รวม short fic SJ -- by. 'sTiiKer

ลำดับตอนที่ #2 : [ELL SJ] -- Gargoyle parody II

 

[SF] Gargoyle parody ||

Couple  :  예성 ❤ 려욱

 --Note --     

.................................................
......................................

                  ...เอี๊ยด ...เอี๊ยด!   เสียงเตียงเหล็กลั่นเอี๊ยดอ๊าดตามแรงโยกของสองร่างด้านบน

“ฮ่าห์... ฮ่าห์..” ร่างสูงหอบหายใจตามจังหวะที่บดเบียดร่างเบื้องใต้ ทำร่างนั้นเคลื่อนขึ้นลงเข้าจังหวะนำของตัวเอง

“อาาา...” รยอมานีสในหัวขาวโพลนพร่าเลือนราวกับไร้สติ แต่ร่างกายซื่อตรงกว่านั้นจนได้ยินเสียงเล็กๆ ครางกระเซ่าไม่หยุด “อ.. อ... อื้อออออ....”

“รูมานิส...” เสียงแหบต่ำของชายนิรนามเอ่ยเรียก สัมผัสอบอุ่นเกิดขึ้นที่ริมฝีปากเมื่อกลีบปากนุ่มถูกประทับเข้ามาเบาๆ

.

.

.

 

คิ้วเข้มกระตุก 2-3 ทีก่อนร่างเล็กจะกระเด้งตัวตื่น “ว.. เหวอ! แว๊กกกกก..!” ดีกันตัวน้อยกลิ้งขลุกๆ ตกจากเตียงเดี่ยวแคบๆ ลงไปกองกับพื้น “โอ๊ย.... เจ็บๆๆ~” รยอมานีสลูบก้นกบที่กระแทกพื้นหินเข้าอย่างจัง

                    ...จิ๊บๆ ...จิ๊บๆ   เสียงนกน้อยและแสงแดดอ่อนยามเช้าลอดผ่านซี่ลูกกรงของหน้าต่างสูงเข้ามากระทบม่านตาของคนที่นั่งอยู่บนพื้นห้อง

                    ตัวเล็กหันซ้ายหันขวาอย่างร้อนรน ...ไม่มี! ไม่มี!   แล้วใบหน้าตื่นตะหนกก็เปลี่ยนเป็นโล่งใจ “เฮ้อ...” เรียวตบที่อกตัวเองเบาๆ พร้อมถอนหายใจ รู้สึกโชคดีที่สิ่งที่เขากลัวไม่ใช่เรื่องจริง เพราะจู่ๆ ก็นึกถึงฝันร้ายเมื่อคืนขึ้นมาเลยพรวดพลาดลุกขึ้นจากเตียงจนต้องเจ็บตัวแบบนี้  แต่ในเมื่อห้องนี้มีเพียงเขาคนเดียวและภาพในหัวมันก็เลือนลางจนแทบจับต้นชนปลายไม่ถูกจึงสรุปได้แค่เรื่องแปลกๆ เมื่อคืนคงเป็นเพียงความฝันเท่านั้น   ไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะหน่อย เหอๆๆ.. เขาคิดพลางหัวเราะสมเพชตัวเองที่ฟุ้งซ่านเป็นเรื่องเป็นราว

“บ้าจริงเรา ฝันอะไรอย่างนั้นนะ” แค่คิดหน้าก็ร้อนจนขึ้นสีจัดแล้ว น่าแปลกทั้งที่เขาไม่เคยฝันลามกแบบนี้มาก่อนเลยแท้ๆ  แต่ที่น่าแปลกยิ่งกว่าคือ.. ถึงแม้จะจำอะไรไม่ค่อยได้แต่สิ่งที่หลงเหลืออยู่กลับเป็นความรู้สึกคุ้นเคยบางอย่างที่กวนใจเขาอยู่ลึกๆ

“ไม่นะ ไม่ๆๆ!”  ตัวเล็กส่ายหัวหนักๆ ไล่ความคิดอกุศลออกจากหัวก่อนจะย้ำกับตัวเอง “มันเป็นแค่ฝัน..แค่ฝัน!” 

 

                    ...ก๊อกๆๆ   เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกสติรยอมานีสให้กลับมาทันที

“รยอมานีส เป็นอะไรรึเปล่า?” ซามูเอลนั่นเอง “ผมได้ยินเสียงร้อง มีอะไรรึเปล่าครับ?”

