คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Second Step [คำสั่งที่ผิดแปลก]
Second Step [คำสั่งที่ผิดแปลก]
Author: Rinrin & Gwang
Originate: 12TailsOnline
Pairing: Monkey x Wolf
Rate: PG-13
Warning: Yaoi(ชาย x ชาย),แฟนฟิคเรื่องนี้ไม่ได้มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องจริงของเกม 12TailOnline แต่อย่างใด กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน
“นายท่านไปไหน...”
เสียง ของกาดิน่าตัวเล็กๆ ที่ลอยตุ๊บป่องอยู่ในแคมป์ผู้กล้าเปรยขึ้นเมื่อพบว่าเจ้านายเหนือเกล้าของตน หายไปนานสักพักหลังจากที่ตนแอบอู้ไปนั่งคุยกับเพื่อนรักเพื่อนตายนาม “มิเกะ” ที่เป็นภูติเช่นเดียวกับตน แน่นอนร่วมเป็นร่วมตายมาด้วยกันหลายครั้ง ถึงแม้จะเป็นภูติเหมือนกันแต่หน้าตาเราก็แตกต่างกันเสียจริง มิเกะเป็นภูติพื้นฐานสีฟ้าสดใสที่ผู้ใช้ภูติทุกคนต้องมี ขนาดนั้นเล็กๆ เหมาะมือ เขวี้ยงซ้อมได้เหมือนลูกเบสบอลก็ไม่ปาน ส่วนตัวกาดิน่านั้นกลับเป็นหินศิลาสีขาวที่มีลวดลายโบราณอยู่มองด้วยรูปการแล้วอาจจะไม่แน่ใจว่าเอาไปทำอะไร แต่จริงๆ แล้วมันก็มีหน้าที่ที่ทำประจำอยู่นะ...
“เอ..นั่นสินะ ไปกับ คุณอโฟรไดท์ไม่ใช่เหรอ”มิเกะตอบพลางลอยลมไปรอบๆ หัวของกาดิน่าที่มองซ้ายขวาอย่างสงสัย ดาบกับโล่ที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดนั้นแกว่งซ้ายทีขวาทีเมื่อตัวมันหันไปมาเช่นนั้น แต่แล้วมันก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นเจ้านายของตนกำลังวิ่งตามแพนด้าแดง พร้อมกับร่างของเด็กสาวที่มีปีกค้างคาวคุ้นตากับหมาป่าขนสีฟ้าหน้าสวยที่พวกมันไม่คุ้นหน้า
“นั่นไง!!!! นายท่าน!”เสียงกาดิน่าวัยขบเผาะร้องบอกเพื่อนของมันที่ลอยหมุนวนไปรอบๆ อย่างน่าเวียนหัว บางทีหากมีใครมองไกลๆ อาจจะเหมือว่ามันมีวงแหวนสีฟ้าบนหัวก็เป็นได้ มิเกะหยุดชะงักการลอยจงกรมที่น่าปวดหัว แล้วมองไปยังทางที่กาดิน่าเพื่อนตายใช้ดาบหินใหญ่ๆ ชี้บอก
“อ๊ะ! จริงด้วยสิ!”
.
.
.
.
“นายท่าน~!!!”
เสียงร้องคุ้นหูดังขึ้นไม่ไกลนัก แต่เด็กหนุ่มเจ้าของสมญา “นายท่าน” ที่ ว่านั้นก็ใช่ว่าจะสนใจสักนิด แค่ชะงักสักนิดยังไม่ ดูท่าว่าเจ้าตัวจะไม่แคร์ลูกน้องตัวเองสินะ ขาพยายามก้าวไม่ให้เร็วเกินไปนักเพื่อไม่ให้แซงเจ้าแพนด้าแดงที่นำทางกับหมา ป่าข้างๆ ที่วิ่งสุดกำลัง ส่วนค้างคาวก็บินเอื่อยอยู่ข้างเขาตามเช่นปกติ เขาไม่เสียเวลารอลูกน้องตัวเองที่ลอยตามมาสักนิด ไม่นานก็ถึงฟาร์มแครอนของโกทัน
“ไปให้พ้นนะ!”
เสียงของโกทันหวีดร้องดังขึ้นจากในฟาร์มทำให้พวกเขารีบรุดหน้าไปหาต้นเสียง แมลงตัวใหญ่พอๆ กับเหล่าสัตว์หางบินกระจายกันไปทั่วฟาร์มแครอน หมาป่าที่อยู่ด้านข้างเขารีบวิ่งเข้าไปเอาดาบฟาดใส่พวกมันทันที ดวงตาสีเขียวของเขามองไม่กระพริบเลยสักวินาที
...น่ารักจัง...
