ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Peniel x Ilhoon] Encounter
Title: Encounter
Pairing: Peniel x Ilhoon
Rate: PG
Author : Bell2Kim
Encounter
สวัสดีฮะ � ... ผมชื่อจอง �อิลฮุนครับ � ตอนนี้ยังอยู่ไฮสตูลครับ �แหะๆ~วันนี้เป็นอีกวันที่ผมไปโรงเรียน � � เป็นนักเรียนก็ต้องมีหน้าที่เรียนหนังสือแบบนี้สินะ �น่าเบื่อจัง=_________=
*ครืด*
มืออวบๆล้วงเข้าไปที่กระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดู � �เอะลืมบอกไปฮะ �แม่พึ่งซื้อไอโฟน4เอสให้ผมล่ะ �>____< อิอิ ผมดูว่ามันเตือนอะไรนะ �ที่แท้ก็4squareนี่เอง ��
"พี่เค้าจะทำโล่หรือไงเนี่ยยยย"ผมก้มมองดูคนที่เช็คอินต้นเหตุที่ทำให้มือถือผมสั่น � ผมไม่รู้หรอกฮะว่าเค้าคนนั้นเป็นใคร �รู้แค่ว่าอยู่บ้านแถวๆบ้านผมเนี่ยแหล่ะ �ผมเลยแอดเค้าไป �แต่ดูพี่เค้าจะเป็นเอามากนะ �เช็กอินทุกป้ายรถเมย์รึป่าวเนี่ยยยย ��
ได้เวลากลับบ้านแล้ว �ผมก็ได้เวลากลับบ้านแล้ว �ก่อนกลับผมต้องแวะไปเช็กหนังสือการ์ตูนซะหน่อยแล้ววววววววว �อิอิ�
.
.
.
ร่างเล็กเดินเข้าไปในร้านขาย-เช่าการ์ตูนที่อยู่ในระแวกบ้าน � �เด็กมัธยมปลายอย่างจองอิลฮุนก็ไม่ลืมที่จะเช็คอิน � เค้าอยากจะคะแนนตามพี่คนนั้นทันไวไว � �แต่พี่เค้าคะแนนตั้ง400กว่าแหน่ะ � ร่างอวบหยิบการ์ตูนที่ต้องการจะยืมไปที่เค้าเตอร์ � � �พร้อมส่งบัตรสมาชิกวีไอพีให้กับพนักงาน
"วันนี้เช่าน้อยจังเลยนะคะ"พนักงานแคชเชียร์เห็นอิลฮุนจนจำได้
"จะสอบแล้วฮะนูนา �~ ผมไปแล้วครับ"อิลฮุนยิ้มให้พนักงาน
"ค่า �ขอบคุณคะ"พนักงานสาวส่งบัตรคืนให้กับเด็กหนุ่มที่สวมชุดนักเรียน
*ครืด* �(อิลฮุนปิดเสียงโทรศัพท์นะคะ)
"เจ้าซองแจ-*-" หยิบมือถือขึ้นมาดู �Notificationขึ้นจากLINE � เจ้าเพื่อนตัวแสบมันชวนเล่นดอทคืนนี้ครับ-*- จะสอบ �ไอ้นี่ ㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋ�
"อ๊ะ �ขอโทษครับ"เนื่องจากอิลฮุนมัวแต่ก้มพิมพ์ข้อความเถียงเพื่อนอย่างเมามัน � จนลืมดูมีใครเดินผ่านไปผ่านมาหรอไม่ ��
"Sorry"อีกฝ่ายก็คงไม่ต่างกัน � คนตรงหน้าเหมือนจะก้มหน้าก้มเล่นมือถือเหมือนกัน-_______-
ทั้งสอบชบกันอย่างจัง �จนแทบกระเด็นทั้งคู่ � แต่โชคดีที่คนที่ตัวสูงกว่านั้งพิงกำแพงได้พอดีแล้วคว้าคนตัวเล็กเอาไว้ไม่ให้ล้ม"Are you OK?"
"อะ... อืมม"อิลฮุนพยักหน้า � �คนตรงหน้าของอิลฮุนพยักหน้า �ก่อนจะใช้มือปัดไปตามตัวของอิลฮุนที่เปื้อนฝุ่น ��
"no problem.. Im ok"อิลฮุนรู้สึกตกใจที่อีกฝ่ายปัดฝุ่นให้
อิลฮุนโค้งให้เพื่อขอบคุณที่ร่างสูงปัดฝุ่นที่เปื้อนเป็นรอยบนชุดนักเรียน � �อิลฮุนมองคยที่ตัวสูงกว่าค่อยๆเดินจากไป � ��
"ลูกครึ่งหรอ?"อิลฮุนมองไปที่แผ่นหลังของคนที่สวมเสื้อโค๊ทสีดำ
"อ๊ะ �นั้นอะไรน่ะ"เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนย่อตัวลงมองไปที่วัตถุชิ้นเล็กลักษณะเป็นกระเป๋าซิปที่ตกอยู่ที่ซอกกำแพงกับทางเท้า � เค้ารูดซิปออกดู � "หูฟัง นี่... *0* รุ่นนี้แพงด้วย"
"ของคนนั้นแน่เรย=[]="อิลฮุนยืนขึ้นก่อนจะหันหลังไปอีกที �แผ่นหลังกว้างของนั้นก็หายไปเสียแล้ว
"เอาไงดีวะเนี่ยยย �จองอิลฮุนเอ๊ย"
*ครืด* �มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นอีกแล้ว
"ก็ว่าทำไมหน้าคุ้นๆ �" =____="" มือถือสีขาวเด้งเตือนโฟร์สเควขึ้นมา � พี่คนที่ชอบเช็คอินแถวๆบ้านผมเช็กอินอีกแล้ว �แถวๆป้ายรถเมล์ที่เลยป้ายปากซอยบ้านไป2ป้าย � แต่นั้นแหล่ะที่ตกใจคือรูปโปรไฟล์ � นั้นมันพี่คนที่เดินชนเราเมื่อกี๊ � -______-�
"เอาเป็นว่า �ไว้คอมเม้นพี่เค้าไวละกัน" � อิลฮุนเก็บกระเป๋าเฮดโฟนอันเล็กไส่กระเป๋านักเรียน � �ก่อนจะก้มลงเพื่อจะคอมเมนจุดที่พี่เค้าเช็กอิน
: พี่ทำหูฟังหล่นไว้รีป่าวครับ
อิลฮุนเดินก้มดูมือถืออยู่นาน �แต่ดูไม่มีทีท่าว่าอีกฝ่ายจะตอบ �...