“ม..ไม่มีอะไรครับ ผมสบายดี!”  แค่กลิ้งตกเตียงนิดหน่อยน่ะ - -“

“งั้นก็ดีแล้ว เดี๋ยวอีกซักครู่พิธีจะเริ่มแล้วนะ คงไม่ได้ตื่นสายตั้งแต่วันแรกใช่มั๊ย?”

พิธี? วันนี้...วัน?.. วันอาทิตย์!  o.O  มิซซา!!  ตาเล็กๆ เบิกโพลงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังจะสาย “ตื่นแล้วครับๆ..!! เดี๋ยวผมตามไปนะ!”

 

.

.

.

 

                   หลังจากเสร็จพิธีมิซซา.. ศีลมหาสนิทที่คริสตชนในหมู่บ้านมารวมตัวกันเพื่อร่วมสนิทสัมพันธ์ใกล้ชิดองค์พระผู้เป็นเจ้า เป็นดังครอบครัวใหญ่ เป็นร่างกาย และเป็นหนึ่งเดียวในความรักของพระองค์ร่วมกัน

‘ขอบคุณพระเยซูเจ้า ที่วันนี้ลูกตื่นสายแต่ยังไปร่วมมิซซาทัน...’ เรียวพึมพำอยู่คนเดียวขณะย่ำเท้าอยู่ในโถงทางเดินใหญ่ 

 

“อย่าหนีน้า..!! ไคล์!!!”   >[]<

ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากในสวน พอหันไปมองก็เจอสองคนยื้อยุดกันอยู่ ซามูเอลคว้าแขนชายคนหนึ่งพร้อมสั่งห้ามเสียงแข็ง “ฉันไม่ให้ไป..!!” 

“อะไรเล่าปล่อยฉันนะ!” ชายหนุ่มคนที่แซมต้องใช้ทั้งตัวเหนี่ยวไว้หันกลับมา 

“ทำผิดแล้วคิดจะหนีเหรอ? ฉันไม่ให้ไปหรอก!”   >o<

“ทำอะไร.. ฉันทำอะไร?” ร่างสูงทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “อย่ามาปรักปรำคนอื่นง่ายๆ นะ พูดยังงี้มีหลักฐานรึเปล่า?”

“หลักฐาน? อ๋อ...เดี๋ยวนี้มีเรียกหาหลักฐานด้วยนะ? หลักฐานมันก็อยู่ในท้องเธอไงเล่า! จะให้ผ่าดูมั๊ยล่ะ?!!”

“มีอะไรกันเหรอครับ?” รยอมานีสค่อยเดินออกมาจากเงาอาคาร “เขาทำอะไรไม่ดีเหรอครับ?”

คนที่ถูกหาว่าทำอะไรไม่ดีหน้าหงิกขึ้นมาทันที “ขอโทษเถอะนะ แล้วคุณเป็นใครมิทราบ?”

“ไคล์! อย่าเสียมารยาทสิ!” แซมหันไปดุทั้งที่ยังเกาะแขนอีกคนไว้แน่น “หมอนี่ชื่อไคล์ แม่เขาให้มาเป็นเด็กช่วยมิซซาน่ะ”

เด็ก?  เรียวมองชายหนุ่มตรงหน้าที่สูงโปร่งตัวโตกว่าเขาและซามูเอลอยู่มาก นี่เรียกว่าเด็กเหรอ?  “แต่เจ้าเด็กท้องยุ้งพุงกระสอบนี่ดันกินขนมปังไปเกือบหมดเลย เมื่อเช้าทำผมวุ่นวายแทบแย่ เพราะคนไม่พอแท้ๆ เลยไม่มีเวลาดูหมอนี่”

                 - -“   ขอโทษนะที่ผมมันตื่นสาย...

