คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [OS] White Christmas (Wooyoung x IU)
White Christmas
Author: moonoiaom.13
Status: One Shot
Pairing: Wooyoung x IU (WooU)
Genre: Romantic
Rating: PG-13
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
…เมื่อหิมะได้โปรยปรายลงมา
เมื่อโลกทั้งใบได้ถูกเติมเต็ม
…เต็มไปด้วยดอกไม้ที่ปกคลุมด้วยหิมะสะท้อนแสงเป็นประกาย
เหมือนกับเธอได้ทอแสงอบอุ่น ในขณะที่ฉันจับมือเธอเอาไว้
เธอที่ฉันรัก…
…ฉันจะเดินไปบนหิมะแรก
จนกระทั่งสุดปลายทางถนนกับเธอ…
.
.
.
White Christmas
หิมะสีขาวบริสุทธิ์ร่วงโรยลงมาจากผืนฟ้ายามค่ำปกคลุมไปทั่วบริเวณ เกล็ดเล็กสะท้อนเข้ากับแสงไฟที่ถูกประดับเพื่อต้อนรับเทศกาลแห่งความสุขที่คนทั่วโลกรอคอย…คริสต์มาส
ต้นฮอลลี่จำลองมากมายถูกวางประดับอยู่ทั่วกรุงโซล ประดับตกแต่งด้วยแสงไฟ กล่องของขวัญจิ๋ว หรือกระดิ่งหลากสีที่ห้อยอยู่ทั่ว ซึ่งทำให้รู้สึกถึงบรรยากาศของวันคริสต์มาสที่แสนอบอุ่นและน่าตื่นเต้น…ที่กำลังจะมาถึงอีกไม่กี่ชั่วโมง
ผู้คนจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามาเดินเที่ยวชมความสวยงามของบรรยากาศยามค่ำคืนที่ถูกประดับด้วยแสงไฟมากมายอย่างคึกคัก และนั่นทำให้ร้านเบเกอรี่ต่างขายดีเทน้ำเทท่า เพราะส่วนใหญ่นั้นต้องการขนมซื้อไปเป็นของฝากให้แก่คนที่รัก เพื่อฉลองให้กับเทศกาลคริสต์มาส
…ร้าน Coffee Café แห่งนี้ก็เช่นเดียวกัน
จากร้านที่มีขนาดใหญ่พอสมควร ตอนนี้ดูเล็กขึ้นมาทันตาเมื่ออัดแน่นไปด้วยฝูงคน ความกลหลเกิดขึ้นเมื่อเกิดการแย่งเค้กช็อกโกแลตถาดสุดท้ายที่เพิ่งอบเสร็จใหม่ๆ จนทำให้พนักงานหลายคนถึงกับเวียนหัวเพราะทำงานไม่ทันกันเลยทีเดียว
“ขอโทษค่ะ ของหมดแล้วนะคะ” จีอึนโค้งขอโทษให้กับลูกค้าที่ยังไม่ได้ขนมหวานติดมือกลับไป และต่างทยอยกันออกจากร้านเพื่อไปหาร้านเบเกอรี่ร้านอื่นที่ของยังไม่หมด เธอจึงเก็บถาดขนมหวานที่วางเรียงอยู่ในตู้ไปล้างทำความสะอาดให้เรียบร้อย
เฮ้อ… ทำไมวันนี้คนถึงเยอะขนาดนี้เนี่ย ตั้งแต่ทำงานที่นี่มาเพิ่งเคยเห็นก็วันนี้แหละ!
“เป็นไงบ้าง จีอึน…หยิบขนมใส่กล่องไม่ทันเลยนะ” รุ่นพี่คนหนึ่งเอ่ยแซว
“เดี๋ยวพี่ล้างให้” และหยิบฟองน้ำที่อยู่ในมือไปล้างถาดใบใหญ่ที่วางอยู่เต็มอ่างล้างจาน
“ไม่เป็นไรค่ะพี่วิคตอเรีย เดี๋ยวฉันล้างเองดีกว่า พี่ก็คงเหนื่อยน่าดู” รีบปฏิเสธสาวสวยเชื้อสายจีนทันที เพราะดูแล้วเธอก็คงเหนื่อยพอๆ กันนั่นแหละ
“พี่เป็นคนทำขนม มันจะไปเหนื่อยอะไรมากมายคนทำมีตั้งเยอะแยะ”
“เอ้อ เห็นว่าวันนี้เรามีนัดฉลองคริสต์มาสไม่ใช่หรอ? รีบไปดีกว่านะ เดี๋ยวจะสาย” วิคตอเรียเอ่ยเตือนรุ่นน้อง ที่ลืมไปแล้วว่าวันนี้มีนัดฉลองคริสต์มาสกับซูจี และตอนนี้ก็ได้เวลานัดแล้วด้วย!
“จริงด้วย! เกือบลืมไปเลย”
“ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ…Merry Christmas ล่วงหน้าค่ะ” บอกลารุ่นพี่สุดใจดีและรีบเก็บของทันที
“Merry Christmas จ้ะ” ซึ่งเธออวยพรกลับและส่งยิ้มหวานมาให้…
คนตัวเล็กรีบสาวเท้าให้ไปถึงสถานที่นัดหมายของเธอและซูจีที่ห่างจากร้าน Coffee Café อยู่ประมาณสองช่วงตึกให้เร็วขึ้น เมื่อมองนาฬิกาข้อมือที่ตอนนี้หน้าจอดิจิตอลบอกเวลา ’23.05’ เธอนัดกับสาวรุ่นพี่ไว้สี่ทุ่มครึ่ง! ซึ่งวันนี้ทั้งสองคนจะไปฉลองคริสต์มาสย้อมใจแห่งการเป็นสาวโสด!
