้มนั้นราวกับต้องมนตร์ ชุดคลุมสีขาวนั้นดูเหมาะกับความใสซื่อและอ่อนโยนของชายหนุ่มยิ่งนัก
น่าเสียดายที่โฉมสะคราญในตำนานนั้นไร้เรือนกายอวดยลสายตาผู้คน เป็นแต่เพียงวิญญาณที่ตามติดเธอไปทุกหนแห่ง ดูไม่ยุติธรรมสำหรับความงามของเขาแม้แต่น้อย ช่างปั้นรูปคงนึกสนุกกระมังที่รังสรรค์ให้บุรุษเพศงามพร้อมกว่าสตรีใดในปฐพีและยังไม่มีผู้ใดพบเห็นอีกด้วย ร่างนั้นสูงโปร่งเจนตา ผิวกายสว่างดั่งทองทาและนัยน์ตาโรจน์จรัสสีโลหิตคมราวกับจะบาดให้ผู้สบจ้องสลบไสลอยู่ในห้องฝันลืมตา
“มันก็สะดวกดีนะ เรียกแบบนี้” ออกัซตอบง่ายๆ แล้วหันกลับไปลงมือขยี้ชุดเลอะเปื้อน
“ดีจังนะครับ ท่านออกัซ”
เด็กสาวขำเบาๆ “แต่ว่าคงไม่มีใครเรียกหรอกนอกจากนาย”
“ผมจะเรียกท่านทุกวันเลยครับ” แววตาของวิญญาณอ่อนแสงลง
“เอ้อ แต่ว่าฉันไม่ได้หมายความว่าจะเสียใจที่ไม่มีคนเรียกหรอกนะ หมายถึง เอ่อ...นายเรียกก็ดีแล้วล่ะ จะสื่อแบบนั้นมากกว่า” คนตัวน้อยเกาแก้มอย่างขัดเขินพลางหัวเราะแหะๆ “โทษที บ่นอะไรไม่เข้าเรื่องอีกแล้วสิเรา”
ชายหนุ่มยิ้มมุมปากรับแต่กลับดูไม่เหมือนยิ้มที่สดใสแม้แต่น้อย “ถ้าท่านไม่อยากถูกรังแกอีก กรุณาบอกผมโดยไม่ต้องเกรงใจนะครับ” ทว่าเมื่อเด็กสาวหันมามองอย่างสงสัย แววตาของวิญญาณชายหนุ่มก็กลับมาทอประกายอีกครั้ง
“อื้ม ได้สิ จะฟ้องนายคนแรกเลยล่ะ”
บุรุษหนุ่มพยักหน้ารับเดินวนเวียนไปมารอบกายเด็กสาวอย่างหาเรื่องคุย “ค่ำนี้มีประลองพลังจิตครั้งแรกสินะครับ ถ้ายังซักไม่เสร็จภายใน 5 นาทีล่ะก็ท่านจะอดมื้อเย็นจานที่ 5000 เพราะอีก 6 นาที 35 วินาที ข้างหน้าจะมีนักเรียนหญิงหมายเลข 309456 เดินชนมันตกจากชั้นวางนะครับ กับข้าววันนี้มีตั้ง 3 อย่างแน่ะ แต่ถ้าท่านไปตอนนี้ได้ถูกคน 5 คนรังแกแน่นอนครับ”
“จริงอ่ะ” เด็กสาวโพล่งออกมาก่อนจะรีบโยนเสื้อนักเรียนจุ่มน้ำล้างฟองออก “พลาดไม่ได้เด็ดขาด กับข้าว 3 อย่าง ขอบใจที่บอกนะ นายนี่มันสุดยอด เรารีบไปกันเถอะ” พูดจบเธอก็ออกวิ่งด้วยความเร็วสูงไปยังโรงอาหารของโรงเรียน
วิญญาณชายหนุ่มถอนหายใจขณะมองตามแผ่นหลังเล็กๆ ตรงหน้า “เมื่อไหร่ท่านจะเลิกชมผมแบบนั้นสักทีครับ” เขากล่าวขณะเคลื่อนกายตามหลังเด็กสาวไปติดๆ
“ทำไมเหรอ? เอ่อ...ขอโทษนะ” ออกัซบ่นพลางวิ่งพลาง เลี้ยวผ่านมุมตึกไปสถานที่อันน่าพิสมัยสำหรับเธอ มื้อเย็นกำลังนอนรอให้เด็กสาวไปจัดการมันอยู่ ณ ที่นั้น คิดถึงกับข้าวแล้วเด็กสาวก็ดูเป็นสุขเริงร่าขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า “ฉันพูดไม่ดีกับนายใช่ไหม ก็นายเจ๋งยิ่งกว่าคำว่า ‘สุดยอด’ นี่นะ ใช้คำว่าอะไรดีอ่ะ?”
