ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : boku wa VAMPIRE desu :: chapter 1
Title :: boku wa VAMPIRE desu!!(ผมเป็นแวมไพร์ครับ)
writer :: InooZiiMmA
Couple :: nakayama,keidai,takachii
Rate :: PG 15
>>เนื้อหาทั้งหมดนี้ ถูกแต่งขึ้น มิได้เกิดขึ้นจริงแต่ประการใด<<
Chapter 1 ::
"แวมไพร์~ มีมาตั้งแต่ทศวรรษที่แปด ว่ากันว่า ผู้ที่กลายเป็นแวมไพร์นั้น คือเทพที่ถูกสาป แวมไพร์มีหลายประเภทแบ่งได้ตามประเทศต่างๆ ซึ่งลักษณะจะไม่เหมือนกัน ว่ากันว่า แวมไพร์ของญี่ปุ่น มักจะแฝงกายตนให้เป็นหนุ่มรูปงาม เพื่อหลอกล่อเหยื่ออันโอชะในราตรีที่แสงจันทร์ทอประกายแสงได้เต็มดวง ดวงตา เมื่อยามสะท้อนกับแสงจันทร์ จะถูกแต่งแต้มด้วยสีที่เหมือนเลือด เขี้ยวอันแหลมคม ถูกแสงจันทร์สะท้อนให้เห็นเป็นเงา ร่างกายที่เย็นยะเยือกนั้น ไม่สามารถเกิดรอยแผลต่างๆได้ และ มันจะคอยจ้องมองเหยื่อจากข้างหลังแล้ว......"
"........."
"แล้วก็กระโดดกัดคอยามะจังแบบนี้ไง!!"สิ้นเสียงเล็ก ร่างบางก็กระโดดจากเตียงไปหาเพื่อนที่นั่งฟังอย่างตั้งใจ
"ย้าก ก "เรียวสุเกะเองเมื่อเห็นแบบนั้นก็รับมุกด้วยการวิ่งหนี ทั้งสองวิ่งเล่นกันจนเพื่อนอีกคนต้องปรามด้วยความเบื่อหน่ายกับอาการไม่โตของเพื่อนทั้งสอง
"นี่ยามะจัง ไดจัง หยุดวิ่งได้แล้วนะ ดึกมากแล้ว เดี๋ยวอาจารย์ที่คุมหอจะดุเอานะ"เป็นคนตัวเล็กที่นั่งบนโซฟาหรูพูดขึ้น ร่างบางที่มีใบหน้าหวานราวกับเด็กหญิง ดวงตาสวยที่แลดูดุนิดๆเหมาะกับนิสัยที่เป็นผู้ใหญ่ของเค้า บวกกับ จมูกโด่งที่รับกับริมฝีปากบางได้รูป
"กะ ก็ยามะจังน่าแกล้งนี่ ดูสิ ตอนเล่านะ นั่งหน้าเครียดเชียว~"ร่างเล็กอีกคนที่กระโดดไล่เพื่อนรีบเดินมานั่งข้างยูริ ก่ินที่เรียวสุเกะจะเดินไปที่เตียง
"ไดจังแหละ เล่าอะไรน่ากลัว~"เรียวสุเกะผู้มีใบหน้าหวาน ดวงตากลมโตที่ดูยังไงก็งามไม่แพ้กับอัญมณี ผมสีน้ำตาลอ่อนรับกับใบหน้าขาวอย่างมาก จมูกที่ได้รูปกับปากที่อวบอิ่มนั้นงับเข้าที่ผ้าห่มพลางทำท่ากลัว
"ไร้สาระน่า ผีบ้าไรนั่น ไม่มีหรอก"เจ้าของเรื่องที่นั่งข้างยูริพูดขึ้น ไดจัง ผู้มีใบหน้ายิ้มแย้มได้ตลอดเวลา ตากลมนั้นมักจพยิ้มไปพร้อมกับปากสวยเสมอ สร้างสเน่ให้คนตัวเล็กดูบริสุทธ์ได้ไม่น้อย
"นั่นสิ ไม่มีหรอกน่า"ยูริพูดขึ้น
