คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เสียงดนตรีที่ 1 ไร้ความรูสึก
"นายแน่ใจนะว่าอยู่คนเดียวได้น่ะ" โคคิถามผม
"อื้ม สบายมากนายกลับไปพักเถอะนี่มันใกล้เช้าแล้วด้วย"
"โอเคตามใจนายแล้วกันอย่าคิดมากหล่ะ"
"รู้แล้วน่า เจอกันที่บริษัทนะ^^" ผมยกมือขึ้นลาโคคิก่อนแยกกันกลับบ้าน
"อื้มบาย~"
ผมเดินตามถนนมาเรื่อยๆค่ำคืนที่เงียบมีแสงไฟจากข้างถนนเล็กน้อยไร้ผู้คนมีเสียงจิ้งหลีดร้องแข่งกันมันให้บรรยายกาศที่น่าเศร้ามากผมพยายามลืมเรื่องทุกอย่างของวันนี้ผมคิดว่าผมจะไม่ร้องไห้อีกแต่...เอาเถอะวันสุดท้ายแล้วกัน เมื่อมาถึงบ้านตอนนี้เป็นเวลาตี3แล้วผมรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเข้านอนทันที
ติ๊ดๆๆๆๆ
"อืม~อะไรเนี่ยใครโทรมาแต่เช้า" ผมบ่นพึมพำเบาๆก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มารับ
"ครับ"
//ฮัลโหล อีฟนายอยู่ไหนน่ะ// เสียงปลายสายพูดขึ้น
"โคคิหรอนายมีอะไรโทรมาทำไมแต่เช้า"
//ยังจะมาถามอีกแล้วนี่มันเช้าที่ไหนสายป่านนี้แล้ววันนี้เราต้องซ้อมเตรียมขึ้นไลท์อีกสองวันนะ//
"อืม~ ห๊ะ!!เออชั้นลืมเลย" ผมตื่นทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าต้องซ้อมเตรียมขึ้นไลท์
//เฮอ~อาการหนักถึงขนาดลืมเรื่องสำคัญเลยหรอ// โคคิพูดเยาะผม
"รู้แล้วๆเดี๋ยวชั้นรีบไป" ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบผมก็กดวางแล้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัวทันที
ณ.ตึกPSC….
ปัง!!!!
เสียงประตูที่ถูกผมเปิดอย่างแรงทำให้ทุกคนในห้องซ้อมมองผมเป็นตาเดียว
"มาได้สักทีนะอีฟ"โคคิเดินเข้ามาจับไหล่ผมแล้วพูดขึ้น
"แฮะๆโทษทีพอดีเมื่อคืนนอนไม่หลับ"
"อืม ดีขึ้นแล้วใช่มั้ย" โคคิถามผมอย่างเป็นห่วง
"เรียบร้อยมั้ยอีฟที่บอกไปเมื่อวานน่ะ" ชินที่ยืนมองผมกับโคคิคุยกันก็ได้ถามขึ้น
"อืมทุกอย่างเป็นไปตามที่นายบอก" ผมพูดเสียงแข็งนิดๆแต่ก็ไม่ได้โกรธอะไรชินหรอกนะ
"อืมดีแล้วแต่ชั้นไม่ได้อยากขัดขวางหรอกนะแต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ"
"ชั้นรู้ๆยังไงๆงานก็สำคัญกว่า^^"
"นายไม่โกรธชั้นใช่มั้ย…"
"อื้มชั้นไม่โกรธหรอก"
"อื้มๆดีแล้วๆ อ่ะนี่ชั้นให้นายยังไม่ได้กินอะไรใช่มั้ย" ชินยื่นคัตสึซันโดะ(แซนวิซไส้หมูชุบแป้งทอด)ของโปรดผมมาให้
"โห ของโปรดซะด้วยแต้งกิ้ว" ผมรีบหยิบขนมปังมาจากชินแล้วแกะกินทันทีไม่ใช่ว่าเห็นแก่กินหรอกนะแค่เมื่อเช้า(ไม่คิดว่าเช้านะ)ผมยังไม่ได้กินไรมาเลย(ก็ตื่นสายเองหนิ-ไรเตอร์)
