ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Changes(2/4)
2 Changes
________________________________________________________________
สวัสดี การที่คุณพลิกมาหน้าต่อไป แสดงว่าคุณร่วมเดินทางกับฉันแล้วนะ ก่อนอื่น ฉันชื่อว่าแองเจลลิก้า ดอนาเทลล่า หรือคุณจะเรียกฉันว่าอะไรก็แล้วแต่คุณ เพราะฉันว่าชื่อของฉันยาวเฟื้อย
ช่างมันเถอะ ยังไงก็มาฟังนิทานก่อนนอนเรื่องนี้ แล้วถ้าหากว่าคุณเป็นแบบฉัน คุณจะได้มีทางเลือกสองทางหากคุณเบื่อโลกธรรมดาที่คุณอยู่แล้วก็มากับฉัน หรือคุณจะอยู่ที่เดิมก็แล้วแต่คุณ
ฉันเสนอทางให้คุณแล้ว งั้นก็....มาเริ่มกันเลย เอาเมื่อตอนฉันอายุสิบสองแล้วกัน คงจะพอดีกับเรื่องเริ่มต้นล่ะ เราไปสถานที่เริ่มต้นกันเถอะ
"รีโลคาทิออน"
ฉันเคยอยู่ในสถานเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง ที่ว่าเคยก็เพราะในตอนนี้ ฉันกำลังจะได้บ้านใหม่ ครอบครัวแม็กนัสที่รับฉันไปเลี้ยงเป็นครอบครัวที่แปลกประหลาดมากๆ คุณนายแม็กนัสเป็นผู้หญิงวัยยี่สิบเจ็ดที่มีผิวขาวนวล ผมสีน้ำตาลแดง ตาของเธอเป็นสีเขียว เธอเป็นหญิงร่างเล็กที่แสนใจดี เพียงแต่ว่าเธอสวมใส่กำไลรูปแปลกตา แปลกยังไงหรือ ก็กำไลนั่นเป็นกะไลทองคำบิดเป็นเกลียวและมีอักขระแปลกๆสลักไว้ แถมอีกขระยังส่องแสงแปลกๆด้วย ส่วนคุณแม็กนัสเป็นชายผิวแทนรูปร่างสูง เขามีรอยยิ้มจางๆประดับอยู่บนใบหน้าเสมอ เขาสวมเสื้อคลุมขนสัตว์ยาวถึงเข่าในวันที่อากาศอบอ้าวแบบนี้ทำไมกัน ประหลาดคนจริงๆ ว่างั้นไหม
"โอ! ฉันต้องคิดถึงเธอมากแน่เลย นักปราชญ์"เพื่อนของฉันที่มีชื่อรหัสว่าอัศวินพูด เธอมีหน้าทรงหัวใจ ผิวสีแทน ตาสีฟ้าและมีผมสีดำ เธอสูงกว่าใครเพื่อน
"ฉันก็ด้วย"เจ้าของชื่อรหัสนักล่าคราง เธอเป็นเด็กหญิงหน้าตาน่ารัก ร่างเพรียว ผมยาวประบ่าสีทอง ตาสีเขียว
"กลับมาเยี่ยมเราบ้างนะ"เจ้าของชื่อรหัสสายลับพูด เธอมีผมลอนสีน้ำตาลอ่อน ตาสีคราม เธอรูปร่างดีและน่ารักทีเดียว
"อย่าลืมเราล่ะ"เพื่อนคนสุดท้ายของฉันรหัสผู้ส่งสาร เธอสวมแว่น ตาสีดำ ผมของเธอเป็นสีน้ำตาลเข้มยาวถึงกลางหลัง
"แน่นอนเพื่อน ฉันจะกลับมาหาบ่อยๆเลย"ฉันให้คำมั่น ผู้ส่งสารเอามือสางผมสีทองลอนน้อยๆของฉัน
"ฉันจะไม่มีใครให้เล่นหัวอีกแล้ว เศร้าอ่ะ"เธอว่า อัศวินตบหัวเธอหน้าคว่ำ
"ฉันเจ็บนะอัศวิน!"
