ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER2:SUI
CHAPTER2:SUI
“วีนัส งานของเธอ”บอสเป็นชายที่มีผมยุ่งๆเหมือนคนพึ่งตื่นนอนเสมอ เสื้อผ้ายับยู่ยี่และซ้ำกับเมื่อวานทำให้เธอรู้ว่าบอสไม่ได้กลับบ้านมาหลายวัน กลิ่นกาแฟที่เคยอ่อนๆ ฉุนไปทั่งห้องรวมกับกองกระดาษรกๆทำให้ยิ่งไม่น่าดูแต่เธอกับชอบที่จะเข้ามาที่นี่ วีนัสรับซองสีน้ำตาลที่บอสยื่นมาให้อย่างว่าง่าย
“มีอะไรสงสัยมั้ย”บอสถามขึ้นเมื่อเห็นวีนัสอ่านข้อความในซองได้ซักพัก วีนัสเหลือบสายตาสีฟ้าของเธอขึ้นมองไปยังผู้ถามพร้อมทั้งส่ายหน้าเล็กน้อยเป็นคำตอบ “งั้นก็ไปได้”บอสยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะกดปุ่มสีแดงบนโต๊ะพลันประตูสีขาวก็เปิดออก วีนัสเดินออกไปไม่แม้จะหันมองนัยน์ตาอิดโรยที่ดูเป็นห่วงเป็นใยเธอเสมอ
วีนัสทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ในห้องอาหารในโรงอาหารคนอยู่ก่อนมากแลดูเบียดเสียด วีนัสเลาะไปนั่งที่ประจำซึ่งไม่มีใครนั่ง ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือไม่มีใครกล้านั่งมากกว่า ยกเว้น
“ได้งานอะไรมาล่ะ”เสียงคมเข้มของชายที่เดินนำถาดอาหารมาให้เธอ วีนัสไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเพราะเธอรู้อยู่แล้วว่ามีชายเพียงคนเดียวที่กล้าถือวิสาสะเข้ามายุ่มย่ามกับชีวิตเธอ อีเกิ้ล
“ระดับ S”วีนัสตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก เพราะคำว่างานระดับ S ก็หมายถึงงานใหญ่ที่เป็นความลับสุดยอด ไม่สามารถเปิดเผยได้ “แล้วนายเล่นอะไรอยู่ล่ะ”วีนัสพูดเสียงเย็นชา พร้อมทั้งเพ่งมองไปที่ชุดกาวสีขาว
“งานไง งาน ตอนนี้ต้องแสดงเป็นหมอน่ะ”อิเกิ้ลตอบด้วยรอยยิ้ม
“ก็แปลว่าอยู่กำลังอยู่ในหน้าที่”
“ก็ประมาณนั้นแหละ”
วีนัสหลี่สายตามองอีเกิ้ลด้วยสายตาคาดโทษ ประมาณว่าทำงานอยู่ก็ไปทำซะสิกลับมาทำไม
“แหม ถ้าฉันไม่กลับมาเธอก็ต้องกินข้าวคนเดียวนี่นา”อีเกิ้ลพูดโดยไม่สนใจสายตาคาดโทษของวีนัสแม้แต่นิด ทำให้เธอต้องถอนหายใจออกมาเสียงดังด้วยความเอือมระอา
วีนัสก้มลงกินข้าวเงียบโดยที่มีอีเกิ้ลนั่งพูดเรื่องการทำงานให้เธอฟัง ถึงเธอจะทำท่าเหมือนไม่สนใจแต่ใจจริงแล้วอีเก้ลก็รู้ดีว่าเธอฟังทุกคำพูดของเค้าถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่ได้โต้ตอบก็ตาม
“นังเด็กบ้าเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะ”เสียงของหนุ่มร่างยักษ์ที่กำลังพูดจาตวาดสาวน้อยที่นั่งจุ่มปุกอยู่ตรงพื้น เธอมีท่าทีหวาดกลัวและนั่งตัวสั่นอยู่ตรงนั้น
“ซุยเล่นงานเด็กใหม่อีกแล้ว”อิเกิ้ลพูดพร้อมมองไปทางที่กำลังมีเสียงวิวาทกันอยู่ “น่าสงสาร”อีเก้ลหันมาสบตากับวีนัสเล็กน้อยก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน “ไม่ช่วยหน่อยเหรอ” ซุยเป็นชายร่างยักษ์อ้วนและตัวใหญ่กว่าคนปกติหลายเท่า กล้ามเนื้อแข็งๆเป็นมัดๆ นับว่าเป็นอีกคนที่ไม่ค่อยชอบวีนัส
