Short Fic Taokacha ฟิคเรื่องนี้โครตอึน

ลำดับตอนที่ #2 : SF Why don't say ?

แแนะนำ ปิดเพลงหน้าหลักแล้วฟังเพลงตอนนี้ไปด้วย
มันจะฟินมว๊าก -..-

WHY DON'T     SAY ?

ความรักหน่ะ การกระทำมันสำคัญกว่าคำพูดใช่มั้ย ?

แค่อยู่ข้างๆกัน ดูแล เชื่อใจกัน แค่การกระทำมันก็เพียงพอแล้ว จริงๆหน่ะหรือ ?

แล้วถ้าเพียงการกระทำมันไม่พอสำหรับผมหล่ะครับ ?

'นี่เอ๋อ เราคบกันมากี่ปีแล้วนะ'

'ก็ สามปีได้แล้วมั้ง' พูดพรางใช้มือระบายสีผ้าใบ งานที่ต้องใช้ส่ง อาจาร์เย็นนี้

'แล้วมึงว่า ที่คบๆกันเนี่ย เหมือนขาดอะไรไปมั้ยอ่ะ'

'ไม่นะเป็ด กูก็ดูแลมึงทุกอย่างนะ ถ้าจะขาดก็ขาดอยู่อย่างเดียว. . . .'

'อะไรวะ'

'ยังไม่ได้ ซะบะลัมบัมบ๊ากับมึงเลยย '

'โอ้ยยยยยย ไอ่เต๋ามึงงง อย่ากวนสิครับ กูซีเรียสนะ'

'มึงจะเครียดไปทำไมครับเป็ด แค่การกระทำ ของเราที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็น่าจะพอนี่' พูดแล้วก็เบี่ยงความสนใจไปที่ผ้าใบอีกรอบ

พอแน่หรอวะเต๋า คำสำคัญหน่ะ กูไม่ได้ยินมึงพูดมากี่ปีแล้วนะ คำๆนั้น คำพูดที่สำคัญ ที่คนรักเค้าพูดกัน  หรือมึงลืมไปแล้วว่าเคยพูดคำนั้นกับกู กูอยากได้ยินคำนั้นจากปากมึงอีก

'เอ๋อ  มึงว่าการกระทำกับคำพูดอะไรสำคัญกว่ากันวะ' ถามพรางนั้งท้าวคาง มองตาใสแป๋ว

'ต้องการกระทำดิ คำพูดมันก็แค่ลมปากที่พูดออกมา แปปๆก็ลืม' นั้นสิกูถึงว่า กูลืมคำสำคัญ ที่มึงเคยบอกกูไปแล้ว

'เอ๋อ คนเป็นแฟนกันอ่ะ เค้าชอบพูดคำว่าอะไรกันวะ' บอกกูหน่อยเถอะ คำๆนั้นหน่ะ

'ไม่จำเป็นต้องพูดหรอกเว้ย แค่การกระทำก็พอแล้ว' มึงโง่หรือเอ๋อวะไอ่ต๋าววว ดูไม่ออกหรอว่ากูอยากฟังคำนั้น

'เอ๋อ ตอนมึงขอกูคบ . . . . . . . . มึงเคยพูดกับกูว่าไงนะ'

'อะไรวะ กูจำไม่ได้อ่ะ ' คำแค่พยางค์เดียวมึงยังลืม หึ! จำไว้ไอ่เอ๋อ!!

'เอ๋อ! กูกลับบ้านก่อนนะ'พูดแล้วก็วิ่งไป ปล่อยให้คนที่โดนเรียกว่าเอ๋อนั้งเอ๋อมองตามอย่างงงๆ

'เห้ยย เป็ดดด เป็นอะไรของมึงเนี่ยย? '

'หืม เช้านี้อากาศดีจัง' พูดไปยิ้มไป ไม่ได้มามหาลัยเช้าๆ แบบนี้นานเท่าไหร่แล้วนะ

'เป็ดดดดด!!' เสียงไอ่เอ๋อ ไม่ได้ยินเว้ยย

ร่างบางคิดและออกแรงก้าวขาสั้นๆ ผอมๆ ให้เดินให้เร็วที่สุด และแกล้งเอาเฮดโฟนอันใหญ่ยกขึ้นครอบหูแล้วทำท่าประหนึ่งเหมือนไม่ได้ยินว่ามีใครเรียก

