บูรฉัตรเขียน

ลำดับตอนที่ #2 : ไม่รับสาย

เรื่องราวต่อจากสายเรียกเข้าจะเกิดอะไรเมื่อ เขาไม่พร้อมจะรับสายจากคนที่เขารักอีก ความรักความเจ็บปวดความเศร้าทำให้เขาไม่พร้อมที่จะรับสาย แต่เขาไม่รู้เลยว่าการที่เขาไม่รับสายจะทำให้เกิดเรื่องที่เขาต้องจำไปจนตาย

                เสียงโทรยังคงดังต่อไป แต่เจ้าของโทรศัพท์ไม่คิดที่รับมันอีกแล้ว กบได้แต่มองโทรศัพท์เขารู้สึกว่าคุยไปก็เท่านั้น มันไม่เปลี่ยนอะไรระหว่างเขากับต่ายหรอก เขาเก็บเสื้อผ้าและขับรถไปทันที แต่เขายังไม่รู้เลยว่าจะไปไหนตอนนี้หัวสมองมันสับสนไปหมด รู้แต่ว่าตอนนี้ไม่พร้อมที่จะได้ยินเสียงของต่ายไม่พร้อมจะรับฟังเรื่องราวอะไรของต่ายทั้งนั้น เพราะตอนนี้ถ้าเขาคุยกับต่าย เขาก็เจ็บ และเขากลัวว่าความเจ็บเสียใจจะเปลี่ยนเป็นความโกธรแทน เขาไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น กบได้แวะที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งเขาสั่งอาหารมากิน และมองดูคนรอบข้าง เสียงข้อความดังขึ้นมาเขาเปิดดู

                “พี่กบโกธรต่ายหรือเปล่าค่ะ ทำไมไม่รับสายล่ะ”

กบมองข้อความและนึกถึงว่าแต่ก่อนเขาจะส่งข้อความหาต่าย ๆ บ่อย ๆ  ก็ข้อความเดิม ๆ อย่าง

                อย่าลืมกินข้าว

                เหนื่อยมั้ย

บ้างครั้งเธอก็ตอบบ้างครั้งเธอก็ไม่ตอบ แต่ทุกครั้งที่ตอบกบจะมีความสุขมาก กบนั่งคิดอะไรไปเรื่อย ๆ นึกถึงวันแรกที่เจอต่าย กบเจอต่ายใน MSN เมื่อเจ็ดปีก่อน โดยที่เธอได้อ่านนิยายของเขาในอินเตอร์เน็ต แล้วเกิดถูกใจเรื่องเลยอยากจะคุยกับคนแต่ง นานวันเข้าเธอกับเขาก็สนิทกันมากขึ้น

                “พี่กบเป็นคนดีจังค่ะ เป็นคนน่ารัก ถ้ามีกบมีแฟนนะ แฟนพี่กบจะรักพี่กบตายเลย”

                “โอยใครเขาจะมามองคนอย่างพี่ล่ะต่าย”

                “ถ้าพี่กบเปิดใจสักนิดนะค่ะ ต้องมีคนชอบพี่แน่ ๆ หนูเจอพี่ไม่กี่ครั้งหนูยังชอบพี่เลย พี่เป็นพี่ชายที่น่ารักของหนูค่ะ”

                กบอึ้ง ๆ แต่ก็ยิ้มตอบ คำว่าพี่ชาย อาจเป็นคำที่เหมือนมอบความรู้สึกดี ๆ ให้กับผู้ฟัง แต่สำหรับคนฟังอาจคิดว่า มันก็แค่ตำแหน่งปลอบใจคนแพ้เท่านั้นล่ะ เพราะส่วนมาก ผู้หญิงก็ที่พูดแบบนี้มักคิดว่าผู้ชายไม่เจ็บแต่จริง ๆ วันนั้นเป็นวันที่เขาเริ่มเจ็บปวดกับความรักที่ให้กับเธอ แต่เขาก็ยินดีที่จะรับมัน

                “อาหารได้แล้วครับ”

กบสะดุ้งโหย่งและคิดว่าป่านเธอจะเป็นอย่างไงบ้างนะเป็นห่วงจริง ๆ แต่จะให้ทำไงดีติดต่อ เธอคงจะลำบากแล้วล่ะ ก็เธอบอกเองว่าเขาน่ารำคาญ กบนั่งกินอาหารและนึกถึงสถานที่หนึ่งขึ้นมาได้ เขาเคยบอกกับเธอว่า

                “ต่ายเคยไปเที่ยวบางปูมั้ย”

