ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 พบพาน (ทองแท้)
ตอนที่ 2 พบพาน(ทองแท้)
“ท่านเจฆา...ท่านจะเอาจริงรึ”
“แน่นอน ข้าอุตส่าห์ได้เจอนางอสูรของข้าทั้งที” เจฆาตอบกลับ
“แต่นั่นมันแค่ภาพวาดนะ ท่านแน่ใจรึว่านางอสูรกับสัตว์อสูรจะมีตัวตนอยู่จริง”
“แน่ใจสิ... คนที่วาดภาพนี้ขึ้นมาต้องอาศัยสัตว์อสูรมาเป็นแบบให้แน่นอน เพราะฉะนั้น นางอสูรต้องอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากสัตว์อสูรแน่ๆ”
.........................................
ผลัวะ !!!
ลูกเตะที่จากพนมเตะออกไปหักกลางต้นกล้วยอย่างแม่นยำ
“ฝีมือยังไม่ตกเลยนะ” อ้วนเกิ้ลเอ่ยขึ้นอย่างชื่นชม ขณะจรดเหล้าดีกรีแรงเข้าปาก
จาพนมหยิบธนูขึ้นมาให้อ้วนเกิ้ล
อ้วนเกิ้ลเอาลูกศรขึ้นพาดสายและง้างสายธนูจนสุดแรง จากนั้นลูกศรจึงวิ่งอย่างรวดเร็วไปยังกิ่งไม้ที่เล็งไว้ กิ่งไม้แตกเป็นสองเสี่ยง
“วิชาของนักรบผู้ได้ฉายาว่าเทพแห่งสงคราม...” จาพนมที่ยืนดูอยู่ห่างๆเผยอยิ้มออกมา “เมื่อหลายร้อยปีก่อน อาณาจักรจีน มีนักรบรูปงามผู้หนึ่งชื่อว่า “ลิโป้” เทพสงครามในตำนานยิงธนูห้ามทัพตอนเมาเหล้าได้อย่างแม่นยำราวจับวาง ตอนนี้เจ้าก็ได้สำเร็จวิชานี้ไปได้ครึ่งทางแล้วนะ”
“นี่ เริ่มเย็นมากแล้วนะ ข้าว่าเรากลับกันได้แล้ว ข้าหิวข้าวแล้ว” กุยยาตะโกนบอก
“ข้าอยากอยู่ต่ออีกสักพัก”
“งั้นข้ากลับไปก่อนแล้วกัน” กุยยาอุ้มกระต่ายแล้วหันหลังเดินกลับไป
“เดี๋ยวกุยยา บ้านเจ้าไปทางนี้ไม่ใช่หรือ” อ้วนเกิ้ลชี้ไปทางตรงข้าม
“อ้าวหรือ” กุยยาจึงหันกลับไปเดินตามทางที่อ้วนเกิ้ลชี้บอก
“เฮ้อ” อ้วนเกิ้ลถอนหายใจ “จาพนม ข้ากลับก่อนแล้วกัน ข้าขอไปส่งกุยยาก่อน”
จาพนมยิ้มรับ พลางมองไปที่กระต่ายที่กุยยาอุ้มอยู่ บางทีเจ้าอาจเจอผู้ที่เหมาะสมแล้ว
...........................................
“...เอ่อ นี่ กุยยา” อ้วนเกิ้ลยื่นปิ่นปักผมไม้เนื้อแข็งให้กุยยา “ข้าทำด้วยตัวเอง มันไม่มีค่าอะไรนักหรอก”
“ขอบใจนะ” กุยยาเอื้อมมือไปรับแล้วนำมาปักมวยผมตัวเอง “ข้าจะเก็บไว้อย่างดีเลย” กุยยาเอาหน้าถูที่หัวของกระต่ายน้อยด้วยความดีใจ
“มี๊ มี๊ มี๊” (ปกติกระต่ายร้องไม่ได้นะจ้า แต่นี่มันนิยายไง”
แต่เมื่อพ้นป่า และเห็นสภาพหมู่บ้านที่ถูกทำลาย ทั้งสองได้แต่ตะลึง กุยยาวิ่งไปที่บ้านตัวเอง “พ่อออออออออออ”
“กุยยา ระวัง!!!” พ่อกับอ้วนเกิ้ลตะโกนพร้อมกัน อ้วนเกิ้ลรีบเข้าไปดึงตัวกุยยาให้ล้มลง ลูกธนูผ่านเหนือตัวกุยยาไปปักอยู่พื้นเบื้องหน้า นี่ถ้า...ข้ายังอยู่ที่เดิม..กุยยาแทบไม่อยากคิด...
