Love Disease...[SJ&SNSD]

ลำดับตอนที่ #2 : Love Disease : Chapter 1

    
    
   ณ ห้องชมรม Singing&Dancing ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในเกาหลี

          “แกทำกับฉันแบบนี้ได้ไง...แกก็รู้นี่ว่าฉันกับเขาคบกันอยู่”

          “ฉันขอโทษ...ฉันพยายามแล้ว แต่ฉันก็เลิกรักเขาไม่ได้...แล้วเขาก็บอกว่าชอบฉันเหมือนกัน”

          “แต่แกเป็นเพื่อนฉันนะ!!! เพื่อนเค้าแย่งแฟนเพื่อนกันแบบนี้หรอ!!!”

          “ฉันขอโทษ...”

          “ต่อให้แกขอโทษอีกกี่พันครั้ง ก็ไม่มีทางที่ฉันจะให้อภัย...ตั้งแต่วันนี้ไป แกกับฉัน..เราไม่เคยรู้จักกัน!”

“มันต้องอย่างงี้สิ!!! ทรยศเพื่อนแบบนี้มันต้องเลิกคบกันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย”...ควอนยูริ สาวห้าวประจำกลุ่มพูดขึ้น

“ก็แค่ละคร แกจะอินอะไรขนาดนั้นฮะไอ้ยูล...หรือมีเพื่อนคนไหนแย่งนายฮันของแกไป” ซันนี่แขวะยูริไปหนึ่งดอก...เล่นเอาสาวเจ้าถึงกับควันออกหูกันเลยทีเดียว

“ปากเสียนะยัยเตี้ย...คนที่จะโดนแย่งน่ะน่าจะเป็นนายซองมินของแกมากกว่านะ ระวังไว้ให้ดีเถอะ”

“ง่ะ...ไอ้ยูลใจร้ายยย”

“ฮ่าๆๆ” บทสนทนาของทั้งคู่เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อน ๆ ได้เสมอ

“เอาล่ะๆ ไม่มีใครแย่งใครทั้งนั้นแหละ...พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ ไม่มีทางที่เราจะทรยศกันหรอก” แทยอนพูดขึ้น...ด้วยความที่เป็นคนมีเหตุผลและมีสติดีที่สุดในกลุ่ม จึงได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าชมรม

“ไอ้แทพูดถูก เพื่อนกันไม่หักหลังกันหรอก ใช่มั้ยไอ้ยุน”...เจสสิก้าหันไปถามยุนอาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

 “อะ..เอ่อ..ใช่ๆ เพื่อนกันไม่หักหลังกันหรอก”...ยุนอาอ้ำอึ้งอยู่สักพักจึงตอบออกไป สำหรับคนอื่นอาจดูธรรมดา..แต่กับเจสสิก้าที่เป็นเพื่อนกับยุนอามากว่า 10 ปี เธอรับรู้ได้ในทันทีว่าเพื่อนคนนี้ต้องมีอะไรปิดบังอยู่แน่ ๆ

“นี่ยัยเจส...เมื่อไหร่สุดที่รักของแกจะมารับแกไปกินข้าวซักทีวะ บอกจะมาเที่ยง นี่มันจะบ่ายแล้วนะ”

“แล้วแกไปเดือดร้อนอะไรกับมันฮะไอ้ซัน...เขาไม่ได้มารับแกไปด้วยซักหน่อย” คราวนี้ยูริเป็นฝ่ายเปิดศึกก่อน

“ก็ฉัน...”