                “ไม่เคยหรอกค่ะพี่กบ”

                “เหรอ ที่นั่นสวยดีนะ มีลานลีลาศด้วยนะ”

                “เหรอค่ะพี่กบ ว้าย ! ดีจังเลย ถ้าหนูมีแฟนนะหนูจะให้แฟนพาไป มันต้องโรแมนติกมาก ๆ แน่ ๆ เลยค่พี่กบ”

กบอึ้ง ๆ ไปเขากำลังคิดจะชวนเธอไป แต่เมื่อได้ยินประโยคนี้เขาก็ไม่กล้าซะดื้อ ๆ เพราะว่าเขาไม่ใช่แฟนเธอ เธอคงจะไม่ยอมไปกับเขาแน่นอน

                กบขับรถตั้งใจจะไปบางปู ไปพักผ่อน แต่โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมาอีก เป็นเบอร์ต่าย กบมองดูโทรศัพท์และคิดว่าจะรับดีมั้ย แต่จะรับทำไมไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นสักนิดเขาเลยตัดสินใจกดทิ้งไปซะดื้อ ๆ และคิดว่าเขายังไม่พร้อมที่จะคุยตอนนี้

                ต่ายพยายามโทรหากบแต่กบไม่รับสายสักที เธอเริ่มคิดมากเพราะ ตั้งแต่รู้จักกบ กบเป็นคนที่ดีกับเธอมาก เวลาใครทำให้เจ็บซ้ำก็ได้กบนี่ล่ะปลอบโยน ทำไมเธอทำร้ายกบได้ลงคอ บ้างทีกบอาจดูเหมือนกับจุ้นจานไปสักหน่อย แต่ที่กบทำทุกอย่างก็เพราะเป็นห่วงเธอ เธอเริ่มคิดบ้างอย่างออก สิ่งที่กบทำทั้งหมดก็คงจะมีเพียงคำตอบเดียวก็คือ กบรักเธอ

                “เราทำไมโง่แบบนี้นะมีผู้ชายดี ๆ อยู่ตรงหน้าและพร้อมให้เรารักแล้วแท้ ๆ เรากลับไม่สนใจ มัวแต่ไปมองหาคนอื่นอยู่ได้”

                ต่ายเลยตัดสินใจส่งข้อความไปหากบทันที

                “พี่กบต่าย ขอโทษนะพี่ ต่ายเข้าใจแล้ว ว่าพี่คิดอย่างไง ต่ายขอดูพี่อย่างจริงจังนะ”

แต่หลังจากที่พิมพ์ข้อความจบ ต่ายก็ขึ้นรถเมลย์กำลังจะไปหากบที่บ้าน เมื่อกบไม่รับสายเธอก็ต้องไปหากบจะได้คุยกันให้รู้เรื่องไปเลย

                กบได้รับข้อความแล้ว กบอ่านแล้วความรู้สึกดีใจมาก เขาถึงกับยิ้มออกมาได้ กบรีบโทรกลับหาต่ายทันที มีการกดรับแต่เขากลับไม่ได้ยินเสียงของต่ายเหมือนเคยมีแต่ความเงียบ

                “ต่ายทำอะไรอยู่ ต่าย ต่าย”

เสียงยังคงเงียบไป ไม่เสียงตอบรับจากต่าย แต่มีเสียงร้องโอดโอยดังขึ้นมา แต่ไม่ใช่เสียงของต่าย มันเป็นเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด อะไรมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่  

                “ต่าย ต่าย ตอบพี่สิ ไม่เล่นแบบนี้นะต่าย”

สักพักกบได้ยินเสียง เหมือนกระจกแตก และเสียงร้องโวยวายดังขึ้นมา

                “เร็วเข้ารีบพาคนเจ็บออกไปก่อน เร็วรีบพาคนเจ็บส่งโรงพยาบาลด่วน เธอเสียเลือดมากแล้ว”

กบหน้าชีดเผือก ตอนนี้เขาตกใจมาก นี่อะไรกันต่ายกำลังแย่ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ตอนนี้กบไม่คิดอะไรแล้วเขารีบขับรถและโทรเซ็กอุบัติเหตุไปที่โรงพยาบาลทุกที่เขานึกออก หลังจากขับมาเกือบทั้งวัน กบก็มาถึงโรงพยาบาลที่ต่ายอยู่ พ่อแม่ของต่ายกำลังนั่งกลุ้มใจอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน

                “พ่อครับแม่ครับต่ายเป็นยังไงบ้างครับ”