ชาวพม่าหลายคนเดินมาทางกุยยากับอ้วนเกิ้ล
“หนีไป” พ่อที่ร่างโชกเลือดตะโกนมา “อ้วนเกิ้ลพากุยยาหนีไปเร็ว”
“ไม่ พ่อ ข้าไม่ไป ฮือ ๆ ๆ” กุยยาวิ่งไปรับร่างของพ่อที่กำลังทรุดลง ทำให้ต้องปล่อยมือจากกระต่าย “มี๊ มี๊ มี๊”
อ้วนเกิ้ลคว้าธนูขึ้นมายิงใส่พม่าคนหนึ่ง เจาะทะลุเสื้อเกราะไปปักต้นไม้ด้านหลัง ล้มลงตายทันที ทำให้ทหารพม่าคนอื่นชะงักเท้าที่กำลังเดินมา
“รีบพาพ่อเจ้ากับโจโฉหนีไปเร็วสิ ข้าจะรับมือทางนี้เอง” อ้วนเกิ้ลคว้าธนูขึ้นมากำลังพาดสาย ก็มีมือขนาดใหญ่มาคว้าข้อมือเขาเอาไว้
“ข้าคือวาตู” (แสดงโดย วาสุเทพ ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่ปะว่าเป็นตัวร้าย) “ฝีมือเจ้าร้ายนักนะ มาเป็นลูกน้องข้าดีกว่า”
“ไม่” แล้วอ้วนเกิ้ลก็ถูกฟาดลงกับพื้น พม่าหลายคนรีบเข้ามีรุมทันที
กุยยาดึงปิ่นปักผมออกมาหมายจะแทงตาวาตู
ควับ!!! เลือดไหลออกมาจากแผล วาตูเอามือกุมแผล ส่วนอีกข้างฟาดกุยยาจนกระเด็นกระแทกพื้นสลบไป...ปิ่นปักผมเปื้อนเลือดหลุดผมตกอยู่ที่พื้น
“ยัยนี่” แผลเป็นทางยาวอยู่กลางหน้าผากลากมาหางคิ้ว ไม่ ไม่ถึงตา “อีกนิดเดียว ตาข้าก็เกือบบอดแล้ว ใครลากยัยนี่ไปเลยไป”
กุยยาถูกทหารพม่าเอาตัวอุ้มขึ้นพาดบ่า “ข้าเอายัยนี่ไปละ”
อ้วนเกิ้ลคว้าข้อเท้าของทหารคนนั้นไว้ “อย่า”
“หนอยเจ้านี่ ยุ่งจริง” ว่าแล้วก็สลัดขาแต่อ้วนเกิ้ลไม่ยอมปล่อย จึงเอาเท้าอีกข้างเตะใส่ อ้วนเกิ้ลก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากขา
“ฮ่า ๆ ๆ เจ้าหนุ่มนี่มันแน่จริง ฮ่า ๆ ๆ” วาตูหัวเราะเสียงดัง
ขวับบบบบบบบ ฉูดดดดดดดดดด เลือดพุ่งทะลักออกมาจากเส้นเลือดใหญ่ที่ลำคอของวาตู วาตูหงายหลังล้มตึง ส่งเสียง คร่อก คร่อก คร่อก ได้สามครั้งก็สิ้นใจ
พม่าตกใจจนปล่อยร่างของกุยยาตกลงพื้น จากนั้นก็ตัวขาดเพราะถูกดาบฟัน
กระต่ายของกุยยาคลายปากออกจากคอของวาตู แล้ววิ่งข้ามศพวาตูมาหากุยยา
“มี๊ มี๊ มี๊” เอาจมูกมาดันแก้มแล้วเอาลิ้นเลีย
“มี๊ มี๊ มี๊” วิ่งไปคาบปิ่นปักผมที่ตกมาไว้ตรงหน้ากุยยา
เจฆาเก็บดาบเข้าที่ มองกุยยาไปนอนผมยาวสยายกับกระต่ายน้อยอย่างตกตะลึง ตอนแรกเขาคิดว่าจะช่วยกุยยาก่อน จึงไปสู้กับวาตู แต่ไม่นึกว่ากระต่ายน้อยตัวเล็ก ๆ นี่จะจัดการกับวายร้ายอย่างวาตูได้ภายในพริบตา ใช่แน่ ๆ
- สัตว์อสูร -
“ท่านเจฆา...ท่านจะเอาจริงรึ”
“แน่นอน ข้าอุตส่าห์ได้เจอนางอสูรของข้าทั้งที” เจฆาตอบกลับ
“แต่นั่นมันแค่ภาพวาดนะ ท่านแน่ใจรึว่านางอสูรกับสัตว์อสูรจะมีตัวตนอยู่จริง”
“แน่ใจสิ... คนที่วาดภาพนี้ขึ้นมาต้องอาศัยสัตว์อสูรมาเป็นแบบให้แน่นอน เพราะฉะนั้น นางอสูรต้องอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากสัตว์อสูรแน่ๆ”
.........................................