"แต่ว่า พักนี้มีข่าวลือว่า ทุกวันเพ็ญ จะมีนักเรียนของเราหายไป แต่พอกลับมาก็จำอะไรไม่ได้...แถมที่คอ ยังมีรอยกัดด้วยนะ ยูริจัง"เรียวสุเกะพูดขึ้น ก็มันจริงอ่ะ เค้าสนใจเรื่องแบบนี้มานานมาก แม้จะขี้กลัว แต่เค้าเองก็ตามข่าวนั้นทุกวัน
"555+ ยามะจังนี่ ดูจริงจังนะ ว่าแต่เรื่องรุ่นพี่อ่ะ ไม่บอกเค้าสักที เดี๋ยวโดนคาบไปหรอก"ไดกิพูดเปลี่ยนเรื่อง
"เฮ้อ~~ พวกนายนี่นะ งั้นชั้นไปนอนก่อน"ยูริทำหน้านิ่งตามบุคลิกของตน ก่อนเดินไปที่เตียงใกล้ๆเรียวสุเกะ
พวกเค้าอยู่หอเดียวกัน เค้าสามคนเรียนอยู่โรงเรียนประจำที่มีแต่ชายล้วน จึงไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องอื่นเท่าไหร่นัก
"ฝันดีนะ ยูริจัง"ยามะจังยิ้มหวาน
"อย่าลืมฝันเห็นรุ่นพี่ทาคากิล่ะ"ไดกิแซวเพื่อนตัวเล็กที่ตอนนี้ พอได้ยินชื่อคนๆนี้แล้วใจดวงน้อยๆกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ก็ไม่ได้หันมาพูดอะไร เท้าเล็กก็ก้าวขึ้นเตียง พร้อมกับปิดไฟที่หัวเตียงของตน
"ห้าว ว"ยามาดะแกล้งหาวเพื่อหนีคำถามจากเพื่อนรัก จากนั้นก็เอนตัวลงนอน
"นี่ อย่าเนียน มาตอบคำถามก่อน ห้ะ!!"ไดกิวิ่งไปหาเรียนที่นอนลง
"ตะ ตอบไรเล่า ดึกแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนนะ"
"ระวังนะ ไอคนที่ประทับใจจะโดนคาบไปก่อน"
"ไม่มีหรอกน่า า นี่มันโรงเรียนชายล้วนนะ ไดจัง"เรียสุเกะดึงผ้าห่มมาคลุมอกเล็ก
"ถึงอย่างงั้นก็เถอะ อะไรๆก็เกิดขึ้นได้นี่"ไดกิไม่เลิกล้มความพยายาม
"เอาน่า า พรุ่งนี้ ไดจังก็ช่วยเอาขนมไปให้รุ่นพี่เหมือนเดิมละกัน ฝันดีนะ บาย~"คนตัวเล็กรีบหลับตาก่อนเอาผ้านวมหนามาคลุมจนถึงหัวเล็กๆ
"ยามะจัง ขี้โกง ตื่นนะ!!"ไดกิตะโกนเสียงดัง
"นี่ไดจัง ถ้ามีเสีนงลอดตากปากอีก ยูริไม่เอาไว้แน่"เสียงขู่เล็กๆดังขึ้นส่งผลให้ไดกิเงียบแล้วเดินไปปิดไฟ ก่อนจะล้มตัวลงนอนบ้าง~
"เอาขนมไปให้รุ่นพี่นาคาจิม่าทุกวัน พี่อิโน่จะจำเราได้มั้ยนะ"
"คิดถึงเค้าทำไม ช่างสิ อิตาขี้เก๊กเอ้ย!!"คนตัวเล็กสะบัดความคิดออกจากหัวก่อนจะค่อยๆหลับตาลง จนกลายเป็นห้วงนิทรา
ณ เวลานี้ เป็นเวลาพักผ่อน แต่สิ่งมีชีวิตร่วมโลกอีกหลายชีวิต ใช้เวลายามราตรีนี้ เพื่อดำรงชีวิต มันช่างต่างกันเหลือเกิน มนุษย์กับ ปีศาจ....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
แสงอรุณเบิกฟ้า บ่งบอกว่า เวลานี้ควรจะต้องตื่นนอนมาทำภารกิจของตนได้แล้ว ไดกิและเรียวสุเกะต่างก็ตื่นมรแต่งตัว แต่เป็นยูริ ที่ทุกครั้งจะตื่นช้ากว่าคนอื่น จนบางที ก็ไม่ยอมลุกด้วยซ้ำ แถมยังสั่งไม่ให้เปิดผ้าม่านตอนเช้าเพราะแสบตาอีก