“มัวแต่คิดอะไรของนายน่ะ...เดี๋ยวแครอนก็ตายหมดฟาร์มหรอกนะ...”ค้างคาวที่ยืนอยู่ข้างเขากล่าว แน่นอนถึงตัวเธอจะพูดแบบนั้น แต่ตัวเธอเองก็ยังยืนอยู่นิ่งๆ ข้างเขาโดยไม่ทำอะไรเช่นกัน
“กลัวอะไรล่ะ...ตัวพวกนี้ซัดทีเดียวก็ตายหมดแล้วไม่ใช่เหรอ”เด็กหนุ่มกล่าวเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจ ดวงตามองแต่คนที่เข้าไปสู้กับสตริงบั๊กอย่างเอาเป็นเอาตาย ขณะที่เสียงสองเสียงประสานกันไล่หลังเขามา
“นายท่านครับ~!”
“…”ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากนายท่านที่ท่านกำลังเพรียกหา กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง
ช่าง น่าสังเวชกาดิน่าและมิเกะน้อยๆ ที่เจ้านายไม่แคร์ พวกมันได้แต่เงียบๆ แล้วลอยไปใกล้ๆ เจ้านาย นัยน์ตาสีมรกตของเจ้านายกำลังสนใจมองบางอย่าง ทำให้พวกมันมองตามไปยังหมาป่าตัวที่พวกมันไม่คุ้นพร้อมกับเครื่องหมายคำถาม ที่เกิดขึ้นในหัวกลวงๆ ของกาดิน่า
“นี่พวกแก! เขาให้มายืนดูรึไง!!!!”เสียงตะโกนจากคนที่ปฏิบัติภารกิจเพียงลำพังทั้งที่มากันตั้งสาม ทำเอาทั้งหมดสะดุ้งค้างคาวอมยิ้มนิดๆ ก่อนจะบินเอื่อยไปทางอื่น
“จ้า...”
“หม้อ ไปตีทีสิ”เสียงสั่งจากเจ้านายที่เคารพรักเหนือเกล้าที่มาพร้อมกับชื่อเล่นแปลกๆ ความจริงแล้วกาดิน่าตัวนี้มีชื่อเล่นอยู่ ถ้าเรียกสั้นๆ เรียกว่า “หม้อ” ชื่อยาวกว่านั้นคือ “หม้อข้าว” แต่ถ้ายังไม่สะใจอยากได้ยาวกว่านั้นก็เรียกว่า “หม้อหุงข้าว”!!!
“ตี....? ตีไข่ใช่ไหมครับ?”
อันที่จริงการที่กาดิน่าพูดแบบนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร กาดิน่าตัวนี้ตั้งแต่อยู่กับเจ้านายหางนี้มา มันไม่เคยได้รับคำสั่งในการต่อสู้เลยสักครั้งเพราะส่วนใหญ่จะหนักไปทาง...‘ไปตักน้ำมา!’หรือว่า...‘ไปเอาไอนั่นมาดิ๊’ต่อด้วยคำสั่งประมาณว่า‘ภายใน 5 วิ!’ ไอ้เรื่องจะไปรบรากับใครน่ะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเจ้านายน่ะสิ...
“ไปตีสตริงบั๊กพวกนั้น ให้เร็ว ไม่งั้นได้ไปเกิดใหม่แน่...”คนได้ชื่อว่าเป็นเจ้านายยิ้มแสยะจนน่าสยองกาดิน่าสะดุ้งก่อนรีบลอยเข้าไปหาแมลงยักษ์ตัวเขียวอย่างลังเล จริงๆแล้วดาบของมันหน้าที่ประจำเหมือนว่าจะใช้เป็นทัพพีส่วนโล่ที่ติดตัวแต่เกิดก็เป็นได้แค่ฝาหม้อ มันแอบมองหมาป่าขนฟ้าด้านข้างของมันเพื่อลอกการตีด้วยซ้ำ เพราะเมื่อทำข้อสอบไม่ได้ ก็ต้องลอกข้อสอบล่ะนะ!