วีนัสช้อนสายตาขึ้นมองอีเก้ลเล็กน้อย “จำเป็นด้วยเหรอ” คำพูดเย็นชาและเฉือดเฉือน “อยู่ที่นี่ไม่อยากถูกฆ่า ก็ต้องฆ่าให้ได้ก่อน” วีนัสจิ้มเนื้อไก่ชิ้นสุดท้ายเข้าปากอย่างลวกๆพร้อมทั้งยกน้ำขึ้นซดรวดเดียวหมด
“วีนัสจะไปไหนน่ะ”อิเกิ้ลร้องทักทันทีที่เห็นเธอลุกขึ้น
“ไปทำงาน”วีนัสลุกขึ้นโดยไม่แยแสอีเกิ้ลไม่สนแม้แต่ใบหน้าอมยิ้มของเค้า
แผละ
“หือ”วีนัสก้มลงมองที่รองเท้าตนเองและพบว่าเศษอาหารจากการทะเลาะกันกระเด็นมาโดยรองเท้าของเธอเล็กน้อย วีนัสช้อนสายตาขึ้นมองซุย
“ฉันขอโทษวีนัส ฉันไม่ได้ตั้งใจ”ซุยก้มหน้าขอโทษวีนัสเป็นการใหญ่ ถ้ามองดีๆแล้ววีนัสตัวเล็กกว่าซุยมากและกล้ามเนื้อแข็งๆที่ซุยมีวีนัสก็เทียบไม่ได้เลย วีนัสแสยะรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมที่ทำให้รอบข้างขนลุก สายตาฉับพลันเปลี่ยนเป็นมีชีวิตอีกครั้ง
“จำ..เป็น...ต้องสอนมารยาทให้ใหม่”วีนัสเดินเยื้องย่างไปยังร่างที่สั่นเทาและกำลังก้มหน้าก้มตาขอคมาวีนัสอยู่ “ฮิๆๆๆ”วินัสหัวเราออกมาด้วยความเพลิดเพลิน “ฮะๆๆๆ”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
..................................................................................
“วีนัส งานของเธอ”บอสเป็นชายที่มีผมยุ่งๆเหมือนคนพึ่งตื่นนอนเสมอ เสื้อผ้ายับยู่ยี่และซ้ำกับเมื่อวานทำให้เธอรู้ว่าบอสไม่ได้กลับบ้านมาหลายวัน กลิ่นกาแฟที่เคยอ่อนๆ ฉุนไปทั่งห้องรวมกับกองกระดาษรกๆทำให้ยิ่งไม่น่าดูแต่เธอกับชอบที่จะเข้ามาที่นี่ วีนัสรับซองสีน้ำตาลที่บอสยื่นมาให้อย่างว่าง่าย
“มีอะไรสงสัยมั้ย”บอสถามขึ้นเมื่อเห็นวีนัสอ่านข้อความในซองได้ซักพัก วีนัสเหลือบสายตาสีฟ้าของเธอขึ้นมองไปยังผู้ถามพร้อมทั้งส่ายหน้าเล็กน้อยเป็นคำตอบ “งั้นก็ไปได้”บอสยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะกดปุ่มสีแดงบนโต๊ะพลันประตูสีขาวก็เปิดออก วีนัสเดินออกไปไม่แม้จะหันมองนัยน์ตาอิดโรยที่ดูเป็นห่วงเป็นใยเธอเสมอ
วีนัสทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ในห้องอาหารในโรงอาหารคนอยู่ก่อนมากแลดูเบียดเสียด วีนัสเลาะไปนั่งที่ประจำซึ่งไม่มีใครนั่ง ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือไม่มีใครกล้านั่งมากกว่า ยกเว้น
“ได้งานอะไรมาล่ะ”เสียงคมเข้มของชายที่เดินนำถาดอาหารมาให้เธอ วีนัสไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเพราะเธอรู้อยู่แล้วว่ามีชายเพียงคนเดียวที่กล้าถือวิสาสะเข้ามายุ่มย่ามกับชีวิตเธอ อีเกิ้ล
