คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Don't rude 2 : รู้สึกผิด 120%
1 รู้สึกผิด
มาร์ตินี ทศวัฒมล นักศึกษาจบใหม่หมาดๆของมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มอายุ 23 ปีที่เพรียบพร้อมทั้งหน้าตา ความสารถและฐานะทางบ้าน เขามีหน้าตาที่งดงามน่ารักยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก บวกกับที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีทำให้เอามีจิตใจที่อ่อนโยนและเมตตาสุดๆ จึงทำให้เป็นที่รักทั้งกับคนรู้จักและไม่รู้จัก ตอนอยู่ในมหาลัยก็เป็นเดือนศิลปกรรมตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสี่ เรียกได้ว่าฮิตฮอตสุดๆ แถมสถานะตอนนี้น่ะเหรอ…
…มีแฟนแล้วน่ะสิ!!
แถมแฟนยังเป็นผู้ชายอีกด้วย แล้วยังหล่อโคตรๆอีก เรียกได้ว่าเป้นคู่ที่โคตรเหมาะสมกันเลยทีเดียว!!
แล้วอย่างนี้…พี่กู…
ผมมองแผ่นหลังของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายแท้ๆคนเดียวของผมแล้วถอนหายใจเบาๆ กว่าที่พี่ไฟจะชอบใครได้สักคนมันยากมาก แต่พอมีคนที่ชอบแล้ว เขาดันมีเจ้าของแล้วเนี่ยนะ
“แต่ว่า…พี่ตินเขามีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ!”
“มีก็เลิกได้ จะทำไมวะ”
“หา!? นี่มึง…คิดจะแย่ง…งั้นเหรอ”ผมอุทานอย่างเหลือเชื่อ
“ไอ้ไมนัสไม่ได้ดีอย่างที่ใครๆคิด ธาตุแท้มันยิ่งกว่าหมาอีก!”พี่ไฟคำรามอย่างหงุดหงิดเวลานึกถึงคนที่ชื่อ ‘ไมนัส’ แฟนคนแรกและคนปัจจุบันของพี่มาร์ตินี ผมสะดุ้งเล้กน้อย พี่ไฟดูโมโหจริงๆ สงสัยว่าจะเลวขนาดไหนถึงได้ดูแค้นขนาดนี้?
“ยังไง!?”
“เหอะ!! ถ้าจะให้กูร่ายทั้งวันก็ไม่หมด ไว้วันหยุดกูค่อยเล่าให้มึงฟังทีหลังก็แล้วกัน”
“เออก็ได้”ผมบอก
ฮัลโหล สวัสดี กระผมนี่จะบอก ว่าวันนี้ผมมีความสุข
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูคนโทรเข้าแล้วก็ต้องทำหน้าบึ้งแล้วยัดเก็บตามเดิม
‘Hatevine’
เหอๆ ผมไม่ได้หยาบคายนะ แต่ผมเกลียดมันอ่ะ! -_-! ไอ้เออร์ไวน์พี่ชายคนรองของไอ้ฟองเบียร์เพื่อนผมและเป็นน้องชายคนโตของพี่มาร์ตินีด้วย ผมญาติดีและสนิทกับไอ้ฟองเบียร์และพี่มาร์ตินี แต่กับไอ้เออร์ไวน์ผมไม่ได้ญาติดีกับมันมาหลายเดือนละ! เหตุผมก็คือมันกำลังตามจีบผม!! และพระเจ้า ผมปฏิเสธมันไปหลายครั้งแต่ก็ยังหน้าด้าน หน้าหนา หน้าทนจีบผมต่อแบบนอนสต๊อป จะให้อะไรมากก็ไม่ได้เพราะมันดันเป็นพี่ชายเพื่อนสนิทผมอีก -_____- ผมเกรงใจไอ้เบียร์ กลัวเพื่อนเสียใจเวลาพี่มันอกหัก แต่นี่ผมทนมาเป็นเวลาสี่เดือนเศษแล้วนะ!! T^T ถ้าปรอทผมขึ้นถึงจุดสูงสุดเมื่อไหร่ ผมก็จะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น และหวังว่าปรอทผมยังคงไม่แตกในเร็วๆนี้ อาเมน (_ _)
ฮัลโหล สวัสดี กระผมนี่จะบอก ว่าวันนี้ผมมีความสุข
“เฮ่ย กูเกลียดริงโทนมึงจัง!! รับๆไปสักทีดิ๊!”