ดาบหินขนาดใหญ่ยกขึ้นเก้ๆ กังๆ อย่างน่ารำคาญการโจมตีไปแต่ละครั้งยากลำบากด้วยความไม่คุ้นชิน ส่วนเจ้าของนั่นน่ะหรือ สนใจเจ้าหม้อน้อยนี่ที่ไหนกันล่ะ
“ไม่ตั้งใจทำงานเลยน๊า”
เสียงหวานของเด็กสาวคนสนิทดังก้องในหัวของลิงหน้าหล่อที่เอาแต่ยืนนิ่ง ดวงตาสีมรกตเปรยมองเพื่อนสาวที่เหล่มองตนทั้งที่มือกำลังสูบพลังชีวิตของแมลงตัวสีแดงอย่างสบายอารมณ์
“ชั้นเป็นผู้ใช้ภูติ แบบนี้ไม่ถูกหรือยังไง...”
เด็กหนุ่มตอบกลับริมฝีปากได้รูปยิ้มนิดๆ อย่างมีเล่ห์นัยน์ มือข้างหนึ่งยกขึ้นสัมผัสริมฝีปากตัวเองเบาๆ มิเกะลอยตุ๊บป่องพลางมองเพื่อนของตนอย่างกังวล ในใจนึกสงสัยคำสั่งของเจ้านายแต่ก็ไม่กล้าถามอะไรเช่นกัน เพราะมันรู้ดีว่าการสงสัยคำสั่งของเจ้านาย เป็นเรื่องที่ไม่ควรจะกระทำ...อย่างน้อยก็เพื่อรักษาชีวิตภูติน้อยๆ อย่างมันไว้ล่ะนะ
“ใช่...นายใช้ภูติทุกอย่างยกเว้นเรื่องต่อสู้...”
ผู้ที่ทำเพียงแค่ยืนนิ่งหัวเราะในลำคอ เมื่อได้คำตอบจากเด็กสาวคนสนิท ก่อนจะต้องสะดุ้งเล็กๆ เมื่อหมาป่าขนสีฟ้าสุดน่ารักที่ตนหมายตาไว้ตวาดเข้าให้อีกรอบ
“แกน่ะ! ยืนนิ่งๆ เป็นอย่างเดียวหรือไง!!!”เจ้าของดวงหน้าหล่อแสร้งทำเลิกลั่ก แล้วเอ่ยละล้ำละลักออกไปว่า
“อ..เออ..มิเกะ ไปงับมันสิ”
“ห๊า...อะไรครับ?”มิเกะหันมองหน้าเจ้าหน้าของตนอย่างไม่เข้าใจสักเท่าใดนัก แต่เมื่อนัยน์ตาสีเขียวหรี่ลงเพียงน้อยมันก็สะดุ้งเฮือกและโค้งตอบรับคำสั่งทันที
“ครับ นายท่าน”
ค้างคาวสาวได้แต่มองเพื่อนของตนแล้วส่ายหัว ริมฝีปากอิ่มของเด็กสาวยังคงยิ้มนิดๆ กับความคิดความอ่านของเพื่อนตนที่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจอยู่นิดๆ การละเลียดตีทีละช้าๆ ไม่ได้ทำให้เธอขัดใจเลย แต่หากเป็นเพื่อนเธอเมื่อก่อนล่ะก็คงเหวี่ยงอะไรหนักๆ ใส่ไปแล้ว เด็กสาวนึกในใจพลางยิ้มหวานให้สตริงบั๊กที่ตายอย่างช้าๆ แล้วหันหน้าไปหาสตริงบั๊กตัวต่อไป แล้วก็ทำหน้ายู่
พวกแมลงน่าเบื่อ...
เธอนึกในใจก่อนที่จะลงมือทำอะไรบางอย่างกับสตริงบั๊กตัวที่สีที่แดงเหมือนจะเป็นหัวหน้า
‘Mind Control…’
จงเป็นทาส..ของชั้นซะ!!
.
.
.
.