"ชริ �... ไม่ตอบ"อิลฮุนเอามือถือไส่เข้ากระเป๋า �ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน � ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ �มีอิลฮุนลูกชายตัวอวบอยู่บ้านเพียงคนเดียว
"ทางสะดวก อิอิ "อิลฮุนนอนลงบนโซฟาในบ้าน � หยิบการ์ตูนที่พึ่งเช่ามาขึ้นมานอนอ่าน
*ครืด*
อิลฮุนหยิบไอโฟนออกมาจากกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง � พี่ชายคนนั้นเช็คอินอีกแล้ว � .... แล้วที่สำคัญตอบคอมเมนต์ด้วย
: เก็บได้หรอครับ �ขอคืนได้ไหม
อิลฮุนอ่านข้อความต่อท้าย ��
"ก็รู้ภาษาเกาหลีนี่นา"อินฮุนบ่นอุบอิบแต่ก็ตอบข้อความกลับไป
: ครับ �... พี่ชายเล่นLINEรึป่าว �ผมขอIDหน่อยครับ
: PENIELSHIN�
อิลฮุนก๊อบไอดีที่อีกฝ่ายบอกก่อนจะแอดไปหาในไลน์ �เพื่อจะได้ติดต่อเรื่องหูหชฟังเนี่ยแหล่ะ � .... �
"ผมชื่ออิลฮุนนะ"
"ครับ �พี่ชื่อพีเนียล... พี่จะไปเอาเฮดโฟนได้จากที่ไหน"
"มันอยู่กับผม มาเอาที่ผมได้ไหม"
"บ้านน้องอยู่แถวไหน"
"ผมอยู่Xxxxxxxxx"
"อยู่ใกล้บ้านพี่ �งั้นน้องว่างกี่โมง"
"ผมว่างอยู่ �-_____- �บ้านพี่อยู่หลังไหน �เดี่ยวผมเดินไปรอหน้าบ้านก็ได้"
"xxxxxxxxxxxx � ตอนนี้พี่กำลังจะกลับบ้าน �ใกล้แล้ว"
"เคร �เดี๋ยวผมเอาไปคืน"
อิลฮุนเด้งตัวจากโซฟา � �หยิบเฮดโฟนเจ้าปัญหาไส่กระเป๋ากางเกง � �หยิบไอโฟนไส่ไปด้วย � �แล้วจึงเดินไปตามที่อีกฝ่ายส่งlocationมาให้ �บ้านของพี่เค้าอยู่ไปทางปากซอย �เยื้องไปไม่ไกลมาก � อิลฮุนเดินมาเรื่อยๆ � �จนถึงบ้านหลังที่กำลังตามหา � � รั้วสีขาวบ้านหลังใหญ่นี้ � คุ้นๆแหะ...
"น้องอิลฮุนช่ายไหม ... �อ้าวน้องคนเมื่อกี๊"คนที่เดินมาจากด้านหลังอย่างเงียบๆสะกิดอิลฮุนที่กำลังยืนเล่นเกมอยู่ �
"ครับ �ดงกึนฮยอง... นี่เฮดโฟน"อิลฮุนล้วงออกมาจากกระเป๋าส่งให้
"Thanks"ดงกึนรับมา �แล้วหยิบไส่กระเป๋าสะพายด้านหลัง"กินข้าวรึยัง"
"ยังครับ"อิลฮุนตอบ
"กินข้าวบ้านพี่ไหม"คนที่พึ่งเคยคุยกันชวนคนตัวเล็กกว่าพร้อมเปิดประตูให้
"ก็ได้ฮะ"อิลฮุนเดินตามเข้าไป �เพราะยังไงคนที่บ้านก็คังอีกนานกว่าจะกลับ
"นั่งลงตรงนี้ก่อนนะ"คนตัวเล็กเข้ามาในบ้านหลังค่อนข้างใหญ่ �ข้างในจะเป็บแบบเรียบง่ายและดูเงียบและเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้
"พี่อยู่คนเดียวหรอ"อิลฮุนมองไปรอบๆ �ทำไมทีนี่มันคุ้นๆนะ
"พี่พึ่งกลับมาจากอเมริกาน่ะ"เสียงทุ้มบอกขณะที่กำลังเปิดเตาแก๊สและผัดอะไรซักอย่าง
"งั้นหรอฮะ..."อิลฮุนพยักหน้ารับ �ก่อนจะหันไปมองร่างสูงที่กำลังจับเครื่องครัวอย่างคล่องแคล่ว �"มีอะไรให้ผมช่วยไหมฮะ"
"ไม่เป็นไร"
"หอมจัง"อิลฮุนที่ช่วยจัดการกับโต๊ะอาหารมองร่างสูงของดงกึนที่ถือจานใบใหญ่มาวางบนโต๊ะอาหารที่ถูกจัดไว้แล้วทั้งที่รองช้อนซ้อม �และแก้วน้ำเปล่า
"งั้นนายก็กินเยอะๆนะ �ขอบคุณที่เก็บหูฟังให้พี่"พีเนียลวางจากคาโบนาร่ากลิ่นหอมฉุยลงตรงหน้าข้องเด็กที่ทกำความดี
"อร่อยมากเลย"อิลฮุนม้วนเส้นสปาร์เก็ตตี้เข้าปากอย่างเอร็ดอรอย � กลิ่นครีมหอมๆเข้ากับหัวหอมที่ซอยละเอียดจนเนียนไปกับครีมซอส � �เบค่อนยิ่งสร้างรสชาติและกลิ่นหอมมากขึ้นไปอีก � ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายคนนี้ที่ดูนิ่งๆจะทำเป็น
"อร่อยก็ช่วยกินหน่อยนะ �ชั้นทำมาตั้งแต่เช้า �กินคนเดียวไม่หมดน่ะ"พีเนียลหยิบส้อมของตนไปตักจางจานที่วางไว้ที่หน้าของอิลฮุน � �อิลฮุนเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นจะช่วยกินด้วยมือเล็กจึงดันจานออกไปไว้ตรงกลาง
"โธ่ �จะมาให้กินของเหลือว่างั้น"อิลฮุนมองหน้าคนที่อมยิ้มอยู่ตรงหน้า �ทำไมเค้าไม่นึกว่าคนตรงหน้าเหมือนคนแปลกหน้าเลยนะ � ใบหน้ากลมก้มลงกินเส้นสปาเก็ตตี้จากส้อม �แต่เพราะม้วนไม่ได้ ทำให้เปื้อนเต็มปาก "งื้อออ � ขอทิชชู่หน่อย"
"อ่าานี่"พีเนียลหันหลังไปหยิบทิชชู่ก่อนจะส่งให้อีกฝ่าย �แต่ทว่า.... � อิลฮุนถึงกับแข็งทื้อ � � ดงกึนหยิบทิชชู่มาเช็ดที่แก้มของเค้าอย่างเบามือ � � � ��
"สะอาดแล้ว �กินเลอะเทอะเป็นเด็กเชียว"พีเนียลหยิบทิชชู่เมื่อกิ้งลงถังขยะใต้โต๊ะกับข้าว � ��
"..."อิลฮุนไม่ตอบอะไร � เพราะเค้ารู้สึกชาไปหมดแล้ว � � สัมผัสเมื่อกี๊มัน....
