ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฉากที่2 งานเทศกาล
ฉากนี้เรทจริงๆนะครับ แต่ผมไม่เคยแต่งเรท สำนวนเลยมั่วกัน บางคำผมพิมพ์ไม้เอกไม่ติด กรุณาพยายามอ่านหน่อยน๊า คีย์บอร์ดผมเน่า -..-*
++++++++++++++++ ฉาก 2 ++
หลังจากวันนั้นนี่ก็ผ่านมาได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว ทาเคชิ เองก็ไม่ได้พูดับผมอีกเลย วันนี้มีงานโรงเรียนห้องของผมทำเป็นร้านกาแฟแฟนตาซีและได้ทำงานร่วมกับห้องของ ทาเคชิ ชุดนั้นได้ยื้มมาจากชมรมแสดงละคร เป็นชุดที่ไม่ได้ใช้ในการแสดงของโรงเรียน ผมยื่นทำหน้าไม่รับแขกอยูหน้าร้าน เพราะอะไรนะหรอ … แน่ซิ ผมได้ชุดเจ้าหญิง ทำไมกัน ทำไมไม่มีใครยอมแลกชุดกับผมเลย
“อ่าว ฮายาคุ ชุดนี้เหมาะกับนายดีนะ” ริกิในเครื่องแบบกรรมการเต็มยศเดินมามองรอบๆตัวของผมพลางชื่นชมผม ทั้งๆที่ผมนั้นอยากเอาหัวมุดโต๊ะซะตอนนี้
“ไม่หรอครับ ริกิซัง แล้วนีจะไปไหนหรอครับ?”
“ฉันหรอ ฉันจะพาเจ้าพวกนี้ไปลงโทษซะหน่อย” ริกิยิ้มเจ้าเล่ห์มองไปด้านหลังที่มาพวกอันพาลโดนจับใส่กุญแจมือไว้เรียบร้อยโดนฝีมือกรรมการนักเรียน
“ว่าแต่... กุญแจมือนั่น เขาอนุญาตให้ใช้ได้หรอครับนะ” ผมมองไปทางกุญแจมือสีเงินที่อยู่บนข้อมือของพวกนั้น
“ได้ซิก็ฉันใช้อยู่นี่ ไปก่อนละ แล้วเจอกันใหม่นะ ฮายาคุคุงง ไปได้แล้วพวกแก!” ริกิโขกสับพวกนั้นให้ตามตนเองไป
“ทาเคชิซัง หล่อมากเลย ชุดนี้ อ๊ายย ขอถ่ายรูปด้วยหน่อยซิค่ะ” เสียงแหลมๆของบรรดาสาวๆดังขึ้นเมื่อ ทาเคชิ เขาเดินออกมาจากร้านนะซิ เหอะ.. ผมเองก็อยากได้ชุดเจ้าชายเหมือนหมอนั่นนะ .. ผมละสายตาไปมองร้านไทยากิข้างๆ กลิ่นหอมเป็นบ้าเลย อยากกินจัง
“อยากกินเจ้านั่นหรอ”เสียงเย็นกระซิปข้างหูของผม ผมรีบหันไปมองทันที คนที่พูดนั้นคือ ทาเคชิ เขายิ้มเยียดๆให้ผมก่อนจะพาผมไปหน้าร้านไทยากิ
“ ผมไม่ได้อยากกินนะ ผมเปล่า!” ผมพูดเสียงแข็งทั้งที่ในใจผมอยากกินมากๆ
“เอาสองตัว ส่วนเรื่องเงิน แปะไว้ก่อนได้ไหม? หรือว่าต้องจ่ายให้ก่อนล่วงหน้าละ ?” ทาเคชิพูดพลางมองแม่ค้าสาวไม่ละสายตา นายนี่จะซื้อของยังจะแปะเขาอีก ..
