ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : First time [JHxHK] 2
เอาให้มันจบไปสองตอนเลยละกันเน๊าะ ! ;p ใครจะอ่านบ้างเนี่ย = = ???
“เหวยยยยยย…!! O_o”
ร่างบางร้องด้วยความตกใจเมื่ออยู่ดีๆผมก็วางร่างของฮงกีลงบนพื้นและดันเขาไปจนชิดกำแพง
ดวงตาเศร้าๆที่เต็มไปด้วยน้ำตาของฮงกีตวัดมองมาที่ผม
“อย่าร้องไห้…”
เกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างเบามือ…
“…” ร่างบางได้แต่ก้มหน้าลงร้องไห้
“ขอร้อง…ฮงกี..อย่าร้องไห้ได้มั๊ย?”
“นาย…”
“….”
“ทำดีกับชั้นทำไม?”
“…”
“จงฮุน…นายทำดีกับชั้นทำไม?”
ดวงตาแดงก่ำที่มีแต่น้ำตามองมาอย่างคาดคั้น…
“ฮงกี…”
“ตอบ…!”
“ฉัน…”
“…”
“นายอยากให้ฉันพูดจริงๆหรอฮง…กี?”
พยักหน้าเบาๆแล้วจับข้อมือ ส่งสายตาคาดคั้นมากกว่าเดิม…
“โอเค…ชั้นยอมแพ้”
“…”
“ฉัน….”
“…”
ผมก้มหน้าลงและมองไปที่มือของตัวเองที่กำจนแน่น…ผมต้องพูดคำคำนี้ออกไป…
“ฉัน...”
“…”
“ฉัน….ฉัน…”
“…”
“ฉันรักนาย!!!”
เหมือนทุกๆสิ่งหยุดนิ่งไปทันที ผมเงยหน้ามองฮงกีช้าๆและพบว่าร่างตรงหน้ากำลังก้มหน้ามองลงไปที่พื้น
“ฮงกี…”
“นาย…”
“…!?”
“นายรักฉันจริงๆใช่มั๊ย?”
“ฮะ…ฮง…”
“ใช่มั๊ย!!!?”
“ใช่…”
“ตอบดังๆสิ !!!!”
“ใช่ครับ!!!”
“นายจะไม่ทอดทิ้งฉัน!?”
“ครับ!”
“ไม่ว่าจะตอนที่ฉันร้องไห้ ตอนที่ฉันเสียใจ ตอนที่ฉันทำตัวงี่เง่า …นายจะอยู่ข้างฉันใช่มั๊ย?”
“ครับ!!”
“นายจะไม่มีคนอื่น นายจะรักแค่ฉันคนเดียว นายจะไม่มีวันมองใครนอกจาก อี ฮงกีใช่มั๊ย?”
“ครับ!!!”
“นายจะรักฉันจน…..”
“พอเถอะฮงกี…ฉันรักนาย…และฉันจะรักนายอย่างนี้ไปตลอด…ไม่ว่านายจะเป็นอะไรหรือไปชอบใครนอกจากฉัน ฉันก็จะไม่รักใครนอกจากนาย !”
“นาย…สามารถรักคนที่เจอกันครั้งแรกได้ขนาดนั้นเลยหรอ?”
น้ำตาของฮงกีไหลลงมาอีกแล้ว…
“มันแปลกใช่มั๊ยหล่ะ…?”
“ฮึก…นายมัน…แปลก…ฮือออออออ….”
ร่างบางพูดแล้วร้องไห้โฮออกมาทันที
“อ้าว…ร้องไห้ใหญ่เลยอ๊า T^T”
ผมพูดแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้ามาให้ร่างบางๆ
“ฉันไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย….ฮึกก..ฮืออออ”
แล้วนั่นเรียกว่าหัวเราะล่ะสิ …
“ฮ่าๆคร้าบๆ….”