“สั่งกูเหรอ! เออ ก็ได้!”ผมนั่งทำหน้าหงิกอยู่คนเดียวแล้วตัดสินใจกดรับ เหมือนหลายๆครั้งที่ผมไม่รับมันก็จะใช้ไอ้ฟองเบียร์หรือเพื่อนคนอื่นโทรหาผมแทน
สามารถเนอะ =_=
“มีอะไร! โทรจิกกูจัง!”
(โทรไม่ได้เหรอ คนมันคิดถึงง่ะ)คนปลายสายพูดเสียงอ่อย ผมยกมือจะตบหน่าผากอย่างเคยชินแต่ลืมไปว่าตัวเองใส่หมวกกันน็อคอยู่แล้วตบไปเต็มแรง
โป๊ก!
“โอ๊ย! สัดเอ๊ย!” ผมสะบัดมือตัวเองไปมาอย่างโมโหตัวเอง ขวางทางกูตลอด! ไอ้หมวกกันน็อคเฮงซวย!! (อ้าว?)
“มึงนี่ก็ซุ่มซ่ามตลอด”พี่ไฟส่ายหัวเบาๆ
(เทียน!เกิดอะไรขึ้น เทียนเป็นอะไรรึเปล่า!ตอบพี่สิเทียน!)เออร์ไวน์ถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
“ถ้ากูเป็นอะไรจริงคงจะตอบมึงได้หรอก โง่ป่ะ!!”
(…)
“เงียบไมวะ หมาอุดปากเหรอ”
(…)
“=_=;” ไอ้เหี้ย เอาอีกล่ะ เวลาผมด่ามันทีไร ชอบเงียบตลอด เงียบให้ผมรู้สึกผิดตลอด !โว้ย!! (สบถให้กับความใจอ่อนของตัวเอง)
(งั้นเหรอ โทษนะ แล้วเทียน…เป็นอะไรรึเปล่า)
“เปล่า เจ็บมือนิดหน่อย แต่ไม่ตายหรอก”
(โล่งอกไปที)
“อย่ามาห่วงกูให้มากเลย เอาเวลาไปห่วงตัวเองกับคนรอบข้างมึงบ้างเหอะ”
(กูน่ะห่วงหมดแหละ แต่ที่ห่วงสุดก็คือมึง)
อึก!!
“อ้อ…เหรอ”เหมือนตัวเองโดนใครตีหัวยังไงยังงั้น ก็เลยพูดออกไปแบบมึนๆจนได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอดังมาตามสาย
(แล้วนี่…ใกล้ถึงโรงเรียนรึยังอ่ะ)
“จะถามทำไม หรือว่ามึง…”ผมพูดค้างไว้อย่างนั้นแล้วคำตอบก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า T^T พี่ไฟเลี้ยวมอเตอร์ไซค์เข้าโรงเรียนช้าๆ ผมมองภาพไอ้เออร์ไวน์ที่ยืนพิงรถสปอร์ตคันงามของมันเหมือนภาพสโลว์โมชั่น ข้างๆกับมีไอ้ฟองเบียร์ที่ยืนยิ้มแป้นโบกมือทักทายผมใหญ่ พี่ไฟเลี้ยวรถไปจอดตรงหน้าไอ้ออร์ไวน์แล้วพยักหน้าทักทายทั้งสองคน ผมกระโดดลงจากมอเตอร์ไซค์เสร็จ พี่ไฟก็รีบขับออกไป ไอ้เออร์ไวน์กับพี่ไฟมันรู้จักกันครับ เพราะมันเรียนมหาลัยเดียวกันคณะเดียวกันแต่คนละสาขาและอยู่คนละกลุ่ม แต่มันก็เจอกันบ่อยๆ แถมดูเหมือนเดี๋ยวนี้จะสนิทกับมากขึ้นด้วย เพราะอะไรน่ะเหรอ เหอะ ถามง่ายๆ ต่างฝ่ายก็ต่างตีสนิทกันเป็นเรื่องธรรมดา ในเมื่อไอ้เออร์ไวน์มันจีบผมอยู่และพี่ไฟที่ชอบพี่มาร์ตีนีพี่ชายไอ้ไวน์
“ไอ้เทียน มาเช้าอีกแล้วนะ!”ผมมองหน้าเพื่อนแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
“มึงมากกว่ามั้งที่มาเช้า ปกติสายจะตายห่า”
“เออ รู้ๆกันอยู่”ผมทำหน้าเซ็งแล้วหรี่ตามองไอ้คนตัวสูงที่ยืนหมุนโทรศัพท์เล่นอย่างไม่กลัวตกหรือพัง มันมองหน้าผมแล้วยิ้มมุมปากเท่ๆ เฮอะ แต่ผมไม่หลงหรอกนะรอยยิ้มนั้นน่ะ
“แล้วมึงมาทำอะไร”ผมถามเสียงห้วน
“คิดถึง มาหาไม่ได้รึไง”มันยักคิ้วให้ผมยึกๆแบบกวนตีน ก่อนจะถามผม “พี่มึงจะรีบอะไรนักหนาวะ”
“ก็รีบไปหา…”แล้วก็ต้องหุบปากฉับ “หา…นั่นล่ะ!”