ใช่แล้ว…จีอึนยังไม่มีแฟน ส่วนซูจีนั้นเพิ่งบอกเลิกกับแฟนไปเมื่อสองวันก่อน เรื่องเดิมๆที่ผู้หญิงรับไม่ได้…นอกใจ
…แล้วป่านนี้ไม่รอจนแข็งไปแล้วหรอเนี่ย?
คิดอย่างนั้นแล้วจึงเร่งฝีเท้าให้ก้าวเร็วขึ้นอีก แต่เมื่อถึงสถานที่นัดแล้วกลับพบความว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยของอีกฝ่ายเลยสักนิด จึงกลายเป็นว่าจีอึนต่างหากที่จะรอจนแข็งเพราะหิมะที่เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ตัดสินใจรีบโทรหาซูจีทันที
“ฮัลโหล พี่อยู่ไหนเนี่ย!?”
“อะไรนะ!? ตอนนี้พี่อยู่บนรถ ได้ยินไม่ชัดเลย” มันก็น่าจะได้ยินไม่ชัดอยู่หรอก ก็เสียงลมดังลั่นผ่านโทรศัพท์มาซะขนาดนี้…จีอึนคิด
“ฉันมาถึงแล้ว!! พี่อยู่ไหน!?” ตะโกนโหวกเหวกเพื่อให้อีกฝ่ายได้ยินชัดขึ้น ทำให้สายตาหลายคู่ที่อยู่รอบๆต่างมองมาด้วยสายตา เอ่อ…ไม่ค่อยจะดีนัก
“อ้อ! พี่เพิ่งออกจากบ้านไม่นานน่ะ”
“หา! นี่พี่เพิ่งออกจากบ้านหรอ?”
“อืม ขอโทษด้วยนะ…พอดีพี่คืนดีกับแทคยอนแล้ว นี่รู้มั้ยแทคยอนนะเอาดอกไม้ช่อโตมาง้อพี่ถึงบ้านเลยแหละ ส่วนผู้หญิงคนนั้นที่พี่เล่าให้ฟังน่ะเป็นแค่น้องสาวของเขา ตอนนี้พี่กำลังจะไปเที่ยวแถวเมียงดง เขาอยากไปแถวเมียงดงมากกว่าน่ะ ขอโทษด้วยนะ ไว้พี่จะเลี้ยงขอโทษเธอคืนล่ะกันนะ…” ซูจีรีบอธิบายให้น้องสาวเข้าใจ
“แทค! ขับรถช้าๆหน่อยได้มั้ย?” แล้วหันไปตวาดแฟนหนุ่มที่นั่งขับรถอยู่ข้างๆ ซึ่งเดาไม่ยากเลยว่าวันนี้แฟนหนุ่มรูปหล่อของเธอคงจะขับรถสปอร์ตเปิดประทุนล่ะสิ ถึงได้ยินเสียงลมโกรกชัดเจนขนาดนี้
“ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ…” รู้สึกผิดที่ตัวเองนั้นทิ้งสาวรุ่นน้องไว้คนเดียวจึงกล่าวขอโทษขอโพยอีกฝ่ายเป็นการใหญ่
“ไม่เป็นไรๆ ฉันเข้าใจ พี่ไปเที่ยวกับพี่แทคยอนเถอะ” เป็นใครก็ต้องอยากเที่ยวกับคนรักมากกว่าน้องสาวไม่แท้อยู่แล้ว…จีอึนรู้ดี
“ยังไงรีบกลับบ้านอาบน้ำนอนซะนะเดี๋ยวจะไม่สบาย อ้า ห้าทุ่มกว่าแล้ว ยังไงก็…” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบ เสียงทุ้มของแทคยอนก็แทรกขึ้น
“ยู้ฮู! จีอึน พี่ขอโทษนะที่จู่ๆก็ลากตัวซูจีมาแบบนี้ แต่ยังไงก็ Merry Christmas!!”
“นายแย่งฉันพูดอ่ะ! จีอึน Merry Christmas ล่วงหน้านะจ้ะ!”