"ยูริจัง ตื่นได้แล้วนะ"เรียวสุเกะเดินมาสะกิดเพื่อนรักอย่างเบาที่สุด
"อืม ม "คนตัวเล็กปรือตาเบาๆ
"เก่งมาก จุ้บ"เรียวสุเกะจูบที่หน้าผากเล็กเบาๆ เค้ามักจะทำแบบนี้เสมอเวลาที่ยูริทำตามที่เค้าบอก
แม้ว่ายูริจะดูเป็นผู้ใหญ่กว่าพวกเค้ามาก แต่ก็มีบางมัมที่ยูริมักจะอ้อนเค้าบ่อยๆ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"แสบตาว่ะ !"เสียงสบทหนึ่งดังขึ้นขณะที่กำลังเดินอย่างเร่งรีบไปที่ตึกเรียน
"ไอ้เคย์ แค่นี้จะตายรึไง แดดตอนเช้า ธรรมชาติเว้ย มีวิตามิน"ร่างสูงโปร่งพูดขึเน พรางแหงนใบหน้าคนแล้วใช้จมูกโด่งสวยสูดรับอากาศยามเช้าอย่างสบายใจ
"เออ เชิญมึงตากแดดตัวดำตรงนี้แหละ "เคย์รีบเดินเข้าอาคารเรียนอย่างรวดเร็วจนไปชนกับคนๆหนึ่งเข้า
"โอ้ย!"เสียงครางหวานดังขึ้นพร้อมกับร่างกายที่ลงไปกระแทกพื้นอย่างแรง แต่อย่าหวังว่าคนอย่างอิโน่ จะสนใจ ถ้าไม่ใช่พวกสาวๆ
"นี่ ชนแล้วไม่คิดจะขอโทษรึไง ห้ะ!!!\เสีนงแหลมดังขึ้น
"..."นั่นทำให้คุณชาย อิโน่ ซึ่งตั้งแต่จำความได้ ไม่มีใครกล้าตะโกนใส่เค้าแบบนีร่างสูงจึงหันมาช้าๆ
"อึก ระ รู่นพี่"เสียงนั้นกลายเป็นสั่นเครือคนตัวเล็กจ้องมองใบหน้าคมนั้น มองไปกลับรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก
..นี่เราคิดอะไรอยู่ ไดกิ......
TBC ~
ขอถูไถมาเริ่มเรื่องนะค่ะ ไม่รู้ว่าจะงงกันมั้ย เนื้อเรื่องน้อยไปรึเปล่า แฮะๆๆๆ
ยังไงก็ อยากให้ติชมมานะค่ะ ~
writer :: InooZiiMmA
Couple :: nakayama,keidai,takachii
Rate :: PG 15
>>เนื้อหาทั้งหมดนี้ ถูกแต่งขึ้น มิได้เกิดขึ้นจริงแต่ประการใด<<
Chapter 1 ::
"แวมไพร์~ มีมาตั้งแต่ทศวรรษที่แปด ว่ากันว่า ผู้ที่กลายเป็นแวมไพร์นั้น คือเทพที่ถูกสาป แวมไพร์มีหลายประเภทแบ่งได้ตามประเทศต่างๆ ซึ่งลักษณะจะไม่เหมือนกัน ว่ากันว่า แวมไพร์ของญี่ปุ่น มักจะแฝงกายตนให้เป็นหนุ่มรูปงาม เพื่อหลอกล่อเหยื่ออันโอชะในราตรีที่แสงจันทร์ทอประกายแสงได้เต็มดวง ดวงตา เมื่อยามสะท้อนกับแสงจันทร์ จะถูกแต่งแต้มด้วยสีที่เหมือนเลือด เขี้ยวอันแหลมคม ถูกแสงจันทร์สะท้อนให้เห็นเป็นเงา ร่างกายที่เย็นยะเยือกนั้น ไม่สามารถเกิดรอยแผลต่างๆได้ และ มันจะคอยจ้องมองเหยื่อจากข้างหลังแล้ว......"
"........."
