คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 : ความลับ ความรัก
บทที่ 2 : ความลับ ความรัก
“ ฮยอกแจ!!! ฉันจะไปรักคนอื่นได้ยังไง ” คยูฮยอนตะหวาดลั่น จนทำให้เพื่อนๆต่างพากันมองมายังผมและเพื่อนตัวสูงคนนี้
“ ฉะ ฉันพูดอะไรผิดเหรอ ” ผมเอ่ยเสียงสั่นพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นออกมา ทั้งๆที่ผมอยากเข้มแข็ง แต่ทำไมน้ำตาเจ้ากรรมถึงไหลออกมาได้ง่ายๆ ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“ ฉันขอโทษ ฉันไมได้ตั้งใจเสียงดังใส่นาย ” คยูฮยอนเอื้อมมือมารั้งผมเข้าไปกอด อ้อมกอดที่ผมได้รับจากเพื่อนรักมันทำให้ผมอบอุ่น ทั้งๆที่เจ้าเพื่อนตัวดีคนนี้แท้ๆที่ทำผมตกใจ และวันนี้คงเป็นวันที่ผมตกใจซ้ำซ้อน เมื่อจู่ๆตัวผมก็รอยระริ่วออกจากอ้อมกอดของคยูฮยอนเข้าปะทะกับแผงอกแกร่ง? ของใครบางคนเข้า
“ คุณฮีชอล!!!! ” ผมเอ่ยเสียงสั่นด้วยความตกใจ และก่อนที่ผมจะถูกลากตัวออกไปนอกห้อง สายตาของผมก็เหลือบเห็นเพื่อนรักตัวสูงถูกหิ้ว? ออกไปด้วยมือของรุ่นพี่ที่ตามจีบอยู่นานสองนานด้วยเช่นกัน
.
.
.
“ นายทำอะไรของนาย ไก่เผือก ” เสียงเย็นๆของคุณสามีดังเข้ามาในโสตประสาท หลังจากลากคนตัวเล็กออกมาจากห้องเข้ามาในที่ลับสายตาคน
“ กะ ไก่เผือก หรือครับ ” ฮยอกแจถามอย่างสงสัย
“ ก็นายไง ทำไมไปกอดกับคนอื่นอย่างนั้น ”
“ คยูฮยอนกำลังปลอบผมอยู่ครับ ”
“ ปลอบเหรอ???? ” ฮีชอลเหร่ตามอง
“ ก็ผมกำลังตกใจ ” ร่างบางก้มหน้าตอบ ไม่กล้าสบตากับคนตรงหน้า
“ ตกใจเลยต้องเที่ยวให้คนอื่นกอดอย่างนั้นเหรอ!!!!! ” ร่างสูงตะคอกถาม
“ มะ ไม่ใช่ครับ คยูฮยอนไม่ใช่คนอื่นสักหน่อย ”
“ นี่นาย!!!!! จะยังไงก็แล้วแต่ นายมีสามีแล้ว จำไว้สิ ”
“ ครับ ผมเข้าใจ ” ฮยอกแจเอ่ยเสียงเบา ก้มหน้าก้มตาบังคับฝืนไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
“ เข้าใจแล้วก็อย่าทำให้ฉันขายหน้าแบบนี้อีก รู้ซะบ้างว่าต้องวางตัวยังไงน่ะ ”
“ แต่คนอื่นก็ไม่รู้สักหน่อยว่าเราแต่งงานกันแล้ว แม้แต่เพื่อนสนิทของผมคุณยังห้ามไม่ให้บอกเลย ” ร่างบางยังคงพูดเสียงเบาๆอยู่เช่นเดิม
“ อ๊า!!! นั่นสิ ฉันลืมไปเลย ไม่มีใครรู้เรื่องนี้นี่นา แหม….ไก่เผือก นายน่าจะบอกฉันซะตั้งแต่แรก ไม่ใช่ปล่อยให้ฉันแหกปากว่านายอย่างนี้ หุหุหุ ” มือเรียวตบลงบนไหล่ของคนตัวเล็กสองสามทีก่อนจะใช้มือป้องปากหัวเราะออกมา และเมื่อรู้สึกตัวอาการเคะของคิมฮีชอลก็กลับเข้าร่างเหมือนเดิม