"ผมสงสัย... �"ทันทที่กินเมื้อเย็นเสร็จอิลฮุนถามหลังจากที่ดงกึนกินน้ำเสร็จ
"อะไรหรอ"
"ผมคุ้นๆที่นี่จัง..."อิลฮุนอมลมไว้เต็มแก้ม � พร้อมกับมองไปรอบๆ
"นายจำไม่ได้จริงๆหรอ"
"เอ๋? �Σ(꒪ȏ꒪) "�
"นายจำพี่ไม่ได้จริงๆหรอ �จองอิลฮุน"�
"ใครอ่ะ�Σ( ꒪□꒪)"อิลฮุนยังคงงงงันว่า �อีกฝ่ายจะสื่ออะไร
"ชิน � ดงกึน" เจ้าของบ้านพูดพร้อมกับยกยิ้ม
"ชะ....ชิน �ดงกึน(( ;:⊙;д;⊙)):;" � อิลฮุนหน้าซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด
...... อิลฮุนอยากจะถอดกางเกงมาคลุมหัวครับบบบบ �ฮือออออออออออออออ�(´༎ຶ۝༎ຶ) � �ฆ่ากันให้ตายไปเลยดีกว่า � ก็ว่า...!!!!!!!! �ฮึกๆ �ใครก็ได้เอามีดมาแทงผมที!!!!
สงสัยใช่ไหมฮะ �คะคือว่า.... � ฮึก � ชินดงกึนนี่เป็นคนที่ผมเล่นด้วยตอนเด็กๆฮะ �เคยเจอกันที่สนามเด็กเล่นในซอยบ้าน �ผมเล่นกับพี่เค้าประจำ �แต่ผมไม่เคยรู้ชื่อเขาหรอก �จนกระทั้ง.....
Flash Back
"ปืนขึ้นไปสิอิลฮุน"เพื่อนสมัยเด็กของผมตบมือเชียร์ขณะตอนที่ผมอยู่บนกระดานลื่น
"ฮือออออออออ" � ผมก้มมองพื้นที่อยู่ไกลออกไป �มันสูงมากกกกเลยฮะ!!!
"ฮือออออออออออออออ" ผมรู้ตัวอีกทีกระดานลื่นก็มีน้ำสีเหลืองๆไหลลงไป �ฮึก.... ความรู้สึกที่เรียกว่า �"กลัวจนฉี่ลาด" แต่มันไม่รู้สึกอายเท่า �....
"ว๊ากกกกกกกก"คนที่ไสลด์ตัวไปก่อนหน้า � หลบไม่ทันน่ะสิ ��(´°̥̥̥̥̥̥̥̥﹏°̥̥̥̥̥̥̥̥ `) � กางเกงอีกฝ่ายจึงเปื้อนไปด้วย
"งือออออ �ฮืออออออออ �"เด็กน้อยอายุ5ขวบร้องไห้โฮ � อยู่บนสไลเดอร์
"อิลฮุนฉี่ลาดดดดดดดด" เพื่อนๆวัยเด็กทั้งหลายพูดกันจนเสียงดัง �แล้วเดินหนีลงจากสไลเดอร์ กันจนหมด � สไลเดอร์ที่เต็มไปด้วยน้ำสีเหลืองๆ
"ไม่เป็นไรนะ"คนที่กางเกงเปื้อนฉี่ของอิลฮุนเดินมาจับมือเล็กที่ปิดตาร้องไห้อยู่มากุมไว้ � แล้วค่อยๆเดินจับมือน้อยๆเพื่อนำทางลงจากกระดานลื่น �
"ฮือออออออออออออ �"เด็กน้อยยังคงร้องไห้เพราะเพื่อนต่างวิ่งหนีเค้าไปหมด
"ไม่เป็นไรนะ �ไปบ้านพี่ไหม �"เด็กน้อยเงยหน้ามาสบตา �สายตาอบอุ่นนั้นทำให้เด็กชายอิลฮุนหยุดสะอื้นไปได้ � แล้วพยักหน้าเบาๆ
"ไปซักกางเกงกันเถอะ"
หลังจากนั้นเองผมก็ไปซักกางเกงกับพี่เค้าฮะ �ที่สำคัญเราแก้ผ้ากันหมดด้วย �พูดง่ายๆㅠㅠ � เราเคยเห็นของกันและกันฮะ!!!! � แต่นั่นไม่เท่าไหร่ㅠㅠ
"พี่ชายชื่ออะไรหรอ"เด็กน้อยที่กำลังเหยียบๆกางเกงในกะละมังที่เต็มไปด้วบสบู่
"ชิน �ดงกึน"คนที่ช่วยกันเหยียบตอบ �
"ว๊ากกกกกกก"เนื่องจากสบู่มันลื่น � ทันไดนั้นเองคนตัวเล็กไม่ทันได้ดู �ทำให้เผลอเหยียบขอบกะละมังไปเต็มแรง �จนทำให้เสียหลักและล้มลงไปนั่งอยู่ที่พื้นห้องน้ำพร้อมกัน �แจ่มันไม่ใช่แค่นั้น
"จุ๊บ"ริมฝีปากเล็กแตะที่มุใจากของคนที่นอนรอง
.