“ฮึกกกกก…พาฉันกลับบ้านได้แล้ว! T^T”
“งั้น…ขึ้นมาบนหลังสิ” ผมพูดแล้วนั่งลงไป ฮงกีเดินขึ้นมาบนหลังผมอย่างว่าง่าย
มีแต่เสียงรองเท้าของผมดังก้องไปทั่ว…
“นี่…ฮงกี…”
“หืมมมม…ม”
“ฉันบอกรักนายไปแล้วนะ…แล้วนายอ่า~”
“…”
หนึ่งวินาทีผ่านไปราวกับทั้งชีวิต…
“ฮงกี…..ตอบมา~”
“…”
นายเงียบ…จนฉันกลัวแล้วนะ…
“ถ้าไม่ตอบฉันจะโยนนายลงถังขยะล่ะนะ”
มีแต่เสียงของเขาที่ตอบกลับท่ามกลางความมืด…
“หึ…ก็ด้ายยยยยยยยย~”
ผมไม่เพียงแต่พูดอย่างเดียว ทันทีที่มองเห็นถังขยะที่วางไว้ตรงริมรั้วบ้านผมก็หยุดเดิน
แล้วเดินไปใกล้ๆถังขยะ....ก่อนที่จะทำท่าเซไปเหมือนจะทิ้งร่างบางลงไปจริงๆ
“ว้ากกกกกกก !! ไม่เอาๆๆนะจงฮุนน …. หยุดนะๆๆ….อ้ากกกก!!! …. โอเคๆยอมละๆ… จงฮุ๊นนนนนนนนนน~ T^T” ร่างบางพูดแล้วทึ้งหัวผมอย่างแรง
มัน…เจ็บนะ T^T
“ฮ่าๆ โอเคๆไม่แกล้งแล้ววว….”
“ฟู่วววว~ ตกใจหมดเลยอ๊า TT____TT”
“แล้ว…คำตอบล่ะ?”
“ถึงบ้านเมื่อไหร่แล้วฉันจะบอกนะ :P”
“หูยยยยย…ขี้โกงจัง =^=”
“ฮ่าๆๆ”
----------------------------------------------------------------------------------------------------
ผ่านไปไม่นานนักผมก็มาถึงบ้านของฮงกี…
บ้านเล็กๆดูอบอุ่น… สวนหน้าบ้านมีชิงช้า
ข้างในบ้านเปิดไฟไว้สว่างไสว…
“ฮงกีอยู่กับใครหรอ?”
“อยู่กับน้องชายยย…น้องชายฉันน่ารักน้า~”
“จริงอ๊า…เดี๋ยวจีบเลยดิป่ะ?”
ผัวะ!!
ฮงกี…..ตบหัวผม TT^TT
“เดี๊ยะ!…เดี๋ยวตายหน้าบ้านฉันหรอก…เมื่อกี้พึ่งจะบอกรักกันไปหยกนะ ”ฮงกีพูดทำท่าขึงขัง ก่อนที่จะนอนซบหลังผมเหมือนเดิม
น่ารักจริงๆเลยน๊า…….~
“พูดเล่นนา…น่ารักแบบฮงกีใครจะกล้านอกใครล่ะคร้าบบบบบบ~”
“หึ…แต่อย่างน้อยมันก็มีน่ะนะ…”
“…”
“จงฮุนนน…วางฉันไว้บนโซฟาแล้วเดินไปเอาน้ำอุ่นในครัวให้หน่อยจิ =^=”
“คร้าบบบบ…ตามที่รับสั่งเลยคร้าบบบบ…”
วางร่างบางลงบนโซฟาอย่างอ่อนโยน…มองใบหน้าหวานนั่น…ก่อนที่จะเข้าไปในห้องครัวตามทางที่ร่างบางบอก
ภายในห้องครัวสีครีมแลดูอบอุ่น กาต้มน้ำอุ่นวางไว้บนเคาน์เตอร์
ร่างสูงโปร่งเดินเข้าไปก่อนที่จะสำรวจน้ำในกา แล้วกด…..
พลั่ก !!!!!
แรงกระแทกอย่างแรกจากข้างหลังทำเอาเขาเซไปชนเคาน์เตอร์ มือปัดป่ายไปโดนกาต้มน้ำจนมันตกลงมา
ความรู้สึกเจ็บแปลบที่หลังทำเอาร่างสูงแทบทรุดไปเลยทีเดียว
“บ้าเอ๊ย!!!” สบถเบาๆแล้วกัดฟันลุกขึ้น ข่มความเจ็บปวดที่เริ่มเล่นงานตัวเอง พลางหันไปเผชิญหน้ากับคนที่เล่นงานตัวเองเมื่อกี้
ผมที่ซอยประไหล่ ร่างสูงโปร่ง และใบหน้าที่ดุดันมองมาทางเขาอย่างน่ากลัว
เมื่อยืนจนเต็มความสูงของตัวเองก็พบว่า ร่างนั่นสูงกว่าเขานิดหน่อย
“แก….เป็น….ใคร!!!!?” น้ำเสียงนั่นดูโกรธจัด จงฮุนมองหน้าคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ หรือว่านี่จะเป็นน้องชายของฮงกี?
แต่หมอนี่มัน…หล่อนะ ไม่ใช่น่ารัก -*-
“ฉันก็เป็น….”