“ระดับ S”วีนัสตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก เพราะคำว่างานระดับ S ก็หมายถึงงานใหญ่ที่เป็นความลับสุดยอด ไม่สามารถเปิดเผยได้ “แล้วนายเล่นอะไรอยู่ล่ะ”วีนัสพูดเสียงเย็นชา พร้อมทั้งเพ่งมองไปที่ชุดกาวสีขาว
“งานไง งาน ตอนนี้ต้องแสดงเป็นหมอน่ะ”อิเกิ้ลตอบด้วยรอยยิ้ม
“ก็แปลว่าอยู่กำลังอยู่ในหน้าที่”
“ก็ประมาณนั้นแหละ”
วีนัสหลี่สายตามองอีเกิ้ลด้วยสายตาคาดโทษ ประมาณว่าทำงานอยู่ก็ไปทำซะสิกลับมาทำไม
“แหม ถ้าฉันไม่กลับมาเธอก็ต้องกินข้าวคนเดียวนี่นา”อีเกิ้ลพูดโดยไม่สนใจสายตาคาดโทษของวีนัสแม้แต่นิด ทำให้เธอต้องถอนหายใจออกมาเสียงดังด้วยความเอือมระอา
วีนัสก้มลงกินข้าวเงียบโดยที่มีอีเกิ้ลนั่งพูดเรื่องการทำงานให้เธอฟัง ถึงเธอจะทำท่าเหมือนไม่สนใจแต่ใจจริงแล้วอีเก้ลก็รู้ดีว่าเธอฟังทุกคำพูดของเค้าถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่ได้โต้ตอบก็ตาม
“นังเด็กบ้าเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะ”เสียงของหนุ่มร่างยักษ์ที่กำลังพูดจาตวาดสาวน้อยที่นั่งจุ่มปุกอยู่ตรงพื้น เธอมีท่าทีหวาดกลัวและนั่งตัวสั่นอยู่ตรงนั้น
“ซุยเล่นงานเด็กใหม่อีกแล้ว”อิเกิ้ลพูดพร้อมมองไปทางที่กำลังมีเสียงวิวาทกันอยู่ “น่าสงสาร”อีเก้ลหันมาสบตากับวีนัสเล็กน้อยก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน “ไม่ช่วยหน่อยเหรอ” ซุยเป็นชายร่างยักษ์อ้วนและตัวใหญ่กว่าคนปกติหลายเท่า กล้ามเนื้อแข็งๆเป็นมัดๆ นับว่าเป็นอีกคนที่ไม่ค่อยชอบวีนัส
วีนัสช้อนสายตาขึ้นมองอีเก้ลเล็กน้อย “จำเป็นด้วยเหรอ” คำพูดเย็นชาและเฉือดเฉือน “อยู่ที่นี่ไม่อยากถูกฆ่า ก็ต้องฆ่าให้ได้ก่อน” วีนัสจิ้มเนื้อไก่ชิ้นสุดท้ายเข้าปากอย่างลวกๆพร้อมทั้งยกน้ำขึ้นซดรวดเดียวหมด
“วีนัสจะไปไหนน่ะ”อิเกิ้ลร้องทักทันทีที่เห็นเธอลุกขึ้น
“ไปทำงาน”วีนัสลุกขึ้นโดยไม่แยแสอีเกิ้ลไม่สนแม้แต่ใบหน้าอมยิ้มของเค้า
แผละ
“หือ”วีนัสก้มลงมองที่รองเท้าตนเองและพบว่าเศษอาหารจากการทะเลาะกันกระเด็นมาโดยรองเท้าของเธอเล็กน้อย วีนัสช้อนสายตาขึ้นมองซุย
“ฉันขอโทษวีนัส ฉันไม่ได้ตั้งใจ”ซุยก้มหน้าขอโทษวีนัสเป็นการใหญ่ ถ้ามองดีๆแล้ววีนัสตัวเล็กกว่าซุยมากและกล้ามเนื้อแข็งๆที่ซุยมีวีนัสก็เทียบไม่ได้เลย วีนัสแสยะรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมที่ทำให้รอบข้างขนลุก สายตาฉับพลันเปลี่ยนเป็นมีชีวิตอีกครั้ง
“จำ..เป็น...ต้องสอนมารยาทให้ใหม่”วีนัสเดินเยื้องย่างไปยังร่างที่สั่นเทาและกำลังก้มหน้าก้มตาขอคมาวีนัสอยู่ “ฮิๆๆๆ”วินัสหัวเราออกมาด้วยความเพลิดเพลิน “ฮะๆๆๆ”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
..................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น