คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เมื่อลมหนาวพัดเข้ามา
“ลับมาแล้วรับแม่” ผมบอแม่ะที่แม่ำลันัู่โทรทัศน์อยู่
“วันนี้มีเรียนไม่ใ่หรอลู ทำไมลับเร็วริ”
“ผมแ่เอาานไปส่น่ะรับ ไม่มีอะไรมา” ผมอบไปอย่านั้นเพราะไม่อยา่อวามยาวสาววามยื
“มีแมัสมั่นที่ลูอบอยู่ในู้ับ้าวแน่ะ ุยายเาแวะเอามาให้”
“ยายแวะมาหรือรับ”
“ใ่้ะ เพิ่ะลับไปนี่แหละ ถ้าว่าๆ็ไปเยี่ยมุยายบ้านะลู”
“รับแม่”
อนแรผมเินเ้าไปในรัว ิว่าะหาอะไรินสัหน่อย แ่อนนี้ไม่รู้สึหิวแล้วล่ะ ผมรู้สึหหู่มาว่า ุยายผมน่ะอายุ็แปสิบห้าแล้ว็ยัอุส่าห์มาเยี่ยมผมับแม่อยู่บ่อยๆ ส่วนพ่อผมเสียไปั้แ่ผมอยู่ม.ปลายแล้วรับ แม่ผมเป็นพยาบาลวิาีพ แม่ไม่่อยมีเวลา ทั้านที่โรพยาบาล ทั้านที่รับเสริมามบ้านและ็ามบริษัท แม่็แทบะไม่มีเวลาแล้ว ส่วนเรื่อในบ้าน ผม็เป็นนัารเอทั้หม อนแม่ไม่อยู่ผม็อยู่บ้านนี่แหละรับไม่่อยไปไหน นาไปเรียนผมยัไม่ไปเลยรับ ไม่อยาไป แ่ผลารเรียนผม็ไม่ไ้แย่ ็เลยิว่าไม่ำเป็นที่ะ้อไปเรียน ส่วนวันนี้ถ้าอาารย์ไม่เรียเรื่อฝึานผม็ไม่ไปหรอรับ
ผมเปิู้เย็นรินนมใส่แ้วแล้ว็ออารัวไปนั่้าๆแม่
“แม่ ื่มนมไหมรับ”
“ธันื่มเถอะลู แม่ิน้าวไปแล้วล่ะ” สีหน้าอแมู่ไม่ีเลย
“แม่รับ แม่ลานลหน่อยีไหมรับ ผมเห็นแม่ไม่ไ้พัผ่อนเลย”
“ถ้าแม่ลานล เินที่เราเยไ้มัน็ะลลนะลู แม่ไม่อยาให้เราลำบาอีแล้ว”
“ั้นถ้าผมไปทำานพาร์ทไทม์ล่ะรับ”ผมลอถาม
“ไม่้อพูเรื่อพาร์ทไทม์อะไรนั่นเลย ธันเรียนไปเถอะ แม่ไม่เหนื่อยหรอ อืม...แล้วเรียนเป็นบ้าล่ะ”
“ไม่มีอะไรมารับ” ผมอบอย่าอไปที
“ยันเรียนไว้นะลู อีหน่อยอนแม่ไม่อยู่ะไ้ไม่ลำบา”
“รับแม่…แ่แม่อย่าพูอย่านี้อีนะรับ แม่้ออยู่ับผมไปอีนานแสนนาน”
“แม่้อไปแล้ว เี๋ยวะสาย ืนนี้ไม่้อรอนะแม่น่าะลับพรุ่นี้สายๆ ปิบ้านปิไฟให้เรียบร้อยนะลู” แม่ออาบ้านไป เสียรถยน์แล่นออาบ้านไปแล้ว
ทีนี้็ถึาผมที่้อออไปบ้า ผมรีบึ้นไปบนห้อเพื่อเปลี่ยนุเป็นุพนัานพาร์ทไทม์ร้านสะวื้อทันทีแล้ว่อยสวมแ๊เ็ทับเพราะลัวว่าน้าบ้านะเห็น
ผมออาบ้านไปึ้นรถเมล์สาย507 ไปลหัวลำโพ ผมทำานที่นั่นรับร้านสะวื้อในสถานีรถไฟหัวลำโพ ผมอบที่หัวลำโพรับเพราะแม้นะอแมามาย แ่็ให้วามรู้สึที่อบอุ่น
“สวัสีรับ รับอะไรีรับ”ผมล่าวสวัสีทันทีที่เห็นลู้ามายืนที่หน้าเาท์เอร์
“รับนมีบาลาเปาเพิ่มไหมรับ อบุรับ”นี่ือำลท้ายที่ผมพูเมื่อลู้าะออาร้าน