"แล้วก็กระโดดกัดคอยามะจังแบบนี้ไง!!"สิ้นเสียงเล็ก ร่างบางก็กระโดดจากเตียงไปหาเพื่อนที่นั่งฟังอย่างตั้งใจ
"ย้าก ก "เรียวสุเกะเองเมื่อเห็นแบบนั้นก็รับมุกด้วยการวิ่งหนี ทั้งสองวิ่งเล่นกันจนเพื่อนอีกคนต้องปรามด้วยความเบื่อหน่ายกับอาการไม่โตของเพื่อนทั้งสอง
"นี่ยามะจัง ไดจัง หยุดวิ่งได้แล้วนะ ดึกมากแล้ว เดี๋ยวอาจารย์ที่คุมหอจะดุเอานะ"เป็นคนตัวเล็กที่นั่งบนโซฟาหรูพูดขึ้น ร่างบางที่มีใบหน้าหวานราวกับเด็กหญิง ดวงตาสวยที่แลดูดุนิดๆเหมาะกับนิสัยที่เป็นผู้ใหญ่ของเค้า บวกกับ จมูกโด่งที่รับกับริมฝีปากบางได้รูป
"กะ ก็ยามะจังน่าแกล้งนี่ ดูสิ ตอนเล่านะ นั่งหน้าเครียดเชียว~"ร่างเล็กอีกคนที่กระโดดไล่เพื่อนรีบเดินมานั่งข้างยูริ ก่ินที่เรียวสุเกะจะเดินไปที่เตียง
"ไดจังแหละ เล่าอะไรน่ากลัว~"เรียวสุเกะผู้มีใบหน้าหวาน ดวงตากลมโตที่ดูยังไงก็งามไม่แพ้กับอัญมณี ผมสีน้ำตาลอ่อนรับกับใบหน้าขาวอย่างมาก จมูกที่ได้รูปกับปากที่อวบอิ่มนั้นงับเข้าที่ผ้าห่มพลางทำท่ากลัว
"ไร้สาระน่า ผีบ้าไรนั่น ไม่มีหรอก"เจ้าของเรื่องที่นั่งข้างยูริพูดขึ้น ไดจัง ผู้มีใบหน้ายิ้มแย้มได้ตลอดเวลา ตากลมนั้นมักจพยิ้มไปพร้อมกับปากสวยเสมอ สร้างสเน่ให้คนตัวเล็กดูบริสุทธ์ได้ไม่น้อย
"นั่นสิ ไม่มีหรอกน่า"ยูริพูดขึ้น
"แต่ว่า พักนี้มีข่าวลือว่า ทุกวันเพ็ญ จะมีนักเรียนของเราหายไป แต่พอกลับมาก็จำอะไรไม่ได้...แถมที่คอ ยังมีรอยกัดด้วยนะ ยูริจัง"เรียวสุเกะพูดขึ้น ก็มันจริงอ่ะ เค้าสนใจเรื่องแบบนี้มานานมาก แม้จะขี้กลัว แต่เค้าเองก็ตามข่าวนั้นทุกวัน
"555+ ยามะจังนี่ ดูจริงจังนะ ว่าแต่เรื่องรุ่นพี่อ่ะ ไม่บอกเค้าสักที เดี๋ยวโดนคาบไปหรอก"ไดกิพูดเปลี่ยนเรื่อง
"เฮ้อ~~ พวกนายนี่นะ งั้นชั้นไปนอนก่อน"ยูริทำหน้านิ่งตามบุคลิกของตน ก่อนเดินไปที่เตียงใกล้ๆเรียวสุเกะ
พวกเค้าอยู่หอเดียวกัน เค้าสามคนเรียนอยู่โรงเรียนประจำที่มีแต่ชายล้วน จึงไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องอื่นเท่าไหร่นัก
"ฝันดีนะ ยูริจัง"ยามะจังยิ้มหวาน
"อย่าลืมฝันเห็นรุ่นพี่ทาคากิล่ะ"ไดกิแซวเพื่อนตัวเล็กที่ตอนนี้ พอได้ยินชื่อคนๆนี้แล้วใจดวงน้อยๆกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ก็ไม่ได้หันมาพูดอะไร เท้าเล็กก็ก้าวขึ้นเตียง พร้อมกับปิดไฟที่หัวเตียงของตน
"ห้าว ว"ยามาดะแกล้งหาวเพื่อหนีคำถามจากเพื่อนรัก จากนั้นก็เอนตัวลงนอน
"นี่ อย่าเนียน มาตอบคำถามก่อน ห้ะ!!"ไดกิวิ่งไปหาเรียนที่นอนลง
"ตะ ตอบไรเล่า ดึกแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนนะ"
"ระวังนะ ไอคนที่ประทับใจจะโดนคาบไปก่อน"
"ไม่มีหรอกน่า า นี่มันโรงเรียนชายล้วนนะ ไดจัง"เรียสุเกะดึงผ้าห่มมาคลุมอกเล็ก
