(haeeun) who ? รักนี้ของใคร

ลำดับตอนที่ #2 : ` chapter 1 .

นิ้วมือเคาะแป้นคีย์บอร์ดอย่างแม่นยำ สายตาจดจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์
ภาพที่ปรากฏตรงหน้ามีเพียงแค่ตัวหนังสือตอบโต้ระหว่างคนสองคน
ใบหน้าขาวเนียนได้รูป ปากแดงอิ่มสีชมพูระเรื่อ ปรากฏที่หน้าจอมุมบนซ้าย
มันช่างเป็นภาพที่งดงามที่สุดที่ผู้ชายที่ชื่อ "อีดงเฮ" ได้เห็น

ริมฝีปากยกยิ้มอยู่เสมอที่ข้อความของอีกฝ่ายตอบกลับมา
มันไม่ได้เป็นข้อความที่ชวนให้หลงใหลอะไรมากมาย 
เพียงแค่ว่า มันมีความสุขที่ได้เห็นตัวหนังสือสีส้มที่อีกคนใช้เป็นสีประจำ

แต่แล้วยิ้มนั้นก็ต้องหุบลงทันที เมื่ออีกฝ่ายรุกเร้าคำถาม ที่ไม่ต้องการตอบ


          ' ทำไมฉันขอเบอร์โทรนายกี่ครั้ง ฉันไม่เคยได้เลยล่ะ ? '
        
          ' ... '

          ' ถ้าบริสุทธิ์ใจจริง ทำไมไม่ให้กัน ? '


มันเกิดขึ้นหลายต่อหลายครั้งที่ผมและฮยอกแจมักจะทะเลาะกันเรื่องนี้
มันเหมือนคู่สามีกับภรรยาทะเลาะกันเวลาที่สามีหนีออกไปเที่ยวกลางคืน
เราทะเลาะกันเรื่องนี้หนักขึ้น หนักขึ้นทุกครั้ง

ผมไม่ใช่ไม่อยากให้เขา แต่ผมไม่อยากให้เขาผิดหวังในตัวผม
ถ้าเกิดเขารู้ว่าคนที่คุยกับเขามาสองปีกว่าๆ เป็นใบ้ เขาจะรับได้ไหม ?

ผมก็เลือกที่จะปฏิเสธไปว่าผมไม่ใช้โทรศัพท์มือถือ
แต่เผอิญฟ้ามันช่างกลั่นแกล้งผมเหลือเกิน
เมื่อสองสามเดือนที่แล้ว แม่ของผมส่งข้อความเข้าโทรศัพท์ผม
ในขณะที่ผมและฮยอกแจกำลังเปิดแวบแคม
และตอนนั้นเองที่ฮยอกแจคนที่หูและตาไวเสมอ (?) เห็นโทรศัพท์ของผม โอ้พระเจ้า!!!
แล้วจะให้อีดงเฮคนนี้ปฏิเสธไปว่าอะไรอีกล่ะครับ ?
 
          ' ว่าไง ดงเฮ '

แล้วจะให้ผมตอบไปว่ายังไง ? 
ถ้าผมให้เบอร์โทรศัพท์ฮยอกแจไป ถ้าเขาโทร.มาหาผม
ผมจะคุยกับเขาได้ยังไง ? หรือความลับผมต้องถูกเปิดเผยซะแล้วเหรอ ?

   " เฮ้ ! พี่ดงเฮครับ "

เสียงของใครบางคนที่คุ้นหูดังขึ้นมาจากประตูห้องนอนของผม
เสียงที่เรียกสติผมกลับคืนมา ผมสะดุ้ง ก่อนจะละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ หันกลับไปหาเขา
เจ้าของเสียงคือน้องชายฝาแฝดที่แม่สั่งให้ดูแลผม "อีทงเฮ"