.
.
Flash Come
ผมจำได้เท่านี้ล่ะ �จูบแรกของผม!!!!!! �ผมรู้ตัวว่าผมเสียจูบแรกไปก็พอตอนโตเนี่ยแหล่ะ � ฮือออออออออออออ �อิลฮุนอยากตายยยยยยยยยย
"มารื้อฟื้นกันหน่อยไหม"พีเนียลยกยิ้ม
"อื้มมมมมม" อิลฮุนที่ยืนฟื้นความจำยังไม่ทันตั้งตัว � ร่างสูงก็โถมเข้าหา �พร้อมกับประกบปากอยู่งรวดเร็ว � � �ด้วยความที่อิลฮุนอ้าปากค้างและคิดอะไรอยู่นั้นทำให้อีกฝ่ายได้ส่งลิ้นเข้าไปครอบครองอย่างง่ายดาย � � ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปอย่างจาบจ้วง � �ทำเอาคนที่ตั้งตัวไม่ทันหายใจแทบไม่ทัน
"อื้อออ �ปล่อยนะ อื้อออออ อืม"จูบรุนแรงยังคงดำเนินต่อไป � �ร่างสูงไล้มือขึ้นมาจากเอวของอิลฮุนจนถึงหัวทุยๆ � มือนั้นขยับและปรับอังศาใบหน้าอิลฮุนให้ได้สับสัมผัสมากขึ้น
"อื้อออ... แฮ่กๆ"อิลฮุนแถบจะล้มพับ � �แต่ดีที่อีกฝ่ายนั้นยึดเอวเค้าเอาไว้ � อิลฮุนหอบหายใจเพราะขาดอากาศอยู่นานมากกก
"เงยหน้ามามองพี่สิ"ดงกึนแกล้งกระซิบ
"ไม่!!!!!!"
"พี่มีอะไรอยากจะให้นาย �"ดงกึนบอกพร้อมกับยกมือขึ้นลูกหัวกลมๆของอิลฮุน
"ผมไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นแหล่ะ �คนบ้า"อิลฮุนก้มหน้า � รับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น
"ฟังนะ � ..."พีเนียลยื่นหน้าเข้าไปเพื่อกระซิบเสียงหวานหูใกล้ใบหูนิ่ม �"พี่พึ่งกลับจากอเมริกามา �พี่ไม่ได้อยู่ที่นี่เลย �แต่พี่มีสิ่งหนึ่งอยากจะให้นาย"
"ยืนอยู่ตรงนี้นะ �อยู่พึ่งไปไหน"ว่าแล้วร่างสูงก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไป
.... หนีสิจองอิลฮุนนนนน � ผมไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องยืนรอด้วย �ทั้งๆนี่เป็นโอกาสหนีไม่ใช่หรอ? �
"พี่รอเวลานี้มานานแล้ว �พี่อยากจะให้สิ่งๆนี้กับนาย"อิลฮุนก้มมองกล่องใบใหญ่ที่เป็นกล่องรูปหัวใจสีชมพูในมือของอีกฝ่าย
"รีบๆพูดสิ �ผมต้องกลับบ้านแล้ว"อิลฮุนกอดอกเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าตอนนี้เค้ารู้สึกอาย �ใจเต้น �หงุดหงิดอะไรก็ไม่รู้รวมกันหมดจนแยกไม่ออกแล้ว
"พี่คืนนะ" �ทันทีที่ร่างสูงเปิดกล่องออกมา
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก �ไอ้บ้าาาาา" อิลฮุนก้มมองกางเกงในลายอุลตร้าแมนตัวจิ๋วที่พับไว้อย่างดี � มือเล็กรีบหยิบมันออกมาแล้วเก็บไส่กระเป๋ากางเกง � ก่อนจะมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเอาเรื่องงงงЩ(º̩̩́Дº̩̩̀щ)
... ก็เพราะ �นั้นคือกางเกงในที่ผมลืมไว้ครับ(( ≧ܫ≦))
"โอ้ยยยยยยยยย �เอาเรื่องน่าอายมาพูดทำไมเนี่ยยยยยยย �คนบ้าาาาา"อิลฮุนหยิบฝากล่องจากมือของดงกึนก่อนจะวิ่งไล่ตีไปด้วยอารมณ์ทั้งเขิน �ทั้งโมโหทั้งอาย � แต่สุดท้าย....
