คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Chapter1] - Un
กริ่ง~
"ชา เต๋ามาแล้วรึเปล่าลูก ไปเปิดบ้านให้พี่เค้าหน่อย" เสียงหญิงวัยกลางคนดังขึ้นภายในครัว คนถูกเรียกชะงักไปครู่หนึ่ง นี่มาเร็วเกินไปรึเปล่าเนี่ย เขายังเตรียมบางอย่างไม่เสร็จเลยนะ
"เค้นท์ไปเปิดให้พี่หน่อย" นนทนันท์ยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำบางสิ่งบางอย่างนั้นต่อไป
"เห้ย เฮียไปเปิดเองดิ"
"อย่าใช้น้องสิชา ชวนพี่เค้ามาก็ไปต้อนรับพี่เค้าสิ"
"เค้นท์ไปหน่อยดิ"
"โอย ดูทีวีอยู่"
"แป๊บเดียวเหอะ เร็ว" เค้นท์เหลือบมองบางสิ่งบางอย่างที่พี่ชายเขากำลังทำ พอจะเข้าใจแล้วว่าเพราะอะไรถึงทำให้คนลั้นลาที่จะได้เจอพี่เต๋ายอมที่จะไม่ไปเปิดประตูด้วยตัวเอง
"ไปเร็ว"
"เออๆ"
"เดี๋ยวคชาไปบนห้องนะม๊า" นนทนันท์ไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบหอบสิ่งของอุปกรณ์ต่างๆขึ้นไปไว้บนห้อง ขอเวลานั่งทำต่ออีกสักหน่อยก็คงเสร็จพร้อมส่งให้เจ้าของแล้วหล่ะ :)
"ไปทำไมลูก? อ้าว?"
"หวัดดีครับพี่เต๋า" หนุ่มน้อยไหว้ทักทายรุ่นพี่พอเป็นพิธี แล้วเดินนำเข้ามาในบ้าน "อ้าวเค้นท์ เป็นไงเรา? ไม่ได้เจอนานเลย"
"วันๆพี่ก็เจอแต่เฮียชานี่ ผมจะสบายดีโคตรๆถ้าเฮียชาไม่ใช้นู่นใช้นี่ผมนะ"
"หือ? เป็นอะไรอีก"
"เฮียชอบใช้ความเป็นพี่ข่มเหงผม!"
"เห้ยเค้นท์อย่าพูดมั่ว! ใช้นิดใช้หน่อยก็บ่นแล้วอ๋อ" เสียงนนทนันท์ตะโกนมาจากทางบันได ตอนนี้สิ่งของบางอย่างที่เขาทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่รอเวลาสมควรในการให้เท่านั้น
"เรื่องแค่นี้มันนิดหน่อย แต่ถ้านับทั้งวันรวมกันกองเท่าภูเขาแล้วเหอะเฮีย"
"ไหนๆ? แน่จริงก็นับมาดิ" นนทนันท์เดินลงมาจากบันได ยืนจ้องหน้าคู่สนทนาเขม็ง ด้วยความที่ถือไพ่ค่อนข้างเหนือกว่าคู่สนทนาจึงเถียงไม่ค่อยออก.. ความจริงคือพี่ชายเขาใช้เขาเยอะมากจนนับไม่ถูกเลยต่างหาก!
"ป่ะเหอะพี่เต๋า เดี๋ยวผมพาไปดูทีวี รายการนี้สาวเกาหลีสวยๆเพียบ!" ด้วยความที่เถียงอะไรไม่ออกเลยงัดไม้ตายออกมาสู้ซะเลย เค้นท์กึ่งลากกึ่งกระชากเศรษฐพงศ์ให้มานั่งโซฟาดูทีวีกับตัวเอง ทางด้านเศษรฐพงศ์ก็ไม่ได้อะไร เออออไปกับเค้นท์เพราะเขาก็ชินกับการพูดคุยที่แทบจะไม่ใช่แค่พูดคุยของพี่น้องคู่นี้ไปแล้ว
"เห้ยอะไรวะเค้นท์! ลุกเลยๆ ไปนั่งที่อื่นเลย!" นนทนันท์เห็นว่าน้องชายตัวเองนั่งโซฟาข้างๆเศรษฐพงศ์พร้อมยกคิ้วหลิ่วตาใส่ก็เกิดอาการฉุนน้องชาย แทบจะวิ่งเข้ามากระชากน้องชายตัวเองออกจากโซฟาทันที แล้วเข้าไปนั่งแทนที่
"โห หวงจริงโว้ย"
"เออดิ ทำไม" นนทนันท์คล้องแขนแสดงความเป็นเจ้าของพร้อมซบลงกับไหล่เศรษฐพงศ์
"หือ ถามเค้ามั้ยว่าเต็มใจรึเปล่า?"
