คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : white house..
Chapter 1 : white house..
ร่างบาง ๆ ตัวผอม ๆ ในชุดเสื้อกันหนาวตัวใหญ่สีฟ้าสดใน มีฮู๊ดขนาดใหญ่กว่าศรีษะเล็กน้อยคลุมอยู่บนหัวคนตัวเล็ก ริมฝีปากแดงจัดเพราะความหนาว มือทั้งสองข้างที่ซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อ..
“อันยองฮะคุณลุง” คยูฮยอนก้มหัวให้คนตรงหน้า พร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง..
“อ่ะ.. โอ๊ยย หม่ามี๊ตีคนเล็กทำไม!T___T ”
“เรียกอาทงเฮลูก.. ไม่ใช่คุณลุง อาทงเฮอายุแค่ยี่สิบห้าเองนะ”
ยี่สิบห้า!!!
เออ.. ก็ว่าอยู่ยังหล่อ ๆ อยู่เลย
เฮ้ย! -.,-
“ขอโทษฮะคุณอา” ดวงตากลมโตฉายแววดื้อรั้นแถมซุกซนจ้องไปที่ดวงตาสีนิลสงบนิ่งของอีกคน ริมฝีปากแดงจัดอมยิ้มทะเล้น ๆ
“อืม.. ไม่เป็นไร นูน่าจะพักกี่วันดีครับ พักนาน ๆ ก็ได้นะ” คยูฮยอนหันมองหม่ามี๊ทีอาทงเฮที ดูเหมือนว่าสองคนนี้จะคุยถูกคอกันเหลือเกินนะ .. ร่างบางสอดส่องสายตาไปเรื่อย บ้านสีขาวน่ารักบนพื้นหญ้าสีเขียว อืมม.. ตอนนี้คงไม่เขียวแล้วล่ะ ดูเหมือนว่าจะขาวเพราะหิมะตกปกคลุมหนาซะมากกว่า เอาเป็นว่าหญ้าสีขาวแล้วกันนะ ^______^
ที่ข้าง ๆ บ้านมีสวนดอกไม้หน้าหนาวด้วยอ่ะ!!
ดอกอะไรไม่รู้หรอก คยูฮยอนคนเกาหลี -3-
คยูฮยอนปล่อยให้อาทงเฮคุยกับหม่ามี๊สุดสวยไป.. คนตัวเล็กเดินออกมาดูรอบ ๆ บ้านอย่างสนอกสนใจ
บ้านสีขาวของคุณอาทงเฮที่เท็กซัสนี่สวยถูกใจคยูฮยอนที่สุดอ่ะ!! >____<
“นี่ ๆ นาย! นายเป็นใครเนี่ย? มาอยู่บ้านเราได้ไง” คยูฮยอนหันไปตามแรงจิ้มที่ไหล่ตัวเอง ดวงตากลมโตกลอกไปมา
ผู้ชายหรือผู้หญิงเนี่ย??
*O*
“เราชื่อคยูฮยอน.. หม่ามี๊ให้เรามาอยู่กับอาทงเฮข้างใน” ว่าแล้วก็ชี้นิ้วจึก ๆ เข้าบ้านมันซะเลย -3-
“อ๋อ!! คนที่พี่ทงเฮบอกนี่เอง เราชื่อฮยอนซึงนะเป็นน้องของพี่ทงเฮ” คนตรงหน้ายื่นมือมาให้เค้าอย่างเป็นมิตร คยูฮยอนมองมือขาว ๆ นั่นก็ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะยื่นมือไปจับเบาๆ
“เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ ห้ามตีเรา ห้ามดุเรา ห้ามทิ้งเรา ห้ามกินขนมไม่บอกเราด้วย!” คยูฮยอนแยกเขี้ยวใส่ ฮยอนซึงอ้าปากค้าง..
*O*
ห้ามตีเรา ห้ามดุเรา ห้ามทิ้งเรา ห้ามกินขนมไม่บอกเราด้วย!