                “ยังไม่รู้เลยลูกนี่หมอกำลังพยายามช่วยอยู่” แม่ของต่ายพูดพลางน้ำตาเริ่มไหล

                “มันเกิดอะไรขึ้นครับแม่”

                “ต่ายออกไปข้างนอกบอกว่าจะไปหากบ แล้วรถก็เกิดพลิกคว่ำ”

 กบถึงกับหน้าชีดเผือกนี่ต่ายกำลังจะไปหาเขางั้นเหรอทำไมมันเป็นแบบนี้ นี่เขาจะต้องเสียต่ายไปงั้นเหรอทำไม ทำไมมันเป็นแบบนี้ สักครู่หมอก็ออกมา

                “ต่ายเป็นยังไรบ้างครับหมอ”

                “หมอเสียใจด้วยครับ สมองของคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนักทำให้คนไข้ อาจจะกลายเป็นเจ้าหญิงนินทาครับ ผมพยายามเต็มที่แล้วครับต้องรอดูคืนนี้ครับ”

พ่อแม่ของต่ายถึงกับกอดกันแล้วร้องไห้ ส่วนกบถึงเข่าอ่อนน้ำตาไหลออกมา นี่เขาต้องเสียต่ายไปตลอดกาลงั้นเหรอ ทั้งหมดแค่เพราะเขาไม่รับสายต่าย ถ้าเขารับสายอย่างน้อย ๆ ก็จะได้คุยกัน ต่ายไม่ต้องออกมาหาเขาที่บ้าน ต่ายจะได้รับรู้ความรู้สึกของเขาแล้ว เขาจะได้ดูแลต่าย เธออาจจะรักเขาก็ได้นี่ ต่ายเข้าใจเขาแล้ว นี่เพราะว่าเขาไม่รับสายงั้นเหรอทุกอย่างเลยเป็นแบบนี้

                ต่ายถูกพาออกจากห้องฉุกเฉินมาที่ห้องพักในตอนนี้ต่ายมีผ้าพันแผลพันอยู่รอบศรีษะและใส่เครื่องช่วยหายใจ กบจับมือของเธอ

                “ต่ายพี่รักเธอนะ พี่รักเธอมากเลย รักมาตั้งนานแล้วด้วย ทุกครั้งที่พี่รู้ว่าเธอร้องไห้ใจพี่เหมือนถูกกรีดด้วยมีดเลย และทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มและได้ยิ้มเสียงหัวเราะของต่ายพี่มีความสุขมากนะต่าย ต่ายรู้มั้ยทุกครั้งที่ต่ายอกหักและวิ่งมาหาพี่ พี่อยากจะเป็นคนปลอบและอยากบอกต่ายว่า พี่รักต่ายพี่จะขอดูแลต่าย ตลอดไป แต่พี่ก็ไม่กล้าหรอก เพราะกลัวว่าจะเสียต่ายไปตลอดกาล ถ้าพี่บอกรักต่าย ต่ายพี่เคยถามต่ายว่า ต่ายเคยไปบางปูมั้ย จริง ๆ พี่จะชวนต่ายไปนะ พี่อยากไปเต้นลีลาศกับต่าย อยากจะบอกรักต่ายต่อหน้าต่ายสักครั้ง ต่ายบอกเองว่า พี่เป็นคนดี พี่เป็นคนน่ารัก งั้นต่ายก็รีบตื่นขึ้นมานะ เราจะได้มาลองรักและดูแลกัน พี่จะดีกับต่าย จะน่ารักกับต่ายชนิดที่ต่ายไม่เคยได้จากใครอื่นเลยพี่รักต่ายนะรักมากเลย พี่ไม่มีทางทำให้ต่ายเจ็บหรอก ต่ายรู้แล้วนี่ว่าพี่รักต่าย พี่ได้เคยรักต่ายแล้วนะ แล้วต่ายล่ะยังไม่เคยลองรักพี่เลยนะ”

                กบพูดน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ทำไมกันเขาไม่บอกเธอ มัวทำบ้าอะไรอยู่ แล้วมาบอกตอนนี้มันไม่สายไปหน่อยเหรอ แต่เขาก็จะคอยดูแลต่ายอย่างงี้ต่อ ไม่ว่าต่ายจะตื่นขึ้นมาหรือไม่ เพราะต่ายคือผู้หญิงที่เขารัก และเขาจะรักต่ายตลอดไป ทุกอย่างจะไม่เป็นแบบนี้ถ้าแค่เพียงวันนั้น เขารับสาย