คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอน ที่ 2
“หัวเราะอะไร!- -*” “เหือกกกกก…ตกใจหมดเลย ปะ..เปล่าซะหน่อยอาบน้ำไวจัง^^” ยัยนี้ น่ากลัว โว้ย เดิมมาอย่างไร้เสียง ดีนะไม่เผลอด่าลอยๆ “ฉันเปลี่ยนใจ ละวันนี้นาย ต้องมารับฉัน ที่โรงเรียน ตอน หก โมง เพราะ สาวงามอย่างฉัน จะกลับลำพัง มันอันตราย อย่ามาสายละเข้าใจไหม!!” “ครับบบบบบบ^^*” น่านไงต้องไปรับด้วย ทรมารจริงๆเลย “อ้อ! ส่วนรถในบ้าน ที่จะใช้มารับ กุญแจรถ อยู่ในห้องนอน ฉันตรง ใต้หมอนนะ อย่าลืม ห้ามหาย ห้ามชน ห้ามช้า ไปละ!” ร่างเล็กพูดจบก็สะบัดผมเดินออกจากบ้านดีนะไม่ใช้เราไปส่งแต่เรียกแท็กซี่มารับแทน เฮ้อ…..วันนี้หยุดเรียนก่อนนี้กว่าเหนื่อยจังเลย 1 วันของบ้านหลังนี้มันเหนื่อยเหมือน 1 อาทิตย์ เลยให้ตายสิ ไปเล่นเกมที่มาบุญครองดีกว่า^^
ณ โรงเรียน ของเอ็มมีเลีย
ภายในห้องที่อยู่ชั้นบนสุดของหอ เซเบียนเน่ มีห้องประชุมของกลุ่ม โรเซนเมเดน ของ โรงเรียน คาทอลิกฟีเอ็ดเน่ เป็นสถานที่ ที่เหล่ากรรมการนักเรียนที่เรียกว่า โรเซนเมเดน ของโรงเรียนจะมาอยู่รวมกันเป็นประจำ และแน่นอน ประธานนักเรียนคนนั้นก็คือ เอ็มมีเลีย ซึ่งตอนนี้ อารมณ์ ไม่ดีเนื่องจากอยู่ดีๆอาจาร์ยใหญ่ก็บอกให้เธอรับผิดชอบงานแสดงละครประจำปีซึ่งปีนี้ต้องพิเศษที่สุดโดยให้กลุ่ม โรเซนเมเดน ลงมาทำการแสดงเอง เธอนั่งลงบนโต๊ะประธาน โรเซนเมเดน อย่างราชินีโดยเอาเท้าทั้งสองข้างพาดไปบนโต๊ะและไขว้กันไว้ พร้อมสูดหายใจเข้าลึกเพื่อจะเปิดบทสนทนา “เอาล่ะทุกๆคนวันนี้ฉันเรียกมาประชุมเนื่องจากงานโรงเรียนประจำปีที่พวกเราต้องทำละครเวที อาจาร์ยใหญ่ ฝากมาให้พวกเราจักการและขอแบบที่ยิ่งใหญ่กว่าทุกปี งบประมาณไม่อั้นแบบนี้เราจะช้าไม่ได้! เข้าใจนะทุกคน” เอ็มมี่พูดแล้วจบด้วยท่าโพสกำหมัดแน่นแสนมุ่งมั่น เธอเปลี่ยนจากท่ามุ่งมั่นกลายเป็นมือเท้าคางแทนและใช้สายตามองไปรอบๆห้อง ของ โรเซนเมเดน บ้างที่ดูดีๆมันก็ไม่ต่างจาก เนอเชอรี่ ดีๆนี่เอง ทั้งขนมและของเล่นที่มีเต็มห้องไปหมด “ลำบากอีกแล้วสินะค่ะ^^; ซู้ดดดด… ชาที่ท่านข้าวเจ้าเอามาฝากรสชาติดีมากเลยละค่ะ” สาวน้อยสวมแว่นในชุดยูกาตะยิ้มส่งแล้วหยิบขนมแบบญี่ปุ่นของตนเองบนโต๊ะเข้าปาก “ก็คานะจังบอกว่าอยากดื่มอูหลงที่คนไทยปลูกที่เจียงฮาย พอปิ๊กบ้านก็เอามาฝากนะเจ้า” สาวน้อยอีกคนที่กำลังยืดเส้นยืดสายในชุดวอร์มเพราะการแข่งวิ่งประจำปีกำลังใกล้เข้ามา “oh! On! ขาวเจ่า เวรล้างจานของคุณนะค่ะ ทิ้งไว้แบบนี้ จูลี่เอ็ดต้า จะทำอาหารยังไงค่ะ stop ออกกำลังกายที่ทำให้ตัวเหม็นแล้วมาจัดการเวร you เดี๊ยวนี้เรย นา ค่า” สาวน้อยอีกคนในชุดผ้ากันเปื้อนแสนน่ารัก เดินออกมาจากห้องครัวด้วยทาทางหน้าแดงจัดด้วยความไม่พอใจ “เออ! ฮู้แล้ว บ่นอ๊ะหยั่งกะหนักกะหนา - -* ยัยอิตาเลียหัวฟู” ข้าวเจ้าล้อเลียนทรงผมที่หยิกโดยธรรมชาติของจูลี่เอ็ดต้า “ไอ้หยา! ลื้อ นี่ปากม่ายลี เรย น๊า อาข้าวเจ้า นิสัยไม่ ลีเหมืองเริม เรย” สาวน้อยที่พูดไม่ชัดเพราะติดสำเนียงจีนเอาพัดมาชี้ที่ข้าวเจ้า “อ้อ! หรอ อัวะฟังม่าย รุ เรื่อง อัวะพูดม่ายชาด อ๊ะ…ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ข้าวเจ้าล้อเลียน สำเนียงของรัยเหมาแล้วกลิ้งลงไปขำจนท้องแข็งที่พื้นกลิ้งไปกลิ้งมา
“ฮึ่ม!! +-+ อ๊ากกก! เงียบๆกันแล้วฟังฉันสิโว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” สาวน้อยเอ็มมีเลี่ยฟิ้วขาดเนื่องจากไม่มีคนสนใจที่เธอพูดเลยแม้แต่นิดเดียว “………………………………………” ประธานคนสวยที่พึ่งตะโกนมองออกไปรอบพบว่าสมาชิกทุกคนอยู่ในสภาพเงียบเรียบร้อยแล้วจึงจะเริ่มพูดอีกครั้ง “เอาละมาคุยเรื่องการแสดงกันดีกว่าเพราะว่ายังไงเราก็คงต้องทำ……o^o!!” “ฮึก….ทำไมต้อง ฮึกๆ เสียงดังละค่ะท่านเอ็มมีเลีย” คานะ โฮชิโนะ น้ำตาคล้อเบ้า “อ๊า…โกรธแล้ว” ข้าวเจ้า ณัฐนันท์ ขัฐสดีพร น้ำตาไหลลงแก้มหนึ่งข้าง
“ฮือๆ แง้ๆฮือออออออ” จูลี่เอ็ดต้า มารอสร้องไห่โหทันที
“อัวะม่ายผิดTTOTT สวรรค์จะลงโทษคนเลวฮึกๆ “ รันเหมา ชาน ก้มหน้าก้มตาเอามือจิ้วพื้นไปมา
“- _-^ งั้นวันนี้กลับบ้านได้!!!!!”