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ ผมหมายถึงคนระดับท่านนั้น...”
“ดูยังไงก็ไม่สมควรชมนายสินะ” ออกัซมีสีหน้าสลดลงขณะเริ่มชะลอความเร็ว
นั่นทำให้วิญญาณบุรุษในตำนานรีบออกปากปฏิเสธอย่างวิตก “ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ที่พูดนั่นผมหมายความว่า ท่านต่างหากที่..."
“ต้องฝึกอีกมาก!” ออกัซยกกำปั้นขึ้นชูด้วยสีหน้าขึงขัง “ดีล่ะ เย็นนี้ต้องกินให้พุงกาง” แววตานั้นมุ่งมั่นจนคู่สนทนาป้องปากหัวเราะเบาๆ
หมายเลข 808
Code 2 : รหัสที่ ๒ หมายเลขที่ชื่อ ‘ออกัซ’
การใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนของเด็กที่ถูกรังแกอย่างออกัซจะกลายเป็นเรื่องที่ยากทันทีหากเธอไม่ใช่คน ‘เช่นนี้’ แต่เพราะเธอคือเธอ เรื่องราวที่ต้องผจญอยู่ในท่อนคำสบประมาทและเสียงนินทารวมไปถึงสารพัดการรังแกจึงกลายเป็นความสามัญที่เด็กสาวไม่เห็นว่าจะมีสิ่งใดที่เธอต้องเก็บมาคิด
ออกัซไม่มีพวกพ้อง
เมื่อวันพรุ่งนี้มาถึง แม้แต่หน้าตาของคนที่ทำร้ายเธอ เด็กสาวก็คงจะลืมแล้ว
“มื้อเย็น มื้อเย็น” เด็กสาววิ่งพลางฮัมเพลงไปพลางอย่างร่าเริง ไม่ได้รู้สึกถึงสายตาจิกทึ้งตลอดสองทางเดินที่ตนเองผ่าน
“ท่านออกัซครับ ประลองจิตวันนี้ท่านจะสู้อย่างไรครับ”
ออกัซหยุดฮัมเพลงแล้วหันมามองวิญญาณข้างกาย “ไม่รู้เหมือนกัน”
สายตาที่ตรงไปตรงมาของเด็กสาวทำเอาวิญญาณหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างปลงตก “คิดไว้บ้างไม่ดีหรือครับ จะได้เตรียมการได้”
“ของแบบนั้นมันต้องดูก่อนไม่ใช่เหรอว่าอีกฝ่ายคิดจะสู้แบบไหน”
“ไม่ใช่ครับ” เจ้าของนัยน์ตาสีโลหิตแย้งทันควัน “การต่อสู้นั้น ถ้าใคร ‘พร้อม’ มากกว่าย่อมเป็นฝ่ายชนะ ท่านไม่เตรียมตัวเตรียมใจอย่างนี้ จะสู้ครั้งไหนก็แพ้ครับ”
“แต่ว่า!” เด็กสาวร้อง ขณะมุ่นหัวคิ้วเข้าหากัน “ถ้าคิดมากก็จะทำให้กลัวมาก ฉันน่ะ ต้องลุยอย่างเดียวเท่านั้น” แล้วเธอก็ย่นจมูกเข้าหากันอย่างอาจหาญ
“มุทะลุไปหน่อยนะครับ”
“ไม่รู้ไม่ชี้” เด็กสาวก้าวอาดๆ อย่างหนักแน่น “แต่ว่า ฉันจะไม่แพ้ ฉันสัญญา”
...
สัญญา
วิญญาณชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้งแล้วปิดเปลือกตาลงอย่างผ่อนคลาย “ผมว่าท่านแพ้แหงๆ”
ออกัซบึ้งหน้า
ความคิดเห็น