"เจ็บก็หัดจำซะมั่ง นักปราชญ์จะไปแล้วนะ"อัศวินพูด ฉันขำจนน้ำตาเล็ดออกมาจากดวงตาสีรุ้งประหลาดของตน ไม่อยากไปเท่าไรเลย อยากอยู่กับเพื่อนมากกว่า แต่ทำไงได้ล่ะ ฉันต้องไป...
สองชั่วโมงหลังจากนั้นฉันก็มาอยู่บนรถลีมูซีนสุดหรูสีดำสนิท คุณนายแม็กนัสลูบหัวฉันเบาๆจนกำไลกระทบกันกรุ๊งกริ๊งๆไพเราะเสนาะหูดี
"ทำไมถึงเลือกหนูคะ"ฉันถาม คุณนายแม็กนัสยิ้ม
"หนูมีดวงตาที่สวยงามและไม่เหมือนใครจ้ะ ดวงตาของหนูส่อประกายของความหลักแหลมออกมา ฉันหลงสเน่ห์เด็กแบบนี้"คุณนายแม็กนัสบอก"เพื่อนของหนูเองก็ดีนะ โดยเฉพาะเด็กอีกสี่คนนั้นก็น่าสนใจ ไม่นานเพื่อนของฉันคงรับเลี้ยง เพราะครอบครัวเอเทลไฮน์น่ะชอบเด็กแกร่งอย่างคนผิวแทนและก็เด็กร่างเพรียวคนนั้นมาก"
"แล้วสายลับกับผู้ส่งสารล่ะคะ"ฉันถาม คุณนายแม็กนัสยิ้มกว้างขึ้นอีก
"หมายถึงเด็กอีกสองคนใช่ไหม คาดว่าครอบครัวอเล็กเซรียคงสนใจ เพราะน่ารักไม่หยอกทีเดียว หนูรู้ไหม หนูและเพื่อนมีพรสวรรค์นะจ๊ะ พวกหนูน่ะมีสิ่งที่คนอื่นไม่ดี"
"เอ๋!"ฉันเอียงหัวงงๆ"พวกหนูมีอะไรคะ"
"จุ๊ๆ ความลับจ้ะ"คุณนายแม็กนัสจุปาก"ยังไงตอนนี้ฉันก็รับเลี้ยงหนูแล้ว คงได้เวลาที่ฉันจะเรียกหนูว่าลูกซะที"
"หนูควรเรียกคุณแม่ไหมคะ"
"ควรเป็นอย่างยิ่งจ้ะลูกรัก"
คฤหาสน์แม็กนัสมีขนาดใหญ่มาก ตัวบ้านกินเนื้อที่ไปถึงครึ้งหนึ่งของเขตแดน ทาด้วยสีขาวทั้งหลังเลยล่ะ เมื่อมาถึงก็มีสาวใช้มากมาย
ฉันถอยเข้าหลบหลังแม่(ขอเรียกงี้นะ)ทันที พ่อเดินเข้ามายินข้างฉันและส่งยิ้มพาอุ่นใจให้ แม่คนใหม่ของฉันถอยให้ฉันออกสู่สายตาของเหล่าสาวใช้ มีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งดวงตาเปล่งประกายขึ้นและส่งยิ้มแสนจริงใจมาให้ฉัน ฉันยิ้มเก้อๆอย่างไม่รู้ควรจะทำยังไงดี เอาวะ ยังไงก็บ้านใหม่
ฉันส่งยิ้มอายๆ สาวใช้วัยกลางคนเดินออกมาหาฉัน
"ยินดีต้อนรับกลับค่ะ คุณหญิงเซลีน่า คุณท่านโรฟอร์สและ....คุณหนูคนใหม่"เธอว่า แม่ของฉันยิ้ม
"เธอชื่อแองเจลลิก้าจ้ะ แองเจลลิก้า แม็กนัส"แม่บอก นั่นคงเป็นชื่อที่แม่ตั้งให้ล่ะมั้ง เพราะดีนะ ฉันชอบ