“ ผมขอโทษครับ ”
“ อ่า~ ไม่เป็นไร ทีหลังอย่าทำก็แล้วกัน ถึงคนอื่นจะไม่รู้ แต่นายก็ควรระวังไว้บ้าง....เอ๊ะ!!! หรือว่านาย นายกับหมอนั่นจะชอบพอกันอยู่ใช่มั้ย ถึงบอกว่าหมอนั่นไม่ใช่คนอื่นน่ะ ”
“ ปะ เปล่าครับ คยูฮยอนเป็นเพื่อนรัก รู้จักกันมาตั้งแต่มัธยมปลายแล้วครับ ”
“ นายก็อายุ20แล้ว ถามจริงไม่เคยมีแฟนเหรอ ” ฮีชอลถามออกไปตรงๆ
“ ไม่ครับ ผมยังไม่เคยมีแฟน ” ฮยอกแจตอบหน้าแดง
“ แล้วหน้าแดงทำไม แสดงว่าไปรักใครข้างเดียวเข้าล่ะถึงทำหน้าแบบนี้ ”
“ คะ คุณรู้หรือครับ ” ร่างบางมองหน้าร่างสูงด้วยความประหลาดใจ
“ ก็แน่สิ ลืมไปแล้วเหรอว่านายกำลังพูดกับใคร ฉัน คิมฮีชอลนักรักผู้ยิ่งใหญ่....ที่มีใจให้ชเวซีวอนเพียงคนเดียว ”
“ นั่นสินะ ” ฮยอกแจพึมพำ
“ ถ้ามีปัญหาเรื่องความรักปรึกษาฉันได้เสมอ ว่าแต่นายไปแอบรักใครเขาเข้าล่ะ เล่าให้ฉันฟังหน่อยได้มั้ย ”
“ คุณอยากฟังหรือครับ ”
“ แหม!!! ฉันไม่ใช่คนใจแคบสักหน่อย ไหนๆนายก็ต้องมาร่วมชะตากรรมกับฉันแล้ว เล่ามาเหอะ อย่าเก็บเอาไว้เดี๋ยวอกแตกตาย ”
“ ครับ....เขาเป็นรักแรกและรักเดียวของผม ”
“ อ่า~ หมอนั่นช่างน่าสงสาร เอ้ยน่าอิจฉาจริงๆ ....แล้วเป็นไงหล่อมั้ย??? ”
“ ครับ หล่อมาก ตัวสูงๆ หุ่นดี หน้าตาดี แล้วก็ใจดีที่สุดในโลกเลยครับ ........” ฮยอกแจเล่าสรรพคุณของรักแรกของตนให้ฮีชอลฟังอย่างมีความสุข แต่แล้วก็ต้องถูกเบรคอย่างกระทันหัน
“ พอ หยุดเล่าได้แล้ว ในโลกนี้ยังมีคนดีเลิศอย่างนั้นอยู่อีกรึไง นายถูกหมอนั่นหลอกเอารึเปล่า ”
“ ไม่หรอกครับ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้น่ะ ”
“ ก็อย่างว่า นายมันไม่มีอะไรโดดเด่นเลย เป็นผู้ชายแท้ๆแต่ดันผอมแห้งแรงน้อยอย่างนี้ แถมหน้าก็จืดซืด การแต่งตัวก็โลวมาก ขนาดฉันเรียนมหา’ลัยเดียวกับนาย ก็เพิ่งมารู้ว่านายมีตัวตนก็ตอนที่แม่พามาดูตัวนั่นแหละ ”
“ ผมทราบครับ ”
“ แล้วหมอนั่น เรียนที่นี่หรือเปล่า ”
“ ครับ ”
“ ชื่ออะไรบอกได้หรือเปล่า ”
“ เอ่อ..... ”
“ บอกไม่ได้ก็ไม่เป็นไร....ว่าแต่เรียนคณะอะไรล่ะ ”
“ บริหารธุรกิจครับ ”
“ คณะเดียวกับฉันเลย .... อยู่ปีไหน ”
“ ปีสี่ครับ ”
“ เฮ้ย!!! ปีเดียวกันด้วย นายแอบรักเพื่อนฉันอยู่เหรอเนี่ย อ๊าย!!!!! ไก่เผือกร้ายนะยะ แต่คณะฉันหาที่นายบอกมาไม่มีสักคน เพราะนอกจากฉันแล้วก็ไม่มีใครหน้าตาดี เพอร์เฟคแบบนั้นอีกแล้วล่ะ หุหุหุ ”