“แล้วแกมาที่นี่ได้ยังไง!!!”
“ฟะ…”
“แล้วแกทำอะไรฮงกี!!!!”
“เดี๋ยว….”
“แล้วทำไมแกถึงมาที่….”
“ฟังก่อนสิว่ะไอควายเอ๊ย!!!!!!!!”
เสียงโกรธจัดของจงฮุนดังก้องไปทั่วบ้าน ร่างตรงหน้าทำสีหน้าอึ้งไปเล็กน้อย
เสียงฝีเท้าจากห้องนั่งเล่นทำให้ทั้งสองคนหันไปมองทางประตูครัว
“จงฮุน….มีอะไรน่ะ?”ฮงกีที่เดินเซเข้ามาในครัว เดินมาหาจงฮุนแล้วมองด้วยท่าทีสงสัย
“ฮงกี….นี่ใครน่ะ?”ร่างตรงหน้าจงฮุนถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ
ตึกๆๆๆๆ
เสียงวิ่งจากชั้นบนทำให้ทุกๆคนหันไปสนใจที่ประตูห้องครัวอีกครั้ง
ร่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าห้องครัวตาโตขึ้นทันทีเมื่อเห็นสภาพของห้องครัว
“ฮะ…ฮยอง….แล้ว…ทำไม..ห้องครัวเป็นอะ…แล้วนี่…ใคร?”หันไปพูดกับฮงกีแล้วเดินไปหาร่างสูงอีกร่างนึง
คนนี้มากกว่าที่น่าจะเป็นน้องชายของฮงกี… - -
“วอนบิน…นายทำอะไรเขา!?” น้ำเสียงคาดคั้นมาจากปากของร่างเล็กข้างๆจงฮุน ทำเอาร่างสูงที่ชื่อวอนบินผงะไป
“กะ…ก็ฉันเห็นนายนอนเมาอยู่ที่โซฟา แล้วมันก็เดินเข้ามาในห้องครัว ก็คิดว่ามันเป็นมอมเหล้าแกแล้วจะมาขโมยของในบ้านอ่ะ =[]=”
“โจรบ้านเต่าแกจะเข้าไปขโมยของในครัวหรอว่ะ !!!!?”
“อะ….เออ…ว่ะ”
“พี่…สนใจผมหน่อยเถอะ TT^TT”
“แป๊ปนึงแจจิน…” พูดแล้วหันมาสนใจที่จงฮุนต่อ “นายไม่เป็นไรใช่ป่ะ?”
“อะ…อืมมม…ม”
“นี่…ฮงกี…แล้วไอคนที่มาบ้านบ่อยๆมันไปไหนแล้วอ่ะ?...มันชื่อไรนะแจจิน….ชื่อ….”
“อย่า…พูด…ชื่อนั้น!!!!” เสียงเล็กๆดูไร้เรี่ยวแรงแต่ก็กดดันเหลือเกิน
“ชื่อ….”
“ฉันบอกว่าอย่าพูดชื่อนั้นหูหนวกรึไง !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงหวานใสตะโกนดังลั่น ทำเอาทุกๆสิ่งในห้องครัวหยุดชะงักไปทันที
ผ่านไปหลายนาที… ก่อนที่ร่างบางจะเป็นคนทำลายความเงียบซะเอง
“เฮ้อออออ…แจจิน…เมื่อกี้ถามว่าอะไร?”
“คน…นั้น…ใคร?”
แจจินพูดแล้วชี้มาทางผม…
“นี่จงฮุน…เค้ามาส่งพี่อ่ะ พอดีพี่เมามากไปหน่อย”
“อ่าว…งั้น…เมื่อกี้วอนบินทำอะไรพี่จงฮุนอ่า?”
“ถีบ -_-” ผมตอบแจจินไปทันที ถึงตอนนี้หน้าผมมันจะเฉยมากๆ แต่สาบานได้ว่าถ้าตรงนี้ไม่มีใครอยู่ผมร้องไห้ไปแล้วนะเนี่ย T[]T
“วอนบิน!!!!!” แจจินหันไปมองหน้าวอนบินแล้วทำเสียงดุ ทำเอาคนโดนดุทำหน้าหงอย
“อะ…แฮะๆๆ T_T”
“ไม่ต้องมาแฮะเลยนะ! เรื่องแรกยังไม่จบสร้างเรื่องสองแล้วหรอ !!!!” แจจินพูดแล้วบิดหูวอนบิน
คู่นี้เหมือนสามีภรรยามากๆอ่ะ =[]= !