"อื้มมมมมม"กลับกลายเป็นว่าคนที่จนมุมคือคนที่ไปไล่ตีเขานี่สิ � �ริมฝีปากอวบอิ่มถูกประกบจูบอย่างแรงอีกครั้ง � � �ก่อนจะผละออก
"หน้านายแดงไปหมดแล้ว" �ดงกึนยิ้ม �ถึงจะยิ้มหวานแค่ไหนก็ไม่ทำให้อิลฮุนหายหงุดหงิดไปได้ � "เดี๋ยวพี่ไปส่งบ้าน"
"ไม่เลยนะ �ไม่ต้องงงงเลยยยย"อิลฮุนพยายามตีมือคนที่จับข้อมือเขามากอบกุม � แต่ดูจะไม่เป็นผล ชินดงกึนกลับเดินยิ้มร่า � โดยมือนั้นเดินจูงมือของอิลฮุนที่มีสีหน้าไม่เต็มใจต่อไปและเดินนำ � � ถึงจะมีเสียงโวยวายตามมา �แต่ดงกึนก็รู้สึกไม่รำคาญซักนิด � �ดวกึนเดินไปพร้อมกับรอยยิ้ม
..... พี่รอเพื่อที่จะเจอนายอีกครั้งนะ � จองอิลฮุน
END
Pairing: Peniel x Ilhoon
Rate: PG
Author : Bell2Kim
Encounter
สวัสดีฮะ � ... ผมชื่อจอง �อิลฮุนครับ � ตอนนี้ยังอยู่ไฮสตูลครับ �แหะๆ~วันนี้เป็นอีกวันที่ผมไปโรงเรียน � � เป็นนักเรียนก็ต้องมีหน้าที่เรียนหนังสือแบบนี้สินะ �น่าเบื่อจัง=_________=
*ครืด*
มืออวบๆล้วงเข้าไปที่กระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดู � �เอะลืมบอกไปฮะ �แม่พึ่งซื้อไอโฟน4เอสให้ผมล่ะ �>____< อิอิ ผมดูว่ามันเตือนอะไรนะ �ที่แท้ก็4squareนี่เอง ��
"พี่เค้าจะทำโล่หรือไงเนี่ยยยย"ผมก้มมองดูคนที่เช็คอินต้นเหตุที่ทำให้มือถือผมสั่น � ผมไม่รู้หรอกฮะว่าเค้าคนนั้นเป็นใคร �รู้แค่ว่าอยู่บ้านแถวๆบ้านผมเนี่ยแหล่ะ �ผมเลยแอดเค้าไป �แต่ดูพี่เค้าจะเป็นเอามากนะ �เช็กอินทุกป้ายรถเมย์รึป่าวเนี่ยยยย ��
ได้เวลากลับบ้านแล้ว �ผมก็ได้เวลากลับบ้านแล้ว �ก่อนกลับผมต้องแวะไปเช็กหนังสือการ์ตูนซะหน่อยแล้ววววววววว �อิอิ�
.
.
.
ร่างเล็กเดินเข้าไปในร้านขาย-เช่าการ์ตูนที่อยู่ในระแวกบ้าน � �เด็กมัธยมปลายอย่างจองอิลฮุนก็ไม่ลืมที่จะเช็คอิน � เค้าอยากจะคะแนนตามพี่คนนั้นทันไวไว � �แต่พี่เค้าคะแนนตั้ง400กว่าแหน่ะ � ร่างอวบหยิบการ์ตูนที่ต้องการจะยืมไปที่เค้าเตอร์ � � �พร้อมส่งบัตรสมาชิกวีไอพีให้กับพนักงาน
"วันนี้เช่าน้อยจังเลยนะคะ"พนักงานแคชเชียร์เห็นอิลฮุนจนจำได้
"จะสอบแล้วฮะนูนา �~ ผมไปแล้วครับ"อิลฮุนยิ้มให้พนักงาน
"ค่า �ขอบคุณคะ"พนักงานสาวส่งบัตรคืนให้กับเด็กหนุ่มที่สวมชุดนักเรียน
*ครืด* �(อิลฮุนปิดเสียงโทรศัพท์นะคะ)
"เจ้าซองแจ-*-" หยิบมือถือขึ้นมาดู �Notificationขึ้นจากLINE � เจ้าเพื่อนตัวแสบมันชวนเล่นดอทคืนนี้ครับ-*- จะสอบ �ไอ้นี่ ㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋ�
"อ๊ะ �ขอโทษครับ"เนื่องจากอิลฮุนมัวแต่ก้มพิมพ์ข้อความเถียงเพื่อนอย่างเมามัน � จนลืมดูมีใครเดินผ่านไปผ่านมาหรอไม่ ��
"Sorry"อีกฝ่ายก็คงไม่ต่างกัน � คนตรงหน้าเหมือนจะก้มหน้าก้มเล่นมือถือเหมือนกัน-_______-
ทั้งสอบชบกันอย่างจัง �จนแทบกระเด็นทั้งคู่ � แต่โชคดีที่คนที่ตัวสูงกว่านั้งพิงกำแพงได้พอดีแล้วคว้าคนตัวเล็กเอาไว้ไม่ให้ล้ม"Are you OK?"
"อะ... อืมม"อิลฮุนพยักหน้า � �คนตรงหน้าของอิลฮุนพยักหน้า �ก่อนจะใช้มือปัดไปตามตัวของอิลฮุนที่เปื้อนฝุ่น ��
"no problem.. Im ok"อิลฮุนรู้สึกตกใจที่อีกฝ่ายปัดฝุ่นให้
อิลฮุนโค้งให้เพื่อขอบคุณที่ร่างสูงปัดฝุ่นที่เปื้อนเป็นรอยบนชุดนักเรียน � �อิลฮุนมองคยที่ตัวสูงกว่าค่อยๆเดินจากไป � ��
"ลูกครึ่งหรอ?"อิลฮุนมองไปที่แผ่นหลังของคนที่สวมเสื้อโค๊ทสีดำ
"อ๊ะ �นั้นอะไรน่ะ"เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนย่อตัวลงมองไปที่วัตถุชิ้นเล็กลักษณะเป็นกระเป๋าซิปที่ตกอยู่ที่ซอกกำแพงกับทางเท้า � เค้ารูดซิปออกดู � "หูฟัง นี่... *0* รุ่นนี้แพงด้วย"
"ของคนนั้นแน่เรย=[]="อิลฮุนยืนขึ้นก่อนจะหันหลังไปอีกที �แผ่นหลังกว้างของนั้นก็หายไปเสียแล้ว
"เอาไงดีวะเนี่ยยย �จองอิลฮุนเอ๊ย"
*ครืด* �มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นอีกแล้ว
"ก็ว่าทำไมหน้าคุ้นๆ �" =____="" มือถือสีขาวเด้งเตือนโฟร์สเควขึ้นมา � พี่คนที่ชอบเช็คอินแถวๆบ้านผมเช็กอินอีกแล้ว �แถวๆป้ายรถเมล์ที่เลยป้ายปากซอยบ้านไป2ป้าย � แต่นั้นแหล่ะที่ตกใจคือรูปโปรไฟล์ � นั้นมันพี่คนที่เดินชนเราเมื่อกี๊ � -______-�
"เอาเป็นว่า �ไว้คอมเม้นพี่เค้าไวละกัน" � อิลฮุนเก็บกระเป๋าเฮดโฟนอันเล็กไส่กระเป๋านักเรียน � �ก่อนจะก้มลงเพื่อจะคอมเมนจุดที่พี่เค้าเช็กอิน
: พี่ทำหูฟังหล่นไว้รีป่าวครับ
อิลฮุนเดินก้มดูมือถืออยู่นาน �แต่ดูไม่มีทีท่าว่าอีกฝ่ายจะตอบ �...
