คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Round 2 : (ห้องนอน)
Round 2 : (ห้องนอน)
"น้องจะนอนตรงไหนดี ?" อูยองที่อยู่ในเสื้อยืดตัวใหญ่สีเหลือง กางเกงขาสั้นที่โดนคลุมทับด้วยเสื้อยืดมองเห็นเป็นไรๆ ว่าเป็นสีน้ำเงินพูดขึ้น อูยองนั่งอยู่บนเตียงในมือกอดตุ๊กตากล้วยหอมจอมซนที่เพิ่งสอยมาได้หลังกินข้าวกันเสร็จ
"นอนบนเตียงสิ"
"เอ๊" ท่าเอียงคอน้อยๆ นั่นมันยังไง ชอบทำตัวน่ารักเรี่ยราดทุกทีสิหน่า
"นอนไม่ได้เหรอคะ ?"
"ไม่ได้พูดสักหน่อย พี่คุณไปอาบน้ำสิฮะ น้องนอนแล้วนะ ฝันดีฮะ" ว่าจบก็ล้มตัวลงนอน ไม่สนใจอะไรอีกต่อไป หูเล็กทั้งสองข้างถูกเจ้าตัวยัดหูฟังเข้าไปได้ยินเสียงเพลงแว่วออกมาด้านนอก นิชคุณส่ายหัวอย่างขำๆ ขาเรียวยาวพาตัวเองเข้าห้องน้ำไป
ออกมาอีกทีก็พบกับเด็กตัวขาวที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง ดูได้จากท่านอนที่ขาขาวพาดเข้าไปที่กลางลำตัวตุ๊กตาของบีหนึ่งกล้วยหอมจอมซน ผ้าห่มถูกเจ้าตัวเล็กถีบจนร่วงหล่นลงข้างเตียง นิชคุณส่ายหัวน้อยๆ เดินไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้ดังเดิม มือใหญ่เอื้อมไปถอดหูฟังออกจากหูเล็กให้ จัดการปิดไอพอดให้เสร็จสรรพวางไว้ตรงโต๊ะข้างเตียง ร่างสูงล้มตัวลงข้างเด็กหนุ่มแก้มยุ้ยที่เพิ่งเจอกันได้ไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง แต่เหมือนจะยื่นขาเข้ามาหาเขาในหัวใจแล้วข้างหนึ่ง หนุ่มตัวขาวคิดไปถึงตอนอยู่ในห้าง มือใหญ่เอื้อมไปหยิบตุ๊กตาบีสองกล้วยหอมจอมซนมาถือไว้
.
.
.
'โอ้ยย อิ่มจังเลยฮะ'
'ไม่อิ่มก็แย่แล้วล่ะ ซัดเข้าไปขนาดนั้น' ร่างเล็กยู่หน้าใส่เขาพองาม
'ไปเดินเล่นกันเถอะพี่คุณ' ร่างเล็กอ้อน มือเล็กเอื้อมไปควงแขนร่างสูงไว้ อ้อนโดยไม่จำเป็นสักนิด แค่นี้ก็น่ารักจะตายอยู่แล้ว
'ทำไมถึงกลับมาเรียนที่เกาหลีล่ะคะ' ถามด้วยความอยากรู้ ก็เรียนที่นู่นภาษีดีจะตาย ทำไมถึงกลับมาเรียนที่นี่
'คิดถึงจะตาย อยากกลับมาใจจะขาด แต่พ่อไม่เคยยอม'
'แม่ล่ะ ?'
'แม่ตามใจน้องอยู่แล้ว น้องชอบที่นี้มากกว่า น้องชอบพูดภาษาของตัวเอง'
'เหรอจ้ะ ?'
'อืม พี่คุณนี่ยังไง ? อ้ะ !!'
'เป็นอะไรไปอูยอง ?'
'พี่คุณฮะ' หันมาอ้อนแบบนี้ต้องอยากได้อะไรแน่ๆ 'อยากได้กล้วยหอมจอมซนอ่ะ ซื้อให้หน่อยน้า' นิ้วเล็กๆ ชี้ไปที่ตุ๊กตากล้วยหอมจอมซนสองตัวที่นั่งล่อเด็กซนอยู่ นี่ไม่เด็กแล้วนะ จะอยากได้ไปทำไมกัน ร่างสูงกว่าหันไปยิ้มให้เด็กไม่รู้จักโต
'ได้ซิ'
'พี่คุณใจดีที่สุดเลย ฟอดดด~' อูยองเขย่งปลายเท้าขึ้นมาหอมแก้มนิชคุณอยากรวดเร็ว แล้วพาตัวเองวิ่งไปหาตุ๊กตาสองตัวนั้น
'อะ.. อูยอง' เขาก็เข้าใจว่าอูยองไปอยู่ที่อเมริกามาหลายปี การที่จะหอมกันในที่สาธารณะเป็นอะไรที่ธรรมดามาก แต่นี่มันกลางห้างนะอูยองงง
.
.
.
พอคิดถึงเขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ยิ่งรู้จักยิ่งอยากรู้จักมากขึ้นไปอีก อูยองมีบางสิ่งบางอย่างที่น่าดึงดูดและน่าค้นหา แต่แล้วความคิดกลับลอยหายไปเมื่อร่างสูงรู้สึกได้ถึงมือเล็กบางที่เอื้อมมากอดเขาไว้
นิชคุณสะดุ้งเฮือก ไม่แม้แต่แขนเรียวและมือบางแต่ขาขาวที่มีเพียงกางเกงแสนสั้นก็พาดเขาไว้ด้วยเช่นกัน จางอูยอง พี่สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่ให้น้องไปนอนกับใครและจะไม่ให้น้องซื้อหมอนข้างเด็ดขาด แม้จะอ้อนแค่ไหนก็ตาม
.