ผมไม่แน่ใจว่าควรจะบอกมันสองคนดีรึเปล่า มันสองคนเป็นน้องชายพี่มาร์ตินี ถ้ารู้ว่าพี่ผมจะแย่งพี่พวกมันจากแฟนล่ะก็…พี่ผมคงเจอศึกหนัก =_=
“หาใครอ่ะ?”ไอ้เบียร์ถามงงๆ ไอ้เออร์ไวน์ที่ยืนอยู่ข้างๆหัวเราะหึๆ
“วันนี้พี่กูไม่สบาย นอนอยู่ที่บ้าน”
“อ้าว จริงดิ แล้วนี่พี่กู…”จะไปหาใครล่ะวะ? ไม่รู้พี่ไฟรู้รึเปล่า หน้าอย่างนั้นต้องยังไม่รู้แน่ๆเลย เอ๊ะ! แต่ว่า…
“มึงรู้ด้วยเหรอ!!” ผมมองหน้ามันอึ้งๆ ไม่คิดว่ามันจะรู้ ผมหันไปหาไอ้เบียร์ทันที
“แล้วมึง! มึงรู้ป่ะวะ!”
ไอ้เบียร์ทำสีหน้าตกใจเล็กน้อย มันถามผมงงๆ
“รู้อะไร”
“ก็เรื่องที่พี่ไฟชอบพี่ตินไง!”ผมบอกมัน มันเบิกตากว้างอย่างตกใจ ผมเดินเข้าไปหามันแล้วตบไหล่มันเบาๆ
“กูก็เพิ่งรู้เมื่อเช้านี้เอง” มันยังอึ้งไม่หาย ดูเหมือนว่าจะพยายามรวบรวมสติเป็นอย่างมาก ร่างที่สูงกว่าผมเซ็นต์สองเซ็นต์ละล่ำละลักบอกผมช้าๆ
“แต่ว่า…เผื่อมึงไม่รู้…พี่ตินมีแฟนแล้ว…ดุด้วย”
“เออ อันนั้นรู้…”ผมพูดแล้วมองหน้าไอ้เบียร์สลับกับไอ้ไวน์ไปมา
เออ…ผมควรจะบอกดีมั๊ย เรื่องแฟนพี่ตินตอนนี้ เออ แล้วพี่ไฟพูดจริงเหรอ เฮ้ย ไอ้เหี้ย! พี่ไฟไม่ใช่คนขี้โกหกสักหน่อย ตรงจนน่าตกใจด้วยซ้ำ! สรุปคือผมควรจะบอกสินะ!
เอาฟะ!ลองสักตั้ง! พูดความจริงซะอย่าง ใครที่ไหนจะไม่เชื่อจริงมั๊ย!!
“ไมนัส…ไม่ใช่คนดีอย่างที่พวกมึงคิด”สิ้นสุดคำพูดผม ไอ้เบียร์ก็อ้าปากค้าง ไอ้ไวน์เดินเข้ามาใกล้ผมด้วยสีหน้าเครียดๆ
“มึงพูดจริง?”
“กูไม่มีเหตุผลที่ต้องโกหก”ผมเงยหน้าสบตาร่างสูงกว่าร้อยเก้าสิบเซ็นต์ตรงหน้าแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “และอีกอย่าง…กูเชื่อว่าพี่กู…รักพี่มึงจริงๆ” ผมมองหน้าไอ้เบียร์ มันสบตาผมแล้วยิ้มออกมาน้อยๆ
“เหมือนที่พี่กูรักมึงจริงๆ”
“…!!”