"ฮ่าๆๆๆๆ" เรโนะหัวเราะผมขนาดที่กำลังกินคัตสึซันโดะอย่างรีบๆเพื่อจะได้ซ้อมกัน
"หัวเราะอะไร-.-" ผมหันหน้าไปถามเรโนะ
"ป๊าวๆแค่หน้านายมันตลกก๊ากๆ" หัวเราะเวอร์มาก
"นายก็หัวเราะเกินไปนะเรโนะ- -*" เรียวงะทักเรโนะขึ้นเมื่อเห็นเรโนะหัวเราะซะเหมือนคนบ้า
"นั่นสิเรโนะชั้นว่าน่ารักดีออก^^" ชินพูดขึ้นเหมือนไม่ได้คิดเลยว่าคนอื่นจะคิดยังไง
( OO)( OO)--- (^^) ---(-.- )(OO ) สายตาทุกคนมองชิน
"ชินระ....หรือว่านาย..... " เรียวงะพูดแบบเสียงสั่นๆ
"หืม อะไรชั้นทำไม" ชินนายมันยังไม่รู้ตัวอีกหรอว่าพูดไรออกมาน่ะ
"โธ่~ชินนายพูดแบบนี้น่ะมันเหมือนกับว่านายชอบอีฟนะ- -" เรโนะเข้ามาจับไหล่ชินเบาๆแล้วพูดขึ้น
"…………." ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆจากชิน ตอนนี้ทั้งห้องเงียบหมด
"อะ เอ่อ....พวกนายจะซ้อมกันมั้ยเนี่ยอีฟกินเสร็จแล้วนะ" โคคิที่เงียบมาสักพักเมื่อสังเกตุเห็นว่าผมกินเสร็จแล้วก็ทักขึ้นเพื่อลบความเงียบ
"นั่นสิจะเงียบกันอยู่ทำไมหล่ะอีกสองวันมีไลท์ต้องไปโชว์ไม่ใช่หรอเร็วสิๆ" เมื่อโคคิพูดจบผมก็พูดต่อทันทีถึงจะพูดแบบนั่นก็เถอะกับชินผมไม่รู้สึกอะไรหรอก...
ใช่...ผมไม่รู้สึกอะไร...เพราะคนๆเดียวทำให้ผมเป็นแบบนี้..
ตอนเย็นหลังซ้อมเสร็จ....
"ฮา~.....เหนื่อยชะมัดไปหาไรกินกันเถอะ><" เรโนะชวนทุกคนในวงในขณะที่ทุกคนกำลังเก็บอุปกรณ์ที่ซ้อมวันนี้เก็บเข้าที่
"โอ๊ะ! เป็นความคิดที่ดีนะชั้นไปด้วย" เรียวงะเสนอตัว
"ชั้นไปด้วยสิๆ><"โคคิก็เสนอตัวอีกคน
"เฮอ~ช่วยไม่ได้พวกนายจะไปชั้นก็ต้องไปด้วยสิ ฮ่าๆๆ อีฟนายจะไปรึเปล่า" ชินหันมาถามผม
"อ้าว พวกนายไปกันหมดมีรึที่ชั้นจะพลาดน่ะว่าแต่ใครจ่าย-0-" ผมถามขึ้นก่อนจะไปเพราะผมไม่จ่ายแน่ๆ555(ไม่เท่าไหร่เลยนะอีฟ- -*/ไรเตอร์)
"……………." นั่นไงพอพูดถึงเลือกออกตังค์นี่เงียบกันหมดเชียวนะ- -*
"ให้เรโนะจ่าย-*-" โคคิพูดขึ้น
"ชั้นเห็นด้วย" เรียวกะพูดเสริม
"ใช่ๆเรโนะอ่ะจ่าย ฮ่าๆ" ผมพูดพร้อมกับหัวเราะ
"อ้าวเฮ้ย ทำไมต้องเป็นชั้นคนเดียวหล่ะ" เรโนะแย้งขึ้น
"ก็นายรวยนี่นาแถมอีกอย่างนายเป็นคนชวนเองด้วย" ชินให้เหตุผล
"อ้าว พวกนายก็ช่วยๆกันสิT^T"
"ไม่ได้ๆใครชวนคนนั้นจ่ายสิอีกอย่างโคคิกับอีฟก็เป็นรุ่นน้องเราจะให้รุ่นน้องออกได้ไงเราต้องดูแลน้องสิ ฮ่าๆ" เหตุผลดีมากเลยชิน><
"แล้วนายสองคนหล่ะ"
"ชั้นสองคนก็เพื่อนนายไงก็ต้องเลี้ยงเพื่อนสิ"
"ใช่ชั้นก็ว่างั้นเพื่อนต้องเลี้ยงเพื่อน ฮ่าๆ" เรียวงะเสริม
"โหดร้ายที่สุดอ่ะT^T ก็ได้ๆชั้นเลี้ยงเอง" เรโนะยอมในที่สุดขืนต่อยิ่งกว่านี้มีหวังไม่ต้องกินกันพอดี
ความคิดเห็น