“ ผมก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกันครับ ” ฮยอกแจงึมงำ
“ ว่าอะไรนะ ”
“ เปล่าครับ ผมบอกว่า จริงๆแล้วคุณน่ะหล่อที่สุดในมหา’ลัยนี้แล้วล่ะครับ ”
“ นี่!!! อยากจะปากหวานก็หวานให้ถูกที่หน่อยสิ อย่างฉันต้องบอกว่าสวยที่สุดเข้าใจมั้ย ” ฮีชอลดีดหัวฮยอกแจไปที จนคนตัวเล็กเซถลา แต่มือเรียวก็คว้าเอาไว้ทัน ชายหนุ่มมองคนตัวเล็กในอ้อมกอดอย่างเอือมระอากับความอ้อนแอ้นของอีกฝ่าย ทั้งๆที่เขาต่างหากที่สมควรเป็นคนถูกดูแล แต่ทำไมกับร่างบางตรงหน้าเขาถึงต้องดูแลมากขนาดนี้
“ อะไรของนายเนี่ย ไม่มีแรงเลยรึไง ”
“ ขอโทษครับ ”
“ แล้วหน้าแดงอีกทำไม ” ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นคนในอ้อมกอดหน้าเหมือนสีเชอร์รี่อีกครั้ง คำถามที่เจ้าตัวไม่เคยรู้เลยว่าเป็นเพราะอะไรที่ทำให้ฮยอกแจเกิดอาการเช่นนั้น
“ ผมขอโทษ ”
“ เฮ้อ!!! ฉันล่ะเบื่อกับคำว่า ขอโทษ ของนายจริงๆ ไปหาซีวอนดีกว่า วันนี้ยังไม่เห็นหน้ามายสวีทฮาร์ทเลยเนี่ย ”
“ คุณซีวอนหรือครับ ”
“ ก็ใช่น่ะเซ่ จะใครได้อีกล่ะ ”
“ ตอนที่ดึงผมออกมานี่ไม่เห็นคุณซีวอนหรือครับ ”
“ จะเห็นได้ไง....”
“ ก็ตอนที่คุณคว้าแขนผมมา คุณซีวอนก็ดึงคยูฮยอนออกไปเหมือนกันนี่ครับ ”
“ มะ ไม่จริง ทำไมฉันไม่เห็น....นายโกหกรึเปล่า ”
“ ผมจะโกหกคุณทำไมล่ะครับ ”
“ อ๊าย!!!! ไม่จริง แล้วทำไมซีวอนต้องไปคว้าเพื่อนนายออกมาด้วยห๊า!!! ”
“ กะ ก็..... ”
“ ก็อะไร ตอบมาเดี๋ยวนี้ ” มือเรียวเขย่าไหล่เล็กอย่างรุนแรง ทำให้ฮยอกแจหน้ายู่ด้วยความเจ็บปวด
“ ก็คุณซีวอน ชอบคยูฮยอน ” ฮยอกแจตอบออกไป ร่างสูงนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะลืมตัวผลักร่างบางให้ล้มลงกับพื้น
“ ไม่จริง!!!!!!!! นายมันขี้โกหก อยากให้ฉันสิ้นหวังจากซีวอนใช่มั้ย ทั้งๆที่ฉันมารับฟังปัญหาจากนาย แต่นายกลับตอบแทนฉันอย่างนี้น่ะเหรอ ”
“ ผมไม่ได้โกหก ไม่ได้อยากให้คุณทุกใจ แต่คุณซีวอนเขาตามจีบคยูฮยอนมาสองปีได้แล้ว ”
“ ยังไม่หยุดอีกเหรอ อยากให้ฉันเสียใจมากไปกว่านี้ใช่มั้ย ” ฮีชอลเอ่ยเสียงเบา
“ ผมขอโทษ แต่ แต่ผมไม่ได้โกหกสักหน่อย ” ฮยอกแจจ้องมองสามีของตนที่กำลังมีใบหน้าหม่นหมองซึ่งก็ไม่ต่างจากใจของตนเองเลยแม้แต่น้อย เขาไม่น่าบอกฮีชอลเลย ไม่ควรทำให้ฮีชอลต้องมีสีหน้า และแววตาที่เจ็บปวดเช่นนั้นเลยจริงๆ
ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล
“ คยูฮยอน วันนี้มานั่งนี่เหรอ ” เสียงที่คุ้นเคยดังแว่วมาใกล้ๆ ผมเชยตาขึ้นแล้วพบว่าเพื่อนที่ผมรักมาถึงมหา’ลัยแล้ว
“ อื้อ ก็หมอนั่นอีกเหมือนเดิมแหละ ” ผมตอบออกไปเพราะรู้ว่าคำถามที่จะมีต่อจากนั้นคือ “ รุ่นพี่เขามาป้วนเปี้ยนกับนายอีกล่ะสิ ” แน่ๆ
“ รุ่นพี่เขาจีบนายตั้งนาน จะไม่ใจอ่อนหน่อยเหรอ ”
“ ฮยอกแจ!!! ฉันจะไปรักคนอื่นได้ยังไง ผมตะหวาดลั่น จนทำให้เพื่อนๆต่างพากันมองมายังผมและฮยอกแจ
“ ฉะ ฉันพูดอะไรผิดเหรอ ” คนตัวเล็กกว่าสะดุ้งโหยง น้ำใสๆก็เริ่มเอ่อล้นออกมาจากดวงตาคู่สวย
“ ฉันขอโทษ ฉันไมได้ตั้งใจเสียงดังใส่นาย ” ผมตกใจเล็กน้อยที่ทำให้เพื่อนรักของผมเสียใจ ผมรู้ว่าฮยอกแจขี้ตกใจ แต่เพราะเขาพูดแบบนั้นกับผม ทั้งๆที่รู้ว่าผมเกลียดชเวซีวอนมากแค่ไหน แต่เพียงแค่ผมเอื้อมมือรั้งฮยอกแจเข้าสู่อ้อมกอดได้เพียงชั่วครู่เท่านั้น ร่างก็ผมก็แยกออกจากฮยอกแจในทันที
“ ชเวซีวอน!!!! ” ผมตะโกนลั่น ก่อนที่จะถูกลากตัวออกมาหลังโรงยิม แต่เอ๊ะ!!! ทำไมรุ่นพี่ฮีชอลถึงได้มาดึงฮยอกแจออกไป ทั้งๆที่ควรจะดึงชเวซีวอนออกต่างหาก ผมคิดถึงแต่ว่าฮยอกแจจะเป็นยังไงบ้าง จนไม่นึกว่าตัวเองจะถูกพาตัวออกมาไกลขนาดนี้
.
.
.
“ ทำไมถึงทำแบบนั้น ” ซีวอนถามเสียงดัง
“ ฉันต่างหากที่ควรถาม ทำไมนายทำแบบนี้ มายุ่งอะไรกับฉัน ” คยูฮยอนปลดข้อมือของตนออกจากฝ่ามือแกร่งของชายหนุ่ม
“ ก็ฉันหึงนี่ ” ร่างหนาตอบกลับมาทันควัน คำตอบที่ทำเอาคยูฮยอนแทบหายใจไม่ออก
“ จะ จะบ้าเรอะ มาหึงฉันทำไม ฉันไปเป็นอะไรกับนายตั้งแต่เมื่อไร ”
“ นายเป็นแฟนฉัน ใครๆก็รู้กันทั้งมหา’ลัย ”
“ เออ ดีนะ คนอื่นรู้ แต่ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อน ”
“ ไม่เคยรู้ก็รู้ซะสิ ”
“ รู้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะฉันไม่มีวันรักคนอย่างนายแน่นอน ”
“ เพราะนายรักฮยอกแจอย่างนั้นล่ะสิ ”
“ นะ นาย ทำไมถึง.... ”
“ ทำไมฉันถึงรู้น่ะเหรอ เพราะฉันคอยมองแต่นายตลอดไงล่ะ เวลาที่นายมองไอ้ตัวเล็กนั่น ดวงตานายมีแต่ความสุข ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะ ”
“ รู้แล้วยังจะมายุ่งกับฉันอีกทำไม ”
“ คำตอบเดิม.....ก็เพราะฉันรักนายยังไง ”
“ แน่นอนว่าฉันก็ยืนยันคำตอบเดิมของฉันเหมือนกัน....ฉันไม่มีวันรักคนอย่างนายแน่ ชเวซีวอน ”
“ ถึงนายจะเกลียดฉันยังไง เด็กนั่นก็ไม่มีวันหันมารักนายได้หรอก ”