'โอ้ยย ถึงคณะซะที เหนื่อยชะมัด' พอก้าวขามาถึงคณะก็รีบหาที่นั้ง ที่ไม่เป็นจุดเด่นนั้งทันที

ก็ไม่ได้ตั้งใจจะหลบหน้าไอ่เอ๋อหรอกนะ แค่......เห็นหน้าแล้วก็พาลหงุดหงิด คำๆเดียวจะพูดยากพูดเย็นอะไร แค่พูดออกมาไม่ได้รึไงกันวะ เอาไว้นึกออกแล้วค่อยมาเจอกันเถอะ

แล้วก็เป็นอย่างนั้นทั้งวัน ปกติ พอเที่ยงเต๋าก็จะมารับคชาออกไปกินข้าวกัน แต่วันนี้เต๋าไม่เจอคชาเลย ไปหาที่คณะก็ไม่เจอ พอเป็นอย่างงี้ เค้าก็พาลคิดไปต่างๆนาๆ ว่าหลบหน้ากันทำไม เป็นอะไร หรือคชาจะไปมีกิ๊ก หรือว่าไปเป็นลมเป็นแล้งที่ไหนยิ่งตัวเล็กๆ จะโดนใครฉุดรึเปล่านะ รู้งี้ ติดกระดิ่งไว้ก็ดี ไปไหนจะได้รู้ว่า มีเจ้าของแล้ว แล้วถ้ามีคนมาจีบหล่ะ เป็ดมันจะไปชอบเค้ามั้ยโอ้ยยยย

 'เป็นห่วงเป็ดว่ะ'

'เป็ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ลงมาคุยกันหน่อยย ' เสียงตะโกนของ คนตัวขาวทีหวังว่าคนที่อยู่ในบ้านจะได้ยิน แล้วลงมาคุยกัน

ร่างเล็กที่กึ่งหลับกึ่งตื่น ลุกงัวเงียขึ้นจากเตียง และไปเปิดม่านที่ปิดระเบียงกระจกออกดู

ภาพที่เห็นคือ ผู้ชายตัวขาวเผือก ยืนตะโกนเรียกหาเป็ดอยู่หน้าบ้านของเค้า บ้ารึเปล่านะ มายืนตะโกนหน้าบ้านคนอื่นตอน 5 ทุ่ม เห็นหน้าแล้วก็นึกหงุดหงิดทุกที คิดแล้วพลางสอดสายตาไปเห็นก้อนหินที่ใช้ ตกแต่งตู้ปลา...

หึหึ อยากคุยนักใช่มั้ยไอ่เอ๋อออ

'เป็ดดด คชา ไอเป..โอ๊ยยยย' ร่างสูงอุทานขึ้นมาเสียงดัง หลังจาก รู้สึกว่า มีของแข็งๆ โดนปาลงมาโดนไหล่ของเค้า จึงเดินไปไกล้ๆแล้วเก็บขึ้นมาดู ของที่ว่าคือ กระดาษที่ห่อก้อนหินสีก้อนเล็กๆ ที่เอาไว้สำหรับแต่งตู้ปลา แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเขาได้มากที่สุดคือ ลายมืออันแสนคุ้นที่ เขียนอยู่บนกระดาษที่ห่อหินสี

'หยุดตะโกนได้แล้วไอ่เอ๋อ แม่กูด่า'

อ่านจบก็ตะโกนขึ้นมาอีกรอบ

'อยากให้กูหยุดก็ลงมาคุยกับกูดิเป็ด'

ตุ๊บบบบบ..~

ก้อนหินห่อกระดาษลอยลงมาอีกก้อน

'กูไม่อยากเห็นหน้า เอ๋อๆ ของมึง'

'แต่กูอยากเห็นหน้ามึงนะคชา ...  '

