คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : มอบตัว
มือเรียวเล็กของเด็กหนุ่มเคลื่อนที่กระทบปุ่มหยุดของนาฬิกาปลุกเจ้าปัญหา เด็กหนุ่มขยี้ตา
ไล่ความงัวเงียที่แสนเกลียด ยันตัวขึ้นจากเตียงบิดตัวไล่ความขี้เกียจที่ครอบงำร่างกายอยู่ทุกวีทุกวัน
จนน่ารำคาญ เด้งตัวกระชากม่านเพื่อเรียกหาแสงอาทิตย์ยามอรุณรุ่ง (ศัพท์ไรเตอร์ชวนสยิวกิ้วมาก
เลย ไรเตอร์เพิ่งเคยบรรยายแบบนี้ถ้าขัดใจก็ประทานอภัยเถิด)
ฮาโยโฮเฮ้ ฮ่าฮ่าฮ่า โย่ว โย่ว (บ้าไปแล้ว) ผมผม ผม แฟง น้อยจ้า ไม่อยากบอกแหละว่า
กำลังแปรงฟันอยู่ ตื่นเต้นจริงๆก็วันนี้เป็นวันสำคัญนะซิ วันนี้ผมจะไปโรงเรียนแล้ว!! ยาฮู่ ผมว่ามัน
ต้องสนุกแน่ๆเลย และจะมีเพื่อนใหม่กี่คนกันน่ะ ผมคิดด้วยความตื่นเต้นขณะที่มือถูสบู่บริเวณสะโพก
ที่มีปานแสนประหลาด ไม่ประหลาดได้ยังไงล่ะก็ด้านซ้ายเป็นปานรูปตานัยต์ราเป็นเขี้ยว ด้านขวา
เป็นปานดำคล้ายๆกุหลาบ แต่ถ้าล่างลงไปก็คือจั้กกะดึ๋ยของผม แล้วจะรูปไปทำไมเนี้ย
"แฟงงง ลงมากินข้าวได้แล้ว วันนี้วันสำคัญไม่ใช่เหรอ"เสียงแม่อันเป็นที่รักของผมเรียกแล้ว
เธอเป็นหญิงร่างท้วม หน้าตาใจดีจนหน้าตกใจ ผมคงได้แม่มาเยอะ โฮะโฮะ ไม่ได้หลงตัวเองน่ะ ก็
คนมันน่ารักอ่า (ชิ เริ่มหมั่นไส้)
"จ่าจ่ะ จะไปแล้ว"ผมสะบัดก้นกระโดดโลดเต้นทะลุออกจากห้องกลิ้งกุกๆลงจากบันไดไม้เก่าๆ
"เดินลงดีๆไม่เป็นหรือไง แฟง”เสียงเย็นๆแทบจะเยือกของป๊าปี้ที่รักของผม ท่านเป็นคนใจ
ดีน่ะแต่ติดเย็นชานิดๆ ไม่รู้เป็นสับปะดอยหอยทากอะไร ความหมั่นไส้ปนทะเล้นของผมทำให้ร่าง
น้อยๆของผมพุ่งตัวไปหาพ่ออันเป็นที่รักแล้วใช้แขนเล็กๆของตนคล้องไปที่ลำคอเบาๆ เบียงหน้า
หอมแก้มเล็กน้อยเพื่อเกิดอาการอ้อนเล็กๆ
“นี้ เปล่าได้แล้ว รีบไปกินข้าว วันนี้ต้องไปมอบตัวไม่ใช่เหรอเขาปิดไม่รู้ด้วยน่ะ”พ่อขู่เพื่อให้
ผมปล่อยและมันก็ได้ผล ผมปล่อยมือทันใด และรีบเด้งไปนั่งที่ตนเองรีบจวงข้าวอย่างเร็วจนเม่กลัว
จะติดคอ
“ช้าๆก็ได้ เจ้าแฟง”เอาจะหลิวเคาะหัว
“อ็แองอีบอ่า (ก็แฟงรีบอ่า)”รีบกินอย่างว่องไวปากก็กลืนมือก็หยิบน้ำที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาดื่ม
จนลำลัก
“นั้นไง!”แม่กระชากน้ำออกจากปากและค่อยๆลูบหลังผม
“จะไหวเหรอ”เสียงพ่อคันจังหวะการลำลักของผม
“แน่อยู่แล้ววววววววววว”รีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าหน้าประตูบ้านและกระฉากประตูออก จากนั้น
อย่างเดียวคือรีบสอยเท้าไปในตัวเมืองให้เร็วที่สุด แต่ไม่รู้อะไรเมื่อผมออกแรงวิ่งทีไรเหมือนเท้ามัน
จะลอยขึ้นมาให้ได้และรู้สึกว่าผมจะวิ่งเร็วกว่าเด็กคนอื่นเป็นหลายเท่าตัว ไม่รู้มันเป็นความสามารถ
หรือนางฟ้าทำคถาตกแล้วมนต์ที่เหลือปลายๆคถาอาจจะเสกมาโดนผมก็เป็นได้
ขณะที่ผมกำลังแหวกผู้คนที่หนาแน่นอยู่นั้น ผมก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากด้านหลังจน
ผู้คนรอบข้างผมเริ่มแหวกเป็นวงกลมและเริ่มมุงมาที่ผมคนเดียว ผมเริ่มวอกแวกหันซ้ายหันขวาด้วย