“ ทำไม ทำไมฮยอกแจจะรักฉันไม่ได้ ”
“ เพราะหมอนั่นรักคนอื่นที่ไม่ใช่นายน่ะสิ ”
“ ไม่จริง ฮยอกแจไม่เคยบอกว่ารักใคร หมอนั่นไม่เคยรักใคร ”
“ การที่ไม่บอก ก็ไม่ได้แสดงว่าเขาไม่มีคนที่รักนี่ ”
“ ไม่จริง นายโกหก ”
“ ฉันจะโกหกนายไปเพื่ออะไร แล้วทำไมนายไม่ให้โอกาสฉันบ้าง ไปเก็บกดมาจากฟิคเรื่องไหน ถึงได้เฉยชากับฉันได้ขนาดนี้ ” มือหนากระชากแขนของอีกฝ่ายเข้ามา
“ การไม่รักนาย ไม่เห็นจำเป็นต้องเก็บกด แค่ใช้ความรู้สึกจากใจก็พอ ” คยูฮยอนมองหน้าชายหนุ่มเขม็ง มือเรียวสะบัดแขนออก แล้วเดินหันหลังจากไป และโดยไม่ทันตั้งตัวมือเล็กถูกกระชากกลับมาอีกครั้ง ร่างบางมาปะทะอกหนาของชายหนุ่ม ก่อนที่ดวงตากลมโตจะถลนออกมาอย่าตกใจ เมื่อซีวอนก้มลงบดขยี้ริมฝีปากบางอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ อื้อ!!!!!!!!!!!!!!! ” คยูฮยอนพยายามผลักร่างหนาให้ออกไป แต่ดูเหมือนพละกำลังที่มีทั้งหมดของตนจะถูกพรากไปอย่างดื้อๆพร้อมๆกับจูบแรกที่เก็บเอาไว้เพื่อให้กับฮยอกแจ
ร่างโปร่งยืนนิ่งหลังจากถูกปล่อยตัวออกมา สายตาจับจ้องไปยังชายหนุ่ม มือเรียวยกขึ้นขยี้ฝีปากของตนอย่างรุนแรง จนช้ำยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า
“ ฉันไม่ขอโทษหรอกนะ เพราะฉันทำโดยมีสติดีครบทุกอย่าง ” ซีวอนเอ่ย
“ ถึงนายจะขอโทษ ฉันก็ไม่ยอมรับมันแน่นอน คำขอโทษจากคนฉวยโอกาสอย่างนาย ฉันไม่ต้องการฟัง ”
“ ฉันแค่ทำตามความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น ”
“ ทำความรู้สึกของตัวเอง โดยที่ไม่สนใจความรู้สึกของฉันน่ะเหรอ ”
“ ก็เพราะฉันรักนาย ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่คิดถึงนาย จะกิน จะนอน จะทำอะไรฉันก็คิดถึงแต่นายเท่านั้น ”
“ หยุด หยุดพูดได้แล้ว ฉันไม่อยากได้ยิน ” คยูฮยอนยกมืออุดหูตัวเอง เขาไม่อยากได้ยินคำว่ารักจากปากของชายหนุ่มแม้แต่น้อย
“ แต่ฉันจะพูด จะพูดจนกว่านายจะยอมรับ จะพูดแม้ว่านายไม่อยากฟังก็ตาม ”
“ ทำไม ทำไมนายถึงได้ทำแบบนี้ ฉันไปทำอะไรให้นายไม่พอใจหรือยังไง ถึงได้พูดออกมาแบบนั้น ”
“ ไม่ใช่เพราะความไม่พอใจ นายก็รู้ว่าทั้งหมดมันเป็นเพราะความรัก เพราะฉันรักนาย ”
“ ไม่จริง ฉันไม่อยากฟังอีกแล้ว ” พูดจบก็วิ่งหนีจากไปอย่างรวดเร็ว และตลอดคาบเรียนในตอนเช้า ก็ไม่มีนักศึกษาที่ชื่อโจวคยูฮยอนมานั่งเรียนแต่อย่างใด
.
.
.