“เป็นอะไรเหรอเปล่า”
เสียงของหมาป่าขนฟ้าครามกล่าวถามแพะโกทันที่ถือเคียวปัดป้องสตริงบั๊กอยู่เมื่อครู่ โกทันส่ายหน้าน้อยๆ พลางมองไปรอบๆ ฟาร์มเพื่อสำรวจความเสียหายของพืชผลตัวเอง แล้วเปรยขึ้นว่า
“เมื่อกี้อยู่ๆ พวกสตริงบั๊กก็บุกเข้ามา ไม่รู้ว่าพวกมันมาจากไหน ถ้าเกิดพวกมันมาอีกมีหวังพวกแครอนคงแย่แน่ๆ”
“แล้ว...พวกมันมาจากทางไหน?”ผู้กล้าคนเดิมถามอีกครั้ง โกทันขมวดคิ้วพลางทำท่านึกนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วชี้ไปทางป่าที่อยู่ฝั่งตรงข้ามลำธารเล็กๆ ดวงตาสีทองตวัดมองตาม มือข้างหนึ่งยกดาบขึ้นพาดบ่าแล้วเดินมุ่งตรงไปยังป่าที่แพะสูงวัยกว่าชี้
“เอ๋ จะไปไหนน่ะ เออ..หมาป่า”
ผู้ใช้ภูติถามขึ้น ดวงตาสีเขียวแฝงความสงสัยเล็กน้อยเช่นเดียวกับโกทันที่มองผู้กล้าขนสีฟ้าครามอย่างงุนงง คนถูกถามชะงักเพียงน้อยก่อนเริ่มเดินต่อ
“กำจัดมันให้สิ้นซาก...”
.
.
.
.
พวกมันจะตามมาทำไม...?
คำถามกำเนิดขึ้นในใจของหมาป่าที่เดินแบกดาบเข้ามาในป่า แน่นอนตอนแรกเขาคิดว่าจะมาเพียงลำพัง...แต่ขบวนพาเหรดด้านหลังนี่เขาไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันว่ามาได้ยังไง ที่เดินตามหลังเขาตอนนี้ประกอบด้วย ค้างคาวที่เอาแต่ยิ้มหวาน ลิงที่ดูเหมือนจะทำอะไรไม่เป็นนอกจากยืนเฉยๆ กับอ้าปากสั่งภูติของมันซึ่งติดสอยห้อยตามมาอีกสอง และที่ขัดใจที่สุดนั้นก็ต้องเป็น เจ้าแพะโกทันที่ยังจะมากับเขาด้วย...
“นี่...พวกแก...”
ขาของนักดาบชะงักซึ่งทำเอาผู้ที่ติดตามมาชะงักไปกันหมด ดวงตาสีอำพันตวัดมองผู้ติดตามทีละตัวอย่างขัดใจนัก
“พวกแกตามมาทำไม?”
“ก...ก็ พวกเราเป็นผู้กล้าเหมือนกันนี่นา ใช่ไหม ค้างคาว”เสียงของลิงตอบพลางพยักเพยินไปถามค้างคาวซึ่งก็ไม่ได้ปฏิเสธ คนถามจึงหรี่ตาน้อยๆ ก่อนหันไปถามคุณโกทันที่ยืนอยู่ท้ายขบวน
“แล้วแก...?”
“ถ้าเกิดพวกแมลงบุกมาอีกชั้นก็แย่น่ะสิ!”โกทันตอบอย่างรักตัวกลัวตายซึ่งฟังดูมีเหตุผลไม่น้อย หมาป่าเลิกคิ้วขึ้นนิดหนึ่งแล้วเอ่ยถามต่อ
“แล้วพวกแครอน?”
“ว่าแล้วต้องถาม…เอามาด้วยหมดแล้ว~”แพะโกทันกล่าวก่อนหมุนตัวไปอีกด้านให้เจ้าของดวงตาสีทองเห็นเข่งใบใหญ่ที่สะพายอยู่ด้านหลัง เข่งใบนั้นเต็มไปด้วยแครอนสีส้มแซมด้วยใบเขียวๆ ของมัน แครอนในเข่งขยับยุกยิกพร้อมกับส่งเสียงที่ฟังร้องครางเบาๆ ไม่หยุด....มันช่างดูน่ารำคาญในสายตาของหมาป่า
“ชิ! ตามใจพวกแก!!”