"ชริ �... ไม่ตอบ"อิลฮุนเอามือถือไส่เข้ากระเป๋า �ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน � ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ �มีอิลฮุนลูกชายตัวอวบอยู่บ้านเพียงคนเดียว
"ทางสะดวก อิอิ "อิลฮุนนอนลงบนโซฟาในบ้าน � หยิบการ์ตูนที่พึ่งเช่ามาขึ้นมานอนอ่าน
*ครืด*
อิลฮุนหยิบไอโฟนออกมาจากกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง � พี่ชายคนนั้นเช็คอินอีกแล้ว � .... แล้วที่สำคัญตอบคอมเมนต์ด้วย
: เก็บได้หรอครับ �ขอคืนได้ไหม
อิลฮุนอ่านข้อความต่อท้าย ��
"ก็รู้ภาษาเกาหลีนี่นา"อินฮุนบ่นอุบอิบแต่ก็ตอบข้อความกลับไป
: ครับ �... พี่ชายเล่นLINEรึป่าว �ผมขอIDหน่อยครับ
: PENIELSHIN�
อิลฮุนก๊อบไอดีที่อีกฝ่ายบอกก่อนจะแอดไปหาในไลน์ �เพื่อจะได้ติดต่อเรื่องหูหชฟังเนี่ยแหล่ะ � .... �
"ผมชื่ออิลฮุนนะ"
"ครับ �พี่ชื่อพีเนียล... พี่จะไปเอาเฮดโฟนได้จากที่ไหน"
"มันอยู่กับผม มาเอาที่ผมได้ไหม"
"บ้านน้องอยู่แถวไหน"
"ผมอยู่Xxxxxxxxx"
"อยู่ใกล้บ้านพี่ �งั้นน้องว่างกี่โมง"
"ผมว่างอยู่ �-_____- �บ้านพี่อยู่หลังไหน �เดี่ยวผมเดินไปรอหน้าบ้านก็ได้"
"xxxxxxxxxxxx � ตอนนี้พี่กำลังจะกลับบ้าน �ใกล้แล้ว"
"เคร �เดี๋ยวผมเอาไปคืน"
อิลฮุนเด้งตัวจากโซฟา � �หยิบเฮดโฟนเจ้าปัญหาไส่กระเป๋ากางเกง � �หยิบไอโฟนไส่ไปด้วย � �แล้วจึงเดินไปตามที่อีกฝ่ายส่งlocationมาให้ �บ้านของพี่เค้าอยู่ไปทางปากซอย �เยื้องไปไม่ไกลมาก � อิลฮุนเดินมาเรื่อยๆ � �จนถึงบ้านหลังที่กำลังตามหา � � รั้วสีขาวบ้านหลังใหญ่นี้ � คุ้นๆแหะ...
"น้องอิลฮุนช่ายไหม ... �อ้าวน้องคนเมื่อกี๊"คนที่เดินมาจากด้านหลังอย่างเงียบๆสะกิดอิลฮุนที่กำลังยืนเล่นเกมอยู่ �
"ครับ �ดงกึนฮยอง... นี่เฮดโฟน"อิลฮุนล้วงออกมาจากกระเป๋าส่งให้
"Thanks"ดงกึนรับมา �แล้วหยิบไส่กระเป๋าสะพายด้านหลัง"กินข้าวรึยัง"
"ยังครับ"อิลฮุนตอบ
"กินข้าวบ้านพี่ไหม"คนที่พึ่งเคยคุยกันชวนคนตัวเล็กกว่าพร้อมเปิดประตูให้
"ก็ได้ฮะ"อิลฮุนเดินตามเข้าไป �เพราะยังไงคนที่บ้านก็คังอีกนานกว่าจะกลับ
"นั่งลงตรงนี้ก่อนนะ"คนตัวเล็กเข้ามาในบ้านหลังค่อนข้างใหญ่ �ข้างในจะเป็บแบบเรียบง่ายและดูเงียบและเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้
"พี่อยู่คนเดียวหรอ"อิลฮุนมองไปรอบๆ �ทำไมทีนี่มันคุ้นๆนะ
"พี่พึ่งกลับมาจากอเมริกาน่ะ"เสียงทุ้มบอกขณะที่กำลังเปิดเตาแก๊สและผัดอะไรซักอย่าง
"งั้นหรอฮะ..."อิลฮุนพยักหน้ารับ �ก่อนจะหันไปมองร่างสูงที่กำลังจับเครื่องครัวอย่างคล่องแคล่ว �"มีอะไรให้ผมช่วยไหมฮะ"
"ไม่เป็นไร"
"หอมจัง"อิลฮุนที่ช่วยจัดการกับโต๊ะอาหารมองร่างสูงของดงกึนที่ถือจานใบใหญ่มาวางบนโต๊ะอาหารที่ถูกจัดไว้แล้วทั้งที่รองช้อนซ้อม �และแก้วน้ำเปล่า
"งั้นนายก็กินเยอะๆนะ �ขอบคุณที่เก็บหูฟังให้พี่"พีเนียลวางจากคาโบนาร่ากลิ่นหอมฉุยลงตรงหน้าข้องเด็กที่ทกำความดี
"อร่อยมากเลย"อิลฮุนม้วนเส้นสปาร์เก็ตตี้เข้าปากอย่างเอร็ดอรอย � กลิ่นครีมหอมๆเข้ากับหัวหอมที่ซอยละเอียดจนเนียนไปกับครีมซอส � �เบค่อนยิ่งสร้างรสชาติและกลิ่นหอมมากขึ้นไปอีก � ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายคนนี้ที่ดูนิ่งๆจะทำเป็น
"อร่อยก็ช่วยกินหน่อยนะ �ชั้นทำมาตั้งแต่เช้า �กินคนเดียวไม่หมดน่ะ"พีเนียลหยิบส้อมของตนไปตักจางจานที่วางไว้ที่หน้าของอิลฮุน � �อิลฮุนเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นจะช่วยกินด้วยมือเล็กจึงดันจานออกไปไว้ตรงกลาง
"โธ่ �จะมาให้กินของเหลือว่างั้น"อิลฮุนมองหน้าคนที่อมยิ้มอยู่ตรงหน้า �ทำไมเค้าไม่นึกว่าคนตรงหน้าเหมือนคนแปลกหน้าเลยนะ � ใบหน้ากลมก้มลงกินเส้นสปาเก็ตตี้จากส้อม �แต่เพราะม้วนไม่ได้ ทำให้เปื้อนเต็มปาก "งื้อออ � ขอทิชชู่หน่อย"
"อ่าานี่"พีเนียลหันหลังไปหยิบทิชชู่ก่อนจะส่งให้อีกฝ่าย �แต่ทว่า.... � อิลฮุนถึงกับแข็งทื้อ � � ดงกึนหยิบทิชชู่มาเช็ดที่แก้มของเค้าอย่างเบามือ � � � ��
"สะอาดแล้ว �กินเลอะเทอะเป็นเด็กเชียว"พีเนียลหยิบทิชชู่เมื่อกิ้งลงถังขยะใต้โต๊ะกับข้าว � ��
"..."อิลฮุนไม่ตอบอะไร � เพราะเค้ารู้สึกชาไปหมดแล้ว � � สัมผัสเมื่อกี๊มัน....
