คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ดีเลย์ - 2 (end)
“เขิน .. จนหัวใจเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ”
“ร่างกายก็เริ่มเคลื่อนไหว พูดอะไรก็ ... เลอะเทอะ”
เสียงเพลงแผ่วๆ สลับกับเสียงหอบหายใจที่แทบแยกไม่ออกว่าที่จริง มันคืออะไร กับภาพเคลื่อนไหวรวดเร็วและเต็มไปด้วยจังหวะจะโคนที่เมาะเจาะของหนึ่งเดียวบนสเตจ ... ดังออกจากชุดลำโพงที่ต่อจากจอแอลซีดีเครื่องใหญ่ แบ่งหน้าที่กันส่งทั้งภาพและเสียง ชัดเปรี๊ยะให้ได้รู้กันชัดว่าคนในจอ กำลังทำงานหนักเพื่อสร้างความสุขให้ผู้ชมนับหมื่นเบื้องล่างขนาดไหน
ถ้าซิลวี่มาเห็นเธอนั่งจ้องจอทีวีอยู่ตอนนี้ ... ในสายตาซิลวี่ เธอคงเปลี่ยนร่างจาก “ผู้หญิงใจแข็ง” เป็น “ผู้ร้ายปากแข็ง” ไปแล้วแน่ๆ
เธอกำลังนั่งจ้องพี่นทในจอตาแป๋ว ... พี่นทที่กำลังยืนออกสเต็ปแบบพอดิบพอดีอยู่บนสเตจ ... กำลังทำหน้าที่เอนเตอร์เทนเนอร์ ศิลปิน นักร้อง หรืออะไรก็แล้วแต่ที่จะนิยามความสุดยอดทั้งหมดที่พี่นทมีได้ ... พี่นทที่กำลังยืนอยู่บนเวทีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเวทีหนึ่งของเมืองไทย ... พัทยา มิวสิค เฟสติวัล 2012
“ฮ่ะๆ...”
แอปเปิ้ลหลุดหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ เมื่อพี่นทกระโดดจากเวทีอีกฝั่ง ไปอีกฝั่ง เพื่อใช้พื้นที่ในแถบนั้นทั้งแถบ ออกลีลาระหว่างสแก๊ปได้อย่างน่าตื่นเต้น ...
ดูเอาสิ... จะมีใครแสบซนได้เท่าพี่นทคนนี้อีกไหม
“ก็เพราะว่าเขิน !...”
ไม่มีผู้หญิงคนไหนในเวทีเดอะสตาร์แล้วล่ะ... ที่จะเปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์และอีเนอร์จีขนาดนี้
...ไม่รู้สิ เธอรู้สึกภูมิใจในตัวพี่นทมากจริงๆ
ผู้หญิงธรรมดาที่ไม่ธรรมดาคนนึง ... ความพิเศษของพี่นท มันเป็นมวลความรู้สึกที่คงไม่สามารถใช้คำใดนิยามได้ คงต้องเป็นคำนั้นคำเดียว คำเดียวที่พี่นทเลือกมาแทนตัวเอง เลือกมาเป็นชื่ออัลบั้มแรกในชีวิต
“ที่ตั้งชื่ออัลบั้มว่า นท เพราะไม่อยากให้คำอื่นมานิยามตัวนท...”
คำว่า ‘นท’ คำเดียวจริงๆ
แอปเปิ้ลยิ้มและมองเสื้อหลากสีสันที่ดิ้นดุ๊กดิ๊กบนเวที... ความรู้สึกดีดีตื้อตันในอกอย่างน่าตกใจ และมากไปกว่านั้น ความคิดถึง ไหลหลากท่วมท้นหมดแล้วในหัวใจ
“อยากจะขอเวลานอก ให้ฉันเตรียมใจสักนิด นะคนดี...”
.
.
“ยังโสด ... โสด อยู่ทางนี้”
มันตลกดี ... ที่แต่ละเพลงที่เธอได้ยิน มันก็มีด้านใดสักด้านที่เกี่ยวเนื่องไปถึงแอปเปิ้ลอยู่ร่ำไป
คนอื่นคงไม่ได้รู้สึก ... อาจไม่รู้สึก ถึงเธอเล่าก็คงไม่รู้สึก ... แต่มันเกี่ยวกับความรู้สึกเธอที่ไหน ?
ก็เธอรู้สึก ... คิดถึง
“ไอ้เพลงยังโสดนี่ก็รัวเว่อร์ดีนะ เหมือนจะไม่ยากแต่โคตรยากเลย ! ใครจะร้องไหววะ”
“แอปช่วยร้องป้ะล่ะ ! สองคน ... ไหวนะ”
นทยิ้มให้กับตัวเอง ยิ้มให้กับความคิดตัวเองที่ย้อนไปถึงภาพทรงจำสวยงามในวันนั้น ... เพลงยังโสดที่ร้องคนเดียวไม่ได้ ถูกแบ่งท่อนและคิดท่าเต้นกันสดๆ เพื่อร้องกันสองคน ... ไม่ใช่สี่คนอย่างวงโอลีฟส์ แค่เราสองคนเท่านั้น
รันทรูรอบสุดท้ายของคอนเสิร์ต... จบลงไปแบบที่ตัวนทเองไม่ค่อยจะเต็มร้อยเท่าไร เธอซ้อมเยอะ ซ้อมหนักก็จริง แต่ช่วงนี้มีงานทุกวันจนเหนื่อย เรี่ยวแรงเหลือน้อยจนไม่ค่อยจะมีอยู่แล้ว...
อีกราวๆหกชั่วโมงก็ได้เวลาเริ่มคอนเสิร์ต ... คอนเสิร์ตที่สำคัญที่สุดในชีวิตลูกผู้ชายสองคน ที่กำลังซ้อมร้องเพลงปิดการแข่งขันอยู่บนเวที... นทยิ้มและมอง นิ่งและฟังสุ้มเสียงไพเราะของสองผู้เข้าชิงอย่างประทับใจ
ครั้งนึงเธอกับพี่ชายคนสนิท เคยยืนอยู่ตรงนั้น รู้ดีมันยิ่งใหญ่แค่ไหน
เสื้อผ้าเต็มราวถูกเข็นเข้ามาในห้องแต่งตัว... และแต่ละชุดถูกแจกจ่ายให้กับแต่ละคน ตามที่เคยได้ลองเอาไว้ นทรับเจ้าชุดยอดมนุษย์ที่แดงวิบวับในมือตัวเอง อยากจะหัวเราะให้กับโชคซวยๆที่ไม่รู้ว่าไปแกล้งคอสตูมไว้ตั้งแต่ชาติปางไหน ใยชีวิตเธอถึงต้องเจอแต่เสื้อผ้าซังกะบ๊วยบนเวทีที่แจ้งเกิดตัวเองก็ไม่รู้
ให้เธอใส่ชุดคอนเสปต์เพลงเขินมาเต้นแร้งเต้นกาซะยังดีกว่า ...