ความระแวงว่าผมทำอะไรผมหรือเปล่า
“นี่!! ปล่อยน่ะโว๊ย!!”เสียงนั้นทำให้ผมหันหลังมาอย่างเต็มตัว ภาพที่ปรากฏนั้นคือชายร่าง
ผอม หน้าตาตอบจนจะเหลือแค่หนังหุ้มกระดูก เสื้อผ้าขาดหลุยเหมือนผ่านสนามรบมานับครั้งไม่
ถ้วน ซึ่งขณะนี้มือผอมๆของเขาโดนรัดกุมด้วยมือหนาใหญ่ของใครบ้างคน ผมไม่อาจรู้ได้เพราะเขา
ใส่วูดปิดหน้าปิดตาจนดูหน้ากลัวและร่างสูงๆของเขาก็เป็นที่สะดุดตาอยู่แล้วปนกับการกระทำของ
เขาทำเอาแทบจะติดป้ายประกาศ
“นายทำอะไรเขาน่ะ”ผมพยายามทำตัวเป็นพระเอกเพื่อจะช่วยคนที่โดนรังแกและไม่มีทางสู้
“นี้ เธอยังรู้ตัวใช่ไหม ว่าเจ้าหมอนี่มันล้วงกระเป๋าเธออยู่”ชายร่างสูงพูดพร้อมโยนกระเป๋าตัง
ของผมมาให้ผม
“ใช่ที่ไหนเล่า!”ชายร่างผอมตะโกนเสียงดัง
“ฮึ! นี่อะไรล่ะ”ร่างสูงแกะมือของชายร่างผอมออก สิ่งที่ตกลงมาจากมือนั้นคือสร้อยรูปเขี้ยว
พอผมเห็นอย่างนั้นไม่ต้องรอให้ใครจัดการมืออันเรียวงามของผม (หลงตัวเองไปไหมฮะ!)ได้สวิงกิ้ง
เหวี่ยงไป ณ แสนไกลกระทบหน้าของชายร่างผอมอย่างจัง เล่นเอาร่างนั้นทรุดกับพื้นโดยที่มือของ
เขายังโดยร่างสูงจับอยู่
“แก! กล้ามาน่ะ นั้นมันของสำคัญของฉันเลยน่ะ เจ้าบ้าเอย อยากได้เงินนักใช้ไหมเอาไป๊”
ผมโยนกระเป๋าตังที่ร่างสูงเพิ่งจะคืนให้เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว ร่างผอมใช้มืออีกข้างหยิบกระเป๋าตังของ
ผมขึ้นมากอดไว้และสลัดมือออกจากการกุมของร่างสูงและวิ่งจากไป ผมหยิบสร้อยที่แม่ให้มาสวมที่
คอและก้มหยิบกระเป๋าที่อยู่บนพื้น จากนั้นเหตุการณ์เป็นอย่างไรไม่รู้ เพราะผมรู้สึกว่าเสียเวลากับ
พวกบ้าบอนี้มานานมากแล้วนี้ก็ไกล้เวลามอบตัวและประกาศห้องเรียนแล้วถ้าไม่รีบไปผมได้ตายแน่ๆ
ผมยืนอยู่ในแถวที่มีเด็กอายุรุ่นราวคาวเดียวกับผม ผมหันซ้ายหันขวาหาพ่อกับแม่อย่าง
ลอกแลกเพราะการมอบตัวต้องมีผู้ปกครองมายืนยันด้วยและคิวของผมก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมรู้สึก
ร้อนรนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อไรจะมาเนี่ย อ๊ากกกก
อยู่ดีๆก็มีคนมาจับไหล่ผม การกระทำนั้นทำให้ผมสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ แต่ทำไมก็ไม่
รู้อยู่ดีๆมือที่เคยจับกระดาษของผม มันปล่อยกระดาษและจับมือที่อยู่บนไหล่จากนั้นก็เหวี่ยงไปในท่า
ทุ้ม ดีน่ะที่ข้างหน้าผมไม่มีใครเพราะมันถึงคิวผมแล้ว แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญเรื่องที่สำคัญคือผมทุ้มใคร
หลังจากที่หลับหูหลับตาทุ้มผมลืมตาขึ้นมามองคนที่อยู่บริเวณเท้าของผมคนคนนั้นคือเจ้าหน้าที่
หรืออะไรสักอย่าง เพราะเข้าติดป้ายคำว่า “ผู้ดูแล” เอาไว้ตรงหน้าอกด้านขวา
“อูยยยย ”ผู้ชายที่ผมทุ้มร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ต๊าย ตายยย เจ้าแฟง แกไปทำเขาทำไมกันหึ?”แม่ถามผมด้วยคว่ามผิดใจ แต่ใยมือถึงมา
เขกกะโหลกผมได้ล่ะ YY
“กะ ก็แฟงตกใจนี้แม่ ใครให้มาตอนรีบๆเล่า”ผมพูดพรางกวาดสายตามองไปรวบๆเพราะรู้สึก
เหมือนบรรยากาศมันเงียบๆไงชอบกล