"ผมสงสัย... �"ทันทที่กินเมื้อเย็นเสร็จอิลฮุนถามหลังจากที่ดงกึนกินน้ำเสร็จ
"อะไรหรอ"
"ผมคุ้นๆที่นี่จัง..."อิลฮุนอมลมไว้เต็มแก้ม � พร้อมกับมองไปรอบๆ
"นายจำไม่ได้จริงๆหรอ"
"เอ๋? �Σ(꒪ȏ꒪) "�
"นายจำพี่ไม่ได้จริงๆหรอ �จองอิลฮุน"�
"ใครอ่ะ�Σ( ꒪□꒪)"อิลฮุนยังคงงงงันว่า �อีกฝ่ายจะสื่ออะไร
"ชิน � ดงกึน" เจ้าของบ้านพูดพร้อมกับยกยิ้ม
"ชะ....ชิน �ดงกึน(( ;:⊙;д;⊙)):;" � อิลฮุนหน้าซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด
...... อิลฮุนอยากจะถอดกางเกงมาคลุมหัวครับบบบบ �ฮือออออออออออออออ�(´༎ຶ۝༎ຶ) � �ฆ่ากันให้ตายไปเลยดีกว่า � ก็ว่า...!!!!!!!! �ฮึกๆ �ใครก็ได้เอามีดมาแทงผมที!!!!
สงสัยใช่ไหมฮะ �คะคือว่า.... � ฮึก � ชินดงกึนนี่เป็นคนที่ผมเล่นด้วยตอนเด็กๆฮะ �เคยเจอกันที่สนามเด็กเล่นในซอยบ้าน �ผมเล่นกับพี่เค้าประจำ �แต่ผมไม่เคยรู้ชื่อเขาหรอก �จนกระทั้ง.....
Flash Back
"ปืนขึ้นไปสิอิลฮุน"เพื่อนสมัยเด็กของผมตบมือเชียร์ขณะตอนที่ผมอยู่บนกระดานลื่น
"ฮือออออออออ" � ผมก้มมองพื้นที่อยู่ไกลออกไป �มันสูงมากกกกเลยฮะ!!!
"ฮือออออออออออออออ" ผมรู้ตัวอีกทีกระดานลื่นก็มีน้ำสีเหลืองๆไหลลงไป �ฮึก.... ความรู้สึกที่เรียกว่า �"กลัวจนฉี่ลาด" แต่มันไม่รู้สึกอายเท่า �....
"ว๊ากกกกกกกก"คนที่ไสลด์ตัวไปก่อนหน้า � หลบไม่ทันน่ะสิ ��(´°̥̥̥̥̥̥̥̥﹏°̥̥̥̥̥̥̥̥ `) � กางเกงอีกฝ่ายจึงเปื้อนไปด้วย
"งือออออ �ฮืออออออออ �"เด็กน้อยอายุ5ขวบร้องไห้โฮ � อยู่บนสไลเดอร์
"อิลฮุนฉี่ลาดดดดดดดด" เพื่อนๆวัยเด็กทั้งหลายพูดกันจนเสียงดัง �แล้วเดินหนีลงจากสไลเดอร์ กันจนหมด � สไลเดอร์ที่เต็มไปด้วยน้ำสีเหลืองๆ
"ไม่เป็นไรนะ"คนที่กางเกงเปื้อนฉี่ของอิลฮุนเดินมาจับมือเล็กที่ปิดตาร้องไห้อยู่มากุมไว้ � แล้วค่อยๆเดินจับมือน้อยๆเพื่อนำทางลงจากกระดานลื่น �
"ฮือออออออออออออ �"เด็กน้อยยังคงร้องไห้เพราะเพื่อนต่างวิ่งหนีเค้าไปหมด
"ไม่เป็นไรนะ �ไปบ้านพี่ไหม �"เด็กน้อยเงยหน้ามาสบตา �สายตาอบอุ่นนั้นทำให้เด็กชายอิลฮุนหยุดสะอื้นไปได้ � แล้วพยักหน้าเบาๆ
"ไปซักกางเกงกันเถอะ"
หลังจากนั้นเองผมก็ไปซักกางเกงกับพี่เค้าฮะ �ที่สำคัญเราแก้ผ้ากันหมดด้วย �พูดง่ายๆㅠㅠ � เราเคยเห็นของกันและกันฮะ!!!! � แต่นั่นไม่เท่าไหร่ㅠㅠ
"พี่ชายชื่ออะไรหรอ"เด็กน้อยที่กำลังเหยียบๆกางเกงในกะละมังที่เต็มไปด้วบสบู่
"ชิน �ดงกึน"คนที่ช่วยกันเหยียบตอบ �
"ว๊ากกกกกกก"เนื่องจากสบู่มันลื่น � ทันไดนั้นเองคนตัวเล็กไม่ทันได้ดู �ทำให้เผลอเหยียบขอบกะละมังไปเต็มแรง �จนทำให้เสียหลักและล้มลงไปนั่งอยู่ที่พื้นห้องน้ำพร้อมกัน �แจ่มันไม่ใช่แค่นั้น
"จุ๊บ"ริมฝีปากเล็กแตะที่มุใจากของคนที่นอนรอง
.