“สำหรับทาเคชิ ให้ฟรีเลย” แม่ค้ารีบ เอาไทยากิใส่ถุงให้แก่ทาเคชิ
“ขอบใจนะ” ทาเคชิก้มลงไปจูบหลังมือของแม่ค้าทำให้ ยัยนั่นหน้าแดงบิดไปมาทันที ก่อนที่เขาจะเลื่อนถุงไทยากิมาให้ผม
“กินซะซิ อยากกินไม่ใช่หรอแต่ ช่วยตามฉันมาหน่อยได้ไหม?”
“ก็ได้” ทาเคชิเขาเดินนำผมไป ซึงผมตอบตกลงไปแล้วก็ยอมเดินตามไปดีดีพร้อมกินไทยากิไปด้วย เขาพาผมขึ้นมาบนอาคารชั้น4 เขาพาผมไปในห้องเรียนที่ถูกโล๊ะโต๊ะจัดเรียงไว้อยู่หลังห้อง
“มีอะไรจะคุยกับผมถึงพาผมมาไกลขนาดนี้ ?” ผมไม่ก้าวเข้าไปในห้องแต่เขาก็ดึงผมเข้ามาพร้อมล็อคห้องทันที
“นายมีอะไรจะคุยกับผมกันแน่ ผมไม่ว่างนักหรอกนะ”
“นายน่ะพูดคำขอบคุณไม่เป็นหรือไงนะ” สายตาคมของเขาจ้องมองมาที่ผมมือหนาของเขามือข้อมือของผมแน่น
“ขอบคุณอะไร คนอย่างนายน่ะหรอ” ผมละแวงไว้อยู่แล้ววันนี้เขามาแปลกจริงๆ เขาจะเอาอะไรกับผมน่ะ แต่อย่างน้อยผมหนีออกไปจากทีนี่ก่อนก็คงจะดี ผมรีบสะบัดมือของเขาออก
“ว่าแล้วเชียว ว่าต้องลืม จำไมได้หรอ ฉันช่วยแกตอนตกจากต้นไม้ ช่วยแกตอนโดนรุมในห้องน้ำวันทีเข้ามาเรียนวันแรก ไหนจะแบบลับๆอีกหลายครั้ง แต่แกก็ไม่เคยที่จะ ขอบคุณ ฉันซักครั้งเลย หึ” วันนี้เขาหงุดหงิดอะไรมากันถึงขุดเรื่องเก่าขึ้นมาขู่เข็นผมแบบนี้กัน
“งั้น ขอบคุณนะทีช่วยผมเอาไว้ พอใจหรือยัง ?” ผมเดินถอยไปที่ประตู ทีละนิดเพื่อหาโอกาศเผลอจะได้วิ่งออกไปเลย แต่เขากลับคว้ามือเข้ามาหาผมได้อีก ผมรีบพลิกตัวกลับไปเพื่อเปิดประตูแต่ไม่ทัน เขาไวและมีแรงมากกว่าผมเสียอีก
“ยัง มันยังไม่พอหรอก ฉันต้องการมากกว่านี้” ทาเคชิกระชากผมเข้าไปอย่างแรงไปทีหน้าต่าง เขาใช้มือหนาๆของเขาจิดที่เส้นผมสีทองของผมก่อนกดแรงไปที่หน้าต่าง ทำให้หน้าของผมแนบติดไปกับจะจกใส มองปเป้นด้านล่างที่สูงมากกว่า3เมตรแน่นอน ใจผมเต้นรัวด้วยความกลัว มือไม้สั่นเล็กน้อย
“ปล่อยผมนะ ปล่อย นายจะเอาอะไรจากผม ผมยอมหมดปล่อยผมนะ” ผมพยายามยื้นขอเสนอให้เขา