“นท... เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วมาต่อคิวแต่งหน้านะ”
“ค่า”
เสียงพี่ทีมงานคนนึงดังบอกเธอ เปรียบเสมือนเสียงเร่งให้นทได้เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้ารวดเร็วทันใจ ... ครู่เดียว เธอก็ย้ายตัวเองในชุดลำลองมาเป็นยอดมนุษย์ชุดแดงที่ ... โก้เก๋ ... กว่าคนไหน ?
หึหึ ไอ้คำว่าโก้เก๋นี่ ... เธอคิดมาปลอบใจตัวเองคนเดียวนะ ไม่ได้มีใครชมมาหรอก
แล้วขั้นตอนเดิมๆอย่างที่ทำมาซ้ำๆนับครั้งไม่ถ้วน ก็ดำเนินต่อไป ... นทนั่งพักสายตาสัปหงก นั่งหลับ และสลบสไล ช่วงชิงเวลาอันมีค่าเพื่อพักผ่อนร่างกายที่เหนื่อยเต็มที
มันขาดทั้งแรงกาย ขาดทั้งแรงใจ...
แอปเปิ้ลใจร้าย เฮ้ออ
.
.
“แจ่มจะแดมแจ่มว๊าววว ณ บัดนาว นั้นโดนใจ … !”
เสียงกรี๊ดลั่นฮอลล์รับแขกรับเชิญพิเศษของค่ำคืนนี้อย่างอบอุ่น พร้อมกับแปดเสียงที่ร้องท่อนฮุคของเพลง ‘ณ บัดนาว’ อย่างสนุกสนาน … เสียงกรี๊ดดังแทบกลบเสียงร้องไปหมด แต่มันไม่อาจกลบความสนุกที่ดูจะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวได้ … แอปเปิ้ลยิ้มกว้าง คนบนเวทีทั้งอีกสิบห้าคนดึงความสนใจจนเธอไม่ได้ เธอรอคอยอยู่แค่คนเดียว
และการรอคอยนี้สิ้นสุดลงแล้ว…
สิบหกชีวิตกระจายกันไปมอบความสุขกันจนเต็มหน้าเวที หลากสีสันของป้ายไฟที่ต่างพร้อมใจกันยกขึ้นมาเชียร์อัพศิลปินตัวเอง มันทำให้แอปเปิ้ลอดหันมองรอบทิศอย่างประทับใจไม่ได้เลย…
ป้ายไฟพี่นทเด่นหราอยู่บนสแตนด์ชั้นบน… แอปเปิ้ลยิ้มตาม ก่อนจะหันกลับไปมองบนเวทีที่กำลังประโคมสาดความสนุกใส่เหล่าแฟนคลับยกใหญ่
“ไอ้นทเต้นเหมือนไก่ย่างถูกเผา…”
พี่เนียร์ที่กำลังขยับตัวอย่างสนุกสนาน หันมากระซิบเธอพร้อมกลั้นหัวเราะอย่างเฮฮา … ให้แอปเปิ้ลที่กำลังจ้องสาวชุดแดงปักเลื่อมวิบวับอยู่บนเวที ได้นึกตามไปด้วย…
พี่นทขยับตัวไปมา ซ้ายทีขวาที…
เอ้ย ! เหมือนไก่ย่างงงง… ถูกเผาจริงๆด้วย !
“พี่เนียร์บ้า…”
แอปเปิ้ลเอ็ดพี่ชายเบาๆพร้อมกับหัวเราะตามไปด้วย เหมือนไก่ย่างจริงๆ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าไม่น่ารักสักหน่อย… แต่ ณ บัดนาว ? กับเดอะสตาร์แปด ปีนี้ได้ยินไปกี่ครั้งแล้วนะ
ถ้าเทียบ ณ บัดนาว กับ ปีเจ็ด ก็คงได้อารมณ์ประมาณ Look Like Love ที่ร้องกันจนจะกลายเป็นร่างทรงพี่บี้ไปแล้ว
ฮาดีจริงๆ
“เห้ยยยย เห้ยยย เดี๋ยวๆ ! จำได้เลย เมื่อเดือนที่แล้วเนี่ย ปาร์ตี้คอนเสิร์ตรักหนึ่งคำจดจำตลอดไปครับท่านผู้ชม อำลาวงการครับ ทำไมเขายังยืนอยู่ตรงนี้…”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด…
เสียงกรี๊ดสลบถล่มทลายจากทั่วทุกสารทิศ ดังกระหึ่มมาพร้อมกับเสียงหัวเราะชอบอกชอบใจที่ทำเอาแอปเปิ้ลอยากจะปิดหู … พี่โตโน่กำลังจิกกัดพี่ริทบนเวทีอย่างสนุกสนาน แสดงออกในบทบาทสมจริงที่พาเอาแฟนคลับกรี๊ดกันใหญ่
แอปเปิ้ลอมยิ้มอย่างนึกขำ… ดูเอาสิ พี่ริทหน้างอเลยอ๊า
“แต่ว่า ตั้งแต่อำลาวงการไป เห็นรับงานทุกวัน !”
เสียงพี่โตโน่ยังคงดังจิกพี่ริทให้ได้ฟินนน… กันทั้งฮอลล์ แอปเปิ้ลอมยิ้มแล้วส่ายหัวให้กับความน่ารักของพี่ชายน้องชายคู่นั้น ... ก่อนที่จะดันศอกกระทุ้งพี่ชายตัวเล็กๆข้างๆ แอบแซวอย่างอารมณ์ดี
“ปริ๊นท์ควีนตามเนียร์ไม่ฟินบ้างเหรอคะ ?”
ว่าเสร็จคนขี้แกล้งก็หัวเราะหัวไห่อย่างสนุกสนาน ... พี่เนียร์มีปฏิกิริยาตอบสนองที่น่าตลกดีเหลือเกิน ยู่หน้าเข้าจนไม่เหลือเค้าความดูดี ...
ดวงตาเรียวเล็กหรี่มองเธออย่างนึกหมั่นไส้ ให้แอปเปิ้ลได้ลอยหน้าลอยตาอย่างน่าหมั่นไส้ยิ่งกว่า...