“ค่ะ Merry Christmas…” อวยพรให้ทั้งสองและตัดสายทิ้ง ปล่อยให้สองคนนั้นสวีทกันน่าจะดีกว่านะ
โธ่เอ้ย…ถูกทิ้งซะแล้ว
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
หิมะขาวยังโปรยปรายลงมาหนักขึ้นเรื่อยๆ ค่ำคืนนี้ความหนาวเย็นจะถูกเติมเต็มด้วยความอบอุ่นและความสุข…
แต่คริสต์มาสปีนี้ สำหรับใครบางคนมันก็ยังคงเป็นค่ำคืนที่หนาวเหน็บ เมื่อต้องฉลองเพียงคนเดียว คำว่า เหงา คงจะเป็นคำที่สามารถอธิบายความรู้สึกของจีอึนตอนนี้ได้เป็นอย่างดี
จีอึนเดินเตร็ดเตร่ชมบรรยากาศเทศกาลคริสต์มาสไปเรื่อย แวะดูของตามร้านค้าที่กระจายอยู่ทั่ว ซึ่งเต็มไปด้วยความคึกคักของการซื้อขาย ร่างบางที่เดินวนอยู่นานเพราะยังหาซื้อของที่ตนถูกใจไม่ได้ซักทีจึงตัดสินใจกลับอพาร์ทเมนต์
ถนนยามราตรีเต็มไปด้วยเกล็ดหิมะสีขาวเล็กๆ คละคลุ้งไปด้วยไอแห่งความเย็นยะเยือก อพาร์ทเมนต์ของจีอึนอยู่ในซอยเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ทั้งสองข้างทางเต็มไปด้วยบ้านหลังน้อยใหญ่ อากาศที่หนาวเหน็บเช่นนี้ทุกคนต่างลองคริสต์มาสอยู่ในบ้าน ถนนเล็กๆ แห่งนี้จึงมีเพียงแค่จีอึนคนเดียวเท่านั้นที่เดินอยู่
สายลมเย็นเกรี้ยวพัดผ่านมาจนทำให้มือบางต้องรีบซุกใส่กระเป๋าเสื้อโค้ตเพื่อหาความอบอุ่น
น่าจะใส่ถุงมือมาด้วย…เธอคิด
เดินไปได้สักพักก็ต้องหยุดฝีเท้าลงที่หน้าร้านขายของชำร่วยเล็กๆ แห่งหนึ่ง เพราะสายตาดันไปสบเข้ากับกล่องสี่เหลี่ยมทรงผืนผ้าที่บรรจุไฟเย็นอยู่ข้างใน
“อันนี้เท่าไหร่คะ?”
“1,500 วอนจ้ะ”
“ขอสองกล่องกับไฟแช็คค่ะ” จีอึนจ่ายเงินและรับของจากคุณป้าเจ้าของร้านที่ยื่นมาให้
“เที่ยงคืนพอดีเลย…”
“Merry Chrismas นะหนู ขอให้มีความสุขกับคริสต์มาสปีนี้มากๆ นะจ้ะ” หล่อนยิ้มกว้างให้
ช่างเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นเหมือน…แม่ ที่จากไปแล้วเสียจริงๆ
“ขอบคุณค่ะ คุณป้าก็เช่นกันนะคะ”
“จ้า”
สะเก็ดไฟเล็กๆ จากไฟเย็นกระจายไปทั่วเมื่อถูกความร้อนจากไฟแช็ค ค่อยๆหลอมละลายจนหมดแท่ง หญิงสาวหยิบแท่งไฟเย็นอันใหม่ออกมาจนภายในกล่องนั้นมีแต่ความว่างเปล่า จึงหยิบอีกกล่องที่อยู่ในถุงพาลสติกออกมาจุดต่อ
จีอึนนั่งลงที่บันไดทางเข้าอยู่หน้าอพาร์ทเมนต์ ฉลองคริสต์มาสโดยจุดไฟเย็นเงียบๆ อยู่คนเดียว ดวงตากลมจ้องมองแท่งไฟที่ค่อยๆ สั้นลงเรื่อยๆ ประกายไฟที่กระเด็นออกมาช่วยให้รู้สึกอุ่นขึ้น
…ถ้ามีคนจุดไฟเย็นเป็นเพื่อนก็คงจะสนุกกว่านี้
“Merry Christmas…” อวยพรให้กับตัวเองเบาๆ…
แท่งไฟเย็นหมดแล้ว… แต่ร่างของจีอึนก็ยังคงนั่งอยู่อย่างนั้น หยิบกิ่งไม้ที่อยู่ไม่ไกลมือนัก เขี่ยหิมะเล่นไปมา
น่าเบื่อจัง…คริสต์มาสปีนี้ฉันต้องฉลองคนเดียวอีกแล้ว
อยากมีคริสต์มาสแสนโรแมนติกบ้างจัง…
พรึ่บ…
ความเหงาของเธอหมดลง เมื่อร่างสูงของชายคนหนึ่งนั่งลงข้างๆ เขามองกล่องไฟเย็นที่วางอยู่ ก่อนที่จะหยิบขึ้นมาดูอย่างถือวิสาสะ
“ว้า หมดแล้ว…” กล่าวด้วยความเสียดาย และโยนกล่องไฟเย็นทิ้งถังขยะที่อยู่ไม่ไกลมากนัก
“ทำไมมานั่งฉลองคริสต์มาสอยู่คนเดียวล่ะ?” เขาถามขึ้น
จีอึนมองชายแปลกหน้าด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมผู้ชายคนนี้พูดเหมือนเคยรู้จักเธอมาก่อน?
“คุณเป็นใคร?”
“เดี๋ยวอีกไม่นานคุณก็รู้จักผมเองแหละ” เมื่อได้ฟังคำตอบของอีกฝ่าย คิ้วทั้งสองขมวดเป็นปมทันที
ชายหนุ่มยิ้มร่าให้คนตัวเล็กที่นิ่วหน้าเล็กน้อย
“ดื่มมั้ย?”