“สิ่งทีฉันต้องการก็คือแกไงละ ร่างกายของแก ยอมใช่ไหมละ” เขากดผมหนักขึ้นเพื่อให้ไมมีทางดิ้นได้ มือหนาๆของเขาล้วงมาจากใต้กระโปรงของผมขึ้นมาที่ยอดอกของผม เรียวนิ้วของเขาเกลี่ยไปมากับหัวนมของผมมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ แต่ผมก็ไม่ได้อยากรู้สึกแบบนี้นานๆหรอกนะ ผมพยายามดิ้นและดันเขาออกแต่สิ่งที่ผมได้รับคือการกระทำที่รุนแรงมากกว่าเดิม เขาเลียซอกหูของผมเบาๆพร้อมกระซิปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“แกน่ะต้องเป็นเมียของฉัน” เขาบี้หัวนมผมรุนแรงมากขึ้น
“ผมขอละ ปล่อยผมไปเถอะ ต่อไปผมจะไม่ยุ้งกับคุณแล้ว ผมจะไม่เซ้าซี้คุณอีก ปล่อยผมเถอะ” หยาดน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาสีฟ้า
“พูดไปก็เท่านั้น ฉันไม่ปล่อยแกไปหรอก เงียบปากแล้วร้องครางซะดีกว่านะ” ขาของผมเริ่มหมดแรง ทำไมร่างกายผมอ่อนแรงลงด้วยการกระทำของเขาหรอ เพราะอะไรเขาต้องทำกับผมแบบนี้ ผมพยายามดันตัวเองออกจากกระจกแต่มันก็ทำไม่ได้ ร่างกายของผมสั่นเทาไปด้วยความกลัวที่เขามอบให้ผมแบบที่ผมไม่เคยคาดฝันมาก่อน
“ได้โปรด ปล่อยผมเถอะ..”
“บอกแล้วไงว่าไม่มีทาง” มือของเขาเลื่อนลงไปจับส่วนอ่อนไหวของผม มือหนานั้นขยับเข้าออกช้าๆ ผมพยายามกัดฟันแน่นไม่เผยเสียงใดออกจากปากของผม
“ของแกมันตื่นตัวขนาดนี้ .. อยากทำกับฉันมากเลยหรอว่าไงละ?” เขาชักมือเข้าออกแรงขึ้นอีก ร่างสูงใหญ่ของเขาดันเข้ามาหาตัวของผม ในตอนนี้ผมไม่อาจจะหาทางรอดได้อีกแล้วนอกจากจะมีคนเข้ามาเจอ แต่มันก็เป็นเพียงความหวังริบหรี่
“อ๊ะ ... อึกก อา” เสียงของผมเผลอหลุดปากออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่ตอบแสดงว่าใช่ซินะ .. แกนี่มันร่านจริงๆเลย” เสียงที่เขาเอยไมอาจเข้าหัวของผมที่เต็มไปด้วยความกลัวได้อีกแล้ว เขาควบคุมร่างกายของผมได้อย่างเต็มรูปแบบ
“ อะ ... อา พะ พอแล้ว” เสียงสันครือพยายามร้องขอความเห็นใจ น้ำตาของประธานนักเรียนไม่ยอมหยุดไหล เสียงหวานนั้นมันทำให้ ทาเคชิ ได้ใจขึ้นไปอีกเขารีบจัดการทำแรงขึ้นอีก
“ว่าไงนะ ฉันไม่ได้ยินเลย” เขาพูดข้างๆหูร่างบางสีหน้าของเขาเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่
“อึ๊กกก อา อ๊า อา” เขาไมได้รับเสียงพูดจากประธานนักเรียนเลยแม้แต่น้อยกลับได้ยินเสียงครางวานตอบกลับมาแทนอย่างไม่เป็นภาษา ร่างเล็กกระตุกเล็กน้อยก่อนปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นออกมาเลอะมือของเขาอย่างไมได้ตั้งใจ
