Don't love Don't cry

ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้นของความเป็นเพื่อน

"ใบบัวฉันถามอะไรหน่อยซิ"เสียงของ'ณฎา'เพื่อนคนเดียวที่ฉันมีอยู่ตอนนี้เรียกให้ฉันหลุดจากภวังค์


"มีไรหรอ"นานๆณฎาจะเรียกฉันถึงแม้เราจะเรียนคลาสเดียวกันอยู่บ่อยแต่ณฎาไม่เคยนั่งใกล้หรือแม้แต่พูดคุยกับฉันเลย


"คืนนี้เธอต้องไปทำงานที่ killer club นั้นใช่ไหม"เธอถามเสียงดัง ถึงแม้เราจะนังไกลกันก้เถอะ แต่ฉันว่ามันดังไปนะ


"ใช่ เธอมีไรหรือเปล่า"


"เปล่าน่ะ แค่อยากถามให้แน่ใจ"พูดจบณฎาก็หันไปคุยกับเพื่อนในกลุ่มต่อ


"นั่งที่ได้แล้วจ๊ะทุกคน"เสียงอาจารย์ประจำคลาสดังและพวกเรากนั่งเรียนกันอย่างสงบ (หรือเปล่านะ?)



-หมดคลาส-


ฉันเดินออกจากคลาสด้วยความเหนื่อยอ่อน รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองไม่ชอบวิชานี้แต่ก้ยังจะลงเรียนอีกคนเรานะคนเรา


"แกได้ยินในคลาสป่ะ" เสียงซุบซิบดังขึ้นเมื่อฉันเดินออกมาจากคลาสเรียน


"ไรว่ะ"


"ก็เรื่องที่ยัยใบบัวทำงานที่คลับไง" หือ ว่าแล้วไงรุ้สึกแปลกๆตั้งแต่เดินออกจากคลาสทที่ท้ก็กลายเป็นหัวข้อก็อสซิบนี่เอง


"มันก็เรื่องปกติไม่ใช่หรอ"


"แกอย่าโง่นักได้ป่ะ คนดีๆที่ไหนเค้าจะทำงานในคลับกันหล่ะ"นึกอยู่แล้วว่าเรื่องต้องเป็นแบนี้


"คนต้องทำงานเก็บเงิน มีงานไรก็ต้องทำหมดแหละ"เพื่อนอีกคนเถียง


"ยอมแลกด้วยต้วก็เอาหรอ"อดทนไว้อย่าไปมีเรื่องเลย


เรื่องแบบนี้ฉันเคยเจอตอนอยู่ปีหนึ่ง ตอนนั้นสติฉันขาดผึงเลยหล่ะแต่ดีที่ณฎามาขวางไว้ มันเลยกลายเป็นจุดเริ่มต้นของการเป็นเพื่อนของฉันกับณฎา


เหตุการณ์ในวันนั้นเหมือนกับวันนี้มากฉันเดินออกมาจากคลาสพร้อมกับเสียงซุบซิบนินทา ฉันไม่รู้หรอกว่าเพื่อนๆรู้เรื่องที่ฉันทำงานที่คลับได้อย่างไร


'คนเราไม่มีเงินก็ไม่น่าเอาต้วเขาแลกเลยเนอะ'


'ฉันก็ว่างั้นแหละ ไม่รักศักศรีดิ์ของตัวเองบ้างเลย'


'ถึงขั้นยอมเอาตัวเข้าแลก น่ารังเกียจ'สายตาที่พวกเธอมองมาที่ฉันมันเป็นสายตาที่ทั้งดูถูก เหยียหยาม


ผึง


เสียงสติที่ขาดหลังจากที่ได้รับสายตานั้น


'พวกเธอมันจะมากไปหน่อยไหม เธอเห็นว่าฉันทำตัวอย่างนั้นหรือไง'พูดจบกำปั้นของฉันจะเขาไปกระทบใบหน้าขาววอกนั้น


หมับ


'เธอคิดดีแล้วหรอที่จะทำร้ายร่างกายคนอื่น มันผิดกฎนะ เด็กทุน' เสียงหวานใสกระซิบข้างหูฉันหลังจากที่มีผู้หญิงคนหนึ่งจับข้อมือของฉันไว้

