เทพหรือมาร?

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1: ชื่อของข้าคือ?

          ในระหว่างที่ข้ากำลังสับสนว่าข้าความจำเสื่อมจริงรึเปล่า? ข้าก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาค่ำแล้วนี่ควรเป็นเวลาเข้านอนก็จริงแต่ข้ารู้สึกหิวมากเลย! แซบท้องไปหมดแล้ว อ๊ะ..ข้างหลังภูเขานั่นมีป่านี่ ฮ่าๆๆๆแค่ข้ามภูเขาลูกนี้ไปข้าก็จะได้กินอาหารแล้ว เอาล่ะ!ตอนนี้ข้าหิวมากเลย ข้าไม่สนแล้วว่าในป่านั่นจะมีคนหรือไม่ ขอแค่มีอาหารก็พอแล้ว!
          งั้นตอนนี้ข้าต้องใช้...ปีก!ใช่ปีกข้ามีปีก อย่างน้อยข้าก็รู้แล้วว่าข้าไม่ใช่มนุษย์มนุษย์ไม่มีปีกนี่นา ถ้าจะถามว่าพวกเขาบินไม่ได้หรอ? ข้าจะบอกให้นะพวกมันน่ะบินได้แต่ไม่ใช่ใช้ปีกบิน แต่ใช้พลังเวทมีคาถาหนึ่งที่ชื่อว่าคาถาปีกเป็นคาถาที่พวกมนุษย์สร้างขึ้นเพื่อต่อกรกับเหล่าเทพและเหล่ามารเพราะทั้งเหล่าเทพและมารล้วนแต่มีปีกกันทั้งนั้นแต่ปีกของพวกเขาอาจจะแตกต่างกันหน่อยนะ ปีกของเทพจะมีลักษณะเป็นเหมือนปีกของอินทรีย์หิมะ เป็นปีกขนาดใหญ่สีขาวถึงภายนอกจะดูนุ่มนวลแต่ความจริงแล้วขนของปีกนั้นคมมากคมจนสามารถตัดเนื้อของคนๆหนึ่งๆได้เลยล่ะ ส่วนปีกของมารก็ไม่ค่อยต่างอะไรกับปีกเทพหรอก จะต่างก็ตรงที่ปีกมารจะเหมือนปีกของอินทรีย์เพลิงมันมีสีดำแดงดูแล้วเหมือนกับว่าถ้าหากประมาทแล้วก็อาจจะถูกปีกนี้ส่งเข้าไปในเหวลึกที่ไม่อาจกลับมาได้อีกเลย นอกนั้นก็เหมือนกันทุกอย่างเลย
          เอาล่ะตอนนี้ข้าไม่มีเวลามาอธิบายเรื่องปีกกับพวกเจ้าแลัวนะ! ข้าหิวจะตายแล้วววว! เอาล่ะกางปีกล่ะนะ ฮึบ! ฮึบ!กางออกมาดิทำไมกางยากจังแฮะ ไฮ ย่าาาาาาาาาาห์ ในที่สุดข้าก็สามารถกางปีกออกมาได้ก้วยความยากลำบาก ฮ่าๆๆๆๆเจ้ามาเล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับเจ้านายอย่างข้า ถึงเจ้าจะเอาออกยากแต่ข้าน่ะเป็นเจ้านายของเจ้ายังไงเจ้าก็สู้ข้าไม่ได้หร๊อกกกกฮ่าๆๆๆๆ เฮ้อ...ไหนดูสิๆปีกของข้าเป็นยังไงข้าหันไปดู โอ้ก็สวยดีนิมีทั้งสีดำสีขาว...อื้ม!คลาสสิคๆๆแล้วก็หันกลับมากางปีกเพื่อจะบิน เอ๊ะ!เดี๋ยวนะ ข้าหันหน้ากลับไปดูทันที ข้าเห็นปีกขนาดใหญ่สีขาวราวหิมะอยู่ทางซ้าย แล้วก็ปีกสีดำขนาดใหญ่อยู่ทางขวาดูแล้วสวยงามราวกับเพชรกับนิลมาอยู่คู่กันงั้นแหละ เฮือก! สะ..สีขาวกะ..กับสีดำ! ปีกเทพกับปีกมาร! มาอยู่ในร่างข้า? เฮ้ยบ้าไปแล้วถ้าเป็นแบบนี้ข้าก็ใช้ปีกบินต่อหน้าคนอื่นไม่ได้น่ะสิเพราะว่าถ้าข้าโชว์ปีกนี้ให้ใครดูข้าต้องโดนรุมตื้บแน่เลย ถ้าข้าไปให้พวกเทพดูพวกเทพก็จะล่าข้าเพราะข้ามีปีกมาร แล้วก็พลังมารด้วยถึงข้าจะใช้คาถากลบจิตรมารก็เถอะ แต่พอปีกมารออกมาแล้วมันทำให้พลังมืดในร่างข้าทะลักออกมา แล้วตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าความจริงพลังมืดในร่างข้ามีนเยอะมาก!