ผมทำานที่นี่มาหลายเือนแล้วรับ พอผมยิ่เห็นแม่ทำานหนัผม็ยิ่อยาหาานทำมาึ้นอย่าน้อย็ะไ้แบ่เบาภาระแม่ไ้บ้า แม่ยัทำเพื่อผมไ้แล้วทำไมผมะไม่ทำเพื่อแม่บ้าล่ะรับ
“พี่แรับผมลับแล้วนะรับ” ผมบอลาผู้ัารร้านหลัเลิานอนีหนึ่
ผมลับมาถึบ้านพร้อมับวามเหา วามหหู่เ้ารอบลุมไปทั่วทั้บ้าน บ้านที่ไม่มีใรเลย นอาผม ผมนเียวผมอยู่รนี้นเียว อนนี้ผมรู้สึว่าำลัอยู่ในวามเียบไม่ไ้ยินเสียใๆเลยแม้แ่เสียลมหายใอผมเอ ผมสูอาาศเ้าไปแรๆเพื่อที่ะทำให้มันเิเสีย แ่ผม็เหนื่อยเินไปที่ะทำอย่านั้นลอ
พ่อรับพ่ออยู่ที่ไหน ทำไมพ่อถึทิ้เราไป? ในออผมมันเหมือนับมันโหวเหว และรู้สึเบาหวิว อนนี้ร่าายอผมเหมือนับว่าำลัะล่อลอยไป ผมพาร่าายอผมมานอนบนเียทั้ๆที่ยัไม่เปลี่ยนุ ไม่มียานานไหนที่ะ่วยให้ผมนอนหลับาลไ้ แม้แ่ยานอนหลับ ผมยัเบิาโพลอยู่ในวามมื ที่ทั้เียบและหนาวเหน็บ ผมึผ้าห่มที่ปลายเียมาห่มสอสามผืน ผ้าห่มไม่ไ้ทำให้ผมลายวามหนาวเหน็บลไ้เลย วามหนาวสั่นยัุามผม่อไป มันทำให้ัวทั้ัวอผมเริ่มสั่นไหว ริมฝีปาอผมเริ่มสั่นระริ เสียหวีหวิวเหมือนเสียรีร้ออันโหยหวนอลมหนาวเริ่มพัเ้ามาระทบที่หน้า่าห้อนอน เสียฝีเท้าอใรบานำลัเินอยู่ในหูอผม
โอ้าอผมำลัะปิลแล้วผมเหนื่อยเหลือเิน ทั่วสรรพา์ายอนนี้ทำไมมัน่าเ็บปวร้าวระบมไปหม พ่อรับพ่ออยู่ที่ไหน ผมิถึพ่อรับ อนนี้เสียฝีเท้าอใรนนั้นเริ่มั้อึ้นอยู่ในหูอผม
เสียเอะอะอลหม่านเริ่มัึ้น ผมเริ่มลืมาและมอเห็นราๆ มีใรเ็มไปหมวุ่นวายอยู่รอบๆัวผม เสีย๊อแ๊อแ ั้ออยู่ ไม่าหายไปเลย มีใรบานำลัปลระุมเสื้ออผมอยู่ เาเอาอะไรบาอย่าระแทที่หน้าออผม ผมรู้สึเหมือนว่าวิาะหลุออาร่าาย
“อย่าทำอะไรผม ผมหนาว” ำที่ผมพูออไปมันเบาหวิวเสียนไม่เป็นผลรับ เาแหวเสื้อผมออนสำเร็ ผมไ้ยินเาพูอยู่ำสอำ
“พี่รับเาฟื้นแล้ว ทำไ่อรับ” อีน็พูว่า
“เอาึ้นรถเลยเี๋ยวะไม่ทัน” เาะพาผมไปไหน เายัวอผมึ้นราวับว่าผมำลัลอยอยู่บนปุยเม มันเบาหวิว แ่ผมรู้สึว่ามีอะไรอุมูผมอยู่ ผมหายใไม่สะวเลย มันไหลออมาไม่หยุ ไหลนผมสำลัออมาผมพ่นมันออมาพร้อมันทั้มูและปา เสื้อผ้าผมเปียไปหมเลยรับ มันมีลิ่นาวมา สีอมันเป็นสีแาน
วามมืเริ่มเ้ามารอบำผมอีรั้ แสสว่าเริ่มเลือนหายไป แ่หูผมยัไ้ยินเสียมันเป็นเสียที่เียบลาเิม เาเอาอะไร็ไม่รู้มารอบที่ปาับมูอผมมันพยายามยัเยียอาาศเ้าสู่โพรมูับปาอผม
แม่รับอนนี้แม่ทำอะไรอยู่รับ พ่อรับพ่อเาะพาผมไปไหน ผมเหนื่อยและรู้สึว่าทุอย่าเริ่มมืและเียบล เหมือนผมลอยว้าอยู่ในอาาศอีแล้วรับ แล้วู่ๆแสสว่า้า็สาเ้าใสวาอผม
ความคิดเห็น