“ออกมาเยอะแหะ ... หึๆ จริงๆเลยนะ” เขาใช้มือที่เลอะน้ำขาวขุ่นนั้นชะโลมไปทั่วความเป็นชายของตนเองที่แข็งพร้อมรบแล้ว
“ฉันจะใส่มันเข้าไปแล้วนะ ฮายาคุจัง” เขาค่อยๆกดสิ่งนั้นเข้าไปในช่องแคบด้านหลังของร่างบาง
“จะ ..เจ็บ ได้โปรด อย่าใส่มันเข้ามา.. มันเจ็บ” เสียงหวานร้องท้วงไปมาและพยายามดิ้นหนี
“ใส่เข้าไปเร็วๆงั้นหรอ หืม แกนี่นะ” เขากดท่อนเนื้อนั้นเข้าไปจนได้ ก่อนจะสาวกายออกมาแล้วกระแทกเข้าไปแรงๆจนหมดทันที
“อ๊าส์ ไม่ อุ๊กกก” ร่างบางนิ่งด้วยความเจ็บ ในตอนนี้ประธานนักเรียนหมดทางหนี้โดยสิ้นเชิงไปเสียแล้ว ทาเคชิ มองร่างบางนิดๆก่อนที่จะขยับตัวเข้าออกทันทีโดนไม่ให้ร่างเล็กที่ได้รับความเจ็บปวดได้พักให้หายเจ็บเลย
“ซี้ดดด .. อา อื่มม ของแกมันตอดดีแหะ แน่นมากเลย ต่อไปนี้ก็เรียกฉันว่า ผัว ได้เต็มปากแล้วนะ” เขาเร่งจังหวะขึ้นอีกทันที การกระทำของเขาในตอนนี้ไร้ความปราณี เพราะเพียงแต่ปราถณาที่อยากให้ร่างบางเป็นของตนเองเพียงผู้เดียว
“อ๊า อา อ๊าส์ อา อ๊ะ” เสียงหวานของผู้ถูกกระทำตอบรับเป็นอย่างดี มือหนาของ ทาเคชิ เลื่อนไปลูบไล้ทั่วตัวของร่างบางเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ให้มีมากขึ้นกว่าเดิม
“ซี้ดดด อื่มมม แกชอบใช่ไหมละ” เขาพูดไปด้วยพร้อมทั้งเพิ่งแรงมากขึ้นอีกมันยิ่งทำให้เสียงครางหวานถูกเปล่งออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
“อึ๊กก ทาเคชิซัง หยุดเถอะ หยุด ที” ร่างบ้างร้องขออีกครั้งแต่ผลที่ได้คือ ความเสียวที่ไปรับมากกว่าเดิม มือหน้ากดหัวร่างบางติดกับกระจกไปอีก
“ดูคนพวกนั้นซิ ฮายาคุ เขาเป็นพยาน ว่าเราน่ะมีความสุขกันมากแค่ไหน ดูซิ” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและเพิ่มแรงที่จพให้ร่างบางนั้นแหลกไปซะตรงนี้ด้วยฝีมือของเขาเอง
“ฮึก .. ได้โปรดออกไปจากตรงนี้เถอะ ผมยอม ให้ทำต่อ แตขอให้ผมออกไปจากหน้าต่างนี่เถอะ” ร่างสุงไม่ได้สนใจน้ำเสียงของร่างบางเลย เขาจังคงทำรุนแรงมากกว่าเดิม
“ อุ๊ก ... ซี้ดดด ฉันจะไมไหวแล้ว อา ซี้ดดด” เขาแนบกายเข้าไปแนบชิดร่างบางก่อนปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมา เขาถอนกายออกมาแล้วแต่งตัวเรียบร้อย เมื่อสิ้นสิ่งยึดร่างเอาไว้ ฮายาคุทรุดลงกับพื้นทันที