เยอะเกินไปแล้วเฟ้ย!ถ้าเยอะขนาดนี้แปปเดียวแปปเดียวก็ถูกเทพเจอเข้าแล้ว ฮือๆ ข้าอุตส่าห์มีปีกเท่ออกขนาดแต่ข้าดันใช้มันต่อหน้าใครไม่ได้ รันทดอะไรขนาดนี้ ฮือๆ นึกถึงตรงนี้ถึงข้าจะเศร้าใจจนอยากร้องไห้แต่ข้าก็นึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ข้าต้องรีบหุบปีกแล้ว! ข้าทำท่าจะหุบปีกยักษ์ทั้งสองข้างลง แต่ก็คิดขึ้นมาได้ว่าข้าต้องไปหาอาหารนี่นา ใช่แล้วข้าต้องบินไปถึงป่าแห่งนั้นก่อน! ข้าตัดสินใจแล้วข้าต้องไปให้ถึงให้ได้ต้องไปให้ถึงเร็วที่สุด!ก่อนที่พวกเทพองครักษ์จะมาเจอ ส่วนเทพองครักษ์น่ะคือ...โอ๊ยตอนนี้ไม่มีเวลาอธิบายแล้วข้าต้องรีบไป ว่าแล้วข้าก็กางปีกยักษ์ขึ้นเมื่อกางชึ้นแล้วข้าก็เห็นแล้วว่าปีกมันท่อประกายเจิดจรัส ภายใต้แสงจันทรู์เช่นนี้ปีกคู่นี้ช่างงดงามจริงๆ บ้าเอ๊ย!มันไม่เหมาะกับการซ่อนตัวเลยนะ
            ทันทีที่ปีกกางขึ้นข้าก็กระพือปีกเบาๆให้ลอยขึ้นจากนั้นก็ท่องคาถา"@#@$%$#...บทเพลงศักดิ์สิทธิ์"ถึงความจริงข้ารู้สึกว่าไม่ต้องท่องคาถาก็ได้แต่ตามหลักการแล้วน่าจะท่องนะ แล้วก็นะถ้าข้าจำไม่ผิดมันเป็นคาถาที่เหล่าเทพเอาไว้ใช้เพิ่มความเร็วส่วนมากจะเพิ่มความเร็วเพื่อหลบการโจมตีของศัตรู หรือบางครั้งก็เพื่อหนี แต่สำหรับข้าในตอนนี้มันเป็นคาถาที่เอาไว้ใชเพื่อให้ข้าได้กินอาหารเร็วขึ้นเท่านั้น! หลังจากที่ข้าท่องคาถาเสร็จข้าก็เริ่มบิน ทันทีที่บินข้าอึ้งเพราะความเร็วเรียกได้ว่า'มองไม่ชัด'ได้เลยทีเดียว
             ด้วยความเร็วชนิด'มองไม่ชัด'ของข้าก็ทำให้ข้าบินมาถึงป่าใหญ่หลังภูเขานี้ได้อย่างรวดเร็ว เหอๆๆ อาหาร..อาหารของข้า ข้ารอไม่ไหวแล้ว หิวจะตายอยู่แล้ว หลังจากข้าบินลงไปข้างล่างข้าก็ได้เห็นว่าป่านี้ถ้าหากมองภายนอกจะเหมือนกับป่าช้ายังไงยังงั้นต้นไม้และดอกไม้รอบเป็นสี...น่าจะเรียกได้ว่าเกือบเป็นสีเทา ดูวังเวงเหมือนไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่แต่มันไม่พ้นสายตาข้าหรอกข้ารู้ว่าที่แห่งนี้มันมีสัตว์อยู่ตั้งเยอะแยะแถมแต่ละตัวตัวใหญ่ซะด้วยท่าจาน่าอร่อย เมื่อนึกถึงตรงนี้ข้าก็น้ำลายไหล ไม่สำรวจรอบตัวอีกต่อไปเริ่มพุ่งไปทางที่ข้ารู้สึกได้ถึงสิ่งมีชีวิตประหลาดที่ตัวใหญ่เกือบเท่าโบสถ์ที่ข้ารู้สึกได้ 