“เย้!! กรี๊ด!! ไปร้านไอติมกันเถอะค่ะ! เย้!” เสียงของเหล่าทโมนดีใจวิ่งกระจายออกจากห้องประชุมกันทันที “ฉันก็ต้องกลับเหมือนกันละนะ” วันนี้เลิกเร็วกว่าที่คิดไว้นะ เนี่ยกลับเองละกัน ไม่อยากรอจนเย็น เอาละกระเป๋ากุยแจอยู่ไหนนะต้องล็อกห้องประชุมซะด้วย “หานี่หรอค่ะ” “อ้อ! ขอบใจ เฮ้ย! ยังไม่กลับหรอคานะจัง” ฉันตกใจหันไปตอนแรกนึกว่าผีญี่ปุ่ซะอีกเหอๆ “วันนี้ท่านแม่กับท่านพ่อไปต่างประเทศเลยจะมาอยู่บ้านท่านเอ็มมีเลียได้ไหมเจ้าค่ะไหนๆก็อยู่คนเดียวอยู่แล้วไม่ใช่หรอค่ะ” เอาละไงอธิบายไงดีว่ามีหมาเอ้ย!คนอยู่ด้วย “ก็…ได้อยู่นะแต่พอดีมีเพื่อนพี่ชายมาเป็นคนเฝ้าบ้านอยู่นะคงไม่เป็นไรนะ” “อืม!ไม่เป็นไรค่ะ=^____^=” แค่ให้ค้างด้วยทำไมถึงยิ้มหน้าบานขนาดนี้นะยัยนี้ทำตัวน่ารักไปไหนนะเดี๊ยวเรตติ้งฉันก็ตกพอดี (แกตกไปตั้งแต่แสดงนิสัยปีศาจน้อยแล้วละมั้ง- -: ผู้แต่ง) “งั้นไปกันเถอะ! คานะจังเตรียมเสื้อผ้ามารึยังพรุ่งนี้มีเสื้อผ้าใช้มาโรงเรียนไหม” ฉันถามเรื่องส่วนตัวเธอขณะที่เราเดินมากันเรื่อยๆจนถึงหน้าโรงเรียนดวงอาทิยต์กำลังตกดินเป็นสีส้มๆสบายตา “เอ็มมีเลียซังค่ะ!” จู่ๆสาวน้อยก็ตะโกนเสียงดังจนเอ็มมีเลียต้องหันไปพบกับ สาวน้อยที่กำลังหน้าแดงตัวสั่นริ่กๆ ในมือมีกระดาษอยู่ สามแผ่น “มีอะไรหรอตะโกนเสียงดังเชียวนะทำฉันตกใจนะเนี่ย” “คะ..คือว่าฉันสอบได้คะแนนเต็มสามวิชาเลยละค่ะ..ละก็นะ..เมื่อ1ปีก่อนเอ็มมีเลียชังบอกว่าจะให้รางวัลถ้าสอบได้เต็มอย่างน้อยสามวิชาจะสอนวิธีจูบให้…-\\\-ลืมรึยังค่ะ” “เอ่อ…..คือ..ไม่ได้ลืมจำได้แล้วแต่ตอนนี้เราโตกันแล้วนะจูบแรกมันมีความหมายมากๆด้วยคานะจังจะเสียดายทีหลังไม่รู้ด้วยนะ^^” “ไม่ค่ะ! ถ้าเป็น เอ็มมีเลียซังมากกว่านี้ คานะก็ให้ได้นะค่ะ…เพราะฉะนั้น..กรุณาทำตามสัญญาได้ไหมค่ะ” สาวน้อยพูดจบก็เงยหน้ามามองเอ็มมีเลียด้วยใบหน้าที่แดงก่ำแถมยังถือข้อสอบให้ดูเป็นหลักฐาน “-_-* ขะ..เข้าใจแล้วเอ็มมีเลียคนนี้ไม่ผิดคำพูดอยู่แล้ว ตะ…แต่ตรงนี้เลยหรอ” “ไม่มีคนเห็นหรอกค่ะเย็นขนาดนี้นักเรียนประถมนะกลับกลับหมดแล้วละค่ะ” “คานะจังฉันนะอาจจะสอนอะไรคานะจังไม่ได้หรอกนะมันก็…” “จะผิดสัญญาหรอค่ะ” น้ำใสๆเริ่มคลอเบ้าร่างเล็ก “มะ…ไม่ใช่นะที่พูดคือฉันก็ยังไม่เคยจูบใครต่างหากละ” “งั้นเราก็มาเรียนรู้ด้วยกันนะค่ะ^^” “อะ..