Love story รักโคตรซึ้ง แต่ไม่ถึงเธอ

ลำดับตอนที่ #2 : Love story รักโคตรซึ้ง แต่ไม่ถึงใจเธอ

Holiday~~ 

กริ๊งงงงงงง!!!!!!
เสียงไอ่เจ้าไอโฟน4ของฉันที่มันดังลั่นใส่หูฉันเต็มๆเลย -*-
"ห้าวววว ปลุกไรนักหนาฟะเนียยย ตื่นเองได้อยู่ว้อยยยยย"
ฉันบ่นพึมพำพร้อมกับคว้ามือไปปิดโทรศัพท์ที่มันดังลั่นอยู่ แล้วแันก็นอนต่อ - -*

Oh Ma Boy ~ Oh Ma Boy ~Baby
[Oh Ma Boy ~ Oh Ma Boy ~Baby]
니가 무슨 사랑을 알아 내 맘만 아파
[นีกา มูซึน ซารังอึล อัลอา แน มัมมาน อาพา]

เสียงโทรศัพท์ของฉันดังต่อเนื่องมาจากเสียงนาฬิกาปลุก ควับบ~!
เสียงมือของฉันที่ปัดโทรศัพท์ตกลงจากบนเตียง
"Oops ตายแล้ววว โฟนน้อยลูกแม่!"
โอ๊ะโอ ฉันไม่น่าขี้เซาขนาดนี้เลย โฟนน้อยของฉันจะพังไหมน้อ T^T
"เย้ๆ โฟนน้อยยังไม่พังง ^^"
โชคดีแทบบ้า ถ้าไอโฟนของฉันพังป๊าต้องด่าฉันเละแน่เลย T^T
"สาาา หวาดดด ดี คร๊าาา -o-"
ฉันรีบรับโทรศัพท์ก่อนที่จะถูกตัดสายไป
"เหมาๆ ตื่นยังเนี่ย? ยัยขี้เซา!"
"ตื่นแล้วๆ มีไรหรอฟ่าง??"
ฉันถามยัยนี่อย่างสงสัย เพราะไม่มีใครโทรมาหาฉันเลยจริง โทรศัพท์ของฉันมันว่างเปล่าเหลือเกิน เงินในโทรศัพท์ฉันก็ไม่ได้เติม และก็ไม่ได้คิดที่จะเติมมันเลยจริงๆ ;P
"วันนี้ไปกินติมกันไหม?" อ๊ากกกก ยัยนี่พูดถึงของโปรดของฉันงั้นรึ 555+ ฉันไม่พลาดอยู่แล้วหย่ะ!
"OK เลยจ้า ของโปรดเค้านี่นา ไม่กินได้ไงหล่ะเนอะ ^^" ฉันรีบตอบ
"OK งั้นรีบมาเลยนา อย่าปล่อยให้รอนานนะ ร้านเดิมๆ"
"จ้า โอเชเลยลูกปี้ ^^"
หลังจากวางสายฉันก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัว
"แย่แล้วสิ! เสื้อผ้าฉันทำไมเหลือน้อยขนาดนี้ ใช่สินะ แม่บ้านก็ไม่มาหลายวันแล้ว ป๊าฉันก็ไม่อยู่ด้วยสิ T^T"
ฉันบ่นในใจ พร้อมกับหยดน้ำตาเล็ก T^T และไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ในตู้เสื้อผ้าของฉันนั้นมีแต่กางเกงขาสั้น!

Ice za ~!     

"ดีจ้าเจ๊ฟ่างงง!!"
ฉันเข้าไปทักยัยข้าวฟ่างขณะที่ยัยฟ่างกับลังนั่งเลือกอะไรสักอย่างข้างๆตาบ้าตงและผู้ชายตัวเล็กๆเตี้ยๆขาวๆตี๋ๆ! เขาคือใครกันนะ? ทำไมกันนะเมื่อฉันสบตากับเขาครั้งแรกหัวใจมันก็เต้นแรงขึ้นทุกที ทั้งที่เราก็ไม่รู้จักกันเลย แต่ทำไมมันถึงรู้สึกแบบนี้นะ ทำไมว่ะ!
"อ้าว! มาถึงแล้วหรอเหมา นึกว่าไม่มา ฮ่าๆ ^o^" ยัยข้าวฟ่างนี่ก็พูดแปลกเนาะ ชองโปรดซะอย่าง อีกอย่างมีใครก็ไม่รู้หน้าตาน่ารักๆมากินด้วยกัน โอ้ยๆ ฉันรักยัยนี่จังเลย ><
"ไม่มาได้ไงเล่า ของโปรดฉันนะฟ่าง ^^"
"อ้าว มัวแต่นั่งมองเขาอยู่ได้ทักทายเขาสิตาเตี้ย!"
"สะ สวัสดีครับ ^^" ชายคนนึงทักฉันแล้วยิ้มบางๆให้ รอยยิ้มของเขาทำให้ฉันหวั่นไหวมากขึ้น ทำไมกันนะ ทำไมหัวใจถึงได้หวั่นไหว 
"สะ สวัสดีค่ะ ^^" ฉันทักตอบและยิ้มกลับไปอย่างเขินๆ ><
"เหมา  นี่ เยว นะ เอ้อ เยว นี่ เหมา นะ รู้จักกันไว้ซะอยู่โรงเรียนเดียวกันหน่ะ ^^ "  หา!! ตานี่อยู่โรงเรียนเดียวกันงั้นหรอ ไม่น่าหล่ะฉันทำไมคุ้นๆหน้า ^^
"ผมอยู่ห้อง 3 นะครับ^^" เค้าบอกพร้อมกับยิ้มบางๆ อีกครั้ง อ๊ากกก น่ารักเป็นบ้าเลย ><
"ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ^_^" อ๊ากก อยากรู้จักแทบบ้าแฮะ ><'
"มาๆ นั่งลงๆ จะกินไรก็สั่งแล้วกันนะ เดี๋ยวขอตัวออกไปโทรหาไลข้างนอกก่อน ป่ะตงฉินพาออกไปโทรศัพท์ข้างนอกทีดิ ให้เขานั่งทำความรู้จักกันป่ะ ^^ " หา! ให้ฉันอยู่กับตานี่ 2 คนงั้นหรอ? โอ้พระเจ้า ! ฉันหล่ะเริ่มใจเต้นแรงขึ้นมาเรื่อยๆแล้วแฮะ ตอนนี้ใจมันเต้นเร็วยิ่งกว่าคลื่น สึนามิ! อีก ~ (ยังไม่จบนะคร๊า ^^)