“แล้วป้อนทแม่แอปล่ะครับ... ไม่ฟินโชว์เห็ดบ้างเรอะ ?”
จึ้ก !
โดนเข้าไปหนึ่งดอก คนขี้แกล้งจึงได้สงบเสงี่ยมขึ้นมาทันควัน... แอปเปิ้ลชะงักกึก ไอ้คำพูดโคตรแรงของพี่จูเนียร์ทำเธอหน้าแดงฉ่าขึ้นมาแบบไม่ทันตั้งตัว
“ไอ้พี่เนียร์บ้า!”
ด่าคำเดิมแต่เติมไอ้ข้างหน้า ... แอปเปิ้ลทำตัวไม่ถูกขึ้นมาชั่วขณะ กับสายตากรุ้มกริ่มพร้อมแซวของพี่เนียร์ที่จับจ้องเธอแทบตลอดเวลา ... มันทำให้แอปเปิ้ลเขินจนต้องเสมองไปทางอื่น บิดตัวหยิบมือถือขึ้นมากดแก้เขิน
คนอะไร ! กล้าแซวเรื่องแบบนั้นกันน่ะฮะ!!!?
“...”
มองหน้าจอสลับกับพี่จูเนียร์อย่างระแวดระวัง ไม่รู้ว่าเธอจะโดนพ่อเจ้าประคุณแซวอะไรอีกบ้าง แต่ทันทีที่ควักมันขึ้นมา Notifications นับสิบก็เด้งรัวๆๆให้แอปเปิ้ลแทบผงะ...
“เฮ้ยย !”
แอปเปิ้ลร้องเฮ้ยทนทีเพราะไม่คาดคิด อันที่จริง ... เธอมีเมนชั่นตลอดวันมันก็เป็นเรื่องปกติน่ะล่ะ ... แต่ที่ผิดปกติก็คือ นี่มันเวลาคอนเสิร์ตซึ่งไม่น่าพลาดที่สุด ใครจะเสียเวลามานั่งตามทวิตเตอร์กัน
ร้อยทั้งร้อยคงจ้องตาเป๋งหน้าจอทีวีอยู่แน่ๆ
แต่เหอะ ... ดูดิ เมนชั่นเป็นร้อย
“ฮั่นแน่ ! ลูกเห็ดเมนชั่นมาขอโมเม้นหรอจ๊าาาาา !!!!”
จูเนียร์ชะโงกหน้ามาแทบจะติดจอ ตาเล็กๆของเขาจ้องแค่สองในสิบเมนชั่นก็รู้แล้วว่าเหล่า FC ของแอปเปิ้ลกำลังพูดถึงอะไร ... เสียงแซวเลยดังขึ้นอีกระลอก พร้อมกับเสียงหัวเราะระเบิดลั่นที่ทำเอาแอปเปิ้ลเขินจนหน้าแดงไปกันใหญ่ ... มือข้างที่ว่างระดมทุบไปที่ไหล่ของพี่ชายตัวเล็กเข้าแรงๆ ทั้งแก้แค้น ... ทั้งแก้เขิน !
“นี่แน่ๆ ไอ้พี่เนียร์ ทำไมชอบแซวนักนะ”
จูเนียร์บิดตัวซ้ายขวาหลบพัลวัน นาทีนี้คอนเสิร์ตบนเวทีดำเนินเช่นไรเขาแทบไม่ได้ยินด้วยซ้ำ จิตใจจดจ่ออยู่กับภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาจากน้องสาวสวยหนักอย่างเจ้าซิลวี่ ... ที่กำชับเขาหนักหนาว่าให้บิลท์แอปเปิ้ลให้ใจอ่อนให้จงได้ !
“ชอบแซวเพราะเธอเรียลไงเล่า... โอ๊ยย แอป พี่เจ็บนะจริงแล้วนะเนี่ย 555555”
จุเนียร์ร้องเสียงดังแต่ก็ไม่ได้ทำให้แอปเปิ้ลหยุดทำร้ายเขาได้ ... หมัดเล็กยังระดมประเคนลงมาที่ไหล่เขารัวๆจนแทบเจ็บไม่ทัน ... จนไหล่จะช้ำไปหมดแล้ว !
“พี่คะ พี่ๆๆ เดี๋ยวก่อน ... น้องๆเดอะสตาร์แปดเขารอกันแล้วอ่ะ”
อึ๊ก ...
เสียงหวานใสดังออกจากลำโพงตัวยักษ์ จากคนที่คุณก็รู้ว่าใคร ทำเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังดำเนินไปอย่างลื่นไหลชะงัก ... มือที่ระดมทุบพี่เนียร์หยุดกึก แอปเปิ้ลที่กำลังทำหน้ายุ่ง หลุดยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ สะบัดหน้าจากพี่เนียร์มาทันควัน จากสายตาดุดุที่เคยทำร้ายพี่เนียร์ แอปเปิ้ลก็เปลี่ยนมันมาจับจ้องมองเวทีแวววิบวับอย่างมีความสุข...
จากหน้าที่เป็นหลังมือ เพียงหนึ่งเสียงที่ดังให้ได้ยิน...
จูเนียร์ที่เพิ่งจะปลอดภัยจากพายุทุบ ... ทำหน้าเบ้ใส่แอปเปิ้ลโดยที่อีกคนมองไม่เห็น หรือที่จริง แอปเปิ้ลไม่สนใจจะมองเขาแล้วด้วยซ้ำ
“พี่คะ พี่ๆๆ เดี๋ยวก่อน ... น้องแอปเปิ้ลเขารอดูนทแล้วอ่ะ”
ยืมสคริปท์เจ้านทมาดัดแปลง แล้วลอยหน้าลอยตาว่าอย่างหมั่นไส้ ... ให้แอปเปิ้ลที่ได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้าง ใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีมองเขาอย่างหมายมาด แล้วก็สะบัดหน้ากลับไปมองเจ้านทอีกเหมือนเดิม ... เอาเหอะ ! จะทำอะไรเขาก็ทำเถอะ ขอแค่คืนนี้กลับไปคืนดีกับไอ้เจ้านทก็พอ ไม่งั้นเขาคงต้องโดนเจ้าแม่ซิลวี่ดักปาดคอหัวกระเด็นออกจากบ่าแน่ๆ
นึกแล้วก็ขนลุก กับคำสั่งของเจ้าซิลวี่ที่ไม่รู้ทำไมไม่ออกโรงมาจัดการเอง
“หนูอุตส่าห์บิลท์ไอ้แอปให้ไปได้ ! ถ้าพี่เนียร์จัดการไม่ได้หนูเอาพี่เนียร์ตายแน่ ... จำไว้นะพี่ ! ให้เขาคืนดีกันให้ได้นะ !!!!...”