“ฉันไม่ดื่ม ขอบคุณ” ปฏิเสธร่างสูงที่ส่งกระป๋องเบียร์มาให้
ดูยังไงก็ไม่ค่อยหน้าไว้ใจ…
ตัดสินใจลุกหนีอีกฝ่าย รีบกลับเข้าอพาร์ทเมนต์
สถานการณ์ตอนนี้ อันตราย…
“เดี๋ยวสิคุณ นั่งคุยแก้เหงาเป็นเพื่อนผมก่อนสิ จะรีบไปไหน?” ชายหนุ่มวิ่งไปรั้งแขนของอีกฝ่ายไว้ เมื่อเห็นสายตาแสดงความไม่พอใจของหญิงสาวจึงรีบปล่อยทันที
“เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ฉันไม่ไว้ใจคุณ”
“อ้อ…”
“ผม จางอูยอง เพิ่งย้ายเข้ามาในอพาร์ทเมนต์แห่งนี้เมื่อวาน อยู่ห้อง 304 ข้างๆห้องคุณน่ะ ฝากตัวด้วยนะครับ” อูยองแนะนำตัวเองเสร็จสรรพ ช่วยคลายความไม่วางใจของคนตัวเล็กได้บ้าง
“อ้อ ที่แท้ก็คุณนี่เองที่มาอยู่แทนพี่อึนจอง”
“ฉันชื่อ จีอึน ยินดีที่ได้รู้จัก” ร่างเล็กแนะนำตัวเองกลับ คริสต์มาสแสนน่าเบื่อนี้ได้ทำความรู้จักกับเพื่อนข้างห้องก็ดีเหมือนกัน…
“คุณกลับดึกจังนะ คงไปฉลองกับแฟนล่ะสิ”
“ยังไม่ทันจะฉลองเลย…ผมก็โดนเธอบอกเลิกซะก่อน” ชายหนุ่มว่าเสียงอ่อน กระดกเบียร์ที่อยู่ในกระป๋องจนหมด แก้มอูมก่ำสีขึ้นเล็กน้อยเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
“เอ่อ เสียใจด้วยนะ” ดันไปพูดแทงใจดำซะงั้น…
“ไม่เป็นไรหรอก ผมรู้ว่ายังไงวันนี้ก็ต้องมาถึง”
“เธอหมดรักผมไปตั้งนานแล้ว หัวใจของเธอยกให้ผู้ชายคนอื่นเรียบร้อยแล้ว แค่เธอทนคบกับผมเพื่อไม่ให้ผมเสียใจเท่านั้น…”
กลายเป็นว่าทั้งสองนั่งคุยกันเงียบๆ ที่ปลายบันได…
“ถ้าเกิดเธอบอกเลิกตั้งแต่วันที่เธอเจอรักใหม่ เมื่อสามเดือนก่อน ผมก็คงจะขาดใจตาย ดีซะอีกที่บอกเลิกวันนี้” อูยองระบายสิ่งที่อัดอั้นให้อีกฝ่ายฟัง…และมันทำให้เขารู้สึกสบายใจ
ถ้อยคำมากมายพรุ่งพรูจากปากร่างสูง ที่เล่าถึงความสัมพันธ์ของเขากับแฟนสาวที่จบลงแล้ว ทำให้จีอึนได้แต่รับฟังอีกฝ่ายเงียบๆ เผลอตบบ่าอีกฝ่ายเมื่อเริ่มเห็นน้ำใสที่ปริ่มขอบตา
“ผมไม่เป็นไร” เจ้าของแก้มอูมว่าแล้วหยิบเบียร์อีกกระป๋องที่อยู่ในกระเป๋าออกมาดื่ม ของเหลวไหลลงคอลงไปอย่างรวดเร็วจนสำลัก จมูกขึ้นสีระเรื่อเพราะต้องกลั้นน้ำตาไว้
เนี่ยนะอาการของคนไม่เป็นไร…?
“นี่คุณ ไหนๆ คริสต์มาสปีนี้คุณก็ไม่มีนัดที่ไหน ไปฉลองกับผมหน่อยสิ” เพียงไม่กี่นาที ชายหนุ่มก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม ลบร่องรอยแห่งความโศกเศร้าออกไปหมดสิ้น ไม่จำเป็นต้องเศร้าอีกต่อไป เพราะนับตั้งแต่วินาทีนี้ไป เขาจะลืมเธอผู้เป็นอดีต
“…”
“คุณเลี้ยงนะ” จีอึนยกยิ้ม ถึงมันจะไม่ใช่คริสต์มาสแสนโรแมนติกอย่างที่ปรารถนาไว้ แต่อย่างน้อยปีนี้เธอก็ไม่ได้เหงาอยู่คนเดียวอีกต่อไป
เมื่อมีผู้ชายคนนี้อยู่ข้างๆ…
…น่าแปลก ที่รู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ตอนนี้ตีสองแล้ว แต่ทั้งสองก็ยังเตร็ดเตร่ไปเรื่อยไม่มีที่ท่าว่าจะกลับง่ายๆ เที่ยวชิมอาหารตามร้านต่างๆ จนอิ่มท้อง จากนั้นก็เดินซื้อของจุกจิกกันต่อ
จีอึนสะดุดตาที่คาดผมหูสัตว์ซึ่งดูน่ารักเอามากๆ หยิบที่คาดผมหูกระต่ายขึ้นมาลองสวม
“อันนี้เข้ากับฉันมั้ย?”
“…หรืออันนี้ดี?” เกิดอาการลังเลเพราะเหลือบไปเห็นที่คาดผมหูแมวจึงลองสวมให้อูยองที่ยืนมองอยู่เงียบๆ
“…”
“นี่คุณ! ถามก็ตอบหน่อยสิ!”
“อะเอ่อ...ฉันว่าทั้งสองอันเลย” ไม่ใช่ว่าไม่อยากตอบ แต่กำลังอึ้ง…ก็ผู้หญิงคนนี้น่ารักเป็นบ้า
“คิก คุณพูดเองนะ…จ่ายเงินให้ด้วยล่ะ” พูดจบร่างบางก็เดินไปดูเสื้อผ้าที่อยู่ถัดไป งานนี้อูยองหมดตัวแน่….