น้ำเสียงที่ตะโกนฟังดูอ่อนลงของเต๋าทำให้คชาใจหาย

'เป็นอะไรก็บอกกูดิวะ ไม่ใช่มาหลบหน้ากันอย่างนี้' ร่างสูงตะโกนออกมา โดยไม่สนใจว่า คชาจะฟังมั้ย ก็ไม่รู้แล้ววันนี้ตามหาทั้งวัน คิดถึงก็คิดถึง ถึงไม่อยากฟังก็จะพูด ก็คชาหน่ะคบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย แต่อยู่ๆก็หายไปเป็นอะไรก็ไม่บอก รู้มั้ยว่าเค้าห่วงมากแค่ไหน อีกอย่างคชาทำตัวแปลกๆมาตั้ง สองสามวันแล้ว ก็ตั้งแต่วันที่ถามว่าคบกันมากี่ปีแล้วนั้นแหละ 

'กูไม่รู้ว่ามึงเป็นไรนะเป็ด แต่อย่าทำแบบนี้ได้มั้ยวะกูเป็นห่วง' พูดไปก็มองหน้าต่างห้องที่ยังเปิดไฟอยู่ห้องเดียวในบ้าน ในใจก็คิดว่าคชาคงไม่อยากเจอหน้าจริงๆ หรือไม่คงหลับไปแล้วนั้นแหละ เมื่อคิดได้จึงหันหลัง เพื่อจะเดินกลับบ้าน   แม่งเหมือนอกหักเลยว่ะ......

'ไอ่เอ๋อออออออออออออออออ!!!' น้ำเสียงออกแนวเหนื่อยหอบ

'คชา..'

'กูลงมาแล้วนี่ไง มึงจะไปไหน?' ถามเสียงห้วนๆ

'กูจะกลับบ้าน กูคิดว่ามึงนอนแล้ว'

'คงนอนได้อ่ะ มึงยืนตะโกนอยู่แบบนี้'

'กูจะถามมึงนะคชา งอนอะไรกู' น้ำเสียงที่ดูจริงจังและฟังดูต้องการคำตอบ

'เปล่า...'

'แล้วหลบหน้าทำไม'

'เปล่า...กูไม่ได้หลบนะ'

'ให้กูเชื่อมั้ย' พูดพร้อมทำหน้าเอือมระอากับเด็กขี้โกหก

'.....................' ก้มหน้าราวกับเด็กที่ถูกจับได้ว่าทำความผิด

'........................'

'.........................' ในเมื่อต่างฝ่ายต่างเงียบ

'เป็ดของผมเป็นอะไรครับ หืมม บอกสิ'คนตัวสูงเลยเป็นคนตัดสินใจเป็นคนทำลายความเงียบซะเอง

'คือว่ากูก็แค่... อยากได้ยิน' ก้มหน้าก้มตาพูดเสียงแผ่วๆ

'อยากได้ยินอะไรหรอครับ?'

'คำว่า ระ...ร..ระก..ก ' คนตัวเล็กในตอนนี้ได้แต่ ก้มหน้าพูดอู้อี้ๆจนฟังไม่รู้เรื่อง แถมหน้าที่ยังขึ้นสีระเรื่อๆนี่อีก มันทำให้ดูน่ารักในสายตาคนมองแปลกๆ

'อะไรนะ ฟังไม่รู้เรื่องอ่ะ'

'คำสำคัญหน่ะ'เอ่ยออกมาแบบ โพลงๆ และเบี่ยงหน้าหนีเพื่อหลบสายตา

'ห้ะ?' คนตัวขาวทำหน้างง พร้อมขยับหน้าเข้าไปให้ชิดหน้าคนตัวเล็กเพื่อสบตา

'ก็บอกว่า มันเป็นคำสำคัญของคนที่เป็นแฟนกัน'

 '................'มึงเอ๋อจริงๆสินะเต๋า

'คำว่า รัก 'ตอนนี้คนตัวเล็กก้มหน้า ราวกับบนพื้นมีอะไรน่าสนใจ

'.............'

'.............'