ผมผงะถอยหลังห่างจากพวกมันสองคนอย่างตกใจ จะย้ำอะไรนักหนาฟะ!! รู้แล้วว่าพี่มึงชอบกู แต่กูล่ะ!? เคยถามกูบ้างไหมว่าชอบพี่มึงมั่งรึเปล่า!!? กูบอกเหรอว่าชอบพี่มึง แน่นอนว่าไม่! ไม่เคยเลยสักครั้ง ยอมรับว่ามีหวั่นไหวอยู่เล็กน้อย…
เออ!! ไม่น้อยก็ได้! ผมหวั่นไหวกับมันมากพอสมควร! ก็ใครให้มันหน้าด้านตามจีบผมอยู่เป็นปีล่ะวะ ถ้าผมยังเฉยไม่รู้สึกอะไรได้ก็ตายด้านแล้วล่ะเฮ้ย
“เอ่อ…คือว่า…”ผมอึกอัก จ้องมองหน้าทั้งสองคนไปมาแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ขอโทษนะไอ้เบียร์ แต่…”คนที่ไม่ได้รัก ก็คือไม่ได้รัก แล้วอีกอย่าง กูก็ไม่ใช่คนดี…
“พี่เทียนนนนนนนนนนน”ผมสะดุ้งเฮือก เหลียวหลังไปมองคนที่เรียกชื่อตนเองก่อนจะเซไปหลายก้าวกับแรงโถมกอดที่มาแบบไม่ตั้งตัว ผมหัวเราะออกมาเบาๆใส่คนที่กอดผมไว้อยู่
“อะไรของน้องเนครับเนี่ย”ผมก้มมองคนตัวเล็ก(กว่า)ที่จู่ๆก็วิ่งเข้ามากอดผมแบบไม่ลืมหูลืมตาแล้วระบายยิ้มกว้าง
น้องเนเป็นรุ่นน้องม.3 ที่น่าร้ากกกกมากๆ น่ารักของโคตรพ่อโคตรแม่เลยล่ะครับ หึๆๆๆๆ เด็กบ้าอะไรไม่รู้ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลออ่นที่ฉายแววมีความสุขอยู่ตลอดเวลารับกับใบหน้าเรียวเล็กกับปากรูปกระจับน่าจับมาจูบ ตอนผมเจอครั้งแรกนี่เพ้อเช้าเพ้อเย็นเลย แทบจะลักพาตัวมาอยู่ด้วยแล้วเนี่ย >-<
“เนคิดถึงพี่เทียนฮะ”น้องเนเงยหน้ามองผมแล้วยิ้มหวานให้ ผมก้มมองเด็กชายที่ตัวเตี้ยกว่าผมประมาณสิบกว่าเซ็นต์แล้วยกมือลูบหัวน้องเนเบาๆ
“อะไรกัน ไม่เข้าค่ายแค่สามสี่วัน คิดถึงขนาดนั้นเชียว”ผมหัวเราะขำกับประโยคที่คนตัวเล็ก(กว่า)พูด
“นี่ๆ เนมีของฝากให้พี่เทียนด้วยนะ!”น้องเนผละออกจากผมแล้วหันไปค้นกระเป๋าด้วยท่าทางตื่นเต้น “อ้อ!มีให้พี่เบียร์ด้วยฮะ นี่ไง!สวยมั๊ยๆ” น้องเนชูของฝากนั่นมาแกว่งไปมา มองมาที่ผมด้วยดวงตาแวววับ
มันเป็นพวงกุญแจตุ๊กตาไม้อันเล็กๆที่น่ารักมากๆสำหรับผม โดยเฉพาะคนให้คือน้องเน น้องสุดที่รักของผม ฮี่ๆๆ ^______^
“เฮ้ย! น่ารักอ่ะ! ขอบใจมากนะ น้องเนน่ารักที่ซู้ดดดดด”ไอ้เบียร์รีบวิ่งกระดิกหางมาดูอย่างตื่นเต้น ผมหัวเราะร่ากับท่าทีที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยของสองคนนั้น แล้วก้มมองพวงกุญแจที่รับมาอยู่ในมือยิ้มๆ
“คิดจะกินเด็กรึไง” แต่เสียงที่ดังขึ้นข้างหูทำเอารอยยิ้มผมหุบลงทันที สมองสั่นการให้ผมหันขวับไป แต่แล้วต้องตกใจแทบช็อคเมื่อใบหน้าเจ้าของเสียงเมื่อกี้ได้โน้มมาประชิดใกล้ผมมากกว่าที่คิด และที่หันเมื่อกี้ ริมฝีปากผมก็ประทับอยู่บนแก้มของผู้ชายที่ชื่อเออร์ไวน์พอดิบพอดี!!