คำพูดนั้นเป็นสิ่งที่เตือนสติของฉัน


'ปล่อยเธอได้แล้วหล่ะ ไพลิน' เจ้าของเสียงหวานพูดก่อนที่ข้อมือของฉันจะเป็นอิสระ 'แล้วพวกเธอ การจะพูดอะไรโดยไม่มีข้อมูลมันไม่ดีหรอกนะ'


'ค่ะ คุณ ณฎา'


สิ้นเสียงขานรับฉันหันกลับไปมองเธออีกครั้ง ฉันไม่เคยเห็นผูหญิงที่สวยขนาดนี้เลย รอยยิ้มที่เธอส่งมาให้ฉันมันทำให้ฉันยืนอึ้งอยู่อย่างั้น


'เราได้เจอกันอีกแน่' เธอไม่ได้เปล่งเสียงออกมา แต่ฉันอ่านปากของเธอได้ เราจะได้เจอกันอีกหรอ


-เลิกเรียน-


ปิ๊นๆ


'เธอคงไม่อยากไปทำงานสายใช่ไหม' เมื่อกระจกรถเลื่อนลงฉันก็ได้เห็นใบหน้าสวยราวับนางฟ้า


'หา ?'


'ไม่ต้องงงหรอกเธอทำงาน หกโมงไม่ใช่หรอ นี่มันห้าโมงครึ่งแล้วนะ' ฟังจบฉันก็ก้มลงดูนาฬิกา มันเพิ่งสี่โมงเองนะ แต่ทำไมเข็มวิมันไม่เดินหว่า


'เฮ้ย นาฬิกาตาย'สายแน่เลย ฉันคิดในใจ


'อย่าทำหน้าอย่างนั้นซิ ฉันจะไปส่งเธอเอง' อะไรนะนางฟ้าจะไปส่งฉันหรอ บ้าไปแล้วใบบัวเอ๋ย


'ยังจะทำหน้างงอีก ขึ้นรถมาเถอะ เร็วสิ' เมื่อได้ยินเสียงเร่งฉันก้รีบกระโดดขึ้นรถทันที


ในรถมีกลิ่นหอมของมะลิอยู่ด้วย หืม มันหอมมากเลย


'นี่ เธอชื่ออะไรน่ะ' อุ๊ย ดมกลิ่นหอมอยู่นานจนไปเลยว่าติดรถเค้ามา


'ปทุมมา หรือเรียกสั้นๆว่า ใบบัวก็ได้นะ'


'แปลกดีนะ ชื่อจริงเป็นดอกบัวแต่ ชื่อเล่นดันเป็นใบบัว'นางฟ้าหัวเราะเบาๆ'เราชื่อ ณฎานะ ยินดีที่ได้รู้จัก'


'เช่นกันจ้า ^^'


'ถึงแล้ว'ณฎาพูดตอนที่ถึง killer club


'เธอรุ้ได้ไงว่าฉันทำงานทีนี้'สงสัยจัง


'เค้ารุ้กันหมดคลาสแล้วหล่ะว่าเธอทำงานที่นี้'กระจ่างแล้วหล่ะ แต่ก็มีเรื่องสงสัยอยุ่ดี 'พ่อฉันเป็นเจ้าของที่นี้น่ะฉันเลยมาถูก'


ณฎาอ่านใจคนออกหรือฉันแสดงสีหน้าชัดเกินไปนะ


'เราไปทำงานก่อนนะ แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ'ฉันขอตัวลา


'แล้วเจอกันใหม่นะเพื่อนรัก'หือ เพื่อนรักงั้นหรอ ฉันมีเพื่อนแล้วหรอเนี่ย ดีใจจัง 'ทำหน้าอย่างนั้นอีกแล้ว อย่าทำหน้าแบบนี้บ่อยๆนะ มันน่ารัก'


'อือ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ' ณฎาน่ารักจัง

 

และนี่คือจุดเริ่มต้นของคำว่าเพื่อน
 

 

DIAMOND G!!