“ฮ่า ๆ ได้สิ! เราจะพาคยูฮยอนไปกินขนมทุกวันเล้ยยย” ฮยอนซึงยิ้มจนแก้มแทบปริ
“ว้าวววววว!! สุดแสนจะดีใจที่มีเพื่อนอย่างฮยอนซึง คิก ๆ” คยูฮยอนจับไหล่อีกคนก่อนจะกระโดดเบาๆ ด้วยความดีใจ
“จะดีใจกันอีกนานไหมหืมเด็กสองคนนั้นน่ะ?” คยูฮยอนและฮยอนซึงหันไปมองทงเฮที่กำลังยืนบ่นกอดอกพิงประตูหน้าบ้านเหมือนจะเท่ห์อยู่ไม่ใกล้เท่าไหร่นัก
“อีฟนิ่งพี่ชาย! ^^”
“อืมม อีฟนิ่งฮยอนซึง .. เข้าบ้านได้แล้ว นายด้วยคยูฮยอน หิมะตกหนักกว่าเดิมแล้วเนี่ยเดี๋ยวจะไม่สบายเอา” ทงเฮพูดเสร็จก็เดินเข้าบ้านไป ฮยอนซึงหันมายิ้มให้ร่างบาง ก่อนจะจูงมือเดินเข้าบ้านไปด้วยกัน
“คยูฮยอนเป็นคนเกาหลีเหรอ? เราก็เป็นคนเกาหลีนะ แต่ว่ามาอยู่ที่นี่กับพี่ชายได้ประมาณ อ่า.. จะสิบปีแล้ว” คยูฮยอนพยักหน้าหงึกหงัก ๆ
“เราเพิ่งไปอยู่เกาหลีได้สามปีเอง ก่อนหน้านั้นเราเกิดแล้วก็โตที่อังกฤษ อ่ะ! หม่ามี๊!! หม่ามี๊จะไปไหนฮะ!” คยูฮยอนรีบวิ่งไปกอดคุณแม่สุดสวย เมื่อเห็นมือทั้งสองข้างของแม่กำลังทำท่าจะลากกระเป๋าขึ้นรถของอาทงเฮไป
“อ่า.. อยู่นี่เองคนเล็ก หม่ามี๊ขอโทษนะลูกตะกี้ป๊าเราโทรมาบอกว่าหม่ามี๊ต้องเข้าร่วมประชุมบริษัทด้วย มันเร่งด่วนมากเลยคนเล็ก มี๊ต้องรีบกลับ ดูแลตัวเองนะคะ”
“งื้ออ.. ไม่ให้ไปอ่ะ! มี๊สัญญากับคนเล็กแล้วนะ ฮือออ” คยูฮยอนเบะปากออกน้อย ๆ น้ำตาเม็ดโตกำลังจะไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย ไม่นานเอวบางก็ลอยละทิ่วไปปะทะกับอีกคนด้านหลัง เรียวแขนแกร่งโอบกอดรอบเอวร่างบางหลวมๆ
“ไม่เอาน่าคยูฮยอน.. อยู่กับอาสนุกออก เดี๋ยวแม่เราก็มาหาบ่อย ๆ” คยูฮยอนส่ายหน้าแรง ๆ มือทั้งสองข้างเอื้อมไปจับแขนคนเป็นแม่ไว้แน่น
“หม่ามี๊.. ไม่เอา คนเล็กไปด้วย! นะฮะ.. นะ.. T_______ T ”
“โตแล้วนะลูก อายอาทงเฮบ้าง กี่ขวบแล้วเนี่ยหืม?”
“ฮือออ.. ไม่สนใจหรอก อาทงเฮไม่เห็น ฮือออ” ทงเฮแทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่ดูเหมือนว่าจีน่านูน่าจะดูออกว่าเค้ากำลังจะขำ จีน่าถึงได้อมยิ้มให้เหมือนกัน
“คยูฮยอนอ่า.. เราจะพาคยูฮยอนไปกินขนมทุก ๆ วันเลย พาไปเดินเล่นที่สวย ๆ ด้วย อย่าร้องไห้สิไม่น่ารักเลย เดี๋ยวหม่ามี๊ก็มาหาบ่อย ๆ” ฮยอนซึงจับบ่าคยูฮยอนเบาๆ คยูฮยอนหันมามองน้อย ๆ ก่อนจะหันไปหาแม่อีกที
“ฮืออ.. ฮึก.. จริง ๆ นะ หม่ามี๊ต้องมาหาคนเล็กบ่อย ๆ นะ” คยูฮยอนกระตุกแขนคนเป็นแม่เบาๆ จีน่าพยักหน้าน้อย ๆ
“จ๊ะลูก.. นูน่าไปนะทงเฮ ฝากคยูฮยอนด้วย เดี่ยวนูน่าจะมาเยี่ยมบ่อยๆ”
“ครับ!”