“พอเลย ๆ กัดกันตลอดนะพวกแกเนี่ย” แทยอนยุติสงครามไว้ได้อีกครั้ง

“อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะเจส...ฉันว่าหลังๆมานี้ แฟนแกมันแปลก ๆ ไปนะ ไม่เห็นคอยตามแกเหมือนเมื่อก่อน นัดกันแต่ละทีก็มาสายตลอด แถมยังปล่อยแกกลับบ้านเองตั้งหลายครั้ง”...จับสังเกตุเรื่องชาวบ้านได้ขนาดนี้ เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ชเวซูยอง ขาเม้าท์ประจำชมรม

“ไม่มีอะไรหรอกมั้ง คนเรามันก็ต้องการมีเวลาส่วนตัวกันบ้างแหละ”...ถึงปากจะบอกว่าไม่มีอะไร แต่ความจริงแล้วเจสสิก้าก็สงสัยในเรื่องที่ซูยองพูดมาสักระยะหนึ่งแล้ว

“แต่ที่ซูยองพูดมันก็น่าคิดนะไอ้เจส...หรือว่าสุดที่รักของแกจะแอบมีกิ๊ก”

ตุ้บ!!!....หนังสือในมือยุนอาร่วงลงพื้นทันทีที่ยูริพูดจบ

“เป็นอะไรรึเปล่ายุน” แทยอนถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรๆ...คิดอะไรเพลินๆน่ะเลยไม่ทันระวัง”

....นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เพื่อน ๆ ตั้งข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องของแฟนเจสสิก้า...และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ยุนอามีอาการแปลก ๆ เวลาพูดถึงเรื่องนี้

“แกน่าจะทำอะไรซักอย่างนะเจส อย่างเช่น...สะกดรอยตามแฟนแกว่าเขาทำอะไรบ้างในวันๆหนึ่ง”

“อะแฮ่ม!!! วางแผนอะไรอีกล่ะครับซันนี่” ซองมินถามขึ้น...เขากับเพื่อน ๆ เดินเข้ามาในชมรมพอดี เลยได้ยินบทสนทนาของสาว ๆ เข้าโดยบังเอิญ แต่โชคดีที่พวกเขาไม่ได้ตั้งใจฟังนัก

“ไม่มีอะไรหรอก...เรากำลังคุยกันเรื่องละครน่ะ เอ้อ!..สุดที่รักแกมาแล้วไงยัยเจส”...ซันนี่พูดพร้อมกับชี้ไปที่ลีดงเฮ...นอกจากกลุ่มของสาว ๆ แล้ว ก็ยังมีกลุ่มหนุ่ม ๆ ซึ่งประกอบไปด้วย ดงเฮ ซีวอน ซองมิน และฮันกยอง ที่อยู่ชมรมนี้ด้วย

“ขอโทษนะครับเจส...ไอ้มินมันมัวแต่แข่งเกมอยู่กับนายคยูที่อยู่ชมรมคณิตศาสตร์...ด๊องก็เลยมาช้าไปด้วย จริง ๆ ด๊องอยากมาหาเจสตั้งนานแล้ว ไม่เจอกันเกือบหนึ่งวัน คิดถึ๊ง คิดถึง”....ไม่ว่าจะทำผิดกี่ครั้ง แต่เจอลูกอ้อนแบบนี้เข้าไป เจสสิก้าเป็นต้องใจอ่อนทุกที

“ไม่ต้องพูดมากเลย เจสหิวแล้ว จะพาไปไหนก็รีบไปเลย”

“คร้าบบบบผม”

         แล้วดงเฮกับเจสสิก้าก็จูงมือกันออกไป...พวกเขาไม่ทันสังเกตหรอกว่ามีสายตาสองคู่ที่มองตามพวกเขาไปด้วยความเจ็บปวด

 ...............................................................

(ต่อ) Jessica’s Part

 

“เจสอยากได้อะไรมั้ย เดี๋ยวด๊องซื้อให้”

“ไม่อ่ะ”

“อยากทานอะไรอีกมั้ย เค้ก ไอศกรีม หรือขนม”

“ไม่ล่ะ...อิ่มแล้ว”

“เจส! เป็นอะไรรึเปล่าครับ...ปวดหัว ปวดท้อง หรือเจ็บตรงไหนรึเปล่า” นายดงเฮหมุนตัวฉันให้หันไปหาเขา 
     
    หลังจากทานข้างเสร็จ เราก็มาเดินเล่นในห้าง ฉันยังคิดเรื่องที่ยัยพวกนั้นพูดอยู่ ก็เลยไม่ได้คุยกับนายดงเฮมากนัก

“เปล่า...เจสแค่มีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย”

“เรื่องอะไรครับ...เล่าให้ด๊องฟังได้มั้ย”

“คือ...เจสมีบางอย่างอยากจะถามด๊องน่ะ”

“ถามมาซิครับ...สำหรับเจส ด๊องพร้อมจะตอบทุกคำถาม”

“คือว่า...”