"ไม่ต้องถามก็รู้คำตอบเหอะ!"
"คำตอบคือไม่?" เค้นท์เลิกคิ้วขึ้นทำหน้าเยาะเย้ยใส่พี่ชายตัวดี
"บ้าหรอ! เต็มใจใช่มั้ยพี่เต๋า?" นนทนันท์เบ้ปาก มือเล็กเขย่าแขนของเศรษฐพงศ์เบาๆ ถ้าเศรษฐพงศ์เกิดตอบว่าไม่ขึ้นมาเขาต้องหน้าแตกให้น้องชายมันหัวเราะเยาะเป็นแน่!
"หืม? เกี่ยวอะไรกับพี่อีกแล้วเนี่ย?" เศรษฐพงศ์แสร้งทำหน้าลำบากใจ ความจริงเขาแค่อยากแกล้งนนทนันท์เด็กขี้เอาแต่ใจเท่านั้นแหละถ้าตอบไปว่าไม่เต็มใจเด็กดื้อคนนี้จะเป็นยังไงนะ จะวิ่งไปฟ้องม๊าเหมือนเด็กๆรึเปล่า :)
"ไม่รู้ รู้แต่พี่เต๋าต้องตอบคชา!"
"พี่ว่าคนนี้น่ารักนะเค้นท์" เศรษฐพงศ์เบี่ยงประเด็น นิ้วขาวชี้ไปยังหญิงสาวผมสีช็อคโกแลต ดวงตากลมโตด้วยคอนแทคเลนส์ กำลังเล่นรายการเกมส์โชว์ในโทรทัศน์ นนทนันท์เปลี่ยนแววตาแทบไม่ทัน จากดวงตากลมขี้งอแงกลับกลายเป็นกลมโตเต็มไปด้วยความงอน รู้หน่า รู้ว่าแกล้ง... แต่มันบ่อยไปนะ ตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว! ไอ้เค้นท์ก็ชอบยุอยู่เรื่อยเลย! จะเคยมีสักครั้งมั้ยที่พี่เต๋าจะตามใจนนทนันท์เนี่ย!
"อะไรอ่ะพี่เต๋า! ตอบคชามาก่อนสิ! อย่าเพิ่งไปดู" นนทนันท์รีบหยิบรีโมทขึ้นมากดปิดโทรทัศน์ หันไปจ้องหน้าเศรษฐพงศ์
"ว่าไงพี่เต๋า ถ้าพี่ไม่ตอบนะ คชาจะงอนแล้วนะ!"
"โห จะงอนก็ต้องบอกก่อนเนอะเฮีย กลัวเค้าไม่ง้อหรอ?" นนทนันท์หันขวับ
"ไอ้เค้นท์! เดี๋ยวเหอะ เงียบไว้ก่อนเลย มึงอ่ะตัวดี! เดี๋ยวรอรวบยอดทีเดียว" นนทนันท์หันขวับ นิ้วชี้เรียวยกขึ้นชี้น้องชาย สายตาบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างมาก
"คชา พูดไม่เพราะ" เศรษฐพงศ์ยกมือขึ้นตีเบาๆที่ปากคนพูดไม่เพราะ
"โหย ก็พี่เต๋าอ่ะแหละ!"
"อะไร พี่อีกแล้ะ?"
"ก็ใช่ดิ พี่เต๋าอ่ะชอบแกล้งคชา! คชาโคตรไม่ชอบเลย!"
"เฮียก็ชอบแกล้งผมแหละพี่เต๋า ผมโคตรไม่ชอบเลย~" เค้นท์เลียนเสียงนนทนันท์แบบตลกๆ สีหน้าแสดงออกถึงการกวนพี่ชายได้เป็นอย่างดี
"ไอ้เค้นท์! มึงไปไกลๆไป อย่ายุ่งได้มั้ย!"