ว่าแล้วเขาก็รีบก้าวเดินต่ออย่างรีบร้อน แน่นอนส่วนหนึ่งว่าอยากจะไปจากเจ้าพวกนี้เร็วๆ ด้วยเช่นกัน พลันทั้งหมดก็ต้องชะงักเมื่อพบกับพื้นที่ที่เริ่มมีต้นไม้บางตา ดวงตาสีทองของหมาป่ามองไปที่ตอไม้สีน้ำตาที่ผุผังขนาดใหญ่ รอบๆ ตอไม้นั้นก็มีแมลงขนาดใหญ่แบบเดียวกับที่บุกฟาร์มของโกทันอยู่ด้วย จึงไม่ต้องสงสัยเลยแม้แต่น้อยว่าคงจะไม่พ้นที่นี่เป็นแน่
เป็นอีกครั้งที่เมื่อหมาป่าชะงักแล้วทุกหางก็หยุดเดิน ดวงตาสีทองกวาดไปทั่วและพบว่า ไม่ได้มีเพียงแค่รังรังเดียว แต่โดยรอบมีรังแบบเดียวกันอยู่ไม่ต่ำกว่าห้ารังด้วยกัน มือที่ถือดาบอยู่เริ่มกำแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้เพราะตอนนี้เขาอยากกวัดแกว่งดาบใส่พวกมันหรือว่ากลัวกันแน่... ‘เขา...ไม่ได้กลัว...’ อย่างน้อย...เขาก็บอกตัวเองอย่างนั้น...
ใช้เวลาชั่งใจเพียงเล็กน้อยขาทั้งสองของหมาป่าก็พาตัวของเขาพุ่งตัวเข้าไปหารังของพวกแมลงยักษ์นั่นอย่างรวดเร็ว ดาบตวัดเหวี่ยงใส่แมลงยักษ์ตัวใหญ่อย่างน่าหวาดเสียว เปลือกแมลงที่แสนแข็งนั่นทำให้ดาบไม่สามารถจะฟัดให้ขาดได้ในการฟันเพียงครั้งเดียว พลันดวงตาสีเขียวของวานรขนสีน้ำตาลแดงเหลือบไปเห็นเหล็กในสีเขียวเข้มที่ยาวเหมือนทวนลอยเข้าไปหาหมาป่าที่กำลังอยู่ในวงต่อสู้...
“แอร๊ย!!!!!”กาดิน่าร่างหนึ่งหรือนิกเนม “หม้อ” โดนเจ้านายเหนือหัวใช้เท้ายันกลิ้งกระเด็นไปบังเหล็กในที่ลอยมาอย่างพอเหมาะ พอเจาะเช่นจับวาง ทำให้เหล็กในที่ควรจะทำให้หมาป่าเจ็บปวดนั้น ได้ทำร้ายเจ้ากาดิน่าเสียแล้ว นัยน์ตาคมสีเขียวของวานรหนุ่มที่มองมายังกาดิน่าที่ส่งสายตาเว้าวอนไปทาง เจ้านายสุดเคารพรักนั้น มันถูกส่งมาพร้อมกับรอยยิ้มอันเจิดจ้าแสนสดใสของนายท่านซึ่งอาจแปลได้ว่า... ‘กลับมาตอนนี้แกตาย...’ เพราะแบบนั้น...สายตาของนายท่านตอนนี้อาจจะกำลังบอกว่าให้สู้ต่อไปเลยกระมัง...
หม้อหุงข้าว...เอ้ย...กาดิน่าร่วมการต่อสู้...
ดาบหินขนาดใหญ่กระแทกลงกับดินบ้าง สตริงบั๊กบ้าง ดูดูไปก็เหมือนแม่บ้านกำลังพยายามใช้ทัพพีตีหัวสามีที่กลับบ้านดึก เป็นการโจมตีที่ไร้ทั้งความแม่นยำและความรวดเร็วเสียจริง... พลันร่างของกาดิน่าที่กำลังงงได้ที่นั้นกระแทกกับตอไม้สีน้ำตาลเข้าอย่างจัง เสียงของรังแมลงส่งเสียงหึ่งก่อนที่เหล่าสตริงบั๊กจะพากันกรูออกมาจากรังอย่างน่ากลัว แม้ไม่ทราบว่าดวงตาของมันมองผู้รบกวนอย่างอาฆาตแค้นหรือไม่ แต่กาดิน่าตัวน้อยนั้นก็ถึงกับสะดุ้งขึ้นมาทีเดียว
“เออ..ข...ขอโทษที่รบกวนครับ..”
กาดิน่าผู้มีมารยาทกล่าวขอโทษพลางเหงื่อตกซิก ไม่ทราบว่าในหัวกลวงๆ นั่น มีสมองอยู่บ้างหรือไม่เหมือนกัน ขอโทษไปแล้วพวกมันก็จะพูดว่า ‘ไม่เป็นไร’ ใช่ไหม? อย่างไรก็ตามเสียงหึ่งๆ ดั่งลั่นที่ตามมานั้นมันน่าจะแปลได้ว่า ‘ขอโทษแล้วมันหายหรือยังไง’ มากกว่า สิ้นเสียงคำรามนั่นนักรบดินก็แทบลมจับเมื่อพวกมันบินเข้ามาหาพร้อมๆ กันทีเดียวทั้งฝูง
“...”ตาสีทองของนักดาบมองเจ้ากาดิน่าซากโบราณเคลื่อนที่ได้ที่บินว่อนหลบแมลงสตริงบั๊กอย่างสนุกสนานปริบๆ ในใจนึกสังเวชพิกล แต่แล้วพลันเขารู้สึกถึงรังสีบางอย่างที่แผ่ออกมา “!!!”