"สวัสดีค่ะคุณหนู ดิฉันชื่อโซแลงซ์ เพิร์ล เป็นแม่นมของคุณหนูตั้งแต่นี้นะคะ"สาวใช้นามโซแลงซ์ยิ้ม ทำฉันอดยิ้มตามไม่ได้ พ่อกับแม่ดันหลังฉันน้อยๆ ฉันเริ่มก้าวเท้าเดินเข้าสู่ตัวบ้าน สาวใช้คนสวยอีกคนนามดาเรนซึ่งเป็นผู้ช่วยของโซแลงซ์เดินนำฉันเข้าสู่บ้านและพาฉันทัวร์รอบๆ ฉันเดินจนเมื่อยขาก็ยังไม่ทั่วเลย แต่ดาเรนคงชินแล้วล่ะมั้ง เธอยังเดินได้คล่องปรื๋ออยู่เลย
โซแลงซ์เป็นหญิงวัยกลางคนที่ยังคงมีใบหน้าสวยสง่าอยู่ เธอเป็นสาวร่างเล็กแต่เธอแข็งแรงกว่าที่ฉันคิด ส่วนดาเรน รายนี้มีผิวซีดขาว แต่เธอก็ยังคงสวยไม่เป็นรองใคร
หลายเดือนต่อมา
ที่นี่อบอุ่นจริงๆ แต่ฉันก็ยังอดคิดถึงเหล่าเพื่อนไม่ได้ โดยเฉพาะผู้ส่งสาร ฉันรู้สึกเบื่อๆยังไงไม่รู้เมื่อไม่มีคนมาสางผมสีทองของฉันเล่น
นานเข้าเลยทนไม่ไหว ดาเรนเองก็คงรู้ดี เธอเริ่มสางผมฉันเล่นและทำผมเป็นทรงต่างมากมาย ส่วนคุณโซแลงซ์เองก็ดูท่าจะรูว่าฉันชอบใส่ชุดแบบไหน เธอไม่เคยให้ฉันใส่ชุดฟูฟ่อง เธอมักจะให้ฉันใส่ชุดสบายๆมากกว่า
...แม้ว่าคุณแม่จะจับฉันใส่บ่อยๆก็เหอะ น่าแขยงชะมัด ยี้!...
คุณพ่อไม่ค่อยมีเวลานักหรอก ท่านทำงานหนักและกลับมาบ้านนานๆครั้ง ฉันเลยออกอาการติดแม่ไม่น้อย แม่มักจะชอบเลี้ยงอะไรแปลกๆเสมอ เช่น อินทรี นกฮูก งู ฯลฯ
สำหรับใครที่ไม่ชอบก็อย่าเพิ่งส่งเสียงยี้ออกมานะ เจ้างูหลามทองมีชื่อเสียงเรียงนามว่าโกลด์เวียส มันเป็นงูที่นิสัยดีมากๆเลย ที่สำคัญมันออกจะเรียบร้อยด้วยล่ะ ถึงคนไหนไม่ชอบงูมาเจอกับโกลด์เวียสยังไงก็ต้องชอบมัน เพราะมันยาวแค่เมตรกว่าๆเอง ตัวไม่ใหญ่หรอก ชุดฟูฟ่องหวานๆน่าแขยงกว่าเยอะ(เอ่อ...ดาเรนเองก็พูดเหมือนกันว่ารสนิยมฉันแปลก ยังไงก็ช่างมันเนอะ ^U^)
ยิ่งอยูนานก็ยิ่งรู้สึกว่ารักบ้านนี้ขึ้นทุกทีแล้วสิ ฉันเริ่มอยู่ติดบ้านไม่อยากไปไหนซะแล้ว...
"คุณหนูคะ คุณท่านกลับมาแล้วค่ะ"สาวใช้คนหนึ่งบอก ฉันที่นั่งคิดอะไรเพลินๆระหว่างรอคุณพ่อสปริงค์ตัวเด้งลุกขึ้นทันทีและรีบวิ่งออกไปหน้าคฤหาสน์โดยไม่ลืมขอบคุณพี่สาวคนนั้น
ฉันชะเง้อคอสุดตัวและป้องตาเพื่อให้เห็นคุณพ่อจากมุมไกลได้ชัดขึ้น เมื่อเห็นท่านลงจากรถนั่นแหละ ฉันถึงรีบวิ่งๆไปหาทันที คุณแม่เองก็ลงจากลีมูซีนคันหรูตามลงมา.
"คุณพ่อ! คุณแม่!"ฉันร้องเรียก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น