.
.
"น้องติดตุ๊กตาขนาดนี้เชียว" นิชคุณทักขึ้นเมื่อเห็นจางอูยองรื้อของมาจากกระเป๋าสองในสามใบที่วางอยู่กลางห้อง เมื่อวานอูยองขนกระเป๋ามาไม่ต่ำกว่าห้าใบแล้ว ในนั้นมีเสื้อผ้าและของส่วนตัวที่เยอะเกินกว่าที่จำเป็นไปหน่อย ส่วนกระเป๋าสามใบใหญ่นี่ตามมาทีหลัง และมาแต่เช้าตรู่เลยด้วย เปิดออกมาก็ยังเป็นแค่ตุ๊กตาล้วนๆ จางอูยองหยิบตัวนั้นตัวนี้ไปวางบนเตียง โซฟาหรือแม้แต่ชั้นหนังสือ
"อื้ม น้องว่ามันน่ารักออก หรือพี่ว่ามันไม่น่ารัก" อูยองยกตุ๊กตาหมีน้อยสีเนื้อนวลมาตรงหน้าเขา จับขย้ำขยี้เบาๆ
"น่ารักจ้า น่ารักเหมือนเจ้าของมันเนาะ" ประโยคหลังพูดเบาๆ เหมือนไม่ต้องการให้ได้ยิน แล้วก็ไม่ได้ยินจริงๆ เสียด้วย "แล้วกระเป๋าใบนี้มีอะไร?" นิชคุณชี้ไปที่กระเป๋าใบที่สามซึ่งเล็กกว่ากระเป๋าก่อนหน้านี้ค่อนข้างมาก
"ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวนะ" อูยองวางตุ๊กตาตัวสุดท้ายลงตรงหัวเตียง จัดการปิดกระเป๋า ลากไปวางไว้ตรงมุมห้อง เขาถึงได้รู้อะไรบางอย่าง จางอูยองชอบความเป็นระเบียบ และมักจะทำอะไรให้เสร็จไปเป็นอย่างๆ ก่อนเสมอ คนตัวเล็กเดินแท่ดๆ มาที่กระเป๋าใบที่สาม นั่งลงตรงพื้นพิงโซฟาชิดริมห้องที่เขานั่งอยู่และเริ่มเปิดกระเป๋า
"หนังสือ ?"
"หืม ?"
"นี่ไง หนังสือเรียนทั้งนั้นเลยนี่ เอ๊ แล้วนี่เอกสาร" อูยองยกแฟ้มสีเทามาให้เขาดู นิชคุณคว้าไว้แล้วเปิดออก
"มหาลัยโซล มหาลัยเดียวกับพี่ด้วยนี่นา" นิชคุณอ่านรวดเดียว "ปีหนึ่ง คณะศิลปกรรมภาคอินเตอร์" อูยองยู่หน้า
"พ่อคงจัดการให้อีกแล้ว"
"แล้วน้องอยากเรียนคณะนี้รึเปล่า ?"
"อยากเรียนสิ แต่น้องบอกพ่อไว้แล้วว่าขอดร๊อปไว้ก่อน ค่อยไปสอบเข้าเองน่ะฮะ"
"หือ ?"
"ทำหน้างงทำไม ก็มันเปิดเรียนมาได้สักพักแล้วนี่นา น้องไม่ชอบใช้เส้นอ่ะ งื้อ ช่างเหอะ จัดการให้แล้วไปขัดใจเดี๋ยวโดนเรียกกลับ ซวยแน่ๆ"
"หึหึ เราคงทำเพื่อนตกใจแน่ เข้าไปกลางคันอย่างนี้ ตึกวิศวะใกล้กันนิดเดียว ถ้าไม่มีเพื่อน น้องไปหาพี่ได้นะ" มือใหญ่ขยี้หัวเล็กเบาๆ มือบางปัดออก ทำท่ารำคาญ แต่ก็ยิ้มกว้าง
"ว่าแต่พี่จุนซูทำไมไปเที่ยวตลอดเลย วิศวะเรียนหนักนี่นา"
"มันชอบฮันนีมูน ช่างมันเหอะ"
"คิกๆๆ แล้วพี่ไม่ชอบบ้างเหรอฮะ ? แฟนพี่ล่ะ ?"
"มีที่ไหนล่ะ ? หืมม"
"ไม่รู้สิ พี่ออกจะหล่อนี่นา ไม่มีสิแปลก"
"ก็ไม่มีจริงๆ นี่"
"เดี๋ยวก็หาได้เองละหน่า พี่ฮะ น้องไปอาบน้ำละ พี่ทำอะไรให้กินได้รึเปล่า ?" เงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่สูงกว่าแต่กลับพบตาคมโตที่ทอดมองอยู่ก่อนแล้ว แถมยังยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างนั้นมันหมายความว่าไง
"เดี๋ยวก็คงหาได้สินะ หึ" พูดจบก็ลุกออกไปเลย ปล่อยให้คนตัวเล็กนั่งมึนกับประโยคนั้นต่อไป ทำไมพี่ๆ ชอบพูดให้คิดล่ะฮะ
.
.
.
.
.
TBC in Round 3 : (มหาลัยใหม่แต่เพื่อนเก่า)
ความคิดเห็น