แล้วทำไมแม่ต้องสั่งเจ้านี่ให้ดูแลผมด้วยน่ะเหรอ ? ก็เพราะแม่ผมไปทำงานที่ต่างประเทศ
นานๆ ก็จะกลับมาหาพวกเราที ส่วนพ่อผม ท่านเสียไปตอนผมและทงเฮยังอายุ 16 ปี
เพราะอย่างนี้แหละครับ แม่ผมถึงต้องไปทำงานที่ต่างประเทศ ท่านต้องหาเงินอยู่คนเดียว โดยขาดหัวหน้าครอบครัว
ก็จะมีแต่ทงเฮนี่แหละ ที่ยังเป็นความหวังของแม่ ส่วนผมก็.. เล่นอินเทอร์เน็ตไปวันๆ 


   " ยังไม่นอนอีกเหรอครับ ? นอนได้แล้วนะ ตี1แล้ว "


ผมพยักหน้าตอบทงเฮไป ว่าเป็นเชิงรับรู้ แล้วทงเฮก็ปิดประตู แล้วกลับไปยังห้องนอนตัวเอง
ส่วนผมถึงจะตอบไปอย่างนั้น แต่มันก็ยังไม่เลิกง่ายๆหรอกครับ ก็ผมกำลังคุยกับคนที่ผมชอบอยู่นี่นา >O<
ถ้าเป็นคุณ . คุณจะเลิกไปง่ายๆงั้นเหรอ ? ถ้าฮยอกแจยังไม่ไปนอน อีดงเฮคนนี้ก็ไม่ไปหรอก -0-


            ' อีดงเฮ!!!.. '


ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ตัวหนังสือสีส้มปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง
ดูเหมือนว่าฮยอกแจเขาจะโกรธผมจริงๆซะแล้ว
ผมจะทำยังไงดีล่ะ ? 

มือไม่รักดีก็เคาะแป้นคีย์บอร์ดกลับไปหาอีกคน โดยที่ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำไป


            ' ครับ ครับ ให้แล้ว ๆ '

            '  ดีมาก ๆๆ แค่นี้ก็จบแล้ว ตาโง่เอ้ยยย '


อ้าว! แล้วผมจะให้เบอร์ใครล่ะครับ ?
โอ้พระเจ้า !!! บอกผมทีสิ  TOT;

แล้วจู่ๆความคิดอันชาญฉลาด(?)ก็แล่นเข้ามาให้หัวของผมทันที
เมื่อนึกถึงหน้าของคนที่เพิ่งมาไล่ผมให้ไปนอนเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา
ไม่รู้อะไรดลใจผมให้เคาะคีย์บอร์ด แล้วส่งกลับไปยังอีกคน
เป็นเบอร์โทรศัพท์ของ ' อีทงเฮ '


             '  ฮิฮิ . ฉันไปนอนก่อนนะ อย่าลืมฝันถึงฉันนะ ดงเฮของฉัน '

            '   ครับผม ฝันดีครับผม '


ทุกคืน ฮยอกแจ จะพูดกับผมแบบนี้เสมอ
และมันก็ทำให้ใจผมเต้นแรงทุกครั้งด้วย

แต่สำหรับครั้งนี้ผมรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก
แต่ผมก็เลือกที่จะปิดคอมพิวเตอร์ แล้วนอนหลับ ฝันถึงฮยอกแจของผม > <




..................................



...........................



.................



........



..


                    ( mode : ทงเฮ )


ภายในห้องนอนของทงเฮ

ติ๊ดด ติ๊ดด !!

ทงเฮที่กำลังเคลิ้มไปกับการนอน ก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อเสียงข้อความโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
หน้าจอปรากฏเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคย
แต่เจ้าตัวก็เลือกที่จะเปิดขึ้นมาดู



            ' พรุ่งนี้ฉันจะโทร.ไปหานะ สัญญาด้วยว่าต้องรับโทรศัพท์ฉัน ฝันดีนะครับผม ...อีฮยอกแจ '



 _____________________________


จบตอนไปแบบสั้น ๆ =[]= ' อย่าถีบไรเตอร์นะครับ ! 
ตอนแรกมันอาจยังไม่เข้มข้น แต่ต่อไปไรเตอร์จะ.... ทำอะไรต้องตามไปดูนะครับ -*-
เห็นเม้นก็ชื่นใจ >w< '