เคยได้ยินไหม? ว่าแม่ไม่อยู่ เหมือนหนูไม่มีคนให้ขอตังค์!
เง้ออ!! มั่วแล้ว!!
คยูฮยอนไม่ขอหม่ามี๊ก็ให้อยู่แล้วล่ะ แต่ตอนนี้คิดถึงหม่ามี๊จะตาย งื้อออ .. T___T
“คยูฮยอนอ่าา.. ไปอาบน้ำสิ เราจะพาคยูฮยอนไปบ้านโยซอบ”
“ไม่เอา .. เราไม่ไปนะ เราอยู่กับอาทงเฮดีกว่า” คยูฮยอนเดินไปหาอาทงเฮ กระตุกที่ชายเสื้อเบาๆ ทงเฮวางแก้วใสที่กำลังยกขึ้นจะกระดกน้ำลงคอลงบนโต๊ะกินข้าว
“อาทงเฮจะให้คยูนอนไหน? คยูง่วงแล้ว คยูอยากนอน” ดวงตากลมโตช้อนมองอาทงเฮใสแป๋ว
มีใครบอกนูน่าไหมครับว่าลูกนูน่านะน่ารักแค่ไหน?
อืมม.. ผมบอกให้นูน่ารู้คนนึงล่ะกัน ^^
“ป่ะ ๆ อาพาไป.. ฮยอนซึงวันนี้จะไปบ้านโยซอบไหมหืม? เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ทงเฮหันไปถามน้องชายคนสวยที่กำลังยกนมสดแก้วโตขึ้นมาดื่มอึก ๆ ทั้ง ๆ ที่มือหนาของตัวเองกำลังจับมือนุ่มของคยูฮยอน
“ไปฮะ! แต่ผมอยากให้คยูไปด้วยแต่คยูงอแงแล้ว” ฮยอนซึงหน้าสลด
“คยูง่วงนี่นา.. พรุ่งนี้คยูไปกับฮยอนซึงก็ได้นะ แต่วันนี้คยูง่วงแล้ว” คยูฮยอนส่ายหน้าน้อย ๆ
ทงเฮอมยิ้ม..
ดูเหมือนว่าเด็กสองคนนี้จะเข้ากันได้ไวกว่าที่คิดแฮะ..
“ฮยอนซึงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวพี่ไปส่ง เดี๋ยวพี่จะพาคยูไปที่ห้องก่อน เข้าใจไหมฮยอนซึง?”
“yes, sir!!” ฮยอนซึงรีบวางแก้วนมแก้วโตก่อนจะวิ่งขึ้นบ้านไปอย่างรวดเร็ว
“แล้วเรา..” ทงเฮหันมาจ้องใบหน้าหวาน ๆ น่ารัก ๆ มืออีกข้างวางลงบนเรือนผมนุ่มเบาๆ
“อาจะพาไปนอน.. แล้วอีกสองชั่วโมงอาจะไปปลุกให้อาบน้ำลงมาทานเข้า ตกลงไหมครับ?”
“คยูไม่อยากตกลงหรอก.. แต่คยูรู้หรอกนะว่าถ้าคยูไม่ตกลง อาทงเฮก็ต้องไปปลุกคยูอยู่ดี ดังนั้นคยูต้องตอบว่า ‘ตกลงฮะ’ ให้ดูน่ารักดีกว่า” ว่าแล้วก็ฉีกยิ้มหวานให้เสร็จสรรพ
เออ! ลูกนูน่านี่ฉลาดดีนะ
-.-
“ฮ่า ๆ ครับ ป่ะ! ไปนอนกัน” ทงเฮกระชับมือบางให้แน่นกว่าเดิม ก่อนจะเดินจูงพาไปยังห้องนอนใกล้ ๆ เขากับฮยอนซึง
แต่ตะกี้ว่าอะไรนะ?
ป่ะ! ไปนอนกัน!
-///-
คยูฮยอนก็เขินเป็นนะอาทงเฮ..
แล้วคยูฮยอนจะนอนหลับไหมเนี่ย -//-
ติดตามคยูฮยอนได้ใหม่วันพรุ่งนี้นะฮะ ตอนนี้คยูง่วง -3-
2bcon..
ความคิดเห็น