“ ทำไม ทำไมต้องเป็นฉันด้วยนะ ” คยูฮยอนลงตัวลงบนดาดฟ้ากว้าง มือบางทาบทับบนอกซ้ายของตน ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วบ่นพึมพำกับตัวเองตลอดทั้งวัน
“ เสียงฉันไม่สั่นใช่มั้ย ฉันทำดีแล้วใช่มั้ย ”
“ ไอ้บ้า ชเวซีวอน นั่นมันจูบแรกของฉันนะ ”
“ ทำไมพูดคำว่ารักออกมาได้ง่ายขนาดนั้นนะ ”
“ โรคจิตที่สุด บอกว่าไม่อยากฟังก็พูดออกมาได้ ”
“ หน้าฉัน .... หวังว่ามันคงไม่แดงออกมาใช่มั้ย ”
“ โอ๊ย!!!! ทำไมต้องคิดถึงด้วยนะ ”
“ ตาย ตาย ตายแน่โจวคยูฮยอน …. ทำไมใจเต้นแบบนี้เนี่ย อย่านะโว๊ย!!! ห้ามหวั่นไหวเด็ดขาด ”
“ อ๊ากกกกกกกก แล้วทำไม ทำไมฉันถึงรู้สึกดีด้วยล่ะเนี่ย ไม่นะ ไม่ ห้ามเด็ดขาด เราน่ะเมะทั้งแท่ง ทั้งตัว แล้วก็หัวใจด้วย ”
“ ขืนเห็นหน้าชเวซีวอนต่อไป ความลับฉันคงแตกแน่ ถ้าคนอื่นรู้ว่าเมะอย่างเราเริ่มสนใจชเวซีวอน ต้องมีแต่คนล้อแน่ๆ ”
“ อย่างนี้แล้วจะมีหน้าไปมองฮยอกแจได้ไงเนี่ย ”
ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล
“ ซีวอนจ๋า~ ”
“ ฮีชอล!!!! ”
“ แหม ทำไม ทำหน้าอย่างกะเจอนางงามจักรวาลอย่างนั้นล่ะจ๊ะ ”
“ เอ่อ~ ”
“ อึ้ง อึ้งล่ะสิ ไปไม่ถูกเลยใช่มั้ย แน่ล่ะเจอคนสวยอย่างฉัน ใครๆก็ย่อมตกตะลึงเป็นธรรมดา ”
“ หลงตัวเองมากไปมั้ยคิมฮีชอล ” เสียงหญิงสาวดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ทำให้ฮีชอลหันไปดู ก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน
“ นึกว่าใคร ที่แท้ก็ชะนีนี่เอง ”
“ ฉันว่านายต่างหากที่เป็นชะนี ที่วันๆร้องเรียก แต่ ผัว ผัว ผัวน่ะ ”
“ นี่!!!! อี้หาน มันจะมากไปแล้วนะ อย่านึกว่าเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนแล้วฉันจะไม่กล้าตบหล่อนล่ะ ”
“ ถ้าอย่างนั้นอยากลองสักฉาดมั้ยล่ะ ” ฮีชอลเดินตรงไปหาหญิงสาวตัวเล็กนักศึกษาแลกเปลี่ยนจากไต้หวันทันทีที่พูดจบ แต่ก็ต้องชะงักไว้ เมื่อซีวอนพูดออกมาอย่างเบื่อหน่าย
“ หยุดสักทีเถอะ ทั้งสองคนนั่นแหละ ทะเลาะกันไปก็ไร้ประโยชน์ เพราะคนที่ฉันรัก คือโจวคยูฮยอนคนเดียวเท่านั้น ”
“ เด็กนั่นน่ะเหรอ คุณชอบเด็กกะเหรี่ยงอย่างนั้นได้ยังไง ”
“ ฮยอกแจพูดถูก .... ซีวอนชอบหมอนั่นจริงๆด้วย ยอมไม่ได้เด็ดขาด คนอย่างคิมฮีชอลจะยอมแพ้เด็กกะโปโลอย่างนั้นไม่ได้เด็ดขาด ”
.
.
.