“อะไรเล่า.. ก็นายบอกให้ฉันจัดการเองนี่” ไคล์หันมาแถหน้าด้านๆ

“ใช่! แต่ไม่ใช่ให้จัดการเอาเข้าปากเฟ้ย!” แซมขึ้นเสียงอย่างเหลืออด 

‘ก็คนมันหิวอ่ะ’ เด็กหนุ่มบ่นมุบมิบ ‘พวกหยุดโตแล้วไม่เข้าใจหรอก’ เขาเบ้ปากพลางหันหน้าหนี

“.....   เพื่อเป็นการไถ่โทษ เธอต้องช่วยฉันทำคุกกี้แล้วก็ช่วยฉันเอาไปขายด้วย”

“หา?!!” พอได้ยินแบบนั้นก็หน้ายู่ทันที “ไม่เอาหรอก ทำไมฉันต้องไปทำงานของผู้หญิงด้วย ไม่เอาเด็ดขาด”

“ว่าไงนะ!” ซามูเอลส่งสายตาดุ “เธอเอาอะไรมาแบ่งแยกว่านี่งานผู้หญิง นั่นงานผู้ชาย ฉันก็เป็นผู้ชายเหมือนกันยังทำได้เลย”

“ไม่ๆๆ...” ไคล์โบกมือปฏิเสธรัวๆ “ไม่เหมือนกันซักหน่อย พวกนายมันผู้ชายใส่กระโปร..”

โป๊ก!!!   พูดไม่ทันขาดคำ มะเหงกก็ถูกประเคนเข้าที่หัวเด็กหนุ่มอย่างจัง   “จะทำดีๆ หรือจะทำด้วยน้ำตา?” แซมยื่นคำขาด

เด็กหนุ่มจ้องหน้าดีกันร่างเล็กก่อนจะตอบออกมาเต็มปากเต็มคำ “ไม่ทำ!” 

“ว่าไงนะ! เธอนี่มัน...” ซามูเอลชักเดือดปุดๆ ตาแดงกล่ำ และแก้มก็พองขึ้นราวกับลูกโป่งถูกเติมลม แต่อีกคนกลับไม่สะทกสะท้านแถมทำท่าจะเดินหนีไปอีก “...กุ้ยเฉียน!!!” แซมตะโกนเรียกเสียงดังทำร่างสูงหยุดกึก 

“กุ้ยเฉียนๆๆๆๆๆๆๆ...!!!” เขายืนตะโกนซ้ำๆ อยู่อย่างนั้นไม่ยอมหยุด

ไคล์ยกมือขึ้นปิดหูก่อนจะหันมา “รู้แล้วๆๆๆ..! หยุดเรียกชื่อนั้นซะทีได้มั๊ย!  จะให้เขาได้ยินกันทั้งตำบลเลยรึไง!”

 

“เธอจะยอมไปขายคุกกี้มั๊ย?”

“ยอมๆๆ ไปก็ได้!”  เด็กหนุ่มหน้าบูดบึ้ง รับคำอย่างจำใจ

"เด็กนี่เป็นลูกครึ่งน่ะ  ก็เลยมีชื่อจีนด้วย  แต่ตอนเด็ก..พอเพื่อนรู้ชื่อนี้ก็เอามาล้อกันยกใหญ่  หมอนี่เลยไม่ชอบชื่อนี้เอามากๆ  ไม่ยอมให้ใครเรียกเลย"  แซมหันมากระซิบอธิบายให้ฟังเองโดยไม่ต้องออกปากถาม

“ก็อย่างที่ได้ยินแหละนะ” เพื่อนดีกันพูดเสียงดังขึ้น “ผมต้องเร่งทำคุกกี้ แล้วยังต้องไปคุมให้เจ้าเด็กนี่ขายอีก ดังนั้นช่วยหน่อยนะ” เขายัดเยียดผ้าผืนนึงใส่มือเล็ก “อีกไม่กี่วันจะถึงคืนจันทร์เต็มดวง  ที่นี่จะมีงานเทศกาลประจำปีและเป็นธรรมเนียมที่เราต้องทำความสะอาดครั้งใหญ่ แต่ผมไม่ว่างซะแล้วยังไงรยอมานีสช่วยเช็ดทำความสะอาดรูปปั้นให้ทีนะ” ซามูเอลลากเสียงหวานส่งยิ้มแสนน่ารักพร้อมกับงานชิ้นใหญ่มาให้ 

เรียวรับมาอย่างงๆ “ด..ได้สิ แล้วผมต้องไปเช็ดตรงไหนบ้างล่ะ?” 