“อะไรกันเสียวจนหมดแรงเลยหรอ.. หึ ต่อไปนี้แกก็เป็นเมียฉันแล้วนะ” เขาใช้มือลูบเรือนผมสีทองของร่างทีทรุดอยู่กับพื้นไปมาเบาๆแฝงไปด้วยความอ่อนโยนเล็กๆ ... ฮายาคุ ในที่สุดนายก็เป็นของฉัน
++++++++++++++++ ฉาก 2 ++
หลังจากวันนั้นนี่ก็ผ่านมาได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว ทาเคชิ เองก็ไม่ได้พูดับผมอีกเลย วันนี้มีงานโรงเรียนห้องของผมทำเป็นร้านกาแฟแฟนตาซีและได้ทำงานร่วมกับห้องของ ทาเคชิ ชุดนั้นได้ยื้มมาจากชมรมแสดงละคร เป็นชุดที่ไม่ได้ใช้ในการแสดงของโรงเรียน ผมยื่นทำหน้าไม่รับแขกอยูหน้าร้าน เพราะอะไรนะหรอ … แน่ซิ ผมได้ชุดเจ้าหญิง ทำไมกัน ทำไมไม่มีใครยอมแลกชุดกับผมเลย
“อ่าว ฮายาคุ ชุดนี้เหมาะกับนายดีนะ” ริกิในเครื่องแบบกรรมการเต็มยศเดินมามองรอบๆตัวของผมพลางชื่นชมผม ทั้งๆที่ผมนั้นอยากเอาหัวมุดโต๊ะซะตอนนี้
“ไม่หรอครับ ริกิซัง แล้วนีจะไปไหนหรอครับ?”
“ฉันหรอ ฉันจะพาเจ้าพวกนี้ไปลงโทษซะหน่อย” ริกิยิ้มเจ้าเล่ห์มองไปด้านหลังที่มาพวกอันพาลโดนจับใส่กุญแจมือไว้เรียบร้อยโดนฝีมือกรรมการนักเรียน
“ว่าแต่... กุญแจมือนั่น เขาอนุญาตให้ใช้ได้หรอครับนะ” ผมมองไปทางกุญแจมือสีเงินที่อยู่บนข้อมือของพวกนั้น
“ได้ซิก็ฉันใช้อยู่นี่ ไปก่อนละ แล้วเจอกันใหม่นะ ฮายาคุคุงง ไปได้แล้วพวกแก!” ริกิโขกสับพวกนั้นให้ตามตนเองไป
“ทาเคชิซัง หล่อมากเลย ชุดนี้ อ๊ายย ขอถ่ายรูปด้วยหน่อยซิค่ะ” เสียงแหลมๆของบรรดาสาวๆดังขึ้นเมื่อ ทาเคชิ เขาเดินออกมาจากร้านนะซิ เหอะ.. ผมเองก็อยากได้ชุดเจ้าชายเหมือนหมอนั่นนะ .. ผมละสายตาไปมองร้านไทยากิข้างๆ กลิ่นหอมเป็นบ้าเลย อยากกินจัง
“อยากกินเจ้านั่นหรอ”เสียงเย็นกระซิปข้างหูของผม ผมรีบหันไปมองทันที คนที่พูดนั้นคือ ทาเคชิ เขายิ้มเยียดๆให้ผมก่อนจะพาผมไปหน้าร้านไทยากิ
“ ผมไม่ได้อยากกินนะ ผมเปล่า!” ผมพูดเสียงแข็งทั้งที่ในใจผมอยากกินมากๆ
“เอาสองตัว ส่วนเรื่องเงิน แปะไว้ก่อนได้ไหม? หรือว่าต้องจ่ายให้ก่อนล่วงหน้าละ ?” ทาเคชิพูดพลางมองแม่ค้าสาวไม่ละสายตา นายนี่จะซื้อของยังจะแปะเขาอีก ..