“ นี่ไก่เผือก ”
“ อะ ครับ ”
“ ฉันมีเรื่องรบกวนนายสักนิด ”
“ ครับ ”
“ ช่วยกันคยูฮยอนออกจากซีวอนให้ที ”
“ เห????? ”
ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล
“ ฮยอกแจ ทำไมถึงทำหน้าอย่างกับผีตายซากอย่างนั้นวะ ” ทงเฮ มองหน้าเพื่อนรักอย่างจับผิด
“ เปล่าไม่มีอะไร ”
“ เปล่าบ้าอะไร หน้าแกซีดออกขนาดนี้ โดนพี่ฮีชอลของแกกดทั้งคืนเลยล่ะสิ ”
“ อะ ไอ้บ้าซองมินแกหยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ ” ฮยอกแจรีบเอื้อมมือไปอุดปากเพื่อนตัวดี แล้วมองรอบๆบริเวณห้องเกรงว่าจะมีคนอื่นได้ยิน
“ แกจะกลัวทำไม นี่มันบ้านฉัน ” ซองมินแกะมือฮยอกแจออก พร้อมชักสีหน้ายุ่งๆให้ไป
“ ก็ฉันกลัวว่าคุณฮีชอลจะได้ยิน เขายิ่งไม่ให้ฉันบอกใครอีกว่าเราแต่งงานกัน ”
“ ฉันสองคนใช่คนพูดมากซะที่ไหน …..เนอะ~ ” ทงเฮหันไปหาซองมิน และซองมินเองก็หันมาพยักหน้าเบาๆทงเฮเช่นกัน
“ เฮ้อ!!!! ทำไมมันกลุ้มอย่างนี้นะ ” คนตัวเล็กฟุบลงกับโต๊ะกว้าง
“ เป็นไรอีกล่ะ ” ซองมินถาม
“ ก็คุณฮีชอลน่ะสิ เขาบอกให้ฉัน.... ”
“ รีบๆเล่าสิ ชักช้าอยู่นั่นแหละ ”
“ เขาบอกให้ฉันยั่วคยูฮยอนน่ะสิ ”
“ ยั่วเคะ!!!!!!!!!!!! ” เสียงเพื่อนรักทั้งสองตะโกนออกมาพร้อมกัน
“ อื้อ ” ฮยอกแจพยักหน้า
“ แล้วทำไมผัวเอ้ยสามีแกถึงทำแบบนี้วะ ”
“ คุณฮีชอลบอกว่าให้กำจัดคยูฮยอนออกจากคุณซีวอน ”
“ กำจัด กำจัดทำไม ”
“ ถ้ากำจัดคยูฮยอนได้ คุณฮีชอลจะได้เข้าหาคุณซีวอนได้น่ะสิ ”
“ เฮ้ๆๆๆ อย่าบอกนะว่าสามีแกชอบชเวซีวอนน่ะ ”
“ ฮือออออ ทงเฮอ่า~ มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ คุณฮีชอลเขาไม่ได้รักฉันเลย สักนิดก็ไม่มี ” ฮยอกแจโผลร่างเข้าหาทงเฮ พร้อมสะอื้นเบาๆ โดยมีซองมินมองอยู่ไม่ห่าง
“ทำอย่างนี้ไม่สนใจความรู้สึกของแกเลยนี่หว่า รู้งี้บอกเจ้าคยูซะก็ดีว่าแกแต่งงานแล้ว มันจะได้ตัดใจจากแก เผลอๆอาจจะได้เสียกับรุ่นพี่นั่น ทีนี้สามีแกจะได้ไม่ไปวุ่นวายกับคนอื่นอีก ” กระต่ายอวบเอ่ยขึ้นมา
“ ถึงยังไงก็บอกไม่ได้นะเฟ่ย คยูฮยอนมันรักและหวงฮยอกแจยิ่งกว่าไข่ของมันอีก ขืนบอกไปบ้านแตกแน่ ” ทงเฮพูด
“ แต่ฉันว่าบอกมันก็ดีนะ ” ซองมินแย้ง
“ ก็บอกฉันมาเลยสิ !!!! ” เสียงหนึ่งดังขึ้น ก่อนที่คนในห้องทั้งสามจะสะดุ้งโหยงพร้อมๆกัน
“ คยูฮยอน!!!!!! ”
…………………………..โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณที่อ่านและเม้นให้นะคะ T^T
ขอบคุณที่อ่านเรื่องราวอิรุงตุงนังของ2คู่นี้ด้วย
ยังไงก็ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆนะคะ
รับรองไม่ดราม่าแน่ค่ะ
บอกแล้วนะว่าฟิคเรื่องนี้ จะหวานจนคุณเลี่ยน
หื่นจนอยากจับฮีออกจากฮยอกและแยกชเวออกจากโจว
แล้วจะมาอัพต่อ เมื่อฮีต้องการ ^^
และด้วยเวลาที่ไม่ลงตัว
จึงจะขอมาอัพเมื่อถึงคอมเม้นที่ 82 ( อึนชอล )
เพราะตอนนี้กำลังเตรีม NC วอนกี้ของฟิคอีกเรื่อง
และงานที่ทำก็หนักหนาสาหัส เอาการ -*-
จึงขออภัยนักอ่านทุกท่านไว้ล่วงหน้า
ความคิดเห็น