“…!!”
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก T[]T
“ไอ้…ไอ้…”ผมกระโดดถอยหลังออกมาอย่างตกใจ
“มึง…”มันก็เผลอถอยหลังอย่างตกใจเช่นกัน ผมเห็นฝ่ามือหนานั่นยกลูบแก้มตัวเองเบาๆแล้วมองมาทางผมแบบ…แบบ…อ้ากกกกกก ไอ้สัด!!
“ใครใช้ให้มึงเอาหน้ามาใกล้กูวะ!!”ผมตวาดลั่น มือเล็กก็เผลอถูริมฝีปากไม่หยุด อย่ามาหาว่าเว่อร์นะ เพราะปกติผมเป็นคงที่หวงตัวและหวงมากๆด้วย!!
เสียงตวาดลั่นทำเอาคนที่เดินผ่านไปมาแอบมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น บ้างก็ถึงกับหยุดดูแล้วซุบซิบกันทันที แต่ผมไม่สน มันใช่เวลาจะมาสนใจคนอื่นที่ไหนกันเล่า! ผมจะต้องเคลียร์กับคนตรงหน้า…เดี๋ยวนี้!!
“ไม่ได้ตั้งใจ ใครจะคิดว่ามึงจะ…”มันพูดค้างไว้แล้วเงียบไป ผมเดินเข้าไปใกล้แล้วกระชากคอเสื้อมันมาเขย่า ไม่ได้สังเกตุเลยว่าที่ใบหูสองข้างของผู้ชายตรงหน้าผมน่ะ มันกำลังขึ้นสีจัด
“จะ จะอะไร!พูดออกมากดีๆนะเว้ย เมื่อกี้น่ะมันเป็นอุบัติเหตุ! กู…กูไม่ได้ตั้งใจจะจูบแก้มมึงสักหน่อย! แล้วเมื่อกี้น่ะ อะไร!กินเด็ก ชึ่ย! พูดมาได้ไม่ดูตัวเอง ไอ้คนที่มึงตามจีบต้อยๆเนี่ยอายุมากกว่ามึงสินะ!!”
“กูไม่ได้ตามจีบใครต้อยๆ”เออร์ไวน์เดินเข้ามาบีบแขนผมแล้วพูดเสียงหนักด้วยดวงตาแววโรจน์ “ถ้าไม่อยากให้กูจีบนักทำไมไม่ไล่กูไปตั้งแต่แรกล่ะ”
ผมถลึงตาใส่ กล้าดียังไงวะมาบีบแขนผม! โว้ย! มันเจ็บนะเว้ยย
“เพราะกูเห็นแก่ไอ้เบียร์ไงล่ะ! มันเป็นเพื่อนรักกู! กูกลัวมันโกรธ เกลียดกู เสียใจ ถ้ากูปฏิเสธมึง!!”ผมตวาดใส่อย่างหมดความอดทน
กล้าพูด!? ไม่ปฏิเสธงั้นเหรอ!? เฮอะ! น่าขำสิ้นดี! ที่ผมไม่แสดงออกมามากเพราะผมเห็นแก่ไอ้เบียร์หรอกเหอะ!!
“…!!”มันค่อยๆปล่อยมือผมช้าๆ ดวงตาคมมองมาที่ผมอย่างตกใจและเจ็บปวด ริมฝีปากสีซีดละล่ำละลักพูดออกมาเสียงแผ่ว
“อะไร…นะ”
ใช่ ผมอดทนมาตลอด ที่ผมไม่ปฏิเสธมันตั้งแต่แรกเพราะเห็นแก่ไอ้เบียร์ และยอมอดทนมาตลอด หลายเดือน!แต่วันนี้ ผมจะไม่ทน..อีกแล้ว
“ฟังกูให้ชัดๆ…”
“…”
ผมจะไม่ทน เพราะผมทนไม่ไหว ไอ้เทียนไขไม่ไหวจะทนแล้วโว้ยยย
“กูจะไม่ทน ไม่ทนแล้ว! ได้ยินมั๊ย! จะไม่สนใจว่ามึงเป็นพี่เพื่อนกูหรืออะไรก็ตาม! ไสหัวไปไกลๆแล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับกูอีกไอ้สัด!!”
......................................................................................................................................................................................................
Writer say : เรื่องนี้นายเอกเรา “ซึนขั้นเซียน” นะจ้ะ 555
ความคิดเห็น