อืม” (คานะจังนี่ใจกล้าชะมัดเลยแฮะทั้งที่เป็นตัวละครโมเอ้แท้ๆ: ผู้แต่ง) ทั้งคู่จับมือกันแน่นใบหน้าแดงก่ำของสาวน้อยทั้งสองเขาเป็นสีเดียวกันกับดวงอาทิตย์ที่กำลังตกดิน คานะจังค่อยหลบตาลงและยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆริมฝีปากสีชมพูระเรื่อของเอ็มมีเลีย อีกฝ่ายก็อายจนหลับตาไม่ลงได้แต่จ้องมองริมฝีปากของร่างเล็กที่เลื่อนมาจนสัมผัสกับริมฝีปากของเธอริมฝีปากของร่างเล็กนุ่มจนเหมือนมันจะละลายเธอจึงเริ่มใช้ริมฝีปากตนเองคบเบาๆและดูดริมฝีปากนุ่มนั้นไว้ “อือ” เสียงครางที่ออกมาจากลำคอของคานะจังทำให้เอ็มมีเลียดึงคานะจังเข้ามากอดแน่นขึ้นคานะจังก็กอดเอ็มมีเลียกลับเช่นกันเด็กสาวทั้งสองเริ่มใช้ลิ้นเกี่ยวกันและกันไว้ มือของเอ็มมีเลียเคลื่อนมาอยู่ที่หน้าอกของร่างเล็กเธอเริ่มจับและบีบมันเบาๆก่อนที่จะพยายามล้วงเข้าไปในยูกาตะตัวสวยนั้น แต่แล้วจู่ๆ….. “พวกเธอทำอะไรกันอยู่มิทราบหะ!!!!!!” “แย่แล้ว! ปะ…เปล่านะ” เอ็มมีเลียรีบผละออกมาจากตัวร่างเล็กที่ตอนนี้เข่าอ่อนลงไปนั่งกองอยู่ที่พื่นเรียบร้อยโรงเรียนจีน “เหอๆ ยัยปีศาจน้อยใช้ฉันเยี่ยงทาสไม่พอมีนิสัยวิปริตเล่นสนุกกับร่างกายเพื่อนด้วยสินะ” ใช่แล้วคนที่มาเห็นเหตุการ์ณคือ เชน! คนที่มารับตรงเวลา หก โมงเย็นและได้พบกับภาพที่หาได้ยากเลยก็ว่าได้ “นายจะบ้ารึไงนายเห็นอะไรคิดไปเองรึเปล่าฮะ!- \\ -คะ..คานะจังรีบไปกันเหอะ เฮ้ย! ทำไมลงไปนอนที่พื้นแบบนั้นละ” “ลุกไม่ขึ้นค่า” “เอาแล้วไงยัยปีศาจเพื่อเธอต้องตายแน่ๆเลย ฮ่าๆ” “ไม่ตลกนะ!” สาวน้อย จ้องมอง ชายหนุ่มด้วย ท่าทาง โกรธจัด “ไม่คิดจะช่วย แล้วมา ปากดีนายนะ ไสหัวไปเลยไป!” “เอ็มมีเลียซังคานะไม่เป็นไรแล้วละค่ะอย่าไปว่าเขาเลยนะค่ะเราก็ทำไม่ถูกกับจริงๆและค่ะ แต่พี่ชายค่ะ ทั้งหมดเป็นความผิดของคานะจังเองค่ะ เอ็มมีเลียซังโดยบังคับคานะจังอยากให้เขาทำอย่าโกรธเขานะค่ะ ขอโทษจริงๆค่ะ” สาวน้อยร่างเล็กรีบขอโทษชายหนุ่มทั้งน้ำตา “จะไปขอโทษทำไมกันตานี้เป็นแค่เพื่อนพี่ชายฉันเท่านั้นเองนะพอแล้ว ไร้สาระที่สุดกลับบ้านกันเถอะ” “งั้นฉันก็ขอโทษทั้งคู่นะพวกเธอจะทำอะไรกันมันก็ไม่เกี่ยวกับผมต้องขอโทษที่ปากไม่ดีนะ” “อืม…กลับกันเถอะ” ในขณะนั้นก็มีเสียงดังมาจากหัวใจของทั้งสองคน เบาๆ
(ทำไมฉันถึงเจ็บที่หัวใจขนาดนี้นะไม่เข้าใจตัวเองเลย…..)