ผลัวะ !!!
ลูกเตะที่จากพนมเตะออกไปหักกลางต้นกล้วยอย่างแม่นยำ
“ฝีมือยังไม่ตกเลยนะ” อ้วนเกิ้ลเอ่ยขึ้นอย่างชื่นชม ขณะจรดเหล้าดีกรีแรงเข้าปาก
จาพนมหยิบธนูขึ้นมาให้อ้วนเกิ้ล
อ้วนเกิ้ลเอาลูกศรขึ้นพาดสายและง้างสายธนูจนสุดแรง จากนั้นลูกศรจึงวิ่งอย่างรวดเร็วไปยังกิ่งไม้ที่เล็งไว้ กิ่งไม้แตกเป็นสองเสี่ยง
“วิชาของนักรบผู้ได้ฉายาว่าเทพแห่งสงคราม...” จาพนมที่ยืนดูอยู่ห่างๆเผยอยิ้มออกมา “เมื่อหลายร้อยปีก่อน อาณาจักรจีน มีนักรบรูปงามผู้หนึ่งชื่อว่า “ลิโป้” เทพสงครามในตำนานยิงธนูห้ามทัพตอนเมาเหล้าได้อย่างแม่นยำราวจับวาง ตอนนี้เจ้าก็ได้สำเร็จวิชานี้ไปได้ครึ่งทางแล้วนะ”
“นี่ เริ่มเย็นมากแล้วนะ ข้าว่าเรากลับกันได้แล้ว ข้าหิวข้าวแล้ว” กุยยาตะโกนบอก
“ข้าอยากอยู่ต่ออีกสักพัก”
“งั้นข้ากลับไปก่อนแล้วกัน” กุยยาอุ้มกระต่ายแล้วหันหลังเดินกลับไป
“เดี๋ยวกุยยา บ้านเจ้าไปทางนี้ไม่ใช่หรือ” อ้วนเกิ้ลชี้ไปทางตรงข้าม
“อ้าวหรือ” กุยยาจึงหันกลับไปเดินตามทางที่อ้วนเกิ้ลชี้บอก
“เฮ้อ” อ้วนเกิ้ลถอนหายใจ “จาพนม ข้ากลับก่อนแล้วกัน ข้าขอไปส่งกุยยาก่อน”
จาพนมยิ้มรับ พลางมองไปที่กระต่ายที่กุยยาอุ้มอยู่ บางทีเจ้าอาจเจอผู้ที่เหมาะสมแล้ว
...........................................
“...เอ่อ นี่ กุยยา” อ้วนเกิ้ลยื่นปิ่นปักผมไม้เนื้อแข็งให้กุยยา “ข้าทำด้วยตัวเอง มันไม่มีค่าอะไรนักหรอก”
“ขอบใจนะ” กุยยาเอื้อมมือไปรับแล้วนำมาปักมวยผมตัวเอง “ข้าจะเก็บไว้อย่างดีเลย” กุยยาเอาหน้าถูที่หัวของกระต่ายน้อยด้วยความดีใจ
“มี๊ มี๊ มี๊” (ปกติกระต่ายร้องไม่ได้นะจ้า แต่นี่มันนิยายไง”
แต่เมื่อพ้นป่า และเห็นสภาพหมู่บ้านที่ถูกทำลาย ทั้งสองได้แต่ตะลึง กุยยาวิ่งไปที่บ้านตัวเอง “พ่อออออออออออ”
“กุยยา ระวัง!!!” พ่อกับอ้วนเกิ้ลตะโกนพร้อมกัน อ้วนเกิ้ลรีบเข้าไปดึงตัวกุยยาให้ล้มลง ลูกธนูผ่านเหนือตัวกุยยาไปปักอยู่พื้นเบื้องหน้า นี่ถ้า...ข้ายังอยู่ที่เดิม..กุยยาแทบไม่อยากคิด...