“มะ ไม่เป็นไรครับ คุณแม่”ผูชายที่นอนนิ่งเมื่อกี้ลุกขึ้นมาโดยใช้มือผมเป็นที่ยึดเพื่อดึงตัวเอง
ขึ้น
“จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง ดูซิเลือดเติมเลย”พ่อพูดอย่างตกใจเล็กๆ แต่หน้าก็ยังไม่ไหวติ่งจาก
อาการหน้านิ่ง
“หะ? เลือด?”ผู้ชายคนนั้นพูอย่างตกใจ และเอามือคลำของเหลวที่ไหวออกจากหัวกำลังเช็ด
มันแล้วเอามาดู ทันใดนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งใส่ชุดเหมือนกันแต่ตัวใหญ่กว่าจนผมต้องแหงนหน้ามอง
“ต้องขอโทษจริงๆครับ ที่ทางเราเสียมารยาท”ผู้ชายคนนั้นพูดกับทางผมพรางปิดตาของ
ชายหัวแตกและลากจากไปในที่สุด
“เชิญค่ะ!!”คนที่ดูท่าจะเป็นครูเรียกผม้พราะโต๊ะของแกว่างอยู่น้อยแล้วรอแค่ผมไปมอบตัว
เท่านั้น
“ครับๆ”
ผมเดินตรงไปที่โต๊ะของเขายืนต่อหน้าและยืนเอกสารให้โดยที่มีพ่อกับแม่ยืนขนานนาบข้างๆ
ผู้หญิงที่ผมเหมารวมเป็นครูเสร็จเอกสารและหันหน้าไปดูพ่อกับแม่ ผมกันไปมองพ่อกับแม่ที่เข้า
พยักหน้าเหมือนตอบรับอะไรบ้างอย่างจากแม่และพ่อ
“เอาลองถือซิ”ครูคนนั้นยืนหินลักษณะกลมๆให้ผม ผมรับมาอย่างงงๆ “ทีนี้ก็ลองนึกว่านาย
ต้องสู้และถ้านายไม่สู้นายจะต้องตาย”
ผมพยักหน้ารับอย่างงงๆและทำอย่างที่ครูบอก ก่อนแรกผมหลับตาจากนั้นเคยๆทำใจให้
โล่งๆก่อนที่จะนึกว่าตัวเองอยู่ในสงครามที่ตนไม่มีวันชนะ แต่การทำอย่างนั้นกลับโดนขัดด้วยเสียง
อืออึงของคนรอบๆตัวผม ผมลืมตาขึ้นเพื่อดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น มองซ้ายขวาก็ไม่มีอะไรผิดปกติ เลย
กลับมามองหน้าครูต่อ ทำไมกันครูถึงได้ดูอึ่งๆ
“เอ่อ...จากนั้นก็ทำเหมือนเมื่อกี้แต่ให้นึกว่าอยากปกป้องใครสักคนถ้านายไม่ทำเขาจะตาย”
ผมทำตามที่ครูบอกผมหลับตาและใช่ผมก็ต้องนึกหน้าพ่อแม่ที่ตกอยู่ในอันตราย อยู่ๆน้ำตาผมก็ไหล
ออกมาโดยไม่รู้ตัวทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นเพื่อเช็ดมัน จากที่เช็ดเสร็จก็มองไปรอบๆเห็นทุกคน
หลับตากันหมดไม่เว้นแม้กระทั้งพ่อกับแม่
“ยินดีด้วยคุณได้เข้าเรียนที่ที่ดูกว่าโรงเรียนนี้”ผมไม่เข้าใจสิ่งที่ครูพูด สิ่งที่ทำได้คือหันไป
มองหน้าแม่ที่ตอนนี้ร้องไห้เป็นเผาเต่า เต่าเผา อยู่ที่ไหล่ของพ่อ
“แม่เป็นอะไรไป”ผมถามด้วยความเป็นห่วง
“อึก แฟง เราคงต้องไกลกันแล้วล่ะลูกรัก..อึก อือออ”แม่สะอึกสะอืนใส่หน้าผมก่อนจะไป
กอดพ่อ
“งั้นขอเชิญทางนี้เลย”ครูชี้ไปที่ทางไหนึ่งที่เป็นประตูขนาดใหญ่สีดำทะมึนที่มีคนคล้ายๆคน
เปิดประตูอยู่”เชิญเข้าไปด้านในได้เลย เดี๋ยวสมภาระเราจะส่งไปให้ทีหลัง”
“คะ ครับ”ผมหันไปมองหน้าแม่ที่ยืนโบกมือให้ผมทั้งน้ำตา ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินไป
ที่ประตู หยุดเพื่อให้คนเฝ้าประตูเปิดประตูให้ หลังจากที่มันเปิดออก ผมก็เขาไปด้วยอาการมึนงง
---------------------------------------
มุมไรเตอร์
วิจารณ์บ้างจิ อยากรู้ *3* จะได้ปรับปรุง น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ความคิดเห็น