อีกฝั่งที่บ้านของ ข้าวเจ้า
“ปล่อยเดี๊ยวนี้นะไม่งั้นอัวะม่ายยอมแล้วนะ” สาวน้อยสวยจีนที่มีนามว่า รันเหมากำลังดิ้นไปมาเพื่อเอาตัวเองออกจากเชือกที่โดน ข้าวเจ้า มัดไว้ “อะไรกัน รันเหมาเธอนะเป็นฝ่ายมาบ้านฉันเองนะอาทิตย์ที่แล้วโดนฉันจูบอาทิตย์นี้ยังกล้ามาอีกแสดงว่าไม่พอใจสินะ” “ใช่ไม่พอใจเลยจะมาคุยให้รู้เรื่องไม่ใช่มาโดนซ้ำรอยแบบนี้” “เวลาโมโหนี้เธอพูดไทยชัดดีเนอะ^^” รันเหมาเจอคำพูดของข้าวเจ้าทำให้อายจนหน้าแดงก่ำ แต่ไม่ทันได้สะบัดความอาย ข้าวเจ้าก็ลงมือปลดกระดุม กี่เผา ของเธอ “อย่านะ! ข้าวเจ้าหยุดสิ อย่ามาจับตรงนั้นนะ อ๊ะ..อึก” ไม่ทันตั้งตัว สาวน้อยร่างสูงก็ลงมือบีบยอดปทุมถันของสาวน้อยร่าเล็ก “อย่ากลั้นเสียงสิ ไม่มีคนอยู่บ้านหรอกนะร้องดังๆเลยสิ” “มะ..ไม่อ๊ะ” “ยังไม่พอใจเลยร้องไม่ได้สินะ หึหึ” พูดจบ ข้าวเจ้าก็เอามือของเธอล้วงเข้าไปลูบที่จุดสำคัญของร่างบาง “อ๊า..ยะ…อย่านะ ขอละ ข้าวเจ้า อ๊ะ” การร้องขอไม่ทำให้ร่างสูงสงสารเธอแม้แต่น้อยกับทำให้ยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่ น้ำตาใสๆของร่างเล็กยิ่งดูเหมือนการเชิญชวนเธอ เธอปลายนิ้วชี้ของเธอกดลงไปที่จุดนูนของร่างเล็กเบาๆและลงมือขยี้ช้าๆ “อ๊า…..ขะ…ข้าว…อ๊ะ….ไม่นะ..พอได้แล้วนี้มันเกินไปแล้วนะ อ้า…อ๊ะ…อ๊า ไม่นะ!” “อิอิ…ออกมาแล้วกำลังมีความสุขแท้ๆมาบอกให้หยุดได้ไงกันจ๊ะรันเหมาดูสิแฉะขนาดนี้เลยนะเต็มนิ้วเลยนี้ดูดเข้าไปสิจ๊ะ” ร่างสูงเอางนิ้วตนใส่ของไปในปากของรันเหมา “อือ…” น้ำตายังคงไหลอาบแก้มสาวน้อยไม่หยุด “โอ้ๆหลับซะนะวันนี้จะไม่ทำอะไรแล้ว” ร่างสูงเข้าไปกอดร่างเล็กที่ตัวสั่นริกๆไว้และหลับตาลงร่างเล็กเริ่มหายใจเป็นจังหวะและก็เพลียหลับตามไป
ความคิดเห็น