.
.
Flash Come
ผมจำได้เท่านี้ล่ะ �จูบแรกของผม!!!!!! �ผมรู้ตัวว่าผมเสียจูบแรกไปก็พอตอนโตเนี่ยแหล่ะ � ฮือออออออออออออ �อิลฮุนอยากตายยยยยยยยยย
"มารื้อฟื้นกันหน่อยไหม"พีเนียลยกยิ้ม
"อื้มมมมมม" อิลฮุนที่ยืนฟื้นความจำยังไม่ทันตั้งตัว � ร่างสูงก็โถมเข้าหา �พร้อมกับประกบปากอยู่งรวดเร็ว � � �ด้วยความที่อิลฮุนอ้าปากค้างและคิดอะไรอยู่นั้นทำให้อีกฝ่ายได้ส่งลิ้นเข้าไปครอบครองอย่างง่ายดาย � � ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปอย่างจาบจ้วง � �ทำเอาคนที่ตั้งตัวไม่ทันหายใจแทบไม่ทัน
"อื้อออ �ปล่อยนะ อื้อออออ อืม"จูบรุนแรงยังคงดำเนินต่อไป � �ร่างสูงไล้มือขึ้นมาจากเอวของอิลฮุนจนถึงหัวทุยๆ � มือนั้นขยับและปรับอังศาใบหน้าอิลฮุนให้ได้สับสัมผัสมากขึ้น
"อื้อออ... แฮ่กๆ"อิลฮุนแถบจะล้มพับ � �แต่ดีที่อีกฝ่ายนั้นยึดเอวเค้าเอาไว้ � อิลฮุนหอบหายใจเพราะขาดอากาศอยู่นานมากกก
"เงยหน้ามามองพี่สิ"ดงกึนแกล้งกระซิบ
"ไม่!!!!!!"
"พี่มีอะไรอยากจะให้นาย �"ดงกึนบอกพร้อมกับยกมือขึ้นลูกหัวกลมๆของอิลฮุน
"ผมไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นแหล่ะ �คนบ้า"อิลฮุนก้มหน้า � รับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น
"ฟังนะ � ..."พีเนียลยื่นหน้าเข้าไปเพื่อกระซิบเสียงหวานหูใกล้ใบหูนิ่ม �"พี่พึ่งกลับจากอเมริกามา �พี่ไม่ได้อยู่ที่นี่เลย �แต่พี่มีสิ่งหนึ่งอยากจะให้นาย"
"ยืนอยู่ตรงนี้นะ �อยู่พึ่งไปไหน"ว่าแล้วร่างสูงก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไป
.... หนีสิจองอิลฮุนนนนน � ผมไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องยืนรอด้วย �ทั้งๆนี่เป็นโอกาสหนีไม่ใช่หรอ? �
"พี่รอเวลานี้มานานแล้ว �พี่อยากจะให้สิ่งๆนี้กับนาย"อิลฮุนก้มมองกล่องใบใหญ่ที่เป็นกล่องรูปหัวใจสีชมพูในมือของอีกฝ่าย
"รีบๆพูดสิ �ผมต้องกลับบ้านแล้ว"อิลฮุนกอดอกเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าตอนนี้เค้ารู้สึกอาย �ใจเต้น �หงุดหงิดอะไรก็ไม่รู้รวมกันหมดจนแยกไม่ออกแล้ว
"พี่คืนนะ" �ทันทีที่ร่างสูงเปิดกล่องออกมา
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก �ไอ้บ้าาาาา" อิลฮุนก้มมองกางเกงในลายอุลตร้าแมนตัวจิ๋วที่พับไว้อย่างดี � มือเล็กรีบหยิบมันออกมาแล้วเก็บไส่กระเป๋ากางเกง � ก่อนจะมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเอาเรื่องงงงЩ(º̩̩́Дº̩̩̀щ)
... ก็เพราะ �นั้นคือกางเกงในที่ผมลืมไว้ครับ(( ≧ܫ≦))
"โอ้ยยยยยยยยย �เอาเรื่องน่าอายมาพูดทำไมเนี่ยยยยยยย �คนบ้าาาาา"อิลฮุนหยิบฝากล่องจากมือของดงกึนก่อนจะวิ่งไล่ตีไปด้วยอารมณ์ทั้งเขิน �ทั้งโมโหทั้งอาย � แต่สุดท้าย....
"อื้มมมมมม"กลับกลายเป็นว่าคนที่จนมุมคือคนที่ไปไล่ตีเขานี่สิ � �ริมฝีปากอวบอิ่มถูกประกบจูบอย่างแรงอีกครั้ง � � �ก่อนจะผละออก
"หน้านายแดงไปหมดแล้ว" �ดงกึนยิ้ม �ถึงจะยิ้มหวานแค่ไหนก็ไม่ทำให้อิลฮุนหายหงุดหงิดไปได้ � "เดี๋ยวพี่ไปส่งบ้าน"
"ไม่เลยนะ �ไม่ต้องงงงเลยยยย"อิลฮุนพยายามตีมือคนที่จับข้อมือเขามากอบกุม � แต่ดูจะไม่เป็นผล ชินดงกึนกลับเดินยิ้มร่า � โดยมือนั้นเดินจูงมือของอิลฮุนที่มีสีหน้าไม่เต็มใจต่อไปและเดินนำ � � ถึงจะมีเสียงโวยวายตามมา �แต่ดงกึนก็รู้สึกไม่รำคาญซักนิด � �ดวกึนเดินไปพร้อมกับรอยยิ้ม
..... พี่รอเพื่อที่จะเจอนายอีกครั้งนะ � จองอิลฮุน
END
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น