แต่เรื่องอะไรจะยอมขาดทุนอยู่ฝ่ายเดียวกันล่ะ? อย่างน้อยก็ขอกอบโกยผลประโยชน์นิดหน่อยล่ะกันนะ…
อูยองรั้งแขนของอีกฝ่ายไว้ ดึงร่างบางเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจซึ่งกันและกัน กุมมือเล็กไว้แน่น แววตาของเขาตอนนี้ที่มองหญิงสาวนั้นไม่ได้เป็นเหมือนเดิม มันมากกว่าคนรู้จัก
…ใช่ อูยองกำลังตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้เข้าซะแล้ว
โน้มตัวลงมาหวังที่จะประทับริมฝีปากของอีกฝ่าย แต่เมื่อเห็นแก้มขาวๆ ของร่างบางก่ำสีเข็มขึ้น บวกกับอาการลุกลี้ลุกลนไม่ยอมมองตาแล้วนั้น เขาจึงเปลี่ยนที่หมายเป็นแก้มสีระเรื่อแทน
ถึงแม้ว่าฉันจะไม่อยากเชื่อว่า
ในขณะที่เราจับมือกัน เธอที่กำลังเดินติดอยู่กับฉัน
ฉันได้จูบลงบนแก้มของเธอ ซึ่งขาวมากกว่าหิมะ
จนทำให้เธอหน้าแดง
“…!...”
“คุณไม่เคยจูบหรอ?”
“แฟนเป็นตัวเป็นตนฉันยังไม่เคยมีสักคน!” น่าอายที่สุด…
“ฮ่าๆ จริงดิ?” หลุดขำกับคำตอบของอีกฝ่าย ใสซื่อและบริสุทธิ์ขนาดนี้ ทำไมถึงไม่มีผู้ชายมาจีบ?
“เออสิ! เมานึกว่าฉันเป็นแฟนเก่าของนายหรือไง!?” สรรพนามที่ใช้เรียกชายหนุ่มถูกเปลี่ยนอย่างกะทันหันเมื่อเหตุการณ์เมื่อสักครู่จบลง
“เปล่า ผมรู้ว่าคนที่มาเที่ยวกับผมตอนนี้คือ ผู้หญิงที่อยู่ข้างห้องผม ผมยังมีสติครบถ้วนดี และรู้ตัวด้วยว่ากำลังจะจูบคุณ แต่เมื่อรู้ว่าคุณยังไม่เคยมีจูบแรก จึงเปลี่ยนมาหอมแก้มแทนเพราะคุณน่ารักมากๆ…”
“…” จีอึนพูดไม่ออกเมื่อได้ฟังคำอธิบายของชายหนุ่ม เขาชมเธอว่าน่ารักมากๆ
ยังไม่เคยมีผู้ชายคนไหนชมกันซึ่งๆหน้าแบบนี้เลยนะ…บ้าเอ้ย
คิดแล้วมันก็อดที่จะเขินไม่ได้ หันหลังกลับเพื่อหลบสายตาของอูยองที่ยืนมองยิ้มๆ ตั้งแต่ต้นกับอาการเขินของอีกฝ่าย
ก็มองยังไงมันก็น่ารัก…
“จะว่าอะไรมั้ยถ้าผมจะจีบคุณ…?”
“…ถ้าคิดว่าจีบติดก็ลองดูสิ”
…สำหรับเธอ ฉันจะอยู่กับเธอจนกระทั่งฤดูหนาวครั้งถัดไป
.
.
.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
1 ปีผ่านไป…
หิมะสีขาวโปรยปรายลงมาอย่างหนักสมกับเป็นฤดูหนาว เทศกาลที่คนทั่วโลกรอคอยเวียนมาบรรจบอีกครั้ง คริสต์มาสปีนี้จีอึนยังคงทำงานหนักที่ร้าน Coffee Café รับมือกับลูกค้าจำนวนมากที่หลั่งไหลเข้ามาซื้อขนมหวาน
บรรยากาศแสนวุ่นวายนี้ทำให้เธอชินซะแล้ว ทุกๆ อย่างในวันคริสต์มาสยังคงเป็นเหมือนเดิมเฉกเช่นทุกปี จะแตกต่างก็เพียงว่า คราวนี้เธอไม่ต้องรอใครสักคนเพื่อฉลองเป็นเพื่อน แต่กลับเป็นใครสักคนที่รอต่างหาก
อูยองนั่งมองแฟนสาวในชุดยูนิฟอร์มของร้านอยู่นานแล้ว สั่งกาแฟมาดื่มแก้วหนึ่งเพื่อให้ดูไม่น่าเกลียดมากนักถ้าเขาจะรอจีอึนอยู่ในร้าน มองไปก็ยิ้มไปเมื่อเห็นบางทีร่างบางก็ยู่ปากเข้าหากันอย่างขัดใจเมื่อลูกค้าเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง
“นี่จีอึน แฟนเธอจ้องเธอไม่วางตาเชียวล่ะ” วิคตอเรียวางถาดคุ้กกี้ที่เพิ่งอบเสร็จใหม่ๆ ใส่ในตู้กระจก อดที่จะแซวไม่ได้เมื่อเห็นสายตาของอูยองที่จ้องสาวรุ่นน้องมานานแล้ว
“ฟง…แฟนอะไรกันเล่าคะพี่! ไอ้บ้านั่นพูดเออออเองไปเรื่อย ฉันยังไม่เคยตกลงว่าเป็นแฟนเลยสักหน่อย!” รีบโวยวายทันทีเมื่อคำว่า ‘แฟน’ หลุดออกมาจากปากอีกฝ่าย
…ปากแข็งจริงนะ แต่ก็เห็นยอมให้อูยองขับมารับมาส่งอยู่เรื่อย ไม่เห็นมีทีท่าว่าจะปฏิเสธ
ถ้าวิคตอเรียมองไม่ออกว่า จีอึนเองก็มีใจให้อีกฝ่ายเช่นกัน ก็คงต้องไปเช็คสายตาแล้ว!