ดูเอาดิ ดูมันสั่งดิ ทำเขาสับสนเลย ว่าเขาเป็นพี่มันแน่หรือเปล่าวะ T T’
เฮ้อ ผู้หญิงปีเจ็ดนี่โหดสุดๆกันทั้งนั้น...
.
.
“พี่โดม ! พี่แม่งเจ๋งว่ะ นทอยากกราบมาก พี่เทพมาก พี่โคตรเดอะสตาร์เลยอ่ะ”
มันผ่านไปแล้วกับวินาทีประกาศผลที่แสนระทึก นทเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองเรียบร้อย รวบผมตึงให้หายรำคาญ ... เหล่าเดอะสตาร์แปดกก็เดินยิ้มหวานกันมาพอดิบพอดี ... นทยิ้มกว้างอ้าแขนเตรียมกอดพี่ชายสุดเจ๋งที่เธอแอบเชียร์มาตั้งแต่รอบแรกด้วยความประทับใจ ... ถ้วยรางวัลใสใสในมือพี่โดม ระยิบระยับล้อเล่นแสงไฟ ประกายดวงดาวในนั้นสะท้อนออกมาให้เห็นกันง่ายดาย...
มันเหมาะสมกับพี่โดมแล้วในทุกๆด้าน ... ถูกต้อง ไร้ที่ติ
พี่โดมเรม่อนของน้องนทรับตัวเล็กกระจิ๋วของนทไว้ในอ้อมกอด ... โยกตัวศิลปินในดวงใจคนหนึ่งของเขาอย่างดีอกดีใจไม่หาย นับตั้งแต่วินาทีที่ได้รางวัล ชีวิตสีพาสเทลจืดๆของเขาก็กลายเป็นคัลเลอร์ฟูลที่พาให้คนรอบตัวยิ้มและหัวเราะกันไม่หวาดไม่ไหว ... เขารักนาทีนี้ รักนาทีต่อจากนี้ รักเวทีนี้ และรักรางวัลนี้มากที่สุด
“ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมาก...”
ไล่กอดพี่ๆน้องๆทุกคนจนหมด ... บรรดาเพื่อนพ้องน้องพี่ที่เฮละโลกันมาดูคอนเสิร์ต ก็เดินทะลุหลังเวทีเข้ามาหากัน เสียงเซ็งแซ่ดังแสดงความยินดีกับเดอะสตาร์คนใหม่กันใหญ่ ... พี่โดมเรม่อนยิ้มกว้าง และนทก็ยิ้มกว้าง ... ใจเธอมีความหวังเพราะได้รู้ข่าวจากซิลวี่ว่าแอปเปิ้ลมาเหมือนกัน
เห็นว่ามาดูเฟรม ...
เหตุผลน่าน้อยใจ
แต่ทำไงได้ ก็เธอมันไม่ใช่คนที่แอปเปิ้ลสนใจอยู่นี่นา
คิดอย่างนั้น ... แต่นทก็ยังหมั่นชะโงกหน้าหาแอปเปิ้ลอย่างใจจดใจจ่อ ถึงจะไม่ได้พูดคุยกัน แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้เห็นหน้า แอปเปิ้ลคงไม่หนีกลับบ้านไปก่อนแน่ๆ เบียดคนเป็นพันๆในฮอลล์มันไม่สนุกเลย
อย่างน้อยแอปเปิ้ลน่าจะมาหาเฟรมบ้าง ...
“ไอ้นท มานี่ !...”
ชะโงกไปชะโงกมา... อยู่ดีดี มือที่มองไม่เห็นก็ยื่นเข้ามาลากแขนเธอไปอย่างรวดเร็ว เสียงที่คุ้นเคยดังบอกให้เธอเดินตามไปติดๆ ... ก่อนที่มันจะหยุดลง พร้อมกับเจ้าของเสียงที่หันหน้ามาให้เห็นกันเต็มตา
“เอ้า พี่เนียร์ !”
นทร้องชื่ออีกคนพร้อมยิ้มกว้าง... นึกว่าใครเสียงคุ้นๆ ที่แท้ก็พี่เนียร์นี่เอง
พี่เนียร์พยักเพยิดหน้ากับเธอไปงั้นๆ แต่สายตาสอดซ้ายแลขวาเหมือนจงใจจะสอดส่องหาใคร ... พาให้นทต้องหันมองตามอย่างอดไม่ได้ พี่เนียร์ทำตัวมีลับลมคมในแบบนี้มันแปลว่ายังไงนะ มีเรื่องสำคัญอะไรหรือเปล่า ?
“ไอ้นท ... แฟนคลับแกกะแอปเมนชั่นบอกแอปว่าคิดถึงพวกแกตึม ไม่แฟนเซอร์วิสหน่อยเหรอวะ ?”
“ฮะ ?”
นทร้องฮะสวนพี่เนียร์ตั้งแต่เรื่องยังไม่ทันจบ ... ทั้งที่จริงก็ได้ยินครบถ้วนกระบวนความแบบเคลียร์สุด ตาเล็กๆของนทมองตาเล็กๆของพี่เนียร์อย่างอึกๆอักๆ ... ดีใจที่มีแฟนคลับบอกคิดถึง แต่พี่เนียร์ไม่รู้หรือไงว่าสถานการณ์เธอกับแอปเปิ้ลตอนนี้มันไม่ได้ดีสักเท่าไร ?
“นี่แหล่ะไอ้นท แกก็ใช้โอกาสนี้แหล่ะ .. เอาเรื่องเอฟซีไปเนียนกับแอปซะ ได้ผลประโยชน์ทุกฝ่าย ... แกได้ง้อแอป แอปได้หายงอน แฟนคลับก็ได้ฟินทั่วหน้า”
จูเนียร์แนะนำแอปเปิ้ลอย่างเจ้ากี้เจ้าการ พยักหน้าอย่างมั่นอกมั่นใจกับแผนการที่กลั่นกรองออกมาเป็นอย่างดี... แต่คนต้องทำยังไม่มั่นใจนัก บ้าเรอะ ! ถ้าเกิดเธอเนียนไปคุยแล้วอยู่ดีดีแอปเปิ้ลไล่ตะเพิดเธอออกมาล่ะ เธอไม่อายน้องๆตายเลยหรือไง
“ไอ้นท ... ด้านได้อายอด ด้านหมดอดได้แอปนะเว้ย !”