“อ๋อ ก็รูปปั้นทั้งหมดของที่นี่นั่นแหละ” ยิ้มพลางตบบ่าเพื่อนสังฆานุกร “ฝากหน่อยนะ ^^”

“หา..?!!” เพราะวิหารแห่งนี้ประดับไปด้วยรูปปั้นมากมาย ทั้งบนพื้น ตามระเบียง แถมยังมีตามหลังคาอีก ขนาดยังไม่ได้ลงมือทำ แค่คิดว่าต้องทำก็อยากจะปาดเหงื่อซะแล้ว - -“ 

              เอาก็เอา! เรามาที่นี่เพื่อบำเพ็ญประโยชน์จะมานั่งเลือกงานได้ยังไงรยอมานีส สู้เค้า!  สู้ๆ!!

ตัวเล็กกำหมัดฮึด ก่อนจะหยิบถังน้ำไปตระเวนเช็ดรูปปั้นโดยตัดสินใจเริ่มจากในสวนก่อน งานประติมากรรมรูปนางฟ้าและเทวดาตัวน้อยตั้งอยู่เรียงราย รยอมานีสวางถังน้ำลงข้างตัวและหันไปเช็ดเทวดาตัวน้อยที่นั่งยิ้มแป้นแล้นอยู่    ถูๆๆๆ... อึ๊บ! เขาออกแรงขัดถูผิวปูนปั้นที่ตากแดดตากฝนจนสีหมองเป็นคราบ

            ...ฮิๆๆๆ 

“เอ๊ะ? เสียงหัวเราะ?” มือคู่น้อยชะงักลงทันที เรียวหันมองไปรอบสวนแต่ก็ไม่เห็นเด็กซักคน “...สงสัยหูฝาดมั้ง” แล้วก็ก้มหน้าก้มตาทำความสะอาดต่อไป

            ...เบาๆ หน่อยสิ!
            ...ฮะๆๆ ^.^ โทษที ก็มันจั๊กจี้นี่นา    เสียงเล็กๆ แอบกระซิบกันในสายลม

ตัวแล้วตัวเล่า.. จากในสวน ตามทางเดิน จนมาถึงระเบียง สู่ชั้นที่สูงขึ้นๆ ตอนนี้รยอมานีสคงทำความสะอาดรูปปั้นไปได้เกือบร้อยแล้ว   ผ้าขี้ริ้วโทรมๆ ถูกวางพาดบนปากถัง เช่นเดียวกับร่างบางที่เอนกายพาดอยู่กับขอบระเบียง

รยอมานีสยืนพักอยู่บนชั้นสูง เขาทำงานที่ได้รับมอบหมายเสร็จไปกว่าครึ่งค่อนแล้ว   “อ๊าาา... ปวดไปหมดเลย” กำปั้นเล็กๆ ออกแรงทุบที่ไหล่ของตัวเอง ก่อนจะหลับตารับลมเย็นที่พัดเข้ามาปะทะใบหน้า   อา... สบายจัง 

 .

.

.

เปลือกตาบางขยับเล็กน้อยก่อนค่อยๆ ลืมตาขึ้น   ภาพแรกที่เห็นคือท้องฟ้าสีส้มเข้มของยามเย็น 

“เย็นป่านนี้แล้วเหรอเนี่ย?!!” รยอมานีสโวยวายกับตัวเอง เพราะดันเผลอหลับไปทั้งที่ยังทำงานไม่เสร็จ เขาหันมองไปรอบๆ แล้วก็พบว่าตัวเองอยู่บนระเบียงชั้นสูงสุด ต่อหน้ารูปปั้นกากอล์ยที่เป็นจุดเด่นของวิหารแห่งนี้ มันใหญ่โตและมีรูปลักษณ์หน้าตาที่ต่างออกไป คงต้องบอกว่าน่าเกรงขามกว่ารูปปั้นกากอล์ยตัวอื่นๆ มาก

“อะไรกันเนี่ย?” ตัวเล็กงุนงงเป็นอย่างมาก เขาจำไม่ได้เลยว่าตัวเองขึ้นมาถึงชั้นนี้ได้อย่างไร  รยอมานีสรีบวิ่งลงไปชั้นล่างเขาสำรวจไปรอบๆ แล้วก็พบว่ารูปปั้นในชั้นนี้ถูกทำให้สะอาดเอี่ยมเรียบร้อยแล้ว แต่เขาก็จำไม่ได้เลยว่าตัวเองได้เช็ดมันไปตอนไหน เขาจึงวิ่งกลับลงไปอีกชั้นและอีกชั้น แต่ก็เหมือนกัน.. รูปปั้นทุกตัวสะอาดหมดจดไร้ซึ่งคราบฝุ่น “อะไรกันเนี่ย?!!” เมื่อไม่พบคำตอบดีกันตัวน้อยวิ่งกลับขึ้นไปชั้นบนทันที เขาแปลกใจ..ที่มีเพียงกากอล์ยตัวนี้ตัวเดียวที่ยังคงเปรอะเปื้อนเป็นคราบ   ...หรือเราจะทำความสะอาดจนเหนื่อยแล้วมาหลับอยู่ตรงนี้หว่า? = =a   หนูเรียวลองคิดในแง่ดี 