'โห ก็นึกว่าเรื่องอะไร ซะอีก'

'มันสำคัญนะเว้ยย คำพูดหน่ะ'

'แต่กูว่าการกระทำของกูมันชัดเจนกว่าคำพูดนะ'

'..................'

'..................'

'งั้นก็แล้วแต่มึงเถอะเต๋า'

'พี่เต๋า อาทิตย์นึงแล้วนะพี่ ไม่คิดไปง้อพี่คชาเลยหรอ' เจมส์รุ่นน้องของเต๋าที่แต่ก่อนเห็นภาพ รุ่นพี่ทั้งสองอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาจนเป็นภาพชินตา แต่หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ เข้าแทบไม่เห็นทั้งคู่เดินด้วยกัน จึงสืบสาหาความจนรู้ว่าทะเลาะกัน

'อยากแต่ไม่รู้จะเริ่มง้อยังไง' ก็จริงๆอย่างที่บอดเจมส์นั้นแหละ เค้าไม่รู้ว่าจะง้อยังไง เพราะแต่ก่อนที่ทะเลาะกันพอวันต่อมาก็จะหายเอง โกรธกันไม่เคยเกินวันซะที แต่คราวนี้.......ทางตัน

'อ้าววว ผมช่วยเองพี่'

อาทิตย์นึงแล้ว ที่เต๋าหายไป คำๆเดียวมันจะพูดอยากพูดเย็นอะไรขนาดนั้นวะ หรือบางทีเต๋าอาจจะคิดว่า คชาเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยเกินเหตุซะละมั้ง ก็ทำไงได้เป็นแฟนกันประสาอะไร คบกันมาเคยบอกรักแค่ครั้งเดียว ก็ตอนที่ขอคบนั้นแหละ ครั้งแรกและครั้งสุดท้าย มันก็น่าน้อยใจไม่ใช่รึไงล่ะ ?

พลางหัวก็คิด ขาก็เดินไป วันนี้ที่คณะแปลกๆแหะ คนดูน้อยๆ ร่างเล็กคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

ขาก็เดินฉับๆ พลางก็สอดสายตาไปเห็นตุ๊กตามาสคอสเป็ด ยืนส่ายก้น ดุ๊กดิ๊ก อยู่กลางมหาวิทยาลัย อยู่ๆมาสคอสตัวนั้นก็ยืนแล้วหันหน้ามาทางผม ที่มือมาสคอสตัวนั้น มีป้ายกระดาษ เขียนไว้ว่า

'คุณๆ คุณคนนั้นหนะ คุณนั้นแหละ คนที่หน้าเป็ดๆอ่ะ ผมอยากบอกคุณว่า '

แล้วเจ้ามาสคอสเป็ดก็เดินเข้ามาไกล้ผมขึ้นอีกก้าว พร้อมเปลี่ยนป้ายกระดาษ ที่ดูจะซ้อนกันอยู่หลายป้าย

'ผมอาจจะเป็นคนความรู้สึกช้าไปนิด ปากแข็งไปหน่อย '

แล้วก็เดินเข้าไกล้ผมอีกก้าว

'แต่คุณรู้มั้ยครับ ว่าผมหน่ะ'

ไกล้ผมเข้ามาอีกก้าว

'มีเป็ดอยู่ตัวนึง'

ไกล้มากขึ้นกว่าเดิม

'เป็ดของผมงอนผม เพราะว่าผมมันปากแข็ง'

ไกล้มากขึ้นจนห่างเพียงไม่ถึงก้าวด้วยซ้ำ

'ผมฝากคุณไปบอกเค้าหน่อยได้มั้ยครับ ว่า.........................'

ในที่สุดเจ้ามาสคอสเป็ดก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม

'เอ๋อรักเป็ดนะครับ ' คราวนี้ไม่ใช่ป้ายกระดาษ แต่หากเป็นเสียงของร่างสูงที่คุ้นเคย ที่ตอนนี้ได้ถอดหัวมาสคอสเป็ดออกแล้ว

'.......................'