สุภาษิตบ้าๆบอๆดังเชียร์อัพอยู่ข้างหู... ให้คนกล้าๆกลัวๆได้หรี่ตามองพี่ชายที่แส๊นนดีอย่างไม่ค่อยแน่ใจ ใจเธอแบ่งออกเป็นสองทางอย่างน่ากลัวมันจะขาดออกจากกัน มันจะดีเรอะ ? ให้เธอเอาแฟนคลับไปอ้างกับแอปเปิ้ลอ่ะนะ
“แอปมาโน่นแล้ว ไปเร็ว ! ไอ้นท...”
พลั่ก !
เชื่อเถอะ ว่าเธอไม่ทันได้ตั้งตัว ทั้งมือทั้งทรีนของไอ้พี่เนียร์ก็ระดมประเคนมาผลักดันเธอให้กระเด้งไปข้างหน้าแบบไม่ได้ตั้งใจ !
“เอ้ย !”
เสียงแอปเปิ้ลดังให้เธอได้ยินเป็นครั้งแรกในรอบเกือบเดือน พร้อมกับเจ้าของเสียงที่ผงะไปสองสามก้าวจากเธอที่เพิ่งหยุดการเคลื่อนไหวตัวเองได้ ... คนหน้ายุ่ง เงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอพร้อมกับจ้องอย่างฉุนๆ ... เอ่อะ แอปเปิ้ลคงไม่ชอบการปรากฏตัวที่คล้ายๆอุกกาบาตจะพุ่งชนโลกแบบนี้สินะ
หึหึ ไอ้พี่เนียร์ ... ไงล่ะ ผลักกันดีนัก !
“เอ่อ ... แอป หวัดดี”
คงมีแค่คำถามโง่ๆปิดบังเรื่องที่ซ่อนในใจ...
นทแทบอยากร้องไห้กับคำทักทายบื้อๆซื่อๆของเธอ ... แล้วยังจะไอ้มือแข็งๆที่ยกห้านิ้วขึ้นมาเหมือนจะเงื้อขึ้นตบใครนั่นอีก...มันทำแอปเปิ้ลผงะออกจากตัวเธอไปอีกเกือบฟุต ...
ตาใสใสที่เคยหวานน่ามองกว่าตอนนี้ หรี่มองเธอเหมือนยังคงโกรธกันไม่หาย ไม่มีวี่แววความคิดถึง ทั้งที่มันควรจะมีบ้าง ไม่ใช่หรือไง ?
แหง่ะ ... สายตาแอปเปิ้ลทำเธอห่อเหี่ยวไปทั้งใจ ตัวเองยังไม่หายงอนเค้าอ๊า ฮืออออ T^T
ความมั่นใจที่มีน้อยอยู่แล้วทิ้งดิ่งลงเหวมีค่าเท่ากับศูนย์ ... คิดถึงแต่ทำอะไรไม่ได้ นทได้แต่ยิ้มให้แอปเปิ้ลจืดจางอย่างอยากง้อแต่ไม่รู้จะพูดว่าไง ?
“สวัสดีค่ะ”
เสียงแข็งๆเข้มๆแม๊นแมนนน.. ของแอปเปิ้ล ดังตอบกลับพร้อมรอยยิ้มชั่วครู่ ให้นทได้หน้าบู้อย่างนึกเสียใจ ... และวินาทีนี้มันหายไปแล้วพร้อมแอปเปิ้ลที่เตรียมจะเขยิบไปอีกทาง ใครต่อใครพากันเข้ามาทักทายแอปเปิ้ลแบบข้ามหน้าข้ามตาเธอไปจนหมด ... เข้าใจข้อเสียของคนตัวเล็กแล้ว พอโดนผลักให้กลายเป็นคนนอกสายตา ! ความสูงใหญ่ของคนอื่นก็บังเธอซะจนมิด
และเพราะกลายเป็นคนนอกสายตา นทจึงต้องพาตัวเองออกมาจากวงสนทนาอย่างอดน้อยใจไม่ได้ ... ริมฝีปากของคนตัวเล็กแบะออก อัดลมเข้าไปที่แก้มทั้งสองข้าง ตาเศร้าๆ กับสีหน้าแบบนั้น แสดงออกชัดเจนว่ากำลังรู้สึกแบบไหน
แอปเปิ้ลคุยกับพี่ๆน้องๆที่นานๆจะพบกันทีอย่างได้อรรถรส... เสียงหัวเราะดังเรื่อยย มันสนุกแต่ก็คงไม่ใช่ทั้งหมด ใจแอปเปิ้ลยังกังวลถึงคนหน้าเบี้ยวที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ... และยังกังวลถึงความคิดถึงของแฟนคลับที่ต่างพากันร้องบอกผ่านทวิตเตอร์ ว่าคิดถึงเธอและพี่นทแค่ไหน
ถ้าทวิตเตอร์ส่งวอยซ์ได้ ... เธอคงได้ยินเสียงแฟนคลับนับร้อยตะโกนว่า ‘คิดถึงนทแอป’ เป็นแน่ ...
โทษใครไม่ได้ นอกจากพี่โน่พี่ริท ฟินซะจนคนอื่นต้องกระตือรือร้นกันหมด...
แอปเปิ้ลหันมองไปรอบทิศ ... ก่อนที่สายตาเธอจะปะทะเข้ากับพี่ตามและพี่เนียร์ที่กำลังแชะรูปกันอย่างมีสีสัน เท่านั้นแหล่ะ รอยยิ้มกว้างแบบชอบอกชอบใจของแอปเปิ้ลก็เคลือบฉาบใบหน้าทันที แหมพี่เนียร์... จะฟินอวดเอฟซีสินะ
แต่แล้ว ... หนึ่งสัมผัสอุ่นวาบก็ทาบมาที่เอวจนแอปเปิ้ลสะดุ้ง เสียงหวานใสดังขึ้นข้างๆหูด้วยใจความที่น่าอาย...
“ยอมได้ไงล่ะแอป เราเรียลกว่าสองคนนั้นตั้งเยอะ...”
พี่นทนิวเวอร์ชั่น กระซิบอ้อนกันอย่างน่ารักน่าชัง สายตาอ่อนๆที่เธอเผลอจ้องนิ่งเหมือนโดนสะกด กระพริบมองกันปริบๆให้ใจละลาย... ปากก็บุ้ยบ้ายไปทางพี่ตามพี่เนียร์ แล้วก็ยกเอาเรื่องของเขามาชั่งน้ำหนักความเรียลของตัวเองเสร็จสรรพ…
คิ้วของพี่นทยู่เข้าหากันจนหน้าหวานๆยุ่งวุ่นวายไปหมด ... ยืนยันว่าสิ่งที่ตัวเองพูดน่ะ มันจริงจังที่สุด !