“เอาน่า! ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? เหลืออีกแค่ตัวเดียวก็เสร็จแล้ว สู้เค้า..รยอมานีส!” เขาตัดสินใจไม่คิดมากแล้วหยิบผ้าผืนเดิมขึ้นมาเช็ดถูรูปปั้นตัวสุดท้าย เริ่มจากใบหน้าที่ขึงขังจนน่ากลัวของมัน  ลำตัว  แขนขาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ  และปีกขนาดใหญ่ที่กางสยาย...

“เฮ้อ...เสร็จซะที!” รยอมานีสปาดเหงื่อ ไม่นานกากอล์ยตัวโตก็สะอาดเอี่ยมเหมือนเพื่อนๆ ของมันทันเวลาพลบค่ำพอดี “มืดซะแล้ว... ข้าวเย็นๆ~” มือเล็กลูบท้องอย่างหิวโหย เขาก้มหยิบถังน้ำเพื่อจะได้รีบกลับลงไปยังห้องอาหาร แค่นึกถึงสตูร้อนๆ หอมฉุยที่รอเขาอยู่ก็น้ำลายไหลแล้ว ^^

‘เดี๋ยว...’

       ...เอ๋?   ร่างเล็กหยุดกึก  เขาคงจะหูแว่วอีกแล้ว  คิดได้ดังนั้นก็ก้าวต่อไป

'อย่าเพิ่งไป...'

หือ..?!!   o.O  รยอมานีสหันขวับทันที เขาว่าเขาได้ยินเสียงแหบห้าวยานครางเลยทีเดียว   “ค.. ใครน่ะ?” ตัวเล็กหันรีหันขวางอย่างหวาดๆ

เปรี๊ยะ.. เปรี๊ยะ...!   เสียงรูปปั้นบนขอบระเบียงลั่นครึ่กๆ   รยอมานีสได้แต่ยืนอึ้งตาค้างอ้าปากหวอ เขาไม่อยากจะเชื่อแต่ภาพตรงหน้าทำให้ปฏิเสธไม่ออก  กากอล์ยที่เขาเพิ่งเช็ดเสร็จไปหยกๆ จู่ๆ ก็เริ่มขยับ  มันค่อยๆ ยกแขนที่ยึดอยู่ข้างหน้าขึ้นมาทีละข้าง  เศษปูนปริแตกกระเทาะร่วงกราวลงพื้น  รูปปั้นที่เคยอยู่ในท่านั่งกลับลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง  ก่อนจะทำท่าเหมือนบิดขี้เกียจ ขณะที่ปีกค้างคาวข้างหลังของมันกระพือพึ่บพั่บก่อนจะหดเก็บไว้ข้างหลัง 



"อื๊ออ... นั่งมาทั้งวันมันเมื่อยจริงๆ’   การ์กอล์ยสูงใหญ่สีทะมึน เอ่ยขึ้นเสียงต่ำขณะที่หมุนคออย่างเมื่อยล้า

...ตึง!!    อึดใจต่อมากากอล์ยก็กระโดดหวือจากระเบียงลงมาอยู่ตรงหน้ารยอมานีส   "ว่าไง  เจ้าหน้าใหม่?" 
ดีกันหนุ่มยังคงทำอะไรไม่ถูก หัวใจร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม  ได้แต่อ้าปากพะงาบๆ


                   เรื่องที่ซามูเอลเล่าให้ฟังเป็นความจริงเหรอเนี่ย?!!  ในใจได้แต่คิด เอาแล้วไง...

ความซวยมาเยือน?!!

 

-------------------------------------------------------***--------------------------------------------------

   Writer  Talk  :

ว่าจะให้จบในพาร์ทนี้ซะหน่อย  ไม่จบซะได้  - -"   ง่า....