“สำหรับทาเคชิ ให้ฟรีเลย” แม่ค้ารีบ เอาไทยากิใส่ถุงให้แก่ทาเคชิ
“ขอบใจนะ” ทาเคชิก้มลงไปจูบหลังมือของแม่ค้าทำให้ ยัยนั่นหน้าแดงบิดไปมาทันที ก่อนที่เขาจะเลื่อนถุงไทยากิมาให้ผม
“กินซะซิ อยากกินไม่ใช่หรอแต่ ช่วยตามฉันมาหน่อยได้ไหม?”
“ก็ได้” ทาเคชิเขาเดินนำผมไป ซึงผมตอบตกลงไปแล้วก็ยอมเดินตามไปดีดีพร้อมกินไทยากิไปด้วย เขาพาผมขึ้นมาบนอาคารชั้น4 เขาพาผมไปในห้องเรียนที่ถูกโล๊ะโต๊ะจัดเรียงไว้อยู่หลังห้อง
“มีอะไรจะคุยกับผมถึงพาผมมาไกลขนาดนี้ ?” ผมไม่ก้าวเข้าไปในห้องแต่เขาก็ดึงผมเข้ามาพร้อมล็อคห้องทันที
“นายมีอะไรจะคุยกับผมกันแน่ ผมไม่ว่างนักหรอกนะ”
“นายน่ะพูดคำขอบคุณไม่เป็นหรือไงนะ” สายตาคมของเขาจ้องมองมาที่ผมมือหนาของเขามือข้อมือของผมแน่น
“ขอบคุณอะไร คนอย่างนายน่ะหรอ” ผมละแวงไว้อยู่แล้ววันนี้เขามาแปลกจริงๆ เขาจะเอาอะไรกับผมน่ะ แต่อย่างน้อยผมหนีออกไปจากทีนี่ก่อนก็คงจะดี ผมรีบสะบัดมือของเขาออก
“ว่าแล้วเชียว ว่าต้องลืม จำไมได้หรอ ฉันช่วยแกตอนตกจากต้นไม้ ช่วยแกตอนโดนรุมในห้องน้ำวันทีเข้ามาเรียนวันแรก ไหนจะแบบลับๆอีกหลายครั้ง แต่แกก็ไม่เคยที่จะ ขอบคุณ ฉันซักครั้งเลย หึ” วันนี้เขาหงุดหงิดอะไรมากันถึงขุดเรื่องเก่าขึ้นมาขู่เข็นผมแบบนี้กัน
“งั้น ขอบคุณนะทีช่วยผมเอาไว้ พอใจหรือยัง ?” ผมเดินถอยไปที่ประตู ทีละนิดเพื่อหาโอกาศเผลอจะได้วิ่งออกไปเลย แต่เขากลับคว้ามือเข้ามาหาผมได้อีก ผมรีบพลิกตัวกลับไปเพื่อเปิดประตูแต่ไม่ทัน เขาไวและมีแรงมากกว่าผมเสียอีก
“ยัง มันยังไม่พอหรอก ฉันต้องการมากกว่านี้” ทาเคชิกระชากผมเข้าไปอย่างแรงไปทีหน้าต่าง เขาใช้มือหนาๆของเขาจิดที่เส้นผมสีทองของผมก่อนกดแรงไปที่หน้าต่าง ทำให้หน้าของผมแนบติดไปกับจะจกใส มองปเป้นด้านล่างที่สูงมากกว่า3เมตรแน่นอน ใจผมเต้นรัวด้วยความกลัว มือไม้สั่นเล็กน้อย
“ปล่อยผมนะ ปล่อย นายจะเอาอะไรจากผม ผมยอมหมดปล่อยผมนะ” ผมพยายามยื้นขอเสนอให้เขา
“สิ่งทีฉันต้องการก็คือแกไงละ ร่างกายของแก ยอมใช่ไหมละ” เขากดผมหนักขึ้นเพื่อให้ไมมีทางดิ้นได้ มือหนาๆของเขาล้วงมาจากใต้กระโปรงของผมขึ้นมาที่ยอดอกของผม เรียวนิ้วของเขาเกลี่ยไปมากับหัวนมของผมมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ แต่ผมก็ไม่ได้อยากรู้สึกแบบนี้นานๆหรอกนะ ผมพยายามดิ้นและดันเขาออกแต่สิ่งที่ผมได้รับคือการกระทำที่รุนแรงมากกว่าเดิม เขาเลียซอกหูของผมเบาๆพร้อมกระซิปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“แกน่ะต้องเป็นเมียของฉัน” เขาบี้หัวนมผมรุนแรงมากขึ้น