คำพูดพี่นททำแอปเปิ้ลต้องอมยิ้มอย่างนึกขำ ... อะไรกัน คนอย่างพี่นทมีความคิดบ้าๆแบบนี้ด้วยหรือไง ?
“คะ ?”
เสียงหวานเลยต้องย้อนถามไป ... ทั้งที่เธอพยายามดึงมาดนิ่งขึ้นมาแล้วแต่ก็ทำไม่ลง
“ก็... เราก็ควรมีแฟนเซอร์วิสบ้างไรบ้าง แฟนคลับคิดถึงเราไม่ใช่เหรอ”
นทอ้อมแอ้มตอบ ทำเหมือนจะเขินอายแต่มือก็ยังติดหนึบอยู่ที่เอวแอปเปิ้ลไม่ยอมห่างไปไหน .. มันเป็นเหตุผลที่แถที่สุดเท่าที่นทเคยใช้ ... แต่มันก็จริงที่สุดเหมือนกัน ถึงนี่จะไม่ใช่เหตุผลหลัก ! แต่ถ้าพี่เนียร์แนะนำมาแปลว่ามันต้องใช้ได้
แอปเปิ้ลก้มมองคนข้างตัวเธอ ที่กำลังขมวดคิ้วแน่นใช้ความคิดอย่างนึกขำ ... อะไรอีกล่ะ คนอย่างพี่นท จะมาคิดเอาใจแฟนคลับด้วยวิธีแบบนี้ด้วยหรือไง ?
“ต้องทำไงล่ะคะ ?”
แอปเปิ้ลเอียงหน้าถามพี่นทอย่างจงใจจะล้วงเอาความคิดให้หมดเปลือก ... ถึงทีคนฟอร์มจัดมาง้อเธอบ้าง เธอมีสิทธิแกล้งได้เท่าที่อยากแกล้ง ไม่ใช่หรือไง ?
เธอทำได้มากกว่านี้ด้วยซ้ำ ... ตั้งแต่เธองอนมาเกือบเดือน ไม่มีการติดต่อที่หมายความว่าง้อ แม้แต่สักคำ !
“ก็แอปว่า อะไรที่มันเป็นรูปธรรมที่สุดอ่ะ”
นทเริ่มเนียนเอนซบคนขี้งอนเข้าเรื่อย เธอพยายามทั้งซ่อนอารมณ์ข่มความอายให้มันหายจ๋อมลงไป ... ไม่มีประโยชน์อะไรที่ต้องเก๊กต้องฟอร์มถ้ามันทำให้แอปเปิ้ลงอนกันขนาดนี้ ... ถ้าเพราะเหตุผลพวกนั้น จะทำให้แอปเปิ้ลงอนเธอขนาดนี้
นทแอบยิ้มดีใจ ... ที่อย่างน้อยๆ อีกคนก็ไม่ได้ตะเพิดเธอไปไกลเหมือนอย่างที่กลัว
“ทำไมวันนั้นตอบแอปช้านัก... ไม่ดิ เขาเรียกไม่ตอบเลยนี่นา”
คนขี้งอนเริ่มเลื่อนแขนมาโอบเอวเธอคืนบ้าง ... ก่อนจะพาเธอเดินไปมุมเงียบๆและส่งคำถามมาให้อย่างน้อยอกน้อยใจ ... ถึงจะคิดถึงมากก็เถอะ เรื่องวันนั้นมันก็ยังไม่หายไปจากใจเธออยู่ดี ...
ตาดุดุเปลี่ยนเป็นส่งเครื่องหมายเควสชั่นมาร์คอันโต ให้คนที่ตัวติดกันได้ยิ้มแหยอย่างรู้สึกผิด ...
“เก๊าะ ... แพคเกจเน็ตพี่มันหมดอ่ะ พี่เลยใช้ไวไฟคุยกับแอปตอนเบรกกองแปปเดียวเอง พอย้ายโลเกชั่น มันก็ไม่มีสัญญาณไวไฟแล้วอ๊า”
มันดูเป็นเหตุผลติ๊งต๊อง ที่เธอเปิดปากบอกใคร คนฟังก็แทบจะผลักหัวเธอกระเด็นอยู่ร่ำไป !
นทสารภาพยาวๆพร้อมกับทำตาปริบๆอย่างออดอ้อน... กับเรื่องเล็กๆที่เธอหลงลืมและละเลยอย่างไม่น่าให้อภัย ... ถ้าเธอสารภาพเหตุผล แล้วแอปเปิ้ลจะโกรธต่อ เธอก็ยินดีง้อ เพราะไอ้เรื่องแพคเกจเน็ตนี่ แอปเปิ้ลเดือนเธอแล้วเป็นร้อยๆครั้ง
“พี่นท ! สามจีแค่สองกิ๊กนี่ หายใจสามทีก็หมดแล้วนะ สมัครแบบอันลิมิเต็ดไปเลยสิคะ !!!!!”
ประโยคนี้แอปเปิ้ลบ่นจนเธอจำขึ้นใจ
“หึ ... เรื่องเดิมๆ”
แอปเปิ้ลร้องหึอย่างนึกฉิว ในใจมันปลงไปแล้วอย่างไม่อยากจะเอามาเป็นอารมณ์อะไรมากมาย ... รู้ว่าโกรธไปก็เท่านั้น งอนไปก็ไม่ได้เรื่องอะไร ... พี่นทไม่เคยเชื่อไม่เคยฟังคำเธออยู่แล้ว พูดปากเปียกปากแฉะแต่ก็ไม่ได้ไปกระตุ้นต่อมอะไรตรงไหน
“แถมเย็นวันนั้นกองถ่ายก็พาไปกินข้าวเย็นอีกอ่า ... ปฏิเสธก็ไม่ได้แล้วแอป แนทตกลงไปแล้ว ถึงพี่ไม่อยากก็ต้องอยากอ่ะ”
อีกเรื่องนึงที่กวนจิตใจ แอปเปิ้ลก็ได้รับการอธิบายจากพี่นทอย่างน่าฟัง ... เหตุผลมันก็เหมือนทุกครั้งที่ได้ยิน ปฏิเสธไม่ได้บ้างล่ะ เกรงใจบ้างล่ะ สถานการณ์พาไปบ้างล่ะ ... บ้างครั้ง เธอก็แอบสงสัย ว่านั่นมันเป็นเหตุผลหรือข้ออ้างกันแน่ ?...