'พี่รักเรานะเป็ดน้อย'

'เสี่ยวว่ะ' ร่างเล็กเอ่ยขึ้น แต่เหมือนจะเป็นการเอ่ยขึ้นมาเพื่อแก้เขินมากกว่า

'แล้วชอบป่ะล่ะ'ถามพร้อมขยับหน้ามาชิด

'ก็........ชอบ'

'ขอบคุณนะเอ๋อ' อยู่ๆร่างบางเอ่ยขึ้น

'เรื่องไรวะ?'

'ก็เมื่อเช้า ที่ง้อกู'

'ไม่เป็นไรหรอกเป็ดด แฟนงอนก็ต้องง้อสิเนอะ' พูดพร้อมสบตา

'เลิกๆพอแล้วเอ๋อๆ'

'เลิกอะไรวะ' อะไรของเค้านะอยู่ก็บอกให้เลิก? ยังไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย

'เลิกทำให้กูเขิน พอแล้วๆ -/-'

'มึงก็เลิกได้แล้วเป็ด'

'เลิกอะไรอีกวะ'

'เลิกทำตัวน่ารัก ได้แล้วนะ'

'-/////////-แดกไอติมไปเลยเอ๋อ'

'อ่าว เดี๋ยวนี้เขินแล้วหัด เถื่อนนะเป็ด' พูดเชิงหยอกล้อ ให้คนตัวเล็กที่นั้งอมช้อนไอติม ทำแก้มป่อง หน้าแดงๆอยู่ตรงหน้า มองแล้วมันน่าจูบชะมัด

'เงียบน่าไอ่เอ๋อ' พูดแล้วก็แลบลิ้นใส่ แล้วตักไอติมเข้าปากแบบส่งๆ เหมือนเด็กๆ ทำให้ไอติมรสเชอร์เบสนั้น เลอะมุมปากบางอย่างช่วยไม่ได้

'เป็ด กินเลอะเป็นเด็กๆไปได้นะเรา' พูดจบร่างสูงขาว ก็ได้ลุกแล้วคว้าหน้าเพื่อประกบปากลงกับริมฝีปากบางๆของร่างเล็ก แล้วใช้ลิ้นแทะเล็มริมผีปากบางอย่างแผ่วๆ จึงรู้สึกได้ถึงรสมะนาวเชอร์เบส เปรี้ยวๆอมหวาน

มันอร่อยชะมัด....

เป็นจูบที่ไม่จาบจวงเป็นเพียงแค่การประกบริมฝีปาก เพียงแผ่วๆเท่านั้น แต่ก็สามารถทำให้ ร่างเล็ก หัวใจพองโตและใจเต้นไม่เป็นจังหวะแบบปลกๆ

'เอ๋อจูบกูทำไม' ถามด้วยน้ำเสียงงุนงง ก็อะไรกันมีอย่างที่ไหน อยู่ๆก็คว้าหน้าคนอื่นไปจูบ

'เช็ดปากให้ตะหาก' คนฉวยโอกาสพูดหน้าตาเฉย

'โอ้ยย ไอ่เอ๋อ'เอ่ยด้วยน้ำเสียงออกไปทางปลงซะมากกว่า

'แล้วก็นะคชา มึงห้ามนะเว้ย..........'คราวนี้ร่างสูงเอ่ยสวนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจังแบบแปลกๆ

'.................' คนตัวเล็กเงียบเพื่อรอให้อีกฝ่ายพูดให้จบ

'ห้ามให้ใครเช็ดปากให้แบบนี้ กูมีสิทธิ์คนเดียว.....  '

ชาตินี้กูคงเลิกเขินมึงไม่ได้แน่ๆไอ่เอ๋อ OTL

#จบเถอะนะ


 เลี่ยนมั้ยย?? 55555555 อย่าสงสัยที่มันสั้นไป ฟิคแก้บนนะๆ แต่ง 3 ชม.เสร้จอย่าไปเอาอะไรกะมันมาก
5555555555 ต่อไปนี้ให้เรียกเราว่ามะขาม เข้าใจบ่ ? รีดเดอร์ -3-


เม้นท์หน่อยนะ เราอยากได้กำลังใจ -..-