“ผมขอละ ปล่อยผมไปเถอะ ต่อไปผมจะไม่ยุ้งกับคุณแล้ว ผมจะไม่เซ้าซี้คุณอีก ปล่อยผมเถอะ” หยาดน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาสีฟ้า
“พูดไปก็เท่านั้น ฉันไม่ปล่อยแกไปหรอก เงียบปากแล้วร้องครางซะดีกว่านะ” ขาของผมเริ่มหมดแรง ทำไมร่างกายผมอ่อนแรงลงด้วยการกระทำของเขาหรอ เพราะอะไรเขาต้องทำกับผมแบบนี้ ผมพยายามดันตัวเองออกจากกระจกแต่มันก็ทำไม่ได้ ร่างกายของผมสั่นเทาไปด้วยความกลัวที่เขามอบให้ผมแบบที่ผมไม่เคยคาดฝันมาก่อน
“ได้โปรด ปล่อยผมเถอะ..”
“บอกแล้วไงว่าไม่มีทาง” มือของเขาเลื่อนลงไปจับส่วนอ่อนไหวของผม มือหนานั้นขยับเข้าออกช้าๆ ผมพยายามกัดฟันแน่นไม่เผยเสียงใดออกจากปากของผม
“ของแกมันตื่นตัวขนาดนี้ .. อยากทำกับฉันมากเลยหรอว่าไงละ?” เขาชักมือเข้าออกแรงขึ้นอีก ร่างสูงใหญ่ของเขาดันเข้ามาหาตัวของผม ในตอนนี้ผมไม่อาจจะหาทางรอดได้อีกแล้วนอกจากจะมีคนเข้ามาเจอ แต่มันก็เป็นเพียงความหวังริบหรี่
“อ๊ะ ... อึกก อา” เสียงของผมเผลอหลุดปากออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่ตอบแสดงว่าใช่ซินะ .. แกนี่มันร่านจริงๆเลย” เสียงที่เขาเอยไมอาจเข้าหัวของผมที่เต็มไปด้วยความกลัวได้อีกแล้ว เขาควบคุมร่างกายของผมได้อย่างเต็มรูปแบบ
“ อะ ... อา พะ พอแล้ว” เสียงสันครือพยายามร้องขอความเห็นใจ น้ำตาของประธานนักเรียนไม่ยอมหยุดไหล เสียงหวานนั้นมันทำให้ ทาเคชิ ได้ใจขึ้นไปอีกเขารีบจัดการทำแรงขึ้นอีก
“ว่าไงนะ ฉันไม่ได้ยินเลย” เขาพูดข้างๆหูร่างบางสีหน้าของเขาเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่
“อึ๊กกก อา อ๊า อา” เขาไมได้รับเสียงพูดจากประธานนักเรียนเลยแม้แต่น้อยกลับได้ยินเสียงครางวานตอบกลับมาแทนอย่างไม่เป็นภาษา ร่างเล็กกระตุกเล็กน้อยก่อนปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นออกมาเลอะมือของเขาอย่างไมได้ตั้งใจ
“ออกมาเยอะแหะ ... หึๆ จริงๆเลยนะ” เขาใช้มือที่เลอะน้ำขาวขุ่นนั้นชะโลมไปทั่วความเป็นชายของตนเองที่แข็งพร้อมรบแล้ว
“ฉันจะใส่มันเข้าไปแล้วนะ ฮายาคุจัง” เขาค่อยๆกดสิ่งนั้นเข้าไปในช่องแคบด้านหลังของร่างบาง
