ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอส : เรื่องราวที่ยังไม่จบ

ลำดับตอนที่ #2 : เดอะซอร์เซอเรอร์ ออฟทริสทอร์จูเนียร์

          "คาโลมันหายไปไหนของมันวะ" เฟรินบ่นหลังจากที่เปิดเทอมมาสองวันแล้วคาโลก็ยังไม่โผล่หน้ามาให้เห็น
 

          "ไม่รู้" คำตอบเสียงสั้นๆห้วนๆดังมาจากบุรุษข้างตัว



          "โธ่โร อย่ามามุบมิบ มีอะไรบ้างที่แกไม่รู้"



          "ไม่มี" โรเหลือบมองปฏิกิริยาของคนข้างตัวเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินซุปตรงหน้าต่อไป



          หน็อย ไอ้ขอทานกำมะลอเอ๊ย รู้จักท่านเฟรินน้อยไป เฟรินคว้าแขนโรหมับเล่นเอาเจ้าตัวสะดุ้ง


          "น่านะ บอกมาหน่อยเถอะ" ลูกอ้อนที่ไปแอบฝึกมาได้ทดลองใช้กับเพื่อนข้างๆนี่คนแรก เริ่มจากเกาะแขน ขอร้องเสียงหวานแล้วซบไหล่ เท่านั้นแหละ คนที่ถูกอ้อนก็เริ่มหน้าขึ้นสีและตกหลุมพลางในทันที



          โธ่...จะแกล้งมันสักหน่อย ไม่รู้ว่าเจ้าหล่อนรู้หรือไม่ แต่ตอนนี้ใจเขามันเต้นตึกตักจนจะหลุดออกมาอยู่แล้ว



          "มันไปประชุม"


          "ประชุม!" เสียงที่ดังไม่น้อยของเจ้าตัวเรียกสายตาได้จากทั้งโรงอาหารทำให้เฟรินรีบตะครุบปากตัวเองก่อนจะบ่นพึมพำคนเดียว


          "อะไรวะ ประชุมอีกแล้ว ประชุมมันกันทั้งวัน ไอ้บ้าคิลก็หายหัว เซ็ง! หิว! เอาขนมปังมา!" เฟรินบ่นเสร็จก็คว้าขนมปังของโรเข้าปากทันทีโดยไม่รอเจ้าของโต้แย้ง


          ความจริงแล้ววันนี้คิลต้องมาเฝ้าเจ้าตัวยุ่งตามคำขอร้องของคาโล แต่ในเมื่อเขารู้ดีอยู่แล้วว่าไม่ว่ายังไงก็คุมเจ้าตัวยุ่งตัวนี้ไม่ได้ เลยหาข้ออ้างให้โรมันมารับหน้าที่แทน ส่วนตัวเองก็ไปนั่งเล่นลั้นลาสบายใจเฉิบกับเรนอนคนสวย


          "รุ่นพี่ครับ ที่ตรงนี้ว่างไหมครับ?" โรกับเฟรินหันขวับไปทางต้นเสียง เมื่อเฟรินพบว่าเป็นใครก็สำลักขนมปังจนไอค่อกแค่ก โรเห็นท่าไม่ดีจึงรีบส่งน้ำใ้ห้แล้วเอามือลูบหลังไปด้วย


          "ไม่ว่าง เชลดอน ซาโดเรีย" โรตอบพร้อมตวัดสายตาอาฆาตใส่เจ้ารุ่นน้องไม่เจียมตัว


          "แต่มันก็ไม่มีคนนั่งนี่ครับ แปลว่าว่าง ใช่ไหมครับพี่โร" เชลดอนฉีกยิ้มหวานก่อนจะนั่งลงตรงข้ามเฟรินอย่างไม่รู้สึกรู้สากับรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากคนเยื้องๆ


          "พี่โรระวังนะครับ ดุอย่างนี้ เดี๋ยวพี่เฟรินทิ้งพี่มาหาผมไม่รู้ด้วยน้า ผมยิ่งเสน่ห์แรงอยู่ด้วยสิ"



          เฮือก! แทบทั้งโต๊ะกลั้นหายใจพร้อมๆกัน ไอ้เด็กนี่มันคิดว่าโรกับแฟริน... นี่ถ้าคาโมามาได้ยินเข้า... ทุกคนกลืนน้ำลายดีงเอื๊อกพลางนึกถึงสิ่งน่ากลัวที่จะตามมา




          เมื่อวานหลังจากที่เชลดอนปิดประตูเดินเข้าห้องไป


          ผลัวะ!


          เงียบกริบ รุ่นน้องข้างนอกที่กำลังคุยกันโหวกเหวกเงียบกริบ พร้อมๆกับหนึ่งในเจ้าของห้องที่โผล่หน้าใสซื่อออกมา


          "รุ่นพี่เรียกผมเหรอครับ?"


          "ระวังตัวไวให้ดี" พูดจบเจ้าตัวก็หันหลังเดินออกมา


          โรมันเป็นอะไรของมันวะ เฟรินคิดในใจก่อนจะรีบเดินตามไป 


          ส่วนเหล่าผู้ที่ถูกทิ้งอยู่บื้องหลังก็ครุ่นคิดในใจ หรือว่า..! พี่โรหึงพี่เฟริน? งั้นแสดงว่าสองคนนี้เป็นแฟนกันน่ะสิ!?


          "ทำหน้าตกใจอะไรกัน เจ้าพวกลูกเจี๊ยบ? แกก็เหมือนกัน เป็นอะไรของแกฮะโร ทำตัวเป็นพวกเลือดร้อนไปได้ ไปๆ ไปดูห้องต่อกันได้แล้ว ฉันหิว"


          โรเกาหัวแกรกๆ เฟรินมันไม่รู้จริงๆหรอว่าพวกรุ่นน้องกำลังจับคู่เขากับมัน แต่ถ้ามันเป็นแบบนั้นได้จริงๆก็คงจะดี คงไม่มีใครนอกจากตัวเขาเองที่รู้ว่าความรู้สึกที่เขามีต่อเฟรินนั้นมีมากแค่ไหน ถึงเจ้าหล่อนจะไม่เคยสนใจมันก็ตาม