"พูดไม่เพราะอีกแล้วนะ" เศรษฐพงศ์ใช้ฝ่ามือสองข้างประกบ(หรือเกือบๆจะตบ)ไปกับแก้มนิ่มของคนพูดไม่เพราะนวดวนไปมา จากปากเล็กที่ยื่นเบะเพราะความงอนอยู่แล้วกลับเพิ่มมากขึ้น
"อื้อ! พี่เต๋าแกล้งชาอีกแล้ว!"
"ฮ่าๆ น่ารักดี"
"เชอะ! เดี๋ยวก็ไม่ให้กินข้าวเย็นด้วยหรอก"
"ได้ไงหล่ะ ชวนพี่มาเองนะเนี่ย"
"ไม่สนเหอะ!" นนทนันท์เอียงหน้าให้พ้นจากมือทั้งสองข้างของเศรษฐพงศ์ ยกแขนขึ้นกอดอกพร้อมหันหน้าหนีไปอีกด้าน แสดงท่าทางงอนราวกับเด็ก5ขวบ
"จริงอ่ะ? ... ชาไล่พี่อ๋อ?" เศรษฐพงศ์ชะโงกหน้าไปใกล้ๆนนทนันท์ ....ท่าทางแบบนี้บุคคลที่สามอย่างเค้นท์ขอตัวลาก่อนดีกว่า เห็นภาพแล้วมันคงเกินกว่าที่เขาจะมโนจริงๆ -/-
"ผมไปช่วยแม่จัดโต๊ะนะ... " .... เอ่อ ไม่มีใครสนใจ - -;; เขาคงเป็นหลุมอากาศจริงๆ
"ตกลงไล่พี่จริงๆหรอ?" นิ้วขาวยกขึ้นสกิดไหล่เล็กเบาๆ
"ไม่รู้! ... " นนทนันท์ยู่หน้าหนักเข้าไปอีก ตอนนี้ใครพูดอะไรเขาไม่สนล้ะ จะโกรธจะงอนอ่ะ! -3-
"โห.. งั้นก็แปลว่าไล่สินะ.." เศรษฐพงศ์เอียงตัวกลับมาพิงโซฟาในท่าสบายๆ เสียงถอนหายใจเบาๆ
ทำให้นนทนันท์แอบมองตาม แต่แค่แว้บเดียวเท่านั้นเพราะเขาก็โดนเศษฐพงศ์จ้องอยู่
"อืม.. ก็ได้งั้นพี่ไปแล้วนะ? "
"....."
"พี่กลับก่อนล้ะ.. เดี๋ยวมาหาใหม่นะ" เศรษฐพงศ์ลุกจากโซฟาเดินตรงไปยังห้องครัว โดนมีสายตาจากนนทนันท์ตามติดอยู่
"ม๊าครับผมกลับก่อนนะครับ เค้นท์ พี่กลับล้ะนะ..."
"แล้วอย่าลืมทำตามที่คชาบอกหล่ะ" ประโยคหลังเศรษฐพงศ์กระซิบเบาๆกับเค้นท์
"หือ? อะไรพี่"
"เอาหน่า อีกแป๊บก็รู้ ;)"
"กลับแล้วหรอลูก? ไหนบอกจะกินข้าวเย็นกัน?"
"กินครับ กินแน่ๆ"
หลังจากทิ้งท้ายด้วยประโยคที่คนฟังถึงกับงง เศรษฐพงศ์เดินกลับมาผ่านห้องรับแขกอีกครั้งเพื่อจะไปที่ประตูบ้าน
"กลับจริง..?" คำพูดสั้นๆและน้ำเสียงแผ่วเบาหลุดออกมาจากปากคนตัวเล็ก ตามองไปยังพื้นพรม ไม่สบหน้าคนฟังแต่อย่างน้อย
"อืม บ้ายบายครับ" เศรษฐพงศ์ยิ้มเบาๆแล้วเดินออกไปจากบ้าน
"...."
Unknown something - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Unknown something - - - - - - - - - - - - - - - - -
โอ้ววววววว จบแชป1แล้ววว (สั้นมาก - -) 5555
แพรวรีบเอามาลงไว้ก่อนเปิดเทอมค่ะ -/ - ตอนต่อไปจะเป็นยังไงอย่าลืมติดตามกันน้าา ~ :)
อาจจะช้าไปบ้างเพราะแพรวเปิดเทอม16นี้แล้วจ้า ~
(12/05/12)
ความคิดเห็น