“จ้า ไม่ใช่แฟนแต่เป็นคนรักสินะ”
“พี่ก็!...” แหวใส่สาวรุ่นพี่ด้วยความเขินอาย
นั่นสินะ…ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่อูยองเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต? เขากับเธอคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่? จีอึนยังไม่รู้เลย
รู้เพียงแค่ว่า…ตั้งแต่วันนั้นชีวิตของเธอก็เต็มไปด้วยผู้ชายที่ชื่อ จางอูยอง จนกระทั่งทุกวันนี้
“เดี๋ยวพี่ทำแทนเอง เรากลับไปเถอะ อูยองมันจะกินเธอทางสายตาแทนกาแฟแล้วเนี่ย” หญิงสาวก็ยังคงใจดีเช่นเดิมไม่เคยเปลี่ยน
“แต่ว่า…”
“ไม่ต้องแต่ เดี๋ยวพี่บอกผู้จัดการให้เอง เขาไม่ว่าอะไรหรอกหน่า รีบๆ ไปเหอะ” วิคตอเรียผลักไสสาวรุ่นน้อง ร่างบางถูกนำมาส่งให้กับอูยอง
“เอากลับไปได้เลยอูยอง” พูดทิ้งไว้แค่นั้นก่อนจะกระพริบตาให้ชายหนุ่มรุ่นน้องสองสามที…เป็นอันว่ารู้กัน นึกขอบคุณหญิงสาวรุ่นพี่ที่รู้ใจเสียจริง
“ไป กลับห้องของเรากัน” อูยองโบกมือลาวิคตอเรีย แล้วคว้าข้อมือเล็กของแฟนสาวไปจูง ถอดเสื้อโค้ตของตัวเองคลุมให้กับอีกฝ่ายเมื่อออกมานอกร้านแล้ว
“อย่ามามั่ว! ห้องใครก็ห้องมันสิ!” ความเขินทำให้จีอึนผลักอกอูยองออกเต็มแรงจนร่างโปร่งลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น แรงกระแทกทำให้ถุงพลาสติกที่ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงหล่นออกมา จีอึนมองพิจารณาสิ่งของที่อยู่ข้างใน เห็นเป็นกล่องกระดาษหลายกล่องที่ถูกบรรจุอยู่ข้างใน ซึ่งดูคุ้นตาเสียเหลือเกิน…
“ไฟเย็น?”
“โห่ เห็นซะแล้ว ว่าจะเซอร์ไพส์ซะหน่อย” ชายหนุ่มเบะปากอย่างไม่พอใจ พองลมที่แก้มให้อูมมากกว่าเดิม อากับกิริยาราวกับเด็กทำให้หญิงสาวนึกขำ…
นี่อูยองบรรลุนิติภาวะแล้วจริงๆหรอ?
“ด้วยไฟเย็นเนี่ยนะ?”
“อื้อ ก็เมื่อปีที่แล้วเธอเล่นคนเดียวหมดเลยนี่หน่า ปีนี้มาเล่นด้วยกันนะ”
The cold day, frozen in white
Seems to be melting away
Even if we can’t see
The hands we gave each other are pretty warm.
“…” มือหนากอบกุมมือเล็กของร่างบาง สายตาจับจ้องมาที่กันและกันจนรู้สึกได้ถึงความรักที่ทั้งคู่มีให้กัน ชายหนุ่มค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ จนจีอึนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เข้ามาแทนที่ความหนาวเย็น
หญิงสาวหลับตาลงเมื่ออูยองโน้มใบหน้าไปประทับที่ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นเบาๆ จากนั้นผละออกแล้วฝังคมจมูกลงที่แก้มนุ่มของอีกฝ่ายแทน และคลี่ยิ้มกว้างให้…
…แวบเดียวเท่านั้นที่ ความผิดหวัง ปรากฏฉายที่แววตาของจีอึน
“จะให้จูบต่อหน้าคนเยอะแยะจริงๆหรอ?” ชายหนุ่มยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างรู้ทัน
“…ไปที่ลับตาคนดีกว่ามั้ยที่รัก?” แล้วกระซิบข้างหูของร่างบางด้วยเสียงอันแหบพร่า หยาดรดลมหายใจอุ่นลงไปที่ซอกคอขาวเป็นการหยอกล้อ จนร่างบางถึงกับสั่นสะท้านและเริ่มทรงตัวไม่อยู่ ออกแรงเฮือกสุดท้าย ผลักร่างสูงออก…ทั้งที่ตัวเองเป็นคนพูดแท้ๆ ว่าให้ไปหาที่ลับตาคน แต่กลับมาทำอะไรเกินเลย ประเจิดประเจ้อซะเอง!