“จะ ..เจ็บ ได้โปรด อย่าใส่มันเข้ามา.. มันเจ็บ” เสียงหวานร้องท้วงไปมาและพยายามดิ้นหนี
“ใส่เข้าไปเร็วๆงั้นหรอ หืม แกนี่นะ” เขากดท่อนเนื้อนั้นเข้าไปจนได้ ก่อนจะสาวกายออกมาแล้วกระแทกเข้าไปแรงๆจนหมดทันที
“อ๊าส์ ไม่ อุ๊กกก” ร่างบางนิ่งด้วยความเจ็บ ในตอนนี้ประธานนักเรียนหมดทางหนี้โดยสิ้นเชิงไปเสียแล้ว ทาเคชิ มองร่างบางนิดๆก่อนที่จะขยับตัวเข้าออกทันทีโดนไม่ให้ร่างเล็กที่ได้รับความเจ็บปวดได้พักให้หายเจ็บเลย
“ซี้ดดด .. อา อื่มม ของแกมันตอดดีแหะ แน่นมากเลย ต่อไปนี้ก็เรียกฉันว่า ผัว ได้เต็มปากแล้วนะ” เขาเร่งจังหวะขึ้นอีกทันที การกระทำของเขาในตอนนี้ไร้ความปราณี เพราะเพียงแต่ปราถณาที่อยากให้ร่างบางเป็นของตนเองเพียงผู้เดียว
“อ๊า อา อ๊าส์ อา อ๊ะ” เสียงหวานของผู้ถูกกระทำตอบรับเป็นอย่างดี มือหนาของ ทาเคชิ เลื่อนไปลูบไล้ทั่วตัวของร่างบางเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ให้มีมากขึ้นกว่าเดิม
“ซี้ดดด อื่มมม แกชอบใช่ไหมละ” เขาพูดไปด้วยพร้อมทั้งเพิ่งแรงมากขึ้นอีกมันยิ่งทำให้เสียงครางหวานถูกเปล่งออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
“อึ๊กก ทาเคชิซัง หยุดเถอะ หยุด ที” ร่างบ้างร้องขออีกครั้งแต่ผลที่ได้คือ ความเสียวที่ไปรับมากกว่าเดิม มือหน้ากดหัวร่างบางติดกับกระจกไปอีก
“ดูคนพวกนั้นซิ ฮายาคุ เขาเป็นพยาน ว่าเราน่ะมีความสุขกันมากแค่ไหน ดูซิ” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและเพิ่มแรงที่จพให้ร่างบางนั้นแหลกไปซะตรงนี้ด้วยฝีมือของเขาเอง
“ฮึก .. ได้โปรดออกไปจากตรงนี้เถอะ ผมยอม ให้ทำต่อ แตขอให้ผมออกไปจากหน้าต่างนี่เถอะ” ร่างสุงไม่ได้สนใจน้ำเสียงของร่างบางเลย เขาจังคงทำรุนแรงมากกว่าเดิม
“ อุ๊ก ... ซี้ดดด ฉันจะไมไหวแล้ว อา ซี้ดดด” เขาแนบกายเข้าไปแนบชิดร่างบางก่อนปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมา เขาถอนกายออกมาแล้วแต่งตัวเรียบร้อย เมื่อสิ้นสิ่งยึดร่างเอาไว้ ฮายาคุทรุดลงกับพื้นทันที
“อะไรกันเสียวจนหมดแรงเลยหรอ.. หึ ต่อไปนี้แกก็เป็นเมียฉันแล้วนะ” เขาใช้มือลูบเรือนผมสีทองของร่างทีทรุดอยู่กับพื้นไปมาเบาๆแฝงไปด้วยความอ่อนโยนเล็กๆ ... ฮายาคุ ในที่สุดนายก็เป็นของฉัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น