"ถึงอย่างงั้นก็เถอะ อะไรๆก็เกิดขึ้นได้นี่"ไดกิไม่เลิกล้มความพยายาม
"เอาน่า า พรุ่งนี้ ไดจังก็ช่วยเอาขนมไปให้รุ่นพี่เหมือนเดิมละกัน ฝันดีนะ บาย~"คนตัวเล็กรีบหลับตาก่อนเอาผ้านวมหนามาคลุมจนถึงหัวเล็กๆ
"ยามะจัง ขี้โกง ตื่นนะ!!"ไดกิตะโกนเสียงดัง
"นี่ไดจัง ถ้ามีเสีนงลอดตากปากอีก ยูริไม่เอาไว้แน่"เสียงขู่เล็กๆดังขึ้นส่งผลให้ไดกิเงียบแล้วเดินไปปิดไฟ ก่อนจะล้มตัวลงนอนบ้าง~
"เอาขนมไปให้รุ่นพี่นาคาจิม่าทุกวัน พี่อิโน่จะจำเราได้มั้ยนะ"
"คิดถึงเค้าทำไม ช่างสิ อิตาขี้เก๊กเอ้ย!!"คนตัวเล็กสะบัดความคิดออกจากหัวก่อนจะค่อยๆหลับตาลง จนกลายเป็นห้วงนิทรา
ณ เวลานี้ เป็นเวลาพักผ่อน แต่สิ่งมีชีวิตร่วมโลกอีกหลายชีวิต ใช้เวลายามราตรีนี้ เพื่อดำรงชีวิต มันช่างต่างกันเหลือเกิน มนุษย์กับ ปีศาจ....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
แสงอรุณเบิกฟ้า บ่งบอกว่า เวลานี้ควรจะต้องตื่นนอนมาทำภารกิจของตนได้แล้ว ไดกิและเรียวสุเกะต่างก็ตื่นมรแต่งตัว แต่เป็นยูริ ที่ทุกครั้งจะตื่นช้ากว่าคนอื่น จนบางที ก็ไม่ยอมลุกด้วยซ้ำ แถมยังสั่งไม่ให้เปิดผ้าม่านตอนเช้าเพราะแสบตาอีก
"ยูริจัง ตื่นได้แล้วนะ"เรียวสุเกะเดินมาสะกิดเพื่อนรักอย่างเบาที่สุด
"อืม ม "คนตัวเล็กปรือตาเบาๆ
"เก่งมาก จุ้บ"เรียวสุเกะจูบที่หน้าผากเล็กเบาๆ เค้ามักจะทำแบบนี้เสมอเวลาที่ยูริทำตามที่เค้าบอก
แม้ว่ายูริจะดูเป็นผู้ใหญ่กว่าพวกเค้ามาก แต่ก็มีบางมัมที่ยูริมักจะอ้อนเค้าบ่อยๆ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"แสบตาว่ะ !"เสียงสบทหนึ่งดังขึ้นขณะที่กำลังเดินอย่างเร่งรีบไปที่ตึกเรียน
"ไอ้เคย์ แค่นี้จะตายรึไง แดดตอนเช้า ธรรมชาติเว้ย มีวิตามิน"ร่างสูงโปร่งพูดขึเน พรางแหงนใบหน้าคนแล้วใช้จมูกโด่งสวยสูดรับอากาศยามเช้าอย่างสบายใจ
"เออ เชิญมึงตากแดดตัวดำตรงนี้แหละ "เคย์รีบเดินเข้าอาคารเรียนอย่างรวดเร็วจนไปชนกับคนๆหนึ่งเข้า
"โอ้ย!"เสียงครางหวานดังขึ้นพร้อมกับร่างกายที่ลงไปกระแทกพื้นอย่างแรง แต่อย่าหวังว่าคนอย่างอิโน่ จะสนใจ ถ้าไม่ใช่พวกสาวๆ
"นี่ ชนแล้วไม่คิดจะขอโทษรึไง ห้ะ!!!\เสีนงแหลมดังขึ้น
"..."นั่นทำให้คุณชาย อิโน่ ซึ่งตั้งแต่จำความได้ ไม่มีใครกล้าตะโกนใส่เค้าแบบนีร่างสูงจึงหันมาช้าๆ
"อึก ระ รู่นพี่"เสียงนั้นกลายเป็นสั่นเครือคนตัวเล็กจ้องมองใบหน้าคมนั้น มองไปกลับรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก
..นี่เราคิดอะไรอยู่ ไดกิ......
TBC ~
ขอถูไถมาเริ่มเรื่องนะค่ะ ไม่รู้ว่าจะงงกันมั้ย เนื้อเรื่องน้อยไปรึเปล่า แฮะๆๆๆ
ยังไงก็ อยากให้ติชมมานะค่ะ ~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น