---- 봐라 Mr. Simple, Simple 그대는 그대는 그대로 멋져 봐라 Miss Simple, Simple 그대는 그대로 예뻐-------

“แป๊ปนึงนะครับเจส”...แล้วนายดงเฮก็เดินเลี่ยงไปคุยโทรศัพท์ 

         ปกติเขาไม่เคยมีความลับกับฉันเลย เวลาคุยโทรศัพท์ เขาก็จะคุยต่อหน้าฉัน   แต่ระยะหลัง ๆ มานี้ เขาต้องแอบไปคุยตลอด...ฉันไม่ได้คิดมากไปเองนะ ขนาดพวกยูริยังบอกเลยว่ามันแปลก

“เจสครับ!...ผมมีธุระด่วนต้องรีบกลับบ้าน วันนี้เจสกลับเองได้มั้ย”...เป็นแบบนี้อีกแล้ว

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ...นายก็ทิ้งให้ฉันกลับคนเดียวมาตั้งหลายครั้งแล้วนี่”

“โธ่เจส...อย่างอนซิครับ ด๊องมีธุระด่วนจริง ๆ”

“โอเค ๆ นายรีบไปเหอะ...ไม่ต้องห่วง ฉันกลับได้”

“เจอกันที่ชมรมพรุ่งนี้นะครับ....ฟอดด!!!”....กรี๊ดดด!!! ไอ้บ้านี่ อยู่กลางสาธารณะชนยังจะมาหอมแก้มฉันอีก นายไม่อายแต่ฉันอายนะยะ

..................................................................

 Yoona’s Part

ที่โรงภาพยนตร์....

“หนังจะฉายแล้ว ทำไมยังไม่มาอีกนะ”

“ยุนอา! รอนานมั้ย โทษทีนะครับ”...พูดถึงก็มาเลย

“ไม่นานหรอก...เข้าไปกันเถอะ หนังจะฉายแล้ว”

“ครับ”....ไม่ว่าเขาจะมาสายแค่ไหน ฉันก็ไม่เคยโกรธเขาเลย ถึงเขาจะปล่อยให้ฉันรอนานแค่ไหน ฉันก็ไม่เคยว่าเขาซักคำ.....แค่ผู้ชายคนเดียว ทำไมถึงมีอิทธิพลกับฉันขนาดนี้นะ

-2 ชั่วโมงผ่านไป-

“ไม่เคยดูหนังเรื่องไหนสนุกขนาดนี้มาก่อนเลย”

“อย่าเว่อร์เลย...นายก็ไปดูหนังออกจะบ่อยนี่นา”

“ก็เวลาดูหนังทีไร ผมไม่เคยได้ดูอย่างที่ชอบเลยนี่ครับ”...ใช่สินะ เขาต้องตามใจเธอคนนั้นตลอดนี่นา

“ไปไหนต่อดีล่ะ...หรือจะกลับเลย”

“อย่าเพิ่งกลับได้มั้ยครับ...ผมยังอยากอยู่กับยุนอยู่เลย”...เขาจับมือฉันไว้แน่นเชียว

“นายอ้อนผู้หญิงทุกคนแบบนี้รึเปล่าเนี่ย”

“อืมมม...ก็ไม่กี่คนหรอกครับ...แต่รับรองว่าผมจริงใจกับยุนที่สุด”....รู้ทั้งรู้ว่าคำพูดของเขามันคงจะไม่จริง แต่อย่างน้อย แค่ได้ฟัง ฉันก็มีความสุขแล้ว

“แล้วนายอยากทำอะไรต่อล่ะ”

“ไปทานไอติมกันมั้ย”

“ก็ดี”...
      
             ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ฉันแอบชอบมานาน   ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะชอบฉัน ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ทำให้ฉันทำผิดต่อเพื่อนรักอย่างไม่น่าให้อภัย....นายจะให้ความหวังฉันไปอีกนานแค่ไหนกันนะ ลีดงเฮ

......................................................................

               หลังจากแยกกับดงเฮ เจสสิก้าก็ต้องเดินกลับบ้านเอง...เป็นแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่วันนี้เธอกลับรู้สึกแปลก ๆ เหมือนมีใครกำลังตามเธอมา

“ก็ไม่เห็นมีใครนี่นา...หรือว่าจะคิดไปเอง”....หันไปดูก็ไม่เจอใคร เธอเลยเดินต่อ แต่ก็เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

แกรบ!!!

“ใครน่ะ!!” หันไปอีกครั้งก็เจอแต่ซากขวดน้ำที่ถูกเหยียบ...คราวนี้คงต้องวิ่งแล้วแหละ

หมับ!!!....แต่ขณะที่เจสสิก้ากำลังก้าวเท้าจะวิ่ง ก็มีมือมาจับแขนเธอไว้ก่อน

“กรี๊ดดด!!! ปล่อยฉันนะ...ไอ้โรคจิต”

“ใจเย็น ๆ เจส...ผมเองครับ” 

“อะ อ้าว...นายเองหรอซีวอน”

“ใช่ครับ...ผมเอง ไม่ใช่ไอ้โรคจิตที่ไหนซักหน่อย”

“ใครจะไปรู้ล่ะ เล่นเดินตามมาเงียบ ๆ แบบนี้...ว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี่ล่ะ”

“เอ่อ..คือ...คือผมผ่านมาแถวนี้ แล้วเห็นเจสเดินอยู่คนเดียวก็เลยจะมาเดินเป็นเพื่อนน่ะครับ”....อยากจะบอกว่าตั้งใจตามมาเพราะเป็นห่วง แต่ก็ไม่กล้าพูด

“เจอนายก็ดีแล้ว...ฉันมีอะไรจะถามหน่อย”

“อะไรหรอครับ”

“ช่วงนี้นายดงเฮดูเปลี่ยนไปยังไงก็ไม่รู้...เหมือนกับว่ามีอะไรปิดบังอยู่ นายพอจะรู้อะไรบ้างมั้ย”

“หรอครับ...ผมไม่เห็นสังเกตเลยว่ามันเปลี่ยนไป”

“ช่างเถอะ...ถึงบ้านและ ขอบคุณนะที่อุตส่ามาเป็นเพื่อน”

“เดี๋ยวครับ!” ซีวอนเรียกเจสสิก้าไว้ก่อนที่เธอจะเดินเข้าบ้าน

“อย่าคิดมากเรื่องไอ้ดงเฮเลยนะ...ยังไงมันก็รักเจสมากที่สุด”

“นายพูดเหมือนรู้อะไรอย่างนั้นแหละ”

“ผมก็แค่ไม่อยากให้เจสคิดมากน่ะครับ ผมไปก่อนนะ ฝันดีครับ”

      ทั้ง ๆ ที่รู้ความจริงทุกอย่าง แต่ก็ไม่สามารถพูดออกไปได้...ถ้าเขาบอกความลับของดงเฮไป ความหวังที่จะได้หัวใจของเจสสิก้ามาครองก็คงจะมีมากขึ้น เขาคงไม่ต้องแอบรักข้างเดียวไปตลอด...แต่จะทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะ ในเมื่อลีดงเฮคือเพื่อนรักของเขา ไม่มีทางที่คนอย่างชเวซีวอนจะทรยศเพ่อนแน่ ๆ.....ก็ได้แต่หวังว่าไอ้ดงเฮมันจะสำนึกได้ก่อนที่เจสสิก้าจะรู้ความจริง เขาจะได้ไม่ต้องทนเห็นคนที่เขารักเสียใจ

________________________________________

จบไปแล้วหนึ่งตอน  ไม่รู้ว่าสนุกรึเปล่าเพราะไรเตอร์รู้สึกตันๆยังไงก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆๆ

อย่าลืมเม้นกันเยอะๆนะคะ :D

nu eng