แต่พี่นทก็ยังยืนยันให้มั่นใจ ด้วยความซื่อตรงที่มีให้เธอแค่คนเดียวอยู่ดี
“เข้าใจพี่แล้วใช่ม๊า...”
นทหัวเราะคิกคัก เมื่อเห็นสายตาแอปเปิ้ลที่มองเธอแบบนั้น ... สายตาแปลกๆ บอกความหมายไม่ถูก แต่มันก็แฝงไปด้วยความน่ารักน่าชัง ความเข้าอกเข้าใจ ความรู้สึกดีๆแบบที่หาไม่ได้ง่ายๆ
เสียงหัวเราะหึหึอย่างหมายมาดของแอปเปิ้ลทำนทหัวเราะร่าอย่างมีความสุข แขนอีกข้างเลยวาดรอบเอวแอปเปิ้ล ให้มันกลายเป็นอ้อมกอดที่รัดรึงทั้งเนื้อทั้งตัวอย่างดีอกดีใจ ...
แอปเปิ้ลยอมยืนนิ่งให้พี่นทกอดเธออยู่แบบนั้น ... จะให้ปล่อยทำไมในเมื่อเธอก็คิดถึงพี่นทแบบโคตรๆ ... น้อยกว่ากันซะที่ไหน
“อื้อ ! แต่คราวหน้าไม่เอาแบบนี้แล้วนะคะ”
นทพยักหน้าหงึกหงัก รับคำทั้งรอยยิ้มอย่างชอบใจ ... ดีใจที่แอปเปิ้ลของเธอ หายโกรธหายงอนกันเสียที
“เดี๋ยวสิ้นเดือนพี่ไปเปลี่ยนแพคเกจนะ...”
นทว่าเบาๆ ... เป็นหนึ่งเรื่องที่เธอตั้งใจจะทำตั้งนานแต่ไม่มีเวลาสักที ใครๆก็รู้ เธอทำงานมากขนาดนี้ จะเอาเวลามาจากไหน
โชคดีเหลือเกิน ที่คนรอบข้างเข้าใจ ... ทุกคนพร้อมจะว่างเมื่อเธอว่างเสมอ ... อาจมีเหนื่อยมีงอแงไปบ้างแต่ก็ยังดีที่ไม่เคยมีใครทิ้งกัน สำคัญที่สุด ... เธอมีแอปเปิ้ลคอยงอแงอยู่ใกล้ๆเสมอ อารมณ์อ่อนไหวของแอปเปิ้ลย้ำเตือนกันตลอดให้เธอเอาหัวใจกลับมาใกล้กันเหมือนเดิม ... ไม่เลินเล่อเผลอเอาตัวห่างไกล เอาใจห่างกัน...
แอปเปิ้ลหัวเราะหึหึ ... ไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ไม่อยากจะพูดให้อีกคนต้องหน้างอให้เสียบรรยากาศ
“มา พี่นท ! ถ่ายรูปกัน...”
สิ้นเสียงแอปเปิ้ล กล้องหน้าไอโฟนก็ตั้งพร้อมให้ได้แอ๊บกันสุดพลัง พาให้นทได้เอียงหน้าเข้าไปชิดตามสัญชาตญาณดารา ... แอปเปิ้ลจ้องกล้องทำท่าฮาๆอย่างน่ารัก ... นิ้วเรียวจ่อชัตเตอร์เตรียมกดเพื่อถ่ายรูปคืนกำไรให้แฟนคลับอย่างที่แอบๆคิดเอาไว้
นททำหน้าตาหลุดโลกแบบที่เธอชอบทำบ่อยๆ ... แม้สายตาจะแอบจ้องแก้มใสๆที่อยู่ข้างๆ อยากทำอย่างอื่นที่ไม่ใช่แค่ถ่ายรูปคู่ แต่ก็ไม่รู้ว่าอีกคนจะว่ายังไง
แชะ !
ฟอด ...
“พี่โน้ททททท !”
สัมผัสที่กระทบแก้ม ... รูปที่ปรากฏในอัลบั้มภาพ บอกแอปเปิ้ลให้รู้ชัดๆว่าคนข้างๆเธอไม่ได้สนใจจะถ่ายรูปด้วยกันสักนิด ... แก้มเธอโดนคนเจ้าเล่ห์ข้างๆแอบหอมไปแล้วแบบไม่ทันตั้งตัว บ้าๆ ๆๆ คนบ้า ! บ้าที่สุดเลย!
“อะไรอ่า ..”
นททำหน้าตาบ้องแบ๊วได้อย่างน่าหยิกที่สุดในความรู้สึก รอยยิ้มกริ่มๆของคนเจ้าเล่ห์ยังลอยให้แอปเปิ้ลได้มองอย่างหมั่นไส้ต่อไป ... มือที่ยังโอบเอวแอปเปิ้ล นททำอ้อมกอดให้แนบแน่นกว่าเดิม ความสุขมันล้อมรอบตัวเธอ จนหายใจเข้าออกเป็น แอป แอป แอป ไปหมด ...
เธอทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้ แค่แสดงความรักนิดเดียว ... จะมางอนเธอได้ยังไง
“ห้ามงอนพี่นะแอป ... แอปเพิ่งจะหายงอนพี่ได้ไม่ถึงนาทีเลยนะ !”
นทรีบดักคอไว้ก่อนเมื่อเห็นแอปเปิ้ลทำท่าจะหน้างออีกครั้ง ... อยากจะหยิกแก้มคนข้างตัวนัก ที่ดูจะขยันหาเรื่องมางอนกันได้เรื่อยเปื่อย ... แอปเปิ้ลสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดเธออย่างแง่งอน ก้มหน้าก้มตามองรูปในไอโฟนแล้วก็หน้าแดงไม่หาย ...