ชาวพม่าหลายคนเดินมาทางกุยยากับอ้วนเกิ้ล
“หนีไป” พ่อที่ร่างโชกเลือดตะโกนมา “อ้วนเกิ้ลพากุยยาหนีไปเร็ว”
“ไม่ พ่อ ข้าไม่ไป ฮือ ๆ ๆ” กุยยาวิ่งไปรับร่างของพ่อที่กำลังทรุดลง ทำให้ต้องปล่อยมือจากกระต่าย “มี๊ มี๊ มี๊”
อ้วนเกิ้ลคว้าธนูขึ้นมายิงใส่พม่าคนหนึ่ง เจาะทะลุเสื้อเกราะไปปักต้นไม้ด้านหลัง ล้มลงตายทันที ทำให้ทหารพม่าคนอื่นชะงักเท้าที่กำลังเดินมา
“รีบพาพ่อเจ้ากับโจโฉหนีไปเร็วสิ ข้าจะรับมือทางนี้เอง” อ้วนเกิ้ลคว้าธนูขึ้นมากำลังพาดสาย ก็มีมือขนาดใหญ่มาคว้าข้อมือเขาเอาไว้
“ข้าคือวาตู” (แสดงโดย วาสุเทพ ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่ปะว่าเป็นตัวร้าย) “ฝีมือเจ้าร้ายนักนะ มาเป็นลูกน้องข้าดีกว่า”
“ไม่” แล้วอ้วนเกิ้ลก็ถูกฟาดลงกับพื้น พม่าหลายคนรีบเข้ามีรุมทันที
กุยยาดึงปิ่นปักผมออกมาหมายจะแทงตาวาตู
ควับ!!! เลือดไหลออกมาจากแผล วาตูเอามือกุมแผล ส่วนอีกข้างฟาดกุยยาจนกระเด็นกระแทกพื้นสลบไป...ปิ่นปักผมเปื้อนเลือดหลุดผมตกอยู่ที่พื้น
“ยัยนี่” แผลเป็นทางยาวอยู่กลางหน้าผากลากมาหางคิ้ว ไม่ ไม่ถึงตา “อีกนิดเดียว ตาข้าก็เกือบบอดแล้ว ใครลากยัยนี่ไปเลยไป”
กุยยาถูกทหารพม่าเอาตัวอุ้มขึ้นพาดบ่า “ข้าเอายัยนี่ไปละ”
อ้วนเกิ้ลคว้าข้อเท้าของทหารคนนั้นไว้ “อย่า”
“หนอยเจ้านี่ ยุ่งจริง” ว่าแล้วก็สลัดขาแต่อ้วนเกิ้ลไม่ยอมปล่อย จึงเอาเท้าอีกข้างเตะใส่ อ้วนเกิ้ลก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากขา
“ฮ่า ๆ ๆ เจ้าหนุ่มนี่มันแน่จริง ฮ่า ๆ ๆ” วาตูหัวเราะเสียงดัง
ขวับบบบบบบบ ฉูดดดดดดดดดด เลือดพุ่งทะลักออกมาจากเส้นเลือดใหญ่ที่ลำคอของวาตู วาตูหงายหลังล้มตึง ส่งเสียง คร่อก คร่อก คร่อก ได้สามครั้งก็สิ้นใจ
พม่าตกใจจนปล่อยร่างของกุยยาตกลงพื้น จากนั้นก็ตัวขาดเพราะถูกดาบฟัน
กระต่ายของกุยยาคลายปากออกจากคอของวาตู แล้ววิ่งข้ามศพวาตูมาหากุยยา
“มี๊ มี๊ มี๊” เอาจมูกมาดันแก้มแล้วเอาลิ้นเลีย
“มี๊ มี๊ มี๊” วิ่งไปคาบปิ่นปักผมที่ตกมาไว้ตรงหน้ากุยยา
เจฆาเก็บดาบเข้าที่ มองกุยยาไปนอนผมยาวสยายกับกระต่ายน้อยอย่างตกตะลึง ตอนแรกเขาคิดว่าจะช่วยกุยยาก่อน จึงไปสู้กับวาตู แต่ไม่นึกว่ากระต่ายน้อยตัวเล็ก ๆ นี่จะจัดการกับวายร้ายอย่างวาตูได้ภายในพริบตา ใช่แน่ ๆ
- สัตว์อสูร -
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น