โครม!!
กา ดิน่าสะดุ้งเฮือกหยุดการเล่นวิ่งไล่จับพลางค่อยๆ หันไปมองด้านหลังของเขา นักรบดินดูซีดที่สุดเท่าที่จะซีดได้ คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันก่อนที่จะหันไปด้านหลังซึ่งก็คือผู้กล้าทั้งสอง กับโกทัน โกทันนั้นล้มลงกับพื้นดวงหน้าของชายวัยกลางคนดูซีดเซียว พวกแครอนร่วงลงมาจากตะกร้าส่วนสีน้ำตาลใบใหญ่ ส่วนทั้งค้างคาวและวานรนั้น ก็ดูเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
...ปกติ...เกินไป...
หมาป่าสะบัดความคิดนั้นทิ้งก่อนจะหันกลับไป พบว่ากาดิน่านั้นก็หันสู้กับสตริงบั๊กทั้งฝูงอย่างเอาเป็นเอาตายแบบไม่คิดชีวิต มันกระตุกความสงสัยของเขาอีกครั้งหนึ่ง แต่ดูเหมือนว่านักรบแห่งดินจะไม่ได้อ่อนแออย่างที่มันทำ ไม่นานสตริงบั๊กทั้งฝูงนั้นก็ตายลง ถึงแม้สภาพของมันจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ก็ตาม
“เฮ้ย...กาดิน่า”เจ้ากาดิน่าสะดุ้ง แล้วค่อยๆ เบือนมามองเขาอย่างตระหนก แน่นอนว่าหมาป่าไม่ได้สนใจท่าทางตระหนกนั้นเลยสักนิด
“ทำไม แกหันกลับมาสู้...”ผู้ถูกถามนั่นทำตาปริบๆ พลางนิ่งไปครู่นึงเหมือนกำลังคิด ดวงตาสีทองหรี่มองเจ้ากาดิน่าอย่างสงสัย
“เพราะ...”
“หม้อ~!! คุยอะไรเหรอ? ”พลันเสียงของเจ้านายเหนือหัวดังขึ้นมาขัดเสียก่อน กาดิน่าไม่พูดอะไรต่อลอยไปหาเจ้านายของมันเสียอย่างนั้น หมาป่าหันไปมองอย่างขัดใจนิดๆ เจ้าลิงยิ้มยิงฟันให้เหมือนไม่เข้าใจที่ถูกมองเช่นนั้น หมาป่าที่ถูกยิ้มให้สะดุ้งนิดๆ พลางหลบตาไป เพราะดวงหน้าของนักดาบตอนนี้ มันดันร้อนวูบขึ้นมาเสียอย่างนั้น...
“เหอะ!! ไอ้ลิงปัญญาอ่อนเอ้ย!!!” พูดจบหมาป่าก็ก้าวฉับๆ ไปทีตอไม้ที่ยังมีสตริงบั๊กเฝ้าอยู่ โดยไม่สนใจเสียตะโกนเรียกของผู้ที่ถูกกล่าวว่าเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย
“!?!!”
พลันโลกของหมาป่าหมุนคว้าง ดวงตาสีทองมองไปยังสตริงบั๊กด้านหน้าเลือนมามองที่ตัวเอง เหล็กในสีเขียวทะลุช่วงท้องของเขาไป เลือดสีแดงเริ่มไหลเปรอะขนสีฟ้าย้อมมันจนกลายเป็นสีแดงสด ขณะที่สติเริ่มรางเลือนดวงตาเขาก็เห็นสตริงบั๊กสีสดที่อยู่บนเนินอีกฝั่ง...มันทำท่าราวกับจะเหวี่ยงเหล็กในนั่นมายังเขาอีกครั้ง...
แล้วเขา...ก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย...
-TBC-
---------------
เสร็จไปอีกตอนแล้ว เจอกันตอนหน้านะ=w=\=/
ความคิดเห็น