“บะ..บ้า!” แก้มขาวดุจน้ำนมก่ำสีแดงระเรื่อจนเห็นได้ชัด เม้มริมฝีปากแน่นเพื่อพยายามกลั้น รอยยิ้มแห่งความดีใจ ไม่ให้อีกฝ่ายเห็น…
…แต่ก็ไม่มีทางพ้นสายตาของอูยองที่จับจ้องทุกอากัปกิริยาของคนรักไปได้
น่ารักชะมัด…
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
จีอึนและอูยองพาร่างของตนมาที่สวนหย่อมใกล้ๆ อพาร์ทเมนต์ ภายในเต็มไปด้วยความเงียบสงบ ได้ยินก็เพียงเสียงจิ้งหรีดร้องร่ำและเสียงลมที่พัดพาความเย็นยะเยือกอยู่ไหวๆ เท่านั้น หิมะยังโปรยปรายเพื่อต้อนรับวันแห่งความสุข
ทั้งคู่เลือกนั่งเก้าอี้ที่อยู่ริมสระน้ำ ที่ตอนนี้น้ำใสๆ กลายเป็นน้ำแข็งไปเสียแล้ว สายลมเกรี้ยวพัดมาไม่ทำให้รู้สึกหนาวเลยสักนิด เพียงแค่จับมือกันไว้ ถ่ายทอดความอบอุ่นและความรักให้กันและกัน…ประกายไฟเล็กที่ร่วงโรยลงมาจากไฟเย็นช่วยให้รู้สึกอุ่นมากขึ้น
“สวยเนอะ”
“อื้อ”
“ดีจัง…ปีนี้ฉันมีคนจุดไฟเย็นเล่นด้วยแล้วแฮะ” คลี่ยิ้มหวานให้ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งก็ยิ้มตอบกลับมาเช่นกัน
“ไม่ มันจะต้องเป็นทุกๆ ปีเลยต่างหากเล่า…”
“…”
อูยองหยอดคำหวาน… เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าคนตัวเล็กแพ้คำพูดประเภทนี้ที่สุด แพ้อย่างราบคาบเลยด้วย!
“นายไปเรียนการแสดงมารึเปล่าน่ะ? ถึงชอบพูดจาน้ำเน่าอยู่เรื่อย!”
“แล้วชอบมั้ยล่ะ?” ชายหนุ่มหยาดรดลมหายใจอุ่นที่ซอกคอขาว จมูกโด่งคลอเคลียกับเนื้อนุ่มเป็นหยอกล้อ ก่อนจะขบเม้มเบาๆ จนเกิดรอยแดง
ไฟเย็นที่อยู่ในมือของหญิงสาวถูกปล่อยลงกับพื้นเย็นเฉียบ ก่อนจะค่อยๆ มอดดับลงไป… ร่างเล็กสั่น เมื่อถูกอีกคนกระตุ้นจุดอ่อนของเธอ
“ชอบ แต่…”
“…?”
“…ตอนนี้มันจักกะจี๋นะ ไอบ้า!” เบี่ยงหน้าหนีอูยองที่เริ่มซุกซนกับแก้มขาวๆ จมูกโด่งยังทำหน้าที่แกล้งคนตัวเล็กกว่าไม่ยอมหยุด ยิ่งได้เห็นพวงแก้มที่แดงระเรื่อนั้นทำให้ไม่อยากหยุดแกล้งเลย
“รู้มั้ย? ฉันชอบเวลาเธอเขินที่สุดเลย… ดูแล้วมันน่ารักชะมัด”
“โรคจิต!…”
“ก็เพราะใครกันล่ะ? หืม?” อูยองรวบกอดคนตัวเล็กแน่นเสียจนได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่ายที่เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
“ป…ปล่อยนะ!”
“ไม่ปล่อย…”
“ปล่อยสิ!” จีอึนพยายามแกะแขนปลาหมึกของแฟนหนุ่มออก ดีดดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจากพันธนาการจากอูยอง แต่ก็ไร้ประโยชน์…เพราะไม่สามารถสู้แรงของคนตัวใหญ่กว่าได้
“นี่ เลิกดิ้นได้แล้ว” แต่อีกคนก็ดื้อเกินจะเชื่อฟังง่ายๆ…ยังคงดิ้นทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางจะหลุดพันธนาการนี้ได้
“…”
“ฉันกำลังจะทำให้เป็นคริสต์มาสแสนหวานที่เธอต้องการอยู่นะ…” จีอึนดูสงบลงมากเมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม
…ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ จะสัญญาว่าวันนี้ทั้งวันจะต้องพิเศษสำหรับเธอ
“เราจะจูบกันท่ามกลางหิมะ ถึงแม้จะหนาวสักแค่ไหน แต่เราก็จะกุมมือกันไว้มอบความอบอุ่นให้กันและกัน และยังคงจูบกันต่อไป จูบนั้นแสนหวานและเนิ่นนาน…” อูยองร่ายสิ่งที่คนรักปรารถนามาตลอด ทุกถ้อยคำนั้นตรงเป๊ะกับข้อความในสมุดไดอารี่ของจีอึน
“…นายรู้ได้ไง?” เจ้าของไดอารี่ที่ได้ฟังถ้อยคำพวกนั้นถึงกับตกใจ
“ฉันแอบอ่านไดอารี่ของเธอ ตอนที่เธอไม่อยู่น่ะ”
“นิสัยไม่ดี!” ฟาดไปที่แขนของคนชอบสอดเต็มแรง
“…แล้วรักมั้ยล่ะ?” อูยองรั้งร่างของจีอึนเข้ามาใกล้ ก่อนจะฝังจมูกคมลงที่แก้มขาวนั่นแรงๆ สูดความหอมของอีกฝ่ายเข้าไปเต็มปอด และพรมจูบทั่วใบหน้า
“ไม่รักจะยอมให้แกล้งอย่างนี้หรอ? โง่!” พยายามเบือนหน้าหนีสัมผัสจากร่างสูงที่หยอกเย้าอย่างสนุกสนาน
“…โง่ แล้วรักมั้ยล่ะครับ?” ร่างโปร่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ไม่ยอมให้หญิงสาวดิ้นหรือหลุดไปได้เด็ดขาด และนั่นก็ทำให้จีอึนท้อจนเลิกพยายามอีกต่อไป ปล่อยให้อูยองสวมกอดแน่นอยู่อย่างนั้น
“เอ๊ะ! ก็บอกแล้วไงว่า…รัก!”