“เออ…แกเคลียร์กันไปสองคนละกัน จงฮุน….ไปส่งที่ห้องหน่อยดิ -*-” ฮงกีพูดแล้วเดินอ้อมมาข้างหลังผมเหมือนจะขึ้นขี่หลัง
สงสัยจะติดใจ…… (:
ผมอุ้มฮงกีขึ้นบนหลังแล้วเดินขึ้นบันไดเพื่อไปที่ชั้นสองของบ้านหลังนี้
แอ๊ดดดดดดด…..
ห้องสีฟ้าอ่อนดูน่ารักสดใสปรากฏอยู่ในสายตาของผม
ฮงกีชี้ไปที่เตียงสีฟ้าน้ำทะเลแล้วบอกว่าเค้าจะนอนตรงนั้น
“แล้ว…ไม่อาบน้ำหรอ?”
“ฉันไม่มีแรงแล้ว…นายจะอาบให้รึไง =^=”
พูดงี้เดี๋ยวเอาจริงนะ…
“ฮ่าๆๆ ไม่กล้าหรอกคร้าบบบบ”
“…”
“…”
“จงฮุน…ขอบใจนะ…”
“หืม…?”
“ที่ปลอบ ที่ไปกินเหล้าด้วย ที่มาส่ง”
“…”
“แล้วก็ขอโทษ…”
“…?”
“ที่โดนถีบ….”
ฮ่าๆๆ ได้แต่หัวเราะในใจ ทำไมคนตรงหน้าน่ารักอย่างนี้ว่ะ!?
“นี่…ฮงกี~”
“หา…?”
“คำตอบของผมอ่ะ…?”
“…”
“คำตอบที่ฮงกีบอกว่าจะตอบพอมาถึงบ้านไง”
“จงฮุน…”
“ครับ…?”
“นายก็พึ่งรู้ว่าฉันพึ่งเลิกกับแฟนมานะ…”
“…”
“เมื่อไม่กี่ชั่วโมงฉันยังนั่งร้องไห้เศร้าเสียใจ กินเหล้าจนเหมือนเมายาบ้าอยู่เลยนะ”
“…”
“จากนี้ไป…ฉันจะต้องร้องไห้อีกนะ”
“…”
“ฉันจะต้องเสียใจเมื่อคิดถึงเขา เจอเขา เห็นเขา ฉันจะต้องร้องไห้…”
“…”
“เวลาที่ฉันอยู่กับนาย จูบกับนาย ในหัวของฉันอาจจะมีแต่เขา”
“…”
“นาย… ยอมรับได้หรอ?”
ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าร่างบางกำลังจะร้องไห้อีกแล้ว…
ก็เสียงสั่นซะขนาดนั้นนี่นะ….
“…”
“นายจะรอ…จนกว่าฉันจะลืมหมอนั่น…”
“…”
“จนกว่าฉันจะหันมารักนายได้หรอ…?”
“ฮงกี….”
“หืม….”
“ผมบอกไปแล้วไม่ใช่หรอ…ว่าผมรักฮงกี…มีใครสักกี่คนที่มองหน้าใครคนนึงแค่เสี้ยววินาทีแล้วหัวใจเต้นจนแทบคลั่งขนาดนี้…”
“…”
“รู้มั๊ยตอนที่ผมมองหน้าของฮงกี ผมก็คิดได้ว่า…ถึงแม้คนคนนี้จะมีแฟนแล้ว”
“…”
“ผมก็จะแย่งเขามาให้ได้…”
“…”
“เมื่อกี้ฮงกีถามว่า…ผมจะรอฮงกีได้รึเปล่าน่ะหรอ…?”
“…”
“ผมไม่รู้ว่าอีกกี่วินาที นาที ชั่วโมง วัน เดือน ปี สิบปี ยี่สิบปี ที่ฮงกีจะลืมคนคนนั้น…”
“….”
“ผมจะรอ…”
“…”
“จนกว่าสักวัน…”
“…”
“ที่คุณจะหันมามองผม”
“…”
“และรักผมจนเต็มหัวใจ….”
“ฮึกกกกกกกกก…..กกกก…”
ร่างบางปล่อยร้องไห้โฮออกมาอย่างลืมตัว…
“…”
“จงฮุน…”
“…”
“จับมือฉันอย่างนี้ตลอดไปนะ…”
จบประโยคนั้นผมก็มองไปที่มือของตัวเอง
เอ๊ะ!....นี่ผมจับมือของฮงกีตั้งแต่เมื่อไหร่นะ….?
อ่านต่อ : http://writer.dek-d.com/jidapa2537/story/viewlongc.php?id=398752&chapter=6#ixzz1LvTSbV5b
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น