คนบ้าอะไรไม่รู้ กล้าทำเข้าไปได้ ... หลังเวทีคนเยอะแยะ น่าอายจริงๆเลย
“เอ้ย แอปไม่ต้องเครียด แอปก็ลงรูปนี้ไปเลย ... ฟินดีออก”
นททำหน้าทะเล้นก่อนจะแซวแอปเปิ้ลแล้วหัวเราะชอบใจ ... หน้ายุ่งๆของแอปเปิ้ลก็ไม่ต่างอะไรจากขนมหวานที่ชิมแล้วชุ่มชื่นใจไม่เบา ... เห็นแอปเปิ้ลหน้าแดงแจ๋ นทก็ชะโงกหน้าไปดูรูปภาพที่ยังคงเปิดค้างอยู่ เห็นความพอดิบพอดีในช็อตนั้นจริงๆ เสียงหัวเราะก็ยิ่งดังไปกันใหญ่
แล้วจู่ๆ นทก็รู้สึกร้อนๆหนาวๆขึ้นมา ... เมื่อสายตาอุณหภูมิ100องศาของแอปเปิ้ล จ้องเธอนานๆ แถมยังส่งประโยคที่คล้ายจะแขวะกัน มาให้แอบหวั่นใจ
“แหม่ะ ! อย่าพูดเลยพี่นท ถ้าแอปลงนะ ขี้คร้านคนแถวนี้จะแก้ตัวว่า นทชอบผู้ชายมากกกกกกก แทบไม่ทัน... หึ”
จบประโยค นทเลยต้องหุบยิ้มแล้วก็สงบเสงี่ยมอย่างเศร้าใจ ... ประโยคเดียวที่เธอพูด อีกคนกลับเอาเก็บไปคิดไปงอน และไปแขวะเธอได้อีกพักใหญ่ๆ ดูเอาแล้วกัน ป่านนี้ยังไม่เลิก ! จนคนเขาลืมกันไปหมดแล้ว แอปเปิ้ลก็ยังจะเก็บมาว่ากันอยู่ได้
“เอ่อะ มา ถ่ายใหม่ๆ !”
นทเลยต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง จบประเด็นน่ากลัวนั้นลงแล้วเขย่งเท้าให้ตัวสูง ดันไหล่แอปเปิ้ลให้ย่อตัวลงแล้วทำหน้าทะเล้นใส่กล้องที่จ่อเตรียมถ่าย ... รูปคู่รูปนี้อาจไม่ใช่รูปที่ดีที่สุด แต่อย่างน้อย ... นทหวังแค่ให้มันช่วยลดทอนความรู้สึกคิดถึง จากเหล่าแฟนคลับของเธอได้...
แชะ !
“โอเค เด๋อทั้งคู่ ไม่มีใครน้อยน่าใคร ... อินสตราแกรมโลด !”
แอปเปิ้ลตกลงใจเอารูปนั้นแล้ว นิ้วเรียวกดอัพรูปลงเจ้าแอปพลิเคชั่นนั้น ก่อนจะกดแชร์ผ่านทวิตเตอร์ให้ทั่วถึง เมนชั่นเธอ พร้อมนำหน้าด้วยอีโมติคอนรูปหัวใจ ...
นทแอบอมยิ้ม ... ในวินาทีที่อีกคน หันมายักคิ้วให้เธอแบบนั้น
หัวใจนำหน้าชื่อมันหมายความว่าอะไรไม่รู้ ... แต่ตามพจนานุกรมของเธอ มันคงเป็นคำว่ารักแน่ๆ ไม่ต้องสงสัย ...
ได้พูดคุยกันอีกไม่กี่คำ คนนู้นคนนี้ก็มาดึงเธอและแอปเปิ้ลให้แยกกันไป ... กล้องหน้าบนมือถือแอปเปิ้ลทำหน้าที่ของมันไปเรื่อย ทั้งพี่ฮั่น พี่โดม เจ้าเฟรม พี่เนียร์ และใครอีกมากมาย .. ที่ได้รับสิทธิลงรูปคู่กับแอปเปิ้ลบนโซเชียลเน็ตเวิร์คนั้น เธอไม่ใช่คนเดียวที่แอปเปิ้ลต้องแฟนเซอร์วิส เมื่อเราต่างก็มีเหตุผลที่รู้กันในใจ
“แอปต้องถ่ายกับคนอื่นด้วย ไม่งั้นผิดสังเกตตาย !”
เหตุผลนั้นมันจำกัดความพิเศษของเธอและแอปเปิ้ลเอาไว้ ... ในโลกที่ไม่ได้มีแค่เราสองคน นทรู้ดีว่าต้องทำตัวยังไง ไม่ใช่ทุกเรื่องที่จะสามารถพูดได้กับทุกคน กับบางสิ่ง การเก็บเป็นความลับมันก็ไม่ได้เสียหายอะไรที่ไหน ...
ทุกคนรับรู้ว่าแอปเปิ้ลเป็น ‘น้องสาวสุดที่รัก’ ของเธอ ... เป็นรูมเมท เป็นเพื่อนร่วมรุ่นกันที่สนิทกันไม่น้อยไปกว่าใคร
แม้ในความเป็นจริงสถานะจะสั้นแค่ ‘สุดที่รัก’ …
แม้จะเป็นถึง ‘โซลเมท’ ไม่ใช่แค่รูมเมทอย่างที่ใครเข้าใจ
แต่ ‘คู่รักร่วมรุ่น’ … อย่างเธอและแอปเปิ้ล ก็ไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศให้มันเวิ่นเว้อที่ไหน
แค่รู้ว่าเรารักกัน แค่นี้ก็พอแล้วไม่ใช่หรือไง ...
นทหยิบเจ้ามือถือของเธอขึ้นมาเปิดแอปพลิชั่นโซเชียลสีเขียวสดใส ต้นเหตุแห่งเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ... สายตาหันมองตามสุดที่รักของเธอ ที่ยังคงสนุกสนานกับการถ่ายรูปคนนู้นคนนี้ทั่วไป ...
ในสมองมันมีแต่ภาพจำระหว่างเรา ทุกสิ่งทุกอย่างมันหมายถึงคำที่เธอจะพูด นทปล่อยให้นิ้วโป้งสองนิ้ว ทำหน้าที่กดไปตามระบบสัมผัสบนหน้าจอ เพื่อยื่นคำสำคัญที่เธอไม่ค่อยกล้าพูดมันเท่าไร...
“พี่รักแอปนะ :)”
รักแล้ว และจะไม่เลิกรักง่ายๆ ...
“จะอยู่กับแอปตลอดไป สัญญา”
จบปึ้กก !
ตั๋วเครื่องบินฟินแลนด์เที่ยวแรก
555555555555555.
พอใจไหม ?
ในความมั่วของเรา กร๊ากกกก
นี่ลงดีเลย์-2 แบบดีเลย์มากเลยนะ .////.
ขอโทษนะเอออ ,
พรุ่งนี้ไม่ก็มะรืนนี้ เราจะมาจบวับวาวกันนะ :)
จุ้บจิ๊ บ <3
ความคิดเห็น