“ขออีกรอบได้มั้ยอะ?” ฝังสันจมูกที่ผมนุ่มของคนตัวเล็ก ได้กลิ่นแชมพูหอมอ่อนๆ ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ลอยฟุ้งติดจมูกมา
ต้องทำยังไงถึงจะดึงความลามกของอูยองออกไปได้สักที!? จีอึนอดที่จะคิดไม่ได้…เพราะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเนื้อชั้นดี ที่เป็นอาหารอันโอชะของสิงโตยังไงยังงั้น!
“ไม่เอาแล้ว! แต่ให้ฉันบอกรักอยู่คนเดียวแบบนี้มันขี้โกงนะ จางอูยอง!”
“…ก็ฉันชอบบอกทาง การกระทำ มากกว่าอ่ะ”
“…”
อูยองประทับกลีบปากอุ่นกับริมฝีปากของคนตัวเล็กอย่างนุ่มนวล ริมฝีปากทั้งสองบดเบียดกันแน่นขึ้น สัมผัสได้ถึงความหวานละไม ชายหนุ่มค่อยๆรุกล้ำอย่างอ่อนโยน ชายหนุ่มผละหน้าออกเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนองศาให้ได้รับจูบแน่นขึ้น
เรียวลิ้นของอูยองไล้ไปตามกลีบปาก เก็บรายละเอียดของความหวานจนทั่ว จากนั้นค่อยๆ ทอดแทรกเข้าไปข้างในโพรงปากที่อีกคนเปิดรอไว้แล้ว ปลายลิ้นที่แค่สัมผัสกันเบาๆ ก็รู้สึกได้ถึงความร้อนรุ่ม…
“อื้อ…”
“…”
จูบของอูยองนั้นอ่อนหวานและเนิ่นนานเช่นทุกครั้งๆ…
…จูบที่สามารถตราตรึงหญิงสาวได้เสมอมา
ลมหายใจที่เป่ารดกันทำให้ลืมความหนาวเย็นรอบกายไปเสียหมดสิ้น…
จีอึนผละใบหน้าออกมาเล็กน้อยเพื่อรับอากาศหายใจ คล้องวงแขนเข้าที่ต้นคอของอีกฝ่ายเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว ก่อนจะประกบริมฝีปากอย่างร้อนแรงรุกเร้าร่างสูงเสียเอง ซึ่งอูยองก็จูบตอบกลับไปอย่างเร่าร้อนไม่แพ้กัน ลิ้นเล็กของจีอึนตวัดเกี่ยวเข้ากับอีกฝ่ายอย่างหยอกล้อ มือบางสัมผัสกับแผ่นอกลูบไล้เบาๆ แต่ก็สามารถกระตุ้นอารมณ์ของอีกฝ่ายให้โหมกระพือขึ้น
“อา…”
ถึงทีฉันเอาคืนมั่งแล้วนะ จางอูยอง…
เรื่องอะไรจะยอมเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวล่ะ?
“เธอยั่วฉันเองนะที่รัก…”
…แล้วเรื่องอะไรจะยอมให้อีกฝ่ายเอาคืนง่ายๆ?
“…!…”
ชายหนุ่มอุ้มร่างเล็กของจีอึนรีบเดินตรงเข้าไปในอพาร์ทเมนต์ทันที แรงอารมณ์ที่คั่งค้างทำให้ไม่รู้สึกถึงมือเล็กที่พยายามทุบตีเลยสักนิด เปิดประตูห้องของเขาก่อนจะวางร่างนั้นลงบนเตียงนุ่ม…
…คงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้คืออะไร?
ทุกๆวัน ฉันมีความสุขก็เพราะเธอ
เพียงเธอเท่านั้น ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเทียบเธอได้
ไม่มีที่ว่างให้ความเหงาอีกต่อไป เมื่อความรักถูกเติมเต็มเข้ามาแทนที่…
…ระฆังแห่งความสุขกำลังตีก้องกังวานในหัวใจ
ขอบคุณอูยองที่เปิดอ่านข้อความในไดอารี่…
…เพราะทำให้คริสต์มาสปีนี้เป็นคริสต์มาสแสนโรแมนติกที่จีอึนใฝ่หามาตลอด
ซึ่งเธอจะจดจำมันไว้ หวังว่ามันจะเป็นเช่นนี้ทุกๆ ปีและตลอดไป …
“Merry Christmas…”
.
.
.
I thank god. I found you.
That’s my baby.
- END -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - -
#TALK
หนีน้ำท่วมมาราชบุรี ไม่มีเน็ตเล่น ฮือๆ ไหนจะเลื่อนเปิดเทอมอีก
ทำให้ต่อมการจิ้นทำงานได้ดีอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เลยได้ฟิคเรื่องใหม่มาอีกเรื่อง -O-;
บรรยายอาจจะยังไม่ดีมาก จะดูขัดๆ แปลกๆ ซึ่งไม่รู้จะแก้ยังไงดี -..-
ความคิดเห็น