             เมื่อข้าวิ่งมาถึงสิ่งมีชีวิตประหลาดตัวนั้นข้าถึงได้เห็นว่าสิ่งมีชีวิตนั้นคือปลา..ปลายักษ์ ตาของข้าเป็นประกายขึ้นมาทันที เริ่มเปิดชากต่อสู้กับมัน มันนอนนิ่งอยู่ในบ่อขนาดใหญ่บ่อหนึ่ง แต่สีน้ำของที่นี่แปลกมากมันเป็นสีขาว เอ๋?น้ำสีขาวถ้าข้าจำไม่ผิดมันเป็นน้ำศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่หรอ?ถ้าเจ้าปลายักษ์นี่มันนอนอยู่ในบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์แปลว่ามันเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์หรือเปล่านะ หรือว่าป่านี้คือป่าศักดิ์สิทธิ์?เพราะที่ๆจะมีน้ำศักดิ์สิทธิ์ได้มีเพียงเมืองแห่งเทพซึ่งก็คือเมืองหลวงของดินแดนแห่งนี้กับป่าศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น งั้นที่นี่คือป่าศักดิ์สิทธิ์ไหนกันแน่ล่ะ ป่าศักดิ์สิทธิ์จะมีอยู่ในเมืองไม่กี่เมืองเท่านั้นหรือจะเป็นป่าโฮลี่วู้ด(Holy Wood)ถ้าพูดถึงป่าโฮลี่วู้ดก็คือป่าที่อยู่ในเมืองแห่งเทพนี่นะ เอ๊ะหรือว่าจะเป็นป่าอื่นเพราะถ้าปกติเป็นโฮลี่วู้ดจริงๆก็ควรจะเห็นเทพเดินไปมาอยู่แถวนี้สิ มันไม่ไช่ป่าช้าแบบนี้ ข้าจำได้!พอคิดถึงตรงนี้ข้าก็เบาใจถ้าเป็นเมืองแห่งเทพล่ะก็ข้าที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นเทพหรือมารกันแน่แบบนี้มันรนหาที่ชัดๆ ตอนนี้ข้าพุ่งเข้าหาเจ้าปลายักษ์นั่นแบบไม่ลังเลจากนั้นก็ปีนขึ้นไปบนหลังของมันเบาๆโดยไม่ให้มันรู้สึกตัว แล้วข้าก็รู้สึกได้ว่าปกติเวลาข้าจะสู้ข้าจะต้องมีอาวุธ เอ๋?แล้วคาถาเรียกอาวุธมันใช้ยังไงนะ? อยู่ข้าก็เริ่มท่องคาถาไปโดยไม่รู้ตัว"ด้วยนามแห่งผู้เบิกเส้นทางทั้งสามภพ ข้าขอสั่งให้เจ้าจงมาปรากฎตัวต่อหน้าข้าเพื่อเป็นพลังให้แก่ข้า ดาบศักดิ์สิทธิ์แห่งยมทูต"ถึงจะบอกว่ามันเป็นดาบแต่เท่าที่ข้าเห็นนะมันเป็นเคียวขนาดยักษ์สีเงินกำลังทอประกายแสงภายใต้แสงจันทร์ราวกับกำลังบอกว่า'เร็วสิรีบใช้ข้าเร็วเข้าข้าอยากฟันเร็วๆ' ข้ารีบวาดเคียวเป็นวงกลมจากนั้นเคียวอันแหลมคมก็เฉือนเนื้อปลาตัวนี้ขาดกระจุย เลือดสาดใส่หน้าข้าเต็ม แต่ทำไมนะข้ารู้สึกว่า...สนุกสุดๆไปเลย  เห็นเลือดนองขนาดนี้แล้วสนุกสุดๆไปเลย โอ้! โอ้! ดูสิเลือดออกเยอะจนน้ำศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นสีเลือดไปแล้ว ตอนนี้น้ำศักดิ์สิทธิ์ที่เคยขาวบริสุทธิ์กลายเป็นสีแดงฉาน ส่วนปลานั่นก็นอนหงายแน่นิ่งอยู่บนน้ำเลือดนั่นแหละฮ่าๆๆๆ...ทำไมนิสัยข้ามันเหมือนปีศ่จจังแหะ จริงสิ!ข้าเพิ่งคิดอะไรออก ข้ายังไม่รู้ชื่อของตัวเองเลยนี่นาอืม...งั้นตั้งชื่อใหม่เลยแล้วกันนะ ชื่อ..รู้แล้วในเมื่อข้ามีพลังศักดิ์สิทธิ์อันแข็งแกร่งแล้วนิสัยข้าก็ซาดิสอย่างกับปีศาจงั้นข้าก็ควรชื่อว่า'เซแองค์' เซมาจากคำว่าseraphที่แปลว่ายมทูต แองค์มาจากคำว่าangleที่แปลว่าเทวดาฮ่าๆๆ ข้ามีชื่อแล้วต่